Lubię chodzić do kina. Tego – oprócz empiku – żal mi najbardziej po wyprowadzce na wieś, że w Urlach City nie mogę raz w tygodniu wsiąść w autobus, podjechać do Cinema City (to była moja ulubiona sieć kin, chyba ze względu na wygodne fotele, kiedyś gdy nie było sieci kinowych, lubiłam Kino Muranów i Relax – to pierwsze jeszcze zipie, to drugie już chyba nie), kupić owoce w czekoladzie na wagę (za popcornem nie przepadam, bo chrzęści i skupić się nie mogę) i… oddać się magii filmu. Najchętniej w miłym towarzystwie. Mojego starszego syna na przykład. Ale sama chodzić na filmy też lubiłam. Jestem takim śmiesznym człowiekiem, że gdy coś mnie zachwyci, muszę się tym delektować… wielokrotnie. Aż z afiszu zdejmą. Przyznam, że na Gwiezdnych Wojnach (oczywiście tych pierwszych, bo te drugie to już nie tego) byłam kilkanaście razy (miałam wtedy naście lat, więc rozumiecie, że miłości do Hana Solo…), ale nie przyznam się nawet na torturach, że na Władcy Pierścieni też byłam kilkanaście razy (na każdej części, oczywiście dla Aragorna) – bo wtedy miałam już trzydzieści parę lat i nie wypadało. (Ups! Właśnie się przyznałam). Bardzo lubiłam filmy dziecięce i z przyjemnością biegałam do kina z synkiem. Mogłam wtedy śmiać się razem z nim. Na głos, serdecznie, z całego serca. Teraz synek ma 14 lat i by się wstydził.
Okej, czas na moją osobistą listę Top 10 filmów, które z jakichś względów pamiętam do dziś. Oto ona:

„Powrót do Edenu” – nie wiedzieć czemu lista zaczyna się od serialu (to znaczy wiedzieć: tak mi się zdjęcie na stronę wgrało). Pamiętacie go? Stefania Harper, którą pożarł krokodyl, dzięki czemu stała się piękna i… coś tam dalej. Treści dokładnie nie pamiętam, ale śledziłam losy Stefanii z wypiekami na twarzy.

 

„Gwiezdne Wojny” część IV, V i VI – najdziwniejsze jest to, że ten film zachwyca maestrią obrazu, efektów specjalnych i… muzyki (!) do dziś. To się nazywa dzieło kultowe. Do dziś nie mogę się również zdecydować: Luke, czy Han Solo. 🙂

 „Przeminęło z wiatrem” – moim zdaniem jedyna ekranizacja, która dorównała genialnej książce. Świetna obsada, film wspaniale zagrany, ponadczasowy… (I oczywiście ten Rhett!). Ostatnio czytałam biografię Margaret Mitchell, która napisała tę powieść z nudów (po wypadku, unieruchomiona na kilka miesięcy) i pomyślałam sobie, że chciałabym się tak ponudzić. Wypadek niekoniecznie, ale za długie wakacje na bezludnej wyspie, czemu nie.

 „Bliskie spotkania III stopnia” – weszły na ekrany kin razem z Gwiezdnymi wojnami i zapadły mi w pamięć (w tamtych czasach) bardziej niż Star Wars. Wszędzie widziałam tajemniczą górę o płaskim wierzchołku… W uszach mi plimplało (ten sygnał porozumienia z Obcymi: plim plim plim plam plam)… A Obcy o wielkich oczach po prostu mnie oczarowali.

„Top secret” – nigdy w życiu nie uśmiałam się na żadnym filmie tak, jak na Top Secret. I to wielokrotnie. O dziwo, śmieszy on tak samo mojego syna. Odjeżdżający peron, facet-kotwica, krowa w kaloszach… 😀 Chyba muszę obejrzeć ponownie.

