Jestem. Wróciłam z delegacji, na której dopinałam plan na rok 2013 (wiem, wiem, że jest środek 2012, a w grudniu ma być koniec świata).
Myślę, że książki, które się ukażą przypadną do gustu każdej z Was – jeśli nie jedna, to druga, trzecia, czwarta albo piąta).

Plan oczywiście może się zmienić (choć tegorocznego udało mi się dotrzymać niemal w 100%), ale mam nadzieję, że tytuły ukażą się w terminach tak, jak poniżej.

luty: „Sklepik z Niespodzianką. Lidka”
maj: „Bezdomna”
sierpień: „Miasto Walecznych”
październik: COŚ o czym nie mogę jeszcze mówić
listopad: również COŚ, co jest jeszcze tajemnicą, ale będzie ślicznym prezentem pod choinkę. 🙂

W listopadzie tego roku ukaże się jeszcze „Wiśniowy Dworek” i okładka tej książki zdobi niniejszy wpis.

A teraz powiedzcie, moje drogie, na co najbardziej czekacie? Na Lidzię? Wiśniowy dworek? A może drugą książkę z serii kociej, czyli Bezdomną? Choć ja mam nadzieję, że najbardziej oczekiwanym tytułem roku 2013 będzie „Miasto Walecznych” albo jedno i drugie COŚ. 😀

Cześć, kochane Czytelniczki oraz goście.
Nie ma mnie.
To znaczy gdzieś jestem, ale nie tutaj. (Czy ktoś coś z tego rozumie?).
W związku z tym dziś będzie krótko i na temat: ma któraś z Was pomysł na następne quizy? Muszę Wam powiedzieć, że jestem pod ogromnym wrażeniem stopnia trudności dotychczasowych i mam ochotę na więcej. To znaczy chcę więcej organizować i obserwować, bo jestem za cienka na wzięcie udziału. 😉 Pewnie dlatego, że po napisaniu książki totalnie się odcinam od treści i blokuję, by móc pisać coś zupełnie innego, o innych bohaterach, z innymi wątkami, w innym miejscu. No i emocje. Emocje też muszę wyciszyć.
Ale spoko, Wy nadrabiacie!
Proszę więc o Wasze pomysły. Nie tylko na następne quizy, ale i na wszystko. Z pomysłem na życie, czy szczęście włącznie.

PS. Ukrywam się z powodu tego, jak zakończyłam „Sklepik z Niespodzianką. Adela”, bo chcecie mnie za to ścigać! ;D

To już po raz czwarty!

Poprzedni Quizz – Ferrinowy, był moim zdaniem najbardziej udany. Pytania zadawałyście naprawdę trudne, odpowiedzi padały szybko i trafnie, pytań i odpowiedzi było tak dużo, że bloger „zwinął” stronę i powyżej 200 komentarza trzeba było ją sobie „odwijać”. Normalnie szał!
Bardzo jestem ciekawa, jak tym razem Wam pójdzie, jestem jednak pewna, że dacie radę.

Oto reguły quizu: ta odsłona dotyczy tomu I „Sklepiku z Niespodzianką. Bogusi”, nie wolno zadawać pytań z „Adeli”!. Trwa od teraz do
godz. 22 w poniedziałek, czyli niemal
dwie doby. Jedna osoba zadaje jedno pytanie, druga na nie odpowiada i zadaje
swoje pytanie. Jeśli dwie osoby odpowiedzą w tym samym czasie liczy się ta, co
będzie wyżej w komentarzach, bo komputer jest dokładny.
Pilnujcie kolejności, żeby nie wprowadzać chaosu! Kasujcie swój koment, gdy ktoś przed Wami odpowiedział!
Jeśli ktoś odpowiedział błędnie, wpiszcie poprawną odpowiedź i zadajcie swoje pytanie. Ja będę interweniowała rzadko, a nawet wcale. Jedynie w przypadku spoilerowanie będę wkraczała radykalnie i kasowała komentarz, zdradzający treść. Trzeba tak formuować pytania, by nie dotyczyły akcji, co samo w sobie jest trudne, wiem.
Każda z Was może
odpowiadać wiele razy, bo przecież chodzi o dobrą zabawę!

