Administrator

… i to nie ostatnia. 🙂
To było chyba przy premierze „Ogrodu Kamili” – razem z Czytelniczkami wymarzyłam sobie pościel książkową, taką jak prawdziwa powieść, z okładką z jednej strony i tekstem z drugiej. Wtedy się nie udało, ale nie poddałam się i dotąd prosiłam Wydawcę, aż w końcu… na te święta… dla mnie i dla Was… Pościel Sekretnikowa! W bardzo limitowanej ilości (10 szt dla Was, jedna dla mnie), w sklepie internetowym, ale jeszcze nie wiem gdzie (jak będę wiedziała, podam link), a na razie tutaj, na stronie, zwizualizowana. Dopilnowałam nawet, by był numer strony tam, gdzie jest tekst! 😀

Piękna, prawda? 🙂
I super na prezent pod choinkę. 🙂
Sama zakupię kilka komplecików dla mojej rodzinki i przyjaciół. 🙂

Kurczę, dlaczego nie mogę wejść jak człowiek na mojego własnego bloga, tylko muszę jakoś tak od tyłu się włamywać, przez panel google? Wie ktoś może? /Kosternacja/

Poskarżyłam się i wracam do tematu dzisiejszego wpisu.
Dziewczyny, ponieważ pytacie, pytacie i pytacie, to dziś odpowiadam, jaki jest WSTĘPNY plan na przyszły rok. Dlaczego podkreślam słowo WSTĘPNY? Bo nie jestem robotnikiem na taśmie produkcyjnej, tylko twórcą i mogę sobie coś planować, a mój umysł, psychika, czy organizm mogą powiedzieć NIE. I z planu nici.
Nie do końca nici, bo daty premier się jedynie przesuwają, ale co poniektóre mają o to pretensje.

Przy okazji błagam i zaklinam: kupujcie „najmłodsze” przedpremierowo dopiero wtedy, kiedy tutaj, na tej stronie znajdziecie zapowiedź SPRZEDAŻY PRZEDPREMIEROWEJ. Wydawcy, czy może księgarnie internetowe mają dziwny zwyczaj sprzedawania książek jeszcze nienapisanych, a mi się potem za to obrywa.

Okej, wyjaśniłam co trzeba, wracam do planu.
A zapowiada się on bardzo ciekawie…

Na dobry początek roku będzie wyczekiwane przez Was „Spełnienia marzeń”. Chyba w ogóle przestanę pisać, jeśli nie uda mi się na czas oddać tej książki. Wiem, Kasiu, jest trudna, wiem, pewne tematy cię blokują, ale zbierz się w sobie i dokończ tę powieść! Ona leży na pulpicie i czeka!
(To sobie ze sobą pogadałam…)

Niedługo po „Spełnieniu marzeń” spełnią się marzenia sporej grupy Czytelniczek: „Zemsta” jest drugim tomem – o który mnie molestowałyście (bez skojarzeń!) – Waszego ulubionego „Mistrza”. Już teraz powiem, że będzie się działo. I nie, żadna z Was nie zgadła, kto ginie, komu udaje się przeżyć i kto, na kim i za co będzie się mścił. 😀

Po „Zemście”………. wyczekiwane od ładnych paru lat „Miasto Walecznych” tom I, a niedługo po nim tom II. Wreszcie nadszedł jego czas…

Może jeszcze dam radę podrzucić Wam pod choinkę 2016 „Niebieskie migdały” i na tym przyszły rok skończymy.
Ile będzie tych premier? Pięć? A pomyśleć, że miałam przystopować z pisaniem…..

„Amelia” debiutuje dziś w księgarniach całego kraju, „Sekretniczek” pojawia się po raz drugi w nowej oprawie, bardzo pięknej, przygotowanej z myślą o świątecznych prezentach. 🙂
I tak jak pisałam na fanpejdżu: po raz dwudziesty dziewiąty wypuszczam w świat „najmłodszą” i powinno mi to spowszednieć, tymczasem cieszę się nie mniej, niż za pierwszym razem.
A moje wierne Czytelniczki cieszą się wraz ze mną.
I to jest cudowne w mojej pracy: radość za każdym razem taka sama! :)))
Która z Was ma już swoją „Amelkę” albo nowy „Sekretnik”?
Wasza uszczęśliwiona Kejt

Czyli w jakiej kolejności należy je czytać (bo nadal o to pytacie…)

Seria poczekajkowa
Poczekajka
Zachcianek
Zmyślona
obecnie w sprzedaży jest trzecie wydanie tych książek w nowej szacie.

