Category:

Bez kategorii

Bez kategorii

Kochamy słodkości, czyli baardzo prosty przepis wprost z Au

Przez Administrator
napisane przez Administrator

Australijczycy nie są mistrzami kuchni. Nie mają wybitnie australijskich dań czy wypieków. Niemal wszystko zapożyczone z Indii, Chin, Tajlandii, kuchni brytyjskiej, trochę z włoskiej. Może jedynie barbi im dobrze wychodzi, przy czym ta urocza nazwa nie pochodzi od lalki a od barbecue. 🙂
O tak, BBQ to ich sport narodowy. W supermarketach wiszą na przykład całe owce – to znaczy tusze owcze, oskórowane, bez głów, nóg i wnętrzności (trochę makabryczny widok), na półkach piętrzą się zestawy przypraw, gotowe sosy, w chłodniach pocięte na kawałki mięsa albo gotowe do wrzucenia na ruszt, obtoczone w przyprawach kawałki kurczaka.
Dodam – uwaga! – że w parkach i przy nadmorskiej promenadzie co kilkadziesiąt metrów znajdują się hmm… jak to nazwać… stanowiska do BBQ: stoły z ławami i kuchnie na gaz, podgrzewające duże płyty. Za darmo. Co 15 minut gaz się wyłącza i musisz nacisnąć guzik by włączyć go powtórnie. Sprytne, prawda? Nie ma dzięki temu zagrożenia, że ktoś zapomni przekręcić kurek i spłonie pół Australii. Nie muszę mówić, że po skończonej uczcie – a w weekendy wszystkie kuchnie są okupowane przez całe rodziny i grupy znajomych – płyty są wyczyszczone do połysku. Za to też kocham tubylców, za czystość i zdyscyplinowanie.

Natomiast gotując dla Patika, uwielbiam Australijczyków za… lenistwo. Uważajcie: macie ochotę poczęstować gości domową pizzą? Nic prostszego, włączacie piekarnik i w czasie gdy się nagrzewa wyskakujecie do pobliskiego marketu. Tu kupicie gotowe, świeże, właśnie rosnące ciasto na pizzę, sosy do wyboru do koloru, pocięte na małe kawałki wędliny: boczek, kurczaka z grilla, szynkę albo pieczoną wołowinę, starty ser żółty w kilku smakach, pocięte na plasterki pieczarki. Jedyne co musicie pociąć osobiście to papryka, cebula i pomidory. Tego w plasterkach nie widziałam.
Przynosicie więc z marketu gotową pizzę w kawałkach. W pięć sekund składacie ją w całość, do piekarnika i za pół godziny częstujecie gości „domową” pizzą.
Moim odkryciem są filetowane podudzia kurczaka. To genialne! Kupuję kilogram najlepszego mięsa bez kości, przepyszne marchewki, pietruszkę, pora, selera naciowego (bo innego nie znają 🙂 i mam wspaniały rosół.

Ale dzisiaj chciałam się z Wami podzielić czymś, co odkryłam właśnie tutaj, w Australii. Jest to przepyszne i tak banalnie proste do zrobienia, że… powinnam się pochwalić czymś bardziej skomplikowanym, ale po co? :)))
To piankowe skały, czy jak to się tam tłumaczy.
Podaję przepis nie z Queensland, gdzie jestem, a z Adelaidy, gdzie byłam. Dlaczego? Bo Australia wbrew pozorom („Ot, taka wyspa”) jest ogromna. To nie wyspa, to kontynent wielkości Europy. I każdy stan ma swój koloryt, swój klimat oraz swoje specjały.
O tym opowiem kiedy indziej, dzisiaj przepis na coś naprawdę pysznego.

Bierzemy tabliczki czekolady – najczęściej jest to gorzka, ale myślę, że dobrze się sprawdzi mleczna albo deserowa. Na każdą tabliczkę łyżeczkę masła. Roztapiamy, mieszamy. Oczywiście przepis mówi, że roztapiamy w kąpieli wodnej, czyli garnek z wrzątkiem w nim drugi garnek z czekoladą. Ale na własne oczy widziałam, jak moja kumpelka wrzuca po prostu czekoladę do mikrofalówki, po wyjęciu dodaje masło. I już.
Mamy więc roztopioną czekoladę. Czekamy aż trochę wystygnie.
Dorzucamy różnokolorowe pianki. Niewielkie. Mniej więcej wielkości paznokcia. Wtedy są najlepsze. Chociaż w QLD nie patyczkują się i robią ten przysmak z pianek normalnej wielkości.
Na czekoladzie i piankach część przepisu się kończy (włóż do lodówki aż zastygną i gotowe), ale ja pokochałam ten słodki drobiazg za dodanie do czekolady i pianek solonych prażonych orzechów ziemnych i suszonej żurawiny. Orzechy i sól przełamują słodycz, a żurawina dodaje kwaskowatego smaku.
Proste i pyszne!
(Biegnę po czekoladę, pianki, orzechy i żurawinę… ;))

2 komentarze
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Bez kategorii

Kochamy podróże czyli mojej wielkiej australijskiej przygody c.d.

Przez Administrator
napisane przez Administrator

Przyszło mi do głowy – wraz ze zmianą wystroju strony – żeby rozpocząć cykl krótkich felietonów na zadany temat. Jeśli „Kochamy podróże” to o moich przygodach w podróży. Jeśli „Kochamy książki” to o tym, co ostatnio czytałam i mnie zachwyciło.

Cykl otwieram felietonem o Australii…

Stoję sobie na brzegu oceanu (który ma temperaturę ok. 33 stopni i przypomina letnią zupę), jest piękny, gorący, spokojny wieczór. Promenada pełna ludzi, placyki zabaw pełne dzieci. My, tak jak tubylcy, wychodzimy na zewnątrz dopiero po zmierzchu, bo za dnia nie ma mowy, żeby wytrzymać dłużej niż godzinę. Chyba że w wodzie. W ubraniu, bo nagą skórę słońce momentalnie spali. My chociaż nie używamy kremów z filtrem, nie nosimy bluzek z długimi rękawami ani kapeluszy, jeszcze poparzeniu nie ulegliśmy. Trzymamy się cienia.

Ale wracając do oceanu: stoję sobie na brzegu i patrzę na fale, uderzające wściekle o złoty piasek. Plaża jest strzeżona i jasno oświetlona. Można pływać przez całą noc. Oczywiście w części ogrodzonej siatką. I nie dlatego ogrodzona, że boją się tutaj rekinów, oni się boją meduz zwanych osami morskimi. Najbardziej jadowitych na świecie.
Wzdłuż całej plaży są więc rozstawione tablice ostrzegawcze.

Oczywiście możesz się kąpać. Masz wolną wolę. Ale jeśli zostaniesz poparzony, zapłacisz za leczenie. A jeśli umrzesz, cóż… Jak to powiedział przedstawiciel rządu: „Pływasz w oceanie z meduzami? Prosisz się o śmierć”. Oraz (to też cytat): „Na głupotę prawo nie pomoże”.
Stoję więc na bezpiecznym brzegu oceanu i… nagle zapragnęłam przejść na drugą stronę siatki, żeby poczuć wolność i siłę morskiego bezmiaru, a nie oswojony żywioł między sieciami.
Oczywiście nie chciałam wejść do wody – meduzy! – tylko chwilę postać na dzikiej plaży.
I jak przełożyłam nogę, tak natychmiast ją cofnęłam.
Bo trzy dni temu pojawiły się nowe tablice. Ostrzegające przed krokodylami.

Myślicie: Co ta Kejt pisze?! Krokodyle? W oceanie? Owszem, i to wielkie i bardzo agresywne. Krokodyle różańcowe. Właśnie niedawno taki jeden wciągnął pod wodę i napoczął turystkę. Nie przeżyła. A na całym wybrzeżu pojawiły się ostrzeżenia w trzech językach.
Tak więc dwadzieścia metrów od miejsca gdzie mieszkam wałęsają się krokodyle, w oceanie meduzy i rekiny, w parku komary przenoszące dengę, w zaroślach jadowite węże, w łazienkach pająki i tak dalej i tak dalej.
Ale poza tym to prawdziwy raj na ziemi. Dla tych co przeżyją. 😀 😀

4 komentarze
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Bez kategorii

„Kroniki Ferrinu” – ciąg dalszy nastąpił…

Przez Administrator
napisane przez Administrator

Wielokrotnie takie miłośniczki Kronik Ferrinu jak ja prosiły mnie o ciąg dalszy. Wprawdzie pięcioksiąg jest skończoną całością, ale dlaczego nie miałybyśmy co jakiś czas wracać do tego świata?
Specjalnie więc dla nich pierwszy rozdział księgi VI pt. „Krew dell’Idarei”. Nie pytajcie, Kochane, kiedy będzie reszta. Nie wiem. Darowuję Wam to, co napisałam. Może kiedyś powrócę do pomysłu powieści w odcinkach właśnie z Kronikami? Żebyśmy razem mogły raz jeszcze „zapaść się w Ferrin i to było niesamowite”?
Po przeczytaniu koniecznie napiszcie, jak się podobało! 

I jeszcze mała niespodzianka, która wprowadzi Was w nastrój. 🙂 Skomponowałam ja, zaranżował Maciej Mulawa.

KREW DELL’IDAREI
Jechał wolno, krok
za krokiem przemierzając południowy trakt. Kary Cień, którego dosiadał zdawał
się drzemać: zwieszona głowa, przymknięte powieki i ten powolny, hipnotyzujący
stęp – jednak obaj: i wierzchowiec, i jeździec, byli czujni. Drogi tej krainy,
tnące leśną gęstwinę, pełne były niespodzianek, czyhających na nieostrożnych
podróżnych. Szczególnie na samotnych i nieostrożnych. Dzikie lwiany, smoki,
zbuntowane driady – to najmniej niebezpieczne ze stworzeń zamieszkujących
Przeklętą Puszczę. Prawdziwym zagrożeniem byli ludzie.
Młody mężczyzna,
mieszanej rasy, odgarnął z oczu kosmyk czarnych włosów, który wyrwał się spod
aksamitki. Przejechał wierzchem czteropalczastej dłoni po czole, ścierając pot.
Nawet jemu – wojownikowi odpornemu na każdą pogodę i niepogodę – nieznośny,
ciężki upał dawał się we znaki.
– Tu się zatrzymamy
– rzekł nagle, widząc prześwit między drzewami.
Cień bez oporów
skręcił z bitego traktu na leśną ścieżynę.
Jeździec zeskoczył na
ziemię, nim wierzchowiec stanął, i rozejrzał się bystro dokoła. Polana zdawała
się być oazą spokoju. Wabiła soczystą zielenią traw, cichym szmerem pobliskiego
źródła, a płaski głaz wprost zapraszał do biesiady.
– Ładnie tutaj – odezwał się Cień wprost do umysłu swego
pana.
– Aż za ładnie –
odmruknął tamten. Nagle poczuł silną wibrację tuż obok… – Oho! Do kamienia
się nie zbliżaj. Źródło mocy. Niezbyt przyjaznej – rzekł po chwili.
– Przecież czuję – prychnął Cień. – Na twoim miejscu Mocy bym się nie obawiał.
Prędzej tego, co niesie mrok.
Faktycznie. Choć
zbliżał się wieczór, duchota nie słabła. Wręcz przeciwnie – zdawała się
gęstnieć z każdym oddechem.
– Myślisz, że to
robota driad? – Mężczyzna rozejrzał się raz jeszcze, jakby mógł wypatrzeć wśród
listowia nieprzyjazne duchy.
– Myślę, że powinniśmy ruszać, choćby nam przyszło…
Cień nie dokończył.
Cicha czerwonopióra strzała wbiła się w pień tuż obok głowy jego pana. Ten
nawet nie mrugnął. Po prawdzie tego się spodziewał. Po to zatrzymał się na
polanie. Teraz unosił powoli ręce, ukazując driadom czyhającym na jeden
gwałtowniejszy ruch, iż dłonie ma puste, a intencje czyste. Jego Cień z
westchnieniem niemal człowieczym przyklęknął – w tej pozycji był równie
bezbronny, co jego pan.
Pierwsza wiotka jak
młoda brzoza istota, utkana bardziej z marzeń sennych, niż z ciała i kości, jednak
jak najbardziej cielesna, wychynęła zza drzewa, za którym nie miała prawa się
skryć – było tak cienkie. A jednak właśnie za nim, zaledwie dwa kroki od
przejezdnych była ukryta.
– Powód. Daj mi
dobry powód, bym zostawiła cię przy życiu, mieszańcu. – Ostatnie słowo
zabrzmiało jak splunięcie. 

