Kurczę, nie wiem jak zacząć ten wpis – najłatwiej byłoby przejść do zapowiedzi konkursu i wkleić opinie, ale najpierw chciałabym napisać kilka słów o „najmłodszej”, która już jest szykowana do druku i… nie wiem jak zacząć.
Była to najtrudniejsza do napisania – a więc do przeżycia, bo wiecie, że ja nie siedzę i nie klepię w klawisze, a całą sobą wchodzę w pisany świat i staję się tymi bohaterami, przeżywając ich życie, radości, rozpacz, ból jak własne – była więc to najtrudniejsza książka w moim dorobku, a biorąc pod uwagę, że to już 28 książka w ciągu sześciu lat, to jest on spory.
Zmierzyłam się w niej z moimi własnymi demonami. Umarłam na poboczu drogi razem z dzieckiem. Rozpaczałam po śmierci najbliższych z tymi, co zostali. Próbowałam wymierzyć sprawiedliwość i zderzyłam się z bezprawiem i niesprawiedliwością.
Boże jak mnie zmasakrowała ta książka…
A najbardziej chyba to, że fikcja literacka, którą ona przecież jest, może się wydarzyć zaraz, choćby jutro, mnie, Tobie, komuś, kogo kocham… I jeszcze to jak śmieszną karę za zabicie niewinnych istot ponoszą bandyci na drogach… Opowieści policjantów, z którymi konsultowałam tę powieść po prostu… roztrzaskały mnie na kawałki.

Teraz pierwsze, krótkie opinie redaktorów, którzy pracowali nad tą powieścią:

PS. Premiera przewidziana jest w kwietniu, najpewniej w drugiej połowie, jeszcze więc tylko miesiąc… Zajrzyjcie do Aktualności, tam uzupełniłam plan wydawniczy na najbliższe pół roku…

Dodam, że wydaję również z najlepszymi (podsumowanie ilości tytułów na listach bestsellerów w 2014):

Gratulacje dla Znaku i Wydawnictwa Literackiego, podziękowania dla moich kochanych, wiernych Czytelniczek. I Czytelników, bo panowie też mnie „podczytują” :* :* 

Nacieszyłam się i wracam do pracy…

… czyli nowa praca fenomenalnej graficzki Claudii McKinney
Nie zdajecie sobie sprawy, jak cieszy mnie, że zdjęcia z sesji „ferrinowej”, totalnie odrzucone przez polskiego wydawcę, ktoś docenił i być może znajdą się jednak na okładkach książek.

A już niedługo poproszę Was o pomoc w wyborze okładki. Do „Mistrza” 😉

Dostaję od Was w komentarzach i w mailach petycje ws. II tomu „Mistrza”. To znaczy, żebym napisała, a nie żebym nie pisała. 😉
To chyba jedyna książka, której ciągu dalszego tak bardzo się domagacie (i wcale się nie dziwię, ten Raul…….).
Moim skromny zdaniem – zdaniem autorki – tej powieści nie powinno się dalej ciągnąć. Dlaczego? Odpowiem poniżej, w tekście zwiniętym, żeby nie spoilerować treści dziewczynom, które „Mistrza” nie czytały.
Ale bardzo Was proszę o Wasze zdanie. Powinien powstać tom II, czy nie?
Powiedzmy, że będzie to taki mały quiz środowy 🙂 O, do Ani koordynatorki napiszę, żeby to samo pytanie wrzuciła na fanpejdż, a ja już piszę, dlaczego nie chcę pisać… 😉

