Bez kategorii

Z dużym upodobaniem śledziłam losy ankiety „Kim jesteś moja Czytelniczko” i długo nie mogłam się z nią rozstać. Po pierwsze pobiłyście kolejny rekord: 242 głosy. Wielkie łał. Po drugie wyniki są zaskakujące (miejscami): 47% moich Czytelniczek mieszka w dużych miastach, po 23% na wsiach i w małych miasteczkach. Dlaczego mnie to zaskakuje? Bo myślałam, że dziewczyny z małych miejscowości mają tak ich dosyć i tak pragną przeprowadzki do dużego miasta, że będą czytały raczej „Diabeł ubiera się u Prady” niż taką „Poczekajkę”. Punkt następny, czyli co która z Was ma (ekhm, raczej kogo): 39% ma męża, 35% ma dzieci, ale najwięcej z Was ma zwierzęta (49%). Już wiem, czemu tak lubicie moje „zwierzęce” wstawki. Punkt kolejny (który bardzo mnie ucieszył): aż 72% z Was czyta co najmniej jedną książkę tygodniowo! Dziewczyny, jesteście fantastyczne! Następny punkt ucieszył mnie BARDZO. Nie tylko to, że 200 z Was (czyli 82%) lubi literaturę kobiecą (fajnie, bo ja taką piszę), a 30% także fantasy (fajnie, bo ja też taką piszę). Na koniec cieszę się, że u 70% z Was proza życia nie zdołała zabić romantyzmu i że nadal macie marzenia. Choć 28% racjonalistek także bardzo lubię (tym bardziej, że też czytają moje książki). Na koniec dowiedziałam się, że dwie z moich Czytelniczek są facetami. 🙂 Ech, dziewczyny (i chłopaki), przepadam za Wami!

Postanowiłam podzielić się ze światem zdjęciami prezentów i dowodów sympatii, jakie przez trzy i pół roku bycia pisarką od Was otrzymałam: kartki z życzeniami z najróżniejszych okazji (imieniny, urodziny, narodziny Patisia, święta, wakacje) i bez okazji. Kurzołapki własnoręcznie wykonane: zakładki, Metryczka dla Patryczka pracowicie i z sercem haftem krzyżykowym wykonana przez Sabinkę, pudełko pełne cudów od Obłoczki, album od Agnieszki, piękny świecznik od Magdy, koniki od Gosi (na tego poziomkowego musiała specjalnie sprowadzać materiał) i choinkę z makaronu od pań bibliotekarek z Jadowa… Książki z pięknymi, osobistymi dedykacjami od koleżanek-pisarek… Przez te trzy lata dostałam też sporo przetworów domowej roboty: ogóreczki palce lizać, powidełka, miód z przydomowej pasieki, byłam również karmiona ciastami! (To wtedy, gdy pisałam dnie i noce i nie miałam czasu jeść).
Czyż nie jesteście kochane?
Uważam się za szczęściarę, będąc otoczoną przez tak wspaniałe, tak opiekuńcze i szczodre Przyjaciółki.

Dziękuję.

Dziękuję także tym z Was, co piszą poruszające, piękne maile, obdarzając mnie i moje książki dobrym słowem. Obiecuję, że jeszcze długo będziemy się spotykać na kartach opowieści.
Do poczytania więc!

