Słuchajcie, miesiąc temu wysłałam scenariusz „Roku w Poziomce” na
konkurs, organizowany przez Warszawską Szkołę Filmową. Jest to konkurs
na scenariusz serialu telewizyjnego, a jak wiecie Poziomka to wymarzony
materiał na serial. Nawet na odcinki ją podzieliłam.
Wysłałam i
zapomniałam, bo… tak mam. Żeby na coś nie czekać, spać po nocach w
miarę spokojnie (mam bądź co bądź małe dziecko i sen jest wskazany), nie
napalać się, nie obgryzać paznokci, składam projekt, albo propozycję
wydawniczą i z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku wobec siebie i
Ojczyzny… zapominam. Zwykle przypomina mi o tym wydawca, chętny na
wydanie książki albo – no właśnie – telefon od jurora, że „Rok w
Poziomce” przeszedł do finału. Dodam, że konkurencja była ostra (116
zgłoszonych projektów, dwunastka szczęśliwców, którzy mają szansę
wygrać), tym większa moja radość. Nagroda główna (oprócz wynagrodzenia):
szansa na ekranizację.

Nie wiem, czy wygram. Bardzo
bym chciała, to jasne, ale konkurencja nadal jest duża, a ludzie, którzy
przeszli do finału to scenarzyści, również zawodowi. Ale dzięki przystąpieniu do konkursu po pierwsze od kiedy się
dowiedziałam, że jestem wśród wybranych, chodzę uskrzydlona, po drugie
udowodniłam sobie po raz kolejny coś, o czym czasem zapominam: jestem
nieprawdopodobnie uparta. Jeśli mam jakiś cel – zacny cel – tutaj:
ekranizacja którejś z moich książek, to nieważne są porażki po drodze,
ja się nie poddaję. Ile razy przymierzałam się do choćby miniekranizacji
Poziomki, czy Ferrinu? Pięć? Sześć? Dziesięć? Normalny człowiek dałby
sobie spokój, machnąłby ręką, ja podnoszę się po kolejnym fiasku (a
porażka zawsze boli), otrzepuję piórka i próbuję od nowa.
Ambicja
nie ma tu nic do rzeczy. To po prostu drimowanie w najlepszym tego
słowa znaczeniu. I tak, jak potrafiłam zrezygnować z paru Wielkich
Marzeń, bo czasem trzeba zdroworozsądkowo podejść do swoich możliwości i
ograniczeń, tak do tego: ujrzenia którejś z moich opowieści na ekranie,
dużym, czy małym, nie zrezygnuję. Bo nie.

Takiego uporu i Wam życzę. Sobie natomiast… no, tego pierwszego miejsca. W końcu. 🙂

A
tu, pod spodem jest moje nazwisko na liście finalistów. Pierwsze
miejsce jest pewnie przypadkowe, ale oczy cieszy. (I dobrze wróży na
przyszłość). 🙂

PS. Z panem Maciejem Ślesickim („Sara”,
„Tato”, „13 Posterunek”, „Szpilki na Giewoncie”), zgodnie z poniższą informacją, dziś się
spotkałam, otrzymując szereg uwag i wskazówek odnośnie scenariusza. Mam
teraz ból głowy: usłuchać (i napisać Poziomkę od nowa), czy robić po swojemu (i stracić szansę na wygraną).Co byście mi, Kochane, poradziły?