 „W imię ojca” – ludzie, jak ja się spłakałam na tym filmie. Zawsze poruszało mnie cierpienie niewinnych i w nim właśnie jest ten temat poruszony. Oskarżeni, bo szybko trzeba było znaleźć sprawców, skazani w sfingowanym procesie, torturowani… Do tego wspaniała przejmująca muzyka U2… Obejrzałam ten film raz, ale pamiętam go do dziś. Płonące kawałki gazet, spadające z okien więzienia na cześć zmarłego ojca…

 „Władca Pierścieni” – wiecie, co poruszyło mnie na równi z tą wspaniałą ekranizacją (książki, którą przeczytałam „po dialogach, bo znudziła mnie śmiertelnie”)? To, że reżyser, P. Jackson buty zdarł, chodząc od producenta do producenta ze scenariuszem i prośbą o kesz. Odmówiono mu kilkadziesiąt razy, ale on się nie poddał i w końcu… tak, zrobił dzieło swego życia, zgarnął reokrdową ilość Oscarów i zapisał się na trwałe w historii kina. Pidżej, biorę z ciebie przykład!

„Zemsta po latach” – ten film widziałam pół  razu. I to zza szalika kumpla, z którym na Zemstę poszłam. Był to pierwszy i ostatni horror w moim życiu. Łańcuszek wypełzający z ziemi potrafi przyśnić mi się i teraz. 

„Szczęki” – „dzięki” temu filmowi nabawiłam się fobii rekiniej (podejrzewam, że nie ja jedna). Kiedyś byłam dzieckiem morza, po Szczękach boję się pływać w mazurskich jeziorach, bo a nuż zabłąkał się do nich jakiś rekin i mnie użre?

Na koniec „Przygody pana Michała” piękny film i piękny serial, prawda? W Azji się nie kochałam, (o dziwo!), za to parę dziesięcioleci później przepadłam dla Bohuna-Domogarowa, ale to już zupełnie inna bajka…

Któraś z moich wiernych Czytelniczek rzuciła temat ekranizacji i „kogo byście obsadziły w roli”. Bardzo mi się ten temat spodobał, więc zapytowywuję Was niniejszym: jeśli chciałabym zekranizować… na przykład Rok w Poziomce, kogo byście widziały w roli Ewy i Andrzeja?

O postaci z innych książek zapytam innym razem, bo teraz bardzo ciekawa Waszych typów właśnie co do bohaterów Poziomki.
Uprasza się o wklejanie linków do zdjęć w komentarzach!

Mi najbardziej podobałby się w roli Andrzeja ten pan:

Nie wiem, co mi się stało, ale ostatnio wspominam czasy dzieciństwa i młodości. A to słucham Dela Shannona „Runaway” (chyba ze względu na to Shannon ;), a to przeglądam moją twórczość z lat szkoły podstawowej („Filadelfia, czyli życie chomika”), a to… właśnie: ułożyłam Top10 książek, którymi zaczytywałam się mając te parę, czy paręnaście lat. Niejedna z nich oprócz tego, że zapadła mi w pamięć, miała wpływ na moje życie, z przyjemnością więc i łezką wzruszenia w oku niniejszym je prezentuję.

 „Timba” – o dziewczynce, która marzyła o owczarku. Włochatym, pięknym owczarku z grubymi łapami. Ludzie, jak ja marzyłam o taki owczarku, gdy byłam w wieku Kiki… Marzenie spełniło się piętnaście lat później: Nesia, to była moja wspaniała, do dziś nie odżałowana owczarka. Piękna, kudłata, mądra, kochająca całym sercem i tak właśnie kochana.

 „Mały Książę” – po raz pierwszy przeczytałam tę książkę, gdy byłam tak mała, jak ten Książę. I… zaczęłam rysować baranki (co wychodziło mi mniej więcej tak, jak Autorowi). Nie muszę chyba mówić, dlaczego „Mały Książę” znalazł się na moim Top10 (jak ja się spłakałam na koniec…).

