Słuchajcie, mam dziś dla Was coś fajnego. Parę fotek i kilka linków, dzięki którym powstała moja najmłodsza, nieco skandalizująca, powieść sensacyjno-erotyczna, czyli „Mistrza”. Więcej o samej książce w odpowiedniej zakładce u góry strony, dziś o jej powstawaniu.

Najpierw był pomysł. Tam poniżej macie fotografię początku powieści. Napisałam ją… nie wiem jak dawno temu. Chyba dawno, skoro jest to rękopis w pożółkłym zeszycie, bo od lat używałam do pisania komputera, potem kolejnych laptopów, a jednak coś (bez tytułu – dziwne, bo zawsze dawałam moim powieściom tytuł), co niedługo ukaże się w księgarniach jako „Mistrz” pisałam długopisem, w zeszycie w kratkę. Potem przepisałam część na tej oto stareńkiej maszynie do pisania (która obecnie stoi na honorowym miejscu w moim domu i w której klawisze z zapałem uderza Patiś – przyszły pisarz jak sądzę). Myślę, że zaczęłam pisać tę opowieść jakieś dwadzieścia lat temu. Do tej pory przeleżała w szufladzie bo nie nadszedł na nią czas. Gdy Wydawca zwrócił się do mnie z propozycją napisania erotyku, od razu pomyślałam o skromnym zeszycie w kratkę i historii Raula, porwania, mafii, niewinnej dziewczyny. Napisałam opowieść od nowa, posiłkując się zapiskami sprzed lat i oto jest. Czy raczej będzie. Już 23. stycznia w księgarniach.

Przyznam, że jeszcze nigdy nie wahałam się tak długo nad wydaniem powieści. Napisać erotyk to trudna sztuka. Musi być pikantnie, ale bez przesady, a jednocześnie nie nudno. I nie podobnie do innych erotyków, a na ile sposobów można opisać akt seksualny? Ja na szczęście mogłam wesprzeć się na szybkiej, sensacyjnej akcji. „Momenty” są jedynie ozdobnikiem.
Czy mi się udało – ocenicie sami. Pierwsze recenzje są wspaniałe.

Oprócz starego rękopisu podczas pisania towarzyszyły mi dwie piosenki. Odsłuchajcie, bo warto. No i szum morza, bo pisałam „Mistrza” w hotelu Bryza nad naszym pięknym polskim Bałtykiem. Uwaga: szykuje się wieczór z Katarzyną Michalak! Właśnie w Bryzie, w Juracie! Gdy będę znała szczegóły na pewno dam znać. Dziś otrzymałam z Bryzy zaproszenie i dziś zaczęliśmy z Wydawcą nad tym spotkaniem pracować, bo chcemy nagrać tam ciekawy wywiad.

Okej, oglądajcie, słuchajcie, a ja wracam do obowiązków. Tym razem obowiązków mamy. Wieczorem „Bezdomna” i historia Kingi…

http://www.youtube.com/watch?v=bHUH8cP7p90
http://www.youtube.com/watch?v=F_DnSMJBsmM

Cześć Wam,

dziś inauguracja Poniedziałków Dyskusyjnych, czyli comiesięcznych spotkań (dopóki tytuły się nie wyczerpią, co szybko nie nastąpi) z moimi książkami. Zauważyłam już jakieś cztery lata temu, że macie potrzebę podzielenia się swoimi przemyśleniami o książkach, a nie zawsze da się bez zdradzania treści, oto więc mamy: absolutnie spoilerowe Poniedziałki Dyskusyjne, wzorowane na Dyskusyjnych Klubach Książki, czyli Każdy Wchodzi na Swoją Odpowiedzialność.
I w treści dalszej wpisu i w komentarzach zdradzana będzie treść dyskutowanych książek.
Może być fajnie!
Dziś sprawdzimy…
Już od tej pory zaczyna się dyskusja, czyli czytaj więcej ale nie oczekuj potem po książce zaskakującego zakończenia, bo prawdopodobnie poniżej je poznasz.
Pamiętajcie o jednym: powyżej 200 komentarzy (a Wy ja się rozpędzicie, to potraficie dobić i do 300) blogger zwija stronę i wyświetla się komunikat: załaduj więcej. Wtedy trzeba w to kliknąć i… dyskutować dalej.

Na pierwszy ogień idą moje „najstarsze”, czyli seria poczekajkowa (bez Sekretnika! O „Sekretniku” dyskutować dziś nie wolno!).
Poczekajka…
Zachcianek…
Zmyślona…
Kurczę, jak to dawno było! Ale pamiętam jak dziś pierwsze dyskusje na forum „zielonej strony”: czy Patrycja nie była zbyt naiwna, dając się tak łatwo zwieść najpierw Gabrielowi, potem Łukaszowi? Czy przemiana Łukasza jest prawdopodobna?
O, to dobre pytania na początek.
Mi tam Patrysia – taka ufna i naiwna – wcale a wcale nie przeszkadzała, bo to moje alter ego sprzed lata. Ja taka byłam. I tak samo postrzelona jak Ewa z Poziomki do tego (wyobrażacie sobie, jak trudno mi ze sobą czasem wytrzymać i jak siebie czasem wnerwiam? :D).
No dobra, laski nebeskie, czekam na Waszą pasjonującą dyskusję o serii poczekajkowej. Będę ją śledziła, będę czytała, może czasem wtrącę coś od siebie, ale rozumiecie, że Patiś nie da mi posiedzieć z Wami do godz. 22:30).

