Bez kategorii

Czy wiecie, że Nadzieja istnieje naprawdę? Domek, który opisałam w książce rzeczywiście stoi sobie w otoczeniu wiekowej puszczy w Boguszy, niedaleko Nowego Sącza. I powiem Wam, że to najpiękniejszym domek i najcudniejsze miejsce, jakie widziałam podczas wieloletnich poszukiwań TEGO miejsca. Mojego azylu. Kupiłabym go z miejsca, bo kosztował niedrogo, miał jednak drobny mankament: był maluśki (dwanaście metrów kwadratowych!). Nie dało się w nim zamieszkać na stałe… Ale jest, wzniesiono go pod koniec XIX wieku i postoi pewnie kolejne sto lat, bo zbudowali go dobrze, góralscy cieśla.

A oto już zdjęcia tego domku.

I jeszcze jedno śliczne miejsce, o którym kiedyś napiszę. Maciupki domek na Zakynthos w Grecji. Właściciele, jak się doczytacie, nazwali go Almond Tree Cottage.

Pomyśleć, że mogłam mieszkać w Migdałowej Chatce albo Domku z Bajki, a wybrała mnie taka dosyć zwyczajna, ot zwykła kostka z cegły, Poziomka…

Wiem z Waszych maili, że wiele z Was szuka swojego miejsca na ziemi, ale równie wiele już znalazło. Jakie one są? Jakie miałyby być? Gdzieś tutaj? W Polsce? Czy może na pięknej, greckiej wyspie tuż nad morzem? Z kamienia? Z drewnianych bali? Stare, mające swoją historię, czy „nówki”, przez Was wymarzone, zaprojektowane i wybudowane?

Ech… o wymarzonych domkach mogłabym gadać jak o ukochanych różach. Bez końca. 🙂

Od paru dni mam tak fajnie zatytułowany plik na pulpicie. „Arogancki drań”. Co widzę tego „aroganckiego drania”, to śmiać mi się chce, bo wyjątkowo to określenie pasuje.
Jest to początek (a może środek?) powieści, która kiedyś pewnie powstanie, a napisał mi się ów początek teraz, gdy nie wolno mi niczego pisać, bo mam wakacje.
Ale pisanie hmm… ot tak sobie… się nie liczy, no nie? 😉
Jak fajnie jest oszukiwać samą siebie i jak zupełnie to nie wychodzi…
Myślałam, że będą mi potrzebne dłuuugie wakacje po ostatnich miesiącach, w których to pisałam i przygotowywałam do druku ileś tam książek i opowiadań, ale okazuje się że bez pisania wytrzymuję… no nie wiem… tydzień? Dwa?
Tak więc niedługo przysiądę na poważnie do następnej powieści, a tymczasem piszę takie właśnie niezobowiązujące wstawki. A to „Aroganckiego drania”, a to kawałek scenariusza…

A tak apropos, w jakim kierunku powinna rozwinąć się akcja? Na co miałybyście ochotę? Na coś w serii z czarnym kotem? Może na kryminał, albo sensację? A może na coś pikantniejszego? Romantyczna obyczajówka raczej mi z tego nie wyjdzie. Nie z takim facetem w roli głównej. Więc…? 😉

Endżoj!

Arogancki
drań! – to była pierwsza myśl, jaka jej przyszły do głowy.

Oto parę rad od początkującej hodowczyni dla początkujących hodowczyń. Nie jestem różaną wyrocznią, hoduję te kwiaty dopiero czwarty rok i myślę, że sporo muszę się nauczyć, ale kilkoma spostrzeżeniami mogę się z tymi, które pokochały róże po „Ogrodzie Kamili”, podzielić.

Jest teraz czas sadzenia róż. Jesień i wiosna. Przy czym nie wiem dlaczego jesień ma być lepsza od wiosny. Ja, gdybym miała być gdzieś przenoszona, wolałabym pocieszać się ciepłem i słońcem, a nie okropnym październikiem i jeszcze gorszym listopadem. Ale róże nie mają takich rozterek. Można je więc teraz sadzić. Dodam, że róże w doniczkach można przesadzać cały rok. Te z nagim korzeniem (a takie najczęściej są w sprzedaży) właśnie wczesną jesienią i wiosną.

