Bez kategorii

Sprostowanie tytułu: samo się nie pisze.
Obiecałam, że powiem wszystko o mojej tajemniczej pracy w łochowskim Pałacu oraz o „Zabajce”. Wszystko to też za dużo powiedziane, bo musiałabym streścić książkę i przenieść pałac na stronę blogową, ale…
Wiecie, że mam wiecznie trwający remont i chwilami już nie mogę. Nie przeszkadza mi łomot oraz piłowanie kafelków (nie no, w ogóle!), ale ten ostry drobny pył doprowadza mnie do szału. O pisaniu książek (na które mam przecież terminy – jeden się przesunie, przesunie się reszta, a Wy nie dostaniecie oczekiwanych premier w obiecanym dniu, tygodniu, miesiącu) mogłam zapomnieć. Ale że ja się tak łatwo nie poddaję (w ogóle się nie poddaję) zaczęłam szukać miłego miejsca, gdzie mogłabym siąść i snuć swoje opowieści. Napisałam więc maila do Pałacu w Łochowie (bo jak sięgać to na najwyższą półkę) i… następnego dnia dostałam przemiłą odpowiedź: mogę się „wprowadzać”, apartament do wyboru.

Prawdę mówiąc liczyłam co najwyżej na kącik w kuchni, czy kotłowni, natomiast dostałam… do wyboru, do koloru (i to dosłownie, bo apartamenty różnią się wystrojem wnętrza). Ten który sobie wybrałam (a trudno było podjąć decyzję, bo wszystkie były piękne, a niektóre oszałamiające) mieści się na poddaszu, ma piękne okienka, a jedno tuż nad biurkiem. Składa się z saloniku, sypialni i wytwornej łazienki. Codziennie jadę więc do Pałacu, potem do „mojego” pokoju, a tam już czeka herbata i domowe ciasta, bo jestem rozpieszczana. I jak tu nie wierzyć w ludzką dobroć? Owszem, płacę pewną kwotę za użyczenie tego pokoju, ale w porównaniu z ceną noclegu w tymże jest to kwota symboliczna.
Pisze mi się świetnie. Po prostu siadał za biurkiem i… opowieść sam się snuje, tylko ją na kartki wirtualne przenosić. Gdy się zmęczę, idę przewietrzyć mózg do parku, czy nad stawy, albo łażę po pałacu, podziwiając salę balową… Jeszcze jedno, co mnie zdumiewa: bardzo mili, uśmiechnięci ludzie z zespołu pałacowego. Kurczę, ci z Fuerteventury powinni się od nich uczyć, co znaczy gościnność i dbałość o renomę.

Jeśli chodzi o „Zabajkę” – rzeczywiście, któraś z Was zgadła. Czasem jeżdżę palcem po samochodowej mapie Polski i trafiam na miejscowości wprost stworzone do napisania o nich książki. Zabajka spodobała mi się od razu, ale odłożyłam ją do odpowiedniej szufladki w pamięci. Gdy jednak Wydawca zapytał, czy mam pomysł na nową powieść, od razu przyszła mi do głowy ta wieś wraz z zarysem fabuły. Oto ona: pewnego dnia w Zabajce, maleńkiej wiosce zagubionej wśród lasów pogórza zjawia się nieznajoma dziewczyna. Nikt nie wie skąd, nikt nie wie w jakim celu. Ot, jednego dnia jej nie było, następnego wychodzi rankiem na schodki opuszczonej chaty i przeciąga się rozkosznie. Co najdziwniejsze ona sama nie wie skąd tu trafiła i po co. I ja też tego jeszcze nie wiem. Ale się dowiem. Wy też się dowiecie latem 2013r. Okej?

Ta ankieta obok, w której domagacie się jednego artykułu dziennie, i to bardziej stanowczo, niż na przykład nowych ankiet, motywuje mnie do pracy nad sobą i nad blogiem. Oto nowy artykuł, trochę poważniejszy, niż dotychczasowe.
Powiedzcie mi, Kochane, dlaczego człowiek sam sobie jest największym wrogiem? Chyba nikt mnie tak swego czasu nie dołował, niż ja sama. Nic mi się w sobie nie podobało: ani oczy, ani włosy, ani usta, ani nos, ani nogi, ani piersi (po prawdzie to piersi nie miałam, więc co mi się miało niby podobać?), dosłownie nic. A, kurde, nieco daleko mi do Quasimodo!
Nie lubiłam siebie za charakter (choć powinnam docenić, że w ogóle jakiś mam), nie lubiłam za porażki, nie ceniłam zwycięstw, zawsze byłam nie taka, jak powinnam być.
Też tak macie, czy miałyście?

