Administrator

Muszę Wam powiedzieć, że jestem trochę zmęczona barwami mojego bloga. Czerń w połączeniu z czerwienią jest elegancka i pasuje do „Mistrza” bardzo, ale ja łaknę słońca i pogody, a wiosny wyczekuję bardziej niż Gwiazdki.
Spokojnie, jeszcze 9 dni i strona zmieni wystrój. Będzie kokardkowo, patinkowo i brzozowo.

Ale jeszcze nie o Lidzi chciałam.

Dziś będzie o książce chyba najmniej przez Czytelników docenianej, a najbardziej dla autorki ważnej. Czyli o „Kronikach Ferrinu”, których pierwszy tom „Gra o Ferrin” jest dostępny w księgarniach, a następne przygotowywane (wreszcie!) do wydania.
Tutaj ważna wiadomość: „Gra o Ferrin” zostanie wydana w nowej szacie (pasującej do następnych tomów) w kwietniu (mam nadzieję, że okładka będzie bardziej udana, niż ta obecna). W maju ukaże się tom II „Powrót do Ferrinu”, gdzie nasza Anaela dostanie drugą szansę na uratowanie wiadomo kogo, ale czy jej się to uda…?, a we wrześniu tom III „Serce Ferrinu”, w którym o ukochany świat zawalczy zupełnie kto inny.
Tych, którzy pokochali Ferrin jak ja zachęcać do lektury nie muszę. Tych, którym tom I się nie podobał, i tak nie przekonam. Tym, którzy mają Ferrin przed sobą… zazdroszczę. Chciałabym powrócić do tego świata i poznawać go na nowo. I może kiedyś powrócę…

Piszę ten artykulik, bo… no właśnie… Byłam na „Hobbicie” genialnego P. Jacksona. Byłam już dwa razy. Najpierw z synem, w dniu premiery. W zalecanej na forach jakości 2D z zadartymi głowami (rząd 3 małej sali) próbowaliśmy ogarnąć obraz kinowy, ale średnio nam to wychodziło. Za drugim razem poszłam na „Hobbita” z Przyjaciółką, którą poznałam dzięki „Drużynie Pierścienia” x lat temu. Władca Pierścieni łączy ludzi jak widać.
Tym razem szarpnęłyśmy się mentalnie na jakość 3D 48 i… jeszcze parę minut po zakończeniu filmu (który obie już raz przecież widziałyśmy) siedziałyśmy ze szczękami na kolanach patrząc to na siebie, to na ekran. Dziewczyny (i chłopaki) to było… porażające. Normalnie coś fantastycznego! Musicie to zobaczyć!
Tutaj dobra rada: w Cinema City (bo jakość obrazu zależy od okularów i podobno gdzie indziej jest fatalnie) oraz pośrodku niezbyt oddalonego od ekranu rzędu. My siedziałyśmy w rzędzie szóstym dość dużej sali kinowej i po prostu byłyśmy w środku akcji (wszystko dookoła widząc – nie wiem, jak oni to zrobili).
Co nami jeszcze tąpnęło oprócz niesamowitości obrazu? I oczywiście wspaniałych krajobrazów, dopracowanych szczegółów, akcji (którą widziałyśmy po raz drugi, przypominam), co wciąga na maksa, tak że trzy godziny mijają nie wiadomo kiedy? Gra aktorska. Thorin jak Thorin (moja Przyjaciółka się w nim kocha, więc jest nie obiektywna), ale Bilbo… to mistrzostwo świata.
Peterze Jacksonie, po raz kolejny chylę czoło. Jesteś geniuszem i kocham Cię za tamten świat. Myślałam, że „Hobbit” bez Aragorna to już nie będzie to samo, ale myliłam się. Film jest tak samo wspaniały jak „Władca Pierścieni”, a nawet jeszcze wspanialszy dzięki efektowi 3D.

I tu wracam do tematu: tak sobie z Przyjaciółką oglądamy, oglądamy z zapartym tchem, a Ona co jakiś czas pochyla się do mnie i szepce: „Kurde, Kasia, jak on zrobiłby lwiany… albo twoich ludzi-smoków”. „Kasia, a widzisz jak ten skurczybyk (to cały czas mowa o Jacksonie) wykreowałby pałac w Feri’anie? A jak poprowadziłby Sellinarisa i Anaelę”? I na koniec, gdy już siedziałyśmy z tymi szczękami na kolanach: „Kaśka, nie ma przeproś. Przetłumacz scenariusz Gry na angielski i ślij do Petera”.