Jedna ważna uwaga: róże kochają ciepło i słońce. W cieniu będą chorowały, w półcieniu będą nieszczęśliwe. I też zaczną chorować.
Ja mam u siebie trzy różane poletka – jedno dla moich ulubienic, najbardziej zadbane i z najlepszą ziemią, drugie dla odmian, które sprawdzam, również zadbane, trzecie to zsyłka (wygnanie) – tam przesadzam odmiany, które się nie sprawdziły. Jest to miejsce najbardziej oddalone od domu, zaciszne i totalnie nasłonecznione. Najbardziej gorące i słoneczne na całej działce. I tam te moje półdziko rosnące różyczki… mają się najlepiej. Kochają to miejsce. Mogę kompletnie nic, oprócz podlewania, przy nich nie robić, a one i tak będą kwitły aż do zimy. Szkoda, że tego ciepła i tego słońca nie mogę przenieść bliżej… Róże przy domu, choć bardzo o nie dbam, chorują, bo rosną w cieniu. Nie znoszą tego. Tak więc gdy będziecie wybierać miejsce dla Waszych pieszczoszek, dużo słońca proszę.

Róże muszą być przycinane i podlewane. Na początku bałam się tego przycinania. Rozumiecie: nad trzecim pąkiem, skośnie, tylko podczas pełni księżyca i nago (żartuję), ale teraz po prostu biorę sekator i je przycinam. One i tak odrosną. O ile będą miały słońce i ciepło.
Są dwie szkoły: cięcie jesienne i cięcie wiosenne (mówię nie o usuwaniu zwiędłych kwiatów – to trzeba robić na bieżąco, a o cięciu niskim, ok 30cm nad ziemią). Ja przycinam róże po staropolsku – jesienią. Ładnie wtedy wygląda rosarium jest schludne i zadbane i łatwiej krzaczki opatulić.
No ale ja się nie znam. Fachowcy radzą co innego. Czyli cięcie wiosną.

Na zimę róże należy opatulać. Ja przysypywałam je liśćmi brzozy, które zgrabiałam z trawnika i jest to okej, ale trudno potem te liście wydłubywać z kłujących krzaków. W tym sezonie mam zamiar spróbować mat słomianych albo jodłowych gałęzi. Ciekawe jak się to sprawdzi.

Róże należy nawozić. Nawozów jest cała masa, ja jednak wyszukuję takie w granulkach, koniecznie z manganem i żelazem, a na takie trudno trafić, bo zauważyłam, że właśnie takie niedobory u moich róż występują. Róże lubią też glebę lekko kwaśną (tak jak iglaczki i rododendrony), więc kora do obsypania krzaków nie zaszkodzi różom, a ograniczy wzrost chwastów.

Na koniec: jakie odmiany polecam? Często dostaję takie pytanie. Moja odpowiedź jest prosta: pachnące. Uwielbiam zapach róż, ale ale, nie wszystkie pachną różami! Kupiłam odmianę o zapachu… nie pamiętam jak był określony… orientalny? Egzotyczny? Woniała temperą, jakimś takim sztucznym zajzajerem i udała się na wygnanie. Gdzie ma się bardzo dobrze, jak wspominałam.
Wybierając więc odmianę, którą chcesz ściągnąć ze szkółki obejrzyj zdjęcia, czy taki kwiat Ci się podoba, doczytaj dokładnie, jaki to rodzaj róż (wielkokwiatowe to róże na długich łodygach i dużych pięknych najczęściej pojedynczych kwiatach, wielokwiatowe to niższe i obficie kwitnące, są jeszcze rabatowe, pnące, historyczne…). Czy jest odporna na mróz i na choroby. Czy ewentualnie zgodzi się rosnąć w półcieniu, albo w donicy (róże nie lubią donic, mi się nie udało hodować ich na ganku). Jak jest wysoka i jak szeroko się rozkrzewia. Bujnie rosnące zagłuszą bowiem te mniejsze i niższe, zasłaniając im słońce.

