Administrator

Półtora roku temu mój kumpel od „Miasta Walecznych” (z nim konsultowałam pewne szczegóły i on był pierwszym recenzentem tej rozpoczętej i niedokończonej książki) przysłał mi mały fragment czegoś, co sam zaczął pisać.
Wiedziałam – już po paru wpisach na jego blogu – że facet ma talent literacki, ale nie spodziewałam się, że pisze aż tak dobrze! Ten fragmencik zachwycił mnie. Powiedziałam Adrianowi, żeby natychmiast słał go do Wydawcy.
I oto dziś jest premiera jego pierworodnej, którą wczoraj dostałam, jako „mateczka chrzestna” do rąk własnych i z piękną dedykacją. Dostałam wczoraj i zarwałam noc, by doczytać do końca, bo nie sposób było się oderwać, nota bene.

Bałam się, zasiadając do lektury, naprawdę. Bałam się, że się rozczaruję całością – zachwyciłam się przecież malutkim fragmentem – ale dziś mogę powiedzieć: Adrian, napisałeś świetną powieść. Nie do uwierzenia wręcz, że jest to Twoja pierwsza! Coś mi się zdaje, że właśnie narodził się znakomity polski pisarz…

Język powieści jest bardzo plastyczny i obrazowy, bez problemu możemy sobie wyobrazić miejsca i ludzi, których Autor opisuje, opisy są naprawdę mocną stroną tej książki, ale nie tylko one. Bohaterowie zostali świetnie nakreśleni, aż dziw, że są to postaci fikcyjne, bo może się zdawać, że Autor znał ich osobiście, tak dobrze oddaje ich emocje, charakter, wzajemne relacje. Ale to również nie jest najmocniejszą stroną „Czasu tęsknoty”, bo głównym niepodważalnym jego atutem są wydarzenia historyczne, na których oparł Autor akcję powieści, ich – bardzo prawdziwy, miejscami dramatyczny, czy wręcz drastyczny opis, wreszcie fabuła doskonale je podkreślająca i bohaterowie prawdziwie się w nich odnajdujący.

Książka jest promowana trochę jako romans, co jest chyba trochę krzywdzące, bo „Czas tęsknoty” to nie tylko miłosne perypetie młodych ludzi, na tle wydarzeń historycznych. To moim zdaniem bardzo dobra i bardzo mocna powieść historyczna w najlepszym tego słowa znaczeniu.

Adrian, gratuluję Ci serdecznie znakomitego debiutu, a Wam moje drogie szczerze i bez obaw tę powieść polecam. Chociaż… mam jedną obawę: prawda w niej zawarta może niejedną z Was wstrząsnąć, ale… trzeba ją poznać. Po prostu trzeba ją poznać…

I znów moja książka bierze udział w plebiscycie na portalu Granice.pl
Bardzo jestem ciekawa, jak „Czarny Książę” sobie poradzi.
Jeżeli chcecie sprawić mi radość, zagłosujcie TUTAJ
Za Wasze nieustające wsparcie i głosy plebiscytowe, dzięki którym moje książki już kilka razy stawały na podium serdecznie dziękuję! :*
Ja zaś wracam do pewnego miejsca, gdzie swego czasu było mi bardzo dobrze. Ciekawa jestem, czy zgadniecie w której powieści to miejsce opisałam… 🙂

Często pada pytanie, którą ze swoich książek bym poleciła, od której najlepiej zacząć przygodę „z Tą Michalak”. Oczywiście to zależy od gustu Czytelniczki, ale…
Nie wiem, jak mają inne pisarki, ja mam tak, że nie czytam moich książek. Tych już wydanych. Owszem, gdy dostaję paczkę z egzemplarzami autorskimi, to biorę do ręki jeden, głaszczę okładkę, przerzucam kartki i ogólnie cieszę się i jestem szczęśliwa jak z narodzin dziecka (i nie ma znaczenia, że jest to już dwudzieste dziecko ;), ale żeby usiąść i przeczytać? Nie. Treść znam niemal na pamięć, bo nie dość, że sama ją napisałam, to podczas pracy redakcyjno-korektorskiej musiałam się z nią zapoznać jeszcze ze trzy razy. Poza tym wydaje mi się trochę dziwne, by autor czytał własne książki.(Właściwie nie wiem dlaczego…)

Są jednak powieści, do których wracam.
Czasem przypadkiem – czegoś szukałam, otworzyłam książkę i tak mnie wciągnęła treść (moja własna ;D), że nie mogłam jej odłożyć i przeczytałam od okładki do okładki, czasami piszę tom drugi, więc przypominam sobie pierwszy, a jeszcze kiedy indziej po prostu chcę wrócić do bohaterów i miejsc, które opisałam.
Więc wracam.

