Bez kategorii

Kurczę, ale ten czas leci. Mało nie przeoczyłam ostatniego Wieczorku Czwartkowego w tym roku! Bardzo, bardzo udanym dla mnie roku, za co dziękuję Opatrzności, ojczyźnie i Wam, drogie Czytelniczki, a także moim Wydawcom, rodzinie i przyjaciołom, sąsiadom, mieszkańcom Poziomki i okolic oraz… zagalopowałam się. W dwóch słowach: jestem wdzięczna. A z siebie dumna.

Rok temu, pamiętam jak dziś, w Sylwestra, a potem po północy, siedziałam i pisałam. Chyba „Adelę” pisałam. Bo moim postanowieniem noworocznym na zacny 2012 było: pisać, pisać, pisać. Udało się, czy raczej dokonałam tego. Zauważcie różnicę między „udało się” – jakby wszystko zależało od szczęścia, a „dokonałam tego” – gdzie coś jednak zawdzięczam sobie.

Co będę robiła w Sylwestra AD2012? Cóż, na dobry początek spojrzę wstecz, na minione dwanaście miesięcy, potem… pomyślę, czego mogę dokonać w roku 2013. I, znając siebie, zacznę pisać. Może to wyglądać na jakiś nałóg, czy obsesję, ja jednak wierzę w moc Nowego Roku i postanowień noworocznych oraz siłę autosugestii. Tym razem jednak będę pisała nie powieść, a… scenariusz. Bo tym właśnie chcę się zająć w przyszłości.

No dobra, tyle o mnie. Pytanie do Was: czy czynicie postanowienia noworoczne? Jeśli tak, czy realizujecie je? Jakie macie plany na przyszły rok? Bardzom ciekawa.

Zapraszam do dyskusji i komentarzowania.

Gdyby moi Przyjaciele mieli określić mnie jednym słowem, pewnie byłoby to „nieprzewidywalna”. Rzeczywiście. Jestem dosyć… spontaniczna w działaniu i nawet moja rodzina, dzwoniąc po południu, by zapytać „co słychać” nie do końca jest pewna, czy dodzwoniła się do miejsca mojego zamieszkania, którym od czterech wspaniałych lat jest Poziomka w Urlach City, czy… gdzieś zupełnie indziej. Rzadko jest owo gdzieś zupełnie indziej, bo nie lubię opuszczać domu, ale jeśli już to robię, to nieoczekiwanie. Któregoś dnia budzę się i stwierdzam, że wyjeżdżam. Mówię mamie, która pod moją nieobecność opiekuje się Patisiem, że wyjeżdżam, mama, podchodząc do tego ze zrozumieniem odpowiada „okej, a kiedy mniej więcej wrócisz?” ja oczywiście nie wiem kiedy, ale jak najszybciej, bo jeszcze nie wyjechałam, a już tęsknię za dzieckiem i domem, po czym pakuję się, wsiadam w pociąg, czy pks i tego samego dnia jestem zupełnie gdzie indziej. I to jest fajne. Poczucie totalnej niezależności od nikogo i niczego. Chcę – jadę. Nie chcę – nie jadę. Uwaga: wystarczy mi samo poczucie, że jestem wolna i swobodna, rzadko je sprawdzam, bo jak wspomniałam: jeszcze nie wyjechałam, już tęsknię.

Oczywiście „pojawiam się i znikam” to nie jedyne przejawy mojej nieprzewidywalności. Przyjaciele i bliscy zupełnie nie kontrolują tego, nad czym obecnie pracuję, co piszę, jakie i z kim umowy podpisuję, o czym z kim rozmawiam. Nikt tego nie ogrania. Oprócz mnie, rzecz jasna. Ja dokładnie wiem co, kiedy i dla kogo piszę lub mam napisać. Taka sprytna szufladka w moim mózgu jest specjalnie do ogarniania nieogarniętego przeznaczona.