Oczywiście serce mi miękło, jak kochana Przyjaciółka tak mówiła. Przecież Ferrin to moja ukochana książka i o niczym chyba bardziej nie marzę, niż o przeniesieniu jej na kinowy ekran. Nie nasz, oczywiście, nie nasz, bo nie chciałybyśmy oglądać Borysa Szyca w roli Sellinarisa, a Annę Muchę jako Anaelę, no nie? I gumowego smoka z oczami z guzików, który atakuje Górali, którzy marnie zostali na owych przerobieni. Rozumiecie, do czego piję?

Ale nie mam nic przeciwko temu, by PiDżej się tym zajął. Znacie mnie na tyle dobrze, że wiecie, co już kombinuję: napiszę jeszcze raz scenariusz „Gry o Ferrin”, bo po kilkunastu książkach i kilku scenariuszach mój warsztat pisarski jest o niebo lepszy i wyślę do skubańca.
A na razie… na razie przymierzam się do trailera. Uwaga: mam już idealną Anaelę i fantastycznego Sellinarisa. Mam też wspaniałą muzykę. Pozostało czekać na wiosnę, zbierać ekipę i zabierać się do pasjonującej zabawy, dzięki której może znów schudnę 7 kilogramów, co tym razem mi się przyda.

A w przyszłym tygodniu jeszcze raz pójdę na „Hobbita”. Bo jeszcze się nie napatrzyłam.
Czego i Wam życzę (koniecznie 3D 48 w Cinema City i 6 rzędzie! Może się spotkamy!).

A tutaj dla koneserów Ferrinu: muzyka skomponowana przez Kayanisa (przez słuchawki brzmi fantastycznie, na kompie gorzej).

Chciałybyście spotkać się ze mną? Zjeść kolację w ekskluzywnej restauracji z widokiem na morze (a jakie potrawy nam zaserwują… dziewczyny…)? Spędzić noc w pięknej sypialni w miękkim łóżku i śnieżnobiałej pościeli? Poddać się relaksującym zabiegom we wspaniałym spa? Przegadać z Waszą ulubioną autorką (tu nieskromnie mam na myśli siebie) pół nocy, a może nawet całą?

To wszystko jest w zasięgu ręki! Oraz klawiatury.

Wydawnictwo Filia i Bryza Hotel & Spa ufundowały taką właśnie nagrodę dla autorki najlepszej recenzji „Mistrza”. TUTAJ są wszystkie szczegóły. Powiem Wam jedno: warto. Bryza to przepięknie położony hotel z luksusowym spa i znakomitą kuchnią. Że o spotkaniu ze mną nie wspomnę. Recenzje wraz z linkami do miejsc, gdzie zostały opublikowane przesyłajcie na adres wydawnictwa: kontakt@wydawnictwofilia.pl do 18 lutego 2013, a jeśli zechcecie się podzielić swoimi recenzjami z czytelniczkami mojego (właściwie naszego) bloga, to wklejajcie linki w komentarze do tego posta.

Dostaję pierwsze maile od Was z pierwszymi wrażeniami i wiem jedno: „Mistrz” podoba się. I to bardzo! Cieszę się. Na prawdę się cieszę, bo oddałam tej książce kawałek własnej duszy. Jak każdej zresztą.

No to co? Do zobaczenia w Bryzie? :)))

PS. W Empiku w Galerii Kazimierz (w Krakowie) można kupić „Mistrza” z autografem, bo akurat byłam i 10 sztuk podpisałam. 

Cześć, dawno mnie tu nie było, ale jak zwykle lewituję duchowo i mentalnie w innej czasoprzestrzeni. Powiem krótko:

„Mistrza” wygrali
1. AiraArt
2. MTS
3. Małgosia
4. Puszka
5. Z pasją
6. Binola
7. Paula Klich
8. Berezka
9. Sagamilka
10. Natalia Lena
Gratuluję, kochani. Podajcie swoje namiary tutaj: czytelnicy@wydawnictwofilia.pl z dopiskiem „Dlaczego ja?”. 🙂 Dodam, że do 5 egzemplarzy od Wydawcy dorzuciłam do puli nagród swoje 5, bo… no bo mnie ujęliście uzasadnieniami. Gdybym mogła, to wysłałabym „Mistrza” wszystkim…

Ode mnie obiecany egzemplarz otrzymuje Ejotek, proszę Cię o adres do wysyłki.