Ponieważ wiele moich Czytelniczek próbuje swych sił w tworzeniu własnych opowieści i nie raz zadawano mi pytanie, co zrobić, by zostać pisarką, postanowiłam w prezencie świątecznym Wam o tym opowiedzieć. Obszerniej odpowiadam na to pytanie w „Sekretniku” (chyba nawet z przykładami).
Do ad remu.
W zostaniu pisarką nie ma właściwie nic trudnego. Trzeba napisać książkę, DOBRĄ KSIĄŻKĘ. Tylko tyle i aż tyle.
Na początek wyjaśnię termin „dobra książka”: otóż jest to coś, co najpierw kupi wydawca, potem czytelnicy. Oczywiście można tworzyć dzieła zrozumiałe tylko dla jednego czytelnika (autorki) i może dostanie się nawet za nie jakąś nagrodę, może ktoś odkryje głębię powieści, wyda ją i okaże się ta książka hitem, to jest jednak ryzyko, a wydawcy niechętnie ryzykują.
Nic dziwnego: opracowanie powieści, druk, promocja to dziesiątki tysięcy złotych, nikt nie zaryzykuje takich pieniędzy dla „powieści jednego czytelnika”. Tu przy okazji obalę jeden z mitów, powtarzany przez tych, których książki są odrzucane „by coś wydać, trzeba mieć znajomości”.
Nie.
Nie trzeba mieć żadnych znajomości i mówię Wam to ja – dwukrotna debiutantka (bo raz znalazłam wydawcę jako Katarzyna Michalak, a drugi raz jako Katarzyna Lesiecka). Żaden wydawca nie utopi tych dziesiątek tysięcy na powieść znajomka. To są jego – wydawcy – pieniądze, ciężko zarobione. Tu państwo nie dopłaca do interesu, społeczeństwo też nie. To nie film ani telewizja. Po znajomości może wydawca owszem, powieść wydać, ale za pieniądze znajomka (choć nie spotkałam się z takim altruizmem, a paru wydawców znam).
Mit obalony.
Masz więc książkę, taką „pełnometrażową”. Nie jest to tomik wierszy (na poezji i jej wydawaniu nie znam się w ogóle), nie jest chudziutka niczym zabiedzone kurczę blade. Liczy sobie ze 300 stron książkowych i co dalej?
Dalej warto POPYTAĆ ZNAJOMYCH, czy da się to czytać. Uwaga: przyjaciele są mniej bezkrytyczni niż wydawca i czytelnicy. Kochają Cię, więc podoba im się wszystko, co napiszesz, a jeśli się nie podoba, to i tak powiedzą, że się podoba, bo nie chcą Ciebie zranić. Trzeba więc znaleźć ze trzy osoby, które zgodzą się obiektywnie ocenić książkę. (Na mnie nie liczcie, nie przyjmuję książek do oceny). Powinny to być osoby, którym tematyka dzieła się spodoba. Dziewczynom nie podtykaj do czytania „Traktatu o zaburzonym silniku”, a twardemu macho „Romansu z księciem”. Rozumiesz: musisz znaleźć recenzentów, który należą do Twojej grupy docelowej. Dla kogoś przecież tę książkę napisałaś, masz wyobrażenie przyszłych czytelników – to jest właśnie grupa docelowa.
Okej, recenzenci zachwyceni, co dalej?
Dalej wrzucasz tekst w worda „opcje pisowni i gramatyki” i POPRAWIASZ wszystkie BŁĘDY. Chociaż w ten sposób, przy pomocy wujka worda. Niedopuszczalne jest wysyłanie do wydawców powieści z błędami. To brak szacunku dla czytelnika (a przecież recenzent, który zaopiniuje Twoją książkę to też czytelnik). Żadne tłumaczenie (dysleksja, brak czasu, bo ja nie umiem, bo chciałam jak najszybciej, bo ja tak piszę) Cię nie usprawiedliwia. Jeśli Twojego tekstu, choćby był super, nie da się czytać ze względu na błędy, to możesz mieć pretensję tylko do siebie, gdy po kolei wszyscy Ci ten tekst odrzucą.