Ja już wiem, jakie róże chcę hodować na całej działce. Moje ulubione to Aquarell, Lady Emma Hamilton i Erotica.
Bardzo, ale to bardzo niezwykła, aż niepokojąca, jest niebieska róża (choć kolor ma raczej lawendowy), ale nie wiem, jak się nazywa, ja określam ją róża-duch. Tej się jeszcze przyjrzę.

I na koniec powiem Wam jedno: to wspaniałe hobby. Mogę się krzątać między moimi różami całe letnie dnie. Chętnie je także tnę do wazonu (szczególnie te z wygnania), dom wtedy pięknie wygląda i pięknie pachnie.

A teraz kilka zdjęć moich pieszczoszek.

Wyjątkowo wdzięczna w hodowli i wyjątkowo niefotogeniczna Aquarell. Kwitnie od czerwca do teraz, gdy wszystkie inne już się poddały, ma śliczne kwiaty i ładnie pachnie. Krzaczki miały być średniowysokie, a jeden przerósł mnie. Ale moje aquarelki wiedzą, że darzę je miłością i w ten sposób się odwdzięczają. 🙂

Druga z moich ukochanych odmian, którą już tutaj prezentowałam: Lady Emma Hamilton. Moim zdaniem trudna w hodowli i wymagająca troski. Przepięknie kwitnie a jeszcze piękniej pachnie. Obok Erotiki (której ładnego zdjęcia nie udało mi się zrobić) to najpiękniej pachnąca odmiana.

Orient Express – z tego co pamiętam tak się nazywa ta róża. Ładnie wygląda, ładnie pachnie, ale nic szczególnego o niej nie powiem. Chyba powędruje „na wygnanie”…

Candlelight – ładna, ładnie pachnąca, długo stoi w wazonie (co nie zawsze jest regułą, nie każda odmiana choć cięta w ten sam dzień lubi zdobić dom)

Śliczna – i tylko śliczna – Nostalgie. Jeszcze jedna ważna uwaga przy okazji: wybierajcie róże, które powtarzając kwitnienie i kwitną do jesieni. Chcecie mieć – tak jak ja – kwiaty, a nie krzaki przy domu, no nie? Nostalgie zakwitła raz, a potem były same badyle. Rozczarowałam się, bo kwiaty były naprawdę przepiękne…

I na koniec róża-duch. Płatki mają barwę lawendową, wpadającą w błękit i muszę Wam powiedzieć, że krzak obsypany takimi kwiatami jest po prostu niesamowity. Będę ją hodować. Ale może na słońcu. Ciekawe, czy będą wtedy bardziej niebieskie, czy bardziej fioletowe…

Pewnie zanudziłam Was na śmierć postem różanym, ale o moich pasjach potrafię nawijać w nieskończoność. 🙂
Teraz mam nowe hobby, fotografię, i niedługo znów zaprezentuję parę zdjęć…

Hmm… jestem skonsternowana. Najbardziej przeze mnie oczekiwany, bo ulubiony tom Kronik Ferrinu, ma bowiem trzy daty premiery, a która jest właściwa i kiedy książka się ukaże… nie wiem.

Na początku roku książka została wpisana do planu wydawniczego na październik, w połowie roku doprecyzowano, że będzie to 23 października i tak była zapowiadana na portalach książkowych. Tymczasem Matras i Weltbild nagle przesunęły datę premiery na 13 listopada, Empik zaś na 15 ale października, tymczasem u Wydawcy nadal jest to 23 października.

Zgłupiałam zupełnie i nie wiem, kiedy ta książka się ukaże. Jedyne pocieszenie: ukaże się. 🙂 Musimy – my, pasjonatki Ferrinu – uzbroić się w cierpliwość i poczekać.

Poczekamy, co, dziewczyny?

Tymczasem Wydawnictwo Filia wraz z Empikiem przygotowało fajną niespodziankę. Wraz z „Kawiarenką pod Różą” można kupić kartki z paroma słowami ode mnie. Ot taki miły drobiazg. Jest to oferta limitowana, nie wiem ile egzemplarzy ma dołączoną kartkę i gdzie można takie książki kupić. Wiem, że ja moje egzemplarze autorskie mam bez kartek. (Konsternacja).

