Bez kategorii

Za osiem dni… już za osiem we wszystkich księgarniach w całej Polsce pojawi się trzeci (i jak wieść niesie ostatni) tom „Sklepiku z Niespodzianką”, czyli jednej z Waszych najulubieńszych serii mojego autorstwa. Ja również ją lubię – od okładki, poprzez uroczą Pogodną, na bohaterkach skończywszy. Do postaci męskich nie jestem jakoś szczególnie przywiązana, ale Bogusię, Adelę, Lidkę i Stasię na prawdę polubiłam i trudno jest mi się z nimi rozstać. Pocieszam się, że może nie na długo, bo przecież… mam napisać serial.

Pytacie często, dlaczego kończę „Sklepik” zapowiedziany na pięć tomów na tomie trzecim. Otóż wychodzę z założenia, że lepiej napisać nieco za mało i pozostawić niedosyt, niż pisać za dużo aż do przesytu. Myślę, że po przeczytaniu Lidki przyznacie mi rację: na ten moment opowiedziałam o Pogodnej i jej mieszkańcach (niemal) wszystko. Oczywiście nie zarzekam się, że kiedyś nie wrócę do tego miejsca i nie napiszę „Sklepiku z Niespodzianką. Stasi”, zwłaszcza, że namawia mnie do tego serdecznie Wydawnictwo Nasza Księgarnia, lecz na dzień dzisiejszy pozostawiam Bogusię, Adelę i Lidkę tak, jak kiedyś pozostawiłam Patrycję: niech będą szczęśliwe. Wreszcie szczęśliwe. Namieszać mogę w życiu komu innemu (i wierzcie mi: mieszam).

„Lidka” jest mi bliska – lubię bohaterkę tytułową tego tomu, lubię jej ukochanego. Ale nie tylko dlatego. W ostatnim tomie pojawia się pewien mężczyzna, który… szczególnie mnie poruszył. Myślę, że stanie się jednym z Waszych ulubionych bohaterów, bo… facet ma TO COŚ. Moment, w którym Bogusia go traci jest… no… oczy mi się spociły podczas pisania, więc Wam się pewnie spocą podczas czytania.

Na koniec powiem tak: nie wiem, jak przyjmiecie ostatni tom „Sklepiku z Niespodzianką”. Mam nadzieję, że tak dobrze, jak dwa poprzednie. Jeśli zaś ktoś chce rozpocząć przygodę z moimi książkami i zastanawia się, od której zacząć, „Sklepik” będzie dobrym początkiem. Włożyłam dużo serca i ciepła w tę opowieść…

Cieszę się, że mogę przedstawić już całą, kompletną trylogię w trzech kolorowych kokardkach: oto, Panie i Panowie Bogusia, Adela i Lidka. Już za parę dni.

PS. Już nie mogę się doczekać, kiedy dostanę Lidzię taką piękną, nową i pachnącą, z satynową okładką w swoje ręce, szczególnie, że na okładce jest pewien bardzo przekochany mały chłopczyk…

Mam hobbitozę. To taka choroba. Poprzednio, czyli ładnych parę lat temu była to lordoza. Objawiają się te choroby – i im podobne – tym, że po kilka (czasem kilkanaście) razy chodzę do kina. Na ten sam film. (Choć mam nadzieję, że hobbitoza będzie miała łagodniejszy przebieg niż lordoza…). W domu natomiast lewituję wśród soundtracków i głównych bohaterów.

Teraz na serio: wczoraj byłam w kinie na Hobbicie po raz trzeci – po raz drugi z moim starszym synem, bo chciałam mu pokazać jak Hobbit wygląda w 3D. Tu spotkało nas rozczarowanie, bo jakości 48 klatek nie było w warszawskim Cinema City, a 24 klatki to już nie to samo! Nie rzucają na kolana, tak jak 48! Tak więc mój apel: tylko 3D i tylko CC był nie do końca słuszny: oprócz tego musi być jeszcze 48.

Gdy wracaliśmy do domu czułam się… dziwnie. Jechałam ulicami Warszawy, a duchem byłam TAM. I nagle przypomniałam sobie to niesamowite uczucie… wspaniałe… trochę straszne: tak się czułam pisząc o Ferrinie.
Ferrinie, który przez długi czas był moją Ucieczką.
Dziś „Gra o Ferrin” jest postrzegana jako zwykła powieść fantasy, jedna z tysięcy. Jednak swego czasu, gdy została wydana w kilkudziesięciu egzemplarzach, dla kilkudziesięciu osób była drzwiami do Innego Wymiaru.

Przyznam się Wam, że zatęskniłam do świata nierzeczywistości. Chyba jestem zmęczona opisywaniem dramatów… Opisywaniem rozpaczy i bezradności… Potrzebuję ucieczki do Świata Światów. Muszę jedynie znaleźć portal. Najlepiej zielony.
Kto potrafił zatracić się w Ferrinie, ten zrozumie.

To co: „Krew dell’Idarei”?

A tu sobie obejrzyjcie i posłuchajcie: HOBBIT Neil Finn

Dziewczyny, to był chyba jeden z najbardziej wzruszających konkursów. Poniżej Wasze opowieści i zdjęcia, a jeszcze niżej Zwycięzca.

Jula Agnieszki:

Chciałam przedstawić mojego ukochanego Maciupka(Julę) bo jest ona
kotką. Przyniosłam ją do domu wiele lat temu  pierwotnie miałam  nazwać
Julią ponieważ takie imię wymarzyłam dla dziecka wiem,że to może wydać
się dziwne ale póki co nie mam możliwości posiadać własną pociechę więc
całą miłość przelewam na zwierzaczki, maciupkiem została ze względu na
mikroskopijne rozmiary w wieku kocięcym:).
Ktoś z boku mógłby powiedzieć ot zwykły szaro-biały dachowiec dla mnie jest Ona pod każdym względem niezwykła.
Ma charaktetrek jak prawdziwa kobieta i bardzo dobitnie daje do zrozumienia jeżeli jest z czegoś niezadowolona.
Dawno
temu poddałam się w próbach założenia obroży przeciw kocim
sublokatorom, moja dama sobię nie życzy wszelakich „ozdób” po kilku
godzinach po prostu znikają z jej szyji:).
Najbardziej nas
rozśmieszają  miny..może się wydać dziwne co napisałam ale Maciupek je
robi! Kiedy jest niezadowolona bądź obrażona, niekiedy nawet
zdziwiona..:D
Najbardziej zaskoczył mnie fakt,że rozróżnia nawet nie każdą lubi muzykę a raczej poszczególne dźwięki.
Nie mam swoich ulubionych utworów, zespołów  itp. więc słucham wszystkiego co wpadnie w ucho i zostanie.
Od
disco polo po Mozarta. Jakiś czas temu buszując po stronach muzycznych
znalazałam młodą skrzypaczkę pięknie grającą więc słuchałam dosyć głośno
bo wiadomo przy podkręconych głośnikach lepiej słychać dźwięki. W tem
moja smacznie śpiąca koteczka usłyszawszy skrzypeczki zerwała się z
łóżka podbiegła do głośnika zaczęła gryźć a widząć,że nie odnosi skutku
popchnęła z półki zrzucająć na podłogę…Zdziwiłam się i to bardzo. Na
początku myślałam ot za głośno było.Włączyłam ponownie innego wykonawce
i.. maleńka nie zważając na hałas słodko zasnęła, Myślę sobie muszę to
sprawdzić, przełączyłam na smyczki:) Znowu się zerwała i powtórka z
poprzedniego zdarzenia. W ten oto sposób odkryłam,że mamy oddzielne
gusta muzyczne, i przy wybranych pozycjach muszę nakładać słuchawki.
Kompromisy. Nie tylko wśród ludzi również u zwierząt.
mogłabym
wiele napisać o mojej pupilce sporo razem przeszlyśmy.. smutki radości
zawsze jest przy mnie. Rozmawiam z nią jak z człowiekem mimo,że nigdy
nie odpowiada wiem,że rozumie co mówię:).
Uwielbiam kiedy biegnie na przywitanie gdy wracam do domu, wtula we mnie podczas smutku, wie gdy cierpię i po prostu jest.
Chodzimy razem na spacerki to znaczy ja idę a ona po prostu widząc,że gdzieś się wybieram wiernie mi towarzyszy…

