Aż się wzruszyłam, słysząc dziś w radiu opowieść o grupce studentów warszawskiej Polibudy, którzy właśnie wysłali na orbitę okołoziemską własnej roboty satelitę. Czy którakolwiek z Was o tym słyszała? Pewnie nie, bo na wp.pl królują: „Donosy na Polaków?”, „Jest źle, będzie jeszcze gorzej”, „Tragiczny wypadek w Łódzkiem” i „Rodzinna tragedia: znaleziono zwłoki matki…”. Skoro o tym piszą, to znaczy, że o tym chcą czytać. A że kilkunastu zapaleńców-studentów zamiast balować, zrobiło satelitę, który ma nie tylko krążyć, ale i sprzątać kosmiczne śmieci? O tym cisza.
Dziewczyny, wyobrażacie sobie, jak długa i kręta była droga do ich marzenia? Trwała ta impreza siedem lat. (Czy komuś chciałoby się siedem lat dłubać w gratach, zwojach i mikroprocesorach? No, mi chciało się lat dziewięć pisać powieść, ale ja jestem tak samo nawiedzona, choć w innym przedmiocie, co ci chłopcy z Politechniki). Na zmianę coś im się udawało, coś chrzaniło (w necie nie znajdą raczej dobrych rad „jak skonstruować satelitę”, za to znajdą „jak zrobić bombę domowej roboty”, „10 sposobów na skuteczne samobójstwo”, czy „zabawa w gwiazdę, czyli udana imprezka gimnazjalistów”), pewnie raz mieli forsę, częściej nie, musieli przerywać projekt i nadganiać… A mimo to: tadam! satelita orbituje gdzieś nad nami. Nasz pierwszy polski satelita. I nikt z Polaków o tym nie wie, bo „rodzinna tragedia…” i „jest źle, będzie jeszcze gorzej”.
Media skąpią nam dobrych wieści. Ludźmi zrezygnowanymi, zmęczonymi życiem łatwiej się manipuluje, bo przestają myśleć. Ci co myślą (i wymyślili takiego satelitę) są niebezpieczni, ale właściwie nie o tym chciałam.

 Czytelniczki piszą do mnie maile, że również spełniają swoje marzenia. Czasem nawet mnie, taką trochę kamikadze, co potrafi rzucić wszystko i zacząć od nowa, zadziwiają odwagą i determinacją. Budują wymarzone domki, rzucają znienawidzoną pracę i znajdują tę wymarzona, zakochują się albo przeciwnie: uwalniają z toksycznych związków, zdrowieją, walczą, rodzą, tworzą… po prostu czad!

Ja z kolei, skoro już uwolniłam się, znalazłam, kupiłam, wyremontowałam, zmieniłam, rozwinęłam i urodziłam, zamierzam zrobić coś… zupełnie innego, fantastycznego. Trochę się boję, bo wyzwanie ogromne, ale… skoro tamci mogli satelitę…?

A jak się mają Wasze marzenia, moje kochane Czytelniczki-Blogowiczki?

Lubię się śmiać. Co tydzień zasiadamy z Patinkiem przed tv i oglądamy Kabaretowy Klub Dwójki. Ja zaśmiewam się z niektórych skeczy do łez, synek patrzy to w telewizor to na mnie, niepewny, czy śmieję się, czy płaczę, aż muszę go uspokajać (a przy okazji i siebie). Ostatnio oglądając TO po prostu wpadłam pod stół. Razem z dzieckiem. Genialne! 😀

Do napisania tego artykuliku nastroiło mnie radośnie zdjęcie dzieciaków na pontonie i ewakuującego się zeń kota. Oczywiście część komentujących to zdjęcie oburzała się, że „jak tak można kota maltretować?!” (mniejsza, że kot doklejony fotoszopem…).
Ale nie o tym chciałam.
Teraz będzie poważniej. Poczucie humoru w narodzie spada. Drastycznie. Teraz, żeby broń Boże ktoś nie odebrał naszego żartu serio, potrzebny jest :). Jeśli żart jest bardziej żartobliwy, trzeba dokleić :D. Jeśli piszemy coś z przymrużeniem oka, żeby ktoś nie zrozumiał tego poważnie, należy postawić ;). I tak dalej. Aż się boję w moich książkach pisać z humorem, bo niektóre Czytelniczki (nie mówię tego o Was, moich Czytelniczkach-Blogowiczkach, bo już Was sprawdziłam – MACIE poczucie humoru) nie rozumieją żartów! Nie rozumieją kpiny, ironii, przymrużenia oka, humoru sytuacyjnego… A przecież nie mogę zaznaczać w przypisach „*to taki żarcik”!

