Jak wiecie oprócz pisania zajmuję się także projektowaniem okładek do moich książek, a że ostatnio nie mogłam za bardzo pisać, siedziałam w fotoszopie (to nowy rodzaj szopy).
Trzeba bowiem przygotować okładki do zbliżających się premier i wznowień, a trochę tego jest.
Ta do „Nie oddam dzieci!” jest prawie gotowa. Pomysł na nią miałam już dawno, teraz dopieszczę szczegóły. Tutaj załączam z mottem tej powieści, bo nie wszystkie z Was bywają na fanpejdżu…

Okładkę do następnej nowości też już raczej mam. 🙂 Mi spodobała się ta zieloniutka. I opinia kilku z Was, że jest w klimatach „Poczekajki”, a ja lubię „Poczekajkę” 😉

Potem będzie długo oczekiwane wydanie „Zachcianka” w nowej sukience. Jeszcze muszę je trochę dopieścić, ale myślę, że prezentować się będzie ślicznie.

Ale teraz mała zagwozdka. Pracujemy z Wydawcą nad nową okładką dla „Mistrza” i… wyznam szczerze, że jest mi trudno, bo jakoś mentalnie przywykłam do tej z tulipanem.
Mimo to chętnie ujrzałabym na okładce Raula…

Albo Sonię… 😉

Albo Raula z Sonią…

Ale Wydawca, nie wiem czemu, jest przeciw. :)))

Do Wielkiej Niespodzianki projekt okładki już jest, ale jeszcze Wam jej nie pokażę, bo wszystko by się wydało. 😉

Jak więc widzicie mimo, że piszę mniej, niż rok temu o tej porze, to na pewno się nie nudzę. W przerwach między okładkami przygotowuję trailer pewnej powieści (dawno nie byłam na planie filmowym 😉 i scenariusz do niej. Gdy prace ruszą, dam Wam znać, bo może być ciekawie…

Okej, wracam do „Nie oddam dzieci!”. Przede mną masakra na drodze (nie wiem, jak ja to przeżyję), a potem będzie już tylko gorzej… Róbcie zapasy chusteczek. Myślę, że nawet „Bezdomną” ta powieść pobije w ilości wylanych łez…

PS. Wiem, że w którymś z poprzednich wpisów zapowiadałam na wiosnę „Spełnienia marzeń”, ale… jakoś wróciłam do serii z czarnym kotem. Ten mrok za oknem bardziej nastraja, by pisać coś wstrząsającego, zamiast pogodnej, romantycznej komedii.

Dostałam kolejnego maila mniej więcej w tym samym stylu: „Ogród Kamili” jest cudowny, tylko zakończenie mnie rozczarowało, bo nic się nie wyjaśnia”. Oczywiście, że nic się nie wyjaśnia, bo to pierwszy tom trylogii! Prawie wszystko wyjaśnia się w tomie II (Zaciszu Gosi), a już na pewno w tomie III.
Ja wiedziałam, że będą takie uwagi do „Ogrodu Kamili” i prosiłam Wydawcę, by dopisać na końcu „ciąg dalszy w tomie II pt. Zacisze Gosi”, ale z nieznanych mi przyczyn Wydawca się nie zgodził i stąd Wasza konsternacja, że docieracie do końca, a to właściwie początek…

Do rozpaczy mnie doprowadza, gdy zaczynacie przygodę z jakąś serią od środkowego tomu, albo nim zaczniecie książkę, czytać zakończenie (i potem piszecie „zakończenie okazało się przewidywalne”). Dziewczyny, ja naprawdę wkładam dużo wysiłku i kunsztu pisarskiego, tudzież inteligencji, wyobraźni i czego tylko chcecie, by zagmatwać powieść i by nic w niej nie było przewidywalne, a już na pewno nie zakończenie. Czytając od końca, albo od środka siebie pozbawiacie radości z niespodzianki, a mnie radości, że znów Was zaskoczyłam.
Błagam… nie róbcie nam tego!

