Administrator

Pieniądze trafiły na konto hospicjum. 🙂

Do tych za książki z autografem, które kupiłyście Wy, kochane Czytelniczki, dorzuciłam trochę swoich i dzieciaczki z Podkarpackiego Hospicjum otrzymały świąteczny upominek.
Cieszę się i dziękuję Wam za wspólną akcję.
Nadal są jeszcze książki do kupienia, chociaż powoli się kończą, nadal możecie wspomóc hospicjum, akcja trwa: TUTAJ

Wklejam podziękowanie nie dlatego, żeby się chwalić jaka jestem wielkoduszna, ale żebyście Wy wiedziały, że rzeczywiście pieniądze w całości, a nawet w 150% trafiły tam, gdzie powinny.

Są takie chwile, gdy nasze życie – to oswojone i znane, które wydawało nam się niezmienne – nagle staje na głowie, robi zwrot o 180 stopni, pryska niczym mydlana bańka…

Czasami prowadzi to do tragedii, albo jest tragedią, czasami – szczególnie z perspektywy czasu – okazuje się, że zmiana wyszła nam na dobre (a w moim przypadku na świetne, dzięki ci, Losie, za tamten dzień…).

Myślę, że największym wstrząsem a takich chwilach jest sam fakt nagłej, gwałtownej zmiany. My nie lubimy zmian. Szczególnie niezapowiedzianych. Lubimy gdy nasze życie toczy się z góry ustalonym torem. Oczywiście tak niespokojne duchy jak ja potrafią z dnia na dzień znaleźć się na drugiej półkuli, „bo tam mnie jeszcze nie było”, ale… powiedzmy że to moja spontaniczność. To lubię. Gdyby mnie jednak porwano i na drugą półkulę wywieziono… Czujecie różnicę?

Może to kwestia kontroli nad swoim życiem i jej braku? Gdy ja tracę kontrolę, wpadam w panikę. A nim ową panikę opanuję i odnajdę się w nowej rzeczywistości, zahaczam o depresję.

A jak to jest z Wami?
Miałyście w życiu taki dzień, taką noc, taki moment, który zmienił dosłownie wszystko? Jeżeli chcecie, podzielcie się tym ze mną. Z chęcią wysłucham Waszych opowieści. Tylko pliss, niech kończą się happy endem, jak u mnie…

Wiem, że czekacie na następną książkę z serii z czarnym kotem, tej którą zaczęły „Nadzieja” i „Bezdomna”. Owszem, zaczęłam pisać coś… bardzo drastycznego i bardzo prawdziwego, co mogłoby się przydarzyć każdemu z nas… Pijany albo naćpany bandyta za kierownicą swojej beemwicy może jeszcze dzisiaj, na tym cholernym zakręcie śmierci, zabić mnie i moje dziecko.
Gdy zaczynam opowiadać Wydawcy o tej książce, już płaczę, nie wiem więc, jak ją napiszę, ale napisać muszę. 
I chyba tym razem rzeczywiście do książki będzie dołączona paczka chusteczek.

Oto prolog z roboczą okładką. A na końcu zadam Wam ważne pytanie…

Michał
Sokołowski jest utalentowanym chirurgiem, bezgranicznie oddanym pracy, która
stała się jego powołaniem i obsesją. Uwielbiają go pacjenci i personel
szpitala, w którym pracuje, szanują koledzy, ceni dyrekcja. Ma piękną i mądrą
żonę, którą kocha z wzajemnością i troje dzieciaków, za które skoczyłby w
ogień. Niewielki domek na przedmieściach, wesoły psiak, ganiający po podwórzu i
kot wygrzewający się przy kominku – oto idealne życie, które Michał wymarzył
sobie jeszcze na studiach i które dzień po dniu, cegiełka po cegiełce budował.

Cześć, Dziewczęta (i Chłopcy oczywiście też), z Adminką Anią postanowiłyśmy sprawić Wam trochę radości na fanpejdżu i zaraz przedstawię efekt naszej burzy mózgów.
Ale nim go zaprezentuję, przypomnę, że ten blog prowadzę osobiście ja – Kejt Em jak Michalak, natomiast fanpejdż na fejsbuku prowadzi Ania, moja przeurocza, kochana Przyjaciółka, do której możecie pisać na priv albo via mail – ona, w pełnym zaufaniu, przekazuje mi Wasze maile, albo jeśli dotyczą spraw adminowych na nie odpowiada.
Blog pełni rolę raczej informacyjną – tutaj macie wszystko na temat mojej twórczości: podział na serie, kolejność czytania, nawet streszczenia poszczególnych tytułów.
Tutaj możecie również zostawiać komentarze o przeczytanej książce, recenzje, czy – najbardziej przeze mnie lubiane – wpisy w Księdze Gości (odsłona III!).
Ja z kolei wrzucam info na temat tego co mi w duszy gra, nad czym pracuję, czy też ciekawostki z prasy i telewizji, jakie się o mnie ukazały.
Natomiast fanpejdż… o, to już jest miejsce na pogaduchy i dobrą zabawę, a także konkursy i rozdawajki. Wiem, że niektóre z Was nie mają konta na fajsbuku (ja nie mam) i… może czas założyć? Bo oto wymyśliłyśmy z Anią, co się będzie już od przyszłego tygodnia TUTAJ, czyli na fanpejdżu działo. A będzie się działo, oj będzie…

Początek tygodnia zaczniemy cytatem… (Właściwie już zaczęłyśmy).