Pewnego dnia – opisuję to w „Sekretniku” – dostałam na warsztatach psychologicznych, czy innej terapii, zadanie: stanąć przed lustrem i powiedzieć, co mi się w sobie podoba. Luuuudzie… to było najgorsze pięć minut w moim życiu. Zwijałam się przed tym lustrem, gotowa prać swoje odbicie po twarzy. Bogu duch winne odbicie, jeśli ktoś mnie spyta. I gdy już się pozwijałam… wkurzyłam się na siebie.
Wróciłam do domu, usiadłam sama ze sobą przed lustrem i pogadałyśmy tak od serca. Że wcale nie jesteśmy takie złe, że bywamy – jeśli nam się chce – całkiem niebrzydkie, że przecież mamy cudownego synka, że jesteśmy dobrymi lekarzami, które kochają swoich pacjentów, że piszemy powieści, co z tego, że do szuflady, że niedługo – kiedyś, ale na pewno! – będziemy mieć własny domek, najwłaśniejszy i że ogólnie rzecz biorąc, jesteśmy okej. Ja i moje odbicie (nie to, że zaczęłam na „wy” do siebie mówić).
Od tamtej pory zaczęłam traktować siebie jak przyjaciółkę, nie jak wroga. Polubiłam się (trochę), zaczęłam się do siebie uśmiechać i powtarzać tej po drugiej stronie lustra: Jesteś, Kasiu, okej.

I ja Was proszę i zaklinam: polubcie się. Nie na fejzboku, ale tu, w realnym życiu. Stańcie się swoimi przyjaciółkami i zamiast się krytykować i dołować, chwalcie, dopieszczajcie dobrym słowem. Życie jest pełnie zawistników i nienawistników, którzy chętnie Was zglebią, obsmarują na forum, dobiją „dobrym słowem”, gdy i tak jesteście w dołku, ukradną Wam dobry humor, zostawiając w zamian poczucie winy, czy depresję.
Dlaczego dla przyjaciół jesteśmy łagodniejsi, niż dla siebie? Ja swojej przyjaciółce nigdy nie powiedziałabym tak okrutnych słów, jakie wyrzucałam sobie! Nigdy bym jej tak nie raniła! Dlaczego robiłam to własnej osobie?

Owszem, mam niejeden grzeszek na sumieniu, nie jestem Matką Teresą, ale… nie jestem też złym człowiekiem. Nikogo nie zabiłam, nad nikim się nie znęcałam, nie ranię celowo, z czystego sadyzmu, staram się postępować według Dziesięciu Przykazań nie dlatego, że jestem katoliczką, a dlatego, że się z nimi zgadzam. Pragnę żyć pięknie, odważnie i honorowo. I ta po drugiej stronie ma mi w tym pomóc, a nie przeszkadzać. To właśnie zrozumiałam pewnego dnia. I – choć sporo pracy nad sobą mnie to kosztowało – polubiłam siebie.

I Was zaklinam: zróbcie to samo! Zostańcie swoimi przyjaciółkami! Mówcie sobie dobre słowa na powitanie i na dobranoc. Nagradzajcie się za sukcesy, wybaczajcie porażki, miejcie dla siebie trochę litości, spełniajcie również swoje marzenia. Ja nagradzam siebie za każdą napisaną książkę, za wejście na „listy przebojów”, za trudne, ale udane spotkanie z wydawcą – dobry jest każdy pretekst, by być dla siebie dobrą. Niech to będzie bilet do kina (kiedy ostatnio byłam? a tak lubię…), czy buszowanie empiku, albo ładna nowa pościel – wszystko jedno, byle sprawiło przyjemność. Pamiętajcie, że szczęśliwa matka, to szczęśliwe dziecko/mąż/teściowa. Bądźcie zdrowymi egoistkami: dajcie sobie prawo do odpoczynku, do łez – nie gardźcie sobą za chwile słabości, pozwólcie sobie na samotność, gdy jest Wam potrzebna. Mówcie głośno i wyraźnie, gdy coś się Wam nie podoba, ale… w tym wszystkim nie rańcie innych. Bo nie zbuduje się szczęścia na czyjejś krzywdzie.

Więc: kochaj i rób co chcesz, ale nie za cenę czyichś łez.

Howgh!