No. Oczywiście ja też robię błędy i też ich czasem nie wyłapię w drugim czytaniu (nawet przy pomocy wujka worda), ale od jednego błędu ortograficznego na pół książki, czy paru interpunkcyjnych I gramatycznych jest korekta. Ja mówię o czymś takim „pszyszła i naycthmiast sie połorzyła bo nie miała nic innego do roboty”. Zdanie ma głęboką treść, przyznacie same, jednak 300 stron takich zdań nie da się czytać. Aha: wydawcy dostają sporo propozycji wydawniczych i jeśli mają wybór: dobra książka bez błędów lub dobra książka do napisania od nowa wybiorą tę pierwszą.
Błędy mamy odfajkowane. Masz fajną książkę, poprawioną, dopieszczoną i… co teraz?
Teraz trzeba znaleźć WYDAWCĘ.
By to uczynić musisz namierzyć wydawnictwa, które wydają typ literatury, jaki Ty stworzyłaś. Bez sensu jest wysyłać powieść do Wydawnictw Szkolnych i Pedagogicznych. Idziesz do księgarni, szukasz książek w typie tej Twojej i ze stopki redakcyjnej spisujesz namiary na wydawcę. Potem w zaciszu domowym odwiedzasz strony internetowe wydawców i sprawdzasz w jakiej formie przyjmują propozycje wydawnicze. Jeśli 30 stron mailem, to wysyłasz 30 stron mailem, jeśli wydruk, to drukujesz, bindujesz (żeby się nie rozsypywało podczas czytania) i wysyłasz pocztą na adres wydawnictwa. Bardzo ważne: łanie zatytułuj i napisz mail, żeby nie zrazić potencjalnego wydawcy jakimś „cze, to moja kniga, jeśli bieżesz, to napisz do mnie, dogadamy sie”. Jeśli wysyłasz wydruk to również ładny, czysty, estetyczny, pamiętaj: pierwsze wrażenie jest BARDZO ważne.
Nie zapomnij swego dzieła podpisać i zostawić na siebie jakieś namiary!
Powinnaś przedstawić swą powieść 20 wydawcom, z czego ze 3 – 4 życzy sobie wydruk, reszta szanuje przyrodę ojczystą i wystarczy im mail.
No dobra, wysłałaś i… zaczyna się Wielkie Oczekiwanie.
Mit drugi: na ODPOWIEDŹ czeka się miesiącami. Jeśli książka jest kiepska, rzeczywiście, czeka się miesiącami, przy czym nadchodzą odpowiedzi odmowne, bardzo miłe, ale odmowne. Jeśli zaś jest dobra… rekordowy czas, w jakim otrzymałam odpowiedź „bardzo nam się podobało, prosimy o więcej” wynosił 4 godziny. Propozycję wysłałam w nocy o 4. rano, o ósmej miałam pierwszego maila od wydawcy. Następny odpowiedział po południu, kolejny nazajutrz, a od spóźnialskich dostawałam odpowiedzi faktycznie po kilku miesiącach, gdy książka była już w druku. Wśród wydawców też panuje konkurencja i zależy im na wyłapaniu potencjalnych perełek, nie będą więc zwlekali aż się klimat ociepli i odpowiedzą zaraz po zapoznaniu się z Twoją twórczością.
Masz więc książkę, którą ktoś chce wydać, szalejesz z radości, skaczesz pod sufit i już biegasz do empiku, przymierzać się do półek. I bardzo dobrze! To najwspanialsze chwile w życiu, gdy jeszcze nic nie mąci radości z debiutu. Ciesz się nimi jak najdłużej.
Następny etapem jest podpisanie umowy i tu moja dobra rada: podpisujesz ją na ładnych parę lat, a czasem na ładnych parę książek. Zrób to z głową. W interesie wydawcy jest UMOWA na jak najlepszych warunkach dla wydawcy, w Twoim interesie są Twoje interesy. Nie rzucaj się na oślep, nie wyrywaj jeszcze ciepłego wydruku, by podpisać cyrograf w locie. Popytaj mądrzejszych, pomyśl, odczekaj.  Negocjuj, wnoś poprawki i propozycje, bo po podpisaniu klamka zapadnie, książka zostanie sprzedana i nie odzyskasz jej przez najbliższe lata.
Teraz już tylko jedna redakcja i bój stoczony o każdą kropkę, każdy akapicik, okładka (na którą masz wpływ lub nie) i… następne Wielkie Czekanie. Na WYDANIE TWOJEJ KSIĄŻKI. Na Twoją ukochaną, wymarzoną „córeczkę”, którą wypuszczasz w świat. Świat wspaniałych Czytelników, ale i… pozostańmy przy wspaniałych Czytelnikach – tylko takich Ci w ten przedświąteczny wieczór życzę.

