Tę opinię z Lubimy Czytać o mojej ukochanej książce zapamiętałam najbardziej i chyba najlepiej oddaje ona stan, w jakim pisałam Kroniki Ferrinu. Czytelniczka zapadła się w Ferrin czytając go, a ja pisząc. Bo tę powieść tak się odbiera, gdy złapało się „to coś”. Jeśli nie, będzie ona zwykłą książką fantasy, dla moich Czytelniczek zaś, oczekujących kolejnej Poziomki, Poczekajki, czy Sklepiku – potężnym szokiem. W Ferrinie akcja rozwija się błyskawicznie, ciągle ktoś kogoś morduje albo gwałci. Jeżeli zaś próbuje kogoś pokochać, ma pewność, że nie będzie to miłość łatwa.

Tytuł tego wpisu wyszedł mi przydługi, ale adekwatny do treści. Teraz rozwinięcie. Parę dni temu szukałam na ytb pewnej pieśni i zupełnie przypadkiem na stronę amerykańskiego „Mam talent”. Wiem, co to za program, bo chyba każdy na kuli ziemskiej wie, ale chyba nigdy nie obejrzałam w całości ani jednego odcinka. No, może jeden. Z eliminacji do naszego polskiego „Mam talent”. Występowało w nim dwóch barmanów (?), którzy robili drinki na stole z rzucającym się w oczy adresem ich strony www. Zniesmaczyło mnie to, bo myślałam, że w tym programie chodzi o pokazanie swoich talentów, a nie reklamę swoich produktów i przełączyłam na National Geographic, gdzie leciał program o Ziemi. Bardzo mi się podobał. Dlatego też, gdy trafiłam na stronę tego amerykańskiego „Mam talent” chciałam czym prędzej z niej wyjść, ale… nie zdążyłam. Bo wcięło mnie z oszołomienia i zachwytu. I tak oto do dziś odwiedziłam strony brytyjskiego, koreańskiego i filipińskiego „Mam talent”. Trzema z nich chcę się z Wami podzielić, bo… bo po prostu trzeba to zobaczyć, wysłuchać, poczuć. Żeby nie tracić nadziei. Żeby o siebie walczyć. Do końca. I wierzyć w siebie, choćby nikt w Ciebie nie wierzył.

Pierwsza była Jackie Evancho. Dziesięcioletnia dziewczynka o niesamowitym (po prostu niesamowitym!) głosie. Jej historię koniecznie przeczytajcie na Wikipedii! A potem zobaczcie ten film. Nie wiem jak Was, mnie po prostu wmurowało w fotel…

Tropem Jackie trafiłam na Susan Boyle – bardzo, ale to bardzo niepozorną (czy raczej „pozorną”) panią z brytyjskiej wioski, która… podbiła moje serce. I nie tylko moje. Obejrzyjcie ten film, zauważając miny tych wszystkich celebrytów i widowni przed, w trakcie i po występie Susan. Potem – jeśli zachwyci Was tak jak mnie – prześledźcie całą jej drogę w brytyjskim „Mam talent”. Warto. Właśnie żeby nabrać nadziei i wiary w siebie. Dodam, że Susan tak mnie zainspirowała (właśnie nie śliczna, urocza Jackie, a chyba nawet bardziej urocza pani Boyle), iż uczynię ją bohaterką jednej z moich książek. Już nawet wiem, której…

Dziś nieco prywatności: oto co znalazłam pod świerczkiem trzy metry od domu – przepięknego prawdziwka! Żeby oddać jego wielkość sfotografowałam go z książką w tle. Grzybem, który wyrósł pod moim domem, specjalnie się nie zdziwiłam, bo w tym roku wysyp koźlaczków i prawdziwków właśnie był imponujący. Nie mówię o lasach dookoła, mówię o moim ogrodzie. Otóż pięć lat temu kupiłam mieszankę grzybni i wysiałam ją w dzikiej części ogrodu, tam gdzie rosną wiekowe sosny, brzozy i dąb. Jak widać grzybnia potrzebowała czasu, by się zaaklimatyzować i wejść w mikoryzę z drzewami, ale jak już to nastąpiło to… moje drogie, takich koźlaczków długo można szukać. A ja miałam je dosłownie na wyciągnięcie ręki. I bardzo mnie to cieszyło. Prawdziwków było mniej, ale za to wszystkie dorodne, śliczne jak z obrazka i zdrowe.

Dosłownie pięć metrów od prawdziwka z powyższego zdjęcia znajduje się mój miniogród różany, gdzie przez całe lato pielęgnowałam przepięknie kwitnące i pachnące kwiaty. Róże wymagają sporo pracy i serca, kolce mają ostre i kłują bezlitośnie, ale ja wszystko moim pieszczoszkom wybaczę za ich zniewalającą urodę i aromat. Na zdjęciu opisana w „Ogrodzie Kamili” Aquarell (oczywiście moja własna, nie jakaś internetowa), która w rzeczywistości wygląda o wiele piękniej. Szkoda, że nie da się utrwalić i przekazać zapachów, bo też bym Wam zaprezentowała.