W weekend zrobiłam sobie maraton ferrinowy – przeczytałam cztery tomy, od drugiego do piątego (z moją najukochańszą „Wojną” na czele) – i, kurczę, jest mi z tym dobrze. Po prostu kocham Ferrin, kocham jego bohaterów i tamten świat. I za każdym razem, gdy do nich wracam, moja wyobraźnia ożywia się i tworzy nowe postaci, nowe wątki, nowe przygody. Muszę wreszcie zrealizować jedno ze swoich marzeń i napisać tom VI.
Howgh.

Dwa razy czytałam też „Poczekajkę”, lecz tym razem chciałam wrócić do czasów, gdy sama byłam taką Patrycją. Znów mogłam przeżyć przygody z ogrodu zoologicznego, poszukiwania własnego miejsca na ziemi, remont domu… Dla marzycielek i romantyczek „Poczekajka” jest znakomita na rozpoczęcie przygody z moimi książkami. Zdecydowanie.

Dla tych z Was, które wolą coś mniej magicznego, polecam „Mistrza” i „Wiśniowy Dworek” – do tych dwóch powieści również wracałam nie raz. I do „Lata w Jagódce”, którą to książkę uważam za najzabawniejszą ze wszystkich, jakie napisałam. Jeszcze „Sklepik z Niespodzianką” i „Ogród Kamili” – tak, o dziewczynach z Pogodnej i dziewczynach z uliczki Leśnych dzwonków też mogę powiedzieć, że warto je poznać. Ich fascynujących facetów również. A te z Was, które wolą coś mniej pogodnego, bardziej dramatycznego, czy wręcz wstrząsającego, powinny być usatysfakcjonowane „Nadzieją” albo „Bezdomną”.

Oto macie odpowiedź, które powieści polecam na początek. A które poleciłyby moje Czytelniczki?

Za dwa miesiące mija sześć lat od mojego debiutu literackiego. Pamiętam jak dziś wzruszenie i niedowierzanie, gdy brałam do ręki moją pierworodną, czyli „Poczekajkę” (właściwie pierwszą książką, jaką napisałam była „Gra o Ferrin”, ale pierwszą „prawdziwie” wydaną „Poczekajka”). I potem jeszcze większe niedowierzanie, gdy widziałam, jak wędruje ona coraz wyżej na listach przebojów… Ależ to było niesamowite. Nadal jest. Do dziś czasem nie wierzę, że Ta Michalak to ja ;), ale myślę, że w ciągu następnych kilku lat, gdzieś przy trzydziestej książce w końcu uwierzę.

Ponieważ „Poczekajka” zmieni Wydawcę i będę miała znów wpływ na okładkę, zebrałam wszystkie pomysły i propozycje okładkowe, jakie otrzymałam i Wam je prezentuję.

„Poczekajka” pierwsza, czyli taka, jaka się ukazała na samym początku:

Propozycje Wydawcy na okładkę wznowienia:

Okładka wznowienia:

Moje pomysły: pierwszy nawiązujący do „zielonej” Poczekajki, drugi jeśli chciałabym wydać serię poczekajkową w serii z czarnym kotem:

Fajne zastawienie, no nie? Myślę, że nowy Wydawca będzie miał zupełnie inny pomysł na nową „Poczekajkę”. Bardzo jestem ciekawa jaki… 🙂

A Wam, moje Kochane, która okładeczka podoba się najbardziej? Wiem, wiem, że ta pierwsza, ale może któraś z następnych również?