Seria owocowa:
Rok w Poziomce ma kontynuację – Powrót do Poziomki
Lato w Jagódce jest zupełnie oddzielną opowieścią
Trylogię jabłoniową najlepiej czytać: Wiśniowy Dworek, W imię miłości i
na końcu Dla Ciebie wszystko. Można też zacząć od W imię miłości,
poprzez Wiśniowy Dworek i zakończyć na Dla Ciebie wszystko. Wtedy całość
ma logiczny sens.

Seria z czarnym kotem to zupełnie oddzielne opowieści: Nadzieję i Bezdomną, a już wkrótce Nie oddam dzieci nie trzeba czytać po kolei.

Książki kucharskie: 
Przepis na szczęście – oprócz przepisów kulinarnych zawiera opowiadania, które są kontynuacją Nadziei,
Powrotu do Poziomki, Wiśniowego Dworku i Sklepiku z Niespodzianką.
Kawiarenka pod Różą – przepisy na słodkości i opowiadania, które rozwinęłam w osobną powieść pt. Amelia

Ferrin to Ferrin, ma pięć tomów i należy, trzeba, warto, nie
można nie!, czytać je od pierwszego do ostatniego: Gra o Ferrin, Powrót
do Ferrinu, Serce Ferrinu, Wojna o Ferrin i oczekiwana na dniach Pani
Ferrinu. Taka jest całość i kolejność. 

Seria z tulipanem to dwie zupełnie różne opowieści (choć obie
mają w opisie „erotyk”) Mistrz to thriller erotyczny, a Czarny książę to
kryminał, też erotyczny. Można je czytać osobno i nie po kolei.

Za to na pewno po kolei trzeba czytać serię z kokardką. Zupełnie
bez sensu jest zaczynać opowieść o dziewczynach z Pogodnej od drugiego
czy trzeciego tomu. Tak więc jeśli Sklepik z Niespodzianką to Bogusia,
Adela a na końcu Lidka. Okej?

Trylogia kwiatowa, którą też (błagam, zaklinam i proszę)
trzeba czytać zaczynając od Ogrodu Kamili przez Zacisze Gosi, na
Przystani Julii kończąc.

Dwie osobne książki, jeszcze nie połączone w serie to:
Amelia
Sekretnik – poradnik jak spełniać marzenia

To będzie historia, która smutno się zaczyna, a dobrze kończy. Niemal jak wszystkie historie, które Wam opowiadam. Otóż gdy wychodziłam za mąż – a było to na studiach – nie miałam pieniędzy na suknię ślubną. Kupiłam najtańszą, jaką mieli w salonie, po czym okazało się, że sprzedano mi ją jako nową, a była używana…
Przykre.
Sesji ślubnej też nie miałam – nie pamiętam już dlaczego. Pewnie nie stać nas było na profesjonalnego fotografa. Dopiero rok później mój kumpel pstryknął mi parę fotek w tej (taniej i używanej) sukni…
Przez resztę życia marzyłam, żeby było inaczej, ale przeszłości nie da się zmienić. Można ją jednak… odczarować. 🙂
Pewnego dnia – tłumacząc sobie, że robię to dla dobra powieści („Niebieskich migdałów” tak nota bene), bo przecież każdy kaprys, czy sprawianie sobie przyjemności musimy jakoś usprawiedliwić – weszłam do salonu sukien ślubnych, opowiedziałam pani ekspedientce moją historię i… zaczęłam przymierzać… To było piękne… Tak, jak powinno być naście lat temu.
 Potem powstał pomysł „panny młodej po czterdziestce” dla pewnego magazynu mody ślubnej. Nie wiem, czy coś z tego wypali, ale chciałabym zaprezentować Wam kilka fotek z tej sesji. Wahałam się, bo widać niestety po mnie upływ czasu, na dwudziestkę, trzydziestkę, ani nawet czterdziestkę już nie wyglądam, ale… To kolejny dowód, że marzenia trzeba spełniać. Zawsze. Nawet, jeśli miałaś je naście lat temu, myślałaś, że szansa minęła bezpowrotnie i trzeba dać sobie z nimi spokój.
Dziewczyny, ile ja miałam radości, przymierzając te suknie… Potem poddając się rękom wizażystki (na którą nie mogłam sobie w dniu mojego ślubu pozwolić) i fryzjerki… A na końcu jadąc z niezrównaną Klaudią Rataj w plener na wymarzoną sesję…
Było pięknie, było magicznie, zdjęcia pozostały na pamiątkę. I tę właśnie pamiątkę dzisiaj Wam prezentuję (zdjęcia 1-2 nietknięte fotoszopem, przy 3,4,5 Klaudia majstrowała :).
Myślę, że będziecie zaskoczone. Niektóre z Was mogą być nawet zniesmaczone, że baba pod pięćdziesiątkę bawi się w sesje ślubne, ale pamiętacie motto wielu moich książek: spełniaj marzenia, rób, co chcesz, byle nie krzywdzić tym innych.
Czyli co, głęboki wdech i oglądacie?
Endżoj!
PS. Imaginujcie sobie, że zaproszono mnie na casting do „Salonu sukien ślubnych. Polska” (TLC), ale… na to już nie wystarczyło mi śmiałości… :)))