Żeby wygrać, trzeba grać – tę prostą prawdę powtarzam sobie co i rusz w chwilach zwątpienia. Żeby wydać powieść, trzeba ją napisać. Żeby zamieszkać w wymarzonym domku, trzeba pożegnać się z M-4 w Warszawie i się do niego wprowadzić. Żeby mieć pracę marzeń, trzeba rzucić znienawidzoną i poszukać tej wymarzonej. Żeby być szczęśliwą u boku księciunia na białym (czy jakimkolwiek koniu, choć po co komu ta chabeta?), trzeba zaryzykować i się z nim związać (z księciem, rzecz jasna) i odegnać obawy, że zamiast miłość aż po grób będzie bolesny rozwód. I tak dalej. Każda ważna, życiowa decyzja jest podjęciem gry.
Ale właściwie nie o tym chciałam. Nie mam dziś humoru na poważne rozważania o sensie życia, wyborach i porażkach. Dziś będzie o wygranej.
Chciałam wygrać tę ostatnią kulminację w lotto (poprzednie jakoś mnie nie nęciły) i kupiłam dużo losów. Ostatnio grałam parę lat temu, więc pomyślałam: co mi tam, i zamiast spodni kupiłam losy. Oczywiście nie wygrałam, bo nie zrobiło się jakoś głośno o milionerce z Urli City, ale przynajmniej trzy dni żyłam słodkimi marzeniami, co by było gdyby… I pomyślałam sobie, że człowiek ma właściwie ograniczone możliwości konsumpcji. No bo co: kupi po domu całej rodzinie (jeśli nie przywykł do prywatnych wysp na Karaibach, to pewnie będą takie zwykłe domy gdzieś w Polsce, powiedzmy pięć, bo reszta rodziny niekoniecznie zasługuje na taki prezent) i po samochodzie (tutaj będzie miał gest i tej reszcie, która nie jest jeszcze taka zła też kupi, więc sztuk dziesięć) to jest jakieś 11 milionów. Potem zabierze najbliższych na wycieczkę marzeń. Za sto parę tysięcy (policzyłam pięć osób do Australii). Kupi żonie furto, synom wypasione kompy, córce araba (to jest konia arabskiego, bo przecież nie Araba). I… trochę biżuterii… Co jeszcze kupiłby Kowalski za wysoką wygraną. Może studia dzieciakom by ufundował? I jakiś fundusz emerytalny dla siebie i swej połowicy (bądź szarpnąłby się na przyzwoite alimenty na dzieci)?
Zaczęłam myśleć, jak ja bym zaszalała. Otóż zrobiłabym jedną ekranizację z udziałem gwiazd pierwszej wielkości i już nie miałabym tych pieniędzy. Cóż… Już wiem! Za część zrobiłabym ekranizację (z ludźmi tańszymi niż Borys Szyc), a za resztę kupiłabym jakiś cudny, ale zrujnowany dwór i bym przywróciła mu świetność. I – o ile ta herkulesowa praca nie wykończyłaby mnie przedwcześnie – mieszkałabym w nim pięknie, jak to sobie czasem marzę. Musiałabym jeszcze dokupić pikapa, czy starą terenówkę, by czymś eko-groszek wozić. Część odłożyłabym na studia dla synów, najlepsze z najlepszych, bo nic nie jest cenniejsze niż świetne wykształcenie. Na swoją emeryturę jakoś zarobię… O, i araba sobie bym kupiła a nawet kilka (oczywiście araba-konia, a nie Araba-Araba). Myślę, że tutaj by mi się wygrana skończyła (musiałabym mieć jeszcze spore pieniądze na prawników, bo ktoś na pewno pozwałby mnie a propos tej ekranizacji – nie to, żeby miał podstawy, ale żeby zabłysnąć na forum publicznym). I dalej pisałabym dla Was książki, snując się po pustym dworze (dzieci na studiach), w otoczeniu moich koników (i prawników). Hmm… czy ja aby na pewno chcę wygrać te pieniądze?

Teraz Ty, kofana Czytelniczko, włącz wyobraźnię na najwyższe obroty i powiedz, co by było gdybyś trafiła szóstkę w lotto. I wygrała te zacne 34 miliony… 🙂

Top 10 to akcja, przy okazji której raz w tygodniu ma blogu pojawiają
się różnego rodzaju rankingi, dzięki którym czytelnicy mogą poznać
bliżej blogera, jego zainteresowania i gusta. Jeżeli chcesz dołączyć do
akcji – w każdy piątek wypatruj nowego tematu na dany tydzień. Autorką
pomysłu jest Klaudyna kreatywa.blogspot.com

Tematy zadawane przez Klaudynę są zawsze arcyciekawe, ja jednak nie zawsze mam wenę twórczą, by się na nie wypowiadać. Tym razem (godz. 1:39) zapragnęłam wrócić do przeszłości, więc oto 10 książek, które chciałabym odkryć po raz drugi

1. Cień wiatru
Och… co ja Wam będę mówiła. Porwała mnie ta książka, zauroczyła, zaczarowała, rozkochała w sobie. Poprawka, czyli Gra Anioła również, a widziałam, uwaga, uwaga!, trzecią powieść Zafona, jeszcze w Polsce nie wydaną, więc jest na co czekać! (Widziałam ją miesiąc temu w Hiszpanii, jako nowość, więc trochę to potrwa)

2. Król szczurów
Powieść nieodżałowanego Jamesa Clavella. Napisana pięknie, ze wspaniałymi kreacja bohaterów i świetną akcją. Powiem tylko: teraz się już tak nie pisze. To pierwsza książka tego autora, od której zaczęła. Potem poszło z górki, jeszcze jako nastolatka przeczytałam wszystkie. A było ich sporo. I każda w każdą grube.