Czym Was więc mogę (nie)zaskoczyć w przyszłym, ale już prawie obecnym, roku 2013?
Dla miłośniczek pogodnych serii – poczekajkowej, owocowej, z kokardką – ogromnym zaskoczeniem będą „Mistrz” i „Bezdomna”. To bardzo… mocne książki. Mocne pod każdym niemal względem. „Mistrz” zmieni mój wizerunek w Waszych oczach, bo nie będę już taką grzeczną, „ułożoną” Kasią M., mam nadzieję, że zmieni też moje „zaszufladkowanie” z pisarki literatury kobiecej na pisarkę. Do tej pory nie miałam nic przeciwko temu zaszufladkowaniu, nie uwłaczało mi ono i nie uwłacza, bo wolę być pisarką literatury kobiecej, niż zarządcą nieruchomości, ale… szufladka okazała się za ciasna. Poszerzam metraż. „Bezdomna” natomiast to jeszcze mocniejsza niż pierwsza książka z serii „z czarnym kotem” powieść obyczajowa. Porusza bardzo, bardzo bolesne tematy, które na dodatek mogą dotknąć każdej z nas. A bezdomność głównej bohaterki to… chyba najmniejszy z jej problemów.

Zaskoczeniem (przyjemnym, bo naprawdę oczekujecie tych powieści) będzie wydanie w 2013 kolejnych tomów Kronik Ferrinu i wznowienie tomu I, by pasował do całości. Bardzo jestem ciekawa nowej oprawy graficznej serii i tego, jak przyjmiecie następne tomy. Moim skromnym zdaniem (wspartym przez nieliczne grono tych, co Kroniki Ferrinu czytały) każdy tom jest lepszy od poprzedniego, a Anaela samą siebie przechodzi w tomie IV… No dobra, więcej o Ferrinie nie piszę, bo czekacie na kontynuację już tak długo, że pewnie nie bardzo kojarzycie jak główna bohaterka miała na imię…

Zaskoczeniem (nadal mam nadzieję, iż przyjemnym) jest… ilość zaplanowanych na 2013 książek. Wygląda na to, że będzie ich osiem. Przy czym cztery i trochę są gotowe. Alleluja. Nie, nie, nie chcę już myśleć o żadnych „Czarnych Księciach”! Nie w 2013! Pewnie napisałabym ów gotycki erotyk, skoro tak dobrze idzie mi pisanie, pomysł jest, wydawca też, a i Czytelniczki chętne się znajdą, ale… mam chęć na zupełnie coś innego. Poprawka: nie tylko chęć, ale i szanse. A skoro pojawiają się nowe możliwości, ja jestem pierwsza w kolejce do skorzystania. Pamiętajcie: trzeba łapać szanse za ogon i nie puszczać, gdy tylko zjawią się w zasięgu ręki. Po raz drugi mogą się nie pojawić, a zrezygnować zawsze zdążysz. Nie będzie dla nikogo tajemnicą, że ten nowy, fascynujący projekt to e.k.r.a.n.i.z.a.c.j.a. Tu zastanowiłam się: dlaczego tak bardzo mi na niej zależy? Prawdopodobnie dlatego, że zawsze, ale to zawsze pociągało mnie pisanie scenariuszy: dialog i akcja, minimum opisów – to to, co mi bardzo pasuje. I jeszcze ograniczenia, które niesie ze sobą powieść, a których nie ma film… Nie odpuszczę więc, choć oznacza to rezygnację ze snu i posiłków. Kto wybrałby sen, jeśli ma do wyboru dobry film? 🙂 Chociaż to, czy film będzie dobry w minimalnym stopniu zależy od scenarzysty… Cały czas myślę o miniekranizacji – coś na wzór teledysku do „Poczekajki”, gdzie miałabym wpływ na całość, ale… gdy przypomnę sobie ile nerwów kosztowała mnie 3-minutowa „Poczekajka”, to chęć mnie dochodzi. Ale jednak… może pierwszy odcinek „Roku w Poziomce”? Może „Ferrin”, taki króciutki, parę minut? A może „Mistrz” z obłędnym Raulem, czy… „Nadzieja”? Kurczę… to ja się jeszcze zastanowię.