 „Czarka” – o dziewczynce (choć dałabym głowę, że był to chłopiec), która znalazła kociaka. Kociak wyrósł na czarną panterę. Chłonąc tę książkę nie miałam pojęcia, że parę dziesięcioleci później czarna pantera będzie moją pacjentką. Że będę mogła dotknąć, pogłaskać… Niesamowite!

 „Puch kot nad koty” o Puchu, kocie, który wracał do domu wiele, wiele dni. Miał poranione łapki, gdy w końcu dotarł. Czytał nam (mi i mojemu rodzeństwu) tę książkę Tata i do dziś pamiętam jego głos. (No i te poranione łapki Puszunia).

 „Ania” – cały cykl w TYM właśnie wydaniu (następne były jakieś dziwne). Najbardziej ujęła mnie „Ania na uniwersytecie”, zaraz po niej „Wymarzony dom Ani”. Dlaczego „Na uniwersytecie”? Nie mam pojęcia, ale ten tom czytałam wiele, wiele razy.

 „Olga Dapolga” przeurocza książeczka o mądralińskiej śwince morskiej. Mam ją do dziś (książkę)! Mam również dwie polarne świnki morskie (które mieszkają w wielkiej wolierze, zakopane w sianie, przez cały rok i mrozy im nie straszne).

 „Uciekł Napoleon Trzeci” – o pieścu (lisku polarnym) niespotykanej maści (platynowy), który uciekł z klatki i… i nie pamiętam co dalej. Pamiętam, że pod wpływem tej książki nauczyłam się na pamięć (po łacinie) klasyfikacji ssaków mięsożernych. (Alopex lagopus – lis polarny, do dziś pamiętam).

 „Karolcia”, której przez wiele lat zazdrościłam niebieskiego koralika, aż sprawiłam sobie czarodziejski medalion i mi też życzenia zaczęły się spełniać.

 „Ryży Placek i trzynastu zbójców” – i znów: przeurocza książka o kocie, który walczył z bandą złych kotów. Czekam, aż Patinek dorośnie na tyle, by coś rozumieć i będę tę książkę mu czytać.

„Kometa nad Doliną Muminków” – ze wszystkich Muminków ta zrobiła na mnie, małej Kasi, największe wrażenie. Obraz wyschniętego morza prześladuje mnie do dziś…

Cieszy mnie to, że wiele wspaniałych książek wyszło spod pióra polskich autorów. Teraz będę pewnie nadrabiała zaległości, szukając współczesnych książeczek tej klasy, co moje Top10 dla młodszego synka.

A Wy, moje Drogie? Jakie książki ukochałyście najbardziej?

W ten śnieżny styczniowy wieczór
miasteczko Pogodna, leżące gdzieś między Koszalinem a Kołobrzegiem, wyglądało
niczym z bajki Andersena. Płatki śniegu wirowały w świetle pięknych, kutych
przez miejscowego artystę-kowala latarni, opadały na strome dachy
przedwojennych kamieniczek, na kasztanowce i świerki, rosnące wzdłuż alejek
niewielkiego parku, na ławeczki okalające fontannę i lśniły we włosach
spieszącej chodnikiem kobiety. Ta zatrzymała się przed drzwiami Sklepiku z
Niespodzianką, zatupała czerwonymi kozaczkami i otrzepała z białego puchu
długie srebrne futro. Nacisnęła klamkę i po chwili znalazła się w ciepłym
jasnym wnętrzu, pachnącym herbatą „Zimowy wieczór” i szarlotką z cynamonem.

