Oto wielka wiadomość, zatajana przed Wami od pewnego czwartku, który okazał się jednym z najszczęśliwszych czwartków w tym roku: tego dnia odebrałam nagrodę za Najlepszą Książkę na Wiosnę – „Sklepik z Niespodzianką. Lidka” i tego dnia przeprowadziłam krótkie, acz bardzo intensywne negocjacje dotyczące moich ukochanych Kronik Ferrinu. Godzinę później trzymałam w rękach wstępną umowę, spisaną odręcznie i podpisaną przez obie strony, ale z ogłoszeniem wieści musiałam czekać do wczoraj, gdy właściwa umowa, pokaźna na kilkanaście stron, nadeszła pocztą.
I oto jest.
I Kroniki Ferrinu w ciągu najbliższych dwóch lat zostaną tom po tomie wydane.
Jak się z tym czuję?
Z jednej strony jestem przeszczęśliwa, że Ferrin trafił wreszcie w dobre ręce, z drugiej jednak… To moje „dziecko” jest po takich przejściach, że będę się cieszyć dopiero wtedy, gdy ostatni tom spocznie obok swoich „braci” (Mistrz) i „sióstr” (cała reszta) w witrynce. „Dzieciaki” powoli zajmują drugą półkę, bo na pierwszej nie ma już miejsca, tak nota bene…

Kronikami, gdy tylko odzyskałam do nich prawa, zainteresowane były na początku dwa małe wydawnictwa. Z jednym już prawie podpisywałam umowę, gdy… Jednak nie. Choć bardzo chciałam wydać Ferrin, to nie za wszelką cenę i nie na każdych warunkach. Następnego dnia weszło do gry (Gry o Ferrin 😉 dwóch dużych Wydawców i… oto pięć tomów Kronik Ferrinu zostanie wydanych przez… (napięcie rośnie) Wydawnictwo Literackie. Zacne, z dorobkiem, obchodzące w tym roku 60-lecie, sprawdzone przeze mnie w ciągu ostatnich lat jako Wydawca serii owocowej. Nie znam jeszcze przybliżonych dat, w których mają się ukazać kolejne tomy Kronik. Wstępnie jest to jesień br – Gra o Ferrin, dwa następne tomy w przyszłym roku i dwa ostatnie w kolejnym, ale subtelnie naciskam Wydawcę, by przyspieszył.

Nie myślcie sobie, że moja determinacja przeważyła nad dobrem książki, o nie… Jednym z punktów umowy były oczywiście okładki, TE okładki, okładki, które będę prezentowała przez pięć dni. Dzieło Sandry H. Lynx, której pracami zachwyciłam się parę tygodni temu.
Nim wypijemy szampana mam dla Was zadanie, a może nawet ZADANIE: trzeba stworzyć okładkę idealną!
Poniżej macie dwie odsłony tej samej pracy, różniące się paroma szczegółami. Jesteście spostrzegawcze, więc od razu się zorientujecie, jakie to szczegóły. Który Wam się podoba, a który nie? Który powinien znaleźć się na okładce ostatecznej? Które tło? Pierwsze, czy drugie? Czekam na Wasze komentarze. Wiecie, że liczę się z Waszym zdaniem (choć tu sporo będzie miał do powiedzenia Wydawca, a to on zatwierdza wersję ostateczną).
Soł, dziewczęta (i chłopcy, bo panowie też tutaj zaglądają) otwórzcie sobie okładki w nowym oknie, obejrzyjcie w powiększeniu (są dobrej jakości i w wysokiej rozdzielczości) i powiedzcie: jedynka, czy dwójka? Z małymi okręgami, czy bez? Z fifrakiem, czy bez fifraka? I tak dalej…

Kandydatka numer 1: Panna Jaśniejsza

Kandydatka numer 2: Panna Ciemniejsza

Powinnam zmienić baner i wystrój strony, tak jak to zrobiłam dla Mistrza i Lidzi, ale potrzebuję słońca, lata i poziomek. Będę więc o mojej najmłodszej przypominała we wpisach, ale kurczakowa strona pozostanie kurczakową. Kurczakowo-poziomkowo-patinkową.

Myślę, że mieszkanki Krakowa (a może nie tylko Krakowa), będące moimi Czytelniczkami, ucieszy wiadomość, iż w przyszły czwartek 13 czerwca o godzinie 18 możecie spotkać się ze mną na parę chwil rozmowy i podpisanie książki w Matrasie (no właśnie, w którym Matrasie? czekam na informację od Wydawcy).

Niedługo ruszy też konkurs organizowany przez Wydawnictwo Znak i portal lubimyczytac.pl na opowiadanie pt. „Zawsze warto wysłuchać historii drugiego człowieka do końca”. Po raz pierwszy będę w jury i mam mały stres, ale nowe doświadczenie są cenne. Mam nadzieję, że weźmiecie udział w tym konkursie nie tylko po to, by sprawdzić siłę swego pióra (klawiatury), ale również dla satysfakcji z wygranej i nagród, które są naprawdę fajne.