Mam zamiar popracować nad blogiem i zmianą jego koncepcji a może i wyglądu, bo czuję, że słodkie poziomki na żółtym tle już do mojej twórczości nie pasują. Zmieniam się – zmienia się ona. Co jeszcze planuję? Będą wieczorki dyskusyjne, będą wpisy osobiste, które teraz pojawiają się z rzadka w zakładce „co słychać”, bo wiem, że interesuje Was codzienne życie Poziomki, ale będą też recenzje książek. Tylko tych, które uważam za warte polecenia. Mam bowiem zasadę: piszę o czymś/o kimś albo dobrze, albo wcale. Myślałam nad ponownym otwarciem forum, ale… nie dam rady. Po prostu nie dam rady. Forum bardzo absorbuje czasowo, jeszcze bardziej niż facebook, a już na pewno tam samo uzależnia, a ja nie chcę nowych uzależnień. Wystarczy, że od narkotyku jakim jest pisanie i wydawanie książek się uzależniłam… Jeżeli macie jakieś pomysły, czy uwagi do prowadzenia blogu, to bardzo o nie proszę. Zawsze ceniłam sobie Was, moje Czytelniczki i starałam się być blisko.

Teraz żegnam się Bożonarodzeniowo i do zobaczenia już wkrótce.

PS. Karmicie rybki??

Słuchajcie, mam dziś dla Was coś fajnego. Parę fotek i kilka linków, dzięki którym powstała moja najmłodsza, nieco skandalizująca, powieść sensacyjno-erotyczna, czyli „Mistrza”. Więcej o samej książce w odpowiedniej zakładce u góry strony, dziś o jej powstawaniu.

Najpierw był pomysł. Tam poniżej macie fotografię początku powieści. Napisałam ją… nie wiem jak dawno temu. Chyba dawno, skoro jest to rękopis w pożółkłym zeszycie, bo od lat używałam do pisania komputera, potem kolejnych laptopów, a jednak coś (bez tytułu – dziwne, bo zawsze dawałam moim powieściom tytuł), co niedługo ukaże się w księgarniach jako „Mistrz” pisałam długopisem, w zeszycie w kratkę. Potem przepisałam część na tej oto stareńkiej maszynie do pisania (która obecnie stoi na honorowym miejscu w moim domu i w której klawisze z zapałem uderza Patiś – przyszły pisarz jak sądzę). Myślę, że zaczęłam pisać tę opowieść jakieś dwadzieścia lat temu. Do tej pory przeleżała w szufladzie bo nie nadszedł na nią czas. Gdy Wydawca zwrócił się do mnie z propozycją napisania erotyku, od razu pomyślałam o skromnym zeszycie w kratkę i historii Raula, porwania, mafii, niewinnej dziewczyny. Napisałam opowieść od nowa, posiłkując się zapiskami sprzed lat i oto jest. Czy raczej będzie. Już 23. stycznia w księgarniach.

Przyznam, że jeszcze nigdy nie wahałam się tak długo nad wydaniem powieści. Napisać erotyk to trudna sztuka. Musi być pikantnie, ale bez przesady, a jednocześnie nie nudno. I nie podobnie do innych erotyków, a na ile sposobów można opisać akt seksualny? Ja na szczęście mogłam wesprzeć się na szybkiej, sensacyjnej akcji. „Momenty” są jedynie ozdobnikiem.
Czy mi się udało – ocenicie sami. Pierwsze recenzje są wspaniałe.

Oprócz starego rękopisu podczas pisania towarzyszyły mi dwie piosenki. Odsłuchajcie, bo warto. No i szum morza, bo pisałam „Mistrza” w hotelu Bryza nad naszym pięknym polskim Bałtykiem. Uwaga: szykuje się wieczór z Katarzyną Michalak! Właśnie w Bryzie, w Juracie! Gdy będę znała szczegóły na pewno dam znać. Dziś otrzymałam z Bryzy zaproszenie i dziś zaczęliśmy z Wydawcą nad tym spotkaniem pracować, bo chcemy nagrać tam ciekawy wywiad.