Okej, zaapelowałam do Waszych dusz i sumień, a teraz krótki przewodnik (może nawet całkiem długi) po moich książkach, bo równie często pytacie co w jakiej kolejności czytać. A na koniec przewidywany plan wydawniczy na ten rok. Tym razem bez dat. Pamiętajcie, że najbardziej aktualne daty premier i wszystkie dotychczas wydane książki znajdują się w zakładce Aktualności. Tam jest wszystko czarno na białym. A streszczenia poszczególnych powieści znajdują się w zakładkach poświęconych danej serii.

Okej, co i jak czytać…

Seria poczekajkowa składa się z
Poczekajki
Zachcianka
Zmyślonej
W takiej kolejności należy je czytać.

Seria owocowa:
Rok w Poziomce ma kontynuację – Powrót do Poziomki
Lato w Jagódce i Spełnienia marzeń! są zupełnie oddzielnymi opowieściami
Trylogię jabłoniową najlepiej czytać: Wiśniowy Dworek, W imię miłości i na końcu Dla Ciebie wszystko. Można też zacząć od W imię miłości, poprzez Wiśniowy Dworek i zakończyć na Dla Ciebie wszystko. Wtedy całość ma logiczny sens.

Seria z czarnym kotem to zupełnie oddzielne opowieści: Nadziei, Bezdomnej i Nie oddam dzieci nie trzeba czytać po kolei.

Książki kucharskie: 
Przepis na szczęście zawiera przepisy kulinarne i opowiadania, które są kontynuacją Nadziei, Powrotu do Poziomki, Wiśniowego Dworku i Sklepiku z Niespodzianką. Warto poznać te książki, nim sięgnie się po Przepis.
Kawiarenka pod Różą zawiera przepisy na słodkości i opowiadania, które pojawią się w „Amelii”

Ferrin to Ferrin, ma pięć tomów i należy, trzeba, warto, nie można nie!, czytać je od pierwszego do ostatniego: Gra o Ferrin, Powrót do Ferrinu, Serce Ferrinu, Wojna o Ferrin i oczekiwana na dniach Pani Ferrinu. Taka jest całość i kolejność. 

Seria z tulipanem to dwie zupełnie różne opowieści (choć obie mają w opisie „erotyk”) Mistrz to thriller erotyczny, a Czarny książę to kryminał, też erotyczny. Można je czytać osobno i nie po kolei. „Zemsta” jest drugim tomem „Mistrza”.

Na pewno po kolei trzeba czytać serię z kokardką. Zupełnie bez sensu jest zaczynać opowieść o dziewczynach z Pogodnej od drugiego czy trzeciego tomu. Tak więc jeśli Sklepik z Niespodzianką to Bogusia, Adela a na końcu Lidka. Okej?

No i trylogia kwiatowa, którą też (błagam, zaklinam i proszę) trzeba czytać zaczynając od Ogrodu Kamili przez Zacisze Gosi, na Przystani Julii kończąc.

Dwie książki, nie należące na razie do żadnej serii to:
Amelia
i Sekretnik (poradnik jak spełniać marzenia).

… i koniec naszej wspólnej ferrińskiej przygody też coraz bliżej. (Chociaż… nie wiadomo, co Ferrin w przyszłości jeszcze czeka, parę pomysłów z nim związanych mam).

Zbliża się premiera ostatniego tomu Kronik, rozwiązanie wszystkich wątków, wyjaśnienie wszelkich tajemnic, ostatni wybór dany Anaeli przez bogów i ostatni dokonany przez nią.