Komentarze na czas quizu będą wchodziły natychmiast (ale nadal nie ma
możliwości pisania jako anonim), nie czekając na moją akceptację.
Pierwsze pytanie zadaję ja (będzie w pierwszym komentarzu). Co
jeszcze…. oczywiście będzie nagroda…
Za dwa tygodnie ostatni Quiz „Nadzieja” zamknie to quizzowe szaleństwo.

Teraz już oddaję Wam stronę i głos. Dajcie czadu, dziewczyny, dajcie czadu! 😀

Pamiętacie, jak pytałam kilka miesięcy temu, czy wolicie coś w moich klimatach, czy coś zupełnie innego? Miałam wtedy na myśli „Nadzieję”, która – jak zauważyłyście – jest ZUPEŁNIE inna, niż wszystko, co do tej pory stworzyłam (no może oprócz Kronik Ferrinu).
Okazało się, że jesteście za, a nawet bardzo za! Nie chcecie już „Zabajek” tylko „Bezdomne”, co przyjęłam z dużym zaskoczeniem.
Kurczę, zawsze mi się wydawało, że wiem, kim jesteś, moja Czytelniczko, i czego pragniesz: zapomnienia, oderwania się podczas lektury mojej powieści od rzeczywistości i zanurzenia się w innym, nieco lepszym, nieco lżejszym świecie, trochę baśniowym, trochę rozmarzonym, bardziej słonecznym i kolorowym.
Zdziwiłam się.
Baśń, baśnią, a moja Czytelniczka chętnie poczyta o ludzkich dramatach. Nie wiem tylko, czy tak ogólnie, czy pisanych przeze mnie, ale się dowiem. 😉
Już Sabinka zastanawiała się, czym mogę Was po takiej „Nadziei” zaskoczyć, ja zaś mam parę pomysłów.
I tu zapytam Was o zdanie: co chciałybyście przeczytać: horror, czy może… erotyk?

Horror mógłby być taki (fabułę tworzę w tej chwili, nie oczekujcie więc spójności ;): w pewnym mieście dochodzi do potwornych zbrodni. Mordowani są wyłącznie mężczyźni. Za każdym razem są również okaleczani, a na ścianie krwią napisany jest powód morderstwa. Dzielny komisarz ma pewne podejrzenia: czy może to być skrzywdzona kiedyś przez mężczyznę kobieta, która teraz się mści? Odpowiedź: może. Ale czy jest? Prawda leży zupełnie gdzie indziej, ale jeszcze nie wiem gdzie, bo nie wymyśliłam. Ale będzie mrocznie i krwawo. ;D

Erotyk zaś mógłby być taki: w pewnym mieście mieszka zgodne udane małżeństwo – on, robiący karierę manager w dużej korporacji i ona – kurka domowa, rozpieszczane ulubione zwierzątko. To są pozory. Bo ten przykładny małżonek jest właścicielem pewnego rozpustnego klubu, a ta kurka ekskluzywną call girl. Pewnego razu spotykają się na organizowanej przez niego imprezce i… nie wiem, co dalej, bo też jeszcze nie wymyśliłam. Ale będzie pikantnie. ;D

No, moje drogie, czy spodziewałybyście się po mnie powieści naszpikowanej scenami erotycznymi, albo krwawej jatki? Jeśli tak (podejrzewam, że tak), to co wybieracie?

