Kurczę, jeszcze parę dni temu było tu, w Poziomuli, prawie zielono. Właściwie to zawsze trochę zielonego się znajdzie, choćby korony sosen, no i kwiatki na parapetach, ale rozumiecie: trawa zaczęła zielenieć spod śniegu. Ta zeszłoroczna, ale to już coś. W powietrzu jeszcze nie czuło się wiosny – znacie ten cudowny, niepowtarzalny zapach ziemi budzącej się do życia? – ale, noż kurde!, nie była zasypana po kolana śniegiem!
Sikorki zaczęły się kręcić przy budkach, jak zwykle interesując się najbardziej tymi „z widokiem”, a ja – kiedy to było? – zdjęłam kurtkę i wyskoczyłam do sklepu w krótkich rękawkach. Przecież pamiętam!
W nawrót zimy po prostu nie uwierzyłam. I teraz mam. Zimny prysznic, tudzież zimne przebudzenie.
Wiem, wiem, że trzeba cierpliwie poczekać, że wiosna, tak jak świt, zawsze kiedyś nadjedzie, trzeba tylko doczekać. Ale ja już tęsknię i bardzo chcę!!
I dlatego wklejam tu moje ulubione zdjęcie wewiórki, która przysnęła na swoim domku w promieniach pierwszego wiosennego słońca. Dodam, że przysnęła tak mocno, iż mało się z daszku nie stoczyła. Kto nie widział tej fotki, niech nacieszy oczy.
Gdy w końcu przyjdzie wytęskniona wiosna, napstrykam więcej zdjęć, by pocieszać się za rok.
Nic na to nie poradzę: nienawidzę zimy.

PS. Tu powyżej są moje własne konwalie. Na nie też nie mogę się doczekać… A tu poniżej kuropatewek, którego wysiedziałam rok temu na kaloryferze i właśnie przed chwilą się wykluł. Gizmo niezapomniany. 🙂

Ech, wkleję jeszcze zdjątko kuropatek puchatych… Mieściły się na łyżeczce od herbaty. :))

O tym, jak spędziłyśmy wygrany przez Natalię weekend opowiada sama zwyciężczyni TUTAJ

Ja od siebie powiem jedno: Natalia, czyli Diunam jest prześliczną kobietą, bardzo subtelną i wrażliwą. Naszą rozmowę, później, po części oficjalnej, zapamiętam na długo. Ma też fajnego męża i urocze dzieci – cieszę się, że mogłam ich poznać i że wszyscy spędzili w Bryzie wspaniałe chwile (fotorelacja to unaocznia). Myślę, że jeszcze kiedyś się spotkamy, bo takie znajomości, czy może nawet przyjaźni, należy pielęgnować jak cenny kwiat…

PS. Natalia, trzymam kciuki za Twoje marzenie. Ty już wiesz jakie.

Cześć, Czytelniczki i Czytelnicy. Witam Was w ostatni dzień wiosny bo jutro wraca zima (dlaczego akurat w TEN weekend – gdy będę w spa nad morzem – musi być minus pięć i padać śnieg z deszczem, no dlaczego?).

Te z Was (i Ci z Was, sorry, że ciągle zwracam się do Czytelniczek, niejako pomijając Czytelników, ale to z racji zaszufladkowania – rozumiecie „Ta Michalak od babskiej literatury), które mnie znają, wiedzą, że ja ankiety wrzucam na stronę nie po to, żebyście miały w co klikać, a ja żebym sobie podniosła ilość wejść na stronę (tak a propos, czy całkiem niedawno nie świętowałam tu 300 tysięcy? tak pytam, bo całkiem niedługo będziemy świętować 400…). Nie. Ja te ankiety (i pytania do nich) wymyślam w określonym celu, Waszym odpowiedziom się przyglądam i je analizuję. I możecie wierzyć lub nie, ale mam niemal wszystkie ankiety (po ich zamknięciu) od początku istnienia bloga. Traktuję Was poważnie i Wasze głosowania również, bo wiele mi o Was mówią.

Na przykład to, że ponad połowa z Was jest samotna, marzy o własnym domu, czy dobrej pracy… Nieraz smutno mi się robi, gdy widzę jak wzrastają słupki odpowiedzi, które powinny maleć. Przecież własny dom, rodzina, dziecko, miłość, praca, która sprawia satysfakcję, także finansową – to wszystko powinno być normą. A nie Wielkim Marzeniem. Rozumiecie o co mi chodzi?
Rozumiecie.