– Przybywam z
poselstwem – oparł spokojnie, cały czas trzymając uniesione ręce. Wprawdzie w
rękawie miał ukryty sztylet o ostrzu z tytanianu i driada skonałaby prędzej,
niż wezwała pomoc, ale pomoc tkwiła bezpiecznie ukryta, z wycelowanymi w obu
grotami strzał. Również Ariel – Cień – nie był tak bezbronny, jak się mogło
zdawać: potrafił w ułamku sekundy poderwać się i uderzyć kopytami ze śmiertelną
siłą i precyzją, jednak driady były poza zasięgiem jego kopyt, a teleportacja w
Przeklętym Lesie była zbyt niebezpieczna nawet dla Cieni. Klęczał więc
nieruchomo, kontemplując otaczające ich zarośla.
– Z poselstwem? –
Driada zaśmiała się krótko. – Przysłał cię Wielki Zdrajca? Czy może ta druga? A
ty, Bracie-w-Mocy – zwróciła się do Cienia ze złym błyskiem w jasnoszarych
oczach – sprzedałeś się w niewolę elfiemu bękartowi za wiązkę siana, czy…
– Licz się ze
słowami – wycedził złotooki. – I prowadź do swej pani.
– Twoje rozkazy mam
głęboko w rzyci – prychnęła driada. – Twoje poselstwa również. I nie wiem,
czemu nie naszpikowałam cię jeszcze paroma strzałami.
– Wiesz, wiesz –
tym razem to mężczyzna uśmiechnął się szyderczo. – Jesteś zmuszona przez okoliczności
poprowadzić mnie do Pani Lasu, a po drodze karmić, poić, chronić i pilnować,
bym nie sczezł, czy nie zabłądził nim nie przekażę wiadomości.
– Tę mogę równie
dobrze wydobyć torturami – odparła tym samym tonem.
– Próbuj – uciął.
W tym momencie Ariel
wstał, przeciągnął się niespiesznie i trącił mężczyznę w ramię.
– Wypocząłem wystarczająco. Idziemy.
– Hola, hola! –
zaprotestowała driada, ale złotooki już siedział na grzbiecie wierzchowca, już
– patrząc na nią z góry – ruszał w kierunku traktu. – Stój, kurwisynu!!
Ariel, przechodząc
obok niej chlasnął ją ogonem w twarz. I nie zatrzymał się nawet wtedy, gdy z
zarośli wychynęły towarzyszki tej tutaj, zastępując im drogę. Cięciwy napięte
były jak lampart do skoku, groty strzał lśniły ostrzegawczo w ostatnich
promieniach słońca, nieruchome łowczynie czekały na znak przywódczyni, by
uwolnić śmierć.
– Dobrze – odezwała
się z gniewem driada. I nic więcej nie mówiąc, minęła Ariela i ruszyła przodem,
z każdym krokiem oddalając się od traktu, z każdą sekundą uwodząc Cienia i elfa
coraz głębiej w las.
– Wierzysz im? – zapytał po raz nie wiadomo który Ariel.
– Nigdy nie przepadałem za leśnym
tałatajstwem.
– Wierzę, czy nie,
jakie to ma znaczenie. Wykonuję rozkazy, tylko tyle.
– Paru takich, co ruszyło w tę knieję z rozkazami do
dzisiaj nie wróciło…
– Może wybrali
wolność – odparł złotooki.
Cień roześmiał się
bezgłośnie:
– Chyba na palu.
– Nie bój się –
mężczyzna poklepał swego towarzysza po szyi, na co ten obruszył się lekko –
ciebie nadzieją najwyżej na rożen.
– Skąd jesteś,
bękarcie? – przerwała im tę pogawędkę driada. Tylko ona im towarzyszyła. Reszta
zniknęła w lesie. Mężczyzna zmrużył oczy, słysząc ten obelżywy epitet, ale
odparł:
– Z Feri’any.
– Ho, ho, ho –
driada spojrzała nań z mimowolnym szacunkiem. – Rodzina królewska?
– Nie twoja sprawa
– uciął.
– Będziemy
negocjować rozejm? – zapytała domyślnie, ale złotooki spojrzał na nią tylko. Na
dworze takie spojrzenie zamykało innym usta i kazało odwracać wzrok. Tutaj, w
domenie driad nie robiło należytego wrażenia. Driada odpowiedziała bezczelnym
skrzywieniem bladych ust. – Rozejmować się będziemy, gdy oddacie, złodzieje
parszywi, północne rubieże.
– Nie do ciebie
należy podejmowanie decyzji – odciął się.
– Jak ciebie zwą,
panie pośle? – zapytała driada po długiej chwili wrogiego milczenia.
– Sorell… – zawahał
się. – Sorell dell’Soll – dokończył.
– Ho, ho, ho, toż
to sam książę zawitał w nasze omszałe progi! Słyszycie, siostry? Wpadł nam w
ręce syn Wielkiego Zdrajcy!
To była sekunda.
Jeszcze przed chwilą Sorell jechał godnie wyprostowany, mając u boku lżącą go
driadę, w następnej trzymał ją pełną garścią za włosy i odginał głowę w tył,
przykładając sztylet do obnażonego gardła. Ta ani jęknęła. Po prostu zastygła w
bezruchu, czując śmiertelny chłód ostrza na krtani.
Jej towarzyszki
sięgnęły jedna w jedną po łuki i znów celowały czerwonopióre strzały w jeźdźca
i Cienia.
Sorell powiódł po
strażniczkach zimnym spojrzeniem.
– Jestem Wielkim
Księciem Ferrinu. W moich żyłach płynie krew elfia, ludzka, smocza i wasza
również. Możemy żyć w pokoju, albo powyrzynać się w bratobójczej walce.
Wybierajcie.
– Nasza również,
powiadasz? – odezwała się jedna z driad.
Rzucił jej szybkie
spojrzenie. Po wyprostowanej postawie, nieco bardziej zdobnym stroju i długich
do pasa włosach, co świadczyło o ilości przeżytych wiosen, poznał, że ma przed
sobą przywódczynię komanda. Ona jedna nie dzierżyła w dłoniach łuku. Prawą rękę
oparła za to na rękojeści sztyletu.
– Skąd u ciebie
domieszka starszej krwi, książę dell’Soll? Twój ojciec pofolgował sobie z
branką?
Sorell błysnął
jadowitym spojrzeniem i odrzekł tym samym ironicznym tonem:
– Nie. Moja matka
się skundliła.
Przez chwilę – on i
driada – mierzyli się wzrokiem.
– Jesteś… – zaczęła
pełnym niedowierzania szeptem.
– Sorell
dell’Idarei.
– Syn Pani Ferrinu…
Skinął głową.
– Jak?! Jakim cudem
udało ci się ukrywać do tej pory?!
Wzruszył ramionami.
Młodsza, której wciąż wbijał nóż w gardło jęknęła cicho. Puścił ją, schował
sztylet, powrócił obojętnym wzrokiem na trakt.
– Witaj w
Przeklętej Puszczy, Sorellu dell’Idarei. Jestem Ariadna, wysłanniczka Pani
Lasu. – Skłoniła lekko głowę, odpowiedział tym samym. – Podążaj na wschód, lwiany
zapewnią ci bezpieczną podróż. Spotkamy się przy Czterech Wodospadach.
Nim zdążył
podziękować, po leśnym komandzie pozostała błękitna mgiełka. Po chwili i ona
zniknęła…
Ariel potrząsnął
głową.
– Otarliśmy się o rożen. Niemal czułem strzały w tyłku…
Sorell prychnął.
– Jestem zbyt cenny,
by mnie zabijać. Czego nie można powiedzieć o tobie – dodał złośliwie.
– Może więc sam pomaszerujesz do Czterech
Wodospadów, a ja spróbuję ratować własną skórę? – Kary jednorożec w
złośliwości nie ustępował swemu panu.
– Nie zdążysz –
książę spojrzał w niebo. – Zjawiła się eskorta.
Dwa wielkie
skrzydlate koty wylądowały tuż obok nich. Przekrzywiwszy głowy przyjrzały się
uważnie i mężczyźnie, i Cieniowi, po czym bez słowa ruszyły, jedna przodem,
druga naparła delikatnie acz stanowczo na tył jednorożca. Ten uskoczył, obrócił
się i uniósł kopyto do uderzenia, ale wściekły syk kocicy i mruknięcie jego
pana: – Daj spokój, Ariel – sprawiło, że niechętnie podążył za przewodniczką.
Upał zelżał,
zupełnie jakby przyzwolenie Pani Lasu na wędrówkę tych dwojga mogło zmieniać
pogodę w jej domenie. Pewnie tak było.
Słońca wzeszły po
raz kolejny, gdy w końcu, obaj zmordowani do granic wytrzymałości, dotarli do
celu. Do największego portalu Świata Światów, zwanego Czterema Wodospadami. Zdawał
się niczym nie wyróżniającą polaną, na której wznosiły się ku niebu cztery
skały z wykutymi stopniami, zwieńczone skalną półką, z której spływała wartka,
zimna, krystalicznie czysta woda. Jednak ta niewinna polana potrafiła przenieść
podróżnika między Wymiarami dokąd tylko zechciał. A Sorell chciał dotrzeć…
bardzo daleko.
Zsunął się z
grzbietu Ariela, roztarł obolały krzyż i pochylił ku niewielkiemu jeziorku,
jakie utworzył u stóp skały najbliższy wodospad. Zanurzył w chłodnej wodzie
obie dłonie i uniósł do ust. W następnej chwili zamarł bez ruchu, a woda
przelała mu się przez palce. Dwa kroki od niego stała Pani Lasu. Jej widmowa
postać nie zostawiała wątpliwości, że jest bytem utkanym z magii, potężnym bytem,
tak potężnym, jak portal, którego strzegła. Wpatrywała się w twarz młodego
mężczyzny uważnie, tak jakby chciała odczytać historię jego pochodzenia,
historię krwi, z której pochodził. Krwi dell’Idarei.
Wyciągnęła lśniącą
błękitem dłoń i spojrzała mu pytająco w oczy. Skinął głową z przyzwoleniem.
Dotknęła więc jego twarzy, pogładziła po policzkach, powiodła palcem po
kościach jarzmowych, ujęła kosmyk czarnych włosów, zajrzała w zielone oczy
mężczyzny. Wreszcie westchnęła z nutką rozczarowania.
– Nie jesteś podobny
do matki.
– Gdybym był,
ukręciliby mi łeb jeszcze w kołysce – mruknął. – Wiesz doskonale, jak mój
ojciec nienawidzi wszystkiego, co mogłoby przypominać mu o niej.
– Skąd ta nienawiść…?
– szepnęła ze smutkiem driada.
Sorell wzruszył
ramionami.
– Jego pytaj.
– Widziałam ostatnie
chwile Anaeli w tym świecie – ciągnęła Pani Lasu, patrząc przed siebie,
zapadnięta we wspomnienia. – Byłam przy tym, jak Sellinaris błagał ją, by
została, oddawał jej Ferrin, a wraz z Ferrinem także siebie. Stałam kilka kroków
od miejsca, w którym skonała, a jej ciało znikło. Słyszałam bezbrzeżną rozpacz
w jego głosie, gdy ją utracił, zaraz po tym, jak zrozumiał, że Anaela i tylko
ona, jest jego dopełnieniem. Jedyną miłością i sensem życia Sellinarisa
dell’Soll. Dlaczego nie próbował jej odnaleźć, a zamiast tego znienawidził tak
bardzo, jak pokochał?
Sorell powtórzył
odpychającym tonem:
– Pytaj mego ojca,
nie mnie.
On wycierpiał się
dosyć za grzechy matki, bo przecież nie swoje. Ukrywano go dotąd, aż zimna
mordercza furia, z jaką Sellinaris mordował każde wspomnienie o Anaeli, minęła
na tyle, że opiekunowie mogli mu wspomnieć o jej synu. Dziecku, które s t a m t
ą d przyniosła Wielka Zdrajczyni.
Sorell miał wtedy
cztery lata, ale do dziś, choć minęło tych lat ponad dwadzieścia, pamiętał z
jaką siłą uderzyła w niego nienawiść Sellinarisa. Ojciec darował mu życie tylko
dlatego, że w żyłach Sorella płynęła także krew dell’Soll. Tylko dlatego. Ale
przez całe dzieciństwo i młodość musiał schodzić Sellinarisowi z drogi. Ukrywać
się, jak szczur w kuchniach i stajniach Feri’any, będąc nie lepiej niż parszywy
szczur traktowanym.
Trzy dni temu
wydarzyło się jednak coś, co doprowadziło młodego księcia – bo, na Bogów!, ten
tytuł mu przysługiwał! – aż tutaj. Do stóp największego portalu w tym Wymiarze
i we wszystkich innych również.
Widział pytanie w
oczach Pani Lasu właśnie o to, co się zmieniło. Dlaczego tu przybył i zamiast
odpowiedzieć, sięgnął pod bluzę i jednym szarpnięciem zerwał rzemyk, na którym
nosił… kluczyk. Mały, mosiężny kluczyk.
Oczy driady
zogromniały. Poznała ten niepozorny przedmiot. Już raz, dwadzieścia pięć lat
temu, kogoś, kto nosił ten kluczyk na szyi, przepuszczała.
– On nie wrócił –
poczuła się w obowiązku ostrzec Sorella. – Karin dell’Amar nie wrócił.
– Nie wiem, o kim
mówisz – odparł książę – i mało mnie to obchodzi, czy wrócę, czy nie. Bo nie ja
jestem tu potrzebny, a ona. Moja matka. Ta, którą powinniście nazywać Wielką
Zdrajczynią, bo odeszła, uciekła w śmierć, zamiast zostać i zmierzyć się z
Sellinarisem.
– Ferrin już ma
Wielką Zdrajczynię – zauważyła z gryzącą ironią driada. – Anaela…
– Twoja
nieodżałowana Anaela zdradziła cię po stokroć bardziej, niż tamta – uciął z
gniewem młody mężczyzna. – Bo ona miała szansę poskromić mego ojca, a tamta
mogła mu co najwyżej łoże ogrzać, nie wiele więcej dlań znacząc, niż byle
niewolnica.
Surowe to były
słowa, ale prawdziwe.
– Myślisz, że
wróci? – Driada podniosła na księcia zgaszone smutkiem i beznadzieją oczy.
– Nie dam jej wyboru
– wycedził w odpowiedzi. – Otwórz portal.
Stali przez długą
chwilę, mierząc się spojrzeniem.
Pani Lasu nie
przywykła, by ktokolwiek wydawał jej rozkazy, jednak w tym przypadku wykonała
polecenie tego młokosa bardziej niż chętnie. Jedyną istotą w tym świecie i
każdym innym, która mogła uratować Ferrin, była Anaela dell’Idarei.
– Sprowadź ją –
rzekła driada po prostu, gdy portal rozbłysł jadowitą zielenią.
Sorell już miał
wejść w jego paszczę, gdy w ostatniej chwili zatrzymał się, obrócił i długim
spojrzeniem ogarnął świat, który kochał ponad wszystko. Jeden krok i być może
utraci Ferrin na zawsze. Jeden, jedyny krok…
Świat w następnej