3. Timba
Po raz drugi w moim Top 10. To chyba po lekturze tej książki wiedziałam, że po pierwsze: będę miała kiedyś dom z ogrodem, a w nim włochatego owczarka z grubymi łapami, orzechowymi oczami i kochającym sercem, po drugie: zostanę lekarzem weterynarii.

4. Wymarzony dom Ani
Jedna z najmilszych opowieści o Ani, przy której spłakałam się jak bóbr. Potwierdziła to, o czym wiedziałam po przeczytaniu Timby: ja TEŻ będę miała swój Wymarzony Dom.

5. Opowieść o dwóch miastach
Karol Dickens napisał powieść, która sprzedała się najlepiej w dziejach książki. W necie znalazłam taką oto listę: 

1. A Tale of Two Cities – Charles Dickens – 200 milion
2. Władca Pierścieni – By J. R. R. Tolkien – 150 milion
3. Hobbit – By J. R. R. Tolkien – 100 milion
4. Dream of Red Mansions ( Dreams of Red Izby)- By Cao Xueqin – 100 milion
5. A potem nie było – Agatha Christie – 100 milion
6. Lion, Czarownica i Stara Szafa – Przez C. S. Lewis – 85 milion
7. Ona – By H. Rider Haggard – 83 milion
8. Le Petit Prince (Mały Książę)  –  By Antoine de Saint-Exupéry  –  80 milion
9. The Da Vinci Code – Dan Brown – 80 milion
10. Myśl i bogać się – przez Napoleon Hill – 70 milion

Nie miałam o tym pojęcia, gdy po raz pierwszy czytałam tę powieść, powiem Wam tylko, że tak jak przy „Wymarzonym domu Ani” wylałam fontannę łez, tak podczas czytania „Opowieści o dwóch miastach” chyba basen olimpijski. Niesamowicie poruszyło mnie, jak sługa z miłości do kobiety oddaje życie za jej męża (żeby była szczęśliwa). I to jak zamienił się ze skazanym na śmierć miejscami… No luuudzie. Polecam zapoznać się z klasyką, która pobiła w ilości sprzedanych egzemplarzy (a w tamtych czasach czytających było stanowczo mniej, niż dzisiaj) Tolkiena i Dana Browna.

6. Przeminęło z wiatrem
Znów powtarza się w moim zestawieniu, ale nic na to nie poradzę. Chciałabym jeszcze raz odkryć tę niesamowitą, wspaniałą, porywającą sagę i pomyśleć tak, jak za pierwszym razem pomyślałam „Boże, jak ja bym chciała napisać taką książkę…….”.

7. Dzieci z Bullerbyn
Książka mego dzieciństwa i fantastyczny powrót w tamte beztroskie czasy. Ach, poczuć słońce na twarzy, zapach świeżo skoszonego siana, rozgrzanych pól i… kiełbasy dobrze ususzonej…

8. Zapiski z małej wyspy
Bill Bryson i jego niezrównany opis Anglii. Dziewczyny, jak ja się uśmiałam czytając tę książkę. Uśmiał się mój starszy synek. Do dziś mamy nasze tajemne powiedzonka, przeniesione z tej znakomitej powieści-niepowieści. Co dziwne Bryson prawie nie jest znany w Polsce, a wydał naprawdę znakomite „Zapiski z wielkiego kraju” (pamięta ktoś artykuł o łosi?) oraz „Krótką historię prawie wszystkiego”, którą polecam, polecam, polecam, bo można się w przystępny sposób dowiedzieć niesamowitych rzeczy!

9. Pamiętniki żołnierzy baonu Zośka
Gdy po raz pierwszy czytałam te wspomnienia byłam poruszona do tego stopnia, że… trwa to poruszenie do dzisiaj. Niesamowite jest to, że spełniły się wszystkie marzenia, jakie miałam w związku z tą książką: sama przygotowuję do druku książkę o Powstaniu Warszawskim; w moim egzemplarzu Pamiętników mam dedykację jednego z autorów, Pana Zenona Klimkowskiego ps. „Mauli” i coś bezcennego: dostałam autentyczną opaskę powstańczą… Nic dodać, nic ująć.

10. Gra o Ferrin
Wiem, że nie powinnam, bo to co poniektórych oburzy, ale musiałam. Musiałam w tym zastawieniu umieścić książkę, którą po raz drugi chciałabym  NAPISAĆ. Jeszcze raz zanurzyć się w tamte emocje… jeszcze raz przeżyć przygody Anaeli i jej obłędną miłość do Sellinarisa… raz jeszcze zapomnieć o Ziemi i przenieść się do Ferrinu… tego będzie mi na zawsze brak. 

