Bez kategorii

Dziś premiera najbardziej oczekiwana przez miłośników Kronik Ferrinu (i przeze mnie): „Serce Ferrinu”. Długo, bardzo długo czekałam na tę książkę, ale warto było – jest wydana przepięknie. Czekam moi drodzy na Wasze wrażenia z lektury i zapewniam, że będzie się działo.

Jedną z wiadomości, która ucieszy większość z Was jest taka, że Wydawca (powołując się właśnie na Wasze opinie, ja byłam za różową!) wyda „Kawiarenkę pod Różą” w fioletowej sukience. No, fioletowej z dodatkami – wiecie o co mi chodzi. Nie mam nic przeciwko niej, ale… różowa naprawdę bardzo pasowała do treści. Czasem jednak autor musi ulec voxowi populi oraz Wydawcy… Teraz muszę jedynie do okładki dopisać treść i we wrześniu macie drugą książkę z serii kulinarnej. Tym razem do opowiadań o pewnej Amelii i miasteczku Zabajce (wiele z Was pytało, co z Zabajką – oto właśnie będzie jej… przedsmak) zostaną dodane przepisy na słodkości. Jak Kawiarenka, to Kawiarenka.

Wiadomość, która z kolei zmartwi większość z Was jest taka, że drugi Wydawca jednak pragnie „Dla Ciebie wszystko” w wersji różowej lub zielonej. Błękitna (ta z chłopczykiem) stanowczo nie. Ale walczę. Tym razem również w Waszym imieniu, bo razem stanowczo stawiałyśmy na błękitną, no nie? Bardzo proszę o wsparcie w mojej samotnej walce i napisanie maila do Wydawnictwa Literackiego, że domagacie się błękitów!

Ostatnia wiadomość, która ucieszy WSZYSTKICH jest taka, że następny wpis nosić będzie tytuł „Czego nie wiecie o… moich facetach”. Czy rozbudziłam Waszą ciekawość? ;))

Jestem znów z Wami, trochę opalona, trochę wypoczęta, ale najbardziej szczęśliwa, bo nie dość, że na moim krótkim wypadzie było fajnie, to po powrocie czekało mnie kilka niespodzianek, którymi się z Wami zaraz podzielę.

Po pierwsze: jesteście niesamowite (co już wiecie, bo powtarzam to często i z coraz większym przekonaniem), tym razem w kwestii okładek. W przypadku „Dla Ciebie wszystko” Wydawca wziął Wasze zdanie pod uwagę i okładka będzie błękitna, nieco tylko przeze mnie i moją kochaną Graficzkę dopieszczona. Natomiast jeśli chodzi o kawiarenkę… ilość Waszych wypowiedzi mnie normalnie oszałamia, ale… nie pomagacie tym razem, nie pomagacie… :))) Głosy rozkładają się mniej więcej po równo i z Wydawcą chyba monetą musimy rzucić. Albo wymyślić trzecią okładkę, która zakasuje tamte dwie. Dziękuję za Wasze opinie! Jesteście kochane!

Po drugie: z przemiłym listem od Wydawcy przyszła dziś moja „najmłodsza”, bardzo wyczekiwane „Serce Ferrinu”. Żadne zdjęcie nie oddaje urody i staranności z jaką została wydana ta książka, a za co jestem Wydawnictwu Literackiemu niezmiennie wdzięczna, ale jedno umieszczę. Bardzo jestem ciekawa, jak miłośnikom Ferrinu spodoba się nowa bohaterka i treść trzeciego tomu. Dodam jeszcze, że na fanpage’u z tej okazji odbędzie się mała „rozdawajka” – zaglądajcie tam!

Po trzecie: pięknie wydane opowiadanie w „Poradniku Domowym”! Właśnie sobie to czasopismo przeglądam (opowiadania nie czytam, ale jestem ciekawa, czy Wy czytałyście i jak się podobało?) i cieszę się, że właśnie w nim ukazała się malutka część mojej twórczości. Poradnik jest naprawdę fajną gazetą, a ja dostałam jeszcze taką z książeczką z przepisami na pierogi! Uwielbiam pierogi!!