chwili zawirował i runął w dół z obłąkańczą prędkością.
Gdy portal dotknął
ziemi po drugiej stronie, uderzenie odebrało księciu oddech i przytomność.
Kim jestem?
Nikim.
Nikim ważnym ani dla tego świata, ani dla siebie. Może
dla jedynego przyjaciela, którego kocham i któremu ufam bezgranicznie, znaczę
więcej, niż kostka siana i ciepły boks w stajni, ale reszta świata, t e g o
świata, ma mnie w głębokim poważaniu. Ze wzajemnością zresztą. Gdybym mogła,
nie wychodziłabym ze swej małej leśniczówki, zagubionej wśród lasów i nie
widywała ludzi. Lecz cywilizacja wymusza swoje prawa.
Nienawidzę. I tej cywilizacji, i tego świata, i jego
praw. Moim światem był i na zawsze będzie Ferrin, który utraciłam bezpowrotnie
ćwierć wieku temu. I nigdy tej straty nie odżałowałam.
Ferrin i Sellinaris – dwie głębokie rany w sercu i na
duszy, które się nie zagoją aż do mojej śmierci, a ta szybko nie nastąpi, bo
nie widać po mnie upływu lat. Nadal wyglądałam na dwadzieścia osiem lat, czyli
tyle, ile miałam w dniu pierwszego przejścia do Ferrinu. Dlaczego? I… po co.
Komu zależy na mojej nieśmiertelności? Tutaj, na Ziemi, po drugiej stronie
zamkniętego portalu, nie mam dla nich żadnego znaczenia. Chyba, że ferrińskich
bogów nadal bawi moje cierpienie. Może wciąż z upodobanie słuchają, jak noc w
noc łkam w poduszkę. Bo płaczę. Od dwudziestu pięciu lat w każdą noc płaczę
dotąd, aż zmorzy mnie sen.
Za Sellinarisem.
Za Ferrinem.
Za maleńkim synkiem, którego mi odebrano.
I nigdy nie przestanę ich opłakiwać. Tylko to mi
pozostało…
Karolina oderwała
zwilgotniałe spojrzenie od dziennika, w którym zapisywała swoje przemyślenia. Niemal
zawsze takie same.
Spojrzała w okno.
Może jej się zdawało, a może nie, lecz usłyszała, czy raczej poczuła głuche
tąpnięcie. Tak silne, aż niewielki stary dom zadrżał w posadach.
Chwilę później
usłyszała mentalne wezwanie Sarisa, pełne takiego napięcia i podekscytowania,
że bez namysłu poderwała się z miejsca i wybiegła przed dom.
– Tutaj, Anaelo! – Saris inaczej się do niej nie zwracał,
niż tamtym, ferrińskim imieniem, za co w głębi duszy była mu bardzo wdzięczna.
– Na polanie, za stajniami!
Pobiegła w kierunku
dokąd ją wzywał. I stanęła tak raptownie, jak ruszyła.
Pośrodku polany
leżał… przybysz. Przybysz… s  t a m t ą d.
Krzyknęła cicho, z
niedowierzaniem, przytykając dłonie do ust. Saris pochylał się nad nieznajomym,
przyglądając się mu uważnie. I nieufnie zarazem. Czarne włosy zakrywały twarz
mężczyzny i Karolina w pierwszej chwili zachłysnęła się nadzieją, że wrócił po
nią on, Sellinaris, ale przecież Cień by go rozpoznał. Żadna aura, otwarta, czy
zamknięta, nie była potrzebna Bratu-w-Mocy…
Kobieta podeszła ze
wstrzymanym oddechem i uklękła przy nieruchomym ciele. Z wysiłkiem odwróciła
nieznajomego na plecy, wiedziona inną nadzieją, że jeśli nie Sellinarisa, to może
Amrego po nią przysłano, ale to nie był również Amre. Kim więc był ten
człowiek, na bogów?!
– To nie człowiek, to mieszaniec – zauważył Saris.
– Wiem, wiem, mam ci nie grzebać w
myślach – dodał kpiąco. – Ale sam
jestem ciekaw, kto po nas przybył. Musi być nie byle kim, nosi gustowny diadem.
Czy nie uważasz…? – Urwał, bo jego pani zbladła śmiertelnie. – Nie zamierzasz chyba mdleć? –
zaniepokoił się. – Jak ja was oboje ocucę?!
Karolina
przytrzymała się grzywy jednorożca, by nie osunąć się na ziemię. Czuła całym
sercem, kto leżał u jej stóp bez przytomności…
– Syneczku –
wyszeptała, a potem objęła nieruchome ciało i rozpłakała się. Z ulgi i ze
strachu zarazem.
Uniósł ciężkie
powieki i jęknął, czując taki ból w każdej komórce ciała, jakby łamano je kołem.
Długie chwile wpatrywał się półprzytomnie w belkowany, pociemniały ze starości
sufit, próbując zapanować nad słabością, wreszcie zdołał unieść głowę i
rozejrzeć się po pokoju, w którym się znalazł. Co to był za pokój i gdzie…?
Sorell nie miał pojęcia, ale pamięć, zaburzona daleką teleportacją, powoli
zaczęła wracać. Mrok, spowijający umysł, ustępował. Wzrok wyostrzył się i…
Sorell już wiedział, gdzie jest: na pewno nie w świecie światów. Tam nie mieli
czegoś takiego jak… uniósł brwi ze zdumienia, wpatrując się w skrzynkę wykonaną
z czarnego, matowego… metalu? Z której dobiegała go cicha piosenka śpiewana w
nieznanym języku. Śpiewająca skrzynka?
Sorell opadł na
poduszkę i zamknął oczy. Chyba wolał nie wiedzieć, dokąd trafił.
Wyczuł jej obecność
wcześniej, niż weszła do pokoju. Miała złotą aurę. Tak silną, że emanowała ona
nawet tutaj, na Ziemi – bo Sorell już wyzbył się wątpliwości, gdzie jest. Pani
Lasu wysłała go dokładnie tam, gdzie zażądał. Do jego matki. Anaeli. Właśnie
stanęła przy łóżku i położyła szczupłą chłodną dłoń na jego czole.
– Przyniosłam ci
środek przeciwbólowy – odezwała się cicho. – Wiem, że jesteś przytomny, więc
unieś głowę i połknij tabletkę.
Sorell nie chciał
otwierać oczu. Nie chciał jej widzieć.
Tyle razy rozmyślał
o swej matce, o Pani Ferrinu, jedynej miłości Sellinarisa dell’Soll… Tyle razy
ją sobie wyobrażał… Za chwilę musi na nią spojrzeć i… kogo ujrzy? Wielką
Władczynię, czy zwykłą ziemską kobietę? Jakżeż bał się rozczarować…
Uniósł powieki i…
aż westchnął.
Anaela, jego matka…
była piękna. Nie zwykłym pięknem dostępnym jedynie elfiom czystej krwi, ale tym
wyjątkowym, które dane było jedynie nielicznym. Zdawała się mieć niewiele
więcej lat niż on sam, ale oczy, wielkie, złoto-zielone, błyszczące trudnym do
opisania uczuciem, miała o wiele starsze. Kryła się za nimi dusza kobiety,
która przeżyła bardzo wiele, i dobrego, i złego, a jeśli wierzyć legendom,
również własną śmierć. I to dwukrotną.
Uśmiechnęła się do
syna, widząc tę ulgę z jego źrenicach, a on nadal przyglądał się matce, jakby
nie mógł się na nią napatrzeć. Bo przecież widział ją po raz pierwszy. Była
drobna i szczupła, niemal chuda, ale bez wątpienia w tym delikatnym ciele zamknięta
była niewyobrażalna moc. W skromnej sukni, odkrywającej kolana, co Sorella
nieco zgorszyło, wyglądałaby na niewolnicę, gdyby nie srebrna gwiazda, zdobiąca
jej czoło – Znak Bogów. Anaela dell’Idarei nie była niewolnicą. Była Wielką
Władczynią. Lecz także jego matką, do której tęsknił mimo woli przez całe swoje
życie. Oto miał ją tuż obok. Blisko. Na wyciągnięcie ręki. Albo wybaczy jej, że
nigdy nie próbowała go odnaleźć, i może zyska coś więcej, niż to, po co
przybył, albo ją odtrąci i wtedy… to ona poczuje, jak boli zdrada.
Co wybierasz,
Wielki Książę?
Miłość, czy
nienawiść?
Do kogo jesteś
bardziej podobny? Do Anaeli, czy Sellinarisa?
A może do… Raskara?
Jego krew też przecież płynie w twoich żyłach…
Oddalił od siebie
te rozmyślania. Wróci do nich w swoim czasie. Teraz musi wypełnić misję, z jaką
go tutaj przysłano. Czy, droga matko, chcesz tego, czy też nie, wrócisz do
Ferrinu. I to zaraz.
Usiadł.
Przez cały ten czas
nie odezwał się ani słowem. Ona także milczała, ale w złoto-zielonych źrenicach
nieprzerwanie płonęły miłość i żal.
– Musimy ruszać –
odezwał się.
Anaelę zabolały
jego słowa, a raczej brak tych, których się spodziewała. Syn, którego
opłakiwała przez wszystkie noce od dwudziestu pięciu lat, nie musiał jej
kochać, przecież nie pamiętał pierwszych siedmiu dni swego życia, gdy tuliła go
do piersi, śpiewając kołysanki, ale… mógł okazać jej choć odrobinę uczucia.
Tymczasem patrzył na nią zimno, jak śmiertelny wróg.
– Dokąd? – zapytała
tylko po to, żeby raz jeszcze usłyszeć jego głos.
– Do Ferrinu –
odparł, zdziwiony, że się tego nie domyśliła.
– Portal został
zamknięty ćwierć wieku temu. Umiesz go otworzyć? Bo ja nie.
Bez słowa zdjął z
szyi rzemyk z mosiężnym kluczykiem i podał go Anaeli. Uniosła brwi. Już raz
ktoś jej podawał identyczny klucz. Wiedziała, które drzwi otwiera. Ten ktoś
spoczywał pochowany pod białą brzozą, niedaleko stąd. A tym drzwiami, którymi
miała przejść ona…
***
Maleństwo miało
sześć dni. Karolina nie mogła się napatrzeć na jego śliczne zielone oczęta,
usteczka, ssące pracowicie i w wielkim zapamiętaniu jej pierś, maleńkie
paluszki, zaciśnięte na jej palcu. Gładziła czarne, jedwabiste włoski synka i
rozmyślała nad imieniem, jakie mu nada. Powinien nosić zwyczajne, ziemskie,
ale… był dzieckiem Ferrinu. Synem Anaeli i Sellinarisa. Czy małe książątko może
nazywać się Adaś, albo Tomuś?
Pokochała go w
chwili, w której dowiedziała się, że jest w ciąży. Nie miała najmniejszej
wątpliwości, kto jest ojcem jej dziecka i… tym bardziej kochała życie, której
nosiła pod sercem. Ze stratą Sellinarisa mogła pogodzić się tylko dlatego, że w
zamian dostała jego cząstkę, właśnie to maleństwo, synka bez imienia.
Najedzony i
szczęśliwy oderwał się od jej piersi i spojrzał na matkę zielonymi jak listek
brzozy oczami, a ona uśmiechnęła się i ucałowała jego główkę, rączki, gładki jak
jedwab policzek. Zapach małego dziecka… jej dziecka… j e g o dziecka… był
najcudowniejszym aromatem w obu światach. Karolina poczuła jak przeogromna
miłość zaciska jej gardło wzruszeniem i… obawą. Już parę razy zdążyła się
przekonać, że bogowie nie lubią, gdy ona jest zbyt szczęśliwa. Są zazdrośni o
każdy uśmiech, każde wzruszenie, każde słowo miłości.
I nie tylko oni.
Kamila, bliźniacza
siostra, którą Karolina dziewięć miesięcy temu w ostatnim momencie uratowała
przed samobójczą śmiercią, stała w drzwiach sypialni i przyglądała się bez
słowa matce i dziecku.
– Jest skończenie
piękny, prawda? – Karolina uniosła na siostrę rozjaśniony zachwytem wzrok.
– Ma po cztery
palce u dłoni – mruknęła tamta.
– I to właśnie jest
dowodem, że pochodzi stamtąd! Z Ferrinu! Moje książątko malutkie… – Karolina
znów pochyliła się nad główką synka. I to był jej błąd. Może gdyby zamiast
zachwycać się dzieckiem, przyjrzała się siostrze, nie płakałaby przez następne
ćwierć wieku noc w noc. Może gdyby była mniej ufna, mniej naiwna, pod fasadą
miłości ujrzałaby bezbrzeżną nienawiść, jaką Kamila żywiła do niej… chyba od
początku. Od chwili, gdy bliźniaczka po raz pierwszy opowiedziała ocalonej
siostrze o Ferrinie i… Sellinarisie.
Karolina nie
zdawała sobie sprawy, jak bardzo tamta ma jej za złe, że to nie ona została
wybrana przez Amarillę, że to Karolinę Wielka Mała Pani przeprowadziła na tamtą
stronę i pozwoliła jej dwukrotnie stanąć na ferrińskiej ziemi, dwa razy dała
Karolinie szansę na ocalenie Świata Światów i na miłość Sellinarisa. I Karolina
podwójnie zawiodła…
Ona, Kamila,
sprostałaby zadaniu! Dlaczego matka w nią zwątpiła?!
Przez dziewięć
miesięcy Kamila zdążyła więc znienawidzić i siostrę, i jej syna, a na koniec
także własną matkę.
Teraz stała w
drzwiach sypialni, czując jak gniew tłoczy do jej żył płynny ołów. Gdyby mogła…
Huk wstrząsnął
niewielkim domem tak raptownie, że obie podskoczyły, a mały chłopczyk rozpłakał
się żałośnie. Saris, który dotąd pasł się spokojnie pod oknem sypialni,
poderwał głowę. Najpierw zajrzał do środka, czy jego pani nic nie grozi, potem
pognał, szukać źródła tego huku.
I znalazł.
Resztki
szmaragdowego portalu rozpływał się w powietrzu, a u jego ujścia leżał…
mężczyzna odziany w czerń.
– Kto to jest?! –
Kamila już biegła od strony domu.
Za nią, z dzieckiem
przyciśniętym do piersi, zbliżała się Karolina.
Nieznajomy jęknął i
uniósł głowę, potrząsając nią, jak człowiek bliski omdlenia. Obie kobiety
zatrzymały się w bezpiecznej odległości, patrząc nań zogromniałymi ze zdumienia
oczami. On wreszcie wstał i… spojrzał na nie. Tęczówki miał barwy rubinu, co w
połączeniu z długimi czarnymi włosami, czarnym odzieniem i sztyletem za pasem,
sprawiało tak demoniczne wrażenie, że… Kamila po prostu uciekła. Ale na nią
nieznajomy nie zwrócił najmniejszej uwagi, całą mając skupioną na tej, która
została i przyglądała się mu bez strachu, tak uważnie, jak on jej. Srebrna