Top 10 to akcja, przy okazji której raz w tygodniu ma blogu pojawiają się różnego rodzaju rankingi, dzięki którym czytelnicy mogą poznać bliżej blogera, jego zainteresowania i gusta. Jeżeli chcesz dołączyć do akcji – w każdy piątek wypatruj nowego tematu na dany tydzień. Autorką pomysłu jest Klaudyna kreatywa.blogspot.com

Przyznam się Wam, że podczytuję tę akcję od samego początku. Po pierwsze dlatego, że pomysł sympatyczny, tematy ciekawe i z odpowiedzi uczestniczek można się dużo dowiedzieć o upodobaniach czytelniczych, po drugie dlatego, że (będę się chwalić, ale tylko trochę) niemal w każdym rankingu (no, co drugim) jest wymieniona któraś z moich książek (a to cieszy niesamowicie).

Wczoraj zobaczyłam nowy temat: książki na długie zimowe wieczory i… postanowiłam się przyłączyć. Będzie to pierwsza akcja blogowa, w jakiej biorę udział. Mam lekką termę (jak to przed debiutem), ale już cieszę się na następne.

Dziś więc moje Top10 (kolejność przypadkowa):

1. „Przeminęło z wiatrem” M. Mitchell (koniecznie TO wydanie, bo następne są okrutnie tłumaczone) – książka mojego życia, książka, do której często wracam, której ekranizację oglądałam sto razy, i w ogóle. (To w ogóle wydaje się być najważniejsze).

2. „1Q84” Murakami – odkrycie ostatnich tygodni, polecone przez jedną z Czytelniczek (dziękuję!). Książka ciekawa, dobrze napisana, nieprzewidywalna i z odrobiną Orientu.
 

3. „Trylogia czarnych kamieni” A. Bishop – dark fantasy dla osób o mocnych nerwach. Po raz drugi zetknęłam się z tak… hmm… mocnymi opisami scen erotycznych w książce. Mimo to bardzo ciekawa (tomy 1-3, następne są takie sobie), choć miejscami sprawia wrażenie, że sama autorka się w tym wszystkim pogubiła. 🙂

4. „Kolumbowie rocznik 20” R. Bratny – tę książkę trzeba przeczytać. Nie raz. Wspaniale napisana, opowiada o dramatycznych czasach okupacji i okresie powojennym. Dla każdej Polki i każdego Polaka.

5. „W dojrzewającym słońcu” P. Atkinson – czyli trochę lata w ten zimowy czas. Opowieść o Angielce, która zapragnęła być Francuzką, kupiła winnicę, nie utraciła jej, a na dodatek stworzyła nową markę wina i napisała o tym książkę. Bardzo sugestywną i barwną.

6. „Cień wiatru” i „Gra anioła” mojego ukochanego Zafona – ta pierwsza to odkrycie mego pisarskiego życia, to znaczy czasów, w których sama już byłam pisarką. Pamiętam moją myśl po przeczytaniu tej książki „Jak ja chciałabym tak pisać…”. „Gra anioła” jest (moim skromnym zdaniem) jeszcze lepsza, ale… przy drugim czytaniu!

7. „Tkacz iluzji” E. Białołęcka – jedna z najlepszych polskich fantasy, jakie czytałam. Urocza, dobrze napisana, z oryginalnym pomysłem, porywająca… Tomy są bardzo dziwnie ponumerowane i sama nie wiem, czy te powyżej to pierwsze, czy środkowe.

