Przyłapałam się na tym, że jestem nienormalna. Nie idźcie w moje ślady i nie kupujcie małego białego bez łap na punkcie którego oszalejecie. Już wyjaśniam, o co tym razem mi chodzi: otóż zbliża się zima. Pewnie będzie ostra, bo Indianie trzeci rok chrust zbierają (był kiedyś taki kawał). Mi tam jest ciepło (odpukać, dopóki śniegiem nie sypnie i trakcji elektrycznej nie pozrywa), ale wiem, że zwierzaki zaczną marznąć. Jednak spokojnie! Sikorki już demolują karmnik, pełen ziaren słonecznika (łuskanego, rok temu kupiłam 25kg na allegro, bo w mniejszych ilościach nie sprzedawali, a paczuszkę ze sklepu to ptice w jeden dzień pochłaniają) i słoniny, na nowo również odkrywają budki (sto tysięcy budek – na każdym drzewie co najmniej jedna).
Wiewiórkom kupiłam orzechy laskowe (wyrywając je dziecku, które też miało na nie chęć). Sójki drą się radośnie, siedząc na kablu elektrycznym, zapewniającym prąd w Poziomce (mam nadzieję, że go nie zerwą) i czekając na smakowite resztki. Uwaga: ja lubię i sójki, i sroki, i wrony i całą resztę pogardzanych rozbójników – wiem, że zjadają jajka i pisklęta innych ptaków, ale… po pierwsze nie mają wyboru, bo takimi je natura stworzyła, po drugie: nie moich, bo moje małe sikorki są bezpieczne za małymi dziurkami budek, z kolei kosiąt nic nie ruszy, bo… nawet ja się ich rodziców boję – szczegóły w „Powrocie do Poziomki”.
Zapytacie, czemu uważam, że znienormalniałam? Przecież każda z Was dba o braci mniejszych?
Otóż… (nie, nie przyznam się… oj, przyznaj, do kradzieży własnego samochodu się przyznałaś… no dobrze) wzruszyłam się dziś wieczorem, gdy wróciłam z długiej podróży, na widok pająków-zegarków (taka kulka na ośmiu nitkach), rozpłaszczonych na ścianach domku, pod lampą. Wokół mgła i temperatura bliska zeru, a one sobie łapy grzeją… Wzruszać się na widok pająków to już przesada. Ale co mam z nimi zrobić? Przecież nie ubiję zmarzniętych bidoków, nie wadzą mi niczym. Martwi mnie jedno: mam nowego lokatora, którego też na mróz nie wyrzucę. Mysz. Właśnie chroboce za kredensem. Wezwałabym na pomoc Tosię, ale mój łowny kot na widok myszy pewnie się jedynie zdziwi. A potem zaakceptuje, a może nawet polubi. Bo my się tu wszyscy w Poziomce lubimy.
Czego i Wam z serca życzę.

PS. Jak było do przewidzenia w ankiecie wygrała bezapelacyjnie okładka „Roku w Poziomce” i całej serii owocowej. Nieco niżej była „Poczekajka”. Padł rekord oddanych głosów! 155! Dziękuję, Kochane, za zaangażowanie, wierzcie, że biorę sobie do serca i pod rozwagę Wasze opinie.

PS2. Na wczasy biorę pięć poleconych mi przez Was książek. Po powrocie zdam relację które. Jedno pytanie: dlaczego to takie „cegły”?! Przecież ramię mi odpadnie!!! :*

Słuchajcie, ważna sprawa! Wyjeżdżam na jakiś czas pracować w ciszy i spokoju (zupełnie, jakby w Poziomce było głośno… ale chodzi o zmianę klimatu, takie sanatorium). Będę nie tylko pisała, ale i czytała, a ostatnio zupełnie nie podchodzą mi książki współczesne. Nie wiem dlaczego. Kiedyś zaczytywałam się powieściami polskich autorek i autorów, uwielbiałam fantasy, thiller medyczny… Teraz szukam czegoś innego. Może czas na powrót do klasyki? A może trochę biografii? Może nie spostrzegłam, że powstał nowy nurt w literaturze i ktoś mi go przedstawi?

