Administrator

Kiedy to prosiłam, byście poleciły mi fajną książkę? Przed wyjazdem. Tylko dokąd był ten wyjazd? Pewnie wypoczynkowy. Teraz nigdzie nie wyjeżdżam, bo sorry, droga Kasiu, ale na nagrodę trzeba zasłużyć, lecz książkę polecić mi możecie, bo ostatnio pisać nie mogę, za to czytam.
Czego szukam? Czegoś… dobrego po prostu. Żeby można było w czytaną historię wsiąknąć i się zatracić. Żeby rozśmieszyła i wzruszyła. Poprzednio dzięki jednej z Was odkryłam „Sekretny język kwiatów” teraz mam ochotę na coś równie fajnego.
A wiecie, czym się odwdzięczę? Poleceniem Wam czegoś… no super po prostu! Jest to opowieść o owcach, które szukają mordercy swojego pasterza. Nie dość, że dobrze napisana i skonstruowana ta historia, to na dodatek oryginalna, urocza, śmieszna, ale parę razy się również wzruszyłam. Dodatkową rekomendacją niech będzie fakt, że od deski do deski, na jednym oddechu i równie zauroczony jak ja przeczytał tę książkę mój starszy syn, a zadowolić gust czytelniczy nastolatka to nie byle co!

Proszę o komentarzowanie….

Na gwałt to może nie, ale jednak. Mam problem z tytułem „Pandy-psa i całej reszty. Opowieści o zwierzętach”, którą to książkę przygotowuję dla Wydawnictwa Literackiego. Jest za długi. Nie każda z Was czytała Poczekajkę, nie musi więc kojarzyć Pandy-psa i w ogóle. Najważniejsze jest to w ogóle.
Do tej pory nie miałam problemu z tytułami – rodziły się w mojej głowie razem z fabułą i okładką, a tu taki klops.
Książka będzie zbiorem opowiadań o moich zwierzakach domowych, o dzikich mieszkańcach Poziomki, o pacjentach tych „konwencjonalnych” i zoologicznych. Na pewno będzie w niej dużo miłości do moich czworonożnych i skrzydlatych przyjaciół, dużo śmiechu i trochę łez.
Proszę o pomoc.
Może któraś z Was wpadnie na fajny pomysł.

Na zdjęciu Klotilda nasza kochana z Pepsi-psem. 🙂

Wiecie, co zauważyłam? Życie jest jednym wielkim czekaniem. Kurczę, nie potrafimy żyć tu i teraz, cieszyć się tym, co mamy. Zamiast tego każdy dzień jest oczekiwaniem na coś. Na wiosnę, na zimę, na wypłatę, na zwrot podatków, na klucze do nowego mieszkania, na paczkę z książkami, na dziecko, na ślub, na rozwód…
Nawet ja, mieszkając sobie spokojnie w WYCZEKANYM domku, wykonując zawód najmniej stresujący na świecie (przynajmniej tak się to ogółowi wydaje) zamiast się cieszyć tym, co mam, czekam… Na ukończenie nowej powieści, na jej wydanie, potem na wejście na Topki… I to nie jest oczekiwanie z piosnką na ustach, w przerwach między pisaniem kolejnej, wychowywaniem synka, a pieleniem ogródka. Nie. Ja naprawdę się stresuję i nie śpię po nocach! Nadchodzi dzień premiery. Książka jest pięknie wydana. Okej. Wchodzi na listy przebojów. Jest dobrze. Piszecie do mnie dobre maile, dzielicie się wrażeniami. Jest bardzo dobrze. A ja? Ja już się boję, czy następna dorówna tej właśnie, wczoraj wydanej!
No luuudzie kochani…
Obecnie, oprócz czekania aż ukończę książkę na maj i następną na czerwiec, czekam: na wiosnę, na koniec remontu, na sierpień (Adela), na nowe okładki, na mail od nowego wydawcy, na sobotę (eskapada do Warszawy i buszowanie po empiku), na przyszły wtorek (węgiel), na… Wmiękłam od tego czekania. Chciałabym zwinąć się pod kołdrą w kłębek i wyjść, gdy już będzie jutro, wiosna, wtorek, sierpień i tak dalej.