Okej, oglądajcie, słuchajcie, a ja wracam do obowiązków. Tym razem obowiązków mamy. Wieczorem „Bezdomna” i historia Kingi…

http://www.youtube.com/watch?v=bHUH8cP7p90
http://www.youtube.com/watch?v=F_DnSMJBsmM

Cześć Wam,

dziś inauguracja Poniedziałków Dyskusyjnych, czyli comiesięcznych spotkań (dopóki tytuły się nie wyczerpią, co szybko nie nastąpi) z moimi książkami. Zauważyłam już jakieś cztery lata temu, że macie potrzebę podzielenia się swoimi przemyśleniami o książkach, a nie zawsze da się bez zdradzania treści, oto więc mamy: absolutnie spoilerowe Poniedziałki Dyskusyjne, wzorowane na Dyskusyjnych Klubach Książki, czyli Każdy Wchodzi na Swoją Odpowiedzialność.
I w treści dalszej wpisu i w komentarzach zdradzana będzie treść dyskutowanych książek.
Może być fajnie!
Dziś sprawdzimy…
Już od tej pory zaczyna się dyskusja, czyli czytaj więcej ale nie oczekuj potem po książce zaskakującego zakończenia, bo prawdopodobnie poniżej je poznasz.
Pamiętajcie o jednym: powyżej 200 komentarzy (a Wy ja się rozpędzicie, to potraficie dobić i do 300) blogger zwija stronę i wyświetla się komunikat: załaduj więcej. Wtedy trzeba w to kliknąć i… dyskutować dalej.

Na pierwszy ogień idą moje „najstarsze”, czyli seria poczekajkowa (bez Sekretnika! O „Sekretniku” dyskutować dziś nie wolno!).
Poczekajka…
Zachcianek…
Zmyślona…
Kurczę, jak to dawno było! Ale pamiętam jak dziś pierwsze dyskusje na forum „zielonej strony”: czy Patrycja nie była zbyt naiwna, dając się tak łatwo zwieść najpierw Gabrielowi, potem Łukaszowi? Czy przemiana Łukasza jest prawdopodobna?
O, to dobre pytania na początek.
Mi tam Patrysia – taka ufna i naiwna – wcale a wcale nie przeszkadzała, bo to moje alter ego sprzed lata. Ja taka byłam. I tak samo postrzelona jak Ewa z Poziomki do tego (wyobrażacie sobie, jak trudno mi ze sobą czasem wytrzymać i jak siebie czasem wnerwiam? :D).
No dobra, laski nebeskie, czekam na Waszą pasjonującą dyskusję o serii poczekajkowej. Będę ją śledziła, będę czytała, może czasem wtrącę coś od siebie, ale rozumiecie, że Patiś nie da mi posiedzieć z Wami do godz. 22:30).

Zapraszam do dyskusji!

PS. Chyba po raz pierwszy prezentuję całą serię w nowych okładkach. I jak się Wam widzi?

Jest taki mężczyzna: niesamowicie przystojny, obłędnie sławny i bogaty, może mieć każdą kobietę, którą zechce (i nie mówię tu o Raulu z „Mistrza”, bo ten facet, którego imię zaraz zdradzę istnieje naprawdę). Ma więc urodę, sławę, pieniądze, powodzenie, wykonuje pracę, która jest jego pasją, a tysiące dziewczyn chętnie wskoczyłyby mu do łóżka i zostały tam na dłużej, na dodatek jest zdrowy (przynajmniej fizycznie nic mu nie dolega) – jednym zdaniem: powinien być zupełnie i bezgranicznie szczęśliwy, a… zmaga się z depresją, samotnością i poczuciem winy. Jego serdeczny przyjaciel przedawkował narkotyki i zmarł, za co obwiniono tego, o kim mówię; narzeczona urodziła martwą córeczkę, a potem zginęła w wypadku samochodowym, nie udało się mu również uratować chorej siostry, mimo wszystkich pieniędzy tego świata. Już kiedyś Wam o nim opowiadałam: to Keanu Reeves.