Parę artykułów niżej prosiłam Was o oddawanie przeczytanych książek do bibliotek, czy szpitali. Ja oddaję, większość, bo miejsca w moim niedużym domku-poziomku na wszystkie nie ma, lecz niektóre, szczególne, wyjątkowe, zatrzymuję na zawsze. Jest wśród nich ukochany „Cień wiatru”, jest „Harry Potter” i cała seria „Ani”, ale dzisiaj napiszę o mniej znanych książkach, które również znajdują specjalne miejsce na moim regaliku. Oto Top10 książek nie do oddania:

1. „Ostatni władca pierścienia” K. J. Yeskow
Książka, którą każdy fan Władcy Pierścieni powinien przeczytać. Na prawdę dobra do… połowy. Tak mniej więcej, potem autor zaczyna smęcić, ale chociażby za tę pierwszą połowę warto tę powieść przeczytać. Opowiada ona o Wojnie o Pierścień z perspektywy przegranych, czyli orków. Aragorn i inni bohaterowie Tolkiena są przedstawieni z zupełnie innej strony…

2. „Człowiek, który słuchał koni” M. Roberts
Zakupiłam tę książkę dla potrzeb „Lata w Jagódce”, gdzie główna bohaterka jest zaklinaczką koni i choć „Człowiek…” jest książką autobiograficzną, przeczytałam jednym tchem. Wspaniała opowieść o sile woli, harcie ducha i… małym, nieszczęśliwym chłopcu, który całe życie próbuje zasłużyć na miłość i uznanie ojca. Dobra książka. Polecam nie tylko wielbicielkom czworonogów.

3. „Poszukiwacze muszelek” R. Pilcher
Swego czasu pani Pilcher była bardzo znaną autorką powieści obyczajowych, jej sława przeminęła i pewnie niewiele młodszych Czytelniczek zna jej twórczość, a szkoda. Jest piękna, nostalgiczna, ciekawa, a najlepszą ze wszystkich książek są „Poszukiwacze muszelek”. Długo polowałam na tę powieść, nim kupiłam na własność i oto jest, na mojej półce.

4. „Drugi i trzeci rok życia dziecka”
Biblia oraz niezbędnik każdej mamy. Najpierw było „W oczekiwaniu na dziecko”, potem „Pierwszy rok życia dziecka”, a teraz jest kolejny. Co znaczy, że mój młodszy synek ma już ponad rok. Warto wiedzieć. 😉 A poważnie: znakomite kompendium wiedzy o wychowaniu i opiece nad dzieckiem. Jest to jedyny poradnik na ten temat jaki mam w domu i jest w nim wszystko, co w stu innych razem wziętych. Howgh!

5. „Paragraf 22” J. Heller
Rzadko płaczę ze śmiechu – nie wiedzieć czemu, bo lubię się śmiać – nad tą książką płakałam. Główny bohater (i bohaterowie poboczni), bombardier amerykańskiego bombowca, za wszelką cenę pragnie wymigać się od udziału w wojnie, w czym skutecznie przeszkadza mu paragraf 22. Jeśli nie czytałyście, musicie przeczytać. To klasyka.
PS. Nie dajcie się nabrać na „Paragraf 23” tego samego autora. Kiepski!

6. „Nie przeminęło z wiatrem” A. Edwards
Jakoś zupełnie nieznana, a bardzo ciekawa, biografia Margaret Mitchell, autorki słynnego „Przeminęło z wiatrem”. Jeśli lubicie biografie, dobrze napisane, polecam. Jeśli nie lubicie, też polecam. Może ta Was przekona.

7. „Czas honoru” J. Sokół
W poprzednim artykule wspomniałam, że jeśli jakaś książka nakłoni mnie do czegoś, czego nie miałam zamiaru robić, to jest to dobra, mocna książka. „Czas honoru” zmusił mnie do zakupu i obejrzenia serialu pod tym samym tytułem, bo chciałam wiedzieć, co będzie dalej. Książka jest dobrze napisana, czyta się jednym tchem, rozwija wątki pominięte w serialu i… urywa się gdzieś w połowie pierwszego sezonu. Ciekawe, czy będzie c.d.
PS. Mylące jest zdjęcie na okładce: do Powstania Warszawskiego jeszcze ładnych parę lat…

8. „Gosposia prawie do wszystkiego” M. Szwaja
To moje pierwsze (i nieostatnie) spotkanie z prozą jednej z najbardziej znanych polskich pisarek. Bardzo udane, skoro książka została ze mną na stałe. Tym z Was, które powieści pani Moniki lubią, polecać nie muszę, tym, które nie znają, polecam, te, które nie przepadają, może dzięki „Gosposi…” dadzą tej prozie drugą szansę.