Jak Wam, moje Drogie, podoba się owo Top 10?

Jakie książki chciałybyście przeczytać znów po raz pierwszy?

Aż się wzruszyłam, słysząc dziś w radiu opowieść o grupce studentów warszawskiej Polibudy, którzy właśnie wysłali na orbitę okołoziemską własnej roboty satelitę. Czy którakolwiek z Was o tym słyszała? Pewnie nie, bo na wp.pl królują: „Donosy na Polaków?”, „Jest źle, będzie jeszcze gorzej”, „Tragiczny wypadek w Łódzkiem” i „Rodzinna tragedia: znaleziono zwłoki matki…”. Skoro o tym piszą, to znaczy, że o tym chcą czytać. A że kilkunastu zapaleńców-studentów zamiast balować, zrobiło satelitę, który ma nie tylko krążyć, ale i sprzątać kosmiczne śmieci? O tym cisza.
Dziewczyny, wyobrażacie sobie, jak długa i kręta była droga do ich marzenia? Trwała ta impreza siedem lat. (Czy komuś chciałoby się siedem lat dłubać w gratach, zwojach i mikroprocesorach? No, mi chciało się lat dziewięć pisać powieść, ale ja jestem tak samo nawiedzona, choć w innym przedmiocie, co ci chłopcy z Politechniki). Na zmianę coś im się udawało, coś chrzaniło (w necie nie znajdą raczej dobrych rad „jak skonstruować satelitę”, za to znajdą „jak zrobić bombę domowej roboty”, „10 sposobów na skuteczne samobójstwo”, czy „zabawa w gwiazdę, czyli udana imprezka gimnazjalistów”), pewnie raz mieli forsę, częściej nie, musieli przerywać projekt i nadganiać… A mimo to: tadam! satelita orbituje gdzieś nad nami. Nasz pierwszy polski satelita. I nikt z Polaków o tym nie wie, bo „rodzinna tragedia…” i „jest źle, będzie jeszcze gorzej”.
Media skąpią nam dobrych wieści. Ludźmi zrezygnowanymi, zmęczonymi życiem łatwiej się manipuluje, bo przestają myśleć. Ci co myślą (i wymyślili takiego satelitę) są niebezpieczni, ale właściwie nie o tym chciałam.

 Czytelniczki piszą do mnie maile, że również spełniają swoje marzenia. Czasem nawet mnie, taką trochę kamikadze, co potrafi rzucić wszystko i zacząć od nowa, zadziwiają odwagą i determinacją. Budują wymarzone domki, rzucają znienawidzoną pracę i znajdują tę wymarzona, zakochują się albo przeciwnie: uwalniają z toksycznych związków, zdrowieją, walczą, rodzą, tworzą… po prostu czad!

Ja z kolei, skoro już uwolniłam się, znalazłam, kupiłam, wyremontowałam, zmieniłam, rozwinęłam i urodziłam, zamierzam zrobić coś… zupełnie innego, fantastycznego. Trochę się boję, bo wyzwanie ogromne, ale… skoro tamci mogli satelitę…?

A jak się mają Wasze marzenia, moje kochane Czytelniczki-Blogowiczki?

Lubię się śmiać. Co tydzień zasiadamy z Patinkiem przed tv i oglądamy Kabaretowy Klub Dwójki. Ja zaśmiewam się z niektórych skeczy do łez, synek patrzy to w telewizor to na mnie, niepewny, czy śmieję się, czy płaczę, aż muszę go uspokajać (a przy okazji i siebie). Ostatnio oglądając TO po prostu wpadłam pod stół. Razem z dzieckiem. Genialne! 😀

Do napisania tego artykuliku nastroiło mnie radośnie zdjęcie dzieciaków na pontonie i ewakuującego się zeń kota. Oczywiście część komentujących to zdjęcie oburzała się, że „jak tak można kota maltretować?!” (mniejsza, że kot doklejony fotoszopem…).
Ale nie o tym chciałam.
Teraz będzie poważniej. Poczucie humoru w narodzie spada. Drastycznie. Teraz, żeby broń Boże ktoś nie odebrał naszego żartu serio, potrzebny jest :). Jeśli żart jest bardziej żartobliwy, trzeba dokleić :D. Jeśli piszemy coś z przymrużeniem oka, żeby ktoś nie zrozumiał tego poważnie, należy postawić ;). I tak dalej. Aż się boję w moich książkach pisać z humorem, bo niektóre Czytelniczki (nie mówię tego o Was, moich Czytelniczkach-Blogowiczkach, bo już Was sprawdziłam – MACIE poczucie humoru) nie rozumieją żartów! Nie rozumieją kpiny, ironii, przymrużenia oka, humoru sytuacyjnego… A przecież nie mogę zaznaczać w przypisach „*to taki żarcik”!