Dziewczyny, potrzebna Wasza pomoc, bo wszystkie tutaj, jak jedna żona, czytacie. Dużo i namiętnie. Podpowiedzcie tytuły, które MUSZĘ poznać. Niech uzbiera się 10 książek, które zabiorę ze sobą w podróż. Proszę o Wasze propozycje z uzasadnieniem, czy króciutkim opisem.

Jeżeli jakaś książka z Waszej półki mnie zachwyci, jeśli dzięki którejś z Was odkryję coś nowego (lub starego) dla siebie, obiecuję podziękowanie w postaci mojej książki z osobistą dedykacją.

Kasiu droga, jak ty tytuł wymyślisz, to… Ale czego się po tobie spodziewać o 3. nad ranem? – to monolog wewnętrzny. Już wyjaśniam o co chodzi. Otóż chciałam napisać o „Sekretniku” słów parę, bo zaniedbuję tę książkę. Pomyślałam, by zacząć artykuł od tytułu „Kopciuszek”, ale przecież „Sekretnik” ma ładną okładkę, jest kupowany i czytany, podoba się, o północy nie znika, więc określenie Kopciuszek do niego nie pasuje. Jest właściwie odwrotnie. No i „Sekretnik” został „odwrotnym Kopciuszkiem”. Bo tylko ja traktuję go po macoszemu. Nawet notki w stosownej zakładce nie umieściłam.

Dlaczego, Kejt Em, dlaczego? Ano dlatego, że „Sekretnik” jest bardzo mój i bardzo osobisty. Jeśli chcecie doszukać się w jakiejś książce prawdy o mnie, polecam „Sekretnik”. Są tam moje przemyślenia i poglądy na wiele tematów, by nie rzec, iż na każdy temat. I nie to, iż się ich wstydzę, czy wypieram – pod każdym słowem każdej mojej książki podpisuję się świadomie, jednak… chyba nie gustuję w totalnym ekshibicjonizmie. Na celebrytkę bym się nie nadawała. Dlaczego więc opublikowałam „Sekretnik”? Przyznam, że długo się wahałam, nim to uczyniłam, lecz… coś jestem winna Losowi i Wam, kochane Czytelniczki. Tym czymś jest sekret spełniania marzeń.
Książka odbierana jest… skrajnie. Jedne z Was są rozczarowane, iż to nie kontynuacja „Poczekajki” (choć nigdy nie obiecywałam, że kontynuacją Poczekajki Sekretnik będzie, przeciwnie, wszędzie, gdzie można uprzedzam, iż to ZBELETRYZOWANY PORADNIK), natomiast od innych dostaję zapierające dech w piersiach maile z podziękowaniami. I dzięki nim wiem, że postąpiłam słusznie. Jeśli odmieniłam ja i moja książka choć jedno ludzkie życie, postąpiłam dobrze. Mogę się uśmiechnąć do siebie w lustrze.
Zachęcam Was, kochane Czytelniczki, do zapoznania się z „Sekretnikiem”. Jeśli podejdziecie do niego (i do siebie!!) z odpowiednim nastawieniem i dystansem… wszystko może się zdarzyć. Wszystko, co najlepsze. I może któraś z Was napisze do mnie podobne słowa:

„Droga Kasiu!!! (nie wiedzialam czy pisac „Pani” ale jestes mi tak bliska, ze ta „Pani” bylaby tylko przeszkoda :P) Czytam Twoj „Sekretnik” i rycze….trafil on w moje rece w odpowiednim momencie…”

„Chciałabym bardzo pani podziękować za tak wspaniałą książkę jaką jest Sekretnik. Dalej trudno mi uwierzyć jakim cudem parę moich marzeń spełniło się w tak krótkim czasie. Może i to były małe marzenia, ale sprawiły że poczułam wielką pewność siebie w spełnianiu tych większych! Jeszcze raz OGROMNIE Pani dziękuję!!!:)”