Wracam do obecnych ankiet, bo ich wyniki mnie intrygują.
Po pierwsze: ekranizacja. To że „Poczekajka” idzie łeb w łeb ze „Sklepikiem” i one prowadzą, to rozumiem. Też uważam te dwie powieści za najbardziej filmowe ze wszystkich, jakie napisałam, ale dlaczego Rok w Poziomce, do którego ekranizacji się właśnie przymierzam i to ona najpewniej powstanie jest… na ostatnim miejscu? No dlaczego? Bardzo proszę mi to wytłumaczyć. Myślałam, że chcecie obejrzeć Poziomko-Jagódkę.

Po drugie: kontynuacja. Tu właściwie nie mam żadnych pytań – chcecie Stasi i tyle. Wydawca też chce Stasi i tyle. Tylko ja nie chcę. Ale czy moje zdanie się tutaj liczy…? (Pytanie do mnie: dlaczego właściwie tak bronię się przed tą Stasią? Nie chciałabym popisać nieco więcej o Oliwierze? O nim akurat chciałabym, bo ech… kto czytał, ten wie, ale… jeśli któraś z naszych ulubionych bohaterek znów coś popsuje…? Całe to kruche szczęście rozsypie im się w rękach? Może dlatego nie chcę już wracać do Pogodnej, w której na koniec zaświeciło słońce? By świeciło tam już zawsze, jak w Poczekajce? Czy ktoś mnie rozumie?).

Po trzecie: najbardziej oczekiwana premiera. To że oczekujecie „Bezdomnej” mnie nie dziwi, bo dałyście wyraz swym uczuciom, gdy (na dwa tygodnie) wypadła z planu wydawniczego. To że chciałybyście przeczytać pierwszy tom trylogii podobnej do „Sklepiku z Niespodzianką” (może nie tyle podobnej, co w tych klimatach) też mnie nie dziwi, bo seria z kokardką należy do Waszych ulubionych. Ale że na trzecim miejscu najbardziej oczekiwanych zapowiedzi jest książka, której pierwszy tom cieszy się Waszym najmniejszym entuzjazmem…? Taaak, to mnie zaskoczyło.

Cieszę się, że nawzajem potrafimy się jeszcze zaskakiwać, ale napiszcie parę słów o tych ankietach, okej? Bo może powinnam zrewidować plan wydawniczy (lub/i ekranizacyjny) i znów wprowadzić jakieś zmiany.
Przyszło mi do głowy, że zmieniły się Wasze czytelnicze apetyty, albo nowe Czytelniczki, które przybywają z każdym dniem, oczekują czego innego, niż choćby weteranki z zielonej strony (kiedyś, przed erą blogowania miałam własną stronę, właśnie zieloną, taką… bardzo kameralną).

A więc piszcie, piszcie, jak to mówi listonosz ze „Studia stodoła” (początkujące mamy wiedzą, o kogo chodzi…). A ja będę czytała i… również pisała.

Po pierwsze zapraszam Was w imieniu swoim i Hotelu Bryza w Juracie na wieczorek przy kominku z „Mistrzem” w roli głównej. Ja będę dodatkiem. Wieczorek odbędzie się w przyszłą sobotę, 9 marca ok. godziny 20. Myślę, że będzie fajnie i kameralnie, a dla tych z Was, które zechcą przyjechać na cały weekend – luksusowo i pysznie, bo kuchnia w Bryzie… dziewczyny i chłopaki, ja Wam mówię… gotują tam wspaniale!
Gdy pisałam w Bryzie książkę najbardziej mnie chyba zachwyciło (oprócz królewskiego apartamentu, który przeniosłam potem do VillaRosy) łoże z baldachimem przy basenie. Byłam, po pływaniu wyciągnęłam się na owym łożu i poczułam… bardzo luksusowo. Zdjęcie załączam, cobyście miały wyobrażenie. Dodam, że ceny pokoi w Bryzie wcale nie są wyższe niż nocleg w zwykłym dość obskurnym hotelu w centrum Warszawy, w którym musiałam spędzić kiedyś dwie noce. Nazwę tego hotelu pominę milczeniem.
Okej, czujcie się zaproszone. TUTAJ zapowiedź. Podobno jest również na facebooku, ale ja nie mam tam konta i facebook mnie do siebie nie wpuszcza.