8. „Gosposia prawie do wszystkiego” M. Szwaja – pierwsza książka tej autorki i książka, która bardzo mi się spodobała. Dla miłośniczek polskiej literatury kobiecej jak znalazł. Jedynie ta okładka… ktoś zrobił krzywdę i książce, i autorce.

9. „Autobiografia” A. Christie – nie czytuję autobiografii, czy może raczej nie czytywałam, aż… do tej książki. Wspaniale, lekko, z dystansem i humorem – tak została napisana. Połknęłam w parę wieczorów.

10. „Sklepik z marzeniami” S. King – żeby urozmaicić Top10 dorzuciłam ten horror mistrza Kinga. Przyznam, że treści nie pamiętam (czytałam wieki temu), ale pamiętam, że zrobił na mnie wrażenie.

Dodam na zakończenie, że przy wyborze mojego TopZimowego10 kierowałam się także objętością, bo na długie wieczory książka nie może być cienka.

Słuchajcie, mam problem. Kończą mi się imiona dla bohaterów (całe szczęście, że nie dla własnych dzieci…). Powiecie: kobieto, imion są dziesiątki, może nawet parę setek! Ale… to nie jest takie proste. Imię wpływa na postać. Inaczej: jeśli znam kogoś o imieniu powiedzmy Artur i ten ktoś jest padalcem, to nie zrobię z niego w książce fajnego faceta, co to każda by go chciała. To se ne da. Piszę „Artur” i widzę padalca (nota bene: nic nie mam do jaszczurki padalca). A że znam coraz więcej i więcej osób, ciągle jakieś imię mi się z kimś kojarzy. Imiona pozytywne: Andrzej, Patryk, Łukasz, Bogusia, Patrycja, Lidka etc… już wykorzystałam i to nie raz. Albo znam osoby o tych imionach i je lubię/kocham/uwielbiam, albo nie znam, więc mogę kreować bohatera jak mi się chce (i to jest dużo lepsze). Nie może jednak w moich powieściach non stop przewijać się Patryk i Patrycja! Cierpię, dziewczyny. Cierpię na niedobór imion. Proszę o podpowiedź, bo chyba skończę z polską prowincją i przeniosę się do Ameryki. Tam można dziecko nazwać nawet Jabłkiem i wszyscy happy.

PS. Ankieta! Zapomniałam ogłosić najnowszą ankietę! Tym razem o Was. Cmok.
PS2. Na zdjęciu oczywiście Patryk (i Kasia-Grubasia).

Cześć, moje kochane Czytelniczki i Czytelnicy oczywiście też cześć. Jak wspomniałam w poprzednim wpisie wygląda na to, że mnie i moich wynurzeń może na tej stronie nie być (choć parę artykulików Wam się podobało), byle było dużo konkursów i ciekawe ankiety. Do ankiet kiedyś dojdę (na razie cieszę oczy ostatnią, która pobiła kolejny rekord popularności: 201 osób w niej głosowało!).
Dziś konkursy.

Konkurs nr 1 „Za jedno zdanie”
Czytam sporo recenzji moich książek (za wszystkie bardzo dziękuję, no, będę szczera: za te dobre bardzo dziękuję, za konstruktywną krytykę również, tych, w których autor się mnie czepia, bo musi się na kimś wyżyć nie czytam i nie jestem za nie wdzięczna), niektóre z nich mają jednak „to coś”, co zapada mi w serce i Autorkom takich właśnie pragnę podziękować (dodam, że nie wiedziały one, iż biorą udział w konkursie „Za jedno zdanie”). Pierwszą z nich jest Ania-Markietanka za „Dla mnie pani Kasia Michalak jest jakimś fenomenem – każda kolejna książka, którą biorę do ręki jej autorstwa jest jeszcze lepsza od poprzedniej!” z recenzji „Sklepiku z Niespodzianką. Bogusi”, drugą MONIQUE za „Po przeczytaniu doszłam do wniosku, że Tolkien to się powinien od Pani uczyć, bo to co ja przeżyłam czytając „Grę o Ferrin” zmieniło moje podejście do książek fantasy”.
Aniu, Moniczko, bardzo Wam dziękuję i proszę o adres, na który mogę wysłać książki.