Po czwarte: kwitną moje róże!!! I to jak pięknie!!! Nie było mnie kilka dni, ale one, dzielne moje kwiatki, cały radę i oto mam znów swój pachnący, przepiękny, różany ogródek. Pochwalę się trzema, których zdjęcia najładniej wyszły (takie np. Aquarell w naturze są ładniejsze, ale jakoś mało fotogeniczne), czyli moją najukochańszą Lady Emmą Hamilton, historyczną, przepięknie pachnącą, z uroczymi „omszałymi” pączkami Cristatą i subtelną Candlelight, która rzeczywiście wygląda jak płomień świecy. Jeżeli ktoś chce o moich różach poczytać, proszę bardzo: „Ogród Kamili”.

A tak w ogóle to jestem szczęśliwa, że wróciłam do domu. Kocham to miejsce (w którym już można zajadać się poziomkami), ot co.

Różowa (ta po lewej), czy fioletowa (po prawej)?
Żeby było Wam łatwiej, załączam opis Wydawcy…

 

Amelia wiedziała tylko, że ta maleńka cukierenka jest jej przeznaczeniem.

Miała nadzieję, że wśród róż, czekolady i babeczek z karmelem odnajdzie wreszcie ukojenie.

Oprócz tego nie wiedziała nic.

 Pewnego słonecznego dnia na progu uroczej, starej kamieniczki w miasteczku o nazwie Zabajka stanęła dziewczyna.
Otworzyła szeroko drzwi i uśmiechnęła się do świata.
Jaśmin pachniał oszałamiająco a drzewa zieleniły się intensywnie obmyte porannym deszczem.
Dziewczyna omiotła spojrzeniem senne miasteczko
Tak, tu będzie mi dobrze – pomyślała. – Tu zostanę. 

Tajemnicza postać o pięknych i czarnych jak węgiel oczach, która pewnego dnia zjawiła się w Zabajce, zburzyła spokój mieszkańców miasteczka.
Jej niekonwencjonalne zachowanie spędzało sen z powiek wielu szanownych dam.
Ale Amelia nic sobie z tego nie robiła. Nie miała nic do stracenia.
Przecież nie wiedziała nawet kim jest, a bez pamięci nie miała nic.
Tylko tę uroczą cukierenkę i tajemniczy list, który kurczowo ściskała w drobnych dłoniach… 

Piękna historia osadzona w małym miasteczku, wśród sosnowych lasów, w uroczej cukierence.
Opowieść o pamięci, która czyni nas tym, kim jesteśmy. I o tym, kim możemy się stać, jeśli tylko chcemy.
Okraszona przepisami na wszelkiego rodzaju słodkości: babeczki, ciasta, torty, krówki, pralinki, ptasie mleczka i domowe kokosanki.

Jak przyznałam się bez bicia w wywiadzie słodko-gorzkim jestem pracoholiczką… nie, może inaczej: lubię pracować, kocham pisarstwo, odpoczywam też właściwie pracując i… chyba nieco przeholowałam. Wymienię tylko niektóre czynności codzienne: odpowiedź na kilkadziesiąt ważnych maili, redakcja którejś książki, okładki do kilku następnych, że o pisaniu obecnej i poszukiwaniu do niej materiałów i informacji nie wspomnę. Z życia mamy: szukanie szkoły dla dziecka i składanie dokumentów, wyrabianie dokumentów dla drugiego dziecka, parę spraw urzędowych (ZUS uznał, że wprawdzie płacę składki, ale nie jestem ubezpieczona). Z życia pani na Poziomce: koszenie trawy, bo trzeba, pielenie róż i walka z mszycami, bo trzeba etc…etc…etc…
W pewnym momencie stwierdziłam, że nie daję rady.
Dziwne, Kasiu, przecież ty zawsze dajesz radę ze wszystkim!
Ano niekoniecznie i nie wtedy, kiedy sypiam po 4-5 godzin (z przerwą na „mljeko, bo Patik jeszcze w nocy pije mleko) i nie wtedy, kiedy po prostu nie odpoczywam w żaden sposób. I jestem chronicznie zmęczona. Od lekarza usłyszałam, że muszę się podleczyć, albo nie będzie miał Wam kto pisać książek. Moich książek, bo przecież są setki innych pisarzy w razie czego.
Znikam więc na czas… (nie wiem jak długi, mam nadzieję, że szybko mnie postawią na nogi)… powiedzmy, że nieokreślony, ale wrócę.
Pełna sił i nowych pomysłów.

