O „Mistrza” i „Zemstę” zapytam innym razem (sorry, zdjęłam wpis, który był tu jeszcze przed chwilą), ale są ważniejsze sprawy do przekazania, a nie wiem, czy będę w najbliższym czasie on line.

Dziewczęta, za dwa dni zaczyna się największe święto książki (przynajmniej dla mnie, która w nim uczestniczyła od najmłodszych lat), czyli Targi w Warszawie. Może kiedyś wybiorę się do Frankfurtu, tam są podobno jeszcze większe, ale na razie mnie nie ciągnie.

I chociaż nie jeżdżę na spotkania autorskie (bo po prostu nie mam czasu na skorzystanie ze wszystkim zaproszeń – musiałabym przemierzać Polskę chyba przez cały rok, a mam przecież coś takiego jak dom, dzieci i pracę), chociaż nie bywam na żadnych eventach (nawet nie wiem, jak coś takiego wygląda, a kilka razy mnie zapraszano), to raz w roku na Targi Książki w Warszawie dla Was, moje kochane, przyjeżdżam. By podpisywać książki, które ze sobą przywiozłyście, by zamienić z każdą z Was kilka słów, zrobić sobie fotkę, czasem przytulić się serdecznie, bo poruszają mnie spotkania z Wami i Wasze opowieści – wiele z Was znam stąd i z maili, z fanpejdżu, z zielonej strony, gdy jeszcze istniała… – a już najbardziej mnie wzrusza, gdy jedziecie setki kilometrów właśnie, by się ze mną spotkać. Do dziś nie zapomnę kilkunastoletniej Czytelniczki z Poznania, która wyciągnęła na spotkanie ze mną swojego tatę, bo sama była za młoda, by przyjechać. Nie zapomnę serdecznego uścisku Pani Doktor, która jest anestezjologiem i przyjechała z daleka, żeby mi powiedzieć, że moje książki po ciężkim dyżurze są dla niej kroplą radości.
To jest po prostu niesamowite!
I bardzo wzruszające.

Zdjęcie „pożyczone” od Czytelniczki Lee Ann z zeszłorocznych Targów. 🙂

I dlatego w sobotę 16 maja o godz. 14 możecie do mnie przyjechać (z dowolną ilością książek do podpisu i z telefonem albo aparatem, by pstryknąć sobie selfie ;). Będę na Was czekała na stoisku Wydawnictwa Literackiego (musicie je odnaleźć na mapce Targów, ja i tak zawsze się gubię…).

Uwaga: zwykle takie spotkanie trwa godzinę, chociaż ostatnio pobiłam podobno rekord Targów i podpisywałam książki non stop przez dwie godziny i kwadrans. Do ostatniej, czekającej w dłuuugiej kolejce Czytelniczki. Kolejce Czytelniczek zgranych, rozgadanych, i mających wspólne tematy, dodam. Podobno się Wam nie nudziło! ;D
Może się jednak zdarzyć, że będzie Was niewiele, wtedy będę do Waszej dyspozycji od godz. 14 do 15.

Na koniec zagadka dla spostrzegawczych :)) na stronie targów, czyli TUTAJ jestem na jednym ze zdjęć. Bardzom ciekawa, czy któraś z Was mnie wypatrzy. :))

To co, dziewczęta, do zobaczenia w sobotę?
:*

Taki oto wpis pojawił się dziś w zakładce „mistrzowskiej”:

Droga Pani Kasiu, na „Mistrza” trafiłam przypadkowo, szukając innej
książki i wpadłam… jak śliwka w kompot z Raulem i jego całą otoczką. I
przyznam, że szukającej książki nie znalazłam, bo już dalej tak
naprawdę nie szukałam. Ja szczerze mówiąc, nie czytam książek polskich
autorów, dlatego postanowiłam sprawdzić czy warto wrócić z Zachodu do
Polski. I powiem jedno: WARTO! Po znalezieniu „Mistrza” razem z
koleżanką umówiłyśmy się, że zaczniemy czytać dopiero 15 maja, ona
skończy pracę licencjacką, a ja zaliczę wszystkie egzaminy. Albo los
chciał inaczej, albo ja się szybciej poddałam bo w ten sam dzień, dzień
przed moim pierwszym egzaminem zamiast powtarzać materiał to w całości
przeczytałam „Mistrza”. Ostatnia godzina czytania spowodowała, że już
nie widziałam tekstu, ponieważ tak leciały mi łzy niczym ulewa
deszczu… A później wcale nie było lepiej, byłam w jak letargu i dalej
przeżywałam Raula, książkę, tą historię. Wtedy wiedziałam, że muszę
prosić Boga o jedno, żeby pozwolił mi się skupić następnego dnia na
egzaminie…
Pani Kasiu przeczytałam całe mnóstwo książek, niektóre
pamiętam (mam swoje perełki), a niektóre czytam po dwa razy i dopiero w
czasie drugiego razu orientuję się, że jednak już tą książkę czytałam.
Ale tak naprawdę, żadna z tych książek nie wzbudziła we mnie takich
uczuć – nigdy, czytając książkę nie płakałam, i za to Pani bardzo
dziękuję. Więc jestem pewna, że gdy będę czytała „Mistrza” drugi raz, to
wiem, że nie będzie to przypadek a świadoma decyzja. Niestety (albo
stety) Raula nie da się zapomnieć i tak tym sposobem „Mistrza” dodałam
do listy moich książek, gdzie zajmuje ona pierwsze miejsce, w kategorii:
Najlepsza książka jaką czytałam. Zgadzam się z czytelniczkami, że
powinna powstać ekranizacja, jednak i tak każda z nas będzie mieć
swojego Raula i swoje wyobrażenie o tej historii. Wykonała Pani, po
prostu „Mistrz”owską pracę i wierzę, że jest Pani z niej dumna, tak jak
ja dziękuję Pani, Pani Kasiu za to, że ona powstała. (Fajnie, że nawet w
snach historia Raula ma ciąg dalszy)
Z wielką niecierpliwością
czekam na „Zemstę”, choć z tego co widzę pierwszeństwo mają Marzenia, a
potem jak coś to będziemy się Mścić.
I teraz jedno z ważniejszych pytań: Czy aby na pewno chcę, aby inna książka przebiła „Mistrza”?
Chyba nie jestem jeszcze na to gotowa. :))
Życzę Pani wielu sukcesów, a przede wszystkim ciągle niewyczerpanej wyobraźni.
Pozdrawiam serdecznie,
Milena Król

