Zapowiedź:  W Wiśniowym Dworku, gdzieś pod litewską granicą mieszka Danusia. Jest
nauczycielką w wiejskiej szkole i nie wyobraża sobie życia w wielkim
mieście, pełnym spieszących się ludzi.
Na warszawskim Mokotowie,
niedaleko parku Morskie Oko, mieszka Danka. Jest przebojową biznesmenką w
międzynarodowej korporacji i nie wyobraża sobie życia na wsi, gdzie
życie toczy się powoli, a jego rytm wyznacza przyroda. Te dwie kobiety
pozornie dzieli wszystko, ale łączy jedna tajemnica. I jeszcze ktoś.
Mężczyzna, który przybył z przeszłości, by odebrać to, co do niego
należy…

Czekałyście, moje drogie Czytelniczki, na tę chwilę, czy nie? Wyznajcie szczerze? Ja czekałam. Zawsze czekam na chwilę, gdy mogę ogłosić, że najmłodsza jest już do kupienia – O TUTAJ . Jest to uczucie trudne do opisania: radość, nadzieja, oczekiwanie, satysfakcja…

„Wiśniowy Dworek” opowiada o dwóch dziewczynach – Dance i Danusi – oraz pewnym mężczyźnie, z którym łączy je tajemnica. Jaka? O tym już w listopadzie. Dokładnie 28. listopada w dniu premiery, gdy weźmiecie książkę do ręki, by tę tajemnicę odkryć.

A może już wcześniej? Bo oto ogłaszam Wielki Konkurs Recenzjowy, którego dwadzieścia zwyciężczyń otrzyma dwadzieścia „Wiśniowych Dworków” jeszcze przed premierą.

Co trzeba zrobić, by dostać się do nowego Top20 Recenzentek? TUTAJ należy wkleić link do jednej recenzji którejś z moich książek wydanych w roku 2011 lub 2012. Czyli może to być: „Lato w Jagódce”, „Powrót do Poziomki”, „Sekretnik”, „Sklepik z Niespodzianką. Bogusia”, „Sklepik z Niespodzianką. Adela” lub „Nadzieja”. Uwaga: recenzja konkursowa może być tylko jedna. Waszym zdaniem najlepsza. Nie musi spełniać wszystkich wymogów na recenzję idealną, ja lubię, jak piszecie sercem!
Zgłoszenia przyjmuję do dnia 15. listopada. W tym dniu jury wybierze dwadzieścia najlepszych lub najbardziej poruszających recenzji, a ich autorki utworzą nowe zacne Top20.

No. Zasady są chyba jasne. „Wiśniowy Dworek” niedługo zacznie się zielenić na półkach, również Waszych/naszych. Otwieram dla potrzeb Top20 nową zakładkę tam na górze, a Wy powiedzcie: czego się po tej książce spodziewacie?

No i wklejajcie TUTAJ I TYLKO TUTAJ linki z konkursowymi recenzjami!!

Dopowiadam: recenzja może być napisana do tej pory lub dopiero powstać, byle do 15. listopada. I nie musi być na blogu książkowym, inne portale i inne blogi też się liczą!

Heloł, to ja, Wasza Kejt! (jak się można tego spodziewać)

Dziś mam lepszy humor, niż wczoraj. Wczoraj był „czas apokalipsy”. Ech… Rozumiem, że w życiu jest raz lepiej, raz gorzej, ale żeby tak wszystko na raz? Mimo niezbyt miłych wieści (dotyczących jednej z oczekiwanych przez Was książek, dodam, że bardzo oczekiwanej), do wieczora się pozbierałam i spokojnie wniosłam pierwsze poprawki do Lidki. Wzruszając się przy tym, bo koniec tej powieści (i jednocześnie koniec serii) normalnie jest… no, łzogenny. Bardzo związałam się z bohaterkami „Sklepiku”, najbardziej właśnie z Lidką, a przy okazji z pewnym facetem, który w tomie III pojawia się i od razu zdobywa serce jednej z bohaterek oraz moje.
Mam nadzieję, że czujecie się zachęcone. 😉

Ale wracając do ad remu (wiem, wiem, że pisze się wracając ad rem, ale ja tak lubię): jak wiecie jestem nie tylko patriotką lokalną (czytaj: Poziomkową) ale i w ogóle patriotką i jeśli mam wybór, kupuję polskie produkty, polskie warzywa i owoce, polskie sery, wędliny… Ze sprzętem jest gorzej, bo rodzimego już prawie nie ma, a jeśli się trafia to „składany w Chinach”.
Chcę Wam dzisiaj polecić perełkę.
Jest taka firma Joanna, która wiele lat temu wypuściła na rynek coś zdumiewająco fantastycznego:

Gdy zażyłam kąpieli w kawie ze śmietanką byłam skłonna skosztować własne ramię, tak pięknie pachniało i było tak cudnie gładziutkie. Hmm… nieco egzaltowanie to brzmi, ale produkty tej firmy są na prawdę znakomite. Polecam, polecam, polecam. Dodam, że polecam bezinteresownie i nie jestem na garnuszku tej firmy. Mam nadzieję, że nie wchłonie naszej polskiej Joanny żaden międzynarodowy moloch, bo będzie po Joannie.