Na
zdjęciu biedna kicia nie posiadająca łóżka z kilkoma poduszkami do
wyboru oraz kocykiem.., udające,że śpi w doniczce. Kto wie może kiedyś
chciała zostać przepięknym kwiatem?:D

Lula Alicji (kategoria: ośmionożny przyjaciel)

Teodor Gabkki

Mój przyjaciel Teodor-foksik bardzo lubi latem siedziec sobie w tej oto
misce. Zwija się wtedy w kłębek i nie wiemy do tej pory jak on się tam
mieści 🙂

Wera Doroty

 Wera
Pojawiła się u nas długo oczekiwana
Była bardzo przez nas kochana
Mieszkała z nami w małym domku
Ciągle myślimy o merdającym ogonku
Wesoła była niesłychanie,
Potrafiła zrujnować mieszkanie
Osiem lat z nami była
aż pewnego dnia się zgubiła
Rozpacz była ogromna,
a ona pewnie czuła się bezbronna
Poszukiwaliśmy jej całymi dniami
Patrzyliśmy na jej zabawki oczami pełnymi łzami
Miesiąc jej nie było,
a nam się strasznie za nią tęskniło.
W pewną sobotę, telefon zadzwonił
mój mąż łzę uronił.
szybko w samochód wsiedliśmy
i po nią pojechaliśmy.
wszyscy płakaliśmy,
gdy ją znaleźliśmy.
chuda była potwornie
a cieszyła sie ogromnie.
zabraliśmy ja do domu,
nie pokazywaliśmy jej nikomu.
rozpieszczaliśmy ja niesłychanie,
nie wiedzieliśmy, że wkrótce będzie rozstanie.
wkrótce szczeniaki miała,
ale szybko się z nimi rozstała.
Biedna mocno zachorowała,
taki straszny smutek w oczach miała.
ostatni raz jak do lekarza jechała,
przeczuwała,i z żalem się z nami żegnała.
Została uspana,
nasza psinka kochana.

Ku pamięci Wery- naszego pierwszego psa,niezapominanego.

Forest Joli

 Kiedy cztery lata temu odszedł od nas nasz ukochany Mikuś/śmieszny
jamnior / myślałam,że świat się kończy.Mój piesio,mój trzeci syneczek
/tak o nim myślałam i tak go traktowałam wychowując  przez szesnaście
lat/Długo nie mogłam pogodzić się z tą stratą.Jednak pewnego dnia mój
syn Michał-pieszczotliwie Misiaczkiem lub Bunią zwany przyniósł mi w
kartonie kotka.Maleńkiego jak łyżka od zupy,niezaradnego i strasznie
zaniedbanego.Zabrał go z wiejskiej stodoły,gdy porzuciła go matka.Kociak
był taki
maleńki,że nie potrafił sam jeść.Karmiłam go łyżeczką od
herbaty wlewając mu do pysia maleńkie porcje mleczka.I tak sobie
zamieszkała z nami ta bieda.Z dnia na dzień stawała się większa i
weselsza.Ponieważ była straszną niezgułą i gapą,moi chłopcy nazwali ją
Forest /od Foresta Gumpa”Nasz Forest,gdy wdrapał się na kanapę to
natychmiast z niej spadał.Z drzewa trzeba było gapę zawsze zciągać.Za to
pod kołdrę pakowała się bezbłędnie i bez wstydu,by tam sobie spać kilka
godzin dziennie.Tak
wślizgiwała się do sypialni,że na łóżku nie
było nawet zmarszczki.Mamo,pewnego dnia Misiak obwieścił mi nowinę.Ja
tak sobie myślałem,że Forest to jest następne wcielenie Mikusia. Robi
wszystko tak samo jak on,tak jakby pamiętał nasz dom i życie w nim.Może
coś w tym jest?Mój Forest rzeczywiście zachowuje się często tak,jak
zachowywał się Miko.Może to Miko przysłał nam swojego zastępcę?Jedno
jest pewne.To moje ukochane kocie!

Tu powinien być Mały Justyny, ale nie udało mi się otworzyć tych plików niczym. Jednak obejrzałam, przeczytałam i Mały wziął udział w konkursie.

Maguś Asi

Zdjęcie mojego kotka gdy śpi. Straszny z niego głodomor. Raz nawet zasnął z głową w misce. 😛
A
jaka jest historia? Otóż, miałam w domu już dwa koty i dwa psy.
Niestety do tego strasznie małe mieszkanko. Rok temu podczas zimy, pod
drzwiami znaleźliśmy tego kotka. Był już dorosły i do tego miał chory
ogon. Ktoś musiał mu go nadepnąć albo przejechać, bo kawałek nawet
odpadał. Rana była straszna. Hmm, niestety nie mieliśmy jak go wziąć,
ale mimo wszystko na korytarzu postawiliśmy mu miskę z mleczkiem i
jedzeniem i tak nauczył się przychodzić do nas codziennie. A zima był
coraz mroźniejsza. Mojej mamie strasznie było go szkoda, więc mimo
wszystko postanowiła go przygarnąć. Poszliśmy z Magikiem (bo tak się
teraz nazywa) do weterynarza, ale nasz weteryniarz, to żaden specjalista
od zwierząt. Tylko by je usypiał 🙁 Zrobił mu „operacje” tego ogona,
podał leki i powiedział, że jeśli sie nie uda, trzeba będzie go uśpić..
Aczkolwiek Maguś to bardzo silny kotek i wyszedł z tego cało. Teraz
żyje mu sie dobrze i ciągle tyje. 😀 Grubasek z niego, ale potrafi nam
za to dziękować. Z pośród dwóch innych kotów, to on najbardziej lubi sie
z nami pieścić i za to go kochamy. 🙂