Otóż moim zdaniem zmartwychwstanie Same Wiecie Kogo byłoby z lekka naciągane. Zginął, bardzo pięknie, i niech spoczywa w pokoju. Gdyby wrócił, to wyszedłby trójkącik, a ani Paweł, ani Sonia raczej do trójkącików się nie nadają, trzeba byłoby więc wyeliminować Pawła. Dla mnie to żaden problem – lubię zabijać głównych bohaterów – ale Wy mogłybyście mi tego nie wybaczyć, tak jak nie możecie mi wybaczyć Same Wiecie Kogo z „Zacisza Gosi”.
Gdyby z kolei Same Wiecie Kto poległ na dobre, to co to byłby za „Mistrz” bez „Mistrza”? No powiedzcie same?
Odpowiem przy okazji, dlaczego Same Wiecie Kto musiał zginąć: bo wysłał na tamten świat Same Wiecie Kogo, a Same Wiecie Kto nie potrafiłby żyć ze świadomością, że zabił własnego… no… Same Wiecie Kogo. 🙂
Mam nadzieję, że nie zdradziłam za dużo treści.

Tak więc moim zdaniem obie opcje nie wchodzą w grę. Chyba, że macie inny pomysł na ciąg dalszy tej historii, to poproszę o streszczenie w komentarzu, a ja idę spać, bo jeszcze dzisiaj (wczoraj?) nie spałam i już na oczy nie widzę.

Kiss.

PS. Dziękuję ci, kochany nowy skanerze znanej firmy, że nie skanujesz i nadal muszę robić zdjęcia telefonem. O 3:12 w nocy nie mam siły nawet się na ciebie wkurzyć na tyle, by cię wywalić przez okno. Zresztą róże pod oknem zimują i bym się rano zapłakała… Może więc dobrze, że nie mam siły.
Widzicie do czego doszło? Gadam z %#@%$#@% skanerem….

PS2. Mam nadzieję, że dożyję chwili, gdy będę mogła powiedzieć wreszcie nad czym pracujemy i co to za niespodzianka. Byle do tej wiosny….!!!

Parę dni temu pisałam, jak dzięki wspaniałemu kompozytorowi Kayanisowi dostałam twórczego „kopa” i zaczęłam pisać – trzy rzeczy na raz. Opowiem Wam, jak ta energia – pozytywna, wspaniała, twórcza energia – jest przekazywana dalej…

Swego czasu, gdy Wydawca kupił Kroniki Ferrinu i szukałam do nich okładek, trafiłam na stronę genialnej graficzki, której kilka prac – wymarzonych na okładki książek fantasy – tutaj zaprezentowałam. Była to Claudia McKinney, której prace zdobią okładki ponad 500 książek na całym świecie, oto link do Jej galerii, obejrzyjcie, bo naprawdę warto cieszyć oczy czymś tak pięknym: Galeria Claudii McKinney
Napisałam do niej parę słów pełnych zachwytu i dzięki temu się poznałyśmy. Okładki robiłam wprawdzie z Sandrą Hadryś (i przyznacie, że dała dziewczyna radę), ale od czasu do czasu wymieniałam z Claudią maile. W piątek bodajże wysłałam jej kilka zdjęć z sesji ferrinowej, bo wiem, że poszukuje nowych modeli i fotografii, które mogłaby po swojemu przerabiać i niemal natychmiast dostałam maila, którego przytaczam z pamięci „Kochana Kasiu, zdjęcia są wspaniałe! Tak mnie zainspirowały, że od razu zaczęłam prace nad jednym z nich!”. Tego wieczoru łącza między Polską i Ameryką chyba były rozgrzane do czerwoności, bo wysłałyśmy do siebie mnóstwo wiadomości.

No i zaczęło się czekanie na wyniki twórczego szału…
Dziś z prawdziwą przyjemnością Wam ten wynik przedstawiam w bardzo lubianym przez fanów Claudii zestawieniu „Przed i Po”. 🙂 Jak Wam się podoba Kasia-Jagódka w wykonaniu Claudii McKinney?
🙂

I jeszcze jednak ciekawostka: praca Sandry, która była punktem wyjścia do okładki „Gry o Ferrin”. Też fajna, no nie?

Kurczę, ależ lubię gdy ktoś mnie inspiruje i gdy ja kogoś inspiruję. Jest to chyba największa radość twórcy… Bo Was też parę razy do czegoś zmotywowałam, czy zainspirowałam, prawda?