Słuchajcie, laski, na co Wy czekacie?
I jak sobie radzicie z tym czekaniem?
Czy jest wśród Was choć jedna dusza, która żyje chwilą i nie czeka na nic???

Od dawna nosiłam się z myślą przełamania tradycji: urocza bohaterka, którą można polubić od pierwszego czytania, lekka treść z głębszym „spodem”, dobre zakończenie. Nie mam wpływu na to co piszę i jak piszę – serio! – bo już dawno stworzyłabym coś innego i gdy prawie się poddałam… zaczęła snuć się opowieść zupełnie inna…

Oto jej początek.
Z dalszym ciągiem zapoznacie się w maju, najdalej w czerwcu br.

Ciekawy temat zadała Czytelniczka Bujaczek – otóż ma przed sobą lekturę „Zmyślonej” (coś rzadko wspominam o tej książce, nie wiem dlaczego), poradziłam jej więc, by miała pod ręką pudełko chusteczek.
Wiem, że lubicie śmiać się i płakać – na zmianę – przy czytaniu książek (bądź co bądź same się na ten temat wypowiedziałyście w którejś ankiecie), wiem, że moje książki i śmiech, i łzy Wam zapewniają, ale teraz pytanie: która z nich jest według Was najbardziej emocjonująca?
Ja najbardziej spłakałam się nad „Zmyśloną” (rozmowa Patryk-Łukasz), „Grą o Ferrin” (zakończenie) i „Sklepikiem z Niespodzianką. Adelą” (tej ostatniej jeszcze w łapkach nie miałyście, ale niedługo wrzucę jakiś fragmencik, tak ku pokrzepieniu serc). Wiem, że to dziwne, jak autorka płacze nad własną książką, ale ja zawsze bardzo się utożsamiam z moimi bohaterami i przeżywam ich przygody jak swoje własne. Najbardziej ubawiłam się pisząc „Poczekajkę”. Zaraz potem „Lato w Jagódce” (ten książę ze zdechłym ptakiem…).
A Wy, moje Kochane?
Nad jakimi książkami innych autorów śmiałyście się do łez, a czytając które zużyłyście paczkę chusteczek?

PS. Ten artykuł okraszam okładką „Zmyślonej” w starym dobrym zielonym wydaniu. Właściwie co wydawca chce od tych okładek…?!

Wydawca przysłał propozycje nowych okładek do serii poczekajkowej.
Proszę o Wasze opinie.

Od Rosji. Bo od czegoś trzeba zacząć. Jakiś czas temu przyszło mi do głowy, żeby zrobić tłumaczenie jednej z moich książek na jęz. rosyjski (nie całej, bo na całą mnie nie stać, ale sporego fragmentu) wydrukować miniksiążeczki i – tak jak zrobiłam z moją pierworodną, Poczekajką – rozesłać je po rosyjskich wydawcach. Dlaczego nie na jęz. angielski? – pytali przyjaciele i rodzina – Bo jestem realistką. Ameryki Poziomką nie podbiję, ale Rosję? Czemu nie. Jak już coś postanowię, po prostu zaczynam działać. Znalazłam dobrą tłumaczkę i… oto po kilku miesiącach przygotowań „God w Romaszkie” (czyli „Rok w Rumianku”, bo poziomka kiepsko po rosyjsku brzmi) w przyszłym tygodniu powędruje za granicę. Pod pseudonimem Kate Woods, z przyczyn niektórym z Was znanych (ale mnie to cieszy :D). Mam nadzieję, że będziecie za „Rumianka” trzymać kciuki!

 I jeszcze dla Was niespodzianka: do rozlosowania będzie pięć wyjątkowych oraz unikalnych miniksiążeczek „Roku w Rumianku” 🙂 oczywiście z dedykacją. Co trzeba zrobić, by książeczkę zdobyć? W jednym zdaniu napisać, dlaczego lubicie moje książki. Ot co. Na zachętę zdjęcie okładki. 🙂

I fragment tłumaczenia:

„ГОД В РОМАШКЕ”