Nigdy nie ciągnęło mnie do „grzebania w ziemi”, gdy kupowałam Poziomkę, przewidywałam półdziki ogród, z trawnikiem pośrodku i iglaczkami dookoła, tymczasem hoduję róże (na razie jest to bardzo mała hodowla, zaledwie trzydziestoparokrzaczkowa), zbieram własne grzyby i zastanawiam się nad niewielką szklarnią. Aha, tej jesieni jedna ze śliw (które miałam wyciąć) zdecydowała się zaowocować i zebrałam 1/4 wiaderka prawdziwych staropolskich węgierek. Dziewczyny, cóż to jest za smak! Wyszły mi z tego trzy maleńkie słoiczki powideł (chyba tylko mi chciało się smażyć tak niewielką ilość), które zostały następnego dnia skonsumowane z omletem i już wiem, że na wiosnę zadbam o tę śliwę należycie (muszę się nauczyć cięcia drzew owocowych i mazania ich jakąś bielą po pniu – co to jest? co to jest?). Może w przyszłym roku tych powidełek będzie… no, chociaż z pięć słoiczków. Tak, by wystarczyło na drugą porcję omletów…

Narobiłam Wam smaczku? 🙂

To, że się nie odzywam, nie znaczy, że Was opuściłam. Powiedziałabym, że wręcz przeciwnie, bo z myślą o moich Czytelnikach, pracuję bardzo intensywnie, przygotowując do druku dwie najbliższe premiery. Oprócz tego myślę (na razie tylko myślę) o „Zaciszu Gosi”. I o „Czarnym Księciu” rzecz jasna.

Z tego myślenia wychodzi mi, że 18. października ukaże się wznowienie „Zmyślonej”  (na różnych portalach są różne daty ponownego ukazania się „Zmyślonej”, a ja za te rozbieżności bardzo serdecznie Was przepraszam, jednak nie są one zależne ode mnie…) w nowej szatce (gratka dla kolekcjonerek serii Poczekajkowej) oraz „Gra o Ferrin” 23. października, tak bardzo oczekiwana. „Grę „można już zamawiać na empik.com. oraz merlin.pl. I gorąca wiadomość: prace nad trailerem do „Gry” trwają! Właściwie powinnam najpierw uprzedzić, że w ogóle się zaczęły, ale wszystko tak szybko się rozwija, iż nie zdążyłam. Teraz więc informuję: Staszek Mąderek podjął się stworzenia trailera do Kronik Ferrinu i prace są w toku. Nic więcej nie wiem. Wiem tylko kto będzie Anaelą i Sellinarisem, ale nie powiem, dopóki nie zobaczę pierwszych zdjęć. 🙂

Drugą świetną wiadomością jest ta, że premiera „Ogrodu Kamili” jest jednak 8 listopada. W Empiku, Matrasie  i Merlinie już możecie ją zamawiać, ale chyba najkorzystniej (a na pewno najszybciej) kupicie ją na stronie Wydawcy.
Wierzcie mi: stanęłam na głowie, byście dostały tę powieść wcześniej. Udało się.

Dziękuję Wam za głosowanie w ankiecie i komentarze jej dotyczące. Są przemiłe (niektóre z Was miały naprawdę niezłe przygody z tymi moimi książkami)! Dzięki! Chciałabym na wszystkie odpowiedzieć, ale nie nadążam. Normalnie nie nadążam. Proszę o więcej, bo naprawdę jestem ciekawa tego „inaczej” :).

Teraz wracam do pisania.

Jak zapewne część z Was zdążyła już zauważyć, po prawej stronie na blogu znajduje się ankieta. Pytam w niej o to, jak zaczęła się Wasza przygoda z moimi książkami. Serdecznie zachęcam Was do głosowania i zostawiania komentarzy pod postem. Interesuje mnie zwłaszcza odpowiedź na pytanie „inaczej”, ale nie tylko. Inaczej, czyli „jak”? Jak zaczęła się Wasza przygoda z moimi książkami?

Proszę o komentarze.

Wasza Kejt Em.

Dwa miesiące – tyle mniej więcej trwały prace nad okładkami kwiatowej trylogii. Najpierw z tysięcy przejrzanych zdjęć wybraliśmy jedno – to pierwsze i najważniejsze – do „Ogrodu Kamili”, później zaczęły się poszukiwania dwóch następnych, takich by tworzyły piękne dopełnienie jedynki. I oto Wam je przedstawiam. I ciekawa jestem Waszych wrażeń. Kamila, Gosia i Julcia – do tej pory jedynie w mojej wyobraźni – oto się materializują…