Wraz z wydawcą podjęliśmy decyzję, żeby w 2023 roku ukazały się dodruki i wznowienia uwielbianych przez Was powieści.
Przed Wami
Amelia
Spełniania marzeń!
Poczekajka
Zachcianek
Zmyślona
Książki z autografem kupicie na –> www.wydawnictwomazowieckie.pl
Cudnego zaczytania!
𝐖𝐈𝐎𝐒𝐍𝐀 𝐖 𝐏𝐑𝐙𝐘𝐓𝐔𝐋𝐍𝐄𝐉 w przedsprzedaży
Empik 
http://bit.ly/3kC7r3u
Wydawnictwo Mazowieckie z autografem https://bit.ly/3XQAC16
Wydawnictwo Znak https://bit.ly/3XS4ZUI
KAŻDA RODZINA MOŻE BYĆ NIEZWYKŁA. TA JEST NIEZWYKŁA AŻ ZA BARDZO!
Rodzina Gawroszów: dziadkowie Apolonia i Antoni, rodzice Alicja i Andrzej oraz ich czworo dzieci, wydają się zwykłą rodzinką, jakich wiele. Kochają się, wspierają, jedno za drugim wskoczyłoby w ogień. Tę rodzinę wyróżnia jednak coś więcej niż to, że wszystkie imiona zaczynają się na literę A…
KAŻDA RODZINA MA TAJEMNICE. ALE ŻEBY AŻ TYLE?!
Kiedy pojawia się możliwość przeprowadzki do uroczej przedwojennej Willi Przytulnej, wychodzi na jaw, że każdy w rodzinie skrywa jakiś sekret. Z trudem wiążą koniec z końcem, a tu nagle pojawiają się pieniądze na okazały dom. Ktoś prowadzi podwójne życie, a ktoś ukrywa przed innymi swoje uczucia. I wreszcie największa niewiadoma: Azja, czarna owca rodziny. Zniknął na trzy lata, a teraz wraca, żeby namieszać jeszcze bardziej. A może wprost przeciwnie?
KAŻDA RODZINA MA KOGOŚ, KOGO TRUDNO KOCHAĆ…
Azja powraca do domu, a wraz z nim wracają urwane rozmowy i wykrzyczane w złości oskarżenia. Czy Gawroszowie dostaną od losu drugą szansę? Czy stać ich na pojednanie? Jakie sekrety ujrzą światło dzienne, a jakie zostaną ukryte jeszcze głębiej?
Pierwsza część Sagi Przytulnej to niezwykła opowieść o niezwykłych ludziach. Emocje, nieoczekiwane zwroty akcji, sekrety, a przede wszystkim miłość, przyjaźń i słowo DOM, w wielu jego znaczeniach, a to wszystko opowiedziane przez Katarzynę Michalak tak, że tylko zapaść się w wygodny fotel, otulić kocykiem i czytać, czytać, czytać…
Czytelniczki o „Wiośnie w Przytulnej”
„Zakochałam się w Przytulnej i w całej przesympatycznej rodzinie Gawroszów. W uroczej, choć mijającej się z prawdą, Alicji, w pełnej sprzecznych uczuć Adzie, w ekscentrycznej babci Poli i przyciągającej pecha Agacie… No i w Azji. Ale to już osobny temat… Nie mogę się doczekać kolejnych części!” Ja-Ona
”Tajemnice mają to do siebie, że zawsze wychodzą na jaw w najmniej odpowiednim momencie. Tu sekretów jest co niemiara. Kolejne pieczołowicie skrywane fakty co chwilę wypływają na powierzchnię, a akcja wciąga tak, że nie sposób się oderwać. Ta powieść to doskonała odskocznia od szarej codzienności. Czytajcie!” KsiążkiMałgoni
„Uwielbiam tę powieść! Można przy niej zarówno się śmiać, jak i płakać. Błyskotliwe dialogi, zabawne sceny, poruszające serce rozmowy. Ale najcenniejsze jest to, że podczas czytania „Wiosny w Przytulnej” cały czas czuję w sercu błogość i zwykłą codzienną radość. I jeszcze przekonuję się o tym, że jeśli mamy kochającą rodzinę, to mamy wszystko.” Kamila76
Jeszcze nie tak dawno czekałam z nadzieją, obawą i niecierpliwością na moją pierwszą, „Poczekajkę”, a tu już pięćdziesiąta! A w szufladzie nadal mam kilkanaście pomysłów, początków i pierwszych rozdziałów do napisania.