Jest taka kobieta: mieszka w niewielkim miasteczku gdzieś w Polsce z dwoma synami – jeden cierpi od urodzenia na porażenie mózgowe, drugi miał niedawno poważne problemy z narkotykami. Mąż opuścił ją zaraz po urodzeniu bliźniaków „bo przerosło go posiadanie niepełnosprawnego dziecka”. Kobieta ta walczy z każdym dniem, obraca każdą złotówkę, nie stać jej na ciuchy, czy kosmetyki, ale na rehabilitanta dla syna pieniądze zawsze znajdzie. Drugiego potrafiła wyciągnąć na czas z nałogu. Nigdy nie miała depresji, bo nie mogła sobie na nią, mając pod opieką dwoje dzieci, pozwolić, jest pogodna i urocza, ma ogromne poczucie humoru, wewnętrzne ciepło i duży dystans do życia i samej siebie. Podziwiam ją z całego serca.
Nasz bohater ma wszystko, nasza bohaterka nic. A mimo to ten pierwszy jest nieszczęśliwy, ta druga uważa się za szczęściarę, bo „przecież mogło być gorzej”.

Pytanie na dziś: co byście wolały – mieć, czy być? Czy pieniądze rzeczywiście szczęścia nie dają? A jak to jest ze spełnianiem marzeń? Przecież za pieniądze można mieć (niemal) wszystko! Co myślicie o powiedzeniu: „pieniądze to nie wszystko, ale wszystko bez pieniędzy jest niczym”?

Nie wiem dlaczego w naszym kraju pieniądze są tematem tabu. Czy jesteśmy narodem tak zawistnym, że nie wolno się do nich przyznawać? Czy tak ubogim, że po prostu nie ma o czym mówić?

Ja widziałam i luksus, i straszne ubóstwo. Sama byłam kiedyś w takiej sytuacji, że stać mnie było na jedną bułkę dziennie i kisiel, jako ciepły posiłek. Wspominam to jako najczarniejszy czas w moim życiu. Głód i bezradność. Nie chciałabym przeżyć tego jeszcze raz, nawet kosztem „być” zamiast „mieć”.

Bardzo podstępnym wrogiem jest pętla kredytowa, w którą wpaść może każdy, a jednak zaciskamy ją sobie na szyi, by wyjechać na wakacje, czy kupić większą plazmę, lub lepszy samochód. Będąc na dorobku i mając dostęp do łatwych kredytów kupujemy apartamenty, na których spłatę po utracie pracy nas nie stać.

Taaak… to temat rzeka.

Ciekawe, co Wy na to?

Pamiętajcie, że po 200 komentarzu blogger zwija stronę i trzeba nacisnąć „załaduj więcej” i… do dyskusji, kochane. Mieć, czy być? Pieniądze dają szczęście, czy jego nie dają? Ciekawe, co odpowiedziałby Keanu. Bo zdanie mojej Przyjaciółki znam.

Ale praktycznie nadal jestem wyjęta z życia blogowego za sprawą twórczości własnej, która domaga się i piszczy: zajmij się mną, zajmij! oraz za sprawą stęsknionego dziecka, które domaga się i piszczy: zajmij się mną, zajmij! (Zmówili się, czy co?).

A tak bardziej serio: podjęłam dodatkowe wyzwanie, czyli projekt scenariuszowy i chcę je skończyć, by cieszyć się pisaniem „Bezdomnej”. To znaczy nie wiem, czy będę się tak cieszyć, bo co zaczynam o Kindze (bohaterce „Bezdomnej”) pisać, to płaczę. Ale ta powieść musi powstać i basta!

