Właściwie to będzie Top30, bo dwadzieścia Czytelniczek w konkursie ogłoszonym na recenzję „Nadziei” wybrał Wydawca, a dziesięć książek z mojej osobistej, łatwokurczliwej puli egzemplarzy autorskich oddam w dobre ręce ja.

Uwaga: osoby wymienione poniżej proszone są o wysłanie adresu na który ma dotrzeć egz. promocyjny książki pani Małgorzacie Ochab ochab@znak.com.pl
Dziewczyny, podkreślam, że to będzie egzemplarz promocyjny, czyli nieostateczny, ale już gotowy. Im szybciej wyślecie adres, tym szybciej dostaniecie książkę.

A oto nasze nowe Top20 gratuluję, dziewczyny!!

1. Bujaczek
2. Izuś
3. Czytelniczka
4. Antyśka
5. Lena173
6. Anek7
7. Sihhinne
8. Jusssi
9. Malineczka74
10. Gosława Ka
11. Szalona Książkoholiczka
12. Bożena
13. Madziula
14. Elen
15. Kruszynka
16. Naila
17. Trinity
18. Barbara
19. Nomina
20. Pręgusek

A oto moje Top10, z którym chciałabym się podzielić „Bezdomną”. Wy, moje drogie, przysyłajcie swoje adresy na mój prywatny albo tutaj: wydawnictwo.kontakt@webpark.pl na wszelki wypadek z dopiskiem Osobiste Top10 KejtM ;D Uwaga: Wy, moje Kochane, musicie poczekać, aż gotowe książki przyjdą z drukarni, potem do mnie i dopiero ja będę je do Was wysyłać. Ale poczekacie, co? Jeśli nie chcecie czekać, mogę poprosić Wydawcę o wysłanie Wam już teraz egz. promocyjnych. Tylko wspomnijcie o tym w mailu!!

1. Al (dla synowej;)
2. Tala
3. Ewa Maćkowiak
4. Ejotek
5. Diunam
6. Mammamisia
7. Sylwia 85
8. Kiti (i jej Recenzje)
9. Paula
10. Klaudia Klotilda

Mam nadzieję, że 30 osób będzie miało dzisiaj uśmiech na twarzy. Pogoda piękna, wszystko kwitnie, jakby chciało nadgonić ten nieudany kwiecień.

PS. Dopisuję, żeby jeszcze sześć buź się uśmiechnęło, że ze specjalną specjalnością książki otrzymają:

1. Kasiek
2. Miłośniczka Książek
3. Gosia Michniewska
4. Cyrysia
5. Sabinka
6. Karolinka L.

Dodać do tego dwie zaprzyjaźnione biblioteki, jeden egzemplarz dla rodziny i jeden dla mnie i już wiecie, dlaczego nie mam do rozdania egzemplarzy recenzyjnych, o które prosicie w mailach?

Wiem, że lubicie stosiki. Oglądać i pokazywać. Wiem też, że to bardzo nieprofesjonalne 😉 takie chwalenie się stosikami na blogach i robią to tylko blogerki-amatorki. Blogerki-profesjonalistki tego nie robią. Ale że jestem odwrotna… I wiem również, że ciekawi Was, co czytam, gdy nie piszę, oto mój stosik:

1. „Czas honoru” J. Sokół – książka napisana przez scenarzystę serialu, trochę o serial oparta, a trochę nie. I bardzo dobrze, bo książki pisane jako rozwinięty scenariusz czegokolwiek to porażka, tymczasem „Czas honoru” jest po prostu dobry. Dobrze napisany, dobrze się czyta, dobrze przenosi w tamte czasy no i nie szkaluje tamtych Bohaterów jako to teraz w modzie. Odrobinę i miejscami jest nierealny, ale nie da się pisać o czasach okupacji stricte tak jak było – wiem coś o tym, bo sama przecież piszę „Miasto Walecznych”. Realizm musi się łączyć z fikcją literacką i pan Jarosław Sokół robi to bardzo dobrze. Polecam.

2. „Dowód” E. Alexander – o lekarzu, który przeżył własną śmierć i opisuje, co się z nim działo w czasie, gdy był Tam. Powiem Wam, że warto, a nawet trzeba przeczytać tę książkę, by nabrać nadziei i wyzbyć się strachu przed śmiercią. Ja ostatnio zaczęłam się jej bać i ta książka (dziękuję Wydawnictwu Znak za ten prezent) dosłownie spadła mi z nieba w odpowiednim momencie. Polecam!