Nixon Ilony

 Nixon jest ze mną od pięciu miesięcy.
Kiedy zdecydowałam się na psa miałam przed oczyma obraz przyjaciela, który towarzyszył mi w dzieciństwie.
Wymarzyłam sobie rudego pekińczyka.
I taki miał być…
Znalazłam ogłoszenie, zadzwoniłam i następnego dnia już go miałam.
Właścicielka
oddała mi go (oczywiście koszty utrzymania wzięła i wyceniła się jak
jakiś hotel dla zwierząt) twierdząc, że jest zdrowy i rasowy.
Właścicielka była na tyle uprzejma, że przywiozła ze sobą dwa szczeniaczki.
Oczywiście wzięłam tego, na którego się zdeklarowałam, aczkolwiek serce się krajało widząc tamtego.
Jednak
kiedy spojrzałam Nixonowi w oczy widziałam smutek. Myślałam, że był
spowodowany rozłąką z mamą i rodzeństwem. Po całym dniu spędzonym z nim
okazało się, że to było coś więcej…
Nixona męczył kaszel i katar. Nic nie jadł, a pił tylko mleko.
Dzwoniąc
do właścicielki usłyszałam, że to może być spowodowane klimatyzacją w
aucie, a mleko pije, bo odstawiła go wcześnie od matki.
Niewiele
myśląc zawiozłam o do weterynarza. Tam okazało sie, że piesek został za
szybko odebrany matce. Ma obniżoną odporność, złe nawyki żywieniowe i 
nie jest rasowym pekińczykiem.
Nic z tym nie zrobiłam, dla mnie najważniejsze było,aby wyzdrowiał.
I tak do tej pory Nixon odwiedza weterynarza raz  na przynajmniej 2 tygodnie.
Dostaje antybiotyki, tabletki na odporność, zastrzyki…
Nie może wychodzić na dwór, bo od razu łapie przeziębienie.
Marzę o tym, aby przyszedł taki okres, gdy będzie zdrowy i mógł cieszyć się życiem! 😉
Teraz wiem, że nie oddałabym Nixona za żadne skarby świata!
To 
właśnie ja nie spałam całą noc kiedy miał katar, to ja tuliłam go do
snu i to właśnie ja mam najwierniejszego przyjaciela, który odwdzięcza
mi się swoją miłością i cudownym spojrzeniem.
Cieszę się, że trafił do mnie i ma szansę na życie śród przyjaciół.
Przekonałam
się, że ludzie czasami są bezlitośni i zrobią wszystko żeby pozbyć się
problemu, nawet kiedy ten problem posiada swoje uczucia.
Nasza przyjaźń jest coraz głębsza z dnia na dzień i zrobię wszystko, aby przetrwała najdłuższe lata. 😉

Nina Klaudii

  W swoim życiu miałam wiele zwierzątek, najczęściej malutkich, takich jak
chomiki. Niestety nie miałam z nimi szczęścia i tylko jeden z nich żył
1,5 roku, czyli dość długo. Byłam strasznie smutna po śmierci mojej
Loli. Rodzice postanowili mnie jednak pocieszyć i miesiąc później
dostałam swój największy skarb – prześliczną świnkę morską, którą
nazwałam Nina. Pamiętam jaka byłam zachwycona. Było to dokładnie 2
listopada 2011 roku, wtedy akurat poszłam już do gimnazjum i Ninusia
zawsze dotrzymywała mi towarzystwa przy odrabianiu lekcji i przy
szykowaniu się do szkoły. Z każdym dniem coraz bardziej kochałam moją
świnkę i ona także darzyła mnie wielką sympatią. Tak jak zresztą
wszystkich domowników. Nina była bardzo towarzyską świnką. Za każdym
razem, kiedy ktoś wchodził po schodach, ona piszczała tak słodko, jakby
wzywała nas i nie dało się do niej nie zajrzeć po wejściu na piętro. Za
każdym razem, kiedy wieczorem leżałam w swoim łóżku, ona cichutko
wydawała te kojące dla mnie dźwięki, jakby śpiewała mi kołysankę na
dobranoc. Kiedy biegała po moim pokoju, ja uczyłam się wtedy na
podłodze, a ona wskakiwała mi na kolana. Często kładłam się z nią w
łóżku i ją przytulałam i głaskałam. To był najszczęśliwszy okres mojego
życia. Niestety kiedyś musiało się to skończyć, ale nie sądziłam, że
będzie to tak szybko. Któregoś wiosennego dnia, kiedy Ninusia biegała,
do pokoju wpadł mój zazdrosny pies. Bardzo ją wystraszył i może lekko
złapał zębami, ale nic poważniejszego się nie stało. Nina jednak biegała
coraz wolniej i nie chciała jeść. Pewnego dnia zobaczyłam ją gdzieś w
rogu w klatce, bardzo się trzęsła, nie wyglądała dobrze. Byłam
przerażona. Pojechałam z tatą i z nią do weterynarza. Wcześniej tego nie
zrobiłam, bo myślałam, że jest po prostu przestraszona tą historią z
psem. Zatrucie pokarmowe. Lekarz dał jej lekarstwo, ale nie wiedział,
czy to pomoże. I nie pomógł. Nina następnego dnia nie mogła chodzić.
Była coraz słabsza. To najgorsze dni mojego życia. Patrzyłam, jak moje
ukochane zwierzątko powoli umiera. I w końcu 1 maja 2012 odeszła na
zawsze. Byłam załamana, całymi dniami płakałam. Wiedziałam, że inna
świnka nie zastąpi mi Niny, nawet nie wiedziałam, czy zdołałabym ją
pokochać. Do tej pory, kiedy o niej myślę, łzy lecą mi z oczu. Nina była
moim wsparciem. Dzięki niej czułam się szczęśliwa. I tak było jeszcze
przez dwa czy trzy miesiące po jej śmierci. Teraz znowu jest mi ciężko i
potrzebuję jej tak, jak nigdy. Wierzę, że ona by mi pomogła. Dzięki
niej stałam się optymistką i wiedziałam, że zawsze na końcu nawet
najciemniejszego tunelu odnajdę światełko. Teraz mam nadzieję, że Nina
jest gdzieś w raju dla zwierzątek i że kiedy i ja odejdę z tego świata,
to się z nią spotkam. Nigdy nie sądziłam, że takie małe zwierzątko tak
bardzo może zmienić moje życie. Nigdy jej nie zapomnę. Wiem, że jej
choroba to po części moja wina, a przynajmniej tak czuję. I nigdy sobie
nie wybaczę. Mogłam szybciej zareagować.

Molly Martyny

O tym jak Rude stworzenie zostało strażakiem.

Fufu
jest bohaterem wielu historii, czasem bardziej
śmiesznych czasem mniej. Jednak pewna historia z udziałem owego
rudego stworzenia na długo pozostanie w pamięci całej mojej
rodziny.
Jesienny, leniwy poranek, każdy z nas leży jeszcze
w łóżku. Rodzice czytają, siostra przysypia jeszcze a ja
przeglądam gazety,  na zegarze dochodzi już godzina 9 ale kota,
który zawsze o tej porze urządzał sobie autostradę z
naszych łóżek nie ma.  Nie ma te z porannej serenady miauczenia. Dziwne.
– Fufu do pańcia. Biegusiem – rozlega się głos mojego taty.
Fufu, któremu nigdy nie trzeba było powtarzać i zawsze
pojawiał się na zawołanie, tym razem nie przybiegł.
– Fufu szybciutko, chodź na mizianie. – Kota dalej nie ma.
Cóż może się gdzieś zaszył w poszukiwaniu świętego spokoju i
ciepełka. W końcu za oknem szaro, buro i jeszcze pada.

Po około pół godzinie, kiedy kocur dalej się nie objawił naszym
oczom, tato postanowił namierzyć kocią „kryjówkę”. Nie było to
trudne, gdyż kot siedział w kuchni na blacie stołu.