Z dużym upodobaniem śledziłam losy ankiety „Kim jesteś moja Czytelniczko” i długo nie mogłam się z nią rozstać. Po pierwsze pobiłyście kolejny rekord: 242 głosy. Wielkie łał. Po drugie wyniki są zaskakujące (miejscami): 47% moich Czytelniczek mieszka w dużych miastach, po 23% na wsiach i w małych miasteczkach. Dlaczego mnie to zaskakuje? Bo myślałam, że dziewczyny z małych miejscowości mają tak ich dosyć i tak pragną przeprowadzki do dużego miasta, że będą czytały raczej „Diabeł ubiera się u Prady” niż taką „Poczekajkę”. Punkt następny, czyli co która z Was ma (ekhm, raczej kogo): 39% ma męża, 35% ma dzieci, ale najwięcej z Was ma zwierzęta (49%). Już wiem, czemu tak lubicie moje „zwierzęce” wstawki. Punkt kolejny (który bardzo mnie ucieszył): aż 72% z Was czyta co najmniej jedną książkę tygodniowo! Dziewczyny, jesteście fantastyczne! Następny punkt ucieszył mnie BARDZO. Nie tylko to, że 200 z Was (czyli 82%) lubi literaturę kobiecą (fajnie, bo ja taką piszę), a 30% także fantasy (fajnie, bo ja też taką piszę). Na koniec cieszę się, że u 70% z Was proza życia nie zdołała zabić romantyzmu i że nadal macie marzenia. Choć 28% racjonalistek także bardzo lubię (tym bardziej, że też czytają moje książki). Na koniec dowiedziałam się, że dwie z moich Czytelniczek są facetami. 🙂 Ech, dziewczyny (i chłopaki), przepadam za Wami!

Postanowiłam podzielić się ze światem zdjęciami prezentów i dowodów sympatii, jakie przez trzy i pół roku bycia pisarką od Was otrzymałam: kartki z życzeniami z najróżniejszych okazji (imieniny, urodziny, narodziny Patisia, święta, wakacje) i bez okazji. Kurzołapki własnoręcznie wykonane: zakładki, Metryczka dla Patryczka pracowicie i z sercem haftem krzyżykowym wykonana przez Sabinkę, pudełko pełne cudów od Obłoczki, album od Agnieszki, piękny świecznik od Magdy, koniki od Gosi (na tego poziomkowego musiała specjalnie sprowadzać materiał) i choinkę z makaronu od pań bibliotekarek z Jadowa… Książki z pięknymi, osobistymi dedykacjami od koleżanek-pisarek… Przez te trzy lata dostałam też sporo przetworów domowej roboty: ogóreczki palce lizać, powidełka, miód z przydomowej pasieki, byłam również karmiona ciastami! (To wtedy, gdy pisałam dnie i noce i nie miałam czasu jeść).
Czyż nie jesteście kochane?
Uważam się za szczęściarę, będąc otoczoną przez tak wspaniałe, tak opiekuńcze i szczodre Przyjaciółki.

Dziękuję.

Dziękuję także tym z Was, co piszą poruszające, piękne maile, obdarzając mnie i moje książki dobrym słowem. Obiecuję, że jeszcze długo będziemy się spotykać na kartach opowieści.
Do poczytania więc!