Dziś (jak niemal codzień) byłam tutaj:

Nad moim ukochanym Liwcem. Bimbuś spał w samochodzie, a ja sobie siedziałam, gapiąc się w leniwie płynącą wodę. Obok kąpały się sójki, po przeciwnej stronie buszowały dzięcioły czarne, po nogach niemalże przebiegały mi piżmaki, a ja byłam szczęśliwa.
Może być na prawdę kiepsko i źle, ale wystarczy, że pojadę nad tę rzekę, gdzieś gdzie nie ma ludzi, przysiądę na parę chwil i… spływa na mnie ukojenie. Dobrze mieć takie miejsce… azyl dla duszy… Polecam again.

Na koniec przyznam się Wam, że sprofanowałam sernik królewski, na który skomplikowany przepis znajdziecie w Bogusi, a tu zaraz podam przepis prosty jak… no nie wiem co. Bardzo prosty. Nawet te z Was, które potrafią przypalić nawet wodę na herbatę, dadzą mu radę.

(kurczę, nie mam zdjęcia)

Oto przepis:

Do dużej miski wrzuć 12 jajek (bez skorupek ofkors), kostkę miękkiego masła (może być ostrołęckie), 2 szklanki cukru, kilogram białego półtłustego sera (kup już zmielony, będzie prościej), dwie łyżki mąki ziemniaczanej i jeden budyń (waniliowy albo śmietankowy). To wszystko porządnie zmiksuj (grudkami masła się nie przejmując), wylej do formy (dużej płaskiej), wstaw do nagrzanego do 170 stopni piekarnika i piecz, aż się dobrze zarumieni. Nie wyjmuj z piekarnika aż nieco ostygnie, choć i tak opadnie.

Kurczę, sernik wygląda nieszczególnie, bo zawsze wychodzi mi płaski jak omlet (chyba za dużą formę biorę), ale smakuje bosko. Te 12 jajek i 2 szklanki cukru na kilogram sera wydaje się być nieco dużo (ja już próbowałam z 10 jajkami i 1 3/4 szkl. cukru i też było okej), ale tak stoi w przepisie.
Jeśli lubisz, dodaj rodzynki i jakiś zapach. Ja nie lubię.

Dla zachęty dodam jeszcze, że robi wrażenie na gościach (smakiem, bo nie wyglądem) i da się go przygotować nawet w towarzystwie ruchliwego niemowlaka, o ile niemowlak nie przestraszy się miksera.

Teraz oddaję głos Wam. Polećcie jakieś „dobre bo polskie”.

PS. Patrzę na daty spotkań autorskich. „Październik” śmiesznie nazywa się ten miesiąc, no nie? „Czerwiec” też nie lepiej. Albo „styczeń”, że niby stykamy się ciałami jak najmocniej, bo zimno? 🙂