Bardzo mnie cieszy, że książkę doceniają nie tylko pierwsze Czytelniczki, ale również osoby zawodowo zajmujące się sprawami w powieści poruszanymi. Tu obok informacja ze strony Centrum Praw Kobiet – „Bezdomna” została objęta ich matronatem (fajne słowo). Chciałam okroić zdjęcie tylko do tej informacji, ale postanowiłam zostawić telefon na pomarańczowym tle – a nuż którejś z Was się przyda?

O samej książce nie chcę nic mówić. Ją trzeba przeczytać, ot co. Została napisana po to, by przerwać zmowę milczenia na pewne trudne tematy i może się to uda. Jeśli zaś nawet niewygodna prawda, poruszana w książce, pozostanie tabu, może choć jedna kobieta, czy jej rodzina, pamiętając do czego może dojść, zacznie nie szeptać prośby o pomoc, a krzyczeć, domagać się tej pomocy i dzięki temu uratują ją i jej dziecko. Po to napisałam tę powieść. Jeśli chcecie się podzielić wrażeniami z lektury, tutaj pod wpisem jest na to dobre miejsce.

Ponieważ dosłownie przed chwilą dostałam coś, na co czekałam, a ten wpis jest gotowy, to jego umieszczam na stronie, a zapowiedziany na dziś maraton oraz konkursy, konfetti, szampan i baloniki przełożymy na jutro. Warto poczekać, tyle Wam powiem…

Właśnie przed chwilą dostałam wiadomość, że wystąpimy na żywo w najbliższą niedzielę w TVP Info Poranek. Ponieważ jest to Dzień Matki, a „Bezdomna” (to o niej będzie mowa i to moja najmłodsza będzie bohaterką spotkania) to opowieść jak najbardziej o matce i macierzyństwie – jego bardzo trudnej stronie – i właśnie matkom jest dedykowana, więc nas zaproszono.

I ja Was zapraszam przed telewizory o godzinie 7.45 (akurat wtedy zwykle kładę się spać, więc nie będzie problemu, by się obudzić).

Powinnam skakać z radości i być bardzo podekscytowana i tak pewnie będzie, gdy odreaguję dzisiejsze pisanie do ósmej rano i pobudkę pięć godzin później, ale narazie powiem Wam jedno: zaczyna się dziać i to BARDZO dobrze. Bo ta książka ma konkretne, ważne przesłanie. Dwa przesłania: bądźmy ludźmi i bądźmy uważnymi ludźmi. Tuż obok nas, albo w nas, może się dziać tragedia, a my nie chcemy tego widzieć. Może po lekturze „Bezdomnej” choć kilka z Was zacznie patrzeć inaczej na świat, życie – z całą jego kruchością, na ludzi – bliskich i całkiem nieznajomych.

I może dzięki tej książce – i TVP Info – uratujemy choć jedną mamę i jedno dziecko. Po to ją przecież napisałam.

Kolejna dobra wiadomość sprzed paru chwil: na stronie http://www.znak.com.pl/kartoteka,ksiazka,3719,Bezdomna możecie już teraz kupić „Bezdomną” i otrzymacie ją niemal natychmiast, bo książka dziś przyszła z drukarni i jest gotowa do wysyłki. Ja dostanę ją w niedzielę, przed programem.

 Na początku chciałam podziękować Wam serdecznie za spotkanie na Targach.
Było magicznie. Jesteście wspaniałe. Dziękuję za każde słowo i każdą
minutę spędzoną w Waszym, kochane Czytelniczki, towarzystwie. Dodam, iż
jedna z Was przyjechała specjalnie na spotkanie ze mną aż z Poznania;
bardzo wzruszające było dla mnie poznanie pani Doktor, którą moje
książki pocieszają po trudnym dyżurze; spotkałam też – uwaga! – dwie
uczestniczki konkursu na Najlepszego Przyjaciela! Nigdy nie zgadłybyście
które: Kasię od motyla i Alicję od pająka. :)) Niesamowite, no nie?

Jeszcze raz dziękuję i wracam do tematu.

Właściwie powinnam zatytułować ten wpis: Dlaczego mnie nie ma, czyli… „Jabłoniowe Wzgórze”. No właśnie. Jednym z najczęściej powtarzających się pytań, jakie słyszałam od Was na Targach Książki, było:
– Co teraz będziemy czytać? Kiedy następna książka?
Odpowiadałam, iż:

które ukaże się, jak wszystkie znaki na Ziemi i niebie wskazują w sierpniu w serii owocowej. A ponieważ termin złożenia jej Wydawcy dawno minął, bo przyblokowała mnie psychicznie (dobrze, że nie umysłowo) „Bezdomna” (nadal, gdy wracam do niej pamięcią, ściska mnie w gardle), wyłączyłam telefon, odcięłam się od internetu, uciekłam od świata i piszę, piszę, piszę…

Miała to być słoneczna opowieść o Ani z Jabłoniowego Wzgórza, dziewczynce, która trafia do mieszkającego w pięknym starym dworze Piotra Jabłonowskiego, który jej nie oczekuje i nie pragnie towarzystwa raz w życiu widzianej wnuczki, ale…Tak, to miała być ciepła opowieść w sam raz na słoneczne letnie popołudnie, lecz nic w życiu nie jest takie proste. Wprawdzie wszystko skończy się dobrze (chyba, że nie skończy się dobrze, bo ostatnio mam tendencje do dramatycznych zakończeń), powiem więc tylko: znów macie na co czekać, bo premiera „Bezdomnej” tuż tuż (niektóre z Was już ją przeczytały – dziękuję za dobre słowa w recenzjach i cieszę się, że do większości z Was dotarł przekaz, który w książce zamieściłam), lato właściwie za oknem, czegóż więcej potrzeba?