Teraz zaś dawno oczekiwany konkurs na najfajniejszego, najpiękniejszego, najmilszego, najbardziej uroczego czworonożnego lub skrzydlatego przyjaciela. 
Dziewczyny (i chłopaki) chyba każdy z nas miał kiedyś zwierzątko (lub całkiem pokaźnych rozmiarów zwierzę), które kochał. Poproszę o zdjęcia (1 szt.) Waszych przyjaciół i – koniecznie! – historie z nimi związane. Przysyłajcie je tutaj: wydawnictwo.kontakt@webpark.pl do końca stycznia br. Przypominam: jedno zdjęcie i jedna historia! Najlepiej z dopiskiem „mój przyjaciel”, żeby łatwiej było Wydawcy z zalewu korespondencji wyłuskać Wasze konkursowe zgłoszenia.
Do wygrania będzie – uwaga, uwaga! – komplet serii kokardkowej (Bogusia, Adela i Lidka). Myślę, że nagroda bardzo sympatyczna, godna tematu, bo jak wiecie wszystkie bohaterki Sklepiku z Niespodzianką kochały zwierzęta.

Uwaga: pilnujcie prawidłowych maili! Jeden jest do Wydawnictwa Filia, drugi do mnie!

Na koniec zdjęcie mojej owczarki Nesi. Neniu, byłaś naukochańszym psem na świecie…

Widzicie na zdjęciu „Mistrzunia”? Jeszcze cieplutkiego, prosto z drukarni? Taak, ja też mogę go podziwiać jedynie na zdjęciu, bo jestem w rozjazdach i dostanę „najmłodszego” dopiero za parę dni. Podpiszę, odeślę Wydawcy a Wydawca będzie mógł rozsyłać książkę zwyciężczyniom. „Mistrz” wygląda pięknie (tak mówi Wydawca, a ja mu wierzę), litery tytułu i nazwiska są tłoczone, będziemy więc mogły okładkę miłośnie gładzić (Wy też tak macie, że gładzicie okładki? – kojarzy mi się!!) etc. Najpierw jednak musimy tę książkę dorwać w swoje łapki… Cierpliwości…

Podczytuję Wasze odpowiedzi na pytanie konkursowe „Dlaczego Mistrz ma trafić do Ciebie” i współczuję Wydawcy. Nie wiem, jak wybierze z tak obłędnych uzasadnień te pięć najlepszych. Wydawco, trzymam za Ciebie kciuki. Za Was, dziewczyny też. I cieszę się, że nie muszę wybierać, bo nie potrafiłabym…

Tutaj jest wstępne ogłoszenie konkursu na najlepszą recenzję. Nagroda – moim skromnym zdaniem – niesamowita! Voucher na weekend w spa w hotelu Bryza. Dodatkowo kolacja z pewną pisarką. I pewnie przegadana noc, ale to na marginesie. Oprócz kolacji odbędzie się pewnie wieczór literacki poświęcony „Mistrzowi” ze zwyciężczynią konkursu (i pewną pisarką) jako gościem honorowym. Tak więc gdy już weźmiecie książkę w ręce, połkniecie ją w wieczór czy dwa (z przerwą na gorący seks), pisząc recenzję pamiętajcie o konkursie i wygranej!
Ja jeszcze o nim w stosownym czasie przypomnę…