Ten wpisik traktować będzie o trzech książkach: Sekretniku, Grze o Ferrin i… Nadziei. Dwie pierwsze to swoiste kuriozum w mojej karierze pisarskiej, bo zbierają opinie skrajne: są oceniane albo bardzo dobrze, albo bardzo źle.
Przyznam się Wam bez bicia, iż w obu przypadkach długo wahałam się, czy wypuścić je w szeroki świat, czy też trzymać w szufladzie i obdarowywać nimi jedynie przyjaciół, rodzinę, zaprzyjaźnione Czytelniczki. Bo miałam świadomość, że książki te mogą być kontrowersyjne. Nie, nie ze względu na treść, bo przecież to normalne książki – jedna to „dramat psychologiczny ubrany w długą suknię” (bo Ferrinu nie zaliczyłabym do „normalnego” fantasy), a druga to poradnik, napisany „z jajem”, ale przecież poradnik, co więc może być w nich takiego, że wywołują skrajne emocje? Autorka. Czyli ja.
Bo gdyby Grę napisał pisarz fantasy, a poradnik Kasia Cichopek, zostałoby to przyjęte ze zrozumieniem ;), ale że Was przyzwyczaiłam do książek zupełnie innego rodzaju, czytacie Grę, czytacie Sekretnik i… konsternacja! To NIE JEST Poczekajka ani Poziomka, że o Sklepiku nie wspomnieć!
Ano nie jest.
I całe szczęście, bo ja na prawdę lubię różnorodność i nie tyle nie umiem, co nie chcę pisać samych obyczajówek. Musicie przywyknąć, że Ta Michalak pisze różne książki: od powieści obyczajowych, poprzez historyczne, sagi rodzinne, poradnik, na fantasy kończąc. Przywykajcie, okej? Bo w następnym roku zaskoczę Was nie raz.
Do ad remu: dlaczego zdecydowałam się wydać Grę i Sekretnik, wiedząc, że części z Was się narażę?
Bo tak trzeba.
Obie książki niosą pewne przesłanie. Obie zmieniły niejedno życie (i nie są to czcze przechwałki, mam dowody w postaci niezwykłych maili), gdybym ich nie wydała, pozbawiłabym niektóre z Was ważnych przeżyć.
Nie mogę więc słuchać moich Czytelniczek bezkrytycznie, mówię o tych, co radzą: „Kasiu, zajmij ty się lepiej obyczajówkami, fantasy zostaw fantastom”, albo „Kasiu, niech scenariusze piszą scenarzyści, ty pisz książki”, bo ja nie chcę i nie mogę stać w miejscu, muszę się rozwijać, muszę szukać nowych ścieżek i nowych doznań literackich.
Rozumiecie to, prawda?
Liczę się z Waszym zdaniem, szanuję Was i lubię, ale… mam też własne zdanie i po prostu muszę być wierna sobie!

Na koniec kilka słów o „Nadziei”: gdybym posłuchała krytykujących Ferrin i Sekretnik, nie wydałabym Nadziei.
Pisząc ją – tak różną od dotychczasowych powieści – bałam się Waszej reakcji. Czy będziecie chciały czytać o takim dramacie? Czy „wybaczycie” mi książkę, w której nie ma ani odrobiny uśmiechu, radości, humoru? W „Zmyślonej”, najbardziej dramatycznej powieści do tej pory, były przynajmniej dzieciaki, których teksty ratowały nas (mnie też, bo ja również przeżywam to, co piszę) przed depresją czytelniczo-pisarską, a w Nadziei? Co jest tym promykiem słońca? Ostatnia strona?!

Na szczęście uodporniona przez krytykujących tamte dwie uznałam, że Nadzieję również muszę puścić w świat, bo może przez część zostanie zmiażdżona, ale komuś innemu w jakiś sposób pomoże.
I tak oto pewnego czerwcowego dnia nasza „śliwka w czekoladzie” trafiła do księgarń, potem do Waszych rąk i została obwołana moją najlepszą powieścią ze wszystkich dotychczasowych.
Do napisania tych paru słów zainspirowała mnie recenzja Gry na jednym z blogów oraz… krótki wpis na lubimyczytac Maryszki (kobieto, ujawnij się, bo chcę Ci wysłać książkę z dedykacją!), pozwolę go sobie zacytować, bo mnie rozbroił (wpis dotyczy Sekretnika): „Zmieniam swoją notkę z prostego powodu. Żadna książka nie była tyle razy
rzucana przeze mnie, hen daleko! Zawody można było zorganizować pt.
„rzut książką”, kategorie: przez pokój, o podłogę, o ścianę, o biurko, a
nawet raz zdarzyło się o pralkę (proszę nie pytać mnie w jakich to
okolicznościach).
Pani Kasia nie przebiera w słowach, nie słodzi, nie mówi półprawdy, nie
głaszcze po głowie. Przede wszystkim każe działać. Nie robisz tego? To
sobie daruj czytanie. I choć byłam na nią wściekła czasami, to już dziś
zauważam pewne różnice. Ale działać trzeba cały czas, nie ma lekko!
I pamiętajcie o kajeciku! To bardzo ważne! Koniecznie czerwony!” (i ocena 8/10).

I jak tu można było chować taką książkę dla siebie?