Zgroza mnie ogarnia na myśl, że młode dziewczyny, zamiast cieszyć się życiem, życzą sobie czytać o ludziach poważnych, dojrzałych emocjonalnie (okraszając recenzję dobrą radą: „może niech autorka zmieni środowisko, to będzie pisała poważniejsze książki”), a nie naiwnych, roztrzepanych, kochających, niezdecydowanych, pełnych rozterek i takich tam, Patrycjach tudzież Ewach (nie mówiąc o Bogusi, czy Gabrysi). Bo ja nie potrafię pisać na smutno. Sorry.
Nie wiem czemu nie podobają się recenzentkom zdrobnienia. Ludzie, to jak Wy mówicie do siebie na co dzień? Małgorzato? Magdaleno? Katarzyno? Do mnie wszyscy, absolutnie wszyscy zwracają się Kasiu lub pani Kasiu, z opcją Kasiunia, Kasieńko, Katarzynko, Kaśku, Kajeczko. Nie będę więc o moich kochanych bohaterkach pisała per Bogusławo, czy Gabrielo! Sorry po raz drugi.
Ja lubię się śmiać, lubię czytać pogodne książki (dobrze kończące się), lubię oglądać komedie (także romantyczne, bo czemu nie?), lubię buszować po necie w poszukiwaniu śmiesznych filmików i zabawnych zdjęć. I powiem Wam, że to poczucie humoru – w połączeniu z moim pechem i zdolnościami do przyciągania nieprawdopodobieństw – czasem mi życie ratuje. Gdybym nie umiała śmiać się z siebie (a wierzcie, że jest to trudne), pozostałoby mi wyciągnąć gumkę z majtek (a teraz już majtek na wyciąganą gumkę nie robią, więc miałabym problem) i strzelić sobie w głowę.
A czy Wy potraficie się śmiać?
Potraficie mieć dystans do samych siebie?
W tych dziwnych, niezbyt radosnych czasach…?

PS. Wiecie co? Ja Wam dokończę historię z Fuerteventurą, gdzie już trzeciego dnia padłam od sprayu przeciw mrówkom i karaluchom, byście mnie dogłębnie zrozumiały. Otóż wróciłam po przechorowanej nocy z kliniki (gdzie lekarz musiał mi się wbijać dożylnie dwa razy, bo za pierwszym mu nie wyszło), marząc tylko o tym, by paść do łóżka i spać. Nie mogłam. Pokój czekał na sprzątaczkę. Ja też. Następne sześć cholernych godzin. Myślę sobie „pójdę na obiad, wypiję choć czekoladę na gorąco, taki ciepły okład sobie zrobię”, poszłam, stanęłam w kolejce do maszyny kawowo-czekoladowej, nalałam filiżankę synkowi starszemu i… dla mnie czekolady zabrakło. Musiałam wlec się (jeszcze bardziej chora) do drugiej sali… Po tych sześciu godzinach, gdy pokój już sprzątnięto, marzyłam tylko o gorącej kąpieli (bo cały czas mną telepały dreszcze, rozumiecie: wczasy w ciepłych krajach) i długim śnie. Wchodzę do wanny, odkręcam wodę, czekam, czekam aż i… tego dnia nie było ciepłej wody. Rozumiecie już dlaczego ja MUSZĘ mieć poczucie humoru?

Ewa z „Roku w Poziomce” wkurzyła kolejną Czytelniczkę. I bardzo się z tego cieszę. Bohaterowie książki mają wywoływać emocje, różne emocje, u każdego inne. Jedne z Was Ewę lubią (z ankiety wynika, że nawet bardzo lubią), inne nie, i o to chodzi. Byłabym niepocieszona, gdyby główna bohaterka pozostała dla Was obojętna, a wkurzałaby książka.
ZdradzęWam pewien sekret (nie ja to wymyśliłam, ale się pod złotą myślą podpisuję): w innych najbardziej nas wkurzają nasze własne wady.
Ewa jest szybka, w mowie i czynie, nim się zastanowi, już się nakręca. Zaczyna imaginować sobie „co by było gdyby” i nim się spostrzeże, już stoi na granicy absurdu. I ja na przykład to w niej lubię. (Może lubimy u innych też nasze własne wady?). Ile z moich kochanych Czytelniczek tak właśnie reaguje na niespodziewane wiadomości, zdarzenia? Ile z Was nie spało w nocy przed ważnym dniem, nakręcając się „co by było gdyby”, wymyślając najbardziej nieprawdopodobny kierunek wydarzeń, rozwijających się przeważnie w stronę porażki. Rzadko spotyka się kogoś, kto nakręca się pozytywnie. Jesteśmy raczej czarnowidzami i jeśli nie śpimy przed egzaminem, to nie dlatego, że już szykujemy się na imprezkę z okazji zdania owegoż…