3. „W ziemiańskim dworze” M. Łozińska – życie w polskim dworku opisane… ot tak po prostu, piękne, zwyczajnie, zrozumiale. Niby dokument, a czyta się jak powieść. Książkę kupiłam, by pracować nad sagą rodzinną, która dzieje się w tamtych czasach i tamtych miejscach, a przeczytałam dla przyjemności. Pięknie opowiedziane, z podziałem na cztery pory roku. Polecam.

4. „Wyklęci. Podziemie zbrojne 44-63” – zbiór dokumentów na temat Żołnierzy Wyklętych, czyli działających w konspiracji antykomunistycznej po wojnie. Odkłamywanie historii jest niezbędne i ta książka jest potrzebna. Czyta się trudno, nie tylko ze względu na formę (dokumenty, listy, zapiski, pamiętniki), ale i na treść. Na cierpienie i beznadzieję ludzi, którzy nie pogodzili się z drugą, chyba jeszcze gorszą okupacją. Kupiłam na potrzeby „Miasta Walecznych”, bo moi bohaterowie też przejdą przez to piekło i… przeczytam na pewno.

5. „Jutra może nie być” G. Gargaś – debiut młodej, zdolnej polskiej pisarki, polecony mi przez zaprzyjaźnioną (i wiarygodną) blogerkę i „wycyganiony” od Autorki z dedykacją (dziękuję!). Czytałam tylko recenzje – bardzo zachęcające – nabrałam chęci i oto mam, w stosiku i kolejce do przeczytania.

6. „13 wojen i jedna” K. Miller – czekając na wywiad wpadła mi w ręce ta książka, zaczęłam czytać i kupiłam. Kurde, naprawdę mocna. Prawdziwa. Przejmująca. Dobra. Choć przeczytałam zaledwie kilkanaście stron (ciągle ten brak czasu) już wiem, że będę czytała do końca z zapartym tchem i że mogę polecić. Więc polecam. Aha: to wspomnienia korespondenta wojennego, czy też raczej reportera. Dla ludzi o mocnych nerwach albo ciekawych świata, jak ja.

7. „Niezwykła wędrówka Harolda Fry” R. Joyce – pierwsza z nowej serii Znaku „Dobre strony” – opowieść o tym, jak starszy człowiek postanowił uratować życie przyjaciółce i wyruszył w podróż. Idąc do niej ponad 500 mil wierzył, że będzie na niego czekała i nie umrze. Co spotkało go na końcu wędrówki, tego nie zdradzę, ale powiem, że to, co spotkało go w trakcie jest wzruszające, przejmujące i daje nadzieję. Patrząc na dzisiejszy zdziczały świat daje nadzieję na to, że ludzie mimo wszystko są dobrzy. W większości. Książka obsypana nagrodami za granicą. Czyta się ją powoli. To nie jest dialog i akcja, ale parę rzeczy można dzięki temu przemyśleć i docenić. Polecam.

8. „Teraz i zawsze” C. Egan – to druga z serii „Dobre strony”, którą przeczytam na pewno, zachęcona nr 1. Wiem, że będzie wzruszająca (o kobiecie, która przegrywa walkę z chorobą, a nie chce zostawić męża i synka) i pewnie się przy niej popłaczę, ale czasem trzeba zmierzyć się z własnymi lękami, a strach przed tym, że zostawię Patisia jest we mnie bardzo silny. Może ta książka da mi nadzieję, jak poprzednia? Jedno muszę dodać: obie są bardzo ładnie wydane, mają piękne, choć proste okładki. Lubię to.

9. „Życie Pi” Y Martel – kupiłam, bo wszyscy o niej mówią i wszyscy ją czytają, ale jeszcze sama nie zaczęłam. Choć nie, przeczytałam przedmowę autora (co zwykle najmniej mnie interesuje) i spodobała mi się. Pisarz pisarza zrozumie. 😉 Książka opowiada historię chłopaka, który dryfował po oceanie z tygrysem. Cóż… znając tygrysy nastawiam się na baśń, a nie dokument, bo tygrys na dzień dobry powinien urwać chłopakowi rękę (patrzy moje wspomnienia z zoo w „Poczekajce”), ale skoro Tarzan mocował się z lwem, to chłopak może pływać z tygrysem. Zobaczymy. Czeka na przeczytanie.

