Cześć, laski nebeskie, wróciłam z daleka. Dokładnie z Sejn, gdzie rozgrywa się akcja „Wiśniowego Dworku”. Chciałam poczuć to miejsce, spotkać tamtejszych ludzi no i… pojechałam. Byłam w Augustowie i Suwałkach, byłam w Sejnach, byłam w Wiśniowym Dworku, wróciłam oczarowana, ale bardzo, bardzo zmęczona. Książka jest prawie, prawie gotowa i… jestem ciekawa, jak Wam się spodoba. Jak zwykle wyszła mi zupełnie inna, niż zakładałam, ale wydaje mi się, że znacznie ciekawsza, niż z założenia miała być.

Dziękuję Wam, moje drogie, za udział w ostatnim Quizie, był na prawdę trudny!!! Cytaty ze wszystkich dotychczas wydanych książek i to bynajmniej nie najłatwiejsze, a mimo to dałyście radę i to w wielkim stylu! Że powtórzę za jedną z komentujących: „Wy na pamięć się uczycie tych książek, czy jak?”. :D:D

Teraz już przechodzę do tytułowego ABC mojej Przyjaciółki i Czytelniczki Sabinki…

Nie wiem, jak Wam, mi odpowiedzi Sabinki bardzo się podobały. Dowiedziałam się o Niej wiele nowego.

Heloł!

Zaniedbuję Was felietonowo, ale nie zaniedbuję powieściowo. Jak zauważyłyście tam obok „Wiśniowy Dworek” pisze się (żeby tak jeszcze sam się pisał…). Jestem nieco zajęta, ale pamiętam o moich Czytelniczkach, spokojna głowa, i właśnie przyszedł mi do głowy pomysł na quiz.

Otóż tym razem proponuję zgadywać gdzie się znajduje jedno charakterystyczne, czy ważne dla powieści zdanie. Jedna zapodaje cytat (nie musi być to jedno zdanie, może być akapit, ale pliss, nie wklejajcie całych rozdziałów!), druga odpowiada: gdzie, kto, z kim, do kogo. Uwaga, należy wystrzegać się spoilerowania! Co innego jest: Kto do kogo powiedział „Zaganiaj, wujku, zaganiaj!!!” (:D) a co innego „Cioci … umarł dzidziuś”. Czujecie różnicę?

Myślę, że ten quiz będzie trudny, ale kochane, dawałyście radę w poprzednich, dacie i w tym! Wasza znajomość moich książek jest naprawdę imponująca i ja osobiście wymiękam.

Zasady są podobne co w poprzednich: jedna zadaje pytanie, druga odpowiada. Jeśli odpowie dobrze, zadaje swoje pytanie. Jeśli źle, następna ją poprawia i to ona ma prawo do pytania. Uwaga: komentarze wchodzą natychmiast, jeśli odpowiesz jako druga, od razu wykasuj swój komentarz, wtedy będzie jasność i porządek.

Co jeszcze? Tym razem pytania mogą być z każdej dotychczas wydanej książki (oprócz „Powrotu do Ferrinu” bo on był wydany nieoficjalnie), więc od „Poczekajki” do „Sklepiku z Niespodzianką. Adela”. Quiz trwa od teraz do poniedziałku wieczorem. Jeżeli pytanie wyda się quizowiczkom na prawdę trudne, można podpowiedzieć tytuł książki, ale starajcie się wybierać zdania bardzo charakterystyczne dla powieści czy postaci, zresztą… wszystko wyjdzie w praniu.

To już wszystko, co miałam do powiedzenia. Pierwsze pytanie zadaję jak zwykle ja i… bawcie się dobrze, moje Kochane, wierzę, że będzie dużo pytań, dużo odpowiedzi i w ogóle „stadion szaleje”!
Uwaga: po 200 komentarzu reszta jest „zwijana” i następnych nie widać, trzeba wtedy nacisnąć guzik „rozwiń komentarze” na dole strony.

Endżoj!!

Patrzę i oczom nie wierzę! Ilość odwiedzin mojego bloga przekroczyła dziś 200 000. Tyle Was zawitało na poziomkowej stronie w ciągu roku i niecałego miesiąca. Myślę, że to swoisty rekord.