Co do wieści z placu boju – postanowiłam od raz „wejść” w następną opowieść. Zwykle odreagowywałam, odcinałam się psychicznie od postaci i wydarzeń, ale w tym przypadku, po „Bezdomnej” najlepszą terapią będzie praca nad nową książką. „Jabłoniowym Wzgórzem”, którego maleńką zapowiedź dostałyście przy okazji „Wiśniowego Dworku” (nota bene: „Wiśniowy” bardzo się Wam podoba, co mnie rzecz jasna cieszy i… domagacie się ciągu dalszego; cóż, nigdy nie mów nigdy, ale czy w tej książce wszystko nie zostało już opowiedziane, no przyznajcie same, że wątki pozamykałam i z niczym niedopowiedzianym Was nie zostawiłam).

Wracając do następnej opowieści: miałam na nią kilka pomysłów, ale dziś po południu, gdy drzemałam sobie z Patisiem przy boku… przyśniła mi się ciekawa historia i mam chęć, aż paluszki do klawiatury same mi się garną, by ją opisać. I to właśnie zrobię: już dziś otworzę plik „Jabłoniowe Wzgórze” i pozwolę Ance opowiedzieć swoją historię.

PS. „Mistrz” podoba się! Właśnie skończył się pierwszy nakład i jest drukowane wydanie II. Dziękuję, moi kochani!!

PS. Aktualności zaktualizowane. Myślę, że zmiany i uzupełnienia przypadną Wam do gustu. 🙂

Właśnie skończyłam pisać „Bezdomną”. Dokładnie dwanaście minut temu postawiłam ostatni wielokropek, kończący powieść. No i dopisałam datę.
Właściwie nie powinnam się dziwić, gdy kończę jakąś książkę, bo co i rusz coś zaczynam, a więc i kończę, ale całkiem niedawno Wam i Wydawcy ogłosiłam, że nie daję rady i odpuszczam tę powieść.

Dwa dni później stało się coś, co dało mi bodziec do dalszej pracy właśnie nad tą powieścią, a nie nad „Kluczem do marzeń” czy „Jabłoniowym Wzgórzem” i choć Wydawca już wyraził zgodę na zmianę planu i wpisał „Kamilę” w miejsce „Bezdomnej” a i Wy się z tym faktem pogodziłyście… Kinga znów zaczęła opowiadać swoją historię i domagać się jej spisania, a ja… ja postanowiłam się temu nie sprzeciwiać. Pokornie dałam się podłączyć do klawiatury i… oto jest.

Niesamowite! Zmagałam się z tą opowieścią od… października?

Tak więc dzisiejszy wpis ozdabiam – jakże pasującą do treści – okładką książki, która ukaże się w czerwcu br. I co Wy na to, moje kochane Czytelniczki?

PS. Trudny… bardzo trudny temat poruszyłam w tej powieści. Trudno… bardzo trudno było o nim pisać…

Jestem pozytywnie zaskoczona. Naprawdę! Dwie moje książki zostały zgłoszone do konkursu Najlepsza Książka na Wiosnę, organizowanego przez zacny portal Granice.pl. TUTAJ SZCZEGÓŁY

„Sklepik z Niespodzianką. Lidka” w kategorii powieści obyczajowe, natomiast „Mistrz” w kategorii powieści „z pieprzykiem”. I bardzo fajnie. Teraz należałoby zwrócić się do Was, moje drogie Czytelniczki i Czytelnicy, byście na nie głosowali, więc się zwracam. Ja też chciałabym choć raz wygrać jakiś konkurs. (Hmmm… może powinnam wystartować w którymś organizowanym przez siebie i wygrać książkę z własnym autografem…?).

A propos wygranej: raz jeszcze serdecznie gratuluję Diunam zwycięstwa w konkursie z Bryzą Spa, a Cyrysi i Izuś wicezwycięstwa. Nagrody niespodzianki może nie będą tak wspaniałe jak nagroda główna, ale naprawdę fajne.

Na koniec zdradzę Wam jeden z pierwszych sekretów dotyczących planu wydawniczego: książka kucharska „Przepis na szczęście” ustąpiła miejsca drugiej powieści „z pieprzykiem” mojego autorstwa. Miał to być „Czarny Książę”, ale coś mi się wydaje, że będzie ona nosiła tytuł… „Mistrzyni”.

Teraz zostawiam Was na parę dni (głosujcie i piszcie, jak Wam się Lidzia podoba!), a sama udaję się w inny Wymiar rzeczywistości. Oczywiście pisać, pisać i pisać…

Jeszcze jedno: Karolina pilnie potrzebuje naszej pomocy, przyłączam się do prośby jej i Diunam: TUTAJ i tam po prawej stronie szczegóły. Znam niewielu ludzi tak dzielnych jak Karolina i tak zasługujących na odruch serca…