Milenie najserdeczniej dziękuję za niesamowicie motywujące, wprost uskrzydlające słowa, a Wam się przyznam, że… chyba zmieniłam zdanie, zarzekając się, że ciągu dalszego tej historii nie będzie (bo co to za „Mistrz” bez Mistrza i takie tam…)
Jak wiecie sama z siebie zaczęła się mi któregoś dnia, czy którejś nocy pisać „Zemsta” i wygląda na to, że to BĘDZIE właśnie ciąg dalszy „Mistrza”.
(Ile razy powtarzałam, Kasiu: nigdy nie mów nigdy?).
Oczywiście nie byłabym sobą, gdyby Raul ot tak pojawił się w życiu Soni i Pawła, żeby nieco w nim namieszać. Ja nie lubię przewidywalności, ale…

Ale prolog i kawałek pierwszego rozdziału już jest, okładka jest, pomysł jest i tylko termin wydania by się przydał. Poinformuję Was niedługo o najnowszych planach (będziecie BARDZO zaskoczone), więc może i ów termin się pojawi.

Na razie zapraszam Was do oglądania i komentarzowania. Ponieważ będzie „Zemsta”, „Mistrz” musi mieć nową oprawę (słowo „sukienka” tu nie pasuje). Przypominam więc na dobry początek „Zemstę”, a potem jak zwykle mały quiz okładkowy: Mistrz z Mistrzem, czy Kochankowie? 😉

PS. Tak, przyznaję się i nic na to nie poradzę: jestem beznadziejnie zakochana w tym facecie. Właściwie to nie tylko w nim. W obu Łukaszach także. I w Danielu. W Sellinarisie oczywiście też. ;)))

… ale tym razem będzie o Waszych marzeniach, moje kochane. 😉

Niezawodne Czytelniczki na fanpejdżu spontanicznie zdały relację („Mam i ja!”) z dzisiejszej premiery „Wiśniowego Dworku” czyli drugiego tomu Kolekcji moich książek. Niektóre okraszone były zdjęciami – załączam kolaż i bardzo dziękuję! Jesteście przekochane! :*:*

Nim jednak wkleję to zdjęcie, kilka ważnych informacji i odpowiedzi na powtarzające się pytania:

1. Tak, od 20 kwietnia wychodzi Kolekcja Książek Katarzyny Michalak (czyli moich, jakby ktoś nie wiedział). Jest to wydanie ładne, pełnowymiarowe, ale przeznaczone TYLKO dla punktów prasy i prenumeratorów. Nie znajdziecie tych książek w księgarniach ani „normalnych” ani wysyłkowych.
2. Obecnie jest dostępny w sprzedaży tom II czyli „Wiśniowy Dworek”, za dwa tygodnie pojawi się tom III (kolejność książek i wszystkie niezbędne informacje TUTAJ), a poprzedni ZNIKNIE ze stoisk i kiosków, tak jak znikają czasopisma, gdy wychodzi następny numer. Co się dzieje z tymi znikniętymi egzemplarzami i czy można je będzie gdzieś awaryjnie kupić – nie wiem. Wolę nie myśleć, że są mielone na makulaturę jak czasopisma właśnie, bo mi serce pęknie.
Wiem jedno (bo uprzedził mnie o tym Wydawca):
3. Ilość miejsc, w których będzie można kupić następne tomy i ilość egzemplarzy w tych miejscach BĘDZIE SIĘ ZMNIEJSZAĆ. Nakład jest dostosowywany na bieżąco do zapotrzebowania i… cóż… pewnie coraz trudniej będzie zdobyć następne tomy, chyba że…
4. … jest się PRENUMERATOREM. Wtedy masz pewność, że dostaniesz wszystkie 31 tomów na miejsce, na czas, na pewno (Wydawca zastrzegł, że może zakończyć wydawanie Kolekcji w dowolnym momencie i tylko prenumeratorzy mają pewność, że otrzymają komplet). Przy czym cena książki w prenumeracie to 11zł (koszty wysyłki gratis), a w kiosku 13,99. Nie muszę mówić, że to świetna cena za pełnowartościową książkę. Ktoś skomentował, że kupował książki za ponad 30zł a teraz można je kupić za grosze – zgadzam się i nie zgadzam. Po pierwsze dla jednych książka w cenie paczki papierosów to i tak za drogo, po drugie jednak książki wydawane „normalnie” w seriach – poczekajkowej, owocowej, ferrinowej etc… – to zupełnie co innego.Zresztą wiecie o tym, bo macie te książki na swoich półkach.
5. Ja rozumiem, że malkontenci muszą ponarzekać: że w Kolekcji nie będzie Kawiarenki i Sekretnika (nie będzie), że nie można zaprenumerować poszczególnych tytułów (nie można), że i 11zł, czy 13,99 to i tak drogo etc…etc…etc… Ale mam nadzieję, że większość z Was cieszy się z tej Kolekcji tak jak ja.

Radość tych właśnie – które się cieszą – widać poniżej. Rozbroiłyście mnie, przysyłając Wasze „Wiśniowe Dworki”. :))

Dziękuję!! :*:*

Jak w tytule. Jestem nadal oszołomiona tym pierwszym miejscem, ale po mailach które od Was dostaję, komentarzach na blogu i fanpejdżu i opiniach w internecie wiem, że „najmłodsza” naprawdę Was porusza. Cieszę się. Dziękuję. :* :*

A już za tydzień… :)))

Drugi tom Kolekcji.:)) Ja czekam.
Na egzemplarze autorskie „Nie oddam dzieci”, żebym je mogła wysłać zwyciężczyniom rozdawajki też czekam, tak nota bene, bo do mnie jeszcze nie dotarły…

… a raczej ode mnie i wydawcy, ale chciałam, żeby się rymowało.

Otóż postanowiliśmy przyspieszyć druk „Zachcianka” w nowej „sukience” tak, by ukazał się na Targach Książki. Te z Was, które nie mają jeszcze tego tomu, albo kompletują serię poczekajkową w nowych okładkach i przyjdą na Targi, będą mogły kupić „Zachcianeczek” jako pierwsze w Polsce. :))
A ja będę go mogła przy okazji podpisać. Trochę się różni od pierwszego projektu. Okładka będzie miała barwę wschodzącego słońca. Właśnie tak. 🙂

Ale nie o tylko o tym miał być ten wpis. Otóż robię powtórną redakcję książki i… czuję jakbym cofnęła się w czasie. Od czasu premiery drugiego tomu serii poczekajkowej minęło sześć lat i dwadzieścia sześć książek… Dwadzieścia sześć! Czy mogłam sobie to wymarzyć, gdy pracowicie wprowadzałam poprawki po raz pierwszy? Sześć lat temu?
Nigdy w życiu nie uwierzyłabym, gdyby ktoś mi powiedział: „spoko, Kasia, za parę lat twoja dwudziesta ósma książka będzie na pierwszym miejscu listy bestsellerów”…
I gdy teraz powtórnie czytam słowa, które pisałam wtedy…
Niesamowite uczucie…
Prawdę mówiąc nie potrafię go określić. Jest to trochę niedowierzanie, trochę duma z osiągnięcia celu o jakim nawet nie śmiało się marzyć, wdzięczność do Losu, że obdarzył mnie talentem, wspaniałymi Czytelniczkami i Wydawcami… ale chyba najsilniejsze jest poczucie, że znalazłam swoje miejsce w życiu, i nie mówię tu jedynie o domku pod lasem…

Wspaniałe jest wrócić do miejsca, z którego się wyruszyło i spojrzeć w przyszłość, na to, co się osiągnie.
Miałyście kiedyś takie doświadczenia?
Pozytywne?

Do tej pory nie chciałam wracać do przeszłości, bo nawet czasy „Poczekajki” – okropne maleńkie ciemne mieszkanko przy ruchliwej sześciopasmówce – kojarzą mi się z mrokiem. „Zachcianek” zaś, to już Poziomka i światełko w tunelu…
Z dużym sentymentem i radością przygotowuję tę książeczkę w nowej okładce do druku. A jeszcze wiedząc, że na nią czekacie i możecie kupić ją wcześniej, właśnie na Targach Książki, które zawsze były dla mnie wielkim świętem… 🙂
Aż chce się żyć. 🙂

Wracam do redakcji „Zachcianka”
Ach ten Łukasz…