Na wszelki wypadek, gdybym tak szybko nie wróciła przypominam Wam, że:

Po pierwsze:

TUTAJ jest dogrywka głosowania na najlepszą książkę na lato. Mam nadzieję, że Wy, moje wierne, kochane Czytelniczki, głosujecie na „Zacisze Gosi”

Po drugie:

Już za dwanaście dni, 18 czerwca, premiera „Serca Ferrinu”, o którym pisałam TUTAJ
Bardzo, naprawdę bardzo się cieszę i bardzo czekam. Mam nadzieję, że będę już z powrotem i razem powitamy moją najmłodszą. Można kupić ją w przedsprzedaży w Matrasie i na empik.com
Na wszelki jednak wypadek przygotuję wiadomość, która wyświetli się w dniu premiery…

Po trzecie:

10 czerwca w Poradniku Domowym ukaże się moje opowiadanie oparte na losach bohaterek serii kwiatowej. Myślę, że spodoba się zwłaszcza tym z Was, które polubiły Jankę (ja polubiłam i doprawdy nie wiem, czemu eksmitowałam ją z uliczki Leśnych Dzwonków), ale spotkacie też Kamilę, Gosię, Julię i kilku nowych bohaterów. Bardzo jestem ciekawa Waszych wrażeń po przeczytaniu tego opowiadania. Najfajniejsze jest to, że ten miesięcznik kosztuje nieco ponad 2zł, a jest naprawdę ciekawy! Niesamowicie mnie też cieszy, że opowiadanie to przeczyta około 400 000 (czterysta tysięcy!!) Czytelniczek.

O wszystkim na bieżąco będzie Was informowała Ania, adminka fanpage’a. Zaglądajcie tam więc. https://www.facebook.com/fanpagekatarzynamichalak?ref=hl

To już chyba wszystko. Chyba rzeczywiście przeszarżowałam, bo jestem bardzo, bardzo zmęczona…
Do przeczytania, moje drogie, za jakiś czas…

Oto tytuł sierpniowej książki z serii owocowej, która miała być kontynuacją „W imię miłości”, ale tak jakoś samoistnie w losy Ani z Jabłoniowego Wzgórza wplotły się losy bohaterów „Wiśniowego Dworku”, więc wszyscy będą zadowoleni. Ja też, bo bardzo dobrze mi się pisze tę powieść. A teraz pytanie dla Was, wiedząc tyle co wiecie i jeszcze może to, że w „Dla Ciebie wszystko” jest po części opowieścią o małym, porzuconym chłopczyku:

którą okładkę byście wybrały? Mi podoba się (…), Wydawcy (…), a Wam?

Różowa, czy błękitna? A może… zielona? Czas, by wypowiedziały się najbardziej zainteresowane, czyli Czytelniczki. 🙂

Powiem Wam, że pierwszą z prezentowanych niżej książek wspominam jako tę, co napisała się sama. Po prostu nie wiem i kiedy ją napisałam, tak mi się miło w świecie Gabrysi Szczęśliwej przebywało. I jako jedną z nielicznych przeczytałam po raz drugi (bo ja pozasłużbowo nie czytam moich książek) i… zaśmiewałam się jak norka, przy niektórych dialogach. Z „Latem w Jagódce”, bo to o niej mowa jest związana pewna anegdota. Mój wujek siedzi w pracy, a obok kumpel – facet po pięćdziesiątce czyta książkę i co chwila zarykuje się śmiechem. Wreszcie wujek pyta: „Co ty czytasz, że takie śmieszne?” Na to tamten: „A wiesz, taką powieść dla kobiet, ale niesamowicie śmieszną, „Lato w Jagódce” jakiejś Michalak. Na to wujek: Eeeee…. to moja siostrzenica. Tak więc polecam „Lato w Jagódce” Waszej pamięci, bo jakoś umyka we wszystkich głosowaniach i zestawieniach, a… to urocza książka.

Drugą, również nieco niedocenianą i też trochę przemilczaną jest „Wiśniowy Dworek”, który pisałam niedaleko tytułowego dworku, co było po prostu magiczne. To pierwsza książka, w której zły charakter stoi po stronie dobra. Jest to również jedna z nielicznych książek, którą autorka przeczytała dla radości zanurzenia się z powrotem w tamtym świecie. Poza tym główny bohater tak niesamowicie mnie (autorkę, rozumiecie) zauroczył, że właśnie piszę jego dalsze losy…

A Wy co o tych dwóch tytułach sądzicie? Nie dajmy im odejść w zapomnienie!

Bez przydługich wstępów: jak Wam się podoba?