Dzięki za info o dacie premiery „Sklepiku z Niespodzianką. Lidki”. Rzeczywiście jest 20 lutego. Całkiem więc niedługo. Okładkę ma jeszcze ładniejszą niż w zapowiedziach, a treść…
mówię Wam, znów się spłakałam w kilku miejscach (autorka, która płacze nad własną książką… może się to wydać dziwne, ale mnie naprawdę poruszają te historie, szczególnie, że niektóre znam z własnego doświadczenia lub doświadczeń moich Przyjaciół). Na dzień dzisiejszy będzie to trzeci i ostatni tom serii z kokardką. Wszystkie wątki są pozamykane, wszystkie tajemnice (oprócz Stasi) wyjaśnione. Zakończenie jest zakończeniem, a nie prologiem następnego tomu.
Dlaczego nie będzie dwóch kolejnych?
Nie wiem.
Może dlatego, żeby Sklepik nie zmienił się w telenowelę?
Opowiedziałam wszystko, co chciałam opowiedzieć, a lepiej napisać dwa tomy za mało, niż jeden za dużo (przynajmniej ja tak uważam, nie wiem, co Wy na to). To tylko Ferrin mogłabym pisać w nieskończoność…

Na koniec: byłam na spotkaniu noworocznym. W małej czarnej, zdobionej starannie dobranymi dodatkami. Spotkałam parę znanych osób, zamieniłam z nimi parę miłych słów. Krzysztofa Zawadzkiego niestety nie było. A może stety: spotkam go za rok 10kg lżejsza ;). Trochę czułam się nieswojo w kompletnie mi obcym środowisku aktorów i reżyserów, ale chyba dałam radę.

Ważne spotkanie, za które trzymałyście kciuki nadal przede mną, ale już się nie stresuję. W ogóle po dwóch spotkaniach z serdecznymi Przyjaciółkami świat mi poróżowiał i mam o wiele lepszy humor niż parę dni temu.

Kończę ten wpisik pytaniem: która z Was ma chęć na weekend w spa (i kolację ze mną) i spróbuje sił w konkursie recenzjowym?

Niespodzianka!
To było tak (wiem z opowiadań, bo sama jestem zaskoczona): pan Krzysztof przeczytał „Mistrza” (jak, gdzie, kiedy??), książka bardzo mu się spodobała (hurra!), a mojemu drogiemu Wydawcy bardzo spodobał się pomysł, by „Anioł w Krakowie” czytał nasz sensacyjny erotyk w Radiu Kolor (które jest jednym z patronów powieści).
I oto mogę już oficjalnie ogłosić, że Krzysztof Globisz, charyzmatyczny aktor o wspaniałym głosie, użyczy swego głosu mojej książce.
Wiecie, co cieszy mnie niemal tak samo jak sam powyższy fakt? Że „Mistrz” spodobał się mężczyźnie (czyli udało się napisać powieść i dla Czytelniczek, i dla Czytelników) i spodobał się do tego stopnia, że pan Krzysztof chce się pod tą powieścią podpisać.

No, to się Wam pochwaliłam…

Niedługo ogłoszę konkurs na recenzję „Mistrza”, podam też godziny emisji książki na falach Radia Kolor (może uda mi się nawet umieścić mini-link?).
Na razie oczekuję na ważne wiadomości.
Nie lubię takiego oczekiwania.
Ale życie to właściwie jedno wielkie czekanie na jutro.

Jak miesiąc Mistrza, to miesiąc Mistrza.

Razem z Wydawnictwem „Filia” ogłaszam konkurs, w którym do wygrania będzie 5 przedpremierowych egzemplarzy „Mistrza”. Polecą do zwyciężczyń jeszcze ciepłe, wprost z drukarni. Dodam, że w konkursie może wziąć udział każdy, nawet dziewczyny z Top Recenzentek, który już książkę wygrały (druga będzie dla męża/mamy/przyjaciółki).

Pytanie konkursowe jest proste: Dlaczego właśnie Ty powinnaś wygrać „Mistrza”?
Odpowiedzi piszcie pod tym postem, w komentarzach. Czekamy na nie 10 dni, do 13 stycznia. Po tym terminie razem z Wydawcą wybierzemy pięć najbardziej do nas przemawiających i zwyciężczynie otrzymają książkę.

To jeszcze nie koniec niusów.

Jakiś czas po premierze Wydawca przewiduje kolejny konkurs, tym razem na najlepszą recenzję „Mistrza”. Zostanie wybrana tylko jedna recenzja z nadesłanych, za to nagroda będzie wspaniała. Naprawdę warto wziąć udział w tym konkursie. Dodam od siebie, że recenzja nie musi idealnie trzymać się zasad recenzjowania. Mi podobają się te pisane na gorąco, pełne emocji. Takie… osobiste. Nie liczy się więc forma, a treść.

