Niespodzianka!
To było tak (wiem z opowiadań, bo sama jestem zaskoczona): pan Krzysztof przeczytał „Mistrza” (jak, gdzie, kiedy??), książka bardzo mu się spodobała (hurra!), a mojemu drogiemu Wydawcy bardzo spodobał się pomysł, by „Anioł w Krakowie” czytał nasz sensacyjny erotyk w Radiu Kolor (które jest jednym z patronów powieści).
I oto mogę już oficjalnie ogłosić, że Krzysztof Globisz, charyzmatyczny aktor o wspaniałym głosie, użyczy swego głosu mojej książce.
Wiecie, co cieszy mnie niemal tak samo jak sam powyższy fakt? Że „Mistrz” spodobał się mężczyźnie (czyli udało się napisać powieść i dla Czytelniczek, i dla Czytelników) i spodobał się do tego stopnia, że pan Krzysztof chce się pod tą powieścią podpisać.

No, to się Wam pochwaliłam…

Niedługo ogłoszę konkurs na recenzję „Mistrza”, podam też godziny emisji książki na falach Radia Kolor (może uda mi się nawet umieścić mini-link?).
Na razie oczekuję na ważne wiadomości.
Nie lubię takiego oczekiwania.
Ale życie to właściwie jedno wielkie czekanie na jutro.

Jak miesiąc Mistrza, to miesiąc Mistrza.

Razem z Wydawnictwem „Filia” ogłaszam konkurs, w którym do wygrania będzie 5 przedpremierowych egzemplarzy „Mistrza”. Polecą do zwyciężczyń jeszcze ciepłe, wprost z drukarni. Dodam, że w konkursie może wziąć udział każdy, nawet dziewczyny z Top Recenzentek, który już książkę wygrały (druga będzie dla męża/mamy/przyjaciółki).

Pytanie konkursowe jest proste: Dlaczego właśnie Ty powinnaś wygrać „Mistrza”?
Odpowiedzi piszcie pod tym postem, w komentarzach. Czekamy na nie 10 dni, do 13 stycznia. Po tym terminie razem z Wydawcą wybierzemy pięć najbardziej do nas przemawiających i zwyciężczynie otrzymają książkę.

To jeszcze nie koniec niusów.

Jakiś czas po premierze Wydawca przewiduje kolejny konkurs, tym razem na najlepszą recenzję „Mistrza”. Zostanie wybrana tylko jedna recenzja z nadesłanych, za to nagroda będzie wspaniała. Naprawdę warto wziąć udział w tym konkursie. Dodam od siebie, że recenzja nie musi idealnie trzymać się zasad recenzjowania. Mi podobają się te pisane na gorąco, pełne emocji. Takie… osobiste. Nie liczy się więc forma, a treść.

To nadal nie koniec niusów.

Niedługo ogłoszę z dawna przez Was oczekiwany (przeze mnie nieco zapomniany) konkurs fotograficzny. Na najpiękniejsze zdjęcie (z najpiękniejszym opisem) naszego czworonożnego albo skrzydlatego przyjaciela. Uwaga: zdjęcie nie musi być artystyczne, z yorkiem ubranym w suknię ślubną, ale musi mieć to coś, co chwyci za serce. Opis też musi mieć to coś. Poczekajcie na specjalny wpis, do którego będę wklejała zdjęcia Waszych ulubieńców. Pojawi się lada dzień.

Dziś wygrywamy „Mistrza”. Okej?

PS. Wpis dla odmiany okrasiłam zdjęciem Raula i Soni. Przynajmniej tak ich sobie wyobrażam…

Nie było mnie w domu, nie było on-line i znów nie wychwyciłam momentu, gdy ktoś – jakaś zacna zapewne dusza – odwiedził mój blog po raz 300 000. Trzysta tysięcy odwiedzin w niecałe półtora roku…!!!

Trzeba to oblać. Stawiam różowego szampana.

Wam, moi drodzy Goście, życzę wielu ciekawych treści na tym blogu, dyskusji czwartkowo-poniedziałkowych, ankiet, recenzji, spotkań z mieszkańcami Poziomki i okolic oraz karmień złotych rybek.

Tobie, droga Kasiu, życzę jeszcze więcej odwiedzających.

A nam wszystkim, bo tego nie życzyłam: SZCZĘŚLIWEGO NOWEGO ROKU!! Spełnienia marzeń, tych wielkich i tych malutkich, zdrowych radosnych pociech dwu- i czworonożnych, a także spotkania za rok w NIEMNIEJSZYM towarzystwie. I nie mówię tu o ilości odwiedzających, ale o naszych przyjaciołach i bliskich. Niech i im wiedzie się dobrze, zdrowo i spokojnie.

No, kochani, to szampan w górę i niech nam żyje!

PS.  Wzięłam sobie do serca Wasze uwagi o białych literach na czarnym tle i teraz są nieco ciemniejsze. Nie wiem, czy to coś zmieniło, ale chyba już tak nie dają po oczach, co?