10. „Przędza” G. Albin – kupiłam po prostu oszołomiona okładką. Czegoś takiego jeszcze nie widziałam i gdy wpadnie Wam w ręce, pewnie stwierdzicie to samo. Nawet jeśli nie zamierzacie kupować, czy czytać, obejrzyjcie ją w Empiku czy najbliższej księgarni, a zrozumiecie moje ŁAŁ (znając hopla, jakiego mam na punkcie okładek…). Nie mam pojęcia o czym ta książka jest, nie wiem, jak się czyta, nie znam recenzji. Po prostu kupiłam dla okładki. Przekonamy się. PS. Już wiem! Ta książka ma okładkę „lakier tęczowy metalic” ;D

11. „Fashion Babylon” i „Ślubny Babylon” I. Edward-Jones plus autor anonimowy – mam słabość do serii Babylon. To prawdziwe opowieści kilku anonimów na temat ich pracy, zebrane i spisane przez dziennikarkę. Czytałam już o menadżerze ekskluzywnego kurortu i o szpitalu i muszę Wam powiedzieć, że czytało się świetnie, z zapartym tchem i niedowierzaniem, że takie są kulisy (nic dziwnego, że źródła pozostają anonimowe) i będę kupować następne książki tej serii w ciemno. Dobra rozrywka i parę informacji, które… mogą się kiedyś przydać. Polecam!

Czytałyście coś z powyższych pozycji? Jak Wasze wrażenia? Macie na którąś ochotę? Zachęciłam do jakiejś?

PS. A oto stosik Kiti

 Po prostu musiałam Wam go pokazać. Jeśli ktoś szuka informacji ile książek wydałam i jakie, spokojnie może zajrzeć na stronę Kiti. Ona ma komplet. :))) (No prawie, bo w małym specjalnym nakładzie wyszedł jeszcze „Powrót do Ferrinu”). 

„Bezdomna” nie ma już raczej szans na przejście do drugiego etapu konkursu organizowanego przez Granice.pl, ale od czego mam Was, moje drogie Czytelniczki? Już raz pokazałyście, że potraficie wszystko, nawet zwyciężać, może więc ponownie namówię Was na pospolite ruszenie do głosowania?

Wiem, wiem, zarzucono mi w komentarzu do notki, że książka się jeszcze nie ukazała, bo premierę ma dopiero w czerwcu. Odpowiadam: to nie ja zgłaszam książki do tego konkursu, niektóre mają premierę w lipcu, a jeśli „Bezdomna” ukazuje się w czerwcu to jaką ma być książką? Na zimę? To konkurs organizowany raczej po to, by promować książki, które warto przeczytać. Latem. Co jak co: „Bezdomną” warto. Dlaczego? Dwa posty poniżej są chyba wystarczającym uzasadnieniem.

LINK DO GŁOSOWANIA jest tutaj. Trzeba się pospieszyć, bo pierwszy etap trwa tylko do jutra, ale poprzednio też w ostatnim dniu „zwyciężyłyście” Lidzię, więc wierzę w Was do końca. Jeszcze jedno: za wygraną „Najlepszej Książki na Wiosnę” nie dostałam żadnej nagrody. Prawdę mówiąc dowiedziałam się o niej tutaj, od moich Czytelniczek. Wydawca „Sklepiku z Niespodzianką” nawet nie wysłał maila z gratulacjami. Tak więc jedyną nagrodą jest radość, że na moją książkę głosowali Internauci – Wy.

Jeśli ktoś miałby wątpliwości, że „Bezdomna” jest nie gorszą książką od „Lidki” i zasługuje na Waszą uwagę, poniżej króciutki wywiad z autorką…

Oraz druga recenzja, również pisana sercem, tym razem przez Kasiek

Wraz z premierą „Lidki” runęła na
mnie niezbyt miła wiadomość, mianowicie, że premiera „Bezdomnej” została
przesunięta, może nie na św. Nigdy, ale nie mogłam już liczyć dni do lata.
Bardzo mnie to zasmuciło, bowiem czekałam na drugą książkę z serii „z czarnym
kotem”, pierwszą była „Nadzieja”, a więc książka dzięki której wpadłam w
Katarzynę Michalak. „Nadzieja” wciąż trwa w mojej pamięci, pamiętam dokładnie
dzień w którym ją kupiłam, bardzo słoneczny piątek, wtedy było tak pięknie na
zewnątrz i cieszyłam się na całodniowy wypad do Lublina, podczas którego będę
czytała. Niestety wówczas nigdzie nie pojechałam, a miałam plany i romansowe,
wiec pocieszałam się Martini i płakałam nad losami Lili. Mimo, że minęło ponad
pół roku, wciąż pamiętam silne emocje towarzyszące mi podczas lektury, więc
podświadomie liczyłam na kolejne katharsis. A tu „Bezdomna” przesunięta. Jak ja
byłam zła na autorkę!!!!