To nadal nie koniec niusów.

Niedługo ogłoszę z dawna przez Was oczekiwany (przeze mnie nieco zapomniany) konkurs fotograficzny. Na najpiękniejsze zdjęcie (z najpiękniejszym opisem) naszego czworonożnego albo skrzydlatego przyjaciela. Uwaga: zdjęcie nie musi być artystyczne, z yorkiem ubranym w suknię ślubną, ale musi mieć to coś, co chwyci za serce. Opis też musi mieć to coś. Poczekajcie na specjalny wpis, do którego będę wklejała zdjęcia Waszych ulubieńców. Pojawi się lada dzień.

Dziś wygrywamy „Mistrza”. Okej?

PS. Wpis dla odmiany okrasiłam zdjęciem Raula i Soni. Przynajmniej tak ich sobie wyobrażam…

Nie było mnie w domu, nie było on-line i znów nie wychwyciłam momentu, gdy ktoś – jakaś zacna zapewne dusza – odwiedził mój blog po raz 300 000. Trzysta tysięcy odwiedzin w niecałe półtora roku…!!!

Trzeba to oblać. Stawiam różowego szampana.

Wam, moi drodzy Goście, życzę wielu ciekawych treści na tym blogu, dyskusji czwartkowo-poniedziałkowych, ankiet, recenzji, spotkań z mieszkańcami Poziomki i okolic oraz karmień złotych rybek.

Tobie, droga Kasiu, życzę jeszcze więcej odwiedzających.

A nam wszystkim, bo tego nie życzyłam: SZCZĘŚLIWEGO NOWEGO ROKU!! Spełnienia marzeń, tych wielkich i tych malutkich, zdrowych radosnych pociech dwu- i czworonożnych, a także spotkania za rok w NIEMNIEJSZYM towarzystwie. I nie mówię tu o ilości odwiedzających, ale o naszych przyjaciołach i bliskich. Niech i im wiedzie się dobrze, zdrowo i spokojnie.

No, kochani, to szampan w górę i niech nam żyje!

PS.  Wzięłam sobie do serca Wasze uwagi o białych literach na czarnym tle i teraz są nieco ciemniejsze. Nie wiem, czy to coś zmieniło, ale chyba już tak nie dają po oczach, co?

Chyba zaskoczyłam Was nowym imidżem. :)) Poziomki były za słodkie, niezapominajki też, życzyłyście sobie czegoś „z pazurem”, a ze mną jak z dzieckiem: prosisz – masz. Jest… hmm… nieco mrocznie na tej mojej stronie. Dobrze, że luty będzie miesiącem Lidzi i wróci uśmiechnięty Patinek.

Dalsze zmiany są następujące: Wieczorek Czwartkowy i Dyskusyjny Poniedziałek odbywać się będą raz w miesiącu, ale będę uprzedzać kiedy.

Już niedługo pierwsza recenzja ciekawej książki.

Kurczę, nie mogę się jakoś ogarnąć na tej nowej stronie. Jak Wam się „Styczeń miesiącem Mistrza” podoba?

PS. Śledźcie uważnie blog w tym miesiącu. Będzie w związku z „Mistrzem” mnóstwo niespodzianek!

Kurczę, ale ten czas leci. Mało nie przeoczyłam ostatniego Wieczorku Czwartkowego w tym roku! Bardzo, bardzo udanym dla mnie roku, za co dziękuję Opatrzności, ojczyźnie i Wam, drogie Czytelniczki, a także moim Wydawcom, rodzinie i przyjaciołom, sąsiadom, mieszkańcom Poziomki i okolic oraz… zagalopowałam się. W dwóch słowach: jestem wdzięczna. A z siebie dumna.

Rok temu, pamiętam jak dziś, w Sylwestra, a potem po północy, siedziałam i pisałam. Chyba „Adelę” pisałam. Bo moim postanowieniem noworocznym na zacny 2012 było: pisać, pisać, pisać. Udało się, czy raczej dokonałam tego. Zauważcie różnicę między „udało się” – jakby wszystko zależało od szczęścia, a „dokonałam tego” – gdzie coś jednak zawdzięczam sobie.