9. „LOST”
Zaplątał mi się na półkę z książkami kultowy serial (mam komplet, 5. sezonów), który odkryłam, nabyłam i obejrzałam, jak już cały niemal świat obejrzał, skomentował i zdążył zapomnieć. Cóż, ja ten fenomen odkryłam z rok temu. Na cztery sezony przepadłam, piąty obejrzałam siłą rozpędu i… zostałam z głupią miną na koniec. Wiecie dlaczego, prawda?
PS. Ach ten Sawyer…!

10. „Księga bez tytułu” Anonim
Zadziwiające, ale na prawdę nie jest znany autor tego bestsellera! Ktoś, kto dla dobra książki poświęca własną sławę jest godny podziwu, a książka jest godna tytułu the best, jeśli tylko… podejdzie się do niej bez oczekiwań! Ja dopiero po parunastu strona, których lektura mnie irytowała, palnęłam się w czoło z okrzykiem „eureka!”, bo ta książka to parodia kryminału i thillera, a nie kryminał ani thiller. Dopiero w tym momencie mnie wciągnęła i przepadłam. Polecam, polecam, polecam. 

Oto książki, które ze mną zostają. Wiele innych oddałam w dobre ręce, ale te (i jeszcze kilka półek) są szczególne, wyjątkowe, moje.

Ciekawe, czy któraś z nich stoi na półce którejś z Was…?

Jestem również ciekawa, jakie ulubione top10 – nie do oddania – znajduje się na Waszych półkach.

W ankiecie pt. „Czego sobie życzycie” życzyłyście sobie recenzji książek. Voila! Swoich recenzować nie będę ;), zagramanicznych też na razie nie, ale napiszę dziś krótko na temat bardzo ciekawej serii.

„Babie lato” – ładny tytuł przewodni (trochę nostalgiczny, bo „jeszcze letni a jednak już trochę jesienny” – czy wiecie skąd ten cytat?; trochę do poduszki czy filiżanki herbaty; trochę na ostatnie ciepłe popołudnie, czyli to co my, czytelniczki, lubimy bardzo, a może i najbardziej), powieści naszych polskich autorek, niektóre w tej serii debiutują, ładne okładki, takie spokojne, ale i romantyczne… 
Wiecie, co jeszcze spodobało mi się w tej serii? To, jak powstała. Otóż rok temu Wydawnictwo Nasza Księgarnia ogłosiło konkurs otwarty na powieść dla kobiet. Każdy mógł przysłać swoje dzieło. Ja, Ty, ona… Z nadesłanych propozycji wybrano kilka, które już się ukazały i które dopiero się ukażą.
Ja chcę napisać o trzech.

„Przebudzenie” Katarzyny Zyskowskiej – Ignaciak to opowieść o młodej kobiecie, która niby ma wszystko (niezłą, choć niesatysfakcjonującą pracę, faceta na przychodne, mieszkanie w stolicy), ale czegoś jej do szczęścia brakuje. Moim zdaniem mocnych wrażeń. Tak też pomyślała sobie autorka książki, bo zaczyna doświadczać bohaterkę. Na początek spadkiem – posiadłością na Mazurach wartą parę milionów złotych. Ale nie ziemia i pieniądze są motywem przewodnim książki, o nie, to nie jest opowieść o ucieczce na wieś. To całkiem zgrabnie poprowadzony kryminał. Dobrze napisany, ładną polszczyzną, z ciekawym tłem historycznym i… przyznam, że bardzo zaskakującym rozwiązaniem. Dałam się zwieść! Książkę polecam. W sam raz na wiosenny, leniwy weekend.

