… czyli nowa praca fenomenalnej graficzki Claudii McKinney
Nie zdajecie sobie sprawy, jak cieszy mnie, że zdjęcia z sesji „ferrinowej”, totalnie odrzucone przez polskiego wydawcę, ktoś docenił i być może znajdą się jednak na okładkach książek.
A już niedługo poproszę Was o pomoc w wyborze okładki. Do „Mistrza” 😉
Dostaję od Was w komentarzach i w mailach petycje ws. II tomu „Mistrza”. To znaczy, żebym napisała, a nie żebym nie pisała. 😉
To chyba jedyna książka, której ciągu dalszego tak bardzo się domagacie (i wcale się nie dziwię, ten Raul…….).
Moim skromny zdaniem – zdaniem autorki – tej powieści nie powinno się dalej ciągnąć. Dlaczego? Odpowiem poniżej, w tekście zwiniętym, żeby nie spoilerować treści dziewczynom, które „Mistrza” nie czytały.
Ale bardzo Was proszę o Wasze zdanie. Powinien powstać tom II, czy nie?
Powiedzmy, że będzie to taki mały quiz środowy 🙂 O, do Ani koordynatorki napiszę, żeby to samo pytanie wrzuciła na fanpejdż, a ja już piszę, dlaczego nie chcę pisać… 😉
Otóż moim zdaniem zmartwychwstanie Same Wiecie Kogo byłoby z lekka naciągane. Zginął, bardzo pięknie, i niech spoczywa w pokoju. Gdyby wrócił, to wyszedłby trójkącik, a ani Paweł, ani Sonia raczej do trójkącików się nie nadają, trzeba byłoby więc wyeliminować Pawła. Dla mnie to żaden problem – lubię zabijać głównych bohaterów – ale Wy mogłybyście mi tego nie wybaczyć, tak jak nie możecie mi wybaczyć Same Wiecie Kogo z „Zacisza Gosi”.
Gdyby z kolei Same Wiecie Kto poległ na dobre, to co to byłby za „Mistrz” bez „Mistrza”? No powiedzcie same?
Odpowiem przy okazji, dlaczego Same Wiecie Kto musiał zginąć: bo wysłał na tamten świat Same Wiecie Kogo, a Same Wiecie Kto nie potrafiłby żyć ze świadomością, że zabił własnego… no… Same Wiecie Kogo. 🙂
Mam nadzieję, że nie zdradziłam za dużo treści.
Tak więc moim zdaniem obie opcje nie wchodzą w grę. Chyba, że macie inny pomysł na ciąg dalszy tej historii, to poproszę o streszczenie w komentarzu, a ja idę spać, bo jeszcze dzisiaj (wczoraj?) nie spałam i już na oczy nie widzę.
Kiss.
PS. Dziękuję ci, kochany nowy skanerze znanej firmy, że nie skanujesz i nadal muszę robić zdjęcia telefonem. O 3:12 w nocy nie mam siły nawet się na ciebie wkurzyć na tyle, by cię wywalić przez okno. Zresztą róże pod oknem zimują i bym się rano zapłakała… Może więc dobrze, że nie mam siły.
Widzicie do czego doszło? Gadam z %#@%$#@% skanerem….
PS2. Mam nadzieję, że dożyję chwili, gdy będę mogła powiedzieć wreszcie nad czym pracujemy i co to za niespodzianka. Byle do tej wiosny….!!!
Parę dni temu pisałam, jak dzięki wspaniałemu kompozytorowi Kayanisowi dostałam twórczego „kopa” i zaczęłam pisać – trzy rzeczy na raz. Opowiem Wam, jak ta energia – pozytywna, wspaniała, twórcza energia – jest przekazywana dalej…
Swego czasu, gdy Wydawca kupił Kroniki Ferrinu i szukałam do nich okładek, trafiłam na stronę genialnej graficzki, której kilka prac – wymarzonych na okładki książek fantasy – tutaj zaprezentowałam. Była to Claudia McKinney, której prace zdobią okładki ponad 500 książek na całym świecie, oto link do Jej galerii, obejrzyjcie, bo naprawdę warto cieszyć oczy czymś tak pięknym: Galeria Claudii McKinney
Napisałam do niej parę słów pełnych zachwytu i dzięki temu się poznałyśmy. Okładki robiłam wprawdzie z Sandrą Hadryś (i przyznacie, że dała dziewczyna radę), ale od czasu do czasu wymieniałam z Claudią maile. W piątek bodajże wysłałam jej kilka zdjęć z sesji ferrinowej, bo wiem, że poszukuje nowych modeli i fotografii, które mogłaby po swojemu przerabiać i niemal natychmiast dostałam maila, którego przytaczam z pamięci „Kochana Kasiu, zdjęcia są wspaniałe! Tak mnie zainspirowały, że od razu zaczęłam prace nad jednym z nich!”. Tego wieczoru łącza między Polską i Ameryką chyba były rozgrzane do czerwoności, bo wysłałyśmy do siebie mnóstwo wiadomości.