Wpadłam też na pewien pomysł i Wy się wypowiedzcie: jest Wieczorek Czwartkowy (i w tym tygodniu już Was zapraszam, choć nie wiem jeszcze o czym będziemy gawędzić), ale zauważyłam, że przydałby się Dyskusyjny Poniedziałek. Otóż… kiedyś, gdy istniało forum na Zielonej Stronie, były zakładki do poszczególnych książek (choć tych książek jeszcze wtedy mało było) i tam można było o owych książkach dyskutować, zaznaczając, że to SPOILER, czyli, że zdradza się treść. Pomyślałam, że można byłoby w każdy poniedziałek brać „na warsztat” którąś z moich książek, czy serię (bo trudno rozmawiać TYLKO o „Poczekajce”, a już nie o „Zachcianku”) i uprzedzając Czytelniczki, że ja w artykule będę zdradzać treść książki, a Wy w komentach również i kto książki nie czytał, ten niech się czuje uprzedzony, dywagować: czy Łukasz powinien z Patrycją postąpić tak a nie inaczej (tutaj dyskusja), czy Ewa powinna odpuścić sobie Andrzeja, czy też walczyć o szczęście etc.

Dlaczego wpadłam na ten pomysł? Bo mam do Was pytanie. Właściwie to mnóstwo pytań, które mi się rodzą w głowie, gdy czytam recenzje: na przykład – jak według Was powinna zakończyć się „Nadzieja”? Czy Liliana w drugim tomie (o ile by taki powstał, ale nie powstanie) byłaby dla A. taka sama jak dla A., czy coś ją życie nauczyło? A już najnowsze pytanie brzmi: czy według świeżo upieczonych Czytelniczek Daniel postąpił z Danką słusznie, czy nie?
Błagam, nie odpowiadajcie!!! Bo Czytelniczki, które jeszcze nie czytały Wiśniowego Dworku stracą radość czytania, ale gdyby za pół roku Poniedziałek Dyskusyjny otworzyła właśnie ta książka, owego pytania mogłybyście się spodziewać.

Soł: próbujemy? Zaczynając za tydzień od serii poczekajkowej? Komenty wchodziłyby tak jak we czwartki, w czasie rzeczywistym, nie byłby to quiz, a rozmowa, jak w Dyskusyjnych Klubach Książki…

Wypowiedzcie się, moje Kochane, a ja idę spać.

Ten Dyskusyjny Poniedziałek byłby raz w miesiącu, bo tylu książek by zapełnić tygodnie, to jeszcze nie napisałam…

PS. „Wiśniowy Dworek” powinien być obecnie promowany w Empikach i Matrasach. Zdajcie mi relację, jak to jest w Waszych miastach, okej? 

Bo dziś przecież premiera, a ja nie mam. :/

Chyba po raz pierwszy zdarza mi się nie przywitać Najmłodszej, nie wziąć jej w ręce, nie pogładzić okładki, no wiecie, jak to jest, jak się wita na świecie swoje dzieło. Jeśli nie wiecie, to albo się kiedyś dowiecie, albo spróbujcie to sobie wyobrazić.
Cudowne uczucie: oto stworzyłam coś z niczego i JEST!
Hmm… właściwie stworzyłam książkę nie tyle z niczego co z mojej wyobraźni i pracy – nie tylko mojej ale i Wydawcy, któremu jak zwykle jestem wdzięczna, bo książka prezentuje się chyba ładnie?
Mogę ją zobaczyć jedynie na zdjęciu ze strony Al, które podkradam, bo jest piękne.

No dobra, to się poskarżyłam.

A Wy?! Macie już „Wiśniowy Dworeczek” zielony jak… jak wiosna, za którą już tęsknię?
I jak? Jak Wam się podoba?

Czytacie??

Czekam na info od moich niezawodnych Czytelniczek. Podsyłajcie linki z recenzjami do Kącika Recenzentek: znając mnie jego bywalczynie zostaną docenione!

Tutaj pierwsze recenzje, za które serdecznie dziękuję (a za NIE zdradzenie głównej Tajemnicy dziękuję podwójnie!):
MALINECZKI74
MIŁOŚNICZKI KSIĄŻEK
TALI

Ja wracam do pisania. A czego? To już moja słodka tajemnica, bo „Bezdomną” na razie odłożyłam. Tajemnica jest jednak nie mniej intrygująca!

See You!