Drogie moje Czytelniczki najpierw zagajenie…
Wasze recenzje trafiają do mnie właściwie tylko „z polecenia”. Albo podajecie mi linki do nich w zakładce „Kącik Recenzentek” (za co serdecznie dziękuję), albo wyświetla mi się zdjątko mojej powieści na Waszym blogu, albo zaprzyjaźnione dusze przysyłają mi recenzję, cobym rzuciła okiem i serce uradowała.
Tak było z TĄ RECENZJĄ (uwaga: duuży spoiler!). Choć w tym przypadku… zestresowałam się i strwożyłam. Bo ja przecież nie mam wykształcenia psychologicznego i piszę intuicyjnie! Owszem, jako pisarka jestem supersensytywna (po naszemu nadwrażliwa) na ludzkie zachowania, reakcje, słowa; wysłuchałam wielu, wielu opowieści, bo ludzie darzą mnie zaufaniem i zwierzają mi się często przy pierwszym spotkaniu; staram się pisać „z podtekstem”, czy jest to radosna powieść o spełnieniu marzeń (Poczekajka, Poziomka, Sklepik), czy przejmująca Nadzieja, w obu znajdziecie jakiś dramat, tylko czasem trzeba czytać między wierszami, ale czytając powyższą recenzję poczułam ogrom odpowiedzialności, jaki na mnie ciąży. Autorka recenzji jest pedagogiem i terapeutą, przedstawia moją książkę z punktu psychologicznego, a ja nie zdawałam sobie sprawy, że napisałam tak… brakuje mi określenia… profesjonalną? powieść. Gdy otworzycie link, będziecie wiedziały, o czym mówię.
Za recenzję Pani Arlecie dziękuję (mam nadzieję, że przeczyta ten wpis), a najbardziej za ostatnie zdanie, bo wiecie, że ekranizacja to moje wielkie marzenie.
I dochodzę do sedna tego artykuliku: kogo, moje Drogie, widziałybyście w roli Liliany, a kto mógłby zagrać Aleksieja?
Uruchomcie wyobraźnię, komputery i internet i przyślijcie w komentarzach linki do Waszych propozycji. Niech nie ogranicza Was czas, ani miejsce – mogą być to aktorzy z przeszłości i z Hollywood, przecież to tylko zabawa. O napisaniu scenariusza na motywach „Nadziei” nie myślałam (może powinnam?). Bardzo jestem ciekawa Waszych propozycji.
Ja pisząc książkę cały czas miałam przed oczami … jako Aleksieja i … jako Lilianę (haha, nie zdradzę kogo, dopiero na zakończenie zabawy).
A Wy?

Jeszcze nie zaczęłam pisać „Zabajki”, gdy – zachęcona Waszymi recenzjami „Nadziei” i „prosimy o więcej takich książek, pani Kasiu” wymyśliłam historię nie mniej tragiczną niż ta Liliany i Aleksieja, ale bardziej… jakby to powiedzieć… ludzką? Taką, która (odpukać, odpukać) może przydarzyć się każdemu? Zainspirowała mnie prawdziwa historia pewnej kobiety, wstrząsająca, wkurzająca i pozostawiająca pytanie: jak to możliwe? Ale niech szczegóły pozostaną tajemnicą, a Wy, mając tylko zajawki i okładki wybierzcie: którą opowieść chętniej przeczytałybyście w serii z czarnym kotem: baśniową, pogodną Zabajkę, czy wstrząsającą, prawdziwą do bólu „Bezdomną”.

„Zabajka”
Pewnego ranka w
wiosce Zabajka, położonej gdzieś między Tatrami a Bałtykiem, zjawia się
urocza dziewczyna. Nikt nie wie, skąd przyszła ani kim jest. Co
najdziwniejsze ona sama też tego nie wie. Jednego wszyscy są pewni: wraz
z przybyciem Nieznajomej nadszedł czas zmian. Mo ona bowiem jeden wspaniały dar: wie, o czym marzysz i potrafi spełnić to marzenie.
„Zabajka” to opowieść o dobrych ludziach, pięknym miejscu i przesympatycznej bohaterce, utrzymana w magicznym klimacie „Poczekajki”, pełna emocji, doprowadzająca na zmianę do śmiechu i łez, czyli to, co w mojej prozie lubicie i czego w niej szukacie. Miała kiedyś nosić tytuł „Anioł na mojej drodze”, czy którejś z Was coś on mówi?

„Bezdomna”
Uratował jej życie bury, wychudzony kot, tak samo bezdomny jak ona sama. Gdy zamarzała powoli wtulona w kąt śmietnika, przyczepił się do niej i zaczął lizać po ręce, a potem po twarzy dotąd, aż otworzyła oczy i… znów miała się kim opiekować. 
„Bezdomna” to historia uroczej, młodej kobiety z dobrego domu, która „dzięki” pewnemu osobnikowi traci wszystko: dom, rodzinę, pracę… i trafia na ulicę. Nie ma siły i chęci, by walczyć o odzyskanie tego, co straciła. Nie widzi sensu własnej żałosnej egzystencji i powoli stacza się na dno aż do wigilijnego wieczoru, gdy wszystko się zmieni za sprawą burego kota...


Czekam na Wasze wypowiedzi, Kochane. I nie jest to pytanie retoryczne, bo w przyszłym roku wydam albo jedną, albo drugą, obu nie zdołam…