Dostałam taką oto wiadomość od Wydawcy, którą od razu się z Wami dzielę:

Bądź pierwszy i
przeczytaj książkę, na którą czekają tysiące czytelników!


TUTAJ przypominam, że można przeczytać początek książki (bardzo mi się podoba taka forma, bo nie jestem jeszcze przyzwyczajona do e-booków, co dla Was jest pewnie normalką).


A tu poniżej coś wyjątkowego: jedna z pierwszych recenzji „Bezdomnej” autorstwa Karoliny Laube Przeczytajcie. Warto!

„Bezdomna” – recenzja pisana emocjami

Okładka najnowszej
powieści Katarzyny Michalak przyciąga wzrok, widniejące na niej
zwierzaki, do których wprost. uśmiechają się oczy i profil smutnej, lecz
mimo wszystko bardzo delikatnej z urody dziewczyny, nie zapowiadają
gamy emocji, z jaką przyjdzie mi się zmierzyć po przeczytaniu
„Bezdomnej”.

Jest wigilijny wieczór. Czas, w którym ludzie siadają przy suto
zastawionych stołach, dzielą się opłatkiem, składając sobie życzenia
łamiącym się ze wzruszenia głosem i obdarowują się nawzajem prezentami.
Trzydziestoletnia Kinga mogłaby obserwować te pełne uroku scenki,
spoglądając w okna mijanych apartamentowców. Mogłaby, ale nie chce. Jej
umysł zaprząta pełen odpadków śmietnik, który wybrała sobie na miejsce
spędzenia ostatnich chwil swego nędznego życia.

Bo Kinga chce popełnić samobójstwo. Nic ani nikt jej na tym
świecie nie trzyma. Cały dobytek tej znękanej przez los młodej kobiety
mieści się w małym tobołku. Najcenniejszym przedmiotem w nim są
tabletki, które pieczołowicie zbierała przez długi, długi czas. To
właśnie one uwolnią główną bohaterkę „Bezdomnej” od konieczności
zmagania się z każdym kolejnym dniem.

Życie Kingi ratuje mały bury kot, który przez przypadek został
zamknięty w śmietniku. Ciche mruczenie zwierzęcia przywraca dziewczynie
świadomość. Na Kingę i jej czworonożnego przyjaciela mimowolnie natyka
się Aśka, z zawodu dziennikarka. Zwietrzywszy doskonały materiał na
reportaż, zaprasza bezdomną Kingę wraz ze zwierzakiem w progi swego
ociekającego luksusem, lecz mimo to bezosobowego apartamentu. To właśnie
o te bezosobowe ściany rozbije się część historii Kingi, opowiadanej
przez nią samą.

Ludzie, którzy planują kupić dom, luksusowy samochód, wyjechać w
wymarzoną wakacyjną podróż z czasem stają się więźniami własnych
pragnień. Kinga powinna więc czuć się wolna, bo przecież nic nie
posiada, nie ściga jej ani ZUS, ani Urząd Skarbowy. Jej „wolność”, którą
ludzie czasami „wybierają” ot tak, z powodu nadmiernego pociągu do
alkoholu lub hazardu jest tylko pozorna. Kinga bowiem zamknięta jest w
niewoli po stokroć straszniejszej niż ta, której synonimem staje się
duży dom bądź nowe, bardzo drogi, auto. Sama sobie narzuciła kajdany
poczucia winy, chce, by ludzie nią gardzili. Dlaczego, chciałoby się
wykrzyknąć? Odpowiedź na to pytanie może przynieść jedynie lektura
książki.

„Bezdomna” nie jest z pewnością pozycją lekką, łatwą i
przyjemną, którą czyta się dla rozrywki i podtrzymania nadziei w
spełniające się marzenia, jak zdecydowaną większość poprzednich powieści
Autorki. Nie ma w niej księcia na białym koniu, ani niewinnej
dziewczyny, uparcie wyczekującej swego ukochanego. Nie ma w niej wiary w
to, że świat jest dobry i piękny, jest za to brutalna rzeczywistość.