Zgroza mnie ogarnia na myśl, że młode dziewczyny, zamiast cieszyć się życiem, życzą sobie czytać o ludziach poważnych, dojrzałych emocjonalnie (okraszając recenzję dobrą radą: „może niech autorka zmieni środowisko, to będzie pisała poważniejsze książki”), a nie naiwnych, roztrzepanych, kochających, niezdecydowanych, pełnych rozterek i takich tam, Patrycjach tudzież Ewach (nie mówiąc o Bogusi, czy Gabrysi). Bo ja nie potrafię pisać na smutno. Sorry.
Nie wiem czemu nie podobają się recenzentkom zdrobnienia. Ludzie, to jak Wy mówicie do siebie na co dzień? Małgorzato? Magdaleno? Katarzyno? Do mnie wszyscy, absolutnie wszyscy zwracają się Kasiu lub pani Kasiu, z opcją Kasiunia, Kasieńko, Katarzynko, Kaśku, Kajeczko. Nie będę więc o moich kochanych bohaterkach pisała per Bogusławo, czy Gabrielo! Sorry po raz drugi.
Ja lubię się śmiać, lubię czytać pogodne książki (dobrze kończące się), lubię oglądać komedie (także romantyczne, bo czemu nie?), lubię buszować po necie w poszukiwaniu śmiesznych filmików i zabawnych zdjęć. I powiem Wam, że to poczucie humoru – w połączeniu z moim pechem i zdolnościami do przyciągania nieprawdopodobieństw – czasem mi życie ratuje. Gdybym nie umiała śmiać się z siebie (a wierzcie, że jest to trudne), pozostałoby mi wyciągnąć gumkę z majtek (a teraz już majtek na wyciąganą gumkę nie robią, więc miałabym problem) i strzelić sobie w głowę.
A czy Wy potraficie się śmiać?
Potraficie mieć dystans do samych siebie?
W tych dziwnych, niezbyt radosnych czasach…?

PS. Wiecie co? Ja Wam dokończę historię z Fuerteventurą, gdzie już trzeciego dnia padłam od sprayu przeciw mrówkom i karaluchom, byście mnie dogłębnie zrozumiały. Otóż wróciłam po przechorowanej nocy z kliniki (gdzie lekarz musiał mi się wbijać dożylnie dwa razy, bo za pierwszym mu nie wyszło), marząc tylko o tym, by paść do łóżka i spać. Nie mogłam. Pokój czekał na sprzątaczkę. Ja też. Następne sześć cholernych godzin. Myślę sobie „pójdę na obiad, wypiję choć czekoladę na gorąco, taki ciepły okład sobie zrobię”, poszłam, stanęłam w kolejce do maszyny kawowo-czekoladowej, nalałam filiżankę synkowi starszemu i… dla mnie czekolady zabrakło. Musiałam wlec się (jeszcze bardziej chora) do drugiej sali… Po tych sześciu godzinach, gdy pokój już sprzątnięto, marzyłam tylko o gorącej kąpieli (bo cały czas mną telepały dreszcze, rozumiecie: wczasy w ciepłych krajach) i długim śnie. Wchodzę do wanny, odkręcam wodę, czekam, czekam aż i… tego dnia nie było ciepłej wody. Rozumiecie już dlaczego ja MUSZĘ mieć poczucie humoru?

Ewa z „Roku w Poziomce” wkurzyła kolejną Czytelniczkę. I bardzo się z tego cieszę. Bohaterowie książki mają wywoływać emocje, różne emocje, u każdego inne. Jedne z Was Ewę lubią (z ankiety wynika, że nawet bardzo lubią), inne nie, i o to chodzi. Byłabym niepocieszona, gdyby główna bohaterka pozostała dla Was obojętna, a wkurzałaby książka.
ZdradzęWam pewien sekret (nie ja to wymyśliłam, ale się pod złotą myślą podpisuję): w innych najbardziej nas wkurzają nasze własne wady.
Ewa jest szybka, w mowie i czynie, nim się zastanowi, już się nakręca. Zaczyna imaginować sobie „co by było gdyby” i nim się spostrzeże, już stoi na granicy absurdu. I ja na przykład to w niej lubię. (Może lubimy u innych też nasze własne wady?). Ile z moich kochanych Czytelniczek tak właśnie reaguje na niespodziewane wiadomości, zdarzenia? Ile z Was nie spało w nocy przed ważnym dniem, nakręcając się „co by było gdyby”, wymyślając najbardziej nieprawdopodobny kierunek wydarzeń, rozwijających się przeważnie w stronę porażki. Rzadko spotyka się kogoś, kto nakręca się pozytywnie. Jesteśmy raczej czarnowidzami i jeśli nie śpimy przed egzaminem, to nie dlatego, że już szykujemy się na imprezkę z okazji zdania owegoż…