Pierwszą pisałam dla siebie, do szuflady, z maleńką nadzieją, że ktoś ją wyda i komuś się spodoba. Pięćdziesiątą opowieścią dzielę się z Wami, które na nią czekały. Wiedziałam, że oczekujecie czegoś wyjątkowego, szczególnie w ten świąteczny czas. Mam nadzieję, że opowieść o Uli, Michale, a szczególnie o małym, dzielnym Bingo spodoba im się.
50! Szaleństwo
Chciałam za jej sprawą przyjrzeć się różnym rodzajom związków i uczuć i pokazać, jak często są trudne, na jakie wystawione są próby, jak dużo zależy od nas.
W dzisiejszych trudnych czasach miłość to czyny i słowa. Bardzo potrzebujemy przytulenia, ciepłych, dobrych słów. Nie żałujmy ich sobie!
Myślę, że „Była sobie miłość” będzie pięknym prezentem. Może ktoś odnajdzie siebie w którejś z opowieści? Może odnajdzie drogę do domu? Podejmie trudną decyzję? Dokona wyboru? Przyznam Wam się, że sama dzięki tej książce dokonałam pewnego wyboru, który nie był łatwy… Poświęciłam coś, co dawało mi wiele radości dla czegoś, o co będę musiała dopiero zawalczyć, ale jestem naprawdę szczęśliwa, że podjęłam tę decyzję. Dzięki niej rozwinę się w zupełnie nowym kierunku, zdobędę nowe doświadczenia. Ciągle sięgać po coś nowego. Nie stać w miejscu. To dla mnie bezcenne.
WydawnictwoMazowieckie z autografemhttps://bit.ly/3h8j0hf
Empik https://bit.ly/3zA7H7E
Już jest! Ruszyła przedsprzedaż najnowszej powieści. Premiera „Piastunki róż” 28 września.
Wydawnictwo Mazowieckie z 𝐚𝐮𝐭𝐨𝐠𝐫𝐚𝐟𝐞𝐦 https://bit.ly/3w8O98O
Empik https://bit.ly/3bW6E9I
Znak.com.pl https://bit.ly/3c28lCw
Flora przestała wychodzić z pokoju, zdana na łaskę – czy raczej niełaskę –
swojej siostry. Jedyną jej radością był rosnący tuż za oknem
wątły krzaczek róży. Flora skazała się na samotność z własnej woli.
Nic nie przerażało jej bardziej niż inni ludzie.
Nie po tym, co przeżyła siedem lat temu…
Gdyby nie szantaż siostry, Flora nigdy nie odważyłaby się
odpowiedzieć na to ogłoszenie. A przecież pielęgnowanie różanego
ogrodu, gdzieś przy zagubionym wśród nadmorskich lasów dworku,
było jej marzeniem. Kochała róże bardziej niż cokolwiek na świecie,
ale strach przed światem skuwał jej serce.
Nie mogła się domyślić, że tam, w tym samym ogrodzie,
swoje demony oswaja ktoś, kogo już kiedyś spotkała.
I to w dniu, o którym ze wszystkich sił pragnęła zapomnieć…
To prawie miesiąc od premiery powieści „Najpiękniejszy sen”.
Wiele z Was już ją przeczytało i zostawiło ślad w postaci recenzji.
Poniżej, jako zachętę dla tych, które jeszcze nie miały okazji poznać mojej ostatniej książki zamieszczam kilka opinii:
„Pani Katarzyna Michalak stworzyła książkę, od której nie można się oderwać. Świat zamknięty w „Najpiękniejszym śnie” sprawia, że ostatni tom sagi przeczytałam jednym tchem i … czuję niedosyt. Nie mogę uwierzyć, że to ostatnia część. Będzie mi bardzo brakować bohaterów i gwarantuję, że nie raz będę wracać zarówno do „Najpiękniejszego snu” jak i do całej serii.”
„Ta książka zaczyna się trzęsieniem ziemi, a potem napięcie tylko wzrasta! W powieści spotkamy dobrze znanych bohaterów żyjących w świecie, w którym wszystko zaskakuje.Pojawienie się dziecka wywraca życie do góry nogami, powoduje wiele pozytywnych emocji, ale także strasznych i mrocznych domysłów. Książka jest niesamowicie wciągająca i gwarantuję, że przeczytacie ją z zapartym tchem.”