gwiazdka na czole kobiety lśniła jasno, jak nigdy dotąd. Przez twarz mężczyzny
przemknął cień ulgi.
Przyklęknął na
jedno kolano, pochylił głowę w niskim ukłonie.
– Wasza Wysokość…
Karolina podeszła
bliżej, Saris na wszelki wypadek zaszedł mężczyznę od tyłu, gotów rozpłatać mu
czaszkę uderzeniem kopyta, jeśli ten wykonałby jeden zbędny ruch.
– Kim jesteś? –
rzuciła zimno. Czarne barwy, które nosił, przypominały jej gwałcicieli z Lasu
Tysiąca, w których lepkie łapy wpadła na początku pierwszej Gry.
– Jestem Karin
dell’Amar, syn namiestnika Amarkandy, którego wysłał w Międzywymiar wasz kat –
odparł, trwając z kornie pochyloną głową.
– Będziesz się mścił?
– zapytała ot tak, lekko, jakby pytała o pogodę w Amarkandzie.
– Nigdy! Nie po to
tu przybyłem! – zaprzeczył tak gwałtownie i szczerze, że nawet nieufny Saris
uwierzył w jego słowa.
– Wstań, Karinie
dell’Amar i powiedz w takim razie, co cię sprowadza w me skromne progi. –
Karolina mówiła to żartobliwym tonem, ale jakże łatwo przychodziła jej rozmowa
w zwykłym dla elfów, kwiecistym stylu.
– Przybyłem po was,
moja pani – odparł, prostując się i wreszcie patrząc Karolinie prosto w oczy. –
Jesteście potrzebne tam, w Ferrinie. Przysłali mnie nasi bogowie.
– Twoi bogowie –
sprostowała sucho. Jeżeli Primea z Saetinem mają nadzieję, że znów zwabią ją do
Ferrinu, by rozgrywać nią swoje wojenki, to doprawdy są w błędzie. – Nigdzie
się nie wybieram – dodała stanowczo i odwróciła się, by odejść, ale Karin
przytrzymał ją za ramię i natychmiast puścił, czując na sobie jej gniewne
spojrzenie. Nie wiedział, że tu, na Ziemi, Karolina jest zupełnie bezbronna,
nie zaczerpnie energii i nie spopieli napastnika, choćby nawet bardzo chciała,
a ona nie zamierzała mu się z tego zwierzać.
– Wasza Miłość,
błagam, wysłuchajcie mnie chociaż. Jeśli po tym, co wam powiem, zdecydujecie
się zostać tu… w tym świecie… gdziekolwiek on jest… – potoczył rubinowym
spojrzeniem po polanie, skromnym domku, zagajniku, rosnącym nieopodal… –
uszanuję waszą decyzję i odejdę. Dajcie mi przedtem szansę i wysłuchajcie, z
czym przybywam.
– Pod jednym
warunkiem… – zaczęła powoli, a Saris prychnął z niedowierzaniem. Jakie znów
warunki?! Odesłać mieszańca, skąd przybył i po sprawie. Znów będą umierać, on,
Saris, i Anaela, za jakiś Ferrin?! – Będziesz się do mnie zwracał „moja pani”,
a nie „wy”.
– Jak sobie
życzysz, moja pani – odrzekł pokornie, a potem wszedł za nią do skromnej chatki,
wypił jednym haustem gorzkosłodki napój, który mu podała i zaczął opowieść… O
tym, jak krwawo i okrutnie Sellinaris tłumi wojnę domową, którą tuż przed swoim
odejściem rozpętała ona, Anaela. O tym, jak Ferrin rozpadł się na wojujące ze
sobą prowincje, jak każdy każdemu jest wrogiem. To znaczy był, jeszcze do
niedawna był. Teraz mają bowiem wspólnego wroga: smoki. Tak, tak, bo Anaela
oprócz tego, że zdjęła niewolnicze jarzmo ze wszystkich myślących istot, w
godzinie swojej śmierci uwolniła Raskara, który z jej sygnetem powrócił, by
obudzić resztę smoków. I Ferrin, już wyniszczony do granic, pustoszą teraz
komanda smocze i kyrieńskie. Ale to nie dlatego Karina przysłano tutaj, na
Ziemię, by sprowadził przyczynę wszystkich tych nieszczęść z powrotem do
Ferrinu…
– Sellinaris
dell’Soll wpadł na sposób, jak sobie radzić ze smokami i morduje gady bez
rozlewu krwi własnych oddziałów – mówił cicho Karin, a Karolina czuła, że za
chwilę usłyszy… coś strasznego. Coś, co spowoduje, że natychmiast, nie zważając
na nic, wejdzie w zielony portal…
– Jak? Jak
Sellinaris morduje smoki? – ponagliła czerwonookiego mężczyznę, bo ten umilkł.
– Czy wiedziałaś,
moja pani, że smoki są dopełnieniem jednorożców?
Jednorożców?! –
Karolina pokręciła zdumiona głową.
– Jeden jednorożec,
to jeden smok – ciągnął Karin, a ona zaczęła rozumieć. I serce stanęło jej w
pół uderzenia.
– Nie musi zabijać
smoka, wystarczy, że zabije jego dopełnienie, a smok umiera. Sellinaris morduje
jednorożce – dokończył cicho.
Karolina jęknęła,
odruchowo tuląc dziecko do piersi. Spojrzała ponad główką niemowlęcia na
stojącego obok Sarisa. Słuchał słów posłańca z udanym spokojem, ale hebanowe
boki drżały leciutko.
– Wiedziałeś o tym,
Saris? – musiała zapytać. – Wiedziałeś – odpowiedziała sama sobie. – Wtedy,
podczas wojny o Ferrin, gdy Reikan już miał zestrzelić Raskara, nie pozwoliłeś
na to, bo wraz ze smokiem zginąłbyś ty.
Cień gdyby mógł,
wzruszyłby ramionami.
– Błagam, wróćcie,
Wasza Wysokość, do Ferrinu. – Karin znów osunął się na kolana. – Powstrzymajcie
tę rzeź. Jesteście jedyną miłością Sellinarisa dell’Soll, jego dopełnieniem.
Dla was uczyni wszystko. Błagam, Anaelo…
Nie chciała się
zastanawiać, skąd ten mężczyzna wie, co łączyło ją i Sellinarisa. Chciała
pobiec do sypialni, spakować parę pieluch dla synka, zieloną suknię dla siebie,
i wracać do Ferrinu. Teraz. Natychmiast. Ale… Jak może narażać nowonarodzone
dziecko na śmiertelne niebezpieczeństwo? Zabierać noworodka na krwawą wojnę? I
to kogo! Elfów ze smokami!?
Chyba oszalałam! –
prychnęła w myślach, wściekła na samą siebie.
– Nie teraz –
usłyszała swój głos. – Może za parę lat. Gdy mój syn nieco podrośnie. Dla
ferrińskich bogów upływ czasu tutaj, na Ziemi, nie ma żadnego znaczenia. I tak
przeniosą mnie tam, gdzie sobie umyślą.
Przemawiał przez
nią rozsądek, owszem, ale serce krwawiło. A jeśli przez te parę lat Sellinaris
wyrżnie wszystkie jednorożce? Karolina załkała w duchu. Chłopczyk, którego
tuliła w ramionach, załkał również.
– Jeżeli pozwolicie,
Wasza Wysokość, poczekam tutaj – odezwał się Karin po długiej chwili, bez słowa
sprzeciwu przyjmując jej decyzję.
– Tutaj?! W
kuchni?!
– W tym świecie.
Ktoś musi was przecież przeprowadzić na drugą stronę.
– Sama trafię –
ucięła. Jakoś nie potrafiła sobie wyobrazić paru lat spędzonych pod jednym
dachem z tym demonicznie pięknym mężczyzną. Jak znała życie – i swoją siostrę –
ta natychmiast owinie się wokół Karina dell’Amar niczym trujący bluszcz i…
wynikną z tego same kłopoty.
– To portal śmierci
– odrzekł z naciskiem. – Ktoś musi oddać życie, byś mogła przejść.
Spojrzała nań z
przerażeniem. I tym kimś ma być on?!
Najwidoczniej.
I wygląda na to, że
już się z tym pogodził. Odda życie za ukochany Ferrin. Cóż za piękna śmierć dla
wojownika…
Karolina, która chyba
musi zacząć na powrót się przyzwyczajać, że jest Anaelą dell’Idarei, Wielką
Władczynią Edenu – czy istniał jeszcze jakiś Eden? – a nie jakąś tam Karoliną,
spojrzała na klęczącego u swych stóp Karina.
– Możesz poczekać,
aż będę gotowa udać się do Ferrinu – rzekła cicho.
Uniósł do ust jej
dłoń i ucałował.
Leśniczówka miała
wprawdzie trzy małe sypialnie – jedną zajmowała Anaela z synkiem, drugą Kamila,
trzecia stała pusta – ale Karin odmówił gościny w domu, prosząc jedynie o
siennik, który mógł wypchać sianem i umieścić w którymś z końskich boksów, w
stajni nieopodal. Kamila, której po pierwszym szoku rubinowooki mężczyzna
bardzo się spodobał, próbowała go przekonać do gościnnej sypialni, ale on
liczył się jedynie ze zdaniem Anaeli, której było to najzupełniej obojętne.
Ferriński wojownik, a Karin dell’Amar bez wątpienia nim był, nie raz i nie dwa
razy nocował na wiązce siana, a Kamila i tak trafi do niego być może już
pierwszej nocy…
Jakże Anaela się
pomyliła…
Jak zmylił ją
maślany wzrok siostry, którym zdawała się pożerać pięknego mężczyznę…
Gdyby umiała czytać
w myślach, może zapobiegłaby nieszczęściu i dwudziestu pięciu latach
cierpienia…
Nic nie zapowiadało
dramatu, jaki tej nocy miał się rozegrać. Nie obudziło Anaeli żadne przeczucie.
Spała spokojnie jak nigdy, ukołysana nadzieją na powrót do Ferrinu, a
tymczasem…
Kamila musiała
zwabić Karina do piwnicy, gdzie znajdowały się drzwi, prowadzące do Świata
Światów – to do nich pasował kluczyk, który Karin nosił na szyi. Tam po prostu
wbiła nie spodziewającemu się tego mężczyźnie nóż w plecy aż po rękojeść, a gdy
konał, zawróciła po dziecko, śpiące w kołysce obok łóżka Anaeli. Wraz z
ostatnim uderzeniem serca mężczyzny, zielony portal ożył i Kamila z dzieckiem
zniknęli w jego paszczy. Gdy Anaela wpadła do piwnicy, portal gasł…
***
– Pochowałam Karina
tu, niedaleko domu – mówiła teraz do swego syna, który z niemowlęcia wyrósł na
rosłego, wspaniale zbudowanego i pięknego, jak na potomka rodu dell’Soll
przystało, mężczyznę. – I przez następne ćwierć wieku noc w noc opłakiwałam
stratę ciebie, syneczku. Czy teraz, gdy wysłuchałeś tej historii, potrafisz mi
wybaczyć?
Sorell siedział
nieruchomo, ze wzrokiem wbitym w blat stołu. Herbata, którą przed nim
postawiła, już dawno wystygła.
– Ona mówiła co
innego – odezwał się wreszcie. – Mówiła, że nie chciałaś ani mnie, ani
Sellinarisa, ani Ferrinu. Że zwabiłaś ją podstępem, wepchnęłaś w portal razem
ze mną. Wierzyłem jej przez wszystkie te lata, dlaczego teraz mam uwierzyć
tobie?
– Twoja matka nie kłamie! – oburzył się
Saris.
– Co podpowiada ci serce?
– zapytała syna łagodnie.
Jeśli roiła sobie,
że ten rzuci się jej w ramiona, powtarzając: „Wierzę ci, wierzę!”, musiała się
rozczarować. Sorell nie podniósł wzroku. Nie odpowiedział.
Jeżeli Anaela, jego
matka, myślała, że tylko jej było ciężko, tylko ona płakała przez wszystkie te
lata, była w błędzie. On, Sorell, niechciany ani przez ojca, ani przez macochę,
a przez oboje znienawidzony właśnie dlatego, że był synem Anaeli, żywym jej przypomnieniem,
cierpiał niemniej. I również nauczył się nienawidzić…
– Co mnie tam
czeka? Po drugiej stronie? – odezwała się, wiedząc, że na jego wybaczenie
jeszcze nie zasłużyła.
– A przejdziesz? –
wreszcie na nią spojrzał.
– Pod pewnym
warunkiem, ale owszem, przejdę.
– Jaki to warunek?
– zapytał z nutą ironii w głosie. Czy matka rzeczywiście myślała, że może jemu
stawiać warunki?
– Tym razem nikt
nie zginie – odparła. – Jeżeli ferrińscy bogowie chcą mieć dobrą zabawę, proszę
bardzo, będą mieli, ale nie kosztem twojego życia. Co mnie tam czeka? –
powtórzyła pytanie już zupełnie innym tonem. Zimnym i ostrym jak klinga
Czarnego Tytanianu. Sorell spojrzał na matkę z mimowolnym podziwem. Taką ją
sobie wyobrażał: nie mażącą się po nocach babę, ale twardą, wręcz okrutną
wojowniczkę.
Niewiele jak widać
wiedział o własnej matce…
– Kamila
powstrzymała rzeź jednorożców? – pytała dalej.
– Kamila? –
prychnął. – Z jeszcze większym upodobaniem niż Sellinaris zaczęła na nie
polować! Za to też ciebie tam nienawidzą: że zamiast siebie przysłałaś tę
zdrajczynię.
– Anaela nikogo nie przysłała – odezwał się
coraz bardziej rozdrażniony osobą Sorella Saris. – Jak jeszcze raz coś takiego powiesz, rozmażę cię na tamtej ścianie!
– Spróbuj, a nuż ci
się uda – zakpił młody mężczyzna, nic sobie z tej groźby nie robiąc. Anaela,
jak na kochającą mateczkę przystało, nie pozwoliłaby go skrzywdzić. Nikomu.
Nawet ukochanemu Cieniowi. – Niedobitki jednorożców ukryły się w Nienazwanem – mówił
dalej, nie obdarzywszy Sarisa ni połową spojrzenia. – Smoki chronią je,
chroniąc siebie, ale poluje na jedne i na drugie cały Ferrin, cała Nolandia.
Zasmakowali w zabijaniu gadów, a skoro można to uczynić tak tanim kosztem…
Osaczone w pułapkach Cienie nie próbują się bronić. Po prostu idą pod nóż.
– W ilu takich polowaniach brałeś udział? – w głosie Sarisa
był jad.
– W paru brałem –
odparł nonszalancko Sorell. Anaela posłała synowi pełnie niedowierzania
spojrzenie. – Do czasu, gdy nie zawarłem z jednym z was Braterstwa-w-Mocy.
– A któż chciałby zostać twoim bratem? – prychnął z
pogardą Saris.
            W
następnej sekundzie, gdyby Anaela przytomnie nie szarpnęła syna w tył, Cień
skończyłby z nożem w gardle.
            –
Nie waż się krzywdzić Sarisa! – krzyknęła, doprowadzona do ostateczności. – A ty,
Saris, go nie prowokuj!
Mężczyzna i
