Bez kategorii

Jak się Wam podoba tytuł dzisiejszego artykułu?

PS. Tak piękną i ciepłą ilustrację będę chciała widzieć w mojej książce i na szczęście będę miała co do tego decydujące zdanie.

Cześć wszystkim!

Na krótkich wakacjach nabrałam nowych sił i zapału zarówno do pisania kolejnej powieści (ale nie zdradzę jakiej!) jak i do prowadzenia „słonecznej strony życia”. Zwłaszcza, że tego słońca ostatnio coraz mniej. Kurczę, jak ja tęsknię do upałów sprzed paru dni! Jestem wybitnie ciepłolubna i tak jak narzekam – zawsze i z całego serca – na deszcz, mróz, zimę, zawieje, ciemno, pluchę oraz słoty jesienne, tak słońca i gorąca będę bronić. Szczególnie, gdy w mojej Poziomeczce upały nie są tak dokuczliwe jak w nagrzanym do nieprzytomności wielkim mieście. Tak więc wyjeżdżajcie na wieś! Tam gdzie lasy, pola, rzeki, że o morzu, czy górach nie wspomnę.

Ale nie o pogodzie dziś chciałam – choć to temat każdemu Polakowi bliski (obok zdrowia i polityki ;).

Przedstawiam Wam okładkę i początek mojej najmłodszej. Kiedyś nosiła tytuł Jabłoniowe Wzgórze, ale z Wydawcą stwierdziliśmy, że nieco odbiega klimatem od serii owocowej, zmieniliśmy więc tytuł i klimat okładki (zamiast domku gdzieś na polskiej wsi, główna bohaterka). No właśnie: jak Wam się podoba? 🙂 Komentarzujcie, Kochane.
Historia zaczyna się sielankowo, ale dalej nie jest tak słodko, bo jak zwykle poruszam trudne tematy, tym razem oglądając rzeczywistość oczami dziecka. Niewinnego dziecka, które musiało nagle dorosnąć. Mam nadzieję, że spodoba się Wam ta historia i jej bohaterka, Ania Kraska. Ja polubiłam ją serdecznie.
Kiedy „W imię miłości” pojawi się w księgarniach? Już w sierpniu (jak ten czas leci… niedawno oczekiwałam z biciem serca premiery „Bezdomnej”!). Dokładną datę podam w zapowiedziach, gdy tylko będzie znana.

Na koniec dziękuję Wam za piękne, poruszające maile inspirowane „Bezdomną”. Raz są balsamem dla mojej duszy, raz potwierdzeniem, że ta książka jest bardzo ważna i dobrze, iż ją napisałam. Dziękuję!

A teraz początek najmłodszej…

Mała senna stacyjka tonęła w czerwcowym słońcu. Budynek z czerwonej cegły, pamiętający czasy dwudziestolecia międzywojennego, rzucał krótki cień, w którym – na ławce niedawno odmalowanej przez mieszkańców wioski – przycupnęli podróżni czekający na pociąg. Daleko na horyzoncie, gdzie tory zbiegają się w jeden punkt, właśnie pojawiły się światła parowozu – tak, tak, tutaj jedyny pociąg w ciągu dnia, łączący wieś z wielkim światem, ciągnęła wiekowa lokomotywa na węgiel. Dodawało to temu miejscu uroku i turyści, którzy pojawią się za kilka dni, chętnie będą się fotografować z dymiącą ciuchcią. Dla mieszkańców Koniecdrogi był to jedynie element wpisany w krajobraz. Taki sam jak płowe drogi wijące się między wzgórzami, złoto dojrzewających zbóż, srebro rzeczek, strumyków, jeziorek i stawów, a tych w okolicy było mnóstwo, czy wreszcie ciemna zieleń lasów, gdzie nadal nieostrożnych podróżnych zwodziły na manowce strzygi i rusałki – tak przynajmniej opowiadano dzieciakom, by nie zapuszczały się w leśne ostępy. Oczywiście dzisiejsze dzieci w leśne upiory tak łatwo by nie uwierzyły, ale od czasu do czasu w lasach otaczających Koniecdrogę ktoś ginął i czasem się odnajdował, a czasem nie,, d przez co w tym miejscu, zapomnianym przez spieszący się świat, stare legendy miały się całkiem dobrze.