Tylko tutaj książka z autografem: https://wydawnictwomazowieckie.pl
NAJPIĘKNIEJSZY SEN
(fragment)
PROLOG
Maleńka dziewczynka zapada w błogi sen, spokojna i szczęśliwa. Nie tak dawno przyszła na świat i nie zdążyła się nim jeszcze zachwycić. Kochające dłonie matki przytuliły ją, umyły i nakarmiły. Potem, owiniętą w miękki kocyk, poniosły gdzieś w mroźny, grudniowy świat, by po długiej drodze złożyć śpiące dziecko w ciepłym miejscu.
Matka pochyla się nad dziewczynką, szepcze: „Kocham cię, kruszynko”, i całuje gładkie czółko. Czy maleństwo spałoby tak słodko, wiedząc, że ta, która powinna być przy nim, trwać, czuwać i kochać, za chwilę je porzuci? Zostawi?
Pewnie nie. Błogosławiona nieświadomość…
Ostatnie spojrzenie oczami pełnymi łez na śpiące dziecko. Ostatnie, szybko wyszeptane słowa, może prośba do nieczułego losu o opiekę nad córeczką, a może krótka modlitwa o wybaczenie? Pospieszne kroki rozbrzmiewają na pustej ulicy. Skulona sylwetka niknie w mroku nocy. W oknie życia śpi mała dziewczynka, nie wiedząc, że właśnie została porzucona.
ROZDZIAŁ I
Dał się im podejść jak szczeniak. Tak po prostu.
Widać kilka pięknych lat bez gangsterki, za to w poczuciu bezpieczeństwa, w otoczeniu kochającej rodziny i oddanych przyjaciół, stępiło wyczulone zmysły drapieżnika, jakim bez wątpienia był Siergiej Sodarow.
Właśnie miał jechać do dworu Marcinki, gdzie czekano na niego z wigilijną wieczerzą, gdy cios kijem bejsbolowym w potylicę cisnął nim o drzwi auta i w sekundę pozbawił przytomności.
Ocknął się na tylnym siedzeniu. Wywożony dokądś… w ciemną noc… Stłumił jęk i chciał dotknąć stłuczonego miejsca, ale spięte taśmą ręce na to nie pozwoliły. I jeszcze głos, znienawidzony dawno temu:
– Ani drgnij, Sodarow, bo zarobisz kosę pod żebra już teraz. A nie chcę twoją juchą zachlapać tapicerki.
Pomimo tego ostrzeżenia, a może dzięki niemu, Siergiej podniósł się do pionu. Przednie siedzenie potężnego vana zajmował ktoś, kogo miał nadzieję już nigdy nie oglądać. Iwan Żeniłow, swego czasu najpotężniejszy handlarz żywym towarem na wschód od Bugu. Jego panowanie skończyło się przed ośmioma laty, gdy nikt inny, tylko Sodarow, posłał go za kratki.
Dziś nadszedł dzień, którego Ivan wyczekiwał przez te długie osiem lat jak dziecko Gwiazdki: dzień „podziękowań” za tę „przysługę”.
– Wiesz, że to była twoja wina, nie moja? – odezwał się Sodarow, pilnując, by w głosie brzmiała obojętność. Żadnych błagań.
– Tak, Siergiej, sam dźgnąłem się kozikiem w brzuch i sam potem dzwoniłem po gliny…
– Próbowałeś mnie zastrzelić! A dzwoniłem po pogotowie, nie po gliny!
