Kiedy to prosiłam, byście poleciły mi fajną książkę? Przed wyjazdem. Tylko dokąd był ten wyjazd? Pewnie wypoczynkowy. Teraz nigdzie nie wyjeżdżam, bo sorry, droga Kasiu, ale na nagrodę trzeba zasłużyć, lecz książkę polecić mi możecie, bo ostatnio pisać nie mogę, za to czytam.
Czego szukam? Czegoś… dobrego po prostu. Żeby można było w czytaną historię wsiąknąć i się zatracić. Żeby rozśmieszyła i wzruszyła. Poprzednio dzięki jednej z Was odkryłam „Sekretny język kwiatów” teraz mam ochotę na coś równie fajnego.
A wiecie, czym się odwdzięczę? Poleceniem Wam czegoś… no super po prostu! Jest to opowieść o owcach, które szukają mordercy swojego pasterza. Nie dość, że dobrze napisana i skonstruowana ta historia, to na dodatek oryginalna, urocza, śmieszna, ale parę razy się również wzruszyłam. Dodatkową rekomendacją niech będzie fakt, że od deski do deski, na jednym oddechu i równie zauroczony jak ja przeczytał tę książkę mój starszy syn, a zadowolić gust czytelniczy nastolatka to nie byle co!

Proszę o komentarzowanie….

Na gwałt to może nie, ale jednak. Mam problem z tytułem „Pandy-psa i całej reszty. Opowieści o zwierzętach”, którą to książkę przygotowuję dla Wydawnictwa Literackiego. Jest za długi. Nie każda z Was czytała Poczekajkę, nie musi więc kojarzyć Pandy-psa i w ogóle. Najważniejsze jest to w ogóle.
Do tej pory nie miałam problemu z tytułami – rodziły się w mojej głowie razem z fabułą i okładką, a tu taki klops.
Książka będzie zbiorem opowiadań o moich zwierzakach domowych, o dzikich mieszkańcach Poziomki, o pacjentach tych „konwencjonalnych” i zoologicznych. Na pewno będzie w niej dużo miłości do moich czworonożnych i skrzydlatych przyjaciół, dużo śmiechu i trochę łez.
Proszę o pomoc.
Może któraś z Was wpadnie na fajny pomysł.

Na zdjęciu Klotilda nasza kochana z Pepsi-psem. 🙂

Wiecie, co zauważyłam? Życie jest jednym wielkim czekaniem. Kurczę, nie potrafimy żyć tu i teraz, cieszyć się tym, co mamy. Zamiast tego każdy dzień jest oczekiwaniem na coś. Na wiosnę, na zimę, na wypłatę, na zwrot podatków, na klucze do nowego mieszkania, na paczkę z książkami, na dziecko, na ślub, na rozwód…
Nawet ja, mieszkając sobie spokojnie w WYCZEKANYM domku, wykonując zawód najmniej stresujący na świecie (przynajmniej tak się to ogółowi wydaje) zamiast się cieszyć tym, co mam, czekam… Na ukończenie nowej powieści, na jej wydanie, potem na wejście na Topki… I to nie jest oczekiwanie z piosnką na ustach, w przerwach między pisaniem kolejnej, wychowywaniem synka, a pieleniem ogródka. Nie. Ja naprawdę się stresuję i nie śpię po nocach! Nadchodzi dzień premiery. Książka jest pięknie wydana. Okej. Wchodzi na listy przebojów. Jest dobrze. Piszecie do mnie dobre maile, dzielicie się wrażeniami. Jest bardzo dobrze. A ja? Ja już się boję, czy następna dorówna tej właśnie, wczoraj wydanej!
No luuudzie kochani…
Obecnie, oprócz czekania aż ukończę książkę na maj i następną na czerwiec, czekam: na wiosnę, na koniec remontu, na sierpień (Adela), na nowe okładki, na mail od nowego wydawcy, na sobotę (eskapada do Warszawy i buszowanie po empiku), na przyszły wtorek (węgiel), na… Wmiękłam od tego czekania. Chciałabym zwinąć się pod kołdrą w kłębek i wyjść, gdy już będzie jutro, wiosna, wtorek, sierpień i tak dalej.

Słuchajcie, laski, na co Wy czekacie?
I jak sobie radzicie z tym czekaniem?
Czy jest wśród Was choć jedna dusza, która żyje chwilą i nie czeka na nic???

Od dawna nosiłam się z myślą przełamania tradycji: urocza bohaterka, którą można polubić od pierwszego czytania, lekka treść z głębszym „spodem”, dobre zakończenie. Nie mam wpływu na to co piszę i jak piszę – serio! – bo już dawno stworzyłabym coś innego i gdy prawie się poddałam… zaczęła snuć się opowieść zupełnie inna…

Oto jej początek.
Z dalszym ciągiem zapoznacie się w maju, najdalej w czerwcu br.

Ciekawy temat zadała Czytelniczka Bujaczek – otóż ma przed sobą lekturę „Zmyślonej” (coś rzadko wspominam o tej książce, nie wiem dlaczego), poradziłam jej więc, by miała pod ręką pudełko chusteczek.
Wiem, że lubicie śmiać się i płakać – na zmianę – przy czytaniu książek (bądź co bądź same się na ten temat wypowiedziałyście w którejś ankiecie), wiem, że moje książki i śmiech, i łzy Wam zapewniają, ale teraz pytanie: która z nich jest według Was najbardziej emocjonująca?
Ja najbardziej spłakałam się nad „Zmyśloną” (rozmowa Patryk-Łukasz), „Grą o Ferrin” (zakończenie) i „Sklepikiem z Niespodzianką. Adelą” (tej ostatniej jeszcze w łapkach nie miałyście, ale niedługo wrzucę jakiś fragmencik, tak ku pokrzepieniu serc). Wiem, że to dziwne, jak autorka płacze nad własną książką, ale ja zawsze bardzo się utożsamiam z moimi bohaterami i przeżywam ich przygody jak swoje własne. Najbardziej ubawiłam się pisząc „Poczekajkę”. Zaraz potem „Lato w Jagódce” (ten książę ze zdechłym ptakiem…).
A Wy, moje Kochane?
Nad jakimi książkami innych autorów śmiałyście się do łez, a czytając które zużyłyście paczkę chusteczek?

PS. Ten artykuł okraszam okładką „Zmyślonej” w starym dobrym zielonym wydaniu. Właściwie co wydawca chce od tych okładek…?!