Jedna z Czytelniczek zarzuciła Ewie niezdecydowanie. Oczywiście! Ewa waha się, podejmuje decyzję, by w następnej chwili się z niej wycofać. Ale takie właśnie jest życie! Ile razy, Kochane, miałyście tak samo? Ewa jest jedną z nas! Pod jej życiem, jej niezdecydowaniem, jej wahaniami mogłaby się podpisać… no, ja na pewno. Mimo, że należę do osób szybko podejmujących decyzję i z determinacją zdążających do celu, to ile razy, kurczę, wycofywałam się na z góry upatrzone pozycje, rezygnowałam, wahałam się? Ja, jedna z lepszych drimerek na tym blogu?
Ewcia jest chyba najbardziej „życiową” bohaterką. I może dlatego tak niektóre wkurza. Ja ją lubię, bo bardzo się z nią utożsamiam, ma sporo ze mnie. Jej przypadki są w większości z mojego życia wzięte. Niektóre Czytelniczki piszą w recenzjach: „to nieprawdopodobne, nieprawdopodobny zbieg wydarzeń, mija się z rzeczywistością” o wydarzeniach, które właśnie miały miejsce w moim krótkim, acz jakże ciekawym życiu. Pytajcie, co jest prawdą, co fikcją, a okaże się, że to, co uważałyście za wymysł mojej bujnej wyobraźni, zdarzyło się naprawdę, a to, co uznałyście za prawdziwe wydarzenie, nie miało miejsca. To ja buchnęłam sama sobie samochód, ja przeżyłam „alarm bombowy”, polegający na odgrodzeniu części lotniska żółtą taśmą i potrząsaniu przy szerokiej publiczności podejrzaną paczką, to ja… wiecie, co? Dam Wam przykład z ostatniego miesiąca, żebyście dogłębnie zrozumiały, jak nieprawdopodobne jest moje życie. I to bez szukania wrażeń. Otóż wyjechałam na tydzień do ciepłych krajów na wycieczkę marzeń. Wyspa Fuerteventura, która śniła mi się od lat – nawet ją opisałam w Poziomce 1, choć wtedy jeszcze tam nie byłam. Teraz poleciałam. Last minute, hotel przyzwoity, cztery gwiazdki, nad samym oceanem, pokój piękny, na parterze, z tarasikiem… Przyjechałam żeby wypocząć, bo tygodnie wcześniej niesamowicie mnie wyczerpały, przez pierwsze dwa dni spałam, spałam i spałam… Trzeciego dnia… cóż trafiłam do kliniki pod kroplówkę, bo sprzątaczki podtruły mnie (mam nadzieję, ze niechący)… sprayem przeciw mrówkom i karaluchom, używanym bez opamiętania w ilościach kosmicznych. Następnego dnia nie pamiętam. Przez kolejne – mając wykupione all inclusive – nic nie jadłam. Z całej wycieczki cieszyłam się ostatnim dniem, gdy miałam siłę wyjść na długi spacer morską plażą. Gdybym opisała to w książce, znów ktoś by kręcił głową, że mam bogatą wyobraźnię, ale ci, co mnie znają, wierzą bez zastrzeżeń. Spuentuję to tak: moja najdroższa przyjaciółka, gdy opowiedziałam jej o wakacjach na Fuerteventurze, stwierdziła: „Kasia, gdy będziesz jechała do Indii (a ja się tam wybieram?! – przyp. autorki), jadę z tobą. Na pewno nie będę się nudzić”. O tak, to potwierdzam. Na dzień dobry wcisną mi małpę, potem zamiast hotelu dostanę tekturowy domek na wodzie, a na koniec podrzucą do bagażu podręcznego narkotyki. Tak, Gosiaczku, ze mną nuda ci nie grozi…

Czy Wam, moje drogie, też przydarzają się tak absurdalne, choć z perspektywy czasu śmieszne, sytuacje, czy to tylko ja jestem główną bohaterką filmu „Pechowiec”?
Znacie takich ludzi jak Ewa (i ja)? I? Wkurzają Was, czy przeciwnie, są tak pechowi i popieprzeni, że aż rozbrajający? Ja sama siebie wnerwiam, ale gdy już przeboleję kradzieże samochodu i wakacje „ant inclussive” potrafię się z siebie samej śmiać. Czego i Wam życzę. Bo śmiechu nam trzeba na te trudne czasy…

Ej, Wewcyny, czy któraś jeszcze pamięta moją pierworodną? A może lektura pierworodnej przed Wami? Zbliża się nowe wydanie „Poczekajki” z czego się bardzo cieszę, bo książki w księgarniach już nie ma (jedynie audiobooki i e-booki, ale dla mnie to nadal nieksiążki), w nowej szacie graficznej (czego z kolei się boję, bo mamy z Wydawcą zupełnie inne gusta). Gdy tylko dostanę zdjęcie okładki, wkleję je na stronę i będziemy komentować. Okej?

