Nie wiem jak Wy, ale ja mam kilka lęków, z którymi… cóż… nie potrafię sobie radzić. Pierwszym z nich są… rekiny. Kurde, dziewczyny, rekinów boję się tak (choć nigdy nie miałam z żadnym do czynienia, przynajmniej nie bezpośrednio), że nawet filmów czy reklam z rekinami oglądać nie mogę. Boję się ich tak, że – choć umiem pływać od dziecka – paraliżuje mnie strach, gdy wchodzę do rzeki, czy jeziora, gdzie NA PEWNO nie ma rekinów. Po prostu: nie widzę dna i już umieram ze strachu. W basenie mogę zaś pływać do upadłego.Dziwne, no nie?

Drugą fobią, przez którą nie mogę już wyjeżdżać do ciepłych krajów, są karaluchy. O rany……. W śródziemnomorskich hotelach niestety się zdarzają, a ja zawsze, ale to zawsze muszę się na jakiegoś natknąć w moim właśnie pokoju. I potem mogę spokojnie wsiadać w samolot i przedwcześnie wracać do kraju, bo już w tym pokoju nie zasnę. I tak oto pożegnałam się ze słońcem w środku zimy. Ale kilka karaluchów, wrzeszcząc jak szalona ze strachu, przedtem ubiłam. Z rekinem nie byłabym taka odważna….

Ale chyba największym lękiem napawa mnie – i tu bardzo proszę nie śmiejcie się ze mnie – pewien zakręt. Codziennie jeżdżę do pobliskiego miasta po moje młodsze dziecię. Jadę codziennie od trzech lat tą samą drogą, zwyczajną dwupasmówką i każdego dnia dwukrotnie pokonuję ów zakręt – zwyczajny, niczym się nie wyróżniający, nawet niezbyt ostry, a jednak… gdy do niego dojeżdżam, czuję jak włos mi się jeży na karku. Na swój prywatny użytek nazywam go zakrętem śmierci, choć nikt tam chyba do tej pory nie zginął, bo na poboczu nie stoją żadne krzyże. Wolę nie myśleć, że ja będę pierwsza….
(Jezu, jak ja nie cierpię tego zakrętu… a już szczególnie, gdy jadę z dzieckiem….).

Nie bardzo wiem, jak sobie z tą fobią poradzić. Rekiny – nie wchodzę do morza, jeziora, rzeki, że o oceanie nie wspomnę. Karaluchy – nie jeżdżę do ciepłych krajów. Ale zakręt? Gdybym mogła, to wyprostowałabym tę drogę, albo jeździłabym inną, ale nie ma takiej możliwości. A może nie jest to strach przed głupim zakrętem, tylko przed śmiercią? I jak z tym lękiem sobie radzić?

Jeśli macie jakiś pomysł, to napiszcie. I nie dziwcie się, że co i rusz uśmiercam moich bohaterów – to jest mój sposób na odreagowanie lęku przed śmiercią. I przed tym okropnym zakrętem również. A może… i właśnie teraz przyszło mi to do głowy, to strach przed zakrętem na drodze życia? Może boję się zmian? A powinnam pamiętać, że……..

Słuchajcie, wymyśliłam, jak rozwiązać problem konkursowy! Otóż zapakowałam książki przeznaczone na konkursy w wielkie pudło – w sumie kilkadziesiąt egzemplarzy, ładnie podpisanych – i wysłałam je Fundacji Dzieciom „Zdążyć z pomocą”. 🙂 Zostaną one wystawione na aukcji, każda z Was, której marzeniem jest książka z moim autografem, będzie ją mogła zakupić, a pieniądze zostaną przekazane chorym dzieciaczkom.

Bardzo zacny pomysł, prawda?
Poinformuję Was, kiedy ruszy aukcja tych książek.

Jeszcze lepiej mają mieszkanki mojego ulubionego miasta, czyli Białegostoku, bo nie muszą czekać na aukcję. Tam, w zaprzyjaźnionej księgarni „Świat Książki” przy Rynku podpisałam po znajomości wszystkie egzemplarze, jakie były. 🙂 Tak więc czy chcecie, czy nie, kupicie w tej księgarni książkę z moim autografem. Chyba, że te podpisane się skończą…

Chciałabym jeszcze odwiedzić jakąś księgarnię, czy Empik, żeby zobaczyć jak prezentuje się na półkach „Poczekajeczka” w kurczakowych kolorach, ale muszę wracać do Poziomki, moich stęsknionych dzieci i róż. Ale gdybyście ją widziały, dajcie znać.

Oto dzisiaj otrzymałam od Wydawcy moją pierworodną. Wiem, wiem, wolałyście ją w zieleniach, ja chyba też, ale… muszę Wam powiedzieć, że ta którą trzymam teraz w rękach jest naprawdę piękna. I nie tylko dzięki barwom, letnim, słonecznym, ale i dopracowaniu z jakim Wydawnictwo Literackie wydało tę książkę. Satynowa okładka, tłoczone litery… bardzo to do mnie przemawia.
Tutaj zdjątko „najmłodszej najstarszej” w naturze, czyli przy klombie z poziomkami, ale i tak tę książkę trzeba wziąć do ręki, by docenić jej urok.
O treści nie wypada mi się wypowiadać, ale mam nadzieję, że dorówna okładce. 🙂

Łe, na zdjęciu wyszła jakaś taka zielona, a w rzeczywistości jest w odcieniach żółtego.
Dajcie znać, czy pojawi się u Was w księgarniach. Za trzy dni. 10 lipca jest oficjalna premiera.
No, a ja wracam do pracy w ten piękny, upalny dzień.