We wtorki zabawa, którą już polubiłyście, czyli skąd pochodzi ten fragment… (Ten akurat pochodzi ze „Sklepiku z Niespodzianką. Adeli”, ale wierzcie mi, że będą trudniejsze do odgadnięcia).

W czwartkowe wieczory wrócimy do tradycji. Czyli będziecie mogły podyskutować na temat, jaki przygotuje Adminka Ania. Nawet banerek z dawnych czasów odszukałam…

W piątki coś, co lubicie chyba najbardziej: ROZDAWAJKI! Co tydzień jedna z Was stanie się szczęśliwą posiadaczką mojej książki z osobistą dedykacją (to rzadka gratka :). Zasady będą proste: odpowiedzieć na pytanie „Dlaczego chciałabyś wygrać tę książkę”, polubić fanpejdż i udostępnić post na swojej stronie. Każda rozdawajka będzie trwała do soboty do 23:59. W najbliższej jak widzicie będzie można wygrać śliczną, żółciutką „Poczekajkę”.

Soboty i niedziele będą należały do mnie, a dlaczego? Bo osobiście będę się udzielała na fanpejdżu. W soboty z odpowiedziami na pytania (które już od dziś możecie wysyłać do Ani na priv lub na mail kontaktowy anowak.koordynator@gmail.com ). Na trzy w każdą sobotę obiecuję szczerze odpowiedzieć. 🙂

Zaś w niedziele zabawimy się w wyliczankę kocha… lubi… szanuje… nie chce… nie dba… żartuje… Sama jestem ciekawa, o czym będę pisała. Co kocham, kogo szanuję, o co nie dbam…

Jak widzicie naprawdę zadbałyśmy o to, by się Wam nie nudziło. :)) Dajcie nam się tylko ogarnąć, bo czas świąteczno-noworoczny nieco nas absorbuje, ale już od poniedziałku… zaczynamy!
Fajnie, prawda?

Tak sobie na koniec pomyślałam, że właściwie tutaj na blogu również mogłybyśmy się tak bawić z tymi z Was które nie mają konta fejskubkowego. Co Wy na to? Powtarzać zabawę i tu i tam, czy jednak kto chce wziąć udział, to jakoś do fanpejdża się przekona?

Przyznam się bez bicia, że nie chciałam nikomu mówić o tym nagraniu, dopóki nie zobaczyłam go na żywo w Dzień Dobry TVN. Rozumiecie: myślałam, że wyjdę jakoś beznadziejnie, albo coś palnę, ale… po gratulacjach, które dostałam od Wydawców, Przyjaciół i Czytelniczek, uwierzyłam, że wyszedł bardzo dobrze.

Chyba naj-największą radość mi sprawiły fragmenty mojej miniekranizacji, czyli „Poczekajki”! Po raz pierwszy widziałam je w telewizji i… poczułam, że wszystko przede mną! 🙂

A teraz życzę Wam miłego oglądania reportażu i jego gwiazdy, czyli uroczej koteczki Pipi (która już zdążyła zbić trzy bombki i urwać choinkowy łańcuch, ale i tak ją kochamy. 🙂

http://dziendobry.tvn.pl/wideo,2064,n/polska-danielle-steel,153532.html

Dopytujecie o to, jakie książki, w jakiej kolejności i w jakich miesiącach ukażą się w przyszłym roku.
Nie mam dla Was dobrych wiadomości, bo… nie wiem. Znam datę premiery „Pani Ferrinu” (która – byłam pewna – miała ukazać się w styczniu, a wyjdzie w lutym), ale co dalej? Mogę powiedzieć tylko w przybliżeniu. Również dlatego, że sama nie jestem do końca zdecydowana co i kiedy chcę pisać, a więc co i kiedy chcę wydać. To chyba pierwszy taki przypadek od początku mojej kariery, no nie? Ale zaczęłam eksplorować zupełnie nowe obszary twórcze i to mnie na razie pochłania.

Oto więc orientacyjny plan wydawniczy na rok 2015:

11 lutego 2015 ostatni tom Kronik Ferrinu „Pani Ferrinu”

Marzec – III tom serii z czarnym kotem „Nie oddam dzieci!”
Maj – coś
Czerwiec – I tom nowej serii „Spełnienia marzeń!”

Sierpień – VII tom serii owocowej „Domek na Czereśniowej”
Listopad  – coś

Eeee…. jakiś mało precyzyjny wyszedł mi ten plan. :)))
Na co najbardziej czekacie? Podejrzewam, że na listopadowe coś. ;D

… czyli ja w nowej, eleganckiej odsłonie dla świątecznego numeru „Pani Domu”.