jednorożec stali naprzeciw siebie, tak samo pełni nienawiści, tak samo opętani
żądzą krwi. Co naszło jednego i drugiego, na bogów?! Anaela nie rozumiała ani
zachowania elfiego księcia, ani tym bardziej Sarisa, który powinien przecież
cieszyć się z przybycia Sorella. Dzięki niemu wrócą do Ferrinu!
– Nie wierzę w jego czyste intencje – warknął Cień, a
te słowa były przeznaczone tylko dla niej. – Został przysłany przez tego, kto miał klucz, a klucz o ile mnie pamięć
nie myli, zabrała Kamila, i chce cię zwabić w pułapkę, tak jak zabawia się
wabieniem w pułapki jednorożców. Nie widzisz, że z twojego maleństwa,
ukochanego syneczka, nie zostało nic? Przekabacili go na swoją stronę! Jest
przynętą! Pytanie, kto się nim posłużył…
– A czy to ważne? – odparła, pocierając ze znużeniem
twarz. – Czy przysłaliby Sorella, czy
kogokolwiek innego, i tak bym przeszła. Wiesz o tym równie dobrze, jak oni,
kimkolwiek są. A ja nie chcę wierzyć, że mój syn świadomie wciąga mnie w
zasadzkę. I tobie zabraniam tak myśleć!
– Możesz mi co najwyżej zabronić tak mówić, myśleć
sobie będę, co chcę
– prychnął Saris i wyszedł, obrażony.
Sorell, czekając aż
jego matka skończy mentalny dialog z tym parszywym jednorożcem, zdążył sobie
obejrzeć wnętrze kuchni, ze wszystkimi jej cudami: lodówką, kuchenką
mikrofalową, radiem, mikserem i resztą przedmiotów, których nazw nie znał, a
przeznaczenia nawet nie próbował się domyślić. Może znajdzie tu, na Ziemi, coś,
co przyda się po tamtej stronie…?
Wyszła z kuchni,
zostawiając syna samego. Gdy po paru minutach ruszył na jej poszukiwania,
właśnie próbowała zapiąć jedną ręką suwak długiej, zielonej sukni, kikutem
drugiej niezdarnie przytrzymując krnąbrną materię.
– Pomogę ci –
zaoferował się.
Posłała mu
odpychające spojrzenie.
– Przez ćwierć
wieku dawałam sobie radę sama.
Wzruszył ramionami,
a potem wraził jej w serce następne słowa:
– I ty z tą kaleką
ręką masz ratować Ferrin?
Anaela zamarła.
Powoli odwróciła się ku niemu. Na twarzy syna nie widać było nawet zmieszania,
że o skrusze nie wspomnieć. Co sprawiło, że ten młody mężczyzna był tak
bezmyślny i okrutny? Słowem można zranić bardziej niż uderzeniem i tak właśnie
mścił się na matce za całe swoje dzieciństwo bez miłości i za młodość w
stajniach, byle dalej od ojca i macochy. Czy Anaela była temu winna, czy nie,
on i tak będzie ją karał. Za całokształt.
– Tutaj nie –
zaczęła powoli, pilnując, by głos jej nie zadrżał – ale po drugiej stronie
pokażę ci, co potrafię tą k a l e k ą  r
ę k ą.
Minęła syna i
ruszyła schodkami w dół, do niewielkiej piwnicy. To tam kryły się drzwi,
prowadzące do Świata Światów… Wyciągnęła naglącym gestem dłoń. Podał jej
kluczyk. Po chwili drzwi zaczęły się uchylać. Przestrzeń za nimi już płonęła
jadowitą zielenią, gotowa pożreć tę, co odważy się w nią zanurzyć i wypluć całe
galaktyki i istnienia stąd. Ale Anaela ani myślała wchodzić w portal. Czekała
na tę, co pojawi się po drugiej stronie, by ją przeprowadzić. Sorell był widać
mniej cierpliwy, niż matka: po prostu pchnął ją w szmaragd portalu i bez
namysłu skoczył za nią.
            Krzyknęła
z frustracji.
Zamierzała przejść
na własnych warunkach!
W następnej chwili
poczuła dłonie, zaciskające się na kikucie ręki.
– To w darze dla
naszej wybranki – usłyszała tubalny głos Saetina, a zaraz potem cichy,
dźwięczny śmiech Primei. To właśnie bogini miała ją przeprowadzić do Ferrinu.
– Nie zgadzam się
na niczyją śmierć! – zaczęła gniewnie, mając Primeę tuż przed sobą. – Jeżeli
Sorell zginie, bym mogła przejść, nie dostarczę wam oczekiwanej rozrywki.
Nadzieję się na miecz przy pierwszej okazji!
– Nie tobie stawiać
warunki, Anaelo dell’Soll, ale ten przyjmiemy. Sorell nie zginie.
Odetchnęła lekko.
Przedwcześnie.
Następne słowa
Primei sprawił, że oddech uwiązł Anaeli w gardle.
– Na drugą stronę
przeprowadzi cię twoja matka. I ojciec. Pora, byś ich poznała…
Matka i ojciec?!
Anaela wychowała się w sierocińcu. Nigdy nie poznała swoich rodziców, a jedyną
opiekunką, którą darzyła szczerą miłością była ciocia Marylka. Amarilla
dell’Soll, Wielka Władczyni Ferrinu, która… właśnie wynurzała się ze wściekłej
zieleni wirującego dookoła nich portalu.
– Ciocia…?
Amarilla…? – wyszeptała Anaela pobladłymi ustami.
Amarilla skinęła
poważnie głową. W jej zielonych oczach, pięknych oczach elfii, był smutek i
prośba o wybaczenie. Anaela pokręciła głową, nie wierząc, po prostu nie wierząc
w to, co usłyszała i to co widzi. A potem poczuła straszny, wszechogarniający
żal.
– Opiekowałaś się
mną przez osiemnaście lat! Gdybyś powiedziała… choć dała do zrozumienia, że
jesteś moją matką… – Głos załamał się. Oczy wypełniły łzami. Cała parszywa,
samotna do bólu przeszłość stanęła jej przed oczami. Łącznie z brutalnym
gwałtem, którego dopuścili się na piętnastoletniej wtedy dziewczynie „bracia” z
sierocińca. – Nie zrobiłaś nic… Zupełnie nic, gdy oni…
– Anaelo… –
odezwała się łagodnie Amarilla. – Mimo wszystko nie dałaś się złamać. To ty, a
nie Kamila, która miała moją miłość i opiekę na co dzień…
No tak! Skoro
Kamila była jej, Anaeli, siostrą, to matka Kamili musiała być matką Anaeli,
tylko dlaczego bliźniaczka przez ładnych dziewięć miesięcy, które spędziła z
Anaelą w leśniczówce, nie zająknęła się ani słowem, że tą matką jest Amarilla
dell’Soll?! Dlaczego to ukrywała i… co jeszcze ukrywała?
– Kamila nie
sprostała wyzwaniu, ty, zahartowana przez życie, owszem – dokończyła Amarilla,
a potem zawahała się przed następnym wyznaniem. – Ja nie będę tym razem twoją
przewodniczką. Przez portal przeprowadzi cię, z woli bogów, twój ojciec. To
ważne, byś poznała go właśnie teraz, w tym miejscu i w tej chwili. Żegnaj
córeczko, może jeszcze kiedyś się spotkamy… – Dotknęła pieszczotliwym,
błagalnym gestem policzka Anaeli, a gdy ta cofnęła głowę, przepełniona
poczuciem zdrady, uśmiechnęła się smutno i zniknęła w zielonym blasku.
Anaela nagle
zrozumiała cały żal i nienawiść Sorella. Ona czuła w tym momencie do własnej
matki to samo. Czy Amarilla była winna, czy nie.
Nagle… zapomniała i
o Sorellu, i o żalu, i o nienawiści, bo z zieleni zaczęła wynurzać się potężna
sylwetka. Oczy Anaeli zogromniały. Przytknęła do ust obie dłonie – tak, Saetin
sprawił, że znów miała dwie ręce – a z jej gardła wydobył się pełen
niedowierzania jęk.
– Raskar…!
Tak. Przed nią stał
w całej pół ludzkiej, pół smoczej okazałości Raskar. Mierzył ją złotymi oczami,
pełnymi ludzkiego okrucieństwa i zwierzęcej bezwzględności, a potem chwycił ją
po prostu za rękę i szarpnął za sobą. Nie miała szans się wyrwać. Nie mogła
wydobyć z zaciśniętej szokiem krtani nawet słowa protestu. Raskar puścił ją
nagle, a ona wypadła z portalu na polanę Czterech Wodospadów.
Zaraz za nią wypadł
Saris.
Portal zgasł.
Przewróciła się na
plecy i wpatrzyła półprzytomnymi oczami w ferrińskie niebo, usiane gwiazdami
tak jasnymi, jakich nigdy nie widziała tam, na Ziemi. Mimo wszystko poczuła
wszechogarniające szczęście, że znów jest tutaj. Że powróciła do świata, o
którym przez ćwierć wieku marzyła i do którego przez ćwierć wieku tęskniła. Do
Ferrinu i… do Sellinarisa.
Uśmiechnęła się
leciutko, nadal leżąc na wznak z rozrzuconymi ramionami na miękkiej, pachnącej
nocną rosą murawie. Wodospady szumiały cicho. Mogła tu zostać do końca swoich
dni, ale Ferrin się o nią szybko upomni…
Saris pozbierał się
po upadku, wstał i otrząsnął się jak pies, wychodzący z wody.
– Co ty tu robisz?
– zapytała, znając odpowiedź.
– Gdzie ty, tam i ja. Nawet bogowie to rozumieją – odparł,
rozglądając się dookoła. – A gdzie się
podział twój podły synalek?
To pytanie sprawiło,
że Anaela poderwała się i potoczyła wzrokiem po polanie, wypatrując leżącego
nieruchomo ciała, ale Sorella nigdzie nie było. Dass’ratt! Bogom nie można
widać wierzyć do końca. Obiecali, że Sorell nie zginie, ale nie dali słowa, że
go przepuszczą… Dass’ratt!
Nagle powróciło
ostatnie wspomnienie z zielonego portalu i Anaela usiadła z powrotem, bo nogi
odmówiły jej posłuszństwa. Raskar, smocza bestia, jej ojcem!!! Jak on… i
Amarilla… Jak to się stało?! Jak Wielka Mała Pani, najpotężniejsza władczyni w
dziejach Ferrinu pozwoliła się splugawić bestii?! Po co? W jakim celu?! Żeby
spłodzić ją, Anaelę, i Kamilę, które i tak zabrała ze sobą na Ziemię? Po co
więc to wszystko…?!
A jednak… to
Anaela, po odejściu Amarilli, była główną rozgrywającą dla tego świata. To ona
była czarnym koniem ferrińskich bogów. Widać zmieszanie krwi elfiej i ludzkiej
w osobie Sellinarisa nie wystarczało, trzeba było dolać krwi smoczej.
– Wiedziałeś o tym?
– odezwała się nagle, patrząc na Sarisa. Musiał wiedzieć! Przecież był
dopełnieniem Raskara!
– O czym? – zwrócił ku niej szafirowe spojrzenie i
zaniepokoił się nagle. Wyglądała, jakby zaraz miała zemdleć, albo zwymiotować.
A może jedno i drugie.
– Że Amarilla jest
moją matką, a Raskar ojcem!
Saris oniemiał ze
zdumienia. Nie wiedział.
– To by wszystko wyjaśniało… – odezwał się
powoli po długiej chwili. – Dlaczego
smoki dały się pokonać podczas tamtych wojen nolandzkich. Amarilla odeszła
unosząc ze sobą potomkinie Raskara, a on sam musiał doczekać chwili, aż jedna z
nich, konkretnie ty, obudzi go i uwolni. Gratuluję, moja pani. Tańczysz tak,
jak Raskar ci zagra.
– Gdybyś mówił mi
więcej, niż wiem, może działałabym rozważniej. Ale ty zatrzymujesz dla siebie
swoje małe, podłe tajemnice i knujesz jak cała reszta – odcięła się, coraz
bardziej rozgniewana. Chciała jeszcze coś dodać, żeby Saris naprawdę odczuł jej
wściekłość, ale umilkła i wyprostowała się, całą sobą chłonąc sygnały
docierające z otoczenia.
– Już wiedzą, że tu
jesteśmy – mruknęła, nie będą jednak pewna, kto wie.
– Oczywiście, że wiedzą, twoje przybycie potężnie
wzburzyło magiczną równowagę. Nie zdziwiłbym się, gdyby Sellinaris w tej chwili
skrzykiwał zbrojnych i ruszał do Ellisii, by znaleźć się jak najszybciej i jak
najbliżej Lasu Tysiąca. I ciebie.
– Nie jest
jasnowidzącym. Nie wie, kto przybył.
Saris parsknął
śmiechem.
– Wie, wie. Twoją aurę, mimo iż trzymasz ją zamkniętą,
wyczuje jak gończy pies. Zbierajmy się, moja pani, i jedźmy… no właśnie: dokąd?
Anaela odparła bez
namysłu:
– Do Feri’any.
– Oszalałaś?! – krzyk wzburzonego Cienia niemal
rozsadził jej mózg, aż jęknęła, przytykając palce do skroni. – Sorell był jaki był, ale nastroje panujące
właśnie w Feri’anie oddał wiernie. Sellinaris ciebie nienawidzi, a jeszcze
bardziej twoja siostra. Oboje z przyjemnością, gdy tylko cię dorwą, wtrącą do
lochów, podręczą, a potem skażą na śmierć i dopilnują, byś długo umierała. Nie
pozwolę ci jechać do Feri’any! Po moim trupie!
– Saris… – zaczęła.
– Saris ma rację – padło nagle zza najbliższej skały.
Obróciła się na
pięcie, nabierając w obie dłonie szkarłatnej energii i rzuciła ostro:
– Coś za jeden?
Wychodź!
Zrobił to bez
wahania, a w następnej chwili Anaela aż krzyknęła z radości.
– Sirden!
I już wisiała katu
na szyi, a on obejmował ją ramionami, tuląc do piersi z całych sił.
Bogowie, jak za nią
tęsknił…
Ukrył twarz w
złotych włosach kobiety, by Saris nie zauważył niemęskich łez w jego oczach,
ale Cień nie był zainteresowany czułym powitaniem dwojga przyjaciół, on patrzył
na Panią Lasu, która także pojawiła się na polanie. Czyżby pomysł Anaeli udania
się wprost do Feri’any był tak zły, że bogowie potrzebowali wsparcia driad, by
ją powstrzymać?
Anaela wysupłała
się z objęć kata, pogładziła go po policzku i z przepraszającym uśmiechem
odwróciła się na pięcie i ruszyła przed siebie.
– Dokąd… Dokąd
idziesz? – usłyszała jego zdumiony okrzyk.
Wzruszyła
ramionami, nie zwalniając kroku.
– Do Feri’any.
Przecież mówiłam, że tam się właśnie udaję, kiedy ty się pojawiłeś. A skoro
Saris nie chce mnie tam zanieść…
– Anaelo… – dogonił