– Fruniu choć do Pańcia.- ale Fruniu ani drgnie. Siedzi dalej,
spoglądając tylko co chwila to na ścianę to na tatę. – Jak nie
chcesz to nie. Siedź siebie i medytuj.
Pańcio wyszedł  z
kuchni i zaczął kierować się w stronę sypialni. Nagle do jego
nóg przybiegło rude stworzenie. – Co teraz Ci się
zachciało głaskania.- Ale kot patrzy się chwile w oczy i
powrotem wraca do kuchni na blat. – Az ty dziwaku. Na stole to
ja cie głaskać nie będę- oświadcza kotu tato i idzie do
sypialni.
Po kilku chwilach postanowiłam zwlec się z łóżka i
pójść do łazienki. Po drodze zaglądam do kuchni a rudzielec
nadal siedzi na blacie i ani drgnie.
Chociaż
jeden dzień spokoju mamy, kiedy kot nikogo nie zmusza do
wstawania, tylko pozwala nam wylegiwać się pod ciepła kołdrą –
pomyślałam i poszłam do łazienki. Nagle słyszę miauczenie kota.
– No tak zgłodniałeś pewnie – powiedział i wróciłam do
kuchni.
Patrze w miskę, suche jedzenie jest. – pewnie
chcesz mokrego , co? – Zapytałam i otworzyłam puszeczkę z
jedzeniem. Ale kot dalej siedzi na blacie drugim krańcu
kuchni wpatrując się we mnie.
– Oj Fruniek ty już nie wiesz
sam czego chcesz – Mówię do kota patrząc mu w oczy. – Jak się
zdecydujesz to przyjdz. – po czym wróciłam do łazienki.
Jednak kot znowu zaczyna miauczeć. Tym razem już coraz
głośniej. Poranna kocia serenada – normalna rzecz, ale dlaczego w
kuchni a nie w przedpokoju tak jak to Rude ma w zwyczaju. Po
kilku chwilach miauczenia przybiera coraz bardziej
żałosny dzwięk. To już jest naprawde dziwne. Tym razem prawie
cało rodzina postanowiła sprawdzić jaka to krzywda spotkała
naszego Fufu. Wchodzimy do kuchni skąd dobiega owe miauczenie.
No tak kot dalej siedzi na stole i spogląda na nas … w  kłębach
jakiegoś gęstego dymu. Za kotem zaś w najlepsze pali się
gniazko i drewniane panele którymi wyłożona jest ściana w
kuchni.
Błyskawicznie wyłączyliśmy bezpieczniki i  stłumiliśmy
ogień, który trawił gniazdko wraz ze ścianą… Po całej
akcji, kiedy dopiero zaczęliśmy kontaktować co się stało i
co Frunio chciał nam pokazać, okazało się ze Rudzielec już
siedzi i szczęśliwy pałaszuje zawartość swoich misek…. No tak,
dzięki niemu dom nie poszedł z dymem a kot wrócił do
normalności. 

Aiszer Marty

Domownicy zawsze z nieskrywaną radością wspominają dzień,
kiedy puste cztery kąty wypełnił odgłos biegających łap i miękkość ciepłego
futerka. Taka historia zawsze jest szczęśliwa, a przynajmniej powinna taką być.
Moja nie była. Wiązała się z utratą ukochanej Soni, która swoją delikatną
sierścią ogrzewała nam serca przez trzynaście lat. Niestety los nie był dla
niej łaskawy – długie lata walczyła z rakiem, przechodziła wiele poważnych
operacji, ale dzięki trosce i opiece, jaką staraliśmy się ją obdarzać każdego
dnia, dożyła sędziwego wieku. Niestety pewnego zimowego popołudnia nadszedł na
nią czas i wtedy to my takiej troski i opieki potrzebowaliśmy. Potrzebowaliśmy
kogoś, kto na nowo rozpali ogień w kominkach naszych serc…  Nie można było wracać do pustego domu, gdzie
nic kudłatego nie biegło na czterech krótkich łapach i nie merdało ogonem,
radośnie przy tym poszczekując. Łzy same napływały do oczu na widok tej pustki,
a do ciszy, która zaczęła nas otaczać nie można było przywyknąć. Nie da się ot
tak zapomnieć o tym, jak to jest tulić się do ciepłego zwierzaka, który jest
wdzięczny za to, że po prostu jesteś. Decyzja zapadła natychmiastowo i już po
kilku tygodniach byliśmy stałymi bywalcami miejscowego schroniska. Serce się
krajało na widok smutnych psich oczu, wyglądających za krat. Chciałoby się
zabrać je wszystkie, dać im dom i otoczyć opieką, ale niestety, tylko jeden z
piesków mógł otrzymać od nas przepustkę na wolność i lepsze życie. Za drzwiami
mieszkania, w bloku na drugim piętrze, niestety nie ma miejsca na więcej. Wybór
padł na młodego, niespełna rocznego obywatela schroniska, który kulał na jedną
łapę. Podbił nasze serca swoją chęcią do życia mimo ciasnej klatki i dwudziestostopniowego
mrozu. Czekaliśmy już tylko na decyzję pracowników i po kilku dniach Aiszer
przyjechał z nami do domu. I choć nigdy nie zapomnieliśmy o Soni, to nowy
mieszkaniec jest tak absorbujący, chętny do zabawy (i przy okazji do
demolowania całego domu), że nie można się nie uśmiechać widząc jego pełne
radości oczy, kiedy niszczy kolejną parę butów i obgryza wciąż te same meble.
Ale czym jest para butów i kilka starych mebli przy psiej wdzięczności i
bezwarunkowej miłości jaką obdarzył swoich właścicieli? Dziś Aiszer ma ponad
dwa lata, prawie 30 kg wagi i najbardziej puszysty ogon jaki kiedykolwiek
widziałam. Znów jest zima, ale tym razem nie musimy się martwić o zimne serca… 

Kumpel Kasi

 Dobry wieczór,

kiedy przeczytałam o konkursie od razu pomyślałam o
moim małym 'kumplu’. Nie jest to ani kot ani pies, chociaż tych zawsze
było dużo w moim domu.
Specjalne miejsce w moim sercu ma… motyl. Tak, motyl!

Co
roku w wakacje ( od wielu lat ) przylatuje na moje podwórko rusałka
admirał. Uwielbia podgryzać owoce wiśni, którą mam przed domem.
Nie jest jednak taki zwyczajny. Jest wyjątkowo towarzyski! Uwielbia się bawić w berka!!

Wygląda
to mniej więcej tak. Mama woła: ” Kumpel przyleciał!”. Razem z siostrą
wybiegamy na podwórko i czekamy aż do nas przyleci. Czasem siada
dostojnie na dłoni, czasem woli czoło albo nos. Kiedy chce nas
zaskoczyć- siada na plecach. Są też dni, kiedy nie ma humoru. Wtedy
siada na najwyższej gałęzi i udaje, że nas nie widzi.

Kiedy chcę
się z nim rano przywitać kładę przy nim dłoń. Czasem na nią przechodzi,
a czasem dostojnie podaje swoją nóżkę i kładzie na moim palcu.

Lubi
zaczepiać. Podlatuje bardzo blisko, czasem dotyka skrzydłami policzka i
odlatuje. Siada obok a gdy podchodzę do niego podlatuje i siada 2
centymetry dalej.

Chciałabym wierzyć, że to ciągle, od tylu lat
ten sam motyl! 🙂 Nie wiem jak to możliwe, ale tylko te rusałki są takie
towarzyskie!