Ponieważ wiele moich Czytelniczek próbuje swych sił w tworzeniu własnych opowieści i nie raz zadawano mi pytanie, co zrobić, by zostać pisarką, postanowiłam w prezencie świątecznym Wam o tym opowiedzieć. Obszerniej odpowiadam na to pytanie w „Sekretniku” (chyba nawet z przykładami).
Do ad remu.
W zostaniu pisarką nie ma właściwie nic trudnego. Trzeba napisać książkę, DOBRĄ KSIĄŻKĘ. Tylko tyle i aż tyle.
Na początek wyjaśnię termin „dobra książka”: otóż jest to coś, co najpierw kupi wydawca, potem czytelnicy. Oczywiście można tworzyć dzieła zrozumiałe tylko dla jednego czytelnika (autorki) i może dostanie się nawet za nie jakąś nagrodę, może ktoś odkryje głębię powieści, wyda ją i okaże się ta książka hitem, to jest jednak ryzyko, a wydawcy niechętnie ryzykują.
Nic dziwnego: opracowanie powieści, druk, promocja to dziesiątki tysięcy złotych, nikt nie zaryzykuje takich pieniędzy dla „powieści jednego czytelnika”. Tu przy okazji obalę jeden z mitów, powtarzany przez tych, których książki są odrzucane „by coś wydać, trzeba mieć znajomości”.
Nie.
Nie trzeba mieć żadnych znajomości i mówię Wam to ja – dwukrotna debiutantka (bo raz znalazłam wydawcę jako Katarzyna Michalak, a drugi raz jako Katarzyna Lesiecka). Żaden wydawca nie utopi tych dziesiątek tysięcy na powieść znajomka. To są jego – wydawcy – pieniądze, ciężko zarobione. Tu państwo nie dopłaca do interesu, społeczeństwo też nie. To nie film ani telewizja. Po znajomości może wydawca owszem, powieść wydać, ale za pieniądze znajomka (choć nie spotkałam się z takim altruizmem, a paru wydawców znam).
Mit obalony.
Masz więc książkę, taką „pełnometrażową”. Nie jest to tomik wierszy (na poezji i jej wydawaniu nie znam się w ogóle), nie jest chudziutka niczym zabiedzone kurczę blade. Liczy sobie ze 300 stron książkowych i co dalej?
Dalej warto POPYTAĆ ZNAJOMYCH, czy da się to czytać. Uwaga: przyjaciele są mniej bezkrytyczni niż wydawca i czytelnicy. Kochają Cię, więc podoba im się wszystko, co napiszesz, a jeśli się nie podoba, to i tak powiedzą, że się podoba, bo nie chcą Ciebie zranić. Trzeba więc znaleźć ze trzy osoby, które zgodzą się obiektywnie ocenić książkę. (Na mnie nie liczcie, nie przyjmuję książek do oceny). Powinny to być osoby, którym tematyka dzieła się spodoba. Dziewczynom nie podtykaj do czytania „Traktatu o zaburzonym silniku”, a twardemu macho „Romansu z księciem”. Rozumiesz: musisz znaleźć recenzentów, który należą do Twojej grupy docelowej. Dla kogoś przecież tę książkę napisałaś, masz wyobrażenie przyszłych czytelników – to jest właśnie grupa docelowa.
Okej, recenzenci zachwyceni, co dalej?
Dalej wrzucasz tekst w worda „opcje pisowni i gramatyki” i POPRAWIASZ wszystkie BŁĘDY. Chociaż w ten sposób, przy pomocy wujka worda. Niedopuszczalne jest wysyłanie do wydawców powieści z błędami. To brak szacunku dla czytelnika (a przecież recenzent, który zaopiniuje Twoją książkę to też czytelnik). Żadne tłumaczenie (dysleksja, brak czasu, bo ja nie umiem, bo chciałam jak najszybciej, bo ja tak piszę) Cię nie usprawiedliwia. Jeśli Twojego tekstu, choćby był super, nie da się czytać ze względu na błędy, to możesz mieć pretensję tylko do siebie, gdy po kolei wszyscy Ci ten tekst odrzucą.