TUTAJ  
można kupić książkę z opowiadaniem moim i jeszcze kilku zacnych Autorów. Z inicjatywy koleżanki po piórze Gabrieli Gargaś napisaliśmy opowiadania w szczytnym celu: dochód ze sprzedaży książki zasili konto fundacji Marka Kamińskiego, która pomaga chorym dzieciom. Książka będzie również dostępna na stronie Empiku.

A ja dla Was przygotowuję jeszcze jedną niespodziankę. Przed świętami, tak żeby było można zrobić komuś fajny prezent, będzie można kupić książki z moim autografem. Gdzie i kiedy jeszcze dokładnie podam, gdy uruchomimy całą akcję. Tytułów będzie wiele: Sklepiki, kwiatowa trylogia, Poczekajka, parę książek z serii owocowej, Kawiarenka, Ferrin – do wyboru, do koloru. Jeśli więc chciałybyście sprawić komuś albo sobie taki prezent, wypatrujcie wiadomości. Może będzie osobna zakładka na górze strony?

Na koniec krótkie ale treściwe pytanie: kto jeszcze czeka na IV tom Kronik?

Do premiery „Przystani Julii” miesiąc (już tylko miesiąc!), chociaż podobno (jest to prawdopodobne, ale nie na 100% pewne) Julia ma mieć swoją prapremierę na Targach Książki w Krakowie, szczęściary, które na nich będą, bo pewnie dostaną ją w swoje ręce prędzej niż autorka…

Czas więc najwyższy ogłosić konkurs recenzjowy, by Wydawca miał komu wysłać egzemplarze promocyjne. Niniejszym ogłaszam ten konkurs.

Zasady są tym razem nieco inne: w komentarzach pod tym wpisem wklejajcie (uwaga!) fragment Waszej recenzji – najlepszy, najlepiej oddający Wasze emocje podczas czytania książki – oraz link do recenzji.

Nie muszą to być recenzje z bloga, mogą to być opinie ze stron księgarni internetowych, czy portali czytelniczych, ważne jest pięć rzeczy:
1. fragment recenzji wklejony do komentarza
2. link do recenzji
3. recenzja ma dotyczyć tylko „Ogrodu Kamili” albo „Zacisza Gosi”
4. recenzja napisana przed 20 października br (macie więc jeszcze trochę czasu, by coś skrobnąć).
5. adres mailowy, na który będę mogła wysłać informację o ewentualnej wygranej.
I najważniejsze: fragment recenzji nie może zdradzać treści! To ma być nie spoiler i nie streszczenie, a Wasze wrażenia, okej? Bezlitośnie będziemy z Anią kasować wpisy, które zdradzają akcję, czy nie daj Boże zakończenie którejś z części.

Jeszcze przed premierą ogłoszę wyniki konkursu. Mam nadzieję, że egzemplarzy promocyjnych będzie zacna ilość i będziecie usatysfakcjonowane. 

Chyba żadnej z Was, która czytała dwa poprzednie tomy trylogii nie muszę przedstawiać najbardziej oczekiwanej z moich książek: „Przystani Julii”. Powiem krótko: tekst jest już dopieszczony i przygotowany do druku. Okładka… zdaniem Wydawcy jest najpiękniejsza ze wszystkich. Rzeczywiście kolory całości – wiosenne żółcienie i jasna zieleń – są wprost wymarzone na poprawę listopadowego nastroju (premiera 5 listopada, przypominam).

Oto trzy pierwsze opinie o tej książce, trzech pierwszych osób, które ją czytały. Dodam, że wcale nie musiały się na jej temat wypowiadać. Ale chciały to uczynić.