Kumpel to zdecydowanie „najfajniejszy, najpiękniejszy, najmilszy i najbardziej uroczy skrzydlaty przyjaciel” ! :)))

Krówka Marty

Oto moja psinka. Jak ja to mawiam, Dziewczynka
wielu imion. Oficjalnie – Berta. Mniej oficjalnie, ale chyba częściej
nazywana jest Krówką. Skąd to się wzięło – nie wiem, ale się przyjęło,
nawet dzieci sąsiadów tak na nią mówią. Kiedyś wyszłam z nią na spacer i
słyszę, jak jakieś dziecko mówi do mamy „O, krówka idzie!”. Mama
rozejrzała się po osiedlu  i mówi do dziecka „Nie,
kochanie, to nie krówka, to jest piesek”. Mała nie dała się zbajerować i
uparcie twierdziła, że to właśnie krówka. Wiedziała, co mówi –
wszyscy nazywają ją Krówką, mało kto pamięta, jak naprawdę ma na imię 😀

Ponadto wymiennie mawia się na nią: Niusia, Bertruda, Cielak, Beczułka i Dziewczynka właśnie.  A,
moja mama czasem mawia na nią Klocek. Reaguje na wszystkie te
‘imiona’. Jak ją dostałam, a dostałam ją na swoje 18 urodziny, wujek
wyjął ją z kieszeni kurtki. Była taka słodka, że od razu zakrzyknęłam:
„Misia!”. Dziś mogę tylko podziękować wszystkim, którzy popatrzyli na
mnie dziwnym wzrokiem i wymogli wybór innego imienia. Bądź imion, jak
widać. No bo kto wyobraża sobie, żeby lecieć za 55-kilowym amstaffem
przez osiedle i krzyczeć za nią: „Misia, do nogi!” albo „Nie daj, Misia!
Rusza panią! Misia, broń pani!” 😀 No właśnie…

Co
do samej Krówki, to o niej można by książkę pewnie napisać. O niej i
jej dziwnych nawykach. Powiem tak – moja mam ma troje dzieciątek. Mnie
(najstarszą), mojego młodszego brata no i właśnie Krówkę, najmłodszą.
Rozpieszczona jest jak nie wiem co. Mam wrażenie, że przejęła od nas
kilka nawyków – jak czegoś chce teraz zaraz, potrafi stać i tupać
przednią łapą. Na dodatek mrucząc, upomina się o uwagę. Pije wodę tylko z
kranu – dosłownie: stoi przy łazience i zaczyna pojękiwać. Trzeba jej
otworzyć drzwi i odkręcić kran nad umywalką. Wtedy ona łaskawie
wskakuje łapami na umywalkę i sobie chłepce. Jak jej ostatnio nalałam
wody do miseczki, bo w kranie zabrakło przez jakąś awarię, popatrzyła na
mnie z jakimś politowaniem w oczach. Do niedawna sypiała tylko w łóżku.
Wieczorem stawała przy łóżku i zaczynała swój koncert – jęczała i
tupała na zmianę, bo to przecież już czas wejść pod kołderkę! Jak to?
Łóżko jeszcze nie jest gotowe do spania? Gdy tylko rozłożyło się
pościel, szybciutko wskakiwała pod kołdrę. Generalnie to
całe jej życie kręci się wokół spanka. Bo nawet nie jedzonka. Spać, spać
i jeszcze raz spać! W międzyczasie szczeknąć kilka razy, żeby wiedzieli
na osiedlu, że ona też ma tu coś do powiedzenia! A oprócz tego wylizać
dokładnie całą twarz pani, która przyjechała w końcu do domku. Albo
zjeść kawałek rury od odkurzacza. No bo czemu nie? Potem pospaceruje
sobie po domku, obejrzy rybki w akwarium, obgryzie ze dwa listki, jak
jej witaminek aktualnie zabrakło, i dalej paciu :o) Z tymi rybkami to
było tak, że jak się do Niuni powiedziało „Berta, a gdzie są rybki?” to
Berta leciała od razu, nie wyrabiając się na zakrętach, do pokoju, w
którym stało akwarium, siadała przed nim i patrzyła za rybkami.  Mieliśmy
kiedyś też malusią myszkę. Siedziała sobie w klatce całymi dniami.
Zosia miała na imię. Berta bardzo Zosię lubiła (hm, tak mi się wydaje…).
Siadała przed klatką i patrzyła, machając przy tym ogonem, jak myszka
biega sobie np. po kółeczku. Ale pewnego dnia Zosia uciekła z klatki i
Bertusia strasznie chciała się z nią pobawić. Zośka przycupnęła w rogu, a
Berta podszurała się na odległość kilkunastu centymetrów i… nagle
‘lekko’ dotknęła Zosi nosem. Nie ugryzła, nie uderzyła łapą. Po prostu
trąciła nosem. Niestety, dla małej Zosi to było za dużo. Wzięła i
zdechła. Nawet zareagować nie zdążyliśmy, bo to się stało w ciągu
kilkunastu sekund dosłownie. Berta tak się tego przestraszyła, że
siedziała w kącie i piszczała. A potem jeszcze przez wiele godzin leżała
przy klatce Zosi i smętnym wzrokiem patrzyła na pusty domek.

Najśmieszniejsza
jest, jak śpi. A spać potrafi w takich pozycjach, że czasami siedzę i
ją podziwiam. Ja taka giętka nie jestem. Do tego często wywala jęzor na
wierzch, macha ogonem i przebiera łapkami. Pewnie śnią jej się jakieś
milusie spacerki.

A co do spacerków: ostatnio
pogoda dała nam, ludziom, w kość. Przy tych mrozach mi nie chciało się
wyjść z domu. Moja Krówka, wyprowadzona któregoś poranka na spacer,
przekroczył próg i stanęła w miejscu. Dodam, że starała się stać na
dwóch, a jeszcze lepiej, na jednej łapie. Zaczęła powoli wycofywać się z
powrotem do klatki, a w jej oczach można było dosłownie wyczytać:
„Nieee, słuchaj, mi się wcale nie chce siusiu, ja tylko tak
żartowaaałam. Wiesz co, wróćmy do ciepłego łóżeczka i przyjdziemy na
dworek później, ok? Może już wiosna będzie? Bo teraz to ja jednak na
spacerek to się nie piszę, e-e, nie ma mowy!”  Taka jest ta
moja Berta Bertruda Krówka. Na zdjęciu obchodzi z nami moje urodziny.
Co zresztą chyba widać ;o) Aż żal mi myśleć, że ona ma już 10 lat. Jak
to ostatnio powiedział o niej weterynarz – jest już stateczną panią w
średnim wieku.

Teraz parę słów ode mnie: wybór był niesamowicie trudny, wszystkie historie naprawdę piękne i poruszające, a zwycięzca może być tylko jeden! Przeczytałam je parę razy i… komplet „Sklepików z Niespodzianką” powędruje do…

Bardzo spodobała mi się ta króciutka, urocza opowieść, chociaż… myślę, że Kumpel to zaczarowany motyl, bo zwykłe rusałki nie żyją tak długo. 🙂 Kasiu, gratulacje, poproszę o adres do wysyłki. Książki powędrują do Ciebie, gdy tylko z drukarni otrzymam Lidzię.

A Wam jak się podobają opowiadania konkursowe? Które najbardziej?

PS. Następnym razem muszę podać w jakim formacie proszę o zdjęcia i tekst, żeby nie było problemów z kopiowaniem. Jednak wszystkie nadesłane prace wzięły udział w konkursie. Oczywiście musiała się sypnąć czcionka w trakcie wklejania maili, ale na bloggera nic już nie poradzę.