No. Oczywiście ja też robię błędy i też ich czasem nie wyłapię w drugim czytaniu (nawet przy pomocy wujka worda), ale od jednego błędu ortograficznego na pół książki, czy paru interpunkcyjnych I gramatycznych jest korekta. Ja mówię o czymś takim „pszyszła i naycthmiast sie połorzyła bo nie miała nic innego do roboty”. Zdanie ma głęboką treść, przyznacie same, jednak 300 stron takich zdań nie da się czytać. Aha: wydawcy dostają sporo propozycji wydawniczych i jeśli mają wybór: dobra książka bez błędów lub dobra książka do napisania od nowa wybiorą tę pierwszą.
Błędy mamy odfajkowane. Masz fajną książkę, poprawioną, dopieszczoną i… co teraz?
Teraz trzeba znaleźć WYDAWCĘ.
By to uczynić musisz namierzyć wydawnictwa, które wydają typ literatury, jaki Ty stworzyłaś. Bez sensu jest wysyłać powieść do Wydawnictw Szkolnych i Pedagogicznych. Idziesz do księgarni, szukasz książek w typie tej Twojej i ze stopki redakcyjnej spisujesz namiary na wydawcę. Potem w zaciszu domowym odwiedzasz strony internetowe wydawców i sprawdzasz w jakiej formie przyjmują propozycje wydawnicze. Jeśli 30 stron mailem, to wysyłasz 30 stron mailem, jeśli wydruk, to drukujesz, bindujesz (żeby się nie rozsypywało podczas czytania) i wysyłasz pocztą na adres wydawnictwa. Bardzo ważne: łanie zatytułuj i napisz mail, żeby nie zrazić potencjalnego wydawcy jakimś „cze, to moja kniga, jeśli bieżesz, to napisz do mnie, dogadamy sie”. Jeśli wysyłasz wydruk to również ładny, czysty, estetyczny, pamiętaj: pierwsze wrażenie jest BARDZO ważne.
Nie zapomnij swego dzieła podpisać i zostawić na siebie jakieś namiary!
Powinnaś przedstawić swą powieść 20 wydawcom, z czego ze 3 – 4 życzy sobie wydruk, reszta szanuje przyrodę ojczystą i wystarczy im mail.
No dobra, wysłałaś i… zaczyna się Wielkie Oczekiwanie.
Mit drugi: na ODPOWIEDŹ czeka się miesiącami. Jeśli książka jest kiepska, rzeczywiście, czeka się miesiącami, przy czym nadchodzą odpowiedzi odmowne, bardzo miłe, ale odmowne. Jeśli zaś jest dobra… rekordowy czas, w jakim otrzymałam odpowiedź „bardzo nam się podobało, prosimy o więcej” wynosił 4 godziny. Propozycję wysłałam w nocy o 4. rano, o ósmej miałam pierwszego maila od wydawcy. Następny odpowiedział po południu, kolejny nazajutrz, a od spóźnialskich dostawałam odpowiedzi faktycznie po kilku miesiącach, gdy książka była już w druku. Wśród wydawców też panuje konkurencja i zależy im na wyłapaniu potencjalnych perełek, nie będą więc zwlekali aż się klimat ociepli i odpowiedzą zaraz po zapoznaniu się z Twoją twórczością.
Masz więc książkę, którą ktoś chce wydać, szalejesz z radości, skaczesz pod sufit i już biegasz do empiku, przymierzać się do półek. I bardzo dobrze! To najwspanialsze chwile w życiu, gdy jeszcze nic nie mąci radości z debiutu. Ciesz się nimi jak najdłużej.
Następny etapem jest podpisanie umowy i tu moja dobra rada: podpisujesz ją na ładnych parę lat, a czasem na ładnych parę książek. Zrób to z głową. W interesie wydawcy jest UMOWA na jak najlepszych warunkach dla wydawcy, w Twoim interesie są Twoje interesy. Nie rzucaj się na oślep, nie wyrywaj jeszcze ciepłego wydruku, by podpisać cyrograf w locie. Popytaj mądrzejszych, pomyśl, odczekaj.  Negocjuj, wnoś poprawki i propozycje, bo po podpisaniu klamka zapadnie, książka zostanie sprzedana i nie odzyskasz jej przez najbliższe lata.
Teraz już tylko jedna redakcja i bój stoczony o każdą kropkę, każdy akapicik, okładka (na którą masz wpływ lub nie) i… następne Wielkie Czekanie. Na WYDANIE TWOJEJ KSIĄŻKI. Na Twoją ukochaną, wymarzoną „córeczkę”, którą wypuszczasz w świat. Świat wspaniałych Czytelników, ale i… pozostańmy przy wspaniałych Czytelnikach – tylko takich Ci w ten przedświąteczny wieczór życzę.