PS. Wydawca „Mistrza” przygotowuje niesamowity konkurs. I to nie jeden, ale ten, o którym już wkrótce napiszę będzie miał naprawdę genialną nagrodę!
„Mistrz” już niedługo! Już w połowie stycznia! A dla nagrodzonych Recenzentek jeszcze szybciej!

Dziewczyny, zakończyłam konkurs na Top20 Recenzentek. Przez parę tygodni przysyłałyście linki do recenzji moich książek, które ukazały się w tym roku i… Wasze oddanie sprawie zostaje właśnie nagrodzone. Kiedyś powiedziałam i niniejszym potwierdzam, że kto naprawdę chce, wygra na moim blogu którąś z książek. Dlatego wszelkie prośby o wysłanie ot tak egzemplarza recenzenckiego z góry odrzucam, bo wolę książki rozdać Wam. Wracając do Top20: utworzyłam dwie listy zwyciężczyń, które niniejszym ogłaszam.

„Wiśniowy Dworek” otrzymują:

Anne18
Gosława K
Miłośniczka Książek
Książkowe Zauroczenie
Sihhinne
Aleksandra Świerczek
Vivi22
Elen
Sylwia85
Niezapominajka
Dunajka
Agaa006
Jola
Diunam
A.nitka
Alison2
Jasmin
Al
Michalina
Emilia Baczyńska

Natomiast… „Sklepik z Niespodzianką. Lidzię” otrzymują:

Ewka
Barbara
Angie.Wu
Irena A. Bujak
Monique
Ewa V. Maćkowiak
Tala
Asymaka
Kasiek
AiraArt
Naila
Kinga
Varia
Justilla
Antyśka
Elima
Moneczka
Trinity
Sabinka
Anek

Jednym zdaniem: każda z Was, która wzięła udział w konkursie, otrzyma książkę. Dworek lub Lidzię. Myślę, że to zacne rozwiązanie.

A teraz niespodzianka, czyli Top Topów: ze wszystkich recenzji z Kącika Recenzentek wybrałam 20, których Autorki otrzymają… i to już niedługo… „Mistrza”! Czyż nie warto brać udział w moich konkursach?

Oto Best of the Best:

1. Barbara
2. Tala
3. diunam
4. anek7
5. Al
6. Angie Wu
7. madziula
8. _MONIQUE
9. Ania – Aploch
10. Naila
11. Gosława Ka.
12. Patrycja
13. Blair Blake
14.
Agnesto
15. Dubbidu
16. Karolina Laube
17. Catalinka
18. Mała Mi
19. Czytelniczka
20. Shoko

Serdecznie Wam wszystkim gratuluję!

Uwaga: jeśli któraś z Was nie zamierza czytać Mistrza, proszę dać znać, to wyślę inną książkę. „Mistrz” to erotyk sensacyjny i nie każda z Was może mieć nań chęć.

I teraz:

Recenzentki, które wygrały „Wiśniowy Dworek” proszone są o podanie adresu do wysyłki pani Annie Zemanek z Wydawnictwa Literackiego: a.zemanek@wydawnictwoliterackie.pl koniecznie z dopiskiem Top20 Recenzentek – Wiśniowy Dworek
Natomiast recenzentki, które wygrały „Sklepik z Niespodzianką. Lidkę” proszone są o podanie adresu pani Agacie Janaszek z Wydawnictwa Nasza Księgarnia: a.janaszek@nk.com.pl również z dopiskiem Top20 Recenzentek – Lidka
Recenzentki, które wygrały „Mistrza” proszone są o podanie adresu pani Marysi Stefaniak z Wydawnictwa Filia: m.stefaniak@termedia.pl z dopiskiem Top Topów – Mistrz. 🙂

Na koniec mała zachęta: w styczniu premiera „Mistrza”. (Dla tych, którzy jeszcze o nim nie słyszeli jest zakładka tam, na górze). W związku z tym rozesłane zostaną przedpremierowo egzemplarze recenzenckie. Spodziewajcie się nowego konkursu! Razem z Wydawcą wymyślimy na tę okoliczność coś… ekscytującego. 😉 I znów będzie można wygrać fajną książkę!