Wielki Konkurs Recenzjowy odsłona 3
Dwie poprzednie Wam się podobały, czas więc na nową zabawę. W konkursie biorą udział recenzje moich powieści wydanych w roku 2011, czyli „Lata w Jagódce”, „Sekretnika”, „Sklepiku z Niespodzianką. Bogusi” lub „Powrotu do Poziomki”, umieszczone na blogach lub portalach książkowych. Linki do recenzji możecie wklejać w komentarzach pod tym wpisem. Mogą być to recenzje już napisane lub te, które dopiero napiszecie. Zapraszam do zabawy.

Konkurs Sekretnikowy
W tym konkursie, by wygrać bardzo szczególną nagrodę (nie wiem jeszcze jaką, ale coś wymyślę, a że wyobraźnię i pomysły mam…) należy napisać w komentarzu jak „Sekretnik” pomógł Wam w spełnieniu marzeń. Mam nadzieję, że choć jednej pomógł i któraś z Was może się tym podzielić. Jeśli z jakichś powodów nie chcecie o tym pisać na forum publicznym, proszę o maila z dopiskiem „Konkurs Sekretnikowy”.

Konkurs Top10 książek dla mnie wygrała Panna-Cotta20 za książkę „Sekretny język kwiatów” faktycznie zachwyciła mnie ta powieść. Poproszę o adres do wysyłki!

Pamiętam, że AniaBZ, Klaudia i Jolinka wygrały Wyjątkowy Konkurs na c.d. Sklepiku z Niespodzianką. Adela. Czekam na gotowe, wydrukowane książki i natychmiast gdy je dostanę, wysyłam do zwyciężczyń.

Kochane, wszystkim zwyciężczyniom serdecznie gratuluję, potencjalne zwyciężczynie zapraszam do wzięcia udziału w konkursach które trwają (Wielki Konkurs Recenzjowy, Konkurs Sekretnikowy) lub dopiero się rozpoczną. Pamiętajcie, że nie znacie dnia ani godziny i w każdym artykuliku może zostać jakiś mini-kon ogłoszony!

Jak w temacie. Gdzie byłam? Nie powiem. Nie chcę Was wkurzać pięknymi opisami ciepłych mórz, alejami palmowymi, białym piaskiem, błękitną wodą i słońcem od rana do wieczora (z przerwami na wielodniową ulewę, burze, porywisty wicher i takie tam), gdy za oknem mamy… właściwie bardzo ładny dzień mieliśmy dzisiaj. Wprawdzie mało samolot się nie przewrócił przy tym wichrze, ale gdy dojechałam do Poziomki…

Ech… mogą sobie te ciepłe morza być, może słońce świecić gdzieś dzień cały, że tylko na plażę i pod palmy, ja jednak kocham moją Poziomkę, mój domek (prądu i wody nie było, gdy dojechałam, czym wcale się nie przejęłam, bo od razu poszłam spać po całonocnej podróży), moje sosny (co mi tam palmy!), brzozy i stęsknione sikorki (stęsknione za ziarnami słonecznika, nie za mną, co do tego nie mam złudzeń).
Co ja chciałam powiedzieć, zaczynając ten post, oprócz tego, że wróciłam? Aha: widzę, że moje artykuły, artykułami, ale Wy najbardziej lubicie ankiety i konkursy. Przygotujcie się na to i na to w najbliższych dniach.
„Powrót do Poziomki” ślicznie sobie (dzięki Wam, moim Czytelniczkom) radzi na listach przebojów. Zbiera też bardzo dobre opinie! Bardzo, bardzo dziękuję. Od Wydawcy dostałam wiadomość, że cała owocowa trylogia na Święta zostanie wydana w twardych oprawach (i może jakimś opakowaniu), będzie więc pięknym i miłym prezentem pod choinkę. Od Wydawcy „Poczekajki” dowiedziałam się natomiast, że z powodu wyczerpania nakładów, przygotowywane jest wznowienie trylogii słonecznej w nowej szacie! Bardzom jej ciekawa!
Dobre wiadomości na powitanie, prawda?
To ja wracam do pisania „Sklepiku z Niespodzianką. Lidki” mam już połowę i bardzo mnie to cieszy.

