Wasze ulubione, te, co poruszyły najbardziej, te, której najbardziej zapadły w pamięć…

Oj, Pani Kasiu, za dużo pytań w tym poście, przecież na temat Pani książek można by się rozpisywać miesiącami. 🙂 No ale spróbuję się streszczać. 🙂
Żadnej z Pani książek nie czytałam dwa razy, bo na razie nie przeczytałam jeszcze wszystkich z 31 Pani dzieciątek. Gdy już przeczytam wszystkie, na pewno wrócę do serii poczekajkowej, bo już wiele z wydarzeń z tych ksiażki mi uleciało, a pamiętam, że rozbawiła mnie do łez. Szczerz mówiąc, z całej serii w pamięci pozostali mi głównie Panda-pies i czarownica Berenika. 🙂
I skoro już o "Poczekajce" mowa to jest ona dla mnie najzabawniejszą z Pani książek i mam do niej szczególny sentyment, to pierwsza Pani książka, która wpadła mi w łapki i przez nią wciągnęłam się do reszty we wspaniały świat powieści Katarzyny Michalak. :3
Najbardziej poruszającą książką było "Nie oddam dzieci". Wstrząsająca powieść, tak bardzo, że po jej przeczytaniu (w jedną noc) nie uroniłam ani jednej łzy, tylko siedziałam osłupiona. Potrzebowałam potem całego dnia, żeby przemyśleć tę powieść i otrząsnąć się z emocji. "Bezdomna" też zrobiła na mnie wielkie wrażenie, zwłaszcza, że sięgnęłam po niej zaraz po serii poczekajkowej i byłam w niemałym szoku, że autorka słodkiej i optymistycznej "Poczekajki" potrafi poruszać również tak trudne tematy, ale jednak to "Dzieciaczki" moim zdaniem wywołują silniejsze emocje. Kinga ostatecznie stanęła na nogi, Marcie Sokołowskiej i jej synowi już nikt nie jest w stanie przywrócić życia…
Moją najukochańszą Pani powieścią i najukochańszą powieścią w ogóle jest "Amelia". Uwielbiam ją za uroczą i śliczną Zabajkę, wciągający wątek z utratą pamięci i zaginioną siostrą oraz cudowną postać głównej bohaterki.
Amelia należy do moich ulubionych bohaterek: jest niesamowicie ciepła i jednocześnie silna, byłaby doskonałą przyjaciółką, poza tym ma piękne, trochę starodawne imię. 🙂 Poza tym uwielbiam też wójtową Olenę i Adelę z serii kokardkowej. Obie wydają się wyniosłe i niedostępne, trochę zimne, ale okazują się mieć naprawdę wielkie serca. 🙂 Mój ulubiony bohater do doktor Sokołowski, za ten jego upór i za to, że mimo początkowego załamania wziął się za siebie i walczył o rodzinę do końca.
Najfajniejszy facet… eeee, nie wiem. Wszyscy fajni. 🙂 Choć Sellinaris rzeczywiście się wyróżniał. 🙂
Najbardziej nienawidzę tej dziewczyny, nie pamiętam jej imienia, która próbowała uwieść Michała po śmierci jego żony, a gdy on ją odrzucił, chyba oskarżyła go o gwałt? Nie pamiętam teraz szczegółów, ale nie znosiłam jej. Jak można narzucać się mężczyźnie w żałobie tylko dlatego, że ma kasę? W ogóle nie znosiłam też całej rodziny Michała. Okropni ludzie, nie mam pojęcia, jak udało im się wychować takiego człowieka.
Najbardziej poruszającą i najtrudniejsza sceną było jak dla mnie ostatnie spotkanie Michała i Marty, gdy gdy on zamiast poświęcić jej czas, pędzi juz na salę operacyjną. Jeszcze wtedy nie wiedział, że więcej nie zobaczy żony, że jego życie zaraz legnie w gruzach… Tak samo poruszyła mnie tylko scena, gdy Marta odbiera dziecko z przedszkola i przedszkolanka mówi, że niewiele zostało już czasu. Marta przez chwile myślała, że chodzi o jej związek, przedszkolanka miała na myśli ciążę Marty, a żadna z nich nawet nie wyobrażała sobie, że te słowa odniosą się do bliskiego końca życia Marty… Dwie mistrzowsko napisane sceny, jeszcze nic się nie wydarzyło, a już zbliżającą się burzę emocji. Dla mnie te sceny są niesamowite, tak pełne napięcia, ta niewiedza bohaterów… Dużo bardziej wzruszają mnie nawet od tych momentów, gdy Michał dowiaduje się o śmierci najbliższych, nawet od samej sceny wypadku. To są moim zdaniem dwie najbardziej zapadające w pamięć i najbardziej poruszające sceny w tej cześci Pani twórczości, którą poznałam. Pokazała Pani w nich niesamowity talent do wzbudzania emocji, również tych negatywnych…
Proszę wybaczyć gadulstwo, tak już mam, że jak zacznę o czyś mówić, nie mogę przestać. 🙂 i pozdrowienia dla Pani Kasi, Mistrzyni Pióra 😉

Pierwszą przeczytaną książką była Bogusia i do niej wracam z jakimś takim sentymentem. Najsympatyczniejsza wydaje mi się Gabrysia z Jagódki. A ta Naj… Cóż, "Poczekajka". To ona pomogła i nadal pomaga mi patrzeć inaczej na świat. Gdy nie daję rady, sięgam po nią i znów zapala się we mnie iskierka, że marzenia są warte swojej ceny. Za to najwięcej łez wylałam przy "Mistrzu" ("Nie oddam dzieci" jeszcze nie czytałam). Jak usiadłam, tak całego połknęłam na raz, rzucając przy tym w siostrę kapciem, gdy przerwała mi pod koniec. Łzy lały się strumieniami za pierwszym razem. Za drugim powoli spłynęły po policzkach. Trzeciego razu jeszcze nie było. Jest Pani mistrzynią, Pani Kasiu, naprawdę wielką.