Dziewczyny, wiecie, że Was lubię, cenię i szanuję. Dziękuję, że mnie odwiedzacie, że zostawiacie wpisy w Księdze Gości, komentarze, linki do recenzji. Że bierzecie udział w ankietach, quizach i konkursach. Przysyłacie zdjęcia swoich pociech i naszych półeczek.
Jesteście niezwykłe, ot co.

Teraz pytanie jubileuszowe: jak myślicie, co będzie za rok? Oprócz tego, że licznik odwiedzin wskaże 400 000? A może więcej?
Bardzo jestem ciekawa, jak może się przez ten rok zmienić Wasze życie, a jak moje. Oczywiście na lepsze! Nie chcę słyszeć, że będzie gorzej!

Opowiedzcie mi, Kochane, jakie plany czy marzenia mogą się ziścić…
Moim cichym marzeniem jest oczywiście ekranizacja, ale na nią muszę chyba poczekać do miliona. 😀

Tutaj będzie zdjęcie top40 Empiku, ale dopiero wtedy, gdy jakaś dobra dusza je zrobi i mi podeśle. U mnie w Urlach City nie ma Empiku i tylko tego mi brak. No i jest! Od Ani BZ i Nominy. Dziękuję!

Tutaj będzie też zapowiedź pewnego wydarzenia, ale dopiero gdy dostanę potwierdzenie od organizatorów. Dodam, że wydarzenie to jest ściśle związane z Adelcią.

Tutaj może się znaleźć okładka „Sklepiku z Niespodzianką. Lidka” i może jakaś zapowiedź? Albo fragmencik? Ale dopiero wtedy, gdy wrócę z Patinkiem do domu, pobawię się z nim do wieczora, wykąpię, utulę do snu i będę miała czas dla siebie – i dla Was. 🙂

Książek na rynku jest multum, dużo kupuję, dużo dostaję, jednak nie wszystko ze spokojnym sumieniem mogę Wam polecić, natomiast te poniżej owszem.

Moja wielka grecka przygoda – John Mole

Jeżeli lubicie klimaty „Roku w Prowansji” (nie mylić z „Rokiem w Poziomce 😉 powinna spodobać się ta książka. Może nawet bardziej, bo mi „Rok w Prowansji” tak sobie przypadł do gustu (nudny był cokolwiek), natomiast „Grecką przygodę” łyknęłam w dwa wieczory. Słuchajcie, książka jest fajnie napisana, z humorem i dużym dystansem autora do siebie (co uwielbiam!). Miejscami śmiałam się jak dzika norka. Polecam, choć miała dwa potknięcia: jakoś tak nieprzyjemnie zaskoczyło mnie posłowie (kto przeczyta, będzie wiedział dlaczego) i było dużo błędów merytorycznych, gramatycznych, interpunkcyjnych i ortograficznych nawet. Redakcja i korekta się nie spisały, co niestety umniejsza radość z czytania. Mimo to polecam.

Kleo i ja – Helen Brown

To z kolei gratka dla miłośników szalonego labradora Marley’a, moim zdaniem dużo lepiej i ciekawiej napisana. Autorka posługuje się pięknym językiem, książka jest dobrze przetłumaczona, kotka urocza, historia bardzo wzruszająca (normalnie się popłakałam w pewnym momencie). Polecam i tyle. Żadnych minusów nie zauważyłam.

Wakacje w Danii – Olga Morawska

Rzadko czytuję przewodniki, ale tym razem potrzebna mi była książka przybliżająca Danię i… tadam, tak trafiłam na serię książek Olgi Morawskiej. Już wiem, że Wakacje w Danii są pierwszą, ale nie ostatnią z tej serii. Bardzo zdziwiłam się, czytając tę pozycję, jak różni się moje wyobrażenie o tym kraju, a jaki jest w rzeczywistości. Autorka opisuje Danię z sympatią, bardzo osobiście, z zapałem, co sprawia, że chce się tam pojechać i zobaczyć ten kraj na własne oczy. Ja poczułam się bardzo zachęcona. Dodatkowo szukając informacji o innych książkach Olgi Morawskiej trafiłam na stronę autorki i poznałam historię niezwykłej młodej kobiety, ciężko doświadczonej przez los, a mimo to „dającej radę”. Zachęcam i polecam.

