„Amelia” debiutuje dziś w księgarniach całego kraju, „Sekretniczek” pojawia się po raz drugi w nowej oprawie, bardzo pięknej, przygotowanej z myślą o świątecznych prezentach. 🙂
I tak jak pisałam na fanpejdżu: po raz dwudziesty dziewiąty wypuszczam w świat „najmłodszą” i powinno mi to spowszednieć, tymczasem cieszę się nie mniej, niż za pierwszym razem.
A moje wierne Czytelniczki cieszą się wraz ze mną.
I to jest cudowne w mojej pracy: radość za każdym razem taka sama! :)))
Która z Was ma już swoją „Amelkę” albo nowy „Sekretnik”?
Wasza uszczęśliwiona Kejt

Czyli w jakiej kolejności należy je czytać (bo nadal o to pytacie…)

Seria poczekajkowa
Poczekajka
Zachcianek
Zmyślona
obecnie w sprzedaży jest trzecie wydanie tych książek w nowej szacie.

Seria owocowa:
Rok w Poziomce ma kontynuację – Powrót do Poziomki
Lato w Jagódce jest zupełnie oddzielną opowieścią
Trylogię jabłoniową najlepiej czytać: Wiśniowy Dworek, W imię miłości i
na końcu Dla Ciebie wszystko. Można też zacząć od W imię miłości,
poprzez Wiśniowy Dworek i zakończyć na Dla Ciebie wszystko. Wtedy całość
ma logiczny sens.

Seria z czarnym kotem to zupełnie oddzielne opowieści: Nadzieję i Bezdomną, a już wkrótce Nie oddam dzieci nie trzeba czytać po kolei.

Książki kucharskie: 
Przepis na szczęście – oprócz przepisów kulinarnych zawiera opowiadania, które są kontynuacją Nadziei,
Powrotu do Poziomki, Wiśniowego Dworku i Sklepiku z Niespodzianką.
Kawiarenka pod Różą – przepisy na słodkości i opowiadania, które rozwinęłam w osobną powieść pt. Amelia

Ferrin to Ferrin, ma pięć tomów i należy, trzeba, warto, nie
można nie!, czytać je od pierwszego do ostatniego: Gra o Ferrin, Powrót
do Ferrinu, Serce Ferrinu, Wojna o Ferrin i oczekiwana na dniach Pani
Ferrinu. Taka jest całość i kolejność. 

Seria z tulipanem to dwie zupełnie różne opowieści (choć obie
mają w opisie „erotyk”) Mistrz to thriller erotyczny, a Czarny książę to
kryminał, też erotyczny. Można je czytać osobno i nie po kolei.

Za to na pewno po kolei trzeba czytać serię z kokardką. Zupełnie
bez sensu jest zaczynać opowieść o dziewczynach z Pogodnej od drugiego
czy trzeciego tomu. Tak więc jeśli Sklepik z Niespodzianką to Bogusia,
Adela a na końcu Lidka. Okej?

Trylogia kwiatowa, którą też (błagam, zaklinam i proszę)
trzeba czytać zaczynając od Ogrodu Kamili przez Zacisze Gosi, na
Przystani Julii kończąc.

Dwie osobne książki, jeszcze nie połączone w serie to:
Amelia
Sekretnik – poradnik jak spełniać marzenia