Walka o kęs jedzenia wygrzebany ze śmietnika i łzy płynące po
policzku, kiedy z trudem przechodzi przez zaciśnięte gardło. Walka o
kurtkę umazaną fekaliami i kawałek śmierdzącego materaca. Jest jama,
która początkowo miała stać się grobem, a staje się schronieniem. Błysk
szaleństwa. Pierwszy czwartek każdego miesiąca. Wspomnienia, mnóstwo
bolesnych wspomnień. I samotność każdego z bohaterów, choć każda z tych
samotności ma inny odcień bólu.

Choć język „Bezdomnej” jest lekki i prosty w odbiorze, to treść,
jaką ze sobą niesie, ma potężny ładunek emocjonalny. Słowa, które są w
stanie oddać go najpełniej to: po prostu wstrząsająca.

Bo ta powieść mną wstrząsnęła. Przed oczami miałam rozgrywające się w
niej wydarzenia, powodujące, że często łzy szkliły mi się pod powiekami.
To zupełne przeciwieństwo „Nadziei”, „Mistrza”, a nawet „Zmyślonej”,
która również mnie sponiewierała.

Pani Katarzyna Michalak po raz kolejny udowadnia, że nic, co ludzkie, nie jest jej obce, a jej literacki talent ma wiele twarzy.

„Bezdomna”
to dla mnie opowieść o tym, że czasami nie mamy wpływu na to, co się z
nami dzieje, choć bardzo byśmy chcieli. Na jej kartach poruszanych jest
wiele istotnych kwestii. Najważniejsze jednak wydają mi się te,
pozwalające na nowo docenić smak ciepłej herbaty i bułki z masłem
jedzonej na kolację.

„Bezdomna” uczy, by nie oceniać po pozorach, gdyż nigdy nie
wiadomo, jakie koleje losu wygnały odzianego w łachmany człowieka na
ulicę.

Stanowi ona także swoistą przestrogę przed naiwnością i
zbytnią ufnością, ponieważ tak łatwo jest stracić to, co się posiada,
nawet w ułamku sekundy, po jednej nieprzemyślanej decyzji.

Ale „Bezdomna” to także nadzieja na to, iż choć jedno z „piętnastu istnień ludzkich” uda się tą powieścią ocalić…

No, no, widzę, że wspieracie mnie w drimowaniu rzeczywiście z serca, bo Wydawcy zaczęli interesować się Kronikami. Mam nadzieję, że teraz to już kwestia czasu i będziecie miały znów co czytać. I to pięć tomów od razu. No może co kwartał, ale całe pięć.

Jeszcze jedna fajna Anaela dla okraszenia tego wpisu. Przyznam, że dzięki poszukiwaniom okładek do Kronik trafiłam do mojego małego prywatnego nieba, na STRONĘ gdzie publikują swoje prace genialni graficy, czasem zawodowcy, czasem zapaleńcy. Jestem pod ogromnym wrażeniem tych cudeniek! Obejrzyjcie koniecznie. Link prowadzi do działu, który najbardziej mi się podoba…

Z wieści aktualnych

„Bezdomną” można już kupić w przedsprzedaży:
w Merlinie
w Empiku
i
u Wydawcy gdzie pewnie będzie można kupić książkę z autografem autorki (znacie jakąś Michalak?) i gdzie znajdziecie POCZĄTEK POWIEŚCI. Nota bene „Bezdomna” na stronie Znaku widnieje jako „najbardziej wyczekiwana książka”. Niesamowite!

Spływają też pierwsze recenzje tej powieści i są… poruszające tak jak ona sama.
Ja miałam wczoraj dwa wywiady – jeden dla radia, drugi dla prasy – i oczywiście musiałam się troszeczkę wzruszyć (no dobra, głos mi się załamał i nagranie na minutę przerwaliśmy). Czy ja kiedyś przestanę płakać nad moimi własnymi książkami? Odpowiedź: pewnie nigdy. Trudno nie przeżywać dramatów kogoś, kim na parę tygodni się staję… Ale nie zamierzam nigdy napisać książki, która nie będzie częścią mnie. Howgh!

Znak wraz z onetem zamierza rozpocząć „Bezdomną” akcję społeczną, uświadamiającą ogrom problemu w książce poruszony i jego tragiczne skutki. Do mnie napływają też pierwsze opowieści, jak to z Wami było i, kurczę, coraz bardziej utwierdzam się w słuszności napisania i wydania tej książki. Oby jej cel został osiągnięty. O nim mówi Kinga-Bezdomna do Aśki-dziennikarki