Całkiem niedawno spekulowałyście nt. dalszego ciągu „Mistrza” i tego, kto w drugim tomie na kim i za co będzie się mścił. Żadna z Was nie zgadła, i bardzo się z tego cieszę!, bo to znaczy, że nadal potrafię Was zaskoczyć. Prosiłyście mnie też o maleńką zajawkę „Zemsty”, a ze mną jak z dzieckiem: prosisz – masz 😀
Oto prolog drugiego tomu. Ciekawa jestem, czy po jego przeczytaniu będziecie już miały jakieś wyobrażenia co do treści, czy namieszałam Wam w głowach jeszcze bardziej… 😀 I czy podoba Wam się ten skromny kawałeczek… Jesteście ciekawe dalszego ciągu?
Zapraszam do lektury…

c.d.n (w przyszłym roku 😉

 Dziewczęta, wiecie jak trudno jest zdobyć moje książki z autografem – nie można ich kupić, na spotkaniach autorskich nie bywam – ale oto zdarza się rzadka okazja: Hospicjum dla dzieci otrzymało ode mnie kilkanaście książek i wystawiło je na aukcji.
Bardzo Was proszę o szczodrość, bo Wasze pieniądze w całości zostaną przeznaczone dla dzieciaczków. A Wy możecie sobie albo komuś bliskiemu sprawić piękny prezent pod choinkę. 🙂

Link do aukcji: http://allegro.pl/listing/user/listing.php?us_id=5269314&id=7
I do aukcji na facebooku: https://www.facebook.com/aukcjedladziecizhospicjum

W imieniu dzieci z Hospicjum DZIĘKUJĘ! :* :*

 W którymś komentarzu któraś z Czytelniczek napisała, że po tylu książkach przyzwyczaiłam się pewnie i do krytyki, i do miejsca na podium.
Otóż nie. I podejrzewam, że nigdy krytyka nie będzie mi obojętna, a pierwsze miejsce nie przestanie mnie cieszyć. Jeśli chodzi o tę pierwszą – zawsze byłam bardzo wrażliwym dzieckiem, potem dziewczyną, w końcu kobietą. Mało pochwał, dużo krytyki. Dlatego do dziś każde złe słowo bardzo boli, a dobrym nie dowierzam.
Dzisiaj, gdy zobaczyłam „Amelkę” na pierwszym miejscu w lit. obyczajowej, aż podskoczyłam z radości, a przecież – Kasiuuuu! – to twoja dwudziesta któraś książka na pierwszym miejscu w lit. obyczajowej, a i kilka razy na szczycie Top Topek również byłaś!
Nie dziwcie się więc, kochane, że nadal sprawiacie mi taką radość – bo to przecież dzięki Wam moje książki wędrują tak wysoko – i nadal każdy sukces mnie cieszy. Tak, tak, mimo 29 książki, którą właśnie wypuściłam w świat.
I mam nadzieję, że ta radość będzie mi towarzyszyła do ostatniej książki…
🙂

PS. I tak oto Amelia spełniła i moje marzenie. :)))

To będzie wpis trochę z przymrużeniem oka, nie traktujcie go śmiertelnie poważnie, chociaż wszystko, co napiszę, będzie prawdą.
Ale najpierw fantastyczna nowina: w ciągu dwóch dni „Amelia” wspięła się „znikąd” na drugie miejsce w obyczajówkach empik.com. Pierwszego pewnie nie zajmie, ma mocną konkurencję, ale z drugiego też się cieszę. 🙂

A teraz już Top 10 najbardziej inspirujących (dla mnie) rzeczy na świecie:

1. Koleje Mazowieckie – wpływają bardzo dobrze na moją twórczość. Wiele powieści – z tych 30 już napisanych i kilkunastu, które są w planach – miało swój początek w pociągu Kolei Mazowieckich. Monotonna jazda, gdy nigdzie się nie spieszę, bo pociągu przecież nie popchnę, i pozostaje mi bujanie w obłokach (o dziwo, rzadko czytam w pociągu, wolę się gapić przez okno) naprawdę sprzyja twórczości. Bardzo dużo pomysłów przychodzi mi do głowy podczas długiego, niespiesznego spaceru. Najlepiej bez telefonu. Idę… idę… idę… pozwalam myślom płynąć zupełnie swobodnie i… no tak, zawsze muszę mieć przy sobie telefon, żeby zapisywać na nim te pomysły (i wysyłać je do siebie samej sms-em, szaleństwo :).

2. Wydawcy – tak, oni też potrafią wyzwolić we mnie gejzer pomysłów. „Nie napisałabyś, Kasiu, erotyku?” „Nie” Zaraz, zaraz, dlaczego właściwie „nie”? Ja czegoś nie potrafię napisać?! I tak oto powstał „Mistrz”.

3. Okładki – to znaczy przyszłe okładki. Parę razy zdarzyło się, że Wydawca przysłał jakieś zdjęcie, które nie pasowało do danej książki, ale… ale tak było z „Amelią”: Filia dobierała zdjęcie do „Kawiarenki pod Różą” i przysłała mi zdjęcie czarnookiej, czarnowłosej dziewczyny, a mi od razu wysnuła się w wyobraźni opowieść o tej dziewczynie. Mówię więc: „Do Kawiarenki nie pasuje, ale kupujcie tę fotkę i trzymajcie, bo napiszę do niej powieść”. Tak powstała „Amelia” 🙂

4. Sny – to kiedyś była dla mnie kopalnia pomysłów, bo świetne miałam te sny, przygodowe, kolorowe, pasjonujące. Niestety, od kiedy mam małe dziecko, nie wysypiam się „do końca”, ciągle synek budzi mnie, nim się sennie rozkręcę i to źródło inspiracji nie jest już tak wydajne, jak kiedyś. Ale dziecko dorasta, kiedyś przestanie mnie budzić akurat w trakcie fajnego snu, prawda? Muszę w to wierzyć…

5. Inne powieści – tak, tak, ponoć od czasów Biblii wszystko już zostało napisane, czy opowiedziane, mi jednak nie chodzi o zżynanie pomysłów, choć niechcący może się to zdarzyć, bo człowiek nie czytał wszystkich książek, jakie napisano (Sklepik z Niespodzianką jest ponoć podobna do fabuły jakiegoś serialu, nie zaprzeczam ani nie potwierdzam: serialu nie oglądałam, nawet tytułu nie przytoczę…) ale o inspirację „odwrotną”. Ktoś coś napisze, a ja myślę: a gdyby tak stało się zupełnie na odwrót? I zaczynam snuć swoją historię…

6. Miejsca – gdy poszukiwałam mojego miejsca na Ziemi, zjeździłam naprawdę pół Polski. Byłam w wielu pięknych (i okropnych, dla równowagi) miejscach, które czasem przywołuję, jako inspirację pisarską. Cypr i „Mistrz”… „Wiśniowy Dworek” i Wiśniowy Dworek – rzeczywiste miejsce gdzieś pod litewską granicą, niesamowicie magiczne… pałacyk w pewnej miejscowości i Jagódka z „Lata w Jagódce”… Właściwie każde miejsce, które opisałam w moich książkach, ma swój pierwowzór w rzeczywistości. Fajnie, no nie? 🙂

7. Ludzie – o, ludzie to kopalnia inspiracji. Jedno słowo, jedno spojrzenie na człowieka, może mnie pobudzić do wysnucia o nim opowieści. Tak powstała „Bezdomna” – inspiracją do tej historii, pierwotną, jeszcze przed spotkaniem właściwej Bezdomnej, był młody chłopak, chudy i zaniedbany, który tuż przy mnie sięgnął do śmietnika i zaczął w nim szukać jedzenia. Wstrząsające. Musiałam o nim kiedyś napisać.

8. Wiadomości – tydzień bez telewizji i internetu… tydzień bez wiadomości z kraju i ze świata… to moje marzenie. Ale w pracy pisarza wiadomości są nieocenione. To fakt, że życie pisze najdziwniejsze scenariusze i jeśli ktoś nie ma natchnienia i nie wie, o czym napisać następną książkę, a terminy gonią, wystarczy, że przestudiuje uważnie gazetę, jedną, drugą, trzecią i na pewno znajdzie coś, co