?
Ja! Ja czekam bardzo! Tym bardziej, że to ostatni tom, który dzieli mnie, czyli nas, od mojej ulubionej IV części, „Wojny o Ferrin”.
Czekam także dlatego, że „Serce” nigdy nie zostało wydane nawet w formie kolekcjonerskiej, będzie to więc jego prawdziwy debiut. I debiut innej bohaterki Kronik, której jeszcze nie znacie, Gabrieli dell’Soll.

Powiem Wam, że pisanie Kronik wciągało mnie z tomu na tom (tak jak Was, mam nadzieję, wciąga ich czytanie). Zakończyłam Grę i… poczułam pustkę. Zaczęłam więc „Powrót” i… jakoś tak sam się napisał, a ja po ostatnim jego zdaniu poczułam jeszcze większą pustkę. Ale ileż razy można powracać w to samo – choć nigdy właściwie w takie samo – miejsce?

Postanowiłam więc eksperymentalnie wysłać tam kogo innego, niż moją biedną, zmasakrowaną na ciele i duchu bohaterkę. I tak do świata ze swoich własnych marzeń i wyobrażeń trafia córka Anaeli. Ale ona jest już przez matkę, wydawałoby się, należycie przygotowana, co ją po drugiej stronie zielonego portalu czeka.

Nic bardziej błędnego.

Gabriela jest zupełnie nieświadoma tego, jak wyśniony, wymarzony Ferrin potrafi być brutalny i jak brutalny potrafi być… Sellinaris, gdy zamiast swojego dopełnienia otrzyma… no właśnie… kogo?

„Serce Ferrinu” przyniesie odpowiedzi na wszystkie pytania. I będzie wspaniałym preludium do następnego tomu, w którym to Anaela, wreszcie świadoma swojej siły i swoich możliwości, chwyci przyjaciół za ramiona, wrogów za gardło i mocno nimi potrząśnie. Chyba muszę poćwiczyć takie potrząsanie. W najbliższym czasie może mi się przydać.

Więc jak w temacie: kto z Was czeka na „Serce Ferrinu”, które właśnie poszło do druku, a można je już kupić w przedsprzedaży choćby w Empiku ?

Tu poniżej macie mały przedsmak tego, co Was czeka….

Dziewczyny, właśnie otwieram nową zakładkę, która będzie przypięta tam na górze i gdzie będziecie mogły się dopisywać i komentować wpisy. Stwierdziłam, że czasem potrzeba mi więcej radości, niż zwykle i ten niedobór uzupełniam na parę sposobów:
1. oglądając komedie, niekoniecznie romantyczne
2. oglądając śmieszne filmiki, fragmenty kabaretów, czy fajne demotywatory
3. poważnie rozmawiając z moim trzyletnim synkiem.

Dziś, z okazji Dnia Dziecka przytoczę Wam trzy sytuacje, przy których uśmiałam się do łez i Was proszę: dzielcie się z nami podobnymi. Nic tak dorosłego człowieka nie rozbawia, jak mądry mały człowiek.
Ale najpierw bardzo mądre zdanie, które wryło mi się w pamięć na całe życie: „Nie znam rodziców, którzy patrząc swojemu nowo narodzonemu dziecku w oczy, zastanawialiby się, jak bachorowi zatruć życie” – Russel Bishop „Czas działania”. A teraz już garść uśmiechu:

Siedzimy sobie w ogrodzie, nocą, patrząc na gwiazdy (często tak siaduję z moimi synami, bo uwielbiamy to). I jak zwykle wykorzystuję to, by czegoś ich nauczyć.
– Patrzcie – mówię – tam jest planeta Mars…
Patrzą.
Patik (młodszy synek):
– A tam leci smutnik!
– Tak, synku, tam leci sputnik. A co krąży dookoła Ziemi?
Patik bez wahania:
– Myszołów!

Druga sytuacja, czyli wieczorna gadka dydaktyczna, tym razem o wychowaniu.
– Synku, mama jest po to, żeby wychować cię na…?
– Złomowisko!

I trzecia, gadka o obowiązkach.
– Patiniu, każdy ma jakieś obowiązki. Andrzej ma się dobrze uczyć, ty masz być grzeczny i chodzić do przedszkola.
Patik:
– A babcia?
– No właśnie, jakie obowiązki ma babcia?
Patik:
– Tańczyć!

Wasza kolej… :)))
Poproszę o urocze, śmieszne wpisiki…