Na koniec mały konkursik, w którym do wygrania będzie pięć „Nadziei” (bo mój ulubiony Wydawca zrobił dodruk i śle mi książki w nowszej szacie graficznej, z nieścierającą się pozłotką i zapowiedzią Bezdomnej zamiast Zabajki). Trochę nawiązywać będzie do konkursu „Każdy ma swoją Nadzieję”, ale będzie nieco inny. Otóż… przysyłacie, moje kochane, zdjęcia Waszych wymarzonych domków! Albo już te domki macie, albo dopiero mieć będziecie, a ja chciałabym zobaczyć, o czym marzycie. Tutaj, pod tym postem będę wklejać zdjęcia wraz z opisami, które prześlecie mi mailem. Mogą w tym konkursie brać udział domki, które prezentowałyście w poprzednim!
(Muszę Wam powiedzieć, że o wymarzonych domkach to ja mogę non stop).
Zdjęcia domków, dworków, pałaców i hacjend możecie przysyłać do końca września.

Domek AiryArt:

Witam Pani Kasiu,
postanowiłam wziąć udział w konkursie, choć jak już napisałam na Pani
blogu mój wymarzony DOMEK, pewnie wypadnie bardzo blado na tle innych
marzeń 🙂 Ale kiedy Go zobaczyłam po prostu mnie zauroczył i taki
właśnie mi się podoba, taki jaki jest, skromny i sielski, w cudnej,
zapomnianej przez wielki świat okolicy. Zresztą to przecież moje
marzenie, prawda?! 🙂

(Bardzo urokliwe miejsce, lubię takie klimaty!)

Domek Karoliny:

Mój wymarzony domek!Cały czas mam nadzieję,że go zdobędę!

Domek Ani BZ

Domek Vilene:

Witaj Kasiu.

Zdjęcie, które Ci przysyłam zostało zrobione w Krynicy – Zdroju, w
lipcu dwa lata temu. Uwielbiam góry, Krynica mnie po prostu oczarowała.
Te domeczki ze zdjęcia również. Żałuję bardzo, że w tym roku nie mogłam
odwiedzić tego miejsca, ale jednocześnie mam szczerzą nadzieję
zamieszkać tam kiedyś. Bo to właśnie TAM jest moja Nadzieja.

Domek Angie:

Marzy mi się taki domek w Kanadzie… bo ten kraj pokochałam od
pierwszego wejrzenia! Chcę, żeby znajdował się z dala od miejskiego
zgiełku, ale jednocześnie w jego pobliżu – abym miała blisko do sklepów,
bibliotek i księgarni. (…)

(O kurczę, magiczne miejsce!)

Domek Emilii:

Domek Dubbidu:

Domek, o którym od zawsze marzę, znalazłam dwa lata temu żeglując sobie po Mazurkach. Zobaczyłam i się zakochałam.  Wiem też, gdzie mój Wymarzony miałby stać  – nad wodą, jeziorem lub rzeczką, wśród starych drzew… Uwielbiam ciszę i przyrodę, umiem tak żyć. Ostatnio rozkochałam się w robieniu domowego makaronu – cudownie byłoby zjeść na werandzie owocówkę z owocków zebranych w sadzie, chlapiąc naokoło wciąganym świeżutkim makaronem :o) Kurczę, przejrzę jeszcze raz Sekretnik – trzeba dopomóc marzeniom ;o)

(O łał... sama chętnie bym go pomiała... cudo!) 

Domek Ilony

 Mój wymarzony domeczek Tymeczek, moje miejsce na ziemi, moje Aniołowo,
mieszkam w nim od roku. Otoczona lasami, polami, ptakami i mnóstwem
innych zwierzątek i żyjątek wszelkiej maści :DDD. Czasami tylko na
sąsiednim polu jakiś traktorek „popyrtoli” ale to nic. Kiedy go
budowaliśmy głaskałam pustaki, mówiłam do murów, ktoś z boku mógłby
pomyśleć „babę pogięło”. a ja po prostu kocham ten dom i to miejsce i
wiem, że to miłość odwzajemniona. Znajomi budujący w tym czasie domy,
stale na coś narzekali, a to na ekipy, a to sprzęt lub materiały
budowlane, a nasz dom budowali i pomagali wykończyć wspaniali ludzie,
wszy6stko było ok. Niektórzy patrzyli z niedowierzaniem na to. Ale od
powstania samych fundamentów czuliśmy z tym domem nierozerwalną więź.
Tworzyliśmy z mężem, córką i Tymkiem dopełniającą się całość. To jest po
prostu magiczne. Proszę mi uwierzyć, każdy metr tego miejsca jest
przepełniony miłością i dobrą energią. uwielbiam wracać po pracy do
naszego domu i nie lubię go opuszczać. Och, mogłabym tak
godzinami:DDD.To jest właśnie dom moich marzeń i jestem dowodem na to,
że marzenia się spełniają, więc warto marzyć. Kiedyś ktoś, mi
powiedział, że tylko stare domy mają duszę, to nieprawda, mój ma
przepiękną duszę i jest moim miejscem na ziemi.