Pod moim patronatem (ale bez mojej obecności, bo ja sama nadal nie mam konta na fb), prowadzona przez zaprzyjaźnioną panią Anię, koordynatorkę z wydawnictwa, ruszyła wczoraj na facebooku strona dla Was. Tych, które wolą facebook od bloga, które lubią konkursy, zdjęcia, miłe słowa oraz „żeby się działo”. Tam będzie się działo, obiecuję.
Jeszcze dziś zostanie ogłoszony powitalny konkurs z trzema zacnymi moim zdaniem nagrodami, a znając pomysłowość i niewyczerpane zapasy energii oraz dobrego humoru pani Ani niedługo będzie następny. Jeżeli więc któraś z Was ma ochotę pogawędzić sobie na tematy okołopoczekajkowe, czy jakiekolwiek inne, pragnie mieć moją książkę z autografem (konkursów będzie bez liku), bądź po prostu lubi mnie albo facebook – zapraszam.
Do polubienia, odwiedzania i dobrej zabawy.

Wejście jest TUTAJ

Niesamowite, wygląda na to, że od wczoraj zdążyło odkryć tę stronę i polubić już ponad 200 osób!
Dziękuję!

Mam nadzieję, że zrobiło się Wam jeszcze wiosenniej wraz z powrotem na Poziomkową stronę, przyznacie, że ten kurczakowy kolor jest po prostu… wytęskniony. 🙂 A dzisiejszy wpis pozwalam sobie ozdobić czymś, na co czekam tak samo, jak na wiosnę: moimi własnymi konwaliami, które już niedługo będą pachnieć pod oknem. Nie mogę się doczekać!

Kochane moje, komentarzy konkursowych przyszło tyle, że po pierwsze: w pewnym momencie nie nadążyłam na wszystkie odpowiadać (ale nadrobię to), po drugie: stanowczo stwierdziłam, że wybiorę nie jedną, a trzy zwyciężczynie (w Klubie Miłośników zaś dwie), a po trzecie: potraficie poprawić humor nawet w najsmutniejszy dzień.
Dziękuję.

Oto zwyciężczynie Konkursu Jubileuszowego:
Niezapominajka
Kasia Jeziorska
Aleksandra Konieczna
Bardzo serdecznie Wam gratuluję i proszę o przesłanie adresu na mail anowak.koordynator@gmail.com , oprócz adresu poproszę o tytuł książki, jaką sobie życzycie oraz komu mam ją dedykować.

Jeszcze raz dziękuję Wam za udział w konkursie i chyba niedługo ogłoszę następny, ale jaki… Coś wymyślę. 🙂
Do przeczytania!

PS. Bosz… nie ogarniam jak zmieniać kolor w ankiecie. Normalnie oczy mi wypływając, gdy chcę teraz dojrzeć cokolwiek…

Droga Nomina uświadomiła mi niedawno, że „Powrót do Ferrinu” jest moją 20 wydaną książką (dwudziestą w ciągu sześciu lat, niesamowite! a biorąc pod uwagę, że napisanych, łącznie z „Zaciszem Gosi” jest dwadzieścia cztery to już zupełnie kosmos!).

Nie muszę Wam chyba mówić (bo powtarzam się mniej więcej co miesiąc wraz z nową premierą, czy innym osiągnięciem), jak jestem szczęśliwa, że wykonuję ten zawód (wcale nie tak łatwy, jakby się to większości z Was wydawało), że ja piszę, a Wy czytacie. Jestem. Bardzo.

Chciałabym więc podziękować za Waszą obecność w moim życiu tym oto Jubileuszowym Konkursem: napiszcie w komentarzu pod tym postem która z 20 książek i dlaczego właśnie ta jest dla Was tą naj (ale tym razem, w przeciwieństwie do ankiety obok wybór jest jeden), a do jednej z Was ta właśnie książka (lub jedna z dwudziestu innych, którąkolwiek wybierzecie) powędruje z dedykacją rzecz jasna.
Właściwie dla dwóch z Was, bo konkurs będzie odbywał się równolegle w Klubie Miłośników Książek Moich .
Konkurs trwa do 28 lutego 2014 do godziny 23:59 plus minus jedna minuta 😉

Na koniec powiem Wam, że miałam ostatnio kilka przemiłych spotkań (pozdrowienia dla Czytelniczki z Empik Junior :), wysłuchałam mnóstwa dobrych słów, przeprowadziłam ważne i owocne rozmowy z Wydawcami, „Zacisze Gosi” już przygotowywane na maj, a potem następne premiery, na które oczekujecie… Czyli wszystko jest na najlepszej drodze, a „ty pisz, Kasiu, pisz…”.