„Serenada” Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk również mnie zaskoczyła, bo po autorce znanej nam wszystkim „Cukierni pod Amorem” spodziewałam się… hmmm… czegoś poważniejszego? Tymczasem „Serenada” to urocza, lekka, zabawna bajka dla dorosłych (choć młodsze Czytelniczki też mogą po nią sięgnąć). Bohaterka – młoda aktorka z Białegostoku – przybywa do Warszawy i zostaje przez producentów popularnego serialu wkręcona w intrygę. Jeśli się bierze tę powieść na poważnie, może przerazić świat blichtru i celebrytów, jeśli z przymrużeniem oka, można się dobrze bawić i spędzić miły wieczór z tą książką. Nieco mnie zdziwiło, że główna bohaterka (moja imienniczka, Kasia) w ciągu tygodnia zakochuje się i odkochuje w trzech facetach, ale przecież to bajka, w bajkach tak właśnie ma być.

„Lalki” Karoliny Święcickiej również mnie zaskoczyły (co ja tak łatwo daję się zaskakiwać?). Patrząc na tytuł i opis nie spodziewałam się tak dobrej powieści, tak ciekawie skonstruowanej fabuły, intrygujących wątków. Tę książkę z całej serii wspominam najlepiej, a wiecie dlaczego? Bo po jej przeczytaniu czułam przemożną chęć posiadania lalki dolfie – tylko dobra książka potrafi aż tak do czegoś przekonać, aż tak czymś zafascynować. Jedyne co mnie raziło, to język, jakim posługują się młode wykształcone, kulturalne kobiety, przyjaciółki. Wulgaryzmy padały często-gęsto. Może ja niedzisiejsza jestem i rzeczywiście tak się teraz mówi…? Mimo tego minusika powieść godna polecenia.Szczególnie podobało mi się połączenie wątków o wychowaniu małej córeczki z wątkami magicznymi. Więcej poproszę!

Trzy udane spotkania z trzema książkami i trzema autorkami. 
Czy czytałyście inne książki z tej serii? Jakie macie wrażenia?

PS. Muszę mieć taką lalkę! ;D

Był tu przez chwilę inny post, ale że znalazłam pewną perełkę… Czytam biografię L.M. Mongtomery i gdy coś mnie zaciekawi, szukam tego w necie. Tak trafiłam na jedną z pierwszych ekranizacji Ani. Powiem Wam, że jak w tej znanej nam wszystkim z 1985 roku rola Ani, zagrana przez Megan Follows jest genialna, po prostu epicka, tak Gilbert nieodmiennie mnie irytuje. Wkurza swoim absolutnym brakiem męskości. Takie ciepłe kluchy przez cały serial plus dokrętki. Genialnie dobrana i zagrana jest Maryla, również Mateusz, Diana może być, świetne są role drugoplanowe (Małgorzata, Ruby etc). Przepiękne wnętrza i plenery. Wszystko na pięć puls. Byłoby, gdyby nie Gilbert. Zabijcie mnie za to, ale cóż…
Byłam więc ciekawa, jak zostali dobrani bohaterowie we wcześniejszych ekranizacjach, o których wzmiankę znalazłam w biografii naszej Lucy Maud kochanej i… upadłam. TUTAJ jest sześciominutowy fragment filmu z roku 1934, w którym występują główne postaci. Nim obejrzycie, pamiętajcie, że wtedy grało się z pewną manierą, poza tym to film czarno-biały. Ania nawet mi się podoba. Jest urocza. Gilbert niczego sobie. Na pewno lepszy od ciepłych kluch. Ale… Maryla i Diana… Nic więcej nie zdradzę. Zobaczcie to na własne oczy i oceńcie.

Tu powraca odwieczny temat ekranizacji znanych dzieł. Dla mnie nie do pobicia jest „Przeminęło z wiatrem”. Nikt nigdy nie zagra Scarlet lepiej niż Vivian, a Rhetta lepiej niż Clark. Dziś obsadziliby w tych rolach na przykład Kate Winslet i Leo DiCaprio i… no tak. Wolę nie gdybać, bo jeszcze wywołam wilka z lasu i zaczną remake kręcić. Choć jestem ciekawa Waszych typów do ról Scarlett i Rhetta.