Zapraszam do dyskusji!

PS. Chyba po raz pierwszy prezentuję całą serię w nowych okładkach. I jak się Wam widzi?

Jest taki mężczyzna: niesamowicie przystojny, obłędnie sławny i bogaty, może mieć każdą kobietę, którą zechce (i nie mówię tu o Raulu z „Mistrza”, bo ten facet, którego imię zaraz zdradzę istnieje naprawdę). Ma więc urodę, sławę, pieniądze, powodzenie, wykonuje pracę, która jest jego pasją, a tysiące dziewczyn chętnie wskoczyłyby mu do łóżka i zostały tam na dłużej, na dodatek jest zdrowy (przynajmniej fizycznie nic mu nie dolega) – jednym zdaniem: powinien być zupełnie i bezgranicznie szczęśliwy, a… zmaga się z depresją, samotnością i poczuciem winy. Jego serdeczny przyjaciel przedawkował narkotyki i zmarł, za co obwiniono tego, o kim mówię; narzeczona urodziła martwą córeczkę, a potem zginęła w wypadku samochodowym, nie udało się mu również uratować chorej siostry, mimo wszystkich pieniędzy tego świata. Już kiedyś Wam o nim opowiadałam: to Keanu Reeves.

Jest taka kobieta: mieszka w niewielkim miasteczku gdzieś w Polsce z dwoma synami – jeden cierpi od urodzenia na porażenie mózgowe, drugi miał niedawno poważne problemy z narkotykami. Mąż opuścił ją zaraz po urodzeniu bliźniaków „bo przerosło go posiadanie niepełnosprawnego dziecka”. Kobieta ta walczy z każdym dniem, obraca każdą złotówkę, nie stać jej na ciuchy, czy kosmetyki, ale na rehabilitanta dla syna pieniądze zawsze znajdzie. Drugiego potrafiła wyciągnąć na czas z nałogu. Nigdy nie miała depresji, bo nie mogła sobie na nią, mając pod opieką dwoje dzieci, pozwolić, jest pogodna i urocza, ma ogromne poczucie humoru, wewnętrzne ciepło i duży dystans do życia i samej siebie. Podziwiam ją z całego serca.
Nasz bohater ma wszystko, nasza bohaterka nic. A mimo to ten pierwszy jest nieszczęśliwy, ta druga uważa się za szczęściarę, bo „przecież mogło być gorzej”.

Pytanie na dziś: co byście wolały – mieć, czy być? Czy pieniądze rzeczywiście szczęścia nie dają? A jak to jest ze spełnianiem marzeń? Przecież za pieniądze można mieć (niemal) wszystko! Co myślicie o powiedzeniu: „pieniądze to nie wszystko, ale wszystko bez pieniędzy jest niczym”?

Nie wiem dlaczego w naszym kraju pieniądze są tematem tabu. Czy jesteśmy narodem tak zawistnym, że nie wolno się do nich przyznawać? Czy tak ubogim, że po prostu nie ma o czym mówić?

Ja widziałam i luksus, i straszne ubóstwo. Sama byłam kiedyś w takiej sytuacji, że stać mnie było na jedną bułkę dziennie i kisiel, jako ciepły posiłek. Wspominam to jako najczarniejszy czas w moim życiu. Głód i bezradność. Nie chciałabym przeżyć tego jeszcze raz, nawet kosztem „być” zamiast „mieć”.

Bardzo podstępnym wrogiem jest pętla kredytowa, w którą wpaść może każdy, a jednak zaciskamy ją sobie na szyi, by wyjechać na wakacje, czy kupić większą plazmę, lub lepszy samochód. Będąc na dorobku i mając dostęp do łatwych kredytów kupujemy apartamenty, na których spłatę po utracie pracy nas nie stać.

Taaak… to temat rzeka.

Ciekawe, co Wy na to?

Pamiętajcie, że po 200 komentarzu blogger zwija stronę i trzeba nacisnąć „załaduj więcej” i… do dyskusji, kochane. Mieć, czy być? Pieniądze dają szczęście, czy jego nie dają? Ciekawe, co odpowiedziałby Keanu. Bo zdanie mojej Przyjaciółki znam.

Ale praktycznie nadal jestem wyjęta z życia blogowego za sprawą twórczości własnej, która domaga się i piszczy: zajmij się mną, zajmij! oraz za sprawą stęsknionego dziecka, które domaga się i piszczy: zajmij się mną, zajmij! (Zmówili się, czy co?).