Jedna z Czytelniczek zarzuciła Ewie niezdecydowanie. Oczywiście! Ewa waha się, podejmuje decyzję, by w następnej chwili się z niej wycofać. Ale takie właśnie jest życie! Ile razy, Kochane, miałyście tak samo? Ewa jest jedną z nas! Pod jej życiem, jej niezdecydowaniem, jej wahaniami mogłaby się podpisać… no, ja na pewno. Mimo, że należę do osób szybko podejmujących decyzję i z determinacją zdążających do celu, to ile razy, kurczę, wycofywałam się na z góry upatrzone pozycje, rezygnowałam, wahałam się? Ja, jedna z lepszych drimerek na tym blogu?
Ewcia jest chyba najbardziej „życiową” bohaterką. I może dlatego tak niektóre wkurza. Ja ją lubię, bo bardzo się z nią utożsamiam, ma sporo ze mnie. Jej przypadki są w większości z mojego życia wzięte. Niektóre Czytelniczki piszą w recenzjach: „to nieprawdopodobne, nieprawdopodobny zbieg wydarzeń, mija się z rzeczywistością” o wydarzeniach, które właśnie miały miejsce w moim krótkim, acz jakże ciekawym życiu. Pytajcie, co jest prawdą, co fikcją, a okaże się, że to, co uważałyście za wymysł mojej bujnej wyobraźni, zdarzyło się naprawdę, a to, co uznałyście za prawdziwe wydarzenie, nie miało miejsca. To ja buchnęłam sama sobie samochód, ja przeżyłam „alarm bombowy”, polegający na odgrodzeniu części lotniska żółtą taśmą i potrząsaniu przy szerokiej publiczności podejrzaną paczką, to ja… wiecie, co? Dam Wam przykład z ostatniego miesiąca, żebyście dogłębnie zrozumiały, jak nieprawdopodobne jest moje życie. I to bez szukania wrażeń. Otóż wyjechałam na tydzień do ciepłych krajów na wycieczkę marzeń. Wyspa Fuerteventura, która śniła mi się od lat – nawet ją opisałam w Poziomce 1, choć wtedy jeszcze tam nie byłam. Teraz poleciałam. Last minute, hotel przyzwoity, cztery gwiazdki, nad samym oceanem, pokój piękny, na parterze, z tarasikiem… Przyjechałam żeby wypocząć, bo tygodnie wcześniej niesamowicie mnie wyczerpały, przez pierwsze dwa dni spałam, spałam i spałam… Trzeciego dnia… cóż trafiłam do kliniki pod kroplówkę, bo sprzątaczki podtruły mnie (mam nadzieję, ze niechący)… sprayem przeciw mrówkom i karaluchom, używanym bez opamiętania w ilościach kosmicznych. Następnego dnia nie pamiętam. Przez kolejne – mając wykupione all inclusive – nic nie jadłam. Z całej wycieczki cieszyłam się ostatnim dniem, gdy miałam siłę wyjść na długi spacer morską plażą. Gdybym opisała to w książce, znów ktoś by kręcił głową, że mam bogatą wyobraźnię, ale ci, co mnie znają, wierzą bez zastrzeżeń. Spuentuję to tak: moja najdroższa przyjaciółka, gdy opowiedziałam jej o wakacjach na Fuerteventurze, stwierdziła: „Kasia, gdy będziesz jechała do Indii (a ja się tam wybieram?! – przyp. autorki), jadę z tobą. Na pewno nie będę się nudzić”. O tak, to potwierdzam. Na dzień dobry wcisną mi małpę, potem zamiast hotelu dostanę tekturowy domek na wodzie, a na koniec podrzucą do bagażu podręcznego narkotyki. Tak, Gosiaczku, ze mną nuda ci nie grozi…

Czy Wam, moje drogie, też przydarzają się tak absurdalne, choć z perspektywy czasu śmieszne, sytuacje, czy to tylko ja jestem główną bohaterką filmu „Pechowiec”?
Znacie takich ludzi jak Ewa (i ja)? I? Wkurzają Was, czy przeciwnie, są tak pechowi i popieprzeni, że aż rozbrajający? Ja sama siebie wnerwiam, ale gdy już przeboleję kradzieże samochodu i wakacje „ant inclussive” potrafię się z siebie samej śmiać. Czego i Wam życzę. Bo śmiechu nam trzeba na te trudne czasy…

Ej, Wewcyny, czy któraś jeszcze pamięta moją pierworodną? A może lektura pierworodnej przed Wami? Zbliża się nowe wydanie „Poczekajki” z czego się bardzo cieszę, bo książki w księgarniach już nie ma (jedynie audiobooki i e-booki, ale dla mnie to nadal nieksiążki), w nowej szacie graficznej (czego z kolei się boję, bo mamy z Wydawcą zupełnie inne gusta). Gdy tylko dostanę zdjęcie okładki, wkleję je na stronę i będziemy komentować. Okej?