– Wpierdoliłeś się w moją akcję – odwarknął Żeniłow. – Gdybyś trzymał się od tego szajsu z daleka, nie byłoby rozpierduchy na pół świata, ja nie poszedłbym siedzieć na parszywe osiem lat, a ty…
– A ja nie mogłem znieść widoku tych dziewczyn, właściwie dziewczynek, bo ile miała najmłodsza: jedenaście lat? dwanaście?, które wiozłeś do szwabskich burdeli – wpadł mu w słowo Sodarow. – Szczególnie po ciężarówce śmierci…
Tak, gdy w środku lasu znaleziono furgonetkę-chłodnię z ciałami szesnastu dziewcząt i młodych kobiet zamarzniętych na śmierć, bo ktoś obniżył – niechcący albo chcący – temperaturę na pace, coś w Sodarowie pękło. Gdy następnym razem, zdążając w sobie tylko znanym celu, natknął się na kolejny transport zorganizowany przez tę samą mendę, Iwana Żeniłowa, cóż… nie wytrzymał. Najpierw wywiązała się pyskówka, potem sprawy potoczył się błyskawicznie. Żeniłow wyszarpnął zza pasa spluwę i bez ostrzeżenia pociągnął za spust. Siergiej zamarł na sekundę, mając już nóż w ręce, a gdy zamiast strzału usłyszał suche szczęknięcie, po prostu pchnął. Ostrze weszło w bebechy tamtego aż po rękojeść.
Dziewczyny z transportu, do tej pory skulone w furgonetce, rozsypały się z krzykiem po lesie, a Sodarow… On też powinien spieprzać, na wszelki wypadek dobiwszy przeciwnika, ale nie potrafił. Może trudnił się przemytem, ale mordercą nie był. W obronie własnej mógł dźgnąć Ivana pod żebra, ale poderżnąć mu gardła już nie. Za to wezwał pogotowie. Pogotowie wezwało gliny.
Dochodzenie wykazało, że Ivan Żeniłow nie tylko handluje młodocianymi prostytutkami i dziećmi, ale też jest odpowiedzialny za śmierć tamtej szesnastki. Dostał piętnaście lat, za dobre sprawowanie wyszedł po ośmiu, właśnie dzisiaj, w wigilijny ranek. Jeden telefon i miał ekipę gotową na wszystko. Drugi – podstawiono mu pod dom luksusowego vana. Trzeci – i dostał informację, że Sodarow jest tam, gdzie powinien być: w Sennej, na swoim ranczu. Jeszcze parę godzin oczekiwania na najlepszy moment, gdy ofiara będzie sama, i oto miał ją w rękach. A raczej na tylnym siedzeniu vana. Spętaną plastikiem. Bezbronną. Zdaną na jego łaskę i niełaskę. Prędzej to drugie.
– I zobacz, Sierioża – odezwał się łagodnie.
Sodarow poderwał głowę, zdziwiony tym tonem.
– Co twoja krucjata zmieniła? Handel dziewczynami się skończył? Nie. Na moje miejsce wskoczył kto inny. Może jeszcze bardziej brutalny i bezwzględny. Ja straciłem osiem lat, ty dostaniesz to, na co zasłużyłeś. Po co ci to było?
– Szkoda, że jednak cię nie dorżnąłem – odparł cicho.
– Kto ma miękkie serce… – zaczął Żeniłow i nie dokończył, bo samochodem zakołysało.
Zjechali z leśnej drogi między drzewa. Po kilkudziesięciu metrach auto stanęło.
– Tu będzie dobrze, szefie? – zapytał kierowca.
– Bardzo dobrze. – Ivan uśmiechnął się zjadliwie. – Koniec podróży, Sierioża. Wysiadamy.
Stanęli naprzeciw siebie. W dłoni Żeniłowa błysnął długi nóż.
– Nie zrobisz tego – wykrztusił Sodarow. – Nie tak, na zimno. Daj mi chociaż kij do obrony.
– A co się będę pierdolił! – warknął tamten i dźgnął.
Siergiej krzyknął cicho, zszokowany. Ivan cofnął nóż, przyglądając się z zadowoleniem, jak mężczyzna powoli opada na kolana, zgina się wpół, przyciskając skrępowane taśmą dłonie do rany, a potem unosi głowę i mówi rwącym się głosem:
– Wezwij chociaż karetkę. Ja wezwałem.
– I dlatego twoja żonka i bąbelki jeszcze żyją. Nie próbuj na mnie donosić glinom, to żyć będą. Zrozumiałeś, Sodarow? – Kopnął rannego mężczyznę czubkiem buta w pierś. Potem pochylił się nad nim i rozciął taśmę na jego nadgarstkach. – To za odmowę zeznań w mojej sprawie – dodał, jakby wbrew sobie, i nie oglądając się więcej na ofiarę, skuloną pośrodku niewielkiej polany, wsiadł do samochodu.
Odjechali.