Cześć, dobry wieczór, helloł! Witam Was po raz czwarty i od razu uprzedzam, że następnych dwóch wieczorków nie będzie. Wyjeżdżam w miejsce, gdzie nie będzie netu, by pisać „Bezdomną”.
Gdy mnie nie będzie, pojawi się w księgarniach „Wiśniowy Dworek” – szkoda, że nie dostanę go jako jedna z pierwszych, nie pogładzę okładki, nie nacieszę oczu…
I ostatnia informacja: poniżej są podane trzy Topki Recenzentek. Jeśli zgłosiła swoją recenzję do konkursu, albo wkleiłaś link w Kąciku Recenzentek, sprawdź, może jesteś na którejś z trzech topek! Jeśli tak, wyślij adres do Wydawcy – tytuły i adresy w poście poniżej.

Okej, teraz przechodzimy do naszej cotygodniowej zabawy.

Dziś pod hasłem 50 twarzy przyjaźni. 😀 Nie, nie, tym razem nie ma się kojarzyć. Chociaż… czy istnieje przyjaźń między kobietą a mężczyzną? Ja uważam, że każda ma podtekst erotyczny: albo on się kocha w niej, albo ona w nim, albo się kochali i „wiesz, nie zasługuję na ciebie, zostańmy przyjaciółmi”… Ja mam paru przyjaciół-mężczyzn i kiedyś coś tam między nami było. Conajmniej iskrzenie. Teraz, po parunastu latach została ciepła przyjaźń.

Przyjaźń z kobietą to zupełnie co innego. Po pierwsze uważam, że to słowo jest nieco nadużywane, ale to dlatego, że po prostu tęsknimy za przyjaźnią, pragniemy jej, chcemy poczucia bezpieczeństwa, zaufania do kogoś, wsparcia, możliwości zwierzenia się, czy wypłakania na ramieniu przyjaciółki. Jak jednak często zostajemy zdradzone, zranione, rozczarowane? Ile jest przypadków, że uroczy małżonek odchodzi do naszej ukochanej „przyjaciółki”?
Mimo to potrzebujemy przyjaźni.

By ją jednak utrzymać, by się nią cieszyć, należy o przyjaźń dbać. TUTAJ o tym pisałam, nie będę się więc powtarzać. Ja ze swymi przyjaciółmi mogę nie widzieć się miesiącami, czy nawet latami, ale wiem, że gdy coś złego się wydarzy, gdy będę Ich potrzebować, wystarczy jeden telefon, jedna prośba i są. Z mojej strony mogą zaś liczyć na to samo. Ale przyznam z ręką na sercu, że żałuję trochę bliskich więzów, jakie kiedyś nas łączyły. Trochę mi się drogi z moimi Przyjaciółmi rozeszły. Wieczne zabieganie, brak czasu, praca, praca, praca, dzieci, dom…

Jak wiecie jedna z moich serii – ta z kokardką – poświęcona jest Przyjaźni, takiej przez duże P i… napisałam ją chyba z tęsknoty za tym, co kiedyś miałam, a z czasem pozwoliłam temu zgasnąć. Lecz jednak póki życia, póty nadziei! Wszystko można odbudować, przyjaźń też! Chyba podniosę pierwszą cegiełkę…

Na koniec przyznam, że najtrudniej jest być swoją własną przyjaciółką, o czym pisałam TUTAJ

A jak to jest u Was, moje kochane Czytelniczki? Macie przyjaciół i przyjaciółki? Pielęgnujecie te związki? Jesteście przyjaciółmi dla samych siebie?
O tym dzisiaj podyskutujemy.

Przypominam, że Wieczorek trwa do rana, że niekoniecznie musicie trzymać się tematu i że przy ponad 200 komentarzach blogger zwija stronę i trzeba gdzieś tam na dole nacisnąć „załaduj więcej”.

No, zapraszam do dyskusji. Jestem pewna, że jak zwykle dacie czadu.