„Jabłoniowego Wzgórza”.

I pewnej wiadomości, którą jeszcze trzymam w tajemnicy, ale która – jestem tego pewna – ucieszy niejedną z Was. W przyszłym tygodniu uchylę rąbka tajemnicy.

Na koniec prośba: nie wklejajcie tej okładeczki nigdzie, na żadne lubimyczytać. Jest kiepskiej jakości, zeskanowana ze skrzydełka Wiśniowego Dworku, ale chciałam czymś ozdobić ten wpis, więc…

A tu nius z ostatniej chwili, czyli sprzed minuty, zapowiadany na listopad:

„Przepis
na szczęście” to piękna historia jednego roku życia kobiety, która
straciła zbyt dużo. Cztery wzruszające opowiadania okraszone są
sprawdzonymi, aromatycznymi przepisami na smakowite potrawy i pyszne
desery. Wiernym czytelniczkom Katarzyna Michalak ukaże rąbek kolejnej
tajemnicy i co nieco ze swych kulinarnych umiejętności, a także odda w
ich ręce książkę idealną na prezent dla mamy, babci, córki, czy
przyjaciółki.

I jak Wam się to, moje drogie, podoba?

 Dziewczyny, ale ja się wczoraj nacieszyłam!! To dzięki Wam! Odebrałam nagrodę za Najlepszą Książkę na Wiosnę, czyli „Sklepik z Niespodzianką. Lidka”, która Waszymi głosami wygrała w konkursie organizowanym przez Granice.pl, ale też trzy dyplomy: za wygraną w kategorii powieści obyczajowe (dla Lidzi), za wygraną w kategorii powieści z pieprzykiem (za Mistrza) i, uwaga!, wyróżnienie Jury dla „Bezdomnej”, czego w ogóle się nie spodziewałam, ale co mnie również ucieszyło, bo docenienie tej książki przez krytyków jest bardzo ważne.

Na zdjęciach widzicie przepiękną statuetkę z drewna i grawerowanego mosiądzu oraz dyplomy, a także śliczne róże, które dostałam od Wydawcy Lidzi, czyli Naszej Księgarni. Dziękuję! Naprawdę byłam wzruszona. Pierwsza nagroda jest chyba najważniejsza i pamięta się ją z największym sentymentem.

Równie mocno ucieszyłam się z wygranej Magdy Witkiewicz dla „Szkoły Żon” (Najlepsza Książka na Lato), bo – jak możecie przeczytać we wstępie odautorskim – tę powieść uważam za moją chrzestną córeczkę, nagroda więc zostaje w rodzinie. 😉 Magdzia, jeszcze raz Ci serdecznie gratuluję! 

A teraz informacja dla tych z Was, które wybierają się na Targi jutro: będziecie mogły mnie spotkać w godzinach 15:30 – 16:30 na stoisku Naszej Księgarni (nie sposób nie zauważyć, bo jest ładnie oznaczone).

Powiem Wam, że byłam sceptycznie nastawiona do targów organizowanych po raz pierwszy nie w Pałacu Kultury Na Uki i Na sztuki, a na naszym słynnym Basenie Narodowym (na wszelki wypadek zabrałam ze sobą kalosze, czepek i płetwy 😉 ale bardzo miło się rozczarowałam: przestrzeń, dużo miejsca, ładne przestronne stoiska, dużo mniejszy tłok… To jest to. Może na klimacie nieco Targi straciły za to na komforcie zyskały.

Zapraszam Was serdecznie!

PS. Kalosze, czepek i płetwy nie będą jutro potrzebne. Mam nadzieję.

Dziewczęta, szukając najlepszych okładek do Kronik, znalazłam młodą polską ilustratorkę, której talent mnie zachwycił. Załączam dwie okładki, do dwóch pierwszych tomów, które w ekspresowym tempie, bo na dziś były potrzebne, stworzyła Sandra ( https://www.facebook.com/sandy.lynx )
A Was proszę o opinię. Jak się Wam podobają? Wiecie, że z Waszym zdaniem się liczę, proszę więc o szczerość.
Więcej już nie gadam, tylko przedstawiam:

I do wyboru bardziej tradycyjne, z ilustracjami niesamowitej Claudii McKinney z Deviantartu (wrzucam bez tytułu i nazwiska, bo czcionka z powyższych nie pasuje, chodzi o klimat):