No i zaczęło się czekanie na wyniki twórczego szału…
Dziś z prawdziwą przyjemnością Wam ten wynik przedstawiam w bardzo lubianym przez fanów Claudii zestawieniu „Przed i Po”. 🙂 Jak Wam się podoba Kasia-Jagódka w wykonaniu Claudii McKinney?
🙂
I jeszcze jednak ciekawostka: praca Sandry, która była punktem wyjścia do okładki „Gry o Ferrin”. Też fajna, no nie?
Kurczę, ależ lubię gdy ktoś mnie inspiruje i gdy ja kogoś inspiruję. Jest to chyba największa radość twórcy… Bo Was też parę razy do czegoś zmotywowałam, czy zainspirowałam, prawda?
Tym razem z inspiracji Czytelniczki Moniki: prezentuję jej półeczkę, której zdjęcie zamieściła na fanpejdżu i proszę o nadsyłanie Waszych, to je tutaj ładnie wyeksponuję. Będzie mi przemiło. Adres mailowy jak zwykle: anowak.koordynator@gmail.com
Półeczka Nikona Monikona 😉 Komplet, 27 sztuk 🙂
Dzisiaj ją dostałam, śliczną i długo wyczekiwaną.
Wiem, co na pewno nie będzie się Wam podobać: to nie jest 500-stronicowa „cegła”, jest cieńsza niż pozostałe tomy, ale ja nawet pisząc o Ferrinie nie lubiłam lać wody, tylko po to, by książka była grubsza. Wszystko, co miałam opowiedzieć opowiedziałam.
Cała reszta, łącznie z zakończeniem – mam taką nadzieję – przypadnie miłośniczkom Kronik do gustu. 🙂
Tak więc witaj, najmłodsza córeczko.
I bardzo, ale to bardzo się cieszę, że w zapowiedziach Matrasu jesteś na 4. miejscu!!! :)))
Zapraszam dziś wieczorem na fanpejdż, na przepremierową rozdawajkę, a ja wracam do pisania bardzo, bardzo smutnej książki. Może chociaż zakończenie będzie miała szczęśliwe, ale bardzo w to wątpię…
PS. Jakby kto pytał, co ja robię o 3:59, to odpowiadam – na cito przygotowywałam okładkę dla Empiku do „Nie oddam dzieci!” i jeszcze przed weekendem, kiedy to będę off line chciałam powitać Piąteczkę. 🙂
Jak wiecie oprócz pisania zajmuję się także projektowaniem okładek do moich książek, a że ostatnio nie mogłam za bardzo pisać, siedziałam w fotoszopie (to nowy rodzaj szopy).
Trzeba bowiem przygotować okładki do zbliżających się premier i wznowień, a trochę tego jest.
Ta do „Nie oddam dzieci!” jest prawie gotowa. Pomysł na nią miałam już dawno, teraz dopieszczę szczegóły. Tutaj załączam z mottem tej powieści, bo nie wszystkie z Was bywają na fanpejdżu…
Okładkę do następnej nowości też już raczej mam. 🙂 Mi spodobała się ta zieloniutka. I opinia kilku z Was, że jest w klimatach „Poczekajki”, a ja lubię „Poczekajkę” 😉
Potem będzie długo oczekiwane wydanie „Zachcianka” w nowej sukience. Jeszcze muszę je trochę dopieścić, ale myślę, że prezentować się będzie ślicznie.
Ale teraz mała zagwozdka. Pracujemy z Wydawcą nad nową okładką dla „Mistrza” i… wyznam szczerze, że jest mi trudno, bo jakoś mentalnie przywykłam do tej z tulipanem.
Mimo to chętnie ujrzałabym na okładce Raula…
Albo Sonię… 😉
Albo Raula z Sonią…
Ale Wydawca, nie wiem czemu, jest przeciw. :)))
Do Wielkiej Niespodzianki projekt okładki już jest, ale jeszcze Wam jej nie pokażę, bo wszystko by się wydało. 😉
Jak więc widzicie mimo, że piszę mniej, niż rok temu o tej porze, to na pewno się nie nudzę. W przerwach między okładkami przygotowuję trailer pewnej powieści (dawno nie byłam na planie filmowym 😉 i scenariusz do niej. Gdy prace ruszą, dam Wam znać, bo może być ciekawie…
Okej, wracam do „Nie oddam dzieci!”. Przede mną masakra na drodze (nie wiem, jak ja to przeżyję), a potem będzie już tylko gorzej… Róbcie zapasy chusteczek. Myślę, że nawet „Bezdomną” ta powieść pobije w ilości wylanych łez…
PS. Wiem, że w którymś z poprzednich wpisów zapowiadałam na wiosnę „Spełnienia marzeń”, ale… jakoś wróciłam do serii z czarnym kotem. Ten mrok za oknem bardziej nastraja, by pisać coś wstrząsającego, zamiast pogodnej, romantycznej komedii.
Dostałam kolejnego maila mniej więcej w tym samym stylu: „Ogród Kamili” jest cudowny, tylko zakończenie mnie rozczarowało, bo nic się nie wyjaśnia”. Oczywiście, że nic się nie wyjaśnia, bo to pierwszy tom trylogii! Prawie wszystko wyjaśnia się w tomie II (Zaciszu Gosi), a już na pewno w tomie III.