No i jak Wam się podobają bohaterowie „Ani z Zielonego Wzgórza”? Ci z roku 1985 i ci sprzed niemal wieku? Bardzom ciekawa Waszych opini…

Trochę głupio przyznawać się do przesilenia wiosennego nad artykułem o biednych dzieciaczkach, ale staram się być tutaj z Wami szczera i jeśli jestem szczęśliwa, to piszę, że jestem, a jeśli nie jestem to… no dobra, też czasami piszę, że jestem, albo się nie przyznaję. Ale dziś nie chcę się skarżyć (na pogodę na przykład, dobija mnie ten wicher). Chcę poznać Wasze sposoby na chandrę, przesilenie, zniechęcenie. I podzielić się własnymi.

Sposób 1. Wyjazd
O tak, jeśli mogę sobie pozwolić – czasowo i finansowo – wyjeżdżam gdzieś na południe Europy. Poza sezonem nie są to horrendalnie drogie imprezy, ale też pogoda może płatać figla (ostatnio padało 10 dni, a jeśli mam siedzieć w hotelu, gdzie pada, wolałabym posiedzieć w Poziomce, choć tu też pada). Można też niemile się zdziwić, jeśli coś pójdzie nie tak i zamiast wypoczywać chorujesz przez połowę pobytu. Ale wypadki chodzą po ludziach, po mnie zaś szczególnie. Przywykłam.

Sposób 2. Coś słodkiego
To sposób dorywczy i krótkotrwały. Na małą chandrę. Chyba najlepiej pomaga pyszna, zrobiona własnoręcznie czekolada na gorąco. Jak się ją robi? Banalnie prosto: bierzesz śmietankę (słodką!) kremówkę, ale może być i mleko, wkruszasz tabliczkę czekolady, podgrzewasz niemal do wrzenia, ciągle mieszając i voila, jest. Podawać należy z bitą śmietanką (bez dodatku cukru, albo z odrobiną, bo czekolada jest zabójczo słodka) z kapką alkoholu, z imbirem, czy chili, co Wam przyjdzie do głowy. Trudno zepsuć taki deser. Może się przydać woda niegazowana do popicia! Aha, czekolada może być mleczna albo gorzka, jak tam sobie lubicie.
PS. Zdjęcie pożyczyłam od Mammymisia, która korzystała z przepisów zamieszczonych w „Sklepiku. Bogusi”.

Sposób 3. Domowe spa
To też sposób dorywczy, ale jeśli program rozszerzysz na parę dni może zdziałać cuda. Potrzebny jest cudnie pachnący płyn do kąpieli albo olejek, co kto lubi. Świece zapachowe albo kominek. Dobry peeling do buzi i ciała. Jakieś serum, czy krem taki: dziesięć lat mniej w 2 minuty. Biały puchaty ręcznik (podgrzany). Jak coś mi się jeszcze przypomni to dopiszę. Rodzinę wysyłasz do kina na całe popołudnie i oddajesz się cielesnej rozpuście. To działa!
PS. W „Sklepiku. Adeli” dostaniecie domowe sposoby na domowe spa, np. Kąpiel a la Kleopatra. Sprawdziłam na sobie. Odlot!

Wiecie co, Dziewczyny, ja Wam przekopiuję przepis na tę kąpiel, bo naprawdę jest… no super jest. A przy okazji macie przedsmak książki.

Sposób 4. Dobra książka
Książka musi być długa i szalenie wciągająca. Parę tytułów już polecałam, parę poleciłyście mi. Jedyny minus to taki, że wracasz do rzeczywistości, a tu wciąż jest tak samo. Ale pomaga przetrwać chandrę, czy co nas tam gnębi.