PS. Kobiety i kobietki, to że książki są wpisane w plan wydawniczy nie znaczy, że ja je posiadam! Że w ogóle występują w stanie fizycznym, czy choćby wirtualnym! Napisane (niewydane) są: „Sklepik z Niespodzianką. Adela” i cztery tomy „Kronik Ferrinu”. No, połowa „Lidki” i rozdział „Czarownego”. I kilka opowiadań o zwierzętach, ale reszta istnieje w mojej głowie czasem w postaci tytułu i okładki jedynie. Tak więc nie mogę podarować zwyciężczyniom konkursu czegoś z planu na 2012. (Szkoda, chciałabym mieć już wszystko gotowe).

PS2. I blog też w nowej szatce. Poziomkowo-bezikowej. Albowiem tęskno mi do wiosny…

Sóchajcie, laski, tak, tak dzisiaj do Was piszę, z ortografem, bo dziś będzie błędnie i odlotowo. Wczoraj wróciłam w nocy z Cracovii, gdzie spotkałam się z moim Wydawcą i moją przyjaciółką. Oba spotkania były bardzo udane. Nie wiem, co mają do pomysłu na konkurs, ale… aha, już wiem: wróciłam późno, a niedospana i zmęczona mam czasem bardzo dziwne pomysły. Otóż chciałam Wam podziękować, że po pierwsze piszecie komentarze, po drugie maile – piękne, po trzecie bez błędów. To rzadko spotykane w dobie internetowych analfabetów, ale przecież należycie do czytających, a już to uczy zasad poprawnej pisowni (tylko co to ma do konkursu? aha, tak sobie wczoraj myślałam). I dalej: można byłoby jednak zaszaleć i celowo pobłędzić.
Ogłaszam więc konkurs na najbardziej odlotowy i bezsensowny wierszyk z jak największą ilością błędów ortograficznych. Zwycięzca, wybrany kolektywnie, otrzyma książkę z odlotową dedykacją. Okej?
Żebyście wiedziały o co kaman załączam próbkę (też wymyśloną wczoraj):

Oda do ksienrzyca

O muj ksienrzycó o rzułtym licu,
fshut tfuj nad gurom, zahut nad żekom
Hciałabym rzeby, o muj ksienrzycó,
było na odwrut. Ale dlaczego?

Uff, zmęczyłam się. Pisanie absurdalne i do tego z błędami męczy.
Teraz Wasza kolej.

KONIEC! KONIEC KONKURSU!

Jesteście na prawdę niesamowite! W komentarzach pod postem są Wasze konkursowe propozycje, a że wszystkie świetne i ubawiłam się setnie, to nagrody otrzymują: Ania BZ (wśrut lódzi hlóbje :D), Jolinka (nie uhodzi :D), Ania X (pułlitrufka :D), Al (żóri kohane :D), Ewa M (oda do podrurzy :D), Bursztynka (na miętkim kamieńó :D), Dagna (chistoria dworkó) i Agnesto (wrażga na hżonrzcza :D). Kochane zwyciężycznie, dziękuję Wam za świetną zabawę i proszę mailem o adresy wysyłkowe (i tytuł książki, jaką pragnęłybyście dostać, jeśli będę miała – tę właśnie wyślę).

Idę wymyślać coś nowego… 😀

Mam dzisiaj dobre wiadomości, oto plan na bieżący rok. Będzie co czytać, oj będzie, dla każdego coś miłego i dla wielbicielek serii owocowej i tej z kokardką i poczekajkowej, ferrinowej, a nawet dla tych, co chciałyby TYLKO opowieści o zwierzakach. Plan nie jest pewny na 100%, ale bardzo prawdopodobny. Oto on:

maj „Panda-pies i cała reszta. Opowieści o zwierzętach”

czerwiec „Czarowne” (seria poczekajkowa)

sierpień „Sklepik z Niespodzianką. Adela”

sierpień uwaga, uwaga! „Powrót do Ferrinu”!

październik uwaga, uwaga! „Serce Ferrinu”!

listopad „Wiśniowy Dworek” (seria owocowa, a może… zupełnie nowa?)

Jak Wam się, moje kochane, podoba ten zacny planik?
Na co czekacie, tupiąc nóżkami? 😀

PS. Na zdjęciu jedna z bohaterek „Pandy-psa i całej reszty” moja ukochana, zaginiona Whisky.