Domek Panna Cotty:

Kiedyś bałam się wymawiać swoje marzenia głośno , teraz wiem , że inaczej się one nie spełniają 🙂
Otóż
marzy mi się piękny dom w uroczej okolicy. Co rozumiem przez ową uroczą
okolicę? Magiczne miejsce wśród pięknej przyrody . Najlepiej nad morzem
, bo kocham morze i od dziecka chciałam tam mieszkać. Jako , że jestem
zmarźluchem w grę wchodzi nie tylko Morze Bałtyckie. Poszperałam i
znalazłam w sieci taki oto piękny domek: nowoczesny , elegancki , ale przyjazny 🙂
Mam nadzieję , że kiedyś znajdę podobny , choćby na drugim końcu świata!

(To nie jakiś tam domek, to rezydencja!)

Domek Vivi:

http://wymarzonydomani.blogspot.com/2012/08/wymarzyo-nam-sie.html

Domek Anik:

Domek Anity:

Droga Pani Kasiu,
Przesyłam domek wymarzony, chociaż z góry
zaznaczam, że w konkursie brać udziału nie chcę- „Nadzieję” posiadam,
nie chcę innym dziewczynom robić sabotażu ;). Przesyłam tak po prostu,
by się podzielić. Ogólnie gustuję w domkach w typie dworków, ale ten od
pierwszego wejrzenia, zanim jeszcze otworzyłam furtkę urzekł mnie tak,
że kurcgalopkiem wskoczył na szczyt listy marzeń (tej zarezerwowanej dla
marzeń raczej nierealnych, ale najpiękniejszych :)). Dla przyzwoitości
dodam, że owo cudo znajduje się w Zakopanym, ponoć można je zwiedzać,
aczkolwiek aktualnie jest w remoncie. Domek pochodzi z roku tysiąc
osiemset któregośtam, nie wiem dokładnie którego, bo zanim Gazda
skończył zdanie już byłam za bramą i pędziłam by obejrzeć z
bliska.Przepraszam, że się tak rozpisałam, ale z Zakopanego wróciłam
dopiero co i jeszcze ze mnie nie zeszło pierwsze wrażenie.

(Jest genialny! Cudo!)

Domek Małgorzaty:

 A oto jeden z moich wymarzonych domków. Nieduży i pełen zieleni, a ta
jak wiadomo korzystnie wpływa na nasze zdrowie. Ta bajeczna chatka
pobudza moją wyobraźnię. To jakieś takie trollowe mieszkanko, pełne
drobniutkich chochlików. Pewnie gotują tam sobie wielki gar zupy z
gumijagód. To świetny schron przed wrogami, niezwykle zamaskowany 🙂 Kto
by pomyślał, że w tych krzaczorach ukrywa się taki sympatyczny domek.
Miejsce zaciszne, ciepłe, intymne, przytulne. Jakby czas się zatrzymał,
oddalone od cywilizacji. Za nim znajduje się ogród pełen kwiatów, magii i
fantazji. W powietrzu pachnie deszczem, latają motyle, a w stawie
kumkają żaby. Można o poranku przejść się boso po trawie i zebrać
wczesne krople rosy. Dobry pomysłem jest też położenie się wśród kwiatów
i poczytanie jakiejś porywającej lektury. Chciałabym tam zamieszkać.

(Marzy mi się Poziomka w takim dzikim winie…)

Domek Marty:

Domku szukaliśmy ponad rok, bo niestety fundusze bardzo
ograniczone. Gdy już zaczęliśmy tracić nadzieję, przypadkiem znalazłam
ogłoszenie 🙂 Po różnych przebojach w końcu stał się naszą własnością,
teraz jesteśmy na końcówce remontu i niedługo się przeprowadzamy 🙂 Na
zdjęciu nasz domek, a właściwie małe gospodarstwo, w dniu w którym go
znaleźliśmy. Zwykły wiejski domek z dwuspadowym dachem, o którym zawsze
marzyłam. Dom stoi wśród pól, niedaleko lasu. Właśnie dopieszczamy go od
środka, aby móc w nim zamieszkać. Ogród jest ogromny. Rośnie w nim 13
starych wierzb, które tworzą niesamowity klimat. Rosną w nim stare
jabłonie, pod którymi można odpoczywać latem na kocyku. Marzy mi się,
ogród z nastrojowym kącikiem (a właściwie nie jednym), gdzie będę mogła
usiąść na ławeczce, wśród kwiatów i poczytać sobie książkę czy wypić
poranną kawę. Marzą mi się też zwierzaki wszelakie, bo bez nich jakoś
smutno w domu, będą więc mam nadzieję psy, koty, kury i może jakaś kózka
🙂 Ale do tego będziemy dążyć wiosną, jak już będziemy w naszym domku
na stałe 🙂