Czasem trafiam na mój kanał ytb (bo jakiś komentarz się pojawia i należy go zaakceptować) i przeglądam to, co do tej pory stworzyłam na polu filmowo-trailerowym. Przypominając sobie, „jak to było” podczas realizacji raz mi włosy dęba stają (i dziwię się, że wszyscy żyją), raz łza wzruszenia w oku kręci. Postanowiłam więc przypomnieć tę działkę mojej twórczości z krótkimi notkami odautorskimi.

1. „Poczekajka” – miniekranizacja mojej pierworodnej. Powstała dlatego, że książka jest bardzo „filmowa”, a że na ekranizację nigdy nie nazbieram tych chorych milionów, zrobiłam ku własnej satysfakcji choć trzy minuty.

2. „Rok w Poziomce” – to były piękne dni (te, w których kręciliśmy trailer): złota polska jesień i ja, spodziewająca się Patinka. Byłam wtedy bardzo szczęśliwa i zostało mi to do dziś. 🙂

3. „Sklepik z Niespodzianką. Bogusia” – kocham ten filmik, bo zatrzymał na zawsze trzy sekundy z niemowlęctwa Patryka – wystąpił tu bowiem w oscarowej roli małego głodnego żółwia. 🙂

4. Wywiad na temat „Lata w Jagódce” – lubię Gabrysię, lubię resztę bohaterów i lubię „Jagódkę” (bo sama się napisała) – stąd miejsce 4.

Na mojej stronie ytb filmików jest więcej (jest m.in. Poczekajka making of, czyli jak powstawał teledysk), możecie znaleźć je TUTAJ
Są tu między innymi utwory skomponowane do „Gry o Ferrin”.
Słuchajcie, oglądajcie, komentujcie, jednym słowem (no, trzema): bawcie się dobrze!

Ponieważ lubimy ankiety – Wy wypełniać, ja wyciągać z nich wnioski – oto tam, po prawej stronie (mojej prawej) nowa, bardzo ważna ankieta. Jak zagłosujecie, tak będę pisała. Trwać będzie nieco dłużej, bo wyjeżdżam, ale już po powrocie zapoznam się z wynikami i siądę do „Sklepiku z Niespodzianką. Lidki”, by napisać go zgodnie z Waszymi oczekiwaniami. Możecie oczywiście wybrać kilka odpowiedzi.
Endżoj!
PS. Tam powyżej, i po prawej również, powinno być sporo emotków ;)…