ją i próbował zatrzymać, ale odtrąciła jego dłoń. Zdołała zrobić dwa kroki
więcej, gdy tym razem ręka kata unieruchomiła ją na dobre. Zacisnął palce na
jej ramieniu i trzymał.
Przez parę chwili
stała bez ruchu, zdumiona tym, że Sirden śmiał to uczynić, po czym odwróciła
się powoli, stając z nim twarzą w twarz i wycedziła:
– Zapominasz,
Sirden, gdzie twoje miejsce w szeregu.
– Pamiętam o nim doskonale,
Wasza Wysokość – odparł spokojny i poważny. – Jest tutaj, krok za tobą, ale ty
sama nie zrobisz następnego.
– Nie powstrzymasz
mnie.
– Przynajmniej
spróbuję.
Anaela wbiła
wściekły wzrok w jego pociemniałe źrenice i w następnej chwili wyciągnęła dłoń
wnętrzem ku górze. Natychmiast zaczęła spływać do niej czarna, zła moc. Sirden
bez wahania uczynił to samo.
– Jeśli
Międzywymiar ma cię powstrzymać… – zawiesił głos.
– Ja z niego wrócę,
głupcze. Ty nie! – odwarknęła.
– Przynajmniej nie
będę patrzył, jak Sellinaris rozrywa cię na krwawe strzępy.
– Jesteś o niego
zazdrosny! Zawsze byłeś!
Zmilczał.
Co robić?! Przecież
nie wyśle upartego, cholernego lorda dell’Sir w nieistnienie! Nie darowałaby
tego sobie! O czym on doskonale wiedział…
Upuściła czarną
energię, ale nim Sirden zdążył odetchnąć z ulgą… Błyskawicznie nakreśliła
prostokąt, który jeszcze szybciej napełnił się błękitem i skoczyła w portal.
By wypaść metr
dalej.
Sirden uniósł w
zdumieniu brwi. Saris parsknął śmiechem. Pani Lasu, której była to sprawka, ze
skruszoną miną stanęła przed wściekłą, otrzepującą suknię z liści i gałązek
Anaelą.
– Co ty masz mi do
powiedzenia? – zapytała, nie obdarzając driady ani połową spojrzenie, bo miała
chęć ją zamordować. Zamordowanie ducha zaś, szczególnie tak potężnego, było
oczywiście niemożliwe, czego Anaela miała bolesną świadomość. Sirdena zabić nie
może, Saris do Feri’any jej nie zaniesie, Pani Lasu uniemożliwi dziką
teleportację… – Ja muszę go zobaczyć, czy wy tego nie rozumiecie?! Marzyłam o
nim przez dwadzieścia pięć lat! Tęskniłam za nim równie długo! Każdej cholernej
nocy płakałam z żalu po jego stracie dotąd, aż sen nie przyniósł mi ukojenia! A
teraz, gdy Sellinaris jest tak blisko… – głos się jej załamał. Zwiesiła głowę,
całkowicie pokonana przez najbliższych przyjaciół. I ducha.
– Sellinaris jest
tak daleko, jak nigdy dotąd – odezwała się Pani Lasu. – Nie ma w nim miłości do
ciebie, nie zna, co to litość. Nie czeka na ciebie i za tobą nie tęskni. Jest
owładnięty żądzą zemsty i zabijania.
– To co mam zrobić?
– Anaela podniosła na nią żałosne spojrzenie.
– Daj mu czas, by
pokochał i zatęsknił. Wyczuwa twoją obecność, jak głodny wilk. Gdy teraz się
pojawisz blisko niego, po prostu rzuci ci się do gardła. Ale jeśli dasz mu
trochę czasu, gdy nasyci się samą świadomością, że wróciłaś, wróciłaś d o  n i e g o, powstrzyma mordercze zapędy i
będziesz miała szansę na nowo go w sobie rozkochać. Bo to jest twoje zadanie w
tej rozgrywce.
– Mogę sprawić,
żeby pokochał mnie natychmiast – syknęła Anaela. – Nadal władam elfią magią i
znów mogę rzucić urok nieodwracalny.
– Nie pozwolę ci na
to. – Sirden stanął jej na drodze. Aż pobladł z gniewu i determinacji. – Chcesz
mieć kochanka owładniętego takim obłędem, jak Eleuzis? Chcesz by twój
Sellinaris uczynił z tobą to, przed czym, dzięki Sarisowi i jego wizji,
zdołałem cię ustrzec? A może… chcesz odzyskać przywilej władzy, złotą gwiazdkę,
zamiast srebrnej, za cenę życia Sellinarisa? Może liczysz, że zetnę go w następnej
sekundzie, gdy pojmie cię za żonę i odda Ferrin?
W Anaeli zagotowało
się. Zacisnęła szczęki tak mocno, aż chrupnęło.
– Zejdź mi z drogi,
Sirden – wycedziła. Błyskawice, spływające jej od paru sekund po ramionach
zmieniły barwę ze szkarłatnej na smoliście czarną.
Sirden zmrużył
wściekle oczy, a potem… ustąpił.
Minęła go i to był
jej błąd. Cios w kark i już osuwała się bez przytomności w jego ramiona.
To
ona, przeklęta po stokroć dell’Idarei, spowodowała upadek najpiękniejszego ze
światów. To ona pchnęła Sellinarisa w objęcia Pani Zemsty, a że nie mógł
zemścić się na niej, na Anaeli, bo podobnie jak Saris znalazła się poza
zasięgiem spragnionych zemsty rąk, Sellinaris niszczył to, co ukochała ponad
wszystko: Ferrin i… siebie samego.
Niczego
bardziej nie pragnęła w całym swoim życiu – niczego! – niż chwili, w której on
porwie ją w swoje objęcia, niemal miażdżąc w stęsknionym uścisku, tak
stęsknionym, jak jej, i wyszepce słowa, które w takich chwilach powtarzał wiele
razy, tam, na Ziemi: Kocham cię. A ona odpowie tak, jak odpowiadała za każdym
razem: Weź mnie. Jestem twoja. Potem poczuje jego usta na swoich, całujące tak
żarliwie i zachłannie, że ona zacznie mdleć z obezwładniającej rozkoszy, a on
wreszcie weźmie ją na ręce i zaniesie w miejsce, gdzie będą mogli doznać
spełnienia. Albo po prostu podwinie jej suknię, rozepnie spodnie i weźmie ją
tam, gdzie stali, zatykając jej jedynie usta dłonią, by nikt nie słyszał jęków
i błagań o jeszcze.
Nie
mogła o tym nawet marzyć. Nie tym razem. Teraz byli śmiertelnymi wrogami i
Sellinaris, jeśli w ogóle był spragniony jej jęków, to od uderzeń batoga. I
błagań, by przestał.
Pochyliła
głowę, by bystre oko Sirdena nie wypatrzyło zdradliej wilgoci na policzku,
potarła twarz, ścierając tę wilgoć, wzięła głęboki oddech i wymówiła formułę,
choć imię tego, kogo prosiła o posłuchanie, ledwie przeszło przez gardło:
–
Sellinarisie dell’Soll, usłysz mnie.
Długo
czekała na odpowiedź. Albo nie mógł wysłuchać jej w tym momencie, albo nie
chciał. Wreszcie…
–
Jestem. Słyszę.
I…
znalazła się pośrodku gabinetu, który tak dobrze znała. Sellinaris stał oparty
o brzeg biurka i ze splecionymi na piersiach rękami, wbijał w widmo tej, którą
jednocześnie kochał i nienawidził płomień czarnych oczu.
Patrzyli
na siebie długie, długie chwile, jakby chcieli swój obraz na zawsze wyryć w
sercach i pamięci. Bo tak było. Anaela miała pewność, że gdy stanie przed nim w
swym cielesnym wcieleniu, będzie spętana, niczym cielę na rzeź – już ona, Wielka
Zdrajczyni tego dopilnuje. Dopilnuje, by po drodze do Sellinarisa żołdacy nie
szczędzili rywalce razów, by obili jej twarz, skołtunili włosy, podarli suknię,
poznaczyli ciało sińcami i krwią. Tak by niczym nie przypominała istoty ze snów
Władcy Ferrinu. By odwrócił się od niej ze wstrętem i nigdy więcej nie zamarzył
o Anaeli dell’Idarei, przeklętej po stokroć. Ona miała tego świadomość i stała
bez ruchu, by mimo wszystko zapamiętał ją taką, jak z ostatnich jej chwil tu, w
Ferrinie…
–
Czego chcesz? – on pierwszy przerwał milczenie. Magiczna chwila prysła. Nie
mógł znieść jej widoku ani sekundy dłużej wiedząc to samo, co ona.
–
Negocjować rozejm – odparła cicho.
Na
jego pięknej, teraz zmienionej okrucieństwem twarzy nie drgnął ani jeden
mięsień, gdy odpowiadał:
–
Pokonanie smoków jest kwestią czasu. Nie chcę twojego rozejmu i nie chcę smoków
na moim terytorium. A jest nim cały wielki Ferrin. Od Feri’any do Nienazwanego.
–
Wybijając smoki, mordujesz jednorożce. One też nie są ci potrzebne? –
pilnowała, jak bardzo pilnowała, by głos jej nie drżał…
Odpowiedział
milczeniem.
–
Czy jest cokolwiek na tym świecie, czego pragniesz? Czym mogłabym zapłacić za
życie smoków i jednorożców?
Zmrużył
czarne oczy i uniósł kącik ust w prześmiewczym uśmieszku.
–
Było. Kiedyś było, czy raczej była: kobieta o imieniu Anaela, moje dopełnienie,
miłość i przekleństwo mojego życia. Odeszła, przysyłając na swoje miejsce…
godną zastępczynię. Zastępczynię, która przewyższa nawet mnie w okrucieństwie i
nienawiści do wszystkiego, co przypominałoby o Anaeli dell’Idarei. Ona nie
morduje smoków, bo te w niczym jej nie zawiniły. Wyrzyna jednorożce wiedząc,
jaką miłością ty Cienie darzyłaś. Masz jeszcze jakieś pytania?
Trwała
porażona jego słowami, nie będąc w stanie uczynić najmnijeszego ruchu. Ale
pytanie miała, owszem.
–
Dlaczego się jej nie pozbędziesz?
Zaśmiał
się. Gorzko. Z ironią.
–
I o to pytasz ty, niewinność w bieli, co to leczy, a nie zabija?
Musiała
spuścić wzrok pod jego kpiącym spojrzeniem.
–
Otóż wiedz, moja droga, że twoją siostrę chroni Najwyższa Magia. I jeżeli
ktokolwiek może ją zgładzić, to właśnie ty.
Poderwała
głowę, patrząc nań z niedowierzaniem, a on zapytał lekkim tonem:
–
Czyż nie po to cię tu przysłano?
Dopadł
do niej. Chwycił za ramiona. Wpił palce tak silnie, że stłumiła jęk. Trzymając
ją przed sobą długą chwilę ogarniał spojrzeniem jej twarz, szyję, ramiona,
kibić i znów powracał wzrokiem do jej oczu, jakby musiał upewnić wszystkie
zmysły, że ona istnieje, że jest rzeczywista, a nie utkana z marzeń i wspomnień.
Patrzyła
nań z mieszaniną strachu i nadziei.
Nie
bała się jego nienawiści, nie w tej chwili, widząc w czarnych oczach
Sellinarisa dojmującą tęsknotę i żar pożądania. Bała się, że on powie, albo
uczyni coś, co przekreśli ich szanse na tę jedną jedyną noc. Co odepchnie ich
od siebie na zawsze. I pal licho słowa Pani Lasu „masz rozpalić w Sellinarisie
na nowo płomień miłości, to twoja misja”. Anaela ten płomień chciała rozpalić
dla siebie. Nie dla Ferrinu.
–
Jesteś – wydusił przez zaciśnięte zęby. Tylko tyle był w stanie powiedzieć
przez gardło zdławione niewypłakanymi łzami. On, Wielki Władca, nie mógł sobie
pozwolić na rozpacz.
Kiwnęła
głową. Jest. Przyszła do niego mimo ostrzeżenia: „Nie wyjdziesz z moich rąk
żywa”.
Potrząsnął
nią, aż włosy wysypały się spod diademu, a potem przygarnął do piersi z całych
sił. Objęła go równie mocno. Przez kilka sekund słuchali oszalałego bicia
swoich serc.
–
Nie mogłem się pogodzić z twoją śmiercią. Nie mogłem znieść twojej zdrady –
zaszeptał z twarzą ukrytą w jej włosach. – Tak właśnie: zdrady. Dałaś mi
poznać, co znaczy miłość ze swym dopełnieniem i odeszłaś, zostawiając mnie
oszalałego z tęsknoty i rozpaczy. Taki był twój plan. Zrobiłaś to z
premedytacją… – Szarpnęła się, chcąc zaprzeczyć, ale przycisnął ją tak silnie,
że straciła oddech. – I za tę podłość, za okrucieństwo, jakiego się dopuściłaś
na swoim dopełnieniu, znienawidziłem cię tak, jak mógłbym cię pokochać, gdybyś
została: bezgranicznie.
Zwiotczała
mu w ramionach.
Odsunął
ją od siebie, by mogła złapać oddech. Patrzył jak unosi ciężkie powieki, jak
mruga półprzytomnie, strząsając z rzęs krople łez, a potem scałował te łzy z
jej policzków i ust. Rozchyliła bezwiednie wargi. Rozum kazał trzymać się od
tego śmiertelnie niebezpiecznego mężczyzny z daleka, ale ciało… ono pragnęło
Sellinarisa jak nigdy nikogo innego.
–
Będę cię teraz kochał. Do świtu – znów szeptał, patrząc w jej złoto-zielone
źrenice z takim żarem, jakby chciał spopielić podłą, zdradliwą duszę Anaeli. –
O pierwszym brzasku odejdziesz. Jeżeli po przebudzeniu znajdę cię w swoim
łóżku, skręcę ci kark. – Te słowa, wypowiedziane niemal z czułością,
wstrząsnęły nią, choć mogła się przecież czegoś podobnego spodziewać. Obiecał
jej śmierć ze swojej ręki w dniu, w którym ponownie postawiła stopę na ziemi
Ferrinu. Mimo wszystko miała nadzieję usłyszeć co innego… Znów próbowała się
uwolnić, rozchyliła usta, by rzucić cierpką odpowiedź, by ugodzić go słowem
równie bolesnym, co jego, ale zaczął ją całować tak, jak kiedyś, dawno, na
Ziemi, gdy łączyła ich głęboka miłość, a nie przepaść nienawiści.
Zatraciła
się w tym pocałunku, oddała się we władanie pragnieniu. Wsunęła palce we włosy
Sellinarisa i całowała go tak żarliwie, z taką determinacją, jak on ją.
Uniósł
ją, nie przestając całować, i chciał nieść do sypialni, ale… nie starczyło mu
cierpliwości. Wparł ukochaną plecami w ścianę, jednym ruchem zadarł jej suknię,
drugą ręką rozpiął spodnie i wreszcie mógł zanurzyć się w rozkoszne, wilgotne,
spragnione jego męskości ciepło.
6 komentarzy
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Bez kategorii