Wyznam szczerze, że lepiej się czułam w moich pastelowych sukienkach przed kolano, ale… może już czas wydorośleć i ubierać się stosownie do wieku?
No nie wiem… nie wiem…
Co o tym sądzicie, moje kochane?

Moje postanowienia noworoczne będą krótkie i na temat:
1. zrealizować plany wydawnicze (da się zrobić)
2. wyjechać gdzieś, gdzie mnie jeszcze nie było (jest jeszcze parę takich miejsc)
3. systematycznie (i z radością) ćwiczyć (hahaha, na tym postanowieniu chyba polegnę…)
4. spełnić takie jedno marzenie, o którym nie mogę Wam jeszcze powiedzieć
5. napisać scenariusz serialu (tylko jakiego?)

Zajrzę tutaj za rok i zobaczę, co udało mi się zrealizować…

Nie było mnie jakiś czas tutaj i w internecie w ogóle, bo spędzałam Święta w miejscu, gdzie internetu nie ma i nie przewiduję, by był. Dobrze mi w takich miejscach, jakbyście pytali. Owszem, ciągnie, by sprawdzać, czy nie ma nowych maili, albo komentarzy, ale… jaki spokój człowieka ogarnia gdy wie, że nie ma zasięgu… Ja Wam mówię: kiedyś pozwolę zamknąć się na dwa tygodnie w pewnym zakonie, gdzie na wejściu trzeba oddać laptop i komórkę i nawet chyba rozmawiać między sobą nie można. Przez te dwa tygodnie pobędę sama ze sobą i… zobaczymy co się z tego wykluje.

Odbiegłam od tematu.

Jak co roku całą rodziną kolędowaliśmy. Mamy rodzinny śpiewnik pamiętający czasy… no może nie narodzin Jezusa, ale moich na pewno, któreś z nas przygrywa na pianinie, a cała rodzina na kilka głosów kolęduje Małemu. Moją ukochaną kolędą od zawsze (zauważyliście, jak piękne są polskie kolędy?) jest „Gdy śliczna panna…”, normalnie rozpływam się i wzruszam, gdy śpiewam te słowa i widzę oczami wyobraźni Matkę, pochylającą się nad Dzieciątkiem.
Jakie są Wasze ulubione kolędy?
Macie jakieś szczególne wspomnienia z którąś związane?

A tu jeszcze coś bardzo pięknego…

Oprócz życzeń od Was, od dalszej rodziny i przyjaciół dostałam także szczególne, których jako żywo się nie spodziewałam i które sprawiły mi szczególną radość. Otóż zadzwonił do mnie Dyrektor ogrodu zoologicznego. Tego, w którym kiedyś z takim oddaniem leczyłam lwy i anakondy i które tak ciepło wspominam (uwielbiałam to miejsce i tę pracę, a te z Was, które czytały „Poczekajkę” domyślają się, że Dyrektora również – platonicznie! 😀 Przyznam, że życzenia od kogoś, kto pamięta cię po -nastu latach, ciepło i serdecznie wspomina, są szczególne. Ucieszyły mnie naprawdę bardzo, bardzo, bardzo.

Ostatni dzień tegorocznych Świąt spędziłam – nie cały na szczęście – w szpitalu. Bardzo byłam tym przestraszona i bardzo mi się nie podobało, że znów mogę trafić pod narkozę (żegnać się z życiem i Wami i w ogóle robić różne dziwne rzeczy, które człowiek przed i po narkozie robi), ale skończyło się na zaordynowaniu leków.
Powiem Wam jedno: tym razem pojechałam nie tam, gdzie byłam poprzednio, ale prosto do szpitala, w którym urodziłam Patryka, do Św. Zofii na Żelaznej i powiem Wam drugie: ten szpital to po prostu Wersal. Nigdy nigdzie nie byłam tak… po ludzku… traktowana, jak w Św. Zofii. Pielęgniarki, mimo że to ostry dyżur, pomocne i uśmiechnięte, lekarz miły i kompetentny, położna, która przyjmowała jedną z rodzących tak serdecznym gestem poprosiła ją do sali porodowej, że… normalnie brak słów uznania dla Dyrektora tego szpitala, Lekarzy, Pielęgniarek i Położnych.
Dziękuję Wam, że jesteście i przywracacie wiarę w polską służbę zdrowia, w coś co nazywa się Powołaniem.
Dziękuję, że bezstresowo, otoczona wręcz czułą opieką, urodziłam u Was cztery lata temu mojego drugiego synka.
Jesteście najlepsi!

Rzeczywiście dajecie serce, wiedzę, doświadczenie i jeszcze więcej serca.
Dziękuję.

Mam nadzieję, że Wam, moje drogie, te święta upłynęły bez szpitalnych niespodzianek, a radośnie i rodzinnie.
Co dostałyście do Mikołaja, pochwalcie się? 🙂
Ja dostałam…….. bieżnię. I wcale, ale to wcale nie jest to subtelny przytyk do mojej kondycji fizycznej, czy też raczej jej braku. I że nie samymi żelkami człowiek chudnie. 😀