Krótkie, ale jakże dla mnie ważne, opinie osób, które pracują nad książką. Najważniejsze będą jednak WASZE odczucia. Już nie mogę się doczekać, kiedy książka znajdzie się w rękach Czytelniczek… 
A teraz na dobry początek… początek. :))
Akcja zaczyna się spokojnie, by nie rzec – leniwie – ale nie dajcie się zwieść tej sielskości. Jak mnie znacie zaraz będzie trzęsienie ziemi, a potem napięcie będzie tylko wzrastać…

Czy po przeczytaniu poniższego fragmentu macie ochotę na c.d.? 😉

Ten kolaż jest dowodem na to, że:
1. naprawdę nie cierpię zimy
2. od wczoraj mam wakacje
3. i już zaczynam się nudzić!  :)))

Ponieważ lubię weltbild.pl (obecnie ravelo.pl), a on chyba lubi mnie, z przyjemnością polecam Wam promocję na tym portalu. TUTAJ możecie kupić moje książki z dużym upustem. Z tym większą przyjemnością, że bardzo ładny baner umieścili na stronie głównej.

Przymierzam się do kolejnego nagrania „wieści z placu boju”, czyli vloga, bo od dwóch dni mam przymusowe wakacje – rozumiecie, zabroniłam sobie pisać aż do lutego, bo muszę zregenerować oczy, mózg, kręgosłup i oba nadgarstki – i zaczyna mnie nosić. Podejrzewam, że z tych wakacji wyjdzie to, co odkładałam z braku czasu: kilka scenariuszy. Bo przecież scenariusz to nie książka. W wakacje można mi go chyba napisać. (Niereformowalną pracoholiczką jestem normalnie…)

Ale o czym ja mam w tym vlogu opowiedzieć? O tym jak idzie zima, a ja najchętniej zwinęłabym się w kłębek pod kołdrą i przespała ten czas, najlepiej do kwietnia? Kto by chciał takie smęty oglądać? Chyba poczekam do wiosny, gdy znów będę sadzić poziomki…

Kurczę, jestem tak zaabsorbowana hmm… jakby to określić… przygotowaniami do następnych narodzin, że o mało co nie przeoczyłam premiery najmłodszej, czyli „Kawiarenki pod Różą”. Książka jest jak zwykle ślicznie wydana (dziękuję Wydawnictwu Filia), zawiera obiecany wstęp do „Amelii” (swego czasu zapowiadanej jako „Zabajka”) oraz zupełnie niezwykłe i fantastyczne przepisy na słodkości.

Mam nadzieję, że książka się Wam spodoba, zarówno opowiadania, jak i część poświęcona wypiekom. A już niedługo… „Wojna o Ferrin”, dwa opowiadania w dwóch antologiach, opowiadanie w „Poradniki Domowym” oraz ukoronowanie roku 2014, czyli „Przystań Julii”. Potem jeszcze tylko „Pani Ferrinu” i dłuuugie wakacje.

Choć znając mnie nie takie znowu długie się pewnie okażą. Już myślę, co ja teraz biedna będę robiła, skoro wszystko jest gotowe.
Może jakieś pomysły mi podrzucicie? ;))

PS. Od razu odpowiadam na pytania, nim zaczniecie je zadawać: „Kawiarenka” nie będzie wydana jako ebook i nie jest przewidywane specjalne świąteczne wydanie jak rok temu „Przepisu na szczęście”.

Wyobraź sobie taką sytuację: skończyłaś wszystkie prace na czas, na miejsce, na pewno i jesteś wolna. Masz wyczekiwane od paru ładnych lat i w pełni zasłużone wakacje. Bez telefonu, bez internetu, bez laptopa. Bez dziesiątek maili, w których każdy coś od Ciebie chce.
Dziećmi zajmą się dobrzy ludzie (dziadkowie na przykład), a sponsor (jeszcze nie wiem, skąd go wytrzasnąć) mówi: jedź, gdzie chcesz, z kim chcesz i na jak długo chcesz.
I oto nagle cały świat stoi przed Tobą otworem.
Dokąd byś się wyrwała, mając błogosławieństwo rodziny i pracodawców na tydzień czy dwa słodkiego lenistwa?

Mi się marzy to miejsce…

Ciekawe, czy którakolwiek z Was zgadnie, gdzie bym pojechała…

A Wy? Dokąd i z kim wybrałybyście się w Podróż Marzeń?