Opowieść Wigilijna, czyli o najniezwyklejszych Świętach w moim życiu…

Przez Administrator
napisane przez Administrator

Zapewne spodziewacie się usłyszeć piękną Bożonanrodzeniową historię,
jak to moja rodzina zbiera się przy stole, z siankiem pod obrusem,
dzieli się opłatkiem, zasiada do wieczerzy wigilijnej, złożonej
koniecznie z dwunastu potraw – i tak było przez większość mojego życia.
Myślę jednak, że bardziej zainteresuje Was opowieść o najniezwyklejszej
Wigilii, jaką przeżyłam.
Było to rok temu, gdy – jak wiecie – z moim pięcioletnim synkiem przebywaliśmy w
dalekiej upalnej Australii i nie było możliwości, by wrócić do Polski na
święta.
Zresztą nastroju świątecznego zupełnie nie czuliśmy: owszem, na
witrynach sklepów były ładnie przybrane choinki, drzewa oplecione
światełkami, uliczni śpiewacy z „Silent night” i ogromna choinka na
głównym placu Adelaidy, lecz… te palmy? I Trzydzieści stopni? Nasze
polskie organizmy mówiły nam, że jest środek lata!!! Jakie Boże Narodzenie?!
Ale tradycję trzeba podtrzymywać…
Mój synek miał już u Mikołaja zamówiony prezent, ja kupiłam jakąś
okropną sztuczną choinkę, usiłowałam zdobyć opłatek, bo z Polski nie
dotarł i jakieś polskie wigilijne potrawy, by mimo wszystko było
świątecznie i tak, jak co roku, ale zdobyłam tylko czerwony barszcz z
uszkami – pyszny zresztą – gotowany przez Chińczyków…
Tuż przez przerwą świąteczną poszłam ostatni raz do szkoły – uczyłam się
wtedy intensywnie angielskiego – i razem z ludźmi z grupy
wspominaliśmy, niektórzy ze łzami w oczach, rodzinne święta w ich
krajach. Nagle coś zrozumiałam: ci wszyscy ludzie byli tu
sami – jak ja, nawet nie mając synka przy sobie. Ich miejsce przy wigilijnym stole było puste, a rodziny tysiące kilometrów stąd. Za chwilę, po zajęciach, wrócą do pustych mieszkań, czy na stancję, a w taki dzień jak
Wigilia NIKT nie powinien być sam!
To im powiedziałam.
– Słuchajcie, zapraszam was do siebie, na międzynarodową Wigilię. Nie
musicie nic przynosić, wszystko przygotuję, będąc szczęśliwa, że
jesteście, tylko przyjdźcie.
I przyszli!
Jedyne, o co mnie pytali, to jaki prezent przynieść mojemu
synkowi, bo przecież, rozumiecie: Mikołaj, w którego on święcie wierzył,
drapak udający choinkę…
Cóż to były za święta…
„Cichą noc”, którą ściągnęłam jako karaoke, po kolei śpiewaliśmy we
wszystkich językach: po polsku, angielsku, wietnamsku, koreańsku,
japońsku, tajsku, kambodżańsku, niemiecku i francusku.
Było składanie sobie życzeń i serdeczne przytulenia. Była radość, że
jesteśmy wśród przyjaciół, a nie płaczemy z samotności i tęsknoty w
poduszkę.
Nagle pod choinką pojawiły się prezenty! Patryk (kocham tę naiwną wiarę dzieci) nie mógł wyjść z podziwu, jak on, ten Mikołaj, zdołał podrzucić prezenty, gdy my siedzieliśmy tuż obok przy stole, a Patiś tylko na chwilę wyszedł do łazienki i oto są! :)))
Faceci natychmiast zaczęli składać wielki tor wyścigowy (i świetnie się
tym torem bawić, nie gorzej powiedziałabym niż mój synek), dziewczyny rozśpiewały
się – mocno fałszując – w karaoke z piosenkami świątecznymi po
angielsku. Ze sto raz śpiewałyśmy Shaking Stevensa „Merry
Chistmas Everyone” oraz „Silent night”. Dotąd, aż potraciłyśmy głosy :)))
Nasza Wigilia skończyła się wraz z ostatnim odjazdem tramwaju, o 23:30 i rozstawaliśmy się naprawdę szczęśliwi.
Potem wyszłam jeszcze w moim synkiem na plażę – nadal było trzydzieści
stopni, patrzyliśmy na gwiazdy, słuchaliśmy szumu oceanu, a na koniec
Patryk przytulił się do mnie i powiedział z głębi serca: „Bardzo cię
kocham, mamuś”…
To były naprawdę przepiękne Święta…
Takich chwil, cudownych, niezwykłych, pełnych ciepła i serdeczności, życzę Wam jak najserdeczniej.
Wasza Kejt

3 komentarze
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Bez kategorii

Uwaga! Jeszcze tylko 10 dni Drugiej Edycji Akcji Kartkowej!

Przez Administrator
napisane przez Administrator

Ponieważ zeszłoroczna przeszła moje i Wydawcy najśmielsze oczekiwania – dostałam prawie trzysta pięknych kartek ze wzruszającymi życzeniami (poniżej przypominam film) – a i Wy pytałyście, czy będzie powtórka, odpowiadam: właśnie trwa.

Już wybrałam zdjęcie. Zimowe. 🙂
Przypominam zasady: Wy do 24 grudnia przysyłacie mi kartkę z życzeniami, w zamian dostajecie kartkę z odręcznym podpisem. 🙂
Adres: Katarzyna Michalak
Wydawnictwo Znak,
ul. Kościuszki 37, 30-105 Kraków
Tutaj jest zdjęcie z poprzedniej edycji – teraz kartka będzie oczywiście z innym, a poniżej filmik nagrany w dniu, w którym dostałam wreszcie po wielu perypetiach kartki od Was. 🙂

6 komentarzy
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Bez kategorii

Harmonogram Kolekcji

Przez Administrator
napisane przez Administrator
 

Poniżej, Dziewczęta, harmonogram ukazywania się kolejnych tomów Kolekcji. Przypominam, że brakujące egzemplarze można dokupić tutaj: https://literia.pl/kolekcje/ksiazki-pelne-emocji-480 
Jeśli ktoś pierwszy raz słyszy o Kolekcji, może więcej dowiedzieć się tutaj: http://katarzynamichalak.blogspot.com/2015/04/wszystko-co-chcecie-wiedziec-o-kolekcji.html 
 

Wiśniowy dworek
Tom 2
2016-10-18
Dla Ciebie wszystko
Tom 3
2016-10-31
Sklepik z niespodzianką. Bogusia
Tom 4
2016-11-15
Sklepik z niespodzianką. Adela
Tom 5
2016-11-29
Sklepik z niespodzianką. Lidka
Tom 6
2016-12-13
Nadzieja
Tom 7
2016-12-27
Bezdomna
Tom 8
2017-01-10
Rok w Poziomce
Tom 9
2017-01-24
Powrót do Poziomki
Tom 10
2017-02-07
Lato w Jagódce
Tom 11
2017-02-21
Przepis na szczęście
Tom 12
2017-03-07
Mistrz
Tom 13
2017-03-21
Czarny Książę
Tom 14
2017-04-04
Poczekajka
Tom 15
2017-04-18
Zachcianek
Tom 16
2017-05-02
Zmyślona
Tom 17
2017-05-16
Gra o o Ferrin t.1
Tom 18
2017-05-30
Gra o o Ferrin t.2
Tom 19
2017-06-13
Powrót do Ferrinu t.1
Tom 20
2017-06-27
Powrót do Ferrinu t.2
Tom 21
2017-07-11
Serce Ferrinu t.1
Tom 22
2017-07-25
Serce Ferrinu t.2
Tom 23
2017-08-08
Wojna o Ferrin t.1
Tom 24
2017-08-22
Wojna o Ferrin t.2
Tom 25
2017-09-05
Pani Ferrinu
Tom 26
2017-09-19
Ogród Kamili
Tom 27
2017-10-03
Zacisze Gosi
Tom 28
2017-10-17
Przystań Julii
Tom 29
2017-10-31
Nie oddam dzieci
Tom 30
2017-11-14
Spełnienia marzeń!
Tom 31
2017-11-28
2 komentarze
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Bez kategorii

Dlaczego „Leśna Polana” jest dla mnie wyjątkowa…

Przez Administrator
napisane przez Administrator

Odkryłam to dopiero dzisiaj! I spieszę się z Wami tym odkryciem podzielić…

Zwykle nie zachwalam własnych książek, bo mają bronić się same, choćby wysokimi notowaniami na listach bestsellerów i dobrymi recenzjami, ale o „Leśnej Polanie” muszę jednak napisać kilka słów od siebie. Powinnam nagrać z tej okazji filmik vlogowy, bo bardzo lubicie mnie oglądać, ale sama ostatnio na siebie patrzeć nie mogę, więc Wam tego oszczędzę za to napiszę, co odkryłam dzięki tej powieści.

1. Odkryłam, że dacie radę. Skoro przebrnęłyście przez drastyczne wątki „Leśnej Polany”, to jesteście gotowe na „Miasto Walecznych”. Przy okazji potwierdziło się, że moje Czytelniczki to mądre, wrażliwe kobiety, dla których naprawdę warto pisać nawet coś tak trudnego jak leśna trylogia.