Sprostowanie tytułu: samo się nie pisze.
Obiecałam, że powiem wszystko o mojej tajemniczej pracy w łochowskim Pałacu oraz o „Zabajce”. Wszystko to też za dużo powiedziane, bo musiałabym streścić książkę i przenieść pałac na stronę blogową, ale…
Wiecie, że mam wiecznie trwający remont i chwilami już nie mogę. Nie przeszkadza mi łomot oraz piłowanie kafelków (nie no, w ogóle!), ale ten ostry drobny pył doprowadza mnie do szału. O pisaniu książek (na które mam przecież terminy – jeden się przesunie, przesunie się reszta, a Wy nie dostaniecie oczekiwanych premier w obiecanym dniu, tygodniu, miesiącu) mogłam zapomnieć. Ale że ja się tak łatwo nie poddaję (w ogóle się nie poddaję) zaczęłam szukać miłego miejsca, gdzie mogłabym siąść i snuć swoje opowieści. Napisałam więc maila do Pałacu w Łochowie (bo jak sięgać to na najwyższą półkę) i… następnego dnia dostałam przemiłą odpowiedź: mogę się „wprowadzać”, apartament do wyboru.

Prawdę mówiąc liczyłam co najwyżej na kącik w kuchni, czy kotłowni, natomiast dostałam… do wyboru, do koloru (i to dosłownie, bo apartamenty różnią się wystrojem wnętrza). Ten który sobie wybrałam (a trudno było podjąć decyzję, bo wszystkie były piękne, a niektóre oszałamiające) mieści się na poddaszu, ma piękne okienka, a jedno tuż nad biurkiem. Składa się z saloniku, sypialni i wytwornej łazienki. Codziennie jadę więc do Pałacu, potem do „mojego” pokoju, a tam już czeka herbata i domowe ciasta, bo jestem rozpieszczana. I jak tu nie wierzyć w ludzką dobroć? Owszem, płacę pewną kwotę za użyczenie tego pokoju, ale w porównaniu z ceną noclegu w tymże jest to kwota symboliczna.
Pisze mi się świetnie. Po prostu siadał za biurkiem i… opowieść sam się snuje, tylko ją na kartki wirtualne przenosić. Gdy się zmęczę, idę przewietrzyć mózg do parku, czy nad stawy, albo łażę po pałacu, podziwiając salę balową… Jeszcze jedno, co mnie zdumiewa: bardzo mili, uśmiechnięci ludzie z zespołu pałacowego. Kurczę, ci z Fuerteventury powinni się od nich uczyć, co znaczy gościnność i dbałość o renomę.

Jeśli chodzi o „Zabajkę” – rzeczywiście, któraś z Was zgadła. Czasem jeżdżę palcem po samochodowej mapie Polski i trafiam na miejscowości wprost stworzone do napisania o nich książki. Zabajka spodobała mi się od razu, ale odłożyłam ją do odpowiedniej szufladki w pamięci. Gdy jednak Wydawca zapytał, czy mam pomysł na nową powieść, od razu przyszła mi do głowy ta wieś wraz z zarysem fabuły. Oto ona: pewnego dnia w Zabajce, maleńkiej wiosce zagubionej wśród lasów pogórza zjawia się nieznajoma dziewczyna. Nikt nie wie skąd, nikt nie wie w jakim celu. Ot, jednego dnia jej nie było, następnego wychodzi rankiem na schodki opuszczonej chaty i przeciąga się rozkosznie. Co najdziwniejsze ona sama nie wie skąd tu trafiła i po co. I ja też tego jeszcze nie wiem. Ale się dowiem. Wy też się dowiecie latem 2013r. Okej?

Ta ankieta obok, w której domagacie się jednego artykułu dziennie, i to bardziej stanowczo, niż na przykład nowych ankiet, motywuje mnie do pracy nad sobą i nad blogiem. Oto nowy artykuł, trochę poważniejszy, niż dotychczasowe.
Powiedzcie mi, Kochane, dlaczego człowiek sam sobie jest największym wrogiem? Chyba nikt mnie tak swego czasu nie dołował, niż ja sama. Nic mi się w sobie nie podobało: ani oczy, ani włosy, ani usta, ani nos, ani nogi, ani piersi (po prawdzie to piersi nie miałam, więc co mi się miało niby podobać?), dosłownie nic. A, kurde, nieco daleko mi do Quasimodo!
Nie lubiłam siebie za charakter (choć powinnam docenić, że w ogóle jakiś mam), nie lubiłam za porażki, nie ceniłam zwycięstw, zawsze byłam nie taka, jak powinnam być.
Też tak macie, czy miałyście?