 

 

Domek Oli:

 

Mój wymarzony domek… kiedyś chciałam mieć pałac, willę z basenem,
apartament w wieżowcu potem dom z jakiegoś filmu. Od jakiegoś czasu
marzy mi się drewniany domek na wsi w pobliżu lasu. Najlepiej z ogrodem.
Na podwórku dwa psy, kilka kotów może konie. Moim zdaniem jednak
najważniejsze jest towarzystwo osób które kochamy i które nas kochaja.
Każdy zakątek domu powinien być wypełniony miłością, zaufaniem,
poczuciem bezpieczeństwa i ciepłem rodzinnym. Jeśli tak nie jest to
nawet najpiękniejsze dzieło architektury nie da nam szczęścia.

 

 

Dzień dobry,
oto mój azyl. Wymarzony, wyśniony i dopieszczany. Budujemy go sobie powolutku od pięciu lat (kabelki jeszcze gdzie nigdzie wiszą :P). Jak będzie finał na pewno się pochwalę. Bo dziewczyny marzenia się spełniają!!! 

I na koniec załączam własny (filmik jest efektem rozgryzania nowego programu do montażu filmików), czyli 15 sekund w Poziomce wiosną – w tle słychać sikorki i zięby.

Dawno nie było artykułu o życiu. Były quizy, zapowiedzi książek i planów wydawniczych, oczko niżej jest zaproszenie na spotkanie w Łodzi, ale tak o życiu (w domyśle „moim życiu”) nie pisałam z miesiąc, albo dłużej. A chyba Was ono interesuje? Przynajmniej w jednej z ankiet życzyłyście sobie stanowczo wieści z Poziomki (co okazało się w tym schemacie blogera niewykonalne).

Opowiem Wam więc dzisiaj nie tyle o Poziomce (bo tu nic specjalnego się nie dzieje, przygotowujemy się psychicznie i fizycznie do zimy: ptice coraz częściej odwiedzają karmnik – pusty karmnik – dając mi tym do zrozumienia, że tam ma COŚ BYĆ, tam ma być DUŻO COŚ, tam ma być DUŻO ZIAREN SŁONECZNIKA, ŁUSKANYCH OFKORS; ja czekam na eko-groszek, by sprawdzić jak mi się będzie te 25 kg worki targało – domyślam się, że radośnie; Gapa porasta sierścią, jakby zapowiadała się epoka lodowcowa, ale to dlatego, że dawno jej nie strzygłam, a nie strzygę jej dlatego, że PO wygląda strasznie głupio – to moja wina, nie mam zdolności fryzjerskich – i się ze dwa tygodnie wstydzi; Patiś… hmm… nie wiem jak przygotowuje się do zimy Patiś, bo on jeszcze nie gada – oprócz wymownego „e?” lub „łała!” [czyt.: mama] oraz innych takich… ćwierćsłówek – rozumiem niby wszystko, ale… właściwie nic nie rozumiem, aha, dzisiaj po raz pierwszy ścięłam mu włoski i nie wygląda już jak dzidziuś, tylko jak mały, bo mały ale chłopiec – kiedy on urósł?! czy to rzeczywiście minęło półtora roku?! – łezka mi się w oku kręci…) powtórzę, bo zapomniałam o czym zaczęłam: opowiem Wam więc dzisiaj nie tyle o Poziomce, co o moich (duchowych i fizycznych) podróżach, w które wyruszam razem z bohaterkami powieści, bo całkiem niedawno z jednej wróciłam.

Byłam już: w Indiach (razem z Ewą), na Cyprze i Wyspach Kanaryjskich; byłam w Pogodnej, miasteczku gdzieś między Koszalinem a Kołobrzegiem, w której to Pogodnej sama chciałabym zamieszkać; byłam w Iraku z Lilianą i Aleksiejem; byłam… w wielu miejscach byłam, żebyście i Wy mogły tam ze mną być.

Żeby opisać Indie, opisać tak, by moja psiapsióła pytała potem: „Kaśka, a kiedy tych w Indiach byłaś, bo nic mi nie opowiadałaś”, siedziałam w internecie, na youtubie, wikipedii, forach i blogach o Indiach ze trzy tygodnie. Tyle czasu zajęło mi poznanie mentalne miejsc, w których toczy się akcja tak, by stały dla mnie się niemal rzeczywiste. Reszty dopełniła wyobraźnia. Pisząc powieść przenoszę się do tych miejsc i, kurczę, wierzcie lub nie, połowa mnie jest rzeczywiście tam, w Indiach.