Ja wiedziałam, że będą takie uwagi do „Ogrodu Kamili” i prosiłam Wydawcę, by dopisać na końcu „ciąg dalszy w tomie II pt. Zacisze Gosi”, ale z nieznanych mi przyczyn Wydawca się nie zgodził i stąd Wasza konsternacja, że docieracie do końca, a to właściwie początek…
Do rozpaczy mnie doprowadza, gdy zaczynacie przygodę z jakąś serią od środkowego tomu, albo nim zaczniecie książkę, czytać zakończenie (i potem piszecie „zakończenie okazało się przewidywalne”). Dziewczyny, ja naprawdę wkładam dużo wysiłku i kunsztu pisarskiego, tudzież inteligencji, wyobraźni i czego tylko chcecie, by zagmatwać powieść i by nic w niej nie było przewidywalne, a już na pewno nie zakończenie. Czytając od końca, albo od środka siebie pozbawiacie radości z niespodzianki, a mnie radości, że znów Was zaskoczyłam.
Błagam… nie róbcie nam tego!
Okej, zaapelowałam do Waszych dusz i sumień, a teraz krótki przewodnik (może nawet całkiem długi) po moich książkach, bo równie często pytacie co w jakiej kolejności czytać. A na koniec przewidywany plan wydawniczy na ten rok. Tym razem bez dat. Pamiętajcie, że najbardziej aktualne daty premier i wszystkie dotychczas wydane książki znajdują się w zakładce Aktualności. Tam jest wszystko czarno na białym. A streszczenia poszczególnych powieści znajdują się w zakładkach poświęconych danej serii.
Okej, co i jak czytać…
Seria poczekajkowa składa się z
Poczekajki
Zachcianka
Zmyślonej
W takiej kolejności należy je czytać.
Seria owocowa:
Rok w Poziomce ma kontynuację – Powrót do Poziomki
Lato w Jagódce i Spełnienia marzeń! są zupełnie oddzielnymi opowieściami
Trylogię jabłoniową najlepiej czytać: Wiśniowy Dworek, W imię miłości i na końcu Dla Ciebie wszystko. Można też zacząć od W imię miłości, poprzez Wiśniowy Dworek i zakończyć na Dla Ciebie wszystko. Wtedy całość ma logiczny sens.
Seria z czarnym kotem to zupełnie oddzielne opowieści: Nadziei, Bezdomnej i Nie oddam dzieci nie trzeba czytać po kolei.
Książki kucharskie:
Przepis na szczęście zawiera przepisy kulinarne i opowiadania, które są kontynuacją Nadziei, Powrotu do Poziomki, Wiśniowego Dworku i Sklepiku z Niespodzianką. Warto poznać te książki, nim sięgnie się po Przepis.
Kawiarenka pod Różą zawiera przepisy na słodkości i opowiadania, które pojawią się w „Amelii”
Ferrin to Ferrin, ma pięć tomów i należy, trzeba, warto, nie można nie!, czytać je od pierwszego do ostatniego: Gra o Ferrin, Powrót do Ferrinu, Serce Ferrinu, Wojna o Ferrin i oczekiwana na dniach Pani Ferrinu. Taka jest całość i kolejność.
Seria z tulipanem to dwie zupełnie różne opowieści (choć obie mają w opisie „erotyk”) Mistrz to thriller erotyczny, a Czarny książę to kryminał, też erotyczny. Można je czytać osobno i nie po kolei. „Zemsta” jest drugim tomem „Mistrza”.
Na pewno po kolei trzeba czytać serię z kokardką. Zupełnie bez sensu jest zaczynać opowieść o dziewczynach z Pogodnej od drugiego czy trzeciego tomu. Tak więc jeśli Sklepik z Niespodzianką to Bogusia, Adela a na końcu Lidka. Okej?
No i trylogia kwiatowa, którą też (błagam, zaklinam i proszę) trzeba czytać zaczynając od Ogrodu Kamili przez Zacisze Gosi, na Przystani Julii kończąc.
Dwie książki, nie należące na razie do żadnej serii to:
Amelia
i Sekretnik (poradnik jak spełniać marzenia).
… i koniec naszej wspólnej ferrińskiej przygody też coraz bliżej. (Chociaż… nie wiadomo, co Ferrin w przyszłości jeszcze czeka, parę pomysłów z nim związanych mam).
Zbliża się premiera ostatniego tomu Kronik, rozwiązanie wszystkich wątków, wyjaśnienie wszelkich tajemnic, ostatni wybór dany Anaeli przez bogów i ostatni dokonany przez nią.
Nie powiem nic więcej niż to, że książka, a więc i całe Kroniki kończą się… tak jak powinny się zakończyć. Bardzo jestem ciekawa, czy spodoba Wam się i całość, i właśnie takie a nie inne zakończenie. Na razie mogę Was zapytać, czy się podoba okładka… 🙂
Teraz wracam do pisania (bo chyba znów zaczęłam móc – dzięki Waszemu wsparciu i przytulaniu)…