Co będę robiła w Sylwestra AD2012? Cóż, na dobry początek spojrzę wstecz, na minione dwanaście miesięcy, potem… pomyślę, czego mogę dokonać w roku 2013. I, znając siebie, zacznę pisać. Może to wyglądać na jakiś nałóg, czy obsesję, ja jednak wierzę w moc Nowego Roku i postanowień noworocznych oraz siłę autosugestii. Tym razem jednak będę pisała nie powieść, a… scenariusz. Bo tym właśnie chcę się zająć w przyszłości.

No dobra, tyle o mnie. Pytanie do Was: czy czynicie postanowienia noworoczne? Jeśli tak, czy realizujecie je? Jakie macie plany na przyszły rok? Bardzom ciekawa.

Zapraszam do dyskusji i komentarzowania.

Gdyby moi Przyjaciele mieli określić mnie jednym słowem, pewnie byłoby to „nieprzewidywalna”. Rzeczywiście. Jestem dosyć… spontaniczna w działaniu i nawet moja rodzina, dzwoniąc po południu, by zapytać „co słychać” nie do końca jest pewna, czy dodzwoniła się do miejsca mojego zamieszkania, którym od czterech wspaniałych lat jest Poziomka w Urlach City, czy… gdzieś zupełnie indziej. Rzadko jest owo gdzieś zupełnie indziej, bo nie lubię opuszczać domu, ale jeśli już to robię, to nieoczekiwanie. Któregoś dnia budzę się i stwierdzam, że wyjeżdżam. Mówię mamie, która pod moją nieobecność opiekuje się Patisiem, że wyjeżdżam, mama, podchodząc do tego ze zrozumieniem odpowiada „okej, a kiedy mniej więcej wrócisz?” ja oczywiście nie wiem kiedy, ale jak najszybciej, bo jeszcze nie wyjechałam, a już tęsknię za dzieckiem i domem, po czym pakuję się, wsiadam w pociąg, czy pks i tego samego dnia jestem zupełnie gdzie indziej. I to jest fajne. Poczucie totalnej niezależności od nikogo i niczego. Chcę – jadę. Nie chcę – nie jadę. Uwaga: wystarczy mi samo poczucie, że jestem wolna i swobodna, rzadko je sprawdzam, bo jak wspomniałam: jeszcze nie wyjechałam, już tęsknię.

Oczywiście „pojawiam się i znikam” to nie jedyne przejawy mojej nieprzewidywalności. Przyjaciele i bliscy zupełnie nie kontrolują tego, nad czym obecnie pracuję, co piszę, jakie i z kim umowy podpisuję, o czym z kim rozmawiam. Nikt tego nie ogrania. Oprócz mnie, rzecz jasna. Ja dokładnie wiem co, kiedy i dla kogo piszę lub mam napisać. Taka sprytna szufladka w moim mózgu jest specjalnie do ogarniania nieogarniętego przeznaczona.

Czym Was więc mogę (nie)zaskoczyć w przyszłym, ale już prawie obecnym, roku 2013?
Dla miłośniczek pogodnych serii – poczekajkowej, owocowej, z kokardką – ogromnym zaskoczeniem będą „Mistrz” i „Bezdomna”. To bardzo… mocne książki. Mocne pod każdym niemal względem. „Mistrz” zmieni mój wizerunek w Waszych oczach, bo nie będę już taką grzeczną, „ułożoną” Kasią M., mam nadzieję, że zmieni też moje „zaszufladkowanie” z pisarki literatury kobiecej na pisarkę. Do tej pory nie miałam nic przeciwko temu zaszufladkowaniu, nie uwłaczało mi ono i nie uwłacza, bo wolę być pisarką literatury kobiecej, niż zarządcą nieruchomości, ale… szufladka okazała się za ciasna. Poszerzam metraż. „Bezdomna” natomiast to jeszcze mocniejsza niż pierwsza książka z serii „z czarnym kotem” powieść obyczajowa. Porusza bardzo, bardzo bolesne tematy, które na dodatek mogą dotknąć każdej z nas. A bezdomność głównej bohaterki to… chyba najmniejszy z jej problemów.