Od rana otrzymuję informacje gdzie pojawił się „Mistrz”, książka, która zmieniła moje postrzeganie samej siebie. Myślałam, że pewnych tematów w opowieściach, które piszę psychicznie nie przeskoczę, ale… okazuje się, że jest to kwestia przełamania własnych słabości, zahamowań i uprzedzeń. Potem jest już z górki. I to jak! Z każdą następną stroną „Mistrza” byłam bardziej wyzwolona (cokolwiek to oznacza) i coraz śmielej sięgałam po „te” tematy. I pisanie co pikantniejszych scen sprawiało mi coraz większą radość. Myślałam: „no, Kasiu, ale dałaś czadu!”. Wyzwoliłam się do tego stopnia, że Wydawca i recenzenci musieli mnie hamować, a ja sama po skończeniu całości ocenzurowałam co bardziej wyzwolone sceny. Mówię Wam: miałam radochę.

Drugą stroną „Mistrza” jest przeważający wątek mafijno-sensacyjny. Oczywiście „niezdrowe” emocje będą wzbudzać sceny erotyczne, ale ich jest stosunkowo (kojarzy mi się) niewiele. Przeważa w „Mistrzu” (w odróżnieniu od takiego Greya) fabuła, żywa akcja, opowieść o dwóch mężczyznach i dwóch kobietach. I tutaj dopiero się dzieje. To dla Raula i Soni – głównych bohaterów „Mistrza” – napisałam tę powieść. (I jak pamiętacie z poprzednich postów pierwowzór powstał paręnaście lat temu). Mniej więcej w połowie wiedziałam jak się zakończy i… nie chciałam pisać dalej. Nie chciałam by… historia skończyła się tak, jak się skończyła, ale moje powieści rządzą się swoimi prawami. Ja jestem tylko dodatkiem do klawiatury. Uprzedzam, że przyda się paczka chusteczek!

Na koniec powtórzę to, co w poprzednim wpisie: tych, którzy chcą przeczytać „Mistrza” zachęcać nie muszę. Tych, którzy nie chcą, zachęcać nie będę. Nienawidzę, jak piszą mi potem na mojej własnej stronie w komentarzach jak to „zmuszają się do czytania” i jak „książkę męczą”. Niezdecydowanym powiem: spróbujcie. Może się Wam spodobać!

„Mistrz” już teraz zbiera doskonałe recenzje. Nie tylko od moich kochanych fanek, ale i od osób, które spotkały się z moją prozą po raz pierwszy. Przytoczę tu króciutki wpis z lubimyczytac (mam nadzieję, że autorka opinii, Lena, nie ma mi tego za złe): „To po prostu mistrzostwo. Dawno, oj bardzo dawno nie czytałam takiej
książki. Choć wielokrotnie denerwowała mnie naiwność i niedojrzałość
głównej bohaterki, inne sytuacje wynagradzały wszystko. Był i seks, i
zbrodnia, i zdrada i ogromne pieniądze. Ale także gdzieś tam płynące
marzenia, ogromny ból i strata. A końcówka… Po prostu nie wierzyłam!
Płakałam jak bóbr, nie widząc dalszych literek, słów zapadających w
pamięć. Pokochałam ją. I choć rzadko daję tak wysokie noty jakieś
pozycji, ta z pewnością na to zasłużyła. Polska literatura potrafi
jednak zaskoczyć 🙂 Gorąco polecam”.
Nic dodać, nic ująć.

No dobrze. Moje najmłodsze dziecko wypuszczam dziś w szeroki świat. Niech mu się wiedzie. Ogromna prośba do Was: książka powinna być ładnie eksponowana w salonach Empiku. Dajcie znać, jak to jest w Waszych miejscowościach, okej? Przypominam, że w Galerii Kazimierz, w Krakowie, czeka 10 podpisanych przeze mnie książek. Bo akurat byłam. 🙂

Przypominam o konkursach, w których można wygrać super nagrody (w tym wyjazd do spa w Bryzie) – szczegóły TUTAJ. Nadal można wygrać „Mistrza” na stronie Jusssi TUTAJ. Te z Was, które mieszkają w małych miejscowościach, mogą zamówić książkę w Matrasie – ma teraz świetną promocję na moje tytuły TUTAJ . Niedługo na antenie Radia Kolor Krzysztof Globisz będzie czytał „Mistrza”. Ja już słyszałam fragment i… jestem pod wrażeniem. Przygotowuję też z Sabinką specjalne wydanie ABC, bo wiem, że domagałyście się powtórki. Jednym zdaniem: czeka nas ciekawy czas.

A zacznie się już jutro. Wyczekiwanym przez Was Wieczorkiem Czwartkowym. Pod hasłem… no jakżeby inaczej: Porozmawiajmy o seksie!

No to see You!

Muszę Wam powiedzieć, że jestem trochę zmęczona barwami mojego bloga. Czerń w połączeniu z czerwienią jest elegancka i pasuje do „Mistrza” bardzo, ale ja łaknę słońca i pogody, a wiosny wyczekuję bardziej niż Gwiazdki.
Spokojnie, jeszcze 9 dni i strona zmieni wystrój. Będzie kokardkowo, patinkowo i brzozowo.

Ale jeszcze nie o Lidzi chciałam.

Dziś będzie o książce chyba najmniej przez Czytelników docenianej, a najbardziej dla autorki ważnej. Czyli o „Kronikach Ferrinu”, których pierwszy tom „Gra o Ferrin” jest dostępny w księgarniach, a następne przygotowywane (wreszcie!) do wydania.
Tutaj ważna wiadomość: „Gra o Ferrin” zostanie wydana w nowej szacie (pasującej do następnych tomów) w kwietniu (mam nadzieję, że okładka będzie bardziej udana, niż ta obecna). W maju ukaże się tom II „Powrót do Ferrinu”, gdzie nasza Anaela dostanie drugą szansę na uratowanie wiadomo kogo, ale czy jej się to uda…?, a we wrześniu tom III „Serce Ferrinu”, w którym o ukochany świat zawalczy zupełnie kto inny.
Tych, którzy pokochali Ferrin jak ja zachęcać do lektury nie muszę. Tych, którym tom I się nie podobał, i tak nie przekonam. Tym, którzy mają Ferrin przed sobą… zazdroszczę. Chciałabym powrócić do tego świata i poznawać go na nowo. I może kiedyś powrócę…

Piszę ten artykulik, bo… no właśnie… Byłam na „Hobbicie” genialnego P. Jacksona. Byłam już dwa razy. Najpierw z synem, w dniu premiery. W zalecanej na forach jakości 2D z zadartymi głowami (rząd 3 małej sali) próbowaliśmy ogarnąć obraz kinowy, ale średnio nam to wychodziło. Za drugim razem poszłam na „Hobbita” z Przyjaciółką, którą poznałam dzięki „Drużynie Pierścienia” x lat temu. Władca Pierścieni łączy ludzi jak widać.
Tym razem szarpnęłyśmy się mentalnie na jakość 3D 48 i… jeszcze parę minut po zakończeniu filmu (który obie już raz przecież widziałyśmy) siedziałyśmy ze szczękami na kolanach patrząc to na siebie, to na ekran. Dziewczyny (i chłopaki) to było… porażające. Normalnie coś fantastycznego! Musicie to zobaczyć!
Tutaj dobra rada: w Cinema City (bo jakość obrazu zależy od okularów i podobno gdzie indziej jest fatalnie) oraz pośrodku niezbyt oddalonego od ekranu rzędu. My siedziałyśmy w rzędzie szóstym dość dużej sali kinowej i po prostu byłyśmy w środku akcji (wszystko dookoła widząc – nie wiem, jak oni to zrobili).
Co nami jeszcze tąpnęło oprócz niesamowitości obrazu? I oczywiście wspaniałych krajobrazów, dopracowanych szczegółów, akcji (którą widziałyśmy po raz drugi, przypominam), co wciąga na maksa, tak że trzy godziny mijają nie wiadomo kiedy? Gra aktorska. Thorin jak Thorin (moja Przyjaciółka się w nim kocha, więc jest nie obiektywna), ale Bilbo… to mistrzostwo świata.
Peterze Jacksonie, po raz kolejny chylę czoło. Jesteś geniuszem i kocham Cię za tamten świat. Myślałam, że „Hobbit” bez Aragorna to już nie będzie to samo, ale myliłam się. Film jest tak samo wspaniały jak „Władca Pierścieni”, a nawet jeszcze wspanialszy dzięki efektowi 3D.

I tu wracam do tematu: tak sobie z Przyjaciółką oglądamy, oglądamy z zapartym tchem, a Ona co jakiś czas pochyla się do mnie i szepce: „Kurde, Kasia, jak on zrobiłby lwiany… albo twoich ludzi-smoków”. „Kasia, a widzisz jak ten skurczybyk (to cały czas mowa o Jacksonie) wykreowałby pałac w Feri’anie? A jak poprowadziłby Sellinarisa i Anaelę”? I na koniec, gdy już siedziałyśmy z tymi szczękami na kolanach: „Kaśka, nie ma przeproś. Przetłumacz scenariusz Gry na angielski i ślij do Petera”.

Oczywiście serce mi miękło, jak kochana Przyjaciółka tak mówiła. Przecież Ferrin to moja ukochana książka i o niczym chyba bardziej nie marzę, niż o przeniesieniu jej na kinowy ekran. Nie nasz, oczywiście, nie nasz, bo nie chciałybyśmy oglądać Borysa Szyca w roli Sellinarisa, a Annę Muchę jako Anaelę, no nie? I gumowego smoka z oczami z guzików, który atakuje Górali, którzy marnie zostali na owych przerobieni. Rozumiecie, do czego piję?

Ale nie mam nic przeciwko temu, by PiDżej się tym zajął. Znacie mnie na tyle dobrze, że wiecie, co już kombinuję: napiszę jeszcze raz scenariusz „Gry o Ferrin”, bo po kilkunastu książkach i kilku scenariuszach mój warsztat pisarski jest o niebo lepszy i wyślę do skubańca.
A na razie… na razie przymierzam się do trailera. Uwaga: mam już idealną Anaelę i fantastycznego Sellinarisa. Mam też wspaniałą muzykę. Pozostało czekać na wiosnę, zbierać ekipę i zabierać się do pasjonującej zabawy, dzięki której może znów schudnę 7 kilogramów, co tym razem mi się przyda.

A w przyszłym tygodniu jeszcze raz pójdę na „Hobbita”. Bo jeszcze się nie napatrzyłam.
Czego i Wam życzę (koniecznie 3D 48 w Cinema City i 6 rzędzie! Może się spotkamy!).

A tutaj dla koneserów Ferrinu: muzyka skomponowana przez Kayanisa (przez słuchawki brzmi fantastycznie, na kompie gorzej).

Chciałybyście spotkać się ze mną? Zjeść kolację w ekskluzywnej restauracji z widokiem na morze (a jakie potrawy nam zaserwują… dziewczyny…)? Spędzić noc w pięknej sypialni w miękkim łóżku i śnieżnobiałej pościeli? Poddać się relaksującym zabiegom we wspaniałym spa? Przegadać z Waszą ulubioną autorką (tu nieskromnie mam na myśli siebie) pół nocy, a może nawet całą?

To wszystko jest w zasięgu ręki! Oraz klawiatury.

Wydawnictwo Filia i Bryza Hotel & Spa ufundowały taką właśnie nagrodę dla autorki najlepszej recenzji „Mistrza”. TUTAJ są wszystkie szczegóły. Powiem Wam jedno: warto. Bryza to przepięknie położony hotel z luksusowym spa i znakomitą kuchnią. Że o spotkaniu ze mną nie wspomnę. Recenzje wraz z linkami do miejsc, gdzie zostały opublikowane przesyłajcie na adres wydawnictwa: kontakt@wydawnictwofilia.pl do 18 lutego 2013, a jeśli zechcecie się podzielić swoimi recenzjami z czytelniczkami mojego (właściwie naszego) bloga, to wklejajcie linki w komentarze do tego posta.

Dostaję pierwsze maile od Was z pierwszymi wrażeniami i wiem jedno: „Mistrz” podoba się. I to bardzo! Cieszę się. Na prawdę się cieszę, bo oddałam tej książce kawałek własnej duszy. Jak każdej zresztą.

No to co? Do zobaczenia w Bryzie? :)))

PS. W Empiku w Galerii Kazimierz (w Krakowie) można kupić „Mistrza” z autografem, bo akurat byłam i 10 sztuk podpisałam. 

Cześć, dawno mnie tu nie było, ale jak zwykle lewituję duchowo i mentalnie w innej czasoprzestrzeni. Powiem krótko:

„Mistrza” wygrali
1. AiraArt
2. MTS
3. Małgosia
4. Puszka
5. Z pasją
6. Binola
7. Paula Klich
8. Berezka
9. Sagamilka
10. Natalia Lena
Gratuluję, kochani. Podajcie swoje namiary tutaj: czytelnicy@wydawnictwofilia.pl z dopiskiem „Dlaczego ja?”. 🙂 Dodam, że do 5 egzemplarzy od Wydawcy dorzuciłam do puli nagród swoje 5, bo… no bo mnie ujęliście uzasadnieniami. Gdybym mogła, to wysłałabym „Mistrza” wszystkim…

Ode mnie obiecany egzemplarz otrzymuje Ejotek, proszę Cię o adres do wysyłki.

Teraz zaś dawno oczekiwany konkurs na najfajniejszego, najpiękniejszego, najmilszego, najbardziej uroczego czworonożnego lub skrzydlatego przyjaciela. 
Dziewczyny (i chłopaki) chyba każdy z nas miał kiedyś zwierzątko (lub całkiem pokaźnych rozmiarów zwierzę), które kochał. Poproszę o zdjęcia (1 szt.) Waszych przyjaciół i – koniecznie! – historie z nimi związane. Przysyłajcie je tutaj: wydawnictwo.kontakt@webpark.pl do końca stycznia br. Przypominam: jedno zdjęcie i jedna historia! Najlepiej z dopiskiem „mój przyjaciel”, żeby łatwiej było Wydawcy z zalewu korespondencji wyłuskać Wasze konkursowe zgłoszenia.
Do wygrania będzie – uwaga, uwaga! – komplet serii kokardkowej (Bogusia, Adela i Lidka). Myślę, że nagroda bardzo sympatyczna, godna tematu, bo jak wiecie wszystkie bohaterki Sklepiku z Niespodzianką kochały zwierzęta.

Uwaga: pilnujcie prawidłowych maili! Jeden jest do Wydawnictwa Filia, drugi do mnie!

Na koniec zdjęcie mojej owczarki Nesi. Neniu, byłaś naukochańszym psem na świecie…

Widzicie na zdjęciu „Mistrzunia”? Jeszcze cieplutkiego, prosto z drukarni? Taak, ja też mogę go podziwiać jedynie na zdjęciu, bo jestem w rozjazdach i dostanę „najmłodszego” dopiero za parę dni. Podpiszę, odeślę Wydawcy a Wydawca będzie mógł rozsyłać książkę zwyciężczyniom. „Mistrz” wygląda pięknie (tak mówi Wydawca, a ja mu wierzę), litery tytułu i nazwiska są tłoczone, będziemy więc mogły okładkę miłośnie gładzić (Wy też tak macie, że gładzicie okładki? – kojarzy mi się!!) etc. Najpierw jednak musimy tę książkę dorwać w swoje łapki… Cierpliwości…

Podczytuję Wasze odpowiedzi na pytanie konkursowe „Dlaczego Mistrz ma trafić do Ciebie” i współczuję Wydawcy. Nie wiem, jak wybierze z tak obłędnych uzasadnień te pięć najlepszych. Wydawco, trzymam za Ciebie kciuki. Za Was, dziewczyny też. I cieszę się, że nie muszę wybierać, bo nie potrafiłabym…

Tutaj jest wstępne ogłoszenie konkursu na najlepszą recenzję. Nagroda – moim skromnym zdaniem – niesamowita! Voucher na weekend w spa w hotelu Bryza. Dodatkowo kolacja z pewną pisarką. I pewnie przegadana noc, ale to na marginesie. Oprócz kolacji odbędzie się pewnie wieczór literacki poświęcony „Mistrzowi” ze zwyciężczynią konkursu (i pewną pisarką) jako gościem honorowym. Tak więc gdy już weźmiecie książkę w ręce, połkniecie ją w wieczór czy dwa (z przerwą na gorący seks), pisząc recenzję pamiętajcie o konkursie i wygranej!
Ja jeszcze o nim w stosownym czasie przypomnę…

Dzięki za info o dacie premiery „Sklepiku z Niespodzianką. Lidki”. Rzeczywiście jest 20 lutego. Całkiem więc niedługo. Okładkę ma jeszcze ładniejszą niż w zapowiedziach, a treść…
mówię Wam, znów się spłakałam w kilku miejscach (autorka, która płacze nad własną książką… może się to wydać dziwne, ale mnie naprawdę poruszają te historie, szczególnie, że niektóre znam z własnego doświadczenia lub doświadczeń moich Przyjaciół). Na dzień dzisiejszy będzie to trzeci i ostatni tom serii z kokardką. Wszystkie wątki są pozamykane, wszystkie tajemnice (oprócz Stasi) wyjaśnione. Zakończenie jest zakończeniem, a nie prologiem następnego tomu.
Dlaczego nie będzie dwóch kolejnych?
Nie wiem.
Może dlatego, żeby Sklepik nie zmienił się w telenowelę?
Opowiedziałam wszystko, co chciałam opowiedzieć, a lepiej napisać dwa tomy za mało, niż jeden za dużo (przynajmniej ja tak uważam, nie wiem, co Wy na to). To tylko Ferrin mogłabym pisać w nieskończoność…

Na koniec: byłam na spotkaniu noworocznym. W małej czarnej, zdobionej starannie dobranymi dodatkami. Spotkałam parę znanych osób, zamieniłam z nimi parę miłych słów. Krzysztofa Zawadzkiego niestety nie było. A może stety: spotkam go za rok 10kg lżejsza ;). Trochę czułam się nieswojo w kompletnie mi obcym środowisku aktorów i reżyserów, ale chyba dałam radę.

Ważne spotkanie, za które trzymałyście kciuki nadal przede mną, ale już się nie stresuję. W ogóle po dwóch spotkaniach z serdecznymi Przyjaciółkami świat mi poróżowiał i mam o wiele lepszy humor niż parę dni temu.

Kończę ten wpisik pytaniem: która z Was ma chęć na weekend w spa (i kolację ze mną) i spróbuje sił w konkursie recenzjowym?

Niespodzianka!
To było tak (wiem z opowiadań, bo sama jestem zaskoczona): pan Krzysztof przeczytał „Mistrza” (jak, gdzie, kiedy??), książka bardzo mu się spodobała (hurra!), a mojemu drogiemu Wydawcy bardzo spodobał się pomysł, by „Anioł w Krakowie” czytał nasz sensacyjny erotyk w Radiu Kolor (które jest jednym z patronów powieści).
I oto mogę już oficjalnie ogłosić, że Krzysztof Globisz, charyzmatyczny aktor o wspaniałym głosie, użyczy swego głosu mojej książce.
Wiecie, co cieszy mnie niemal tak samo jak sam powyższy fakt? Że „Mistrz” spodobał się mężczyźnie (czyli udało się napisać powieść i dla Czytelniczek, i dla Czytelników) i spodobał się do tego stopnia, że pan Krzysztof chce się pod tą powieścią podpisać.

No, to się Wam pochwaliłam…

Niedługo ogłoszę konkurs na recenzję „Mistrza”, podam też godziny emisji książki na falach Radia Kolor (może uda mi się nawet umieścić mini-link?).
Na razie oczekuję na ważne wiadomości.
Nie lubię takiego oczekiwania.
Ale życie to właściwie jedno wielkie czekanie na jutro.

Jak miesiąc Mistrza, to miesiąc Mistrza.

Razem z Wydawnictwem „Filia” ogłaszam konkurs, w którym do wygrania będzie 5 przedpremierowych egzemplarzy „Mistrza”. Polecą do zwyciężczyń jeszcze ciepłe, wprost z drukarni. Dodam, że w konkursie może wziąć udział każdy, nawet dziewczyny z Top Recenzentek, który już książkę wygrały (druga będzie dla męża/mamy/przyjaciółki).

Pytanie konkursowe jest proste: Dlaczego właśnie Ty powinnaś wygrać „Mistrza”?
Odpowiedzi piszcie pod tym postem, w komentarzach. Czekamy na nie 10 dni, do 13 stycznia. Po tym terminie razem z Wydawcą wybierzemy pięć najbardziej do nas przemawiających i zwyciężczynie otrzymają książkę.

To jeszcze nie koniec niusów.

Jakiś czas po premierze Wydawca przewiduje kolejny konkurs, tym razem na najlepszą recenzję „Mistrza”. Zostanie wybrana tylko jedna recenzja z nadesłanych, za to nagroda będzie wspaniała. Naprawdę warto wziąć udział w tym konkursie. Dodam od siebie, że recenzja nie musi idealnie trzymać się zasad recenzjowania. Mi podobają się te pisane na gorąco, pełne emocji. Takie… osobiste. Nie liczy się więc forma, a treść.

To nadal nie koniec niusów.

Niedługo ogłoszę z dawna przez Was oczekiwany (przeze mnie nieco zapomniany) konkurs fotograficzny. Na najpiękniejsze zdjęcie (z najpiękniejszym opisem) naszego czworonożnego albo skrzydlatego przyjaciela. Uwaga: zdjęcie nie musi być artystyczne, z yorkiem ubranym w suknię ślubną, ale musi mieć to coś, co chwyci za serce. Opis też musi mieć to coś. Poczekajcie na specjalny wpis, do którego będę wklejała zdjęcia Waszych ulubieńców. Pojawi się lada dzień.

Dziś wygrywamy „Mistrza”. Okej?

PS. Wpis dla odmiany okrasiłam zdjęciem Raula i Soni. Przynajmniej tak ich sobie wyobrażam…