Przyłapałam się na tym, że jestem nienormalna. Nie idźcie w moje ślady i nie kupujcie małego białego bez łap na punkcie którego oszalejecie. Już wyjaśniam, o co tym razem mi chodzi: otóż zbliża się zima. Pewnie będzie ostra, bo Indianie trzeci rok chrust zbierają (był kiedyś taki kawał). Mi tam jest ciepło (odpukać, dopóki śniegiem nie sypnie i trakcji elektrycznej nie pozrywa), ale wiem, że zwierzaki zaczną marznąć. Jednak spokojnie! Sikorki już demolują karmnik, pełen ziaren słonecznika (łuskanego, rok temu kupiłam 25kg na allegro, bo w mniejszych ilościach nie sprzedawali, a paczuszkę ze sklepu to ptice w jeden dzień pochłaniają) i słoniny, na nowo również odkrywają budki (sto tysięcy budek – na każdym drzewie co najmniej jedna).
Wiewiórkom kupiłam orzechy laskowe (wyrywając je dziecku, które też miało na nie chęć). Sójki drą się radośnie, siedząc na kablu elektrycznym, zapewniającym prąd w Poziomce (mam nadzieję, że go nie zerwą) i czekając na smakowite resztki. Uwaga: ja lubię i sójki, i sroki, i wrony i całą resztę pogardzanych rozbójników – wiem, że zjadają jajka i pisklęta innych ptaków, ale… po pierwsze nie mają wyboru, bo takimi je natura stworzyła, po drugie: nie moich, bo moje małe sikorki są bezpieczne za małymi dziurkami budek, z kolei kosiąt nic nie ruszy, bo… nawet ja się ich rodziców boję – szczegóły w „Powrocie do Poziomki”.
Zapytacie, czemu uważam, że znienormalniałam? Przecież każda z Was dba o braci mniejszych?
Otóż… (nie, nie przyznam się… oj, przyznaj, do kradzieży własnego samochodu się przyznałaś… no dobrze) wzruszyłam się dziś wieczorem, gdy wróciłam z długiej podróży, na widok pająków-zegarków (taka kulka na ośmiu nitkach), rozpłaszczonych na ścianach domku, pod lampą. Wokół mgła i temperatura bliska zeru, a one sobie łapy grzeją… Wzruszać się na widok pająków to już przesada. Ale co mam z nimi zrobić? Przecież nie ubiję zmarzniętych bidoków, nie wadzą mi niczym. Martwi mnie jedno: mam nowego lokatora, którego też na mróz nie wyrzucę. Mysz. Właśnie chroboce za kredensem. Wezwałabym na pomoc Tosię, ale mój łowny kot na widok myszy pewnie się jedynie zdziwi. A potem zaakceptuje, a może nawet polubi. Bo my się tu wszyscy w Poziomce lubimy.
Czego i Wam z serca życzę.

PS. Jak było do przewidzenia w ankiecie wygrała bezapelacyjnie okładka „Roku w Poziomce” i całej serii owocowej. Nieco niżej była „Poczekajka”. Padł rekord oddanych głosów! 155! Dziękuję, Kochane, za zaangażowanie, wierzcie, że biorę sobie do serca i pod rozwagę Wasze opinie.

PS2. Na wczasy biorę pięć poleconych mi przez Was książek. Po powrocie zdam relację które. Jedno pytanie: dlaczego to takie „cegły”?! Przecież ramię mi odpadnie!!! :*

Słuchajcie, ważna sprawa! Wyjeżdżam na jakiś czas pracować w ciszy i spokoju (zupełnie, jakby w Poziomce było głośno… ale chodzi o zmianę klimatu, takie sanatorium). Będę nie tylko pisała, ale i czytała, a ostatnio zupełnie nie podchodzą mi książki współczesne. Nie wiem dlaczego. Kiedyś zaczytywałam się powieściami polskich autorek i autorów, uwielbiałam fantasy, thiller medyczny… Teraz szukam czegoś innego. Może czas na powrót do klasyki? A może trochę biografii? Może nie spostrzegłam, że powstał nowy nurt w literaturze i ktoś mi go przedstawi?

Dziewczyny, potrzebna Wasza pomoc, bo wszystkie tutaj, jak jedna żona, czytacie. Dużo i namiętnie. Podpowiedzcie tytuły, które MUSZĘ poznać. Niech uzbiera się 10 książek, które zabiorę ze sobą w podróż. Proszę o Wasze propozycje z uzasadnieniem, czy króciutkim opisem.

Jeżeli jakaś książka z Waszej półki mnie zachwyci, jeśli dzięki którejś z Was odkryję coś nowego (lub starego) dla siebie, obiecuję podziękowanie w postaci mojej książki z osobistą dedykacją.