Sposób 5. Maraton komediowy
Do tego przydaje się przyjaciółka, wesoła, z którą można się będzie pośmiać. Najlepiej komentująca. Nie ma to jak oglądać poważny film z kimś niepoważnym (ostatnio miałam tak na Władcy Pierścieni i do dziś śmieję się na wspomnienie niektórych scen opatrzonych komentarzem kumpelki). Maraton trzydniowy czyni cuda, ale choć jeden wieczór przyda się każdej z nas. Polecam „Lejdis” – uśmiałam się jak norka!

Sposób 6. Dzień z kimś kochanym
Ale nie zwykły dzień jak codzień. To musi być dzień wolny, a Ty sobie musisz odpuścić bycie perfekcyjną i taką jak zwykle. Wyluzuj, uśmiechnij się, odetchnij i po prostu bądź. Ja tak po prostu byłam w ostatni weekend z moimi dziećmi. Mieliśmy wszyscy troje wspaniałe humory. Było domowo, spokojnie, ciepło, uroczo. Ale rzeczywiście odpuściłam sobie i dzieciom…

Sposób 7. Dobry uczynek
Kurczę, wygląda na to, że jestem chodzącą altruistką i będę Was co artykuł nawracała, ale nie mówię teraz o „dużych” dobrych uczynkach, a takich zupełnie zwyczajnych. Dobrym uczynkiem może być przecież uśmiechnięcie się do siebie samej w lustrze i powiedzenie sobie: jesteś okej, lubię cię. Przytulenie dziecka, które ostatnio tylko Cię wkurza. Albo męża. On też Cię wkurza. Nie dlatego, że stał się jakiś taki, tylko Ty masz chandrę.
Dobrym uczynkiem będzie dokończenie pracy, nad którą załamujesz ręce od tygodni. I to Cię męczy. I nie możesz żyć spokojnie, bo wisi nad Tobą to coś i spać spokojnie nie pozwala.
Może to właśnie jest przyczyna mojego zniechęcenia? Może powinnam po prostu skończyć to, co zaczęłam i zacząć swobodnie oddychać?

A jakie Wy macie sposoby na chandrę? Chętnie dopiszę je do mojej listy…

Ha, mam nadzieję, że zafrapował Was tytuł dzisiejszego artykułu. Już wyjaśniam o co chodzi…