W niedawnej ankiecie, gdzie mogłyście wybierać pośród ponad dwudziestu moich tytułów, za najlepsze książki uznałyście właśnie te trzy: „Ogród Kamili”, „Poczekajkę” i „Mistrza”. Głosowała wtedy rekordowa ilość osób, ponad 800, jeśli dobrze pamiętam, wyniki mogę więc uznać za miarodajne, chociaż po raz pierwszy jakaś książka zdetronizowała moją „pierworodną”, zwykle to ona wygrywała w rankingach.

O „Poczekajce” przypominam Wam w przededniu jej ponownej premiery – z nowym Wydawcą, w nowej sukience powędruje do nowych Czytelniczek i mam nadzieję zostanie tak ciepło przez nie przyjęta, jak była przyjmowana dotychczas.

Wiem, że wolałybyście „Poczekajkę” w dawnym, zielonym wdzianku, ale było to niemożliwe ze względów formalnych, wymyśliłyśmy więc dla niej z moją kochaną Agatką – graficzką, sukienkę kurczakową. Myślę, że pasuje i do letniego nastroju, w jakim będziecie ją czytać i do treści (seria zwana słoneczną) i do koloru sukienki Patrycji w słynnej scenie z krową i tak dalej i tak dalej… Wiem, że nieprzekonanych nie przekonam, a przekonanych przekonywać nie muszę.

Tutaj jeszcze teledysk, który kiedyś, dawno temu wymyśliłam sobie i zrealizowałam. No i czekamy. Już za siedem dni dostanę do rąk zupełnie nową „Poczekajeczkę”… I Wy również. :)))

Jakie macie wspomnienia związane z tą książką? Mam nadzieję, że same dobre.
Ja po prostu uwielbiam ją za to, kim się dzięki niej stałam. A stałam się pisarką. 🙂

Pozytywnie zmotywowana Waszymi komentarzami pod poprzednim wpisem (za które serdecznie dziękuję) znów widzę świat w jaśniejszych kolorach. Dziś wyszło słońce (oraz burza połamała ostatnie róże, których nie połamały poprzednie ulewy), łykam żelazo, odpuściłam sobie zajęcia, które nie są niezbędne i „na wczoraj” (prasowanie – jak ja go nie cierpię…), ogólnie rzecz biorąc trochę odpoczęłam i wzięłam się w garść.
Oraz zaczęłam planować wakacje.
Bo mamy początek lipca, czyli dwa najpiękniejsze miesiące w roku przed nami.
Miesiące ciepłych dni i ciepłych nocy (może nie dzisiaj, bo ma być znów 15 stopni), słońca, wypoczynku etc.
W związku z tym mam następujący gryplan na te piękne miesiące: napisać „Kawiarenkę pod Różą” oraz „Przystań Julii”!
Wtedy plany wydawnicze na ten rok zostaną zrealizowane, a ja będę miała wolne do… no nie wiem… do września.
Przyznacie, że ambitne zadanie przede mną.
Ale dla Was mam to oto zdjęcie.

Może… kiedyś… będą to moje wakacje marzeń: bez laptopa, bez telefonu, bez maili i… czy ja dobrze widzę? Bez ludzi?
A podobno miałam wyjść ze swojej złotej klatki zwanej Poziomką i pobyć wśród społeczeństwa, by nie zdziczeć zupełnie…
Tak na serio, to chciałabym pojechać do Portugalii (Algarve), gdzie można popływać z delfinkami – to jedno z moich Wielkich Marzeń. Lecz jeszcze nie czas… jeszcze nie w tym roku…

A Wy, moje drogie, jakie macie plany na te wakacje? Wyjeżdżacie gdzieś? A może działeczka pod miastem i błogie nicnierobienie? Bo chyba nie remont mieszkania!?
Bardzom ciekawa, jak odpoczywają moje Czytelniczki…

Kurczę, ja mam ostatnio jakiś kiepski czas…
Miała być kolejna mini-ekranizacja – nie wyszło, bo budżet jest za niski.
Miało być dofinansowanie na ową mini-ekranizację – sponsor się wycofał.
Przetłumaczyłam fragment jednej z moich książek na angielski i rozesłałam do setek wydawców na Wyspach, na Antypodach i po drugiej stronie oceanu – dwa (na owe setki) odpisały, że są zainteresowane – dzisiaj oba (jakby się zmówiły), napisały, że jednak nie.
Już ważyłam 57kg (bo od paru tygodni nie jem) i znów ważę 60 (kurczę, ile można żyć na jednej paczce żelek dziennie, choćby nawet i z sokiem?!).
Na dodatek jestem przemęczona, mam anemię (to przez te żelki), a deszcze połamały mi róże.
Normalnie….
Zakopuję się pod kołdrą i dajcie mi znać, kiedy słońce wyjdzie zza chmur.

Wasza Kejt

PS. Naprawdę marzę o tej ekranizacji…. I znów nic z tego….. Niech mnie ktoś przytuli! ;(