Droga do Różan – Bogna Ziembicka

Koniec świata. Polecam książki konkurencji! Ale muszę Wam powiedzieć, że to bardzo udany debiut. Książka (ta i jej kontynuacja „Wiosna w Różanach”) jest napisana ładnym językiem, postaci są ciekawe, ujmują za serce, historia również. Jest w niej miejsce dla pięknego starego dworu (a wiecie, że kocham te klimaty) i wszystko to razem sprawia, że mogę opowieść o Różanach ze spokojnym sumieniem polecić. Ma ona parę minusów, ale ja o polskich autorach albo piszę dobrze, albo wcale, więc minusy pominę. Są mało znaczące. Drugi tom, czyli „Wiosna w Różanach” wydaje się jeszcze lepszy niż pierwszy.

Jeśli czytałyście którąś z tych książek, dajcie znać, jak się Wam podobała. Jeśli nie czytałyście, to przeczytajcie i wtedy dajcie znać, okej?

Wasza Kejti.

Moje kochane Czytelniczki, konkursy zapowiadają się dwa. Jeden już Wam znany: Wielki Konkurs Recenzjowy odsłona (kurczę, nie wiem już która, czy ktoś wie?), w którym tym razem będzie dwadzieścia nagród – dwadzieścia przedpremierowych „Wiśniowych Dworków” oraz nowe Top20 Recenzentek.
Oczekujcie wieści o tym konkursie.
Drugi – który ogłoszę już być może w poniedziałek – będzie… wspaniały i bardzo zaskakujący. Przygotowuję go razem z Wydawcą, możecie spodziewać się więc niezwykłych nagród. Aż mi się oczy śmieją, gdy pomyślę o nim i o Waszym zaskoczeniu. Oby się udało…

Teraz parę słów o „Mieście Walecznych”, o które pytałyście w komentarzach pod poprzednim wpisem. Otóż jest to opowieść o losach czworga młodych ludzi, walczących w Powstaniu Warszawskim. Uwaga: nie jest to książka historyczna, nie jest to pamiętnik, to powieść oparta na faktach. I powiem Wam, że żadna poprzednia książka tak mną podczas pisania nie tąpnęła emocjonalnie, jak ta. „Nadzieja” przy opowieści o Kamili, Patryku i Rogerze to doprawdy sama łagodność…
To dla mnie bardzo ważna książka. Nie tylko przybliżę w niej tamte czasy, ale muszę też sprostać oczekiwaniom tych, którzy na nią czekają, a także swoim własnym, a sama dla siebie jestem najsurowszym sędzią.
Znajdziecie w niej to, co cenicie w moich opowieściach: bohaterów, z którymi można się utożsamić, wciągającą historię, emocje, emocje i jeszcze raz emocje: strach, ból, rozpacz, ale też wiarę, nadzieję, Miłość przez duże M, odwagę, poświęcenie, radość, smutek…
Jeszcze jedno: tym razem nie będzie to „dobra literatura kobieca”, a książka dla wszystkich – kobiet, mężczyzn, dziewczyn, chłopców. I nie tylko dla Warszawiaków, interesujących się tamtymi wydarzeniami. Mam nadzieję, że historia w niej opisana poruszy wszystkich polskich patriotów. A moje Czytelniczki do nich należą, prawda?
Uff… poważnie i wzniośle się zrobiło…

Na koniec więc coś uroczego: Patiś skumał, że on to jest „ja”. Choć czasem myli mu się jeszcze i mówi na siebie „ty”. Skapował też, że niekoniecznie jestem zachwycona, gdy maże flamastrem po świeżo malowanych ścianach. Oczywiście próbuje, gdy nie widzę, a ja muszę udawać, że się złoszczę, choć chętnie małego łobuziaka bym wycałowała za tę niewinną minkę i chochlikowaty uśmiech…