Pewnego dnia – opisuję to w „Sekretniku” – dostałam na warsztatach psychologicznych, czy innej terapii, zadanie: stanąć przed lustrem i powiedzieć, co mi się w sobie podoba. Luuuudzie… to było najgorsze pięć minut w moim życiu. Zwijałam się przed tym lustrem, gotowa prać swoje odbicie po twarzy. Bogu duch winne odbicie, jeśli ktoś mnie spyta. I gdy już się pozwijałam… wkurzyłam się na siebie.
Wróciłam do domu, usiadłam sama ze sobą przed lustrem i pogadałyśmy tak od serca. Że wcale nie jesteśmy takie złe, że bywamy – jeśli nam się chce – całkiem niebrzydkie, że przecież mamy cudownego synka, że jesteśmy dobrymi lekarzami, które kochają swoich pacjentów, że piszemy powieści, co z tego, że do szuflady, że niedługo – kiedyś, ale na pewno! – będziemy mieć własny domek, najwłaśniejszy i że ogólnie rzecz biorąc, jesteśmy okej. Ja i moje odbicie (nie to, że zaczęłam na „wy” do siebie mówić).
Od tamtej pory zaczęłam traktować siebie jak przyjaciółkę, nie jak wroga. Polubiłam się (trochę), zaczęłam się do siebie uśmiechać i powtarzać tej po drugiej stronie lustra: Jesteś, Kasiu, okej.

I ja Was proszę i zaklinam: polubcie się. Nie na fejzboku, ale tu, w realnym życiu. Stańcie się swoimi przyjaciółkami i zamiast się krytykować i dołować, chwalcie, dopieszczajcie dobrym słowem. Życie jest pełnie zawistników i nienawistników, którzy chętnie Was zglebią, obsmarują na forum, dobiją „dobrym słowem”, gdy i tak jesteście w dołku, ukradną Wam dobry humor, zostawiając w zamian poczucie winy, czy depresję.
Dlaczego dla przyjaciół jesteśmy łagodniejsi, niż dla siebie? Ja swojej przyjaciółce nigdy nie powiedziałabym tak okrutnych słów, jakie wyrzucałam sobie! Nigdy bym jej tak nie raniła! Dlaczego robiłam to własnej osobie?

Owszem, mam niejeden grzeszek na sumieniu, nie jestem Matką Teresą, ale… nie jestem też złym człowiekiem. Nikogo nie zabiłam, nad nikim się nie znęcałam, nie ranię celowo, z czystego sadyzmu, staram się postępować według Dziesięciu Przykazań nie dlatego, że jestem katoliczką, a dlatego, że się z nimi zgadzam. Pragnę żyć pięknie, odważnie i honorowo. I ta po drugiej stronie ma mi w tym pomóc, a nie przeszkadzać. To właśnie zrozumiałam pewnego dnia. I – choć sporo pracy nad sobą mnie to kosztowało – polubiłam siebie.

I Was zaklinam: zróbcie to samo! Zostańcie swoimi przyjaciółkami! Mówcie sobie dobre słowa na powitanie i na dobranoc. Nagradzajcie się za sukcesy, wybaczajcie porażki, miejcie dla siebie trochę litości, spełniajcie również swoje marzenia. Ja nagradzam siebie za każdą napisaną książkę, za wejście na „listy przebojów”, za trudne, ale udane spotkanie z wydawcą – dobry jest każdy pretekst, by być dla siebie dobrą. Niech to będzie bilet do kina (kiedy ostatnio byłam? a tak lubię…), czy buszowanie empiku, albo ładna nowa pościel – wszystko jedno, byle sprawiło przyjemność. Pamiętajcie, że szczęśliwa matka, to szczęśliwe dziecko/mąż/teściowa. Bądźcie zdrowymi egoistkami: dajcie sobie prawo do odpoczynku, do łez – nie gardźcie sobą za chwile słabości, pozwólcie sobie na samotność, gdy jest Wam potrzebna. Mówcie głośno i wyraźnie, gdy coś się Wam nie podoba, ale… w tym wszystkim nie rańcie innych. Bo nie zbuduje się szczęścia na czyjejś krzywdzie.

Więc: kochaj i rób co chcesz, ale nie za cenę czyichś łez.

Howgh!