Moje opowieści powstają z różnych inspiracji. Wystarczy sen, spotkanie po latach, nowo poznana osoba, by już snuła się historia.
„Powrót do Poziomki” – moja dziewiąta książka – zaczęłam pisać po doznanym wstrząsie: obejrzałam mianowicie film dokumentalny o Indiach, kraju wspaniałym i przerażającym jednocześnie, kraju niewyobrażalnych kontrastów, gdy radża mieszka w domu za miliard dolarów, a obok ludzie rodzą się, żyją i umierają na ulicy. Zadziwiające jest to, że oni również potrafią cieszyć się życiem, a nawet bywają szczęśliwi! Nie ta porażająca bieda mną jednak wstrząsnęła, ale fakt, że w tym pięknym świecie rok w rok milion (MILION!) dziewczynek jest mordowanych tylko dlatego, że rodzą się dziewczynkami, a posag mógłby zrujnować rodzinę. Więcej: płody płci żeńskiej usuwa się nawet w ósmym miesiącu ciąży. To już nie płody, to nienarodzone dzieci.
Ja nie potrafię tego zrozumieć, ale tylko dlatego, że nie urodziłam się i nie żyłam w tak strasznej biedzie, w jakiej żyją ludzie. Nie tylko w Indiach. Na całym świecie. Nie chodziłam głodna, nie kupczono moim ciałem (a prostytuują się kilkuletnie dziewczynki), nie mieszkałam pod dachem z dykty… Dlatego łatwo (trudno) mi pisać: nie rozumiem tego. Gdyby moja rodzina, moje dzieci zaczęły przymierać głodem, myślę, że bym zrozumiała.
„Powrót do Poziomki” jest pogodną opowieścią, tak jak w poprzednich książkach, przemycam trudne treści między wierszami, ale nie epatuję tragedią. Napisałam go w jednym celu: byśmy zrozumiały, jak cholernie dużo mamy szczęścia, że urodziłyśmy się w Polsce, nie w Indiach, Somalii, Korei Północnej, Chinach, na Kubie… mogę tak wyliczać i wyliczać. Żyjemy w kraju, gdzie nie ma slumsów liczących tysiące, setki tysięcy rodzin, gdzie nie morduje się dziewczynek tylko za to, że są dziewczynkami, gdzie nie podpala się własnych żon, bo posag był za mały, gdzie nie kamienuje się zgwałconej dziewczyny, bo jej hańba przynosi hańbę rodzinie i tak dalej i tak dalej.
Czy doceniamy nasze szczęście? Czy je w ogóle zauważamy?
Patrzę czasem na Patinka, mojego rocznego synunia, i myślę, „dziecko drogie, jakie ty masz szczęście, że mieszkasz w małym białym domku bez łap, azylu spokoju i bezpieczeństwa. Oby trwało… Oby nie zagroził nam głód, choroba, czy wojna”.
Smęcę, ale znów obejrzałam program, tym razem o dzieciach umierających na malarię. Właściwie obejrzałam kawałek programu, bo się popłakałam i odpadłam w pierwszych minutach. Teraz docieram do drugiej części tematu, do 1%. Oczywiście chodzi o możliwość odpisania pewnej kwoty od podatku.
Dziewczyny, nie zapominajcie, że możecie to uczynić! Nie oddawajcie tej kwoty fiskusowi, jakkolwiek byłaby skromna. Trzy złote to butelka wody dla dziecka, umierającego z pragnienia. Może je uratować! Ale to także zabawka, czy książka, dla naszego, polskiego dzieciaczka z hospicjum…
Nie ma nic straszniejszego niż cierpienie dzieci.
Dorosły ciosy losu jakoś sobie wytłumaczy, na kogoś zwali winę, może się modlić, czy przeklinać. Dzieci cierpią, nie rozumiejąc dlaczego. Są bezbronne wobec bólu i zła. Patrzą wielkimi oczami w oczy dorosłych, mając w tych oczach tylko ból…
Znów wymiękam.
Bardzo Was proszę, znajdźcie jakąś zacną fundację i przekażcie jej swój 1%. 

Na zdjęciu: 4-miesięczne hinduskie niemowlę…

PS. Pod artykułem vox fm, który został zilustrowany tym i innymi zdjęciami nawiązała się dyskusja między internautami. Część „mundrych” była przeciw pomocy humanitarnej, proponując szerzenie wiedzy antykoncepcyjnej (i rozdawanie prezerwatyw zamiast żywności i wody). Wiecie co? Jak czytam takie brednie, to mi się nóż w kieszeni otwiera. Widzicie kobietę z zapadłej hinduskiej wsi, której majątek składa się ze stada kóz, jak raz w miesiącu idzie 100km do najbliższej apteki i prosi o 93 prezerwatywy (bo jej mąż wymaga 3xdziennie). – Proszę bardzo – mówi aptekarz i podaje jej reklamówkę z prezerwatywami. – Ile płacę? – Jedną kozę. Bo przecież kobieta nie ma pieniędzy. Ale hoduje 3 lata kozy, żeby zamienić je na prezerwatywy. W kraju, gdzie facet jest panem życia i śmierci i potrafi podpalić żonę za za mały posag, ona, nim zgodzi się na cowieczorny seks zażąda, by się zabezpieczył…. I zamieni żywicielkę rodziny na paczkę gumek…
Powiem Wam, że dorosłych mi nie żal – życie jest jakie jest, nam też bywa ciężko – ale dzieci są niewinne. One na ten świat się nie prosiły i nie mają żadnego wyboru. Stąd dzisiejszy artykuł i moja prośba. Pomagajmy dzieciom! A jeśli nie im, to zwierzętom! One też nie dostały wyboru…