Zaskoczeniem (przyjemnym, bo naprawdę oczekujecie tych powieści) będzie wydanie w 2013 kolejnych tomów Kronik Ferrinu i wznowienie tomu I, by pasował do całości. Bardzo jestem ciekawa nowej oprawy graficznej serii i tego, jak przyjmiecie następne tomy. Moim skromnym zdaniem (wspartym przez nieliczne grono tych, co Kroniki Ferrinu czytały) każdy tom jest lepszy od poprzedniego, a Anaela samą siebie przechodzi w tomie IV… No dobra, więcej o Ferrinie nie piszę, bo czekacie na kontynuację już tak długo, że pewnie nie bardzo kojarzycie jak główna bohaterka miała na imię…

Zaskoczeniem (nadal mam nadzieję, iż przyjemnym) jest… ilość zaplanowanych na 2013 książek. Wygląda na to, że będzie ich osiem. Przy czym cztery i trochę są gotowe. Alleluja. Nie, nie, nie chcę już myśleć o żadnych „Czarnych Księciach”! Nie w 2013! Pewnie napisałabym ów gotycki erotyk, skoro tak dobrze idzie mi pisanie, pomysł jest, wydawca też, a i Czytelniczki chętne się znajdą, ale… mam chęć na zupełnie coś innego. Poprawka: nie tylko chęć, ale i szanse. A skoro pojawiają się nowe możliwości, ja jestem pierwsza w kolejce do skorzystania. Pamiętajcie: trzeba łapać szanse za ogon i nie puszczać, gdy tylko zjawią się w zasięgu ręki. Po raz drugi mogą się nie pojawić, a zrezygnować zawsze zdążysz. Nie będzie dla nikogo tajemnicą, że ten nowy, fascynujący projekt to e.k.r.a.n.i.z.a.c.j.a. Tu zastanowiłam się: dlaczego tak bardzo mi na niej zależy? Prawdopodobnie dlatego, że zawsze, ale to zawsze pociągało mnie pisanie scenariuszy: dialog i akcja, minimum opisów – to to, co mi bardzo pasuje. I jeszcze ograniczenia, które niesie ze sobą powieść, a których nie ma film… Nie odpuszczę więc, choć oznacza to rezygnację ze snu i posiłków. Kto wybrałby sen, jeśli ma do wyboru dobry film? 🙂 Chociaż to, czy film będzie dobry w minimalnym stopniu zależy od scenarzysty… Cały czas myślę o miniekranizacji – coś na wzór teledysku do „Poczekajki”, gdzie miałabym wpływ na całość, ale… gdy przypomnę sobie ile nerwów kosztowała mnie 3-minutowa „Poczekajka”, to chęć mnie dochodzi. Ale jednak… może pierwszy odcinek „Roku w Poziomce”? Może „Ferrin”, taki króciutki, parę minut? A może „Mistrz” z obłędnym Raulem, czy… „Nadzieja”? Kurczę… to ja się jeszcze zastanowię.

Mam zamiar popracować nad blogiem i zmianą jego koncepcji a może i wyglądu, bo czuję, że słodkie poziomki na żółtym tle już do mojej twórczości nie pasują. Zmieniam się – zmienia się ona. Co jeszcze planuję? Będą wieczorki dyskusyjne, będą wpisy osobiste, które teraz pojawiają się z rzadka w zakładce „co słychać”, bo wiem, że interesuje Was codzienne życie Poziomki, ale będą też recenzje książek. Tylko tych, które uważam za warte polecenia. Mam bowiem zasadę: piszę o czymś/o kimś albo dobrze, albo wcale. Myślałam nad ponownym otwarciem forum, ale… nie dam rady. Po prostu nie dam rady. Forum bardzo absorbuje czasowo, jeszcze bardziej niż facebook, a już na pewno tam samo uzależnia, a ja nie chcę nowych uzależnień. Wystarczy, że od narkotyku jakim jest pisanie i wydawanie książek się uzależniłam… Jeżeli macie jakieś pomysły, czy uwagi do prowadzenia blogu, to bardzo o nie proszę. Zawsze ceniłam sobie Was, moje Czytelniczki i starałam się być blisko.

Teraz żegnam się Bożonarodzeniowo i do zobaczenia już wkrótce.

PS. Karmicie rybki??