Chyba zaskoczyłam Was nowym imidżem. :)) Poziomki były za słodkie, niezapominajki też, życzyłyście sobie czegoś „z pazurem”, a ze mną jak z dzieckiem: prosisz – masz. Jest… hmm… nieco mrocznie na tej mojej stronie. Dobrze, że luty będzie miesiącem Lidzi i wróci uśmiechnięty Patinek.

Dalsze zmiany są następujące: Wieczorek Czwartkowy i Dyskusyjny Poniedziałek odbywać się będą raz w miesiącu, ale będę uprzedzać kiedy.

Już niedługo pierwsza recenzja ciekawej książki.

Kurczę, nie mogę się jakoś ogarnąć na tej nowej stronie. Jak Wam się „Styczeń miesiącem Mistrza” podoba?

PS. Śledźcie uważnie blog w tym miesiącu. Będzie w związku z „Mistrzem” mnóstwo niespodzianek!

Kurczę, ale ten czas leci. Mało nie przeoczyłam ostatniego Wieczorku Czwartkowego w tym roku! Bardzo, bardzo udanym dla mnie roku, za co dziękuję Opatrzności, ojczyźnie i Wam, drogie Czytelniczki, a także moim Wydawcom, rodzinie i przyjaciołom, sąsiadom, mieszkańcom Poziomki i okolic oraz… zagalopowałam się. W dwóch słowach: jestem wdzięczna. A z siebie dumna.

Rok temu, pamiętam jak dziś, w Sylwestra, a potem po północy, siedziałam i pisałam. Chyba „Adelę” pisałam. Bo moim postanowieniem noworocznym na zacny 2012 było: pisać, pisać, pisać. Udało się, czy raczej dokonałam tego. Zauważcie różnicę między „udało się” – jakby wszystko zależało od szczęścia, a „dokonałam tego” – gdzie coś jednak zawdzięczam sobie.

Co będę robiła w Sylwestra AD2012? Cóż, na dobry początek spojrzę wstecz, na minione dwanaście miesięcy, potem… pomyślę, czego mogę dokonać w roku 2013. I, znając siebie, zacznę pisać. Może to wyglądać na jakiś nałóg, czy obsesję, ja jednak wierzę w moc Nowego Roku i postanowień noworocznych oraz siłę autosugestii. Tym razem jednak będę pisała nie powieść, a… scenariusz. Bo tym właśnie chcę się zająć w przyszłości.

No dobra, tyle o mnie. Pytanie do Was: czy czynicie postanowienia noworoczne? Jeśli tak, czy realizujecie je? Jakie macie plany na przyszły rok? Bardzom ciekawa.

Zapraszam do dyskusji i komentarzowania.

Gdyby moi Przyjaciele mieli określić mnie jednym słowem, pewnie byłoby to „nieprzewidywalna”. Rzeczywiście. Jestem dosyć… spontaniczna w działaniu i nawet moja rodzina, dzwoniąc po południu, by zapytać „co słychać” nie do końca jest pewna, czy dodzwoniła się do miejsca mojego zamieszkania, którym od czterech wspaniałych lat jest Poziomka w Urlach City, czy… gdzieś zupełnie indziej. Rzadko jest owo gdzieś zupełnie indziej, bo nie lubię opuszczać domu, ale jeśli już to robię, to nieoczekiwanie. Któregoś dnia budzę się i stwierdzam, że wyjeżdżam. Mówię mamie, która pod moją nieobecność opiekuje się Patisiem, że wyjeżdżam, mama, podchodząc do tego ze zrozumieniem odpowiada „okej, a kiedy mniej więcej wrócisz?” ja oczywiście nie wiem kiedy, ale jak najszybciej, bo jeszcze nie wyjechałam, a już tęsknię za dzieckiem i domem, po czym pakuję się, wsiadam w pociąg, czy pks i tego samego dnia jestem zupełnie gdzie indziej. I to jest fajne. Poczucie totalnej niezależności od nikogo i niczego. Chcę – jadę. Nie chcę – nie jadę. Uwaga: wystarczy mi samo poczucie, że jestem wolna i swobodna, rzadko je sprawdzam, bo jak wspomniałam: jeszcze nie wyjechałam, już tęsknię.

Oczywiście „pojawiam się i znikam” to nie jedyne przejawy mojej nieprzewidywalności. Przyjaciele i bliscy zupełnie nie kontrolują tego, nad czym obecnie pracuję, co piszę, jakie i z kim umowy podpisuję, o czym z kim rozmawiam. Nikt tego nie ogrania. Oprócz mnie, rzecz jasna. Ja dokładnie wiem co, kiedy i dla kogo piszę lub mam napisać. Taka sprytna szufladka w moim mózgu jest specjalnie do ogarniania nieogarniętego przeznaczona.