Na Cyprze i Wyspach byłam rzeczywiście, więc to nie problem opisać je potem w powieści, ale już taki Irak… w stanie wojny…? Dziewczyny, dla krótkiej, dwu-trzystronicowej akcji z zasadzką („Nadzieja”) najpierw wypytałam mojego konsultanta, który w Iraku był. Potem narysowałam sobie ten wąwóz z zaznaczeniem, gdzie znajdują się Irakijczycy, gdzie „nasi”, gdzie jest który samochód, gdzie facio z RPG etc. Na koniec obejrzałam podesłane mi przez konsultanta filmiki z rzeczywistych zasadzek i… zaczęłam pisać tę scenę. Czyniłam to w bibliotece (żeby jeszcze w spokoju Poziomki, ale nie, w bibliotece publicznej!) i tak dalece znalazłam się w pewnym momencie TAM, w tej zasadzce, że serce zaczęło łomotać mi w piersi, ręce drżeć, a pot spływać po plecach (bo było ze 40 stopni, w Iraku oczywiście). Dziewczyny, jak ja się znokautowałam tą zasadzką… Ale scena wyszła tak, że konsultant powiedział tylko „jakbyś tam była”. No bo byłam!!

Pogodnej nie mogłam odwiedzić ciałem, bo to miasteczko nie istnieje, ale opisałam ją jako zbiór najlepszych wrażeń ze wszystkich pięknych polskich miasteczek, w których byłam.

Natomiast dwa tygodnie temu znalazłam się w miejscu czarownym i o nim chciałam powiedzieć słów kilka.

Gdy zaczęłam pisać „Wiśniowy Dworek”, wymyślił mi się młody mężczyzna, nieuleczalnie chory, który przyjeżdża do tytułowego dworku i tam natyka się na tajemnicę, klątwę i młodą dziewczynę (w nieco innej kolejności, ale mniejsza o to). Fragment Wam kiedyś zaprezentowałam, ale… ale gdy rzeczywiście przysiadłam do tej opowieści, zaczęła snuć się zupełnie inna. O innym miejscu, innych bohaterach i innym klimacie. Porzuciłam więc tragedię, śmierć, klątwy i chorobę i napisałam radośnie o… ha, oczywiście nie zdradzę o kim, ale zdradzę o czym. O dworku, który znalazłam dawno temu na allegro, oczywiście chciałam kupić, ale nie miałam pieniędzy. (Chyba nigdy nie przejdzie mi marzenie o własnym dworku…). Kupić nie kupiłam, ale pisać o nim mogę, no nie? I moja bohaterka, Danusia, właśnie w tym dworku zamieszkała. Na parterze prowadziła szkołę podstawową dla 12 miejscowych dzieci, a na piętrze miała swoje królestwo.

Któregoś dnia z przyczyn obiektywnych postanowiłam (właściwie to noc była, a nie dzień) wyłączyć telefon, odinstalować internet i spokojnie dokończyć „Wiśniowy Dworek”. Obudziłam się z mocnym postanowieniem wyjazdu, teraz, natychmiast. Dziecko podrzuciłam rodzicom, wsiadłam do pociągu bylejakiego (czyli Kolei Mazowieckich) i ruszyłam… w stronę owego wymarzonego dworku, aż pod litewską granicę.
Imaginujcie sobie, że nie znając adresu, dzięki miłym ludziom z ośrodka wczasowego, w którym zacumowałam, odnalazłam ten dwór, pojechałam tam i… i przeżyłam szok. Ja to miejsce opisałam. Mając tylko kilka zdjęć z internetu, opisałam je tak dokładnie, jakby tam kiedyś była, nie tyle kiedyś, co w czasach, gdy istniała na parterze szkoła podstawowa, do której – uwaga – uczęszczało 12 dzieci, a dookoła dworku był sad, którego dziś już nie ma. To było, dziewczyny, niesamowite. Chodziłam po pokojach, które były kiedyś klasami, jakbym tu uczyła te dzieci, weszłam na piętro, jakbym tu mieszkała. No bo mieszkałam! Z Danusią!
Cieszę się, że mogłam zobaczyć na własne oczy miejsce, które widziałam oczami wyobraźni i po raz kolejny rzekłam do siebie: co jak co, Kasiu droga, ale wyobraźnię to ty masz.