2. Potwierdziła się moja teza, że – niestety – zło zawsze zwycięża. Tylko w powieści może zostać ukarane – i zostanie – ale w realnym życiu zło zwycięży nad Dobrem z paru powodów: Dobro kieruje się sumieniem, prawem, honorem, dotrzymuje przysiąg, nie łże, jednym słowem: ma ZASADY. Natomiast zło jest bezwzględne i bez sumienia, nie obchodzi je nikt i nic, po trupach niewinnych istot dąży do celu, czasami nawet zadaje cierpienie ot tak, dla fanu, za nic ma prawdę, honor, przysięgi, po prostu musi wygrać z Dobrem. Tutaj. Zostanie natomiast ukarane na Tamtym Świecie i gdyby wszyscy podli, okrutni, bezwzględni sadyści, którzy niszczą i mordują dla przyjemności, wiedzieli, co ich czeka, jaka kara, świat już dziś, w tej chwili stałby się Rajem na ziemi. Ja wiem, ale nie powiem. Okej, może kiedyś powiem…

3. Dzięki Gabrysi nauczyłam się prosić o pomoc! I to jest moje osobiste, największe odkrycie. 🙂 Do tej pory byłam „Kasia Poradzę Sobie Sama”. Dzisiaj zaś – dopiero dzisiaj! – gdy nie miałam jak dojechać na stację kolejową, otworzyłam szeroko oczy, palnęłam się w czoło i powiedziałam sama do siebie: Kobieto, otaczają cię życzliwi ludzie, którzy chętnie by ci pomogli, ale NIE SĄ JASNOWIDZAMI!!! Nie zadzwonią do ciebie pół godziny przed odjazdem pociągu i nie zagają: „Nie chciałaby pani, pani Kasiu kochana, przejechać się dziś do Białegostoku? Chętnie podrzucę panią na stację”. Ale gdy ty im powiesz, że musisz się tam dostać, bez problemu cię na tę stację zawiozą. Więcej! Będąc już jasnowidzem, zaproponują, że cię z tej stacji przywiozą, gdy będziesz wracała, tylko zadzwoń i powiedz kiedy. Ufff… Zadziwiające! Potrafię nie tylko pomagać, ale i prosić o pomoc! Może dla Was to jest śmieszne, ale nie dla mnie. Zawsze miałam problem z wyartykułowaniem „potrzebuję pomocy”, nie przez głupią dumę, bynajmniej!, przez to, iż myślałam, że ja jestem od jej udzielania, a nie otrzymywania. Smutne, no nie? Ale dobrze, że wreszcie się przełamałam. 🙂

4. Dzięki Waszym pytaniom po przeczytaniu „Leśnej Polany”: „Jak znaleźć takie przyjaciółki jak Gabrysia, Julia i Majka”, znalazłam odpowiedź: najpierw trzeba STAĆ się taką przyjaciółką. Przyjaźń nie polega na wiszeniu godzinami na telefonie i zwierzaniu się z każdej chwili i „ile pączków dzisiaj usmażyłam”. Przyjaźń to po pierwsze bezwarunkowa akceptacja drugiej osoby, ze wszystkimi jej wadami, co jest BARDZO trudne, zdolność do wybaczania i wyciągania ręki na zgodę, ale przede wszystkim do bycia „na czas, na miejsce, na pewno” wtedy, gdy jesteś Przyjacielowi potrzebny. I to nie do smażenia pączków. Moi – nieliczni, ale sprawdzeni – Przyjaciele wiedzą, że mogą na mnie liczyć o każdej porze dnia i nocy. Gdy o trzeciej nad ranem dzwonią, płacząc, ja wsiadam w samochód i jadę na ratunek. Ale wiedzą też, że gdy będą tak dzwonili noc w noc i dzień w dzień – i ja to wiem również – za którymś razem nie dam rady i będę musiała odejść, albo odejdzie mój Przyjaciel. Po prostu trzeba znać umiar. Bycie przyjacielem, to nie oplatanie kogoś niczym trujący bluszcz, to nie żerowanie na czyimś czasie i życiu. To proporcjonalne branie i dawanie. Bardzo łatwo to pisać, a trudno wprowadzić w życie, ale… jeśli chcecie mieć przyjaciół na dobre i na złe, polecam popracować nad sobą. Ja popełniłam wiele błędów, straciłam wielu wspaniałych Przyjaciół, czasem nie wiem dlaczego odeszli, co zrobiłam nie tak, raz ja odeszłam, żeby nie zranić Przyjaciółki bardziej, niż zraniło ją moje odejście bez słowa wyjaśnienia. Do dziś ciąży mi to na sumieniu, ale wiem, że postąpiłam dobrze. Przyjaźni uczymy się całe życie, tak jak miłości. Dla mnie na miłość już chyba za późno, bo za bardzo przyzwyczaiłam się do samotności, ale przyjaźń staram się pielęgnować.

Chyba żadna z napisanych przeze mnie książek tak na mnie nie wpłynęła, jak „Leśna Polana”. Być może dlatego, że materiały które czytałam, przygotowując się do niej, były bardzo drastyczne. Wywołały we mnie tak straszny gniew i bunt, że przewróciły mój świat do góry nogami, czy raczej odarły mnie ze złudzeń, a potem, taką nagą i wrażliwą, otuliły… trudno mi to określić. Prawdą? Oczywistością? Katharsis – tak bym określiła to, co przeszłam. Teraz jestem dużo spokojniejsza, pogodzona z Losem, który naprawdę ostatnio mnie nie oszczędza, i z jakimś takim dystansem patrzę na ludzi i rzeczywistość, która mnie otacza. Na podłych ludzi szczególnie. Żal mi ich. Nie wiedzą, co czynią. Co czynią przede wszystkim sobie. Ale to ich wybór. Nikt nie zmusza nikogo do bycia podłym i okrutnym…

Drugi tom, który właśnie kończę – po tym przewrocie wewnętrznym, gdy pisałam tom pierwszy – dobrze i silnie postawił mnie na gruncie. Czuję, że wiem co robię i po co to robię. Piszę powieści nie dlatego, żeby być na pierwszych miejscach list przebojów, a dla siebie i moich Czytelników. Tylko tyle i aż tyle.
Fajnie mieć świadomość celu…
Może na Was ta książka wpłynęła, czy wpłynie w inny sposób, będzie tylko poruszającą powieścią o czasach zezwierzęcenia i bestiach w ludzkim ciele, ale może znajdziecie też to drugie i trzecie dno, które – zupełnie dla siebie nieświadomie – w niej ukryłam.

Wracam do „Czerwieni Jarzębin”. Muszę – jak zdradziłam na fanpejdżu – wyciągnąć Wiktora z więzienia. Kto zgadnie za co go aresztowano, ma ode mnie książkę z dedykacją… 😉

PS. Ach, i spełniłam dzięki „Leśnej Polanie” jedno z marzeń, które umieściłam na liście „Nie do spełnienia”! Nagrałam piosenkę! 😀 Więc jednak da się! 😀

23 komentarze
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Bez kategorii

Już jest! Teledysk do „Leśnej Polany”!

Przez Administrator
napisane przez Administrator

Płynący prosto z serca, z dedykacją dla moich wspaniałych, kochanych, wiernych Czytelniczek…
(a jutro obiecane dwa następne odcinki na lesnatrylogia.blogspot.com

Słowa (żebyście mogły sobie ze mną śpiewać)

Pamiętasz, jak całkiem niedawno

Pełen pięknych marzeń był twój
świat

Wierzyłaś w to, że się spełnią

Twoją drogą była droga do gwiazd

Tak łatwo się zgubić, gdy mrok zapada

Lecz choć zgaśnie światło dnia,

Jestem tu, będę czekać wiernie

Znajdziesz mnie w swoich snach.

Wybór nie zawsze jest prosty,

Kiedy nie wiesz, kto przyjaciel, kto wróg

Kto poda ci dłoń serdeczną,

A kto wskaże najmroczniejszą z dróg

Lecz słuchaj serca, ono powie ci prawdę

I znów odnajdziesz światło dnia

Jestem tu, wciąż przy tobie, wierz mi

Znajdziesz mnie w swoich snach

Urodziłaś się po to, by marzyć,

Urodziłaś się po to, by śnić

I choć droga przed tobą jest długa i trudna

Trzeba wstać, być wierną, iść

Trzeba wstać, być wierną, iść

Czasem trzeba zacząć od nowa

Chociaż brak jest ci wiary i sił.

Choć myślisz, że straciłaś już wszystko,

Noc nie skończy się, nie wstanie już świt

Lecz w głębi serca odnajdziesz nadzieję,

Tam płonie najjaśniejsza z gwiazd

Wrócisz tu, gdy zatęsknisz do mnie

Czekam gdzieś w twoich snach.

10 komentarzy
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Bez kategorii

Historia jednej piosenki…

Przez Administrator
napisane przez Administrator

Tak, dziewczęta, do Leśnej Polany jest przygotowywany teledysk. Dosłownie ostatnie szlify i będę mogła go Wam zaprezentować. I tak jak teledysk do „Poczekajki”, ta piosenka też ma ciekawą historię.
Zaczynam opowieść…
Mam – wśród miliona plików, które mnie motywują – taki jeden pt. „Marzenia, których już nie spełnię”. Na szczęście jest tak głęboko zakamuflowany, że rzadko na niego trafiam i raczej przypadkiem, bo to smutny plik.
Któregoś dnia wpadł mi w „oczy” i czytam tę swoją listę marzeń nie do spełnienia. Jednym z punktów jest na przykład: Nigdy już nie urodzę córeczki. Bardzo, ale to bardzo chciałabym mieć jeszcze córcię, ale sorry, Kasiu…
Którymś było: Nigdy nie nagram piosenki.
Tu się zastanowiłam – dlaczego niby nie? Słuch mam świetny, jestem bądź co bądź kompozytorem paru kawałków, głos – kiedyś miałam również bardzo dobry i nawet solistką w szkolnym chórze byłam. Skoro zaśpiewałam dla Was „kuchenne” nagranie „Cichej nocy” i „Allejuja” (które Youtube usunął „dzięki staraniom zawodowego donosiciela), to kto mi zabroni pójść do studia i sobie pośpiewać?
Okej, ten punkt wyrzuciłam ze smutnej listy „Nigdy już tego marzenia nie spełnię” i jakoś tak o nim zapomniałam. Do czasu, gdy nie usiadłam na stopniach Poziomki, już sprzedanej Poziomki. Były to ostatnie dni w moim ukochanym domku i ostatnie dni – tak mi się wydawało – w Polsce. Czekała na mnie nowa ojczyzna, Australia.
Wtedy zaczęły mi się układać słowa do jednej z bardzo znanych melodii. Słowa pożegnania. Pisałam i płakałam. A gdy już osuszyłam oczy, postanowiłam tę piosenkę nagrać. Studio było takie sobie – nie to, co w wyobrażeniach – zaśpiewałam też tak sobie, ale to był trudny utwór, z popisami wokalnymi dla profesjonalnej piosenkarki, a nie dla amatorki z zupełnie nieszkolonym głosem i zapaleniem oskrzeli. Potem zwołałam ekipę i nagraliśmy teledysk. Teledysk miał być słoneczny, w letnich klimatach, a to były akurat te marcowe dni, gdy spadł pierwszy i ostatni tego roku śnieg.
Dziewczyny, jak ja zmarzłam, ganiając po lasach, łąkach i Liwcu w letnich sukieneczkach… OMG. Jest takie jedno ujęcie, gdy idę przez rozsłoneczniony las właśnie w letniej sukience i sandałkach. Nie widać i nie słychać, że pod stopami trzeszczy mi śnieg. 🙂
Dobra, był teledysk, wydawcy się podobał, mi mniej, zaczęły się problemy z prawami do piosenki. W końcu nie udało nam się ich zdobyć.
I co teraz?!
Ja jestem w Australii. Zdjęć nie da się powtórzyć. Mogę co najwyżej tutaj, w australijskim studiu nagrać inną piosenkę do tych samych słów, ale skąd ją wziąć?
Okazuje się, że są na świecie genialni kompozytorzy, tacy jak Maciej Mulawa, którzy potrafią napisać zupełnie inną melodię pod słowa śpiewane tak samo. Dało się dosłownie podłożyć obraz pod zupełnie nową piosenkę, a ja się w nowej melodii po prostu zakochałam.
Do tego stopnia, że zaczęłam się zastanawiać, czy na pewno ja mam ją śpiewać, czy nie powinna tego zrobić profesjonalistka. Wydawca jednak stwierdził, że jest to tak osobiste przesłanie, ta piosenka jest tak moja, iż nie wyobraża sobie, by śpiewał ją kto inny.
Może nie zaśpiewałam jej perfekcyjnie – z nieszkolonym głosem i znów jakimś zapaleniem, tym razem krtani, po podróży. Ledwo mówiłam, a co dopiero śpiewać, ale zrobiłam to, wkładając w słowa i melodię całe serce. Teledysków możecie obejrzeć milion, ale ten, od pisarki dla Czytelniczek jest jeden jedyny.
Ale to jeszcze nie koniec historii.
Okazało się, że nie mogę zostać w Australii, zostałam oszukana i okradziona przez licencjonowanego agenta wizowego. I oto, choć już zdążyłam pokochać ten kraj, już znalazłam piękne miejsce dla siebie i dziecka, z przepięknym widokiem na ocean, o czym zawsze marzyłam, muszę to miejsce opuścić. W ciągu miesiąca.
O ironio losu… Dwa miesiące wcześniej opuszczałam mój ukochany domek, by za dwa miesiące nie mieć do czego wracać…
Ostatnią, trzecią zwrotkę, pisałam właśnie tam, na tarasie mojego mieszkanka, patrząc na ocean. Pisałam i płakałam.
Potem wróciłam do Polski, nagrałam z MyWorks Studio nowy teledysk, już w rzeczywiście letniej aurze, i niedługo go zobaczycie i usłyszycie.
Ode mnie dla Was.

7 komentarzy
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Bez kategorii

Pierwsze (naprawdę wspaniałe) recenzje „Leśnej Polany”

Przez Administrator
napisane przez Administrator

Czytając Wasze wypowiedzi pod kolejnymi odcinkami tej powieści i pamiętając bój z Wydawcą o wycięcie najdrastyczniejszych fragmentów, naprawdę zaczęłam się obawiać, jak książka zostanie przyjęta już nie przez redaktorów i moich Przyjaciół, ale przez Was – Czytelniczki.
Pierwsze recenzje i… mogę odetchnąć z ulgą.
Razem ze mną przeszłyście i jeszcze przejdziecie przez piekło, ale było i będzie warto.
Bo prawda jest bezcenna.

Zapraszam na pierwsze recenzje:

Ejotka: http://czytelnicza-dusza.blogspot.com/2016/10/katarzyna-michalak-lesna-polana.html

Katarzyny Żarskiej: http://redaktor21.bloog.pl/id,356704062,title,Lesna-Polana-recenzja-przedpremierowa,index.html

Agnieszki Kaniuk: http://lubimyczytac.pl/ksiazka/312841/lesna-polana/opinia/34197906#opinia34197906

No i czekam na następne.

PS. Czy wiecie, że niektóre z Was już jutro będą mogły kupić moją „najmłodszą” na Targach Książki w Krakowie? A ja już jutro odbiorę ją z poczty? 🙂

7 komentarzy
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Nowsze Posty
Starsze Posty
@2019 - All Right Reserved. Realizacja - Pixelwork.pl - agencja interaktywna