Czym Was więc mogę (nie)zaskoczyć w przyszłym, ale już prawie obecnym, roku 2013?
Dla miłośniczek pogodnych serii – poczekajkowej, owocowej, z kokardką – ogromnym zaskoczeniem będą „Mistrz” i „Bezdomna”. To bardzo… mocne książki. Mocne pod każdym niemal względem. „Mistrz” zmieni mój wizerunek w Waszych oczach, bo nie będę już taką grzeczną, „ułożoną” Kasią M., mam nadzieję, że zmieni też moje „zaszufladkowanie” z pisarki literatury kobiecej na pisarkę. Do tej pory nie miałam nic przeciwko temu zaszufladkowaniu, nie uwłaczało mi ono i nie uwłacza, bo wolę być pisarką literatury kobiecej, niż zarządcą nieruchomości, ale… szufladka okazała się za ciasna. Poszerzam metraż. „Bezdomna” natomiast to jeszcze mocniejsza niż pierwsza książka z serii „z czarnym kotem” powieść obyczajowa. Porusza bardzo, bardzo bolesne tematy, które na dodatek mogą dotknąć każdej z nas. A bezdomność głównej bohaterki to… chyba najmniejszy z jej problemów.

Zaskoczeniem (przyjemnym, bo naprawdę oczekujecie tych powieści) będzie wydanie w 2013 kolejnych tomów Kronik Ferrinu i wznowienie tomu I, by pasował do całości. Bardzo jestem ciekawa nowej oprawy graficznej serii i tego, jak przyjmiecie następne tomy. Moim skromnym zdaniem (wspartym przez nieliczne grono tych, co Kroniki Ferrinu czytały) każdy tom jest lepszy od poprzedniego, a Anaela samą siebie przechodzi w tomie IV… No dobra, więcej o Ferrinie nie piszę, bo czekacie na kontynuację już tak długo, że pewnie nie bardzo kojarzycie jak główna bohaterka miała na imię…

Zaskoczeniem (nadal mam nadzieję, iż przyjemnym) jest… ilość zaplanowanych na 2013 książek. Wygląda na to, że będzie ich osiem. Przy czym cztery i trochę są gotowe. Alleluja. Nie, nie, nie chcę już myśleć o żadnych „Czarnych Księciach”! Nie w 2013! Pewnie napisałabym ów gotycki erotyk, skoro tak dobrze idzie mi pisanie, pomysł jest, wydawca też, a i Czytelniczki chętne się znajdą, ale… mam chęć na zupełnie coś innego. Poprawka: nie tylko chęć, ale i szanse. A skoro pojawiają się nowe możliwości, ja jestem pierwsza w kolejce do skorzystania. Pamiętajcie: trzeba łapać szanse za ogon i nie puszczać, gdy tylko zjawią się w zasięgu ręki. Po raz drugi mogą się nie pojawić, a zrezygnować zawsze zdążysz. Nie będzie dla nikogo tajemnicą, że ten nowy, fascynujący projekt to e.k.r.a.n.i.z.a.c.j.a. Tu zastanowiłam się: dlaczego tak bardzo mi na niej zależy? Prawdopodobnie dlatego, że zawsze, ale to zawsze pociągało mnie pisanie scenariuszy: dialog i akcja, minimum opisów – to to, co mi bardzo pasuje. I jeszcze ograniczenia, które niesie ze sobą powieść, a których nie ma film… Nie odpuszczę więc, choć oznacza to rezygnację ze snu i posiłków. Kto wybrałby sen, jeśli ma do wyboru dobry film? 🙂 Chociaż to, czy film będzie dobry w minimalnym stopniu zależy od scenarzysty… Cały czas myślę o miniekranizacji – coś na wzór teledysku do „Poczekajki”, gdzie miałabym wpływ na całość, ale… gdy przypomnę sobie ile nerwów kosztowała mnie 3-minutowa „Poczekajka”, to chęć mnie dochodzi. Ale jednak… może pierwszy odcinek „Roku w Poziomce”? Może „Ferrin”, taki króciutki, parę minut? A może „Mistrz” z obłędnym Raulem, czy… „Nadzieja”? Kurczę… to ja się jeszcze zastanowię.

Mam zamiar popracować nad blogiem i zmianą jego koncepcji a może i wyglądu, bo czuję, że słodkie poziomki na żółtym tle już do mojej twórczości nie pasują. Zmieniam się – zmienia się ona. Co jeszcze planuję? Będą wieczorki dyskusyjne, będą wpisy osobiste, które teraz pojawiają się z rzadka w zakładce „co słychać”, bo wiem, że interesuje Was codzienne życie Poziomki, ale będą też recenzje książek. Tylko tych, które uważam za warte polecenia. Mam bowiem zasadę: piszę o czymś/o kimś albo dobrze, albo wcale. Myślałam nad ponownym otwarciem forum, ale… nie dam rady. Po prostu nie dam rady. Forum bardzo absorbuje czasowo, jeszcze bardziej niż facebook, a już na pewno tam samo uzależnia, a ja nie chcę nowych uzależnień. Wystarczy, że od narkotyku jakim jest pisanie i wydawanie książek się uzależniłam… Jeżeli macie jakieś pomysły, czy uwagi do prowadzenia blogu, to bardzo o nie proszę. Zawsze ceniłam sobie Was, moje Czytelniczki i starałam się być blisko.

Teraz żegnam się Bożonarodzeniowo i do zobaczenia już wkrótce.

PS. Karmicie rybki??