I cieszę się, że wiele jeszcze powieści przede mną, wiele niesamowitych miejsc, niedługo przeniosę się w czasy Powstania Warszawskiego, potem odwiedzę jakiś piękny staropolski dwór, a może inne, równie ciekawe miejsce? Trafię też na ulicę razem z Bezdomną (i na to cieszę się najmniej), a Was, moje drogie, zabiorę w te podróże ze sobą.
Mam nadzieję, że Wy również się cieszycie (no, może oprócz tej ulicy…).

Na zdjęciu dworek, o którym przed chwilą opowiedziałam. Śliczny, prawda? Został już sprzedany, muszę więc znaleźć sobie inny, o którym będę marzyła, bo marzyć trzeba!

Dla Łodzi mam sentyment – tutaj urodził się mój starszy synek, dlatego ucieszyłam się z zaproszenia łódzkiego Empiku w Manufakturze.
Zapraszam Was, moje Kochane, w sobotę, 6. października na godz. 17. Zapraszam Was o tyle serdecznie i gorąco, że bardzo rzadko będę się z Wami w roku 2013 spotykać – jedynie na Targach Książki, które są dla mnie (i mam nadzieję dla Was) świętem.
Proszę, spróbujcie przyjechać do Łodzi w pierwszą sobotę października!
Następne spotkanie w Krakowie, 27. października, a potem dopiero Warszawa i maj’2013.
Jak to mówił smok Telesfor: Do-zo-ba-cze-nia-mniam, mniam… :))

Na zdjęciu Łódź-Manufaktura

PS. Po spotkaniu oficjalnym spotkamy się nieoficjalnie na jakimś ciastku tudzież herbatce, no nie?

… ano została tak, że napisała do mnie pięknego maila Pani Doktor Agnieszka Dyzmann-Sroka, koordynator Programu Profilaktyki Raka Piersi. Na początku przyznała, że jest moją wierną Czytelniczką, a potem, że „Sklepik z Niespodzianką. Adela” jest Jej szczególnie bliski ze względu na poruszony w nim problem.

Jak wiecie, moje książki mają drugie (a czasem i trzecie) dno: pod treścią miłą dla duszy kryją się dramaty i problemy bohaterek, z którymi niejedna z nas może się utożsamić.
W takim „Roku w Poziomce” była to walką z białaczką, w „Poczekajce” totalna manipulacja drugim człowiekiem, w „Sklepiku z Niespodzianką. Bogusi” problem depresji, w „Nadziei” to, jak dzieciństwo, bolesne dzieciństwo, może poharatać na całe życie, zaś w „Adeli”… W „Adeli” tytułowa bohaterka stanie do walki z rakiem piersi. I mało brakuje, by tę walkę przegrała. (Ups, spoiler, który musicie mi wybaczyć).
Dzięki tej tematyce „Adelcia” stała się bliska Pani Doktor i – uwaga, uwaga – będzie… to może ja dam Wam linka, a Wy już sama zobaczcie, czym nasza „Adela” kochana będzie: TUTAJ

Powiem Wam, dziewczyny, że jestem wzruszona i dumna. Po pierwsze dlatego, że lekarz specjalista docenił wartość merytoryczną książki, po drugie, jeszcze ważniejsze, że docenił wartość społeczną, a po trzecie, najważniejsze, że może dzięki tej akcji – i mojej książce – któraś z Waszych mam, albo babć zrobi badanie i może to badanie uratuje Jej życie. Dziewczyny… choćby jedno ocalone życie, to po prostu… brak mi słów, jakie to ważne.
Tak uskrzydlona czułam się po premierze „Roku w Poziomce”, gdy poruszone walką Karoliny zgłaszałyście się na dawczynie szpiku. I może któraś z Was też ocali życie swojej bliźniaczej duszy.

Jestem pisarką. Tylko i aż pisarką. Staram się być BARDZO odpowiedzialna za wszystko, co piszę, za każde niemal słowo (choć nie zawsze wypowiedzi i bohaterów są moimi wypowiedziami i nie każdą postawę akceptuję). To, że komuś moja książka pomoże, że zmieni czyjeś życie, że spełni się dzięki niej marzenie którejś z Was jest dla mnie bezcenne. Dla takich chwil warto żyć i warto tworzyć.

Dziękuję Wam po raz niewiadomo który, ale na pewno nie ostatni!

Pani Doktor zaś dziękuję, że wybrała na ambasadorkę akcji moją najmłodszą.

PS. Pamiętajcie: BADANIE RATUJE ŻYCIE!! Siebie pod pachę, mamę i babcię za rękę i na mammografię /cytologię, morfologię, rentgen, usg, tomografię/ marsz! A poniżej plakat, który być może pojawi się w Twojej przychodni.