PS. Kobiety i kobietki, to że książki są wpisane w plan wydawniczy nie znaczy, że ja je posiadam! Że w ogóle występują w stanie fizycznym, czy choćby wirtualnym! Napisane (niewydane) są: „Sklepik z Niespodzianką. Adela” i cztery tomy „Kronik Ferrinu”. No, połowa „Lidki” i rozdział „Czarownego”. I kilka opowiadań o zwierzętach, ale reszta istnieje w mojej głowie czasem w postaci tytułu i okładki jedynie. Tak więc nie mogę podarować zwyciężczyniom konkursu czegoś z planu na 2012. (Szkoda, chciałabym mieć już wszystko gotowe).

PS2. I blog też w nowej szatce. Poziomkowo-bezikowej. Albowiem tęskno mi do wiosny…

Sóchajcie, laski, tak, tak dzisiaj do Was piszę, z ortografem, bo dziś będzie błędnie i odlotowo. Wczoraj wróciłam w nocy z Cracovii, gdzie spotkałam się z moim Wydawcą i moją przyjaciółką. Oba spotkania były bardzo udane. Nie wiem, co mają do pomysłu na konkurs, ale… aha, już wiem: wróciłam późno, a niedospana i zmęczona mam czasem bardzo dziwne pomysły. Otóż chciałam Wam podziękować, że po pierwsze piszecie komentarze, po drugie maile – piękne, po trzecie bez błędów. To rzadko spotykane w dobie internetowych analfabetów, ale przecież należycie do czytających, a już to uczy zasad poprawnej pisowni (tylko co to ma do konkursu? aha, tak sobie wczoraj myślałam). I dalej: można byłoby jednak zaszaleć i celowo pobłędzić.
Ogłaszam więc konkurs na najbardziej odlotowy i bezsensowny wierszyk z jak największą ilością błędów ortograficznych. Zwycięzca, wybrany kolektywnie, otrzyma książkę z odlotową dedykacją. Okej?
Żebyście wiedziały o co kaman załączam próbkę (też wymyśloną wczoraj):

Oda do ksienrzyca

O muj ksienrzycó o rzułtym licu,
fshut tfuj nad gurom, zahut nad żekom
Hciałabym rzeby, o muj ksienrzycó,
było na odwrut. Ale dlaczego?

Uff, zmęczyłam się. Pisanie absurdalne i do tego z błędami męczy.
Teraz Wasza kolej.

KONIEC! KONIEC KONKURSU!

Jesteście na prawdę niesamowite! W komentarzach pod postem są Wasze konkursowe propozycje, a że wszystkie świetne i ubawiłam się setnie, to nagrody otrzymują: Ania BZ (wśrut lódzi hlóbje :D), Jolinka (nie uhodzi :D), Ania X (pułlitrufka :D), Al (żóri kohane :D), Ewa M (oda do podrurzy :D), Bursztynka (na miętkim kamieńó :D), Dagna (chistoria dworkó) i Agnesto (wrażga na hżonrzcza :D). Kochane zwyciężycznie, dziękuję Wam za świetną zabawę i proszę mailem o adresy wysyłkowe (i tytuł książki, jaką pragnęłybyście dostać, jeśli będę miała – tę właśnie wyślę).

Idę wymyślać coś nowego… 😀

Mam dzisiaj dobre wiadomości, oto plan na bieżący rok. Będzie co czytać, oj będzie, dla każdego coś miłego i dla wielbicielek serii owocowej i tej z kokardką i poczekajkowej, ferrinowej, a nawet dla tych, co chciałyby TYLKO opowieści o zwierzakach. Plan nie jest pewny na 100%, ale bardzo prawdopodobny. Oto on:

maj „Panda-pies i cała reszta. Opowieści o zwierzętach”

czerwiec „Czarowne” (seria poczekajkowa)

sierpień „Sklepik z Niespodzianką. Adela”

sierpień uwaga, uwaga! „Powrót do Ferrinu”!

październik uwaga, uwaga! „Serce Ferrinu”!

listopad „Wiśniowy Dworek” (seria owocowa, a może… zupełnie nowa?)

Jak Wam się, moje kochane, podoba ten zacny planik?
Na co czekacie, tupiąc nóżkami? 😀

PS. Na zdjęciu jedna z bohaterek „Pandy-psa i całej reszty” moja ukochana, zaginiona Whisky.