Dla mnie bardzo ważna. Bardzo, bardzo, bardzo ważna. Aha: to odpowiedź na pytanie w tytule artykuliku. Kiedyś, dawno temu, będąc młodą pisarką walczyłam jak lwica o moje pomysły okładkowe. Teraz z poszczególnymi wydawcami wypracowaliśmy styl dla kolejnych serii i mogę odetchnąć. Wiem, czego oczekują wydawcy, oni wiedzą, czego spodziewać się po mnie. Starcie o okładkę do nowej powieści jest więc krótkie, ale efektywne. A czasem w ogóle go nie ma (patrz „Wiśniowy Dworek”). Powiem Wam, dlaczego tak o te okładki walczę: bo one powstają na samym początku, razem w pierwszym zdaniem, pierwszą bohaterką i tytułem. Widzę książkę taką, jaka ma być i strasznie się denerwuję, gdy wydawca (nie będąc przecież jasnowidzem) proponuje mi coś zupełnie innego. Uważam, że okładka powinna być… po prostu ładna. Zachęcająca do wzięcia książki w rękę, przeczytania choć paru pierwszych zdań. Powiedzcie, Moje Miłe (i Moi Mili rzecz jasna), co o tym sądzicie? Czy dobra treść wybroni się sama, mając kiepską okładkę? Czy ładna okładka „podciągnie” z kolei marną zawartość? Najlepsza byłaby równowaga: piękna okładka – zajmująca powieść. I do tego dążę… do tego dążę…
A na koniec okładkowa ankieta: w zakładkach dla poszczególnych serii są miniokładeczki następnych tomów (i tych wydanych, i tych jeszcze nie wydanych). Obejrzyjcie je – wszystkie! – bo też wszystkie biorą udział w głosowaniu. Tym razem możecie oddać po kilka głosów. Jestem bardzo ciekawa wyników. Myślę, że pomogą mi w dalszej pracy pisarsko-okładkowej. Tak więc Narodzie do urn! Komentarze mile widziane!
PS. Jak można się było spodziewać w ankiecie na czarny charakter Gabriel zdystansował Sellinarisa (48/30), ale to tylko dlatego, że Ferrin ma mniej Czytelniczek niż Poczekajka (na razie mniej!)

Słuchajcie, w sobotę 22. października, wylądowałam na małym ślicznym ryneczku, przeniesionym wprost z kart „Sklepiku z Niespodzianką”. Pisząc tę powieść wiedziałam, że są w Polsce piękne miejsca, piękne miasteczka, ale tak naprawdę był to raczej wytwór mojej wyobraźni, tymczasem… ryneczek w Niepołomicach wywołał spontaniczny okrzyk: „O kurczę, Pogodna!”, a kawiarenka, w której wypiłam na szybko herbatę (bo czasu brakowało na dłuższe posiedzenie), drugi okrzyk: „O kurczę, Sklepik z Niespodzianką!”. Niepołomice są śliczne, czyściutkie, urocze. Mieszkańcy zaś przesympatyczni. Miałam już kilka miłych spotkań, z tego jednak wyszłam oczarowana. I miejscem, i atmosferą, no i przyjęciem mojej skromnej osoby. Wiem, iż ze wzajemnością! Oto  relacja ze spotkania
A tutaj zdjęcie rynku, byście i Wy poczuły urok tego miejsca.

 

Moje kochane Czytelniczki i kochani Czytelnicy, już niedługo trafi na księgarskie półki trzecia część Serii Owocowej „Powrót do Poziomki”. Oficjalna premiera to 9. listopada, ale już jest w przedsprzedaży tutaj: empik.com oraz tutaj: merlin.pl . Przede wszystkim zaś będzie można ją kupić z dedykacją odautorską na Targach Książki w Krakowie. Będę tam 5. listopada (w sobotę), specjalnie dla Was. Książka będzie pięknie wydana (ach ten bez!), w twardej oprawie szczególnie nada się na prezent bożonarodzeniowy (mam nadzieję, że Rok w Poziomce i Lato w Jagódce również zostaną tak wydane, do kompletu).
Do zobaczenia więc w Poziomce, gdzie zawsze jest pięknie, cicho i spokojnie. No, cicho i spokojnie jest przeważnie, nie zawsze…