To będzie historia, która smutno się zaczyna, a dobrze kończy. Niemal jak wszystkie historie, które Wam opowiadam. Otóż gdy wychodziłam za mąż – a było to na studiach – nie miałam pieniędzy na suknię ślubną. Kupiłam najtańszą, jaką mieli w salonie, po czym okazało się, że sprzedano mi ją jako nową, a była używana…
Przykre.
Sesji ślubnej też nie miałam – nie pamiętam już dlaczego. Pewnie nie stać nas było na profesjonalnego fotografa. Dopiero rok później mój kumpel pstryknął mi parę fotek w tej (taniej i używanej) sukni…
Przez resztę życia marzyłam, żeby było inaczej, ale przeszłości nie da się zmienić. Można ją jednak… odczarować. 🙂
Pewnego dnia – tłumacząc sobie, że robię to dla dobra powieści („Niebieskich migdałów” tak nota bene), bo przecież każdy kaprys, czy sprawianie sobie przyjemności musimy jakoś usprawiedliwić – weszłam do salonu sukien ślubnych, opowiedziałam pani ekspedientce moją historię i… zaczęłam przymierzać… To było piękne… Tak, jak powinno być naście lat temu.
 Potem powstał pomysł „panny młodej po czterdziestce” dla pewnego magazynu mody ślubnej. Nie wiem, czy coś z tego wypali, ale chciałabym zaprezentować Wam kilka fotek z tej sesji. Wahałam się, bo widać niestety po mnie upływ czasu, na dwudziestkę, trzydziestkę, ani nawet czterdziestkę już nie wyglądam, ale… To kolejny dowód, że marzenia trzeba spełniać. Zawsze. Nawet, jeśli miałaś je naście lat temu, myślałaś, że szansa minęła bezpowrotnie i trzeba dać sobie z nimi spokój.
Dziewczyny, ile ja miałam radości, przymierzając te suknie… Potem poddając się rękom wizażystki (na którą nie mogłam sobie w dniu mojego ślubu pozwolić) i fryzjerki… A na końcu jadąc z niezrównaną Klaudią Rataj w plener na wymarzoną sesję…
Było pięknie, było magicznie, zdjęcia pozostały na pamiątkę. I tę właśnie pamiątkę dzisiaj Wam prezentuję (zdjęcia 1-2 nietknięte fotoszopem, przy 3,4,5 Klaudia majstrowała :).
Myślę, że będziecie zaskoczone. Niektóre z Was mogą być nawet zniesmaczone, że baba pod pięćdziesiątkę bawi się w sesje ślubne, ale pamiętacie motto wielu moich książek: spełniaj marzenia, rób, co chcesz, byle nie krzywdzić tym innych.
Czyli co, głęboki wdech i oglądacie?
Endżoj!
PS. Imaginujcie sobie, że zaproszono mnie na casting do „Salonu sukien ślubnych. Polska” (TLC), ale… na to już nie wystarczyło mi śmiałości… :)))

Całkiem niedawno spekulowałyście nt. dalszego ciągu „Mistrza” i tego, kto w drugim tomie na kim i za co będzie się mścił. Żadna z Was nie zgadła, i bardzo się z tego cieszę!, bo to znaczy, że nadal potrafię Was zaskoczyć. Prosiłyście mnie też o maleńką zajawkę „Zemsty”, a ze mną jak z dzieckiem: prosisz – masz 😀
Oto prolog drugiego tomu. Ciekawa jestem, czy po jego przeczytaniu będziecie już miały jakieś wyobrażenia co do treści, czy namieszałam Wam w głowach jeszcze bardziej… 😀 I czy podoba Wam się ten skromny kawałeczek… Jesteście ciekawe dalszego ciągu?
Zapraszam do lektury…

c.d.n (w przyszłym roku 😉

 Dziewczęta, wiecie jak trudno jest zdobyć moje książki z autografem – nie można ich kupić, na spotkaniach autorskich nie bywam – ale oto zdarza się rzadka okazja: Hospicjum dla dzieci otrzymało ode mnie kilkanaście książek i wystawiło je na aukcji.
Bardzo Was proszę o szczodrość, bo Wasze pieniądze w całości zostaną przeznaczone dla dzieciaczków. A Wy możecie sobie albo komuś bliskiemu sprawić piękny prezent pod choinkę. 🙂

Link do aukcji: http://allegro.pl/listing/user/listing.php?us_id=5269314&id=7
I do aukcji na facebooku: https://www.facebook.com/aukcjedladziecizhospicjum

W imieniu dzieci z Hospicjum DZIĘKUJĘ! :* :*

 W którymś komentarzu któraś z Czytelniczek napisała, że po tylu książkach przyzwyczaiłam się pewnie i do krytyki, i do miejsca na podium.
Otóż nie. I podejrzewam, że nigdy krytyka nie będzie mi obojętna, a pierwsze miejsce nie przestanie mnie cieszyć. Jeśli chodzi o tę pierwszą – zawsze byłam bardzo wrażliwym dzieckiem, potem dziewczyną, w końcu kobietą. Mało pochwał, dużo krytyki. Dlatego do dziś każde złe słowo bardzo boli, a dobrym nie dowierzam.
Dzisiaj, gdy zobaczyłam „Amelkę” na pierwszym miejscu w lit. obyczajowej, aż podskoczyłam z radości, a przecież – Kasiuuuu! – to twoja dwudziesta któraś książka na pierwszym miejscu w lit. obyczajowej, a i kilka razy na szczycie Top Topek również byłaś!
Nie dziwcie się więc, kochane, że nadal sprawiacie mi taką radość – bo to przecież dzięki Wam moje książki wędrują tak wysoko – i nadal każdy sukces mnie cieszy. Tak, tak, mimo 29 książki, którą właśnie wypuściłam w świat.
I mam nadzieję, że ta radość będzie mi towarzyszyła do ostatniej książki…
🙂

PS. I tak oto Amelia spełniła i moje marzenie. :)))