A tak bardziej serio: podjęłam dodatkowe wyzwanie, czyli projekt scenariuszowy i chcę je skończyć, by cieszyć się pisaniem „Bezdomnej”. To znaczy nie wiem, czy będę się tak cieszyć, bo co zaczynam o Kindze (bohaterce „Bezdomnej”) pisać, to płaczę. Ale ta powieść musi powstać i basta!

Wpadłam też na pewien pomysł i Wy się wypowiedzcie: jest Wieczorek Czwartkowy (i w tym tygodniu już Was zapraszam, choć nie wiem jeszcze o czym będziemy gawędzić), ale zauważyłam, że przydałby się Dyskusyjny Poniedziałek. Otóż… kiedyś, gdy istniało forum na Zielonej Stronie, były zakładki do poszczególnych książek (choć tych książek jeszcze wtedy mało było) i tam można było o owych książkach dyskutować, zaznaczając, że to SPOILER, czyli, że zdradza się treść. Pomyślałam, że można byłoby w każdy poniedziałek brać „na warsztat” którąś z moich książek, czy serię (bo trudno rozmawiać TYLKO o „Poczekajce”, a już nie o „Zachcianku”) i uprzedzając Czytelniczki, że ja w artykule będę zdradzać treść książki, a Wy w komentach również i kto książki nie czytał, ten niech się czuje uprzedzony, dywagować: czy Łukasz powinien z Patrycją postąpić tak a nie inaczej (tutaj dyskusja), czy Ewa powinna odpuścić sobie Andrzeja, czy też walczyć o szczęście etc.

Dlaczego wpadłam na ten pomysł? Bo mam do Was pytanie. Właściwie to mnóstwo pytań, które mi się rodzą w głowie, gdy czytam recenzje: na przykład – jak według Was powinna zakończyć się „Nadzieja”? Czy Liliana w drugim tomie (o ile by taki powstał, ale nie powstanie) byłaby dla A. taka sama jak dla A., czy coś ją życie nauczyło? A już najnowsze pytanie brzmi: czy według świeżo upieczonych Czytelniczek Daniel postąpił z Danką słusznie, czy nie?
Błagam, nie odpowiadajcie!!! Bo Czytelniczki, które jeszcze nie czytały Wiśniowego Dworku stracą radość czytania, ale gdyby za pół roku Poniedziałek Dyskusyjny otworzyła właśnie ta książka, owego pytania mogłybyście się spodziewać.

Soł: próbujemy? Zaczynając za tydzień od serii poczekajkowej? Komenty wchodziłyby tak jak we czwartki, w czasie rzeczywistym, nie byłby to quiz, a rozmowa, jak w Dyskusyjnych Klubach Książki…

Wypowiedzcie się, moje Kochane, a ja idę spać.

Ten Dyskusyjny Poniedziałek byłby raz w miesiącu, bo tylu książek by zapełnić tygodnie, to jeszcze nie napisałam…

PS. „Wiśniowy Dworek” powinien być obecnie promowany w Empikach i Matrasach. Zdajcie mi relację, jak to jest w Waszych miastach, okej? 

Bo dziś przecież premiera, a ja nie mam. :/

Chyba po raz pierwszy zdarza mi się nie przywitać Najmłodszej, nie wziąć jej w ręce, nie pogładzić okładki, no wiecie, jak to jest, jak się wita na świecie swoje dzieło. Jeśli nie wiecie, to albo się kiedyś dowiecie, albo spróbujcie to sobie wyobrazić.
Cudowne uczucie: oto stworzyłam coś z niczego i JEST!
Hmm… właściwie stworzyłam książkę nie tyle z niczego co z mojej wyobraźni i pracy – nie tylko mojej ale i Wydawcy, któremu jak zwykle jestem wdzięczna, bo książka prezentuje się chyba ładnie?
Mogę ją zobaczyć jedynie na zdjęciu ze strony Al, które podkradam, bo jest piękne.

No dobra, to się poskarżyłam.

A Wy?! Macie już „Wiśniowy Dworeczek” zielony jak… jak wiosna, za którą już tęsknię?
I jak? Jak Wam się podoba?

Czytacie??

Czekam na info od moich niezawodnych Czytelniczek. Podsyłajcie linki z recenzjami do Kącika Recenzentek: znając mnie jego bywalczynie zostaną docenione!

Tutaj pierwsze recenzje, za które serdecznie dziękuję (a za NIE zdradzenie głównej Tajemnicy dziękuję podwójnie!):
MALINECZKI74
MIŁOŚNICZKI KSIĄŻEK
TALI

Ja wracam do pisania. A czego? To już moja słodka tajemnica, bo „Bezdomną” na razie odłożyłam. Tajemnica jest jednak nie mniej intrygująca!

See You!

PS. Wydawca „Mistrza” przygotowuje niesamowity konkurs. I to nie jeden, ale ten, o którym już wkrótce napiszę będzie miał naprawdę genialną nagrodę!
„Mistrz” już niedługo! Już w połowie stycznia! A dla nagrodzonych Recenzentek jeszcze szybciej!