Nie powiem nic więcej niż to, że książka, a więc i całe Kroniki kończą się… tak jak powinny się zakończyć. Bardzo jestem ciekawa, czy spodoba Wam się i całość, i właśnie takie a nie inne zakończenie. Na razie mogę Was zapytać, czy się podoba okładka… 🙂

Teraz wracam do pisania (bo chyba znów zaczęłam móc – dzięki Waszemu wsparciu i przytulaniu)…

Pieniądze trafiły na konto hospicjum. 🙂

Do tych za książki z autografem, które kupiłyście Wy, kochane Czytelniczki, dorzuciłam trochę swoich i dzieciaczki z Podkarpackiego Hospicjum otrzymały świąteczny upominek.
Cieszę się i dziękuję Wam za wspólną akcję.
Nadal są jeszcze książki do kupienia, chociaż powoli się kończą, nadal możecie wspomóc hospicjum, akcja trwa: TUTAJ

Wklejam podziękowanie nie dlatego, żeby się chwalić jaka jestem wielkoduszna, ale żebyście Wy wiedziały, że rzeczywiście pieniądze w całości, a nawet w 150% trafiły tam, gdzie powinny.

Są takie chwile, gdy nasze życie – to oswojone i znane, które wydawało nam się niezmienne – nagle staje na głowie, robi zwrot o 180 stopni, pryska niczym mydlana bańka…

Czasami prowadzi to do tragedii, albo jest tragedią, czasami – szczególnie z perspektywy czasu – okazuje się, że zmiana wyszła nam na dobre (a w moim przypadku na świetne, dzięki ci, Losie, za tamten dzień…).

Myślę, że największym wstrząsem a takich chwilach jest sam fakt nagłej, gwałtownej zmiany. My nie lubimy zmian. Szczególnie niezapowiedzianych. Lubimy gdy nasze życie toczy się z góry ustalonym torem. Oczywiście tak niespokojne duchy jak ja potrafią z dnia na dzień znaleźć się na drugiej półkuli, „bo tam mnie jeszcze nie było”, ale… powiedzmy że to moja spontaniczność. To lubię. Gdyby mnie jednak porwano i na drugą półkulę wywieziono… Czujecie różnicę?

Może to kwestia kontroli nad swoim życiem i jej braku? Gdy ja tracę kontrolę, wpadam w panikę. A nim ową panikę opanuję i odnajdę się w nowej rzeczywistości, zahaczam o depresję.

A jak to jest z Wami?
Miałyście w życiu taki dzień, taką noc, taki moment, który zmienił dosłownie wszystko? Jeżeli chcecie, podzielcie się tym ze mną. Z chęcią wysłucham Waszych opowieści. Tylko pliss, niech kończą się happy endem, jak u mnie…

Wiem, że czekacie na następną książkę z serii z czarnym kotem, tej którą zaczęły „Nadzieja” i „Bezdomna”. Owszem, zaczęłam pisać coś… bardzo drastycznego i bardzo prawdziwego, co mogłoby się przydarzyć każdemu z nas… Pijany albo naćpany bandyta za kierownicą swojej beemwicy może jeszcze dzisiaj, na tym cholernym zakręcie śmierci, zabić mnie i moje dziecko.
Gdy zaczynam opowiadać Wydawcy o tej książce, już płaczę, nie wiem więc, jak ją napiszę, ale napisać muszę. 
I chyba tym razem rzeczywiście do książki będzie dołączona paczka chusteczek.

Oto prolog z roboczą okładką. A na końcu zadam Wam ważne pytanie…

Michał
Sokołowski jest utalentowanym chirurgiem, bezgranicznie oddanym pracy, która
stała się jego powołaniem i obsesją. Uwielbiają go pacjenci i personel
szpitala, w którym pracuje, szanują koledzy, ceni dyrekcja. Ma piękną i mądrą
żonę, którą kocha z wzajemnością i troje dzieciaków, za które skoczyłby w
ogień. Niewielki domek na przedmieściach, wesoły psiak, ganiający po podwórzu i
kot wygrzewający się przy kominku – oto idealne życie, które Michał wymarzył
sobie jeszcze na studiach i które dzień po dniu, cegiełka po cegiełce budował.