Wydałam już 31 książek. Kiedyś w ankiecie wybrałyście swoje Top 3 była to „Poczekajka”, „Ogród Kamili” i „Mistrz” (ankieta sprzed roku, czy dwóch, a nadal pamiętam to podium :).

Opowiedzcie mi, kochane, które z tych 31 są Waszymi naj i dlaczego? Nad którymi wylałyście najwięcej łez, które najbardziej Was rozśmieszyły, poruszyły. Może któraś zmieniła Wasze życie?
Do których wracacie najchętniej?
Które czytałyście wiele razy i jeszcze nie raz do nich wrócicie?

Jeśli chodzi o mnie to:
1. najśmieszniejsza w pisaniu była seria poczekajkowa i „Lato w Jagódce”
2. najulubieńsza, której wiele zawdzięczam (pozostanie przy zdrowych zmysłach) to mój ukochany Ferrin
3. najtrudniejsza: „Nie oddam dzieci!” (Boże, nie mogłam pisać momentami, ręce opadały mi na klawiaturę, łzy też)
4. mój najukochańszy bohater to Saris, bohaterka to Anaela
5. najfajniejszy facet: Łukasz Hardy z serii kwiatowej, zaraz za nim Patryk ze „Zmyślonej” (Sellinaris jest oczwywiście poza konkurencją ;), ach i Raul oczywiście!
6. najbardziej nienawidzę Marlenki z „W imię miłości”
7. najtrudniejsza scena do napisania: scena wypadku z Dzieciaczków oraz jak Kinga zakopuje Alusię… po prostu… nie potrafię opisać, co wtedy czułam.

Kolej na Was. Podzielicie się Waszymi przemyśleniami?

Zachęcona Waszym udziałem w blogu Leśna Polana otwieram Słoneczną stronę dla wpisów anonimowych, tylko podpisujcie się pod swoim komentarzem choćby imieniem, co?

Tak, tak, osiem lat temu na Targach Książki w Warszawie miała premierę moja pierwsza książka. Oczywiście mówię o „Poczekajce”. Pamiętam z tego dnia niewiele – byłam bardzo przejęta. Pamiętam, że trochę dziwnie wyglądałam w tłumie normalnych zwiedzających, odziana w długą, zieloną suknię. Pamiętam, że podszedł do mnie bardzo kulturalny mężczyzna z moim wieku, w garniturze i pod krawatem, powiedział, że pochodzi z Poczekajki, kupił kilka książek dla rodziny i poprosił o dedykację, a ja myślałam, że się pod ziemię zapadnę, bo wiecie, jak opisałam w powieści Poczekajkan… Kufajka, walonki, beret z antenką… :)) Wcale nie chciałam dawać temu przystojniakowi w garniturze tych książek (nota bene zaprzyjaźniliśmy się później).

Co jeszcze pamiętam z dnia premiery – lecący na okrągło, tuż przy mnie, teledysk. Przyznam, że tak jak jeszcze dzień wcześniej szczerze lubiłam tę piosenkę, to po całym dniu miałam jej dosyć.
Wtedy, siedząc przy stoliku z tabliczką z moim imieniem i nazwiskiem, nie wiedziałam jeszcze, taka oszołomiona, zszokowana, uradowana, że to kamyczek, który wywoła potężną lawinę.
Że sześć lat później na tych samych Targach Książki w Warszawie, tylko już na Stadionie Narodowym, będę podpisywała moje książki przez trzy godziny. Nie przygodnym przechodniom, których zainteresowała okładka, autorka, albo teledysk, ale długiej kolejce wiernych (i cierpliwych!) Czytelniczek.
Jestem ciekawa… naprawdę bardzo ciekawa, co się będzie działo przez następne lata. Dzisiaj opowiedziałam zarys fabuły epickiej powieści o Australii, która to powieść ma być moim międzynarodowym debiutem, zaprzyjaźnionej Australijce. Była autentycznie zafascynowana. Może więc za sześć lat będę podpisywać moje książki przez trzy godziny na Targach we Frankfurcie? :)))
Marzenia, co?
Ale – że zacytuję siebie samą z piosenki do „Leśnej Polany”:

Aaaa! Trochę na to musiałam poczekać, ale kolejna moja książka znalazła się na pierwszym miejscu listy bestsellerów mojego ulubionego ravelo.pl
Jakby tego do szczęścia było mi mało, na 5. miejscu jest „Mistrz”.
Cieszę się i dziękuję Wam wszystkim, bo to pierwsze miejsce to przecież nasza wspólna zasługa.

Ale już jest.
I mam nadzieję, że się Wam spodoba.
Szczególnie fakt, że komentować można również anonimowo, bez potrzeby tworzenia konta, choć rzecz jasna komentarze będą zatwierdzane przez naszą Anię kochaną.

A więc… wstrzymuję oddech jak przed skokiem na głęboką wodę i… zaczynamy:

… ale warto, po stokroć warto zrobić pierwszy krok, a potem iść do celu.

… a Wy lubicie (przynajmniej kiedyś lubiłyście) wypełniać moje blogowe ankiety.
Może wrócimy do tradycji?
🙂
Zaczniemy od pytania, które zadałam Wam lata temu, chyba jeszcze na zielonej stronie, a może gdy ten blog właśnie powstał? Kim jesteś, moja Czytelniczko?
To co, Dziewczęta, powypełniacie pracowicie (i oczywiście całkiem anonimowo) te małe kwadraciki po prawej stronie?

A tutaj, żebyście wiedziały, że traktuję Was serio i nic nie kasuję, oto Wasze postanowienia noworoczne sprzed lat. Ciekawe, czy coś z nich się Wam spełniło… :))