Lokomotywa wtoczyła się na stacyjkę, sapiąc i poświstując. Teraz zawróci, maszynista podczepi ją do ostatniego wagonu, który stanie się pierwszym, i pociąg odjedzie z powrotem do wielkiego świata, by wrócić nazajutrz. Podróżni, którzy podnieśli się z ławki, narzekając na upał, wrócą do Koniecdrogi jutro, a może nie wrócą wcale, któż to wie? Ci zaś, którzy przyjechali, szybko przeszli wzdłuż peronu na wyjeżdżoną łączkę, gdzie rano, jadąc do pracy w Szczecinku, pozostawili swoje samochody. Biedne to były autka i stare jak świat, bo i wieś była niebogata, ale ludziom spieszącym do domów zdawało się nie robić różnicy, czy dojadą za trzecią górkę starym polonezem, czy nowym audi. Byle w ogóle dojechać.

Lokomotywa zagwizdała po raz ostatni. Z komina buchnął siwy dym. Wagony pociągnięte przez parowóz, posłusznie zaturkotały i zaczęły oddalać się od stacyjki, zostawiając za sobą budynek z czerwonej cegły, ławkę stojącą w cieniu i pasażera, który przyjechał popołudniowym pociągiem wraz z innymi, ale w przeciwieństwie do tamtych pozostał na peronie, nie bardzo wiedząc, co dalej ze sobą zrobić.

Bileterka, która wraz z odjazdem pociągu skończyła pracę, zamknęła okienko, zatrzasnęła drzwi dworcowego budynku i zamierzała wyciągnąć z komórki rower, by wsiąść nań i pojechać swoją drogą, na widok owego pasażera zatrzymała się w pół kroku.

– A ty, dziecko, do kogo? – zapytała.

Dziewczynka, tak na oko ośmio- czy dziewięcioletnia, rozglądając się dookoła z ciekawością w dużych, jasnozielony oczach, odwróciła się przestraszona ostrym tonem, ale widok kobiety w kolejarskim mundurze przywołał na delikatną twarz dziecka nieśmiały uśmiech.

– Czekam na pana Edwarda Jabłonowskiego. To mój dziadek!

Temat: Depresja, psychoza i „Bezdomna” raz jeszcze.

http://www.pytanienasniadanie.tvp.pl/11433845/jak-pokonac-depresje-poporodowa-

PS. Moja kochana koodynatorka wyjeżdża na jakiś czas i nie może moderować komentarzy. W związku z tym zostały one zablokowane, ale zapraszam z dyskusją na stronę Klubu Miłośników Książek Moich :). Założycielka będzie dostawała ode mnie fajne materiały i to tam „będzie się działo”, okej?

„Bezdomna” po zaledwie sześciu dniach od premiery na wskoczyła od razu na 10. miejsce Top40 Empiku! Wydawca (dodam, że Wydawca z pierwszej trójki, który wydaje niemal same bestsellery) jest niesamowicie (i miło) zaskoczony, więc ja też. Owszem, moje książki bywały w pierwszej dziesiątce, ale nie po zaledwie sześciu dniach! 

Spotkanie w Matrasie fantastyczne! Uwielbiam, gdy przychodzą dziewczyny, które poznałam naście lat temu na pewnym Porum i witamy się jak zwykle serdecznie. Gosha, Jo, dzięki! Do zobaczenia na premierze Hobbita2 (oczywiście 3D 48 w Cinema City ;).

Przy okazji wizyty w krakowskim Empiku kupiłam pierwszą część Hobbita w 3D i gdy tylko wrócę z jutrzejszego wywiadu, usiądę i porównam kino domowe z kinem kinowym. 🙂

… czyli tak przedstawia się mój plan na najbliższe trzy dni. Wywiad dla dwóch gazet i dwóch telewizji (TV Kraków i TVP2), spotkanie z Czytelnikami w krakowskim Matrasie na Rynku Głównym w czwartek o godz. 18 i na Kongresie Kobiet, w sobotę w godz. 13-14 (stoisko Centrum Praw Kobiet, Warszawa, Pałac Kultury Na Uki i Na Sztuki – wstęp wolny).

Zapraszam Was na oba, a przy okazji drugiego możecie porozmawiać nie tylko ze mną, ale i z psychologami, prawnikami, doradczyniami…

Kongres Kobiet ma arcyciekawy program, który jest TUTAJ Natomiast Centrum Praw Kobiet, które będzie mnie gościło, również ma się czym pochwalić. Program TUTAJ Jeżeli macie jakiekolwiek problemy, będzie z kim o nich pogadać.

To co, dziewczęta i chłopcy, do zobaczenia?

Cieszy mnie, że powoli do moich książek przekonują się Panowie. Zaczęli po pierwsze przyznawać się, że czytają, po drugie komentować moje wpisy tu na blogu, po trzecie umieszczać swoje opinie na swoich stronach. Oto jedna z nich. Myślę, że warto przeczytać.
(No i muszę zacząć się do Was zwracać „Drogie Czytelniczki, drodzy Czytelnicy 🙂

A oto recenzja ze strony kuznia.art.pl

Imaginujcie sobie, moje drogie, że na fejsbuku jest nie tylko Klub Miłośników Książek Moich (od wczoraj), ale i strony fanów (czy raczej fanek) „Mistrza” oraz „Nadziei”. I to jak fajnie prowadzone i z jakimi przesympatycznymi wpisami! Teraz, gdy będzie mi smutno i źle, mogę sobie poczytać nie tylko Księgę Gości…

To tutaj możecie wymieniać się wrażeniami z lektury moich książek (jednej ulubionej – ciekawe, czy zgadniecie która to):

https://www.facebook.com/mistrz.katarzyna.michalak?hc_location=stream

https://www.facebook.com/KatarzynaMichalakNadzieja

Chyba polubię fejsbuka, bo naprawdę dał mi dzisiaj dużo radości.
Dziewczynom – założycielkom z serca dziękuję!

PS. Dawno Mistrzunio nie gościł na moim blogu… Zapomniałam jak lubię tę okładkę… Pytanie na śniadanie: Czy czarnowłosy chłopczyk z ostatnich stron powieści był synem Raula, czy nie?

Pytanie na śniadanie nr 2: Chciałybyście przeczytać c.d. pt. „Mistrzyni”? 😉

…dzieje się.

Moją najmłodszą córeczkę w tym tygodniu pozna kilka milionów telewidzów, co biorąc pod uwagę jej przesłanie jest bardzo cenne. Będzie też gościła na łamach znanego miesięcznika, ale o tym w osobnym poście. Również dwie rozgłośnie radiowe postanowiły przyłączyć się do akcji „wysłuchaj do końca” i zaprosiły mnie do dyskusji na falach eteru – dam znać kiedy i o której godzinie.

TUTAJ jest link do konkursu na opowiadanie, przy czym konkurs został objęty patronatem Centrum Praw Kobiet (zostałam zaproszona na Kongres Kobiet i już mam stres większy niż przez wystąpieniem w ogólnopolskiej telewizji, czy w radiu).

Również Matras, granice.pl i lubimyczytac.pl – trzy portale, które naprawdę lubię i cenię – objęły „Bezdomną” specjalną opieką, za co dziękuję im i mojemu Wydawcy.

Niech więc najmłodsza trafia do Waszych rąk, a ja – dopóki nie ruszę na trzydniowy maraton medialny – spokojnie siedzę w mojej Poziomce i piszę kolejną powieść. To pewnie ucieszy Was równie mocno jak dzisiejsze wieści. Ciekawe, czy zgadniecie, co to będzie…? 🙂

No tego się nie spodziewałam. Miałam oczywiście nadzieję, że książka zostanie zauważona przez szersze grono Czytelników, ale nie myślałam, że… kurczę, że osoby z pierwszych stron gazet również po nią sięgną!
Oto co przysłały mi Madziula i Izuś dziś rano: http://www.makelifeeasier.pl/moda/perfect-plan-for-the-weekend
Jestem tak totalnie zaskoczona, że mi – pisarce – po prostu zabrakło słów. Cieszę się!

PS. Dzisiaj wreszcie moje osobiste Top10 Recenzentek oraz Wielka Piątka dostanie „Bezdomną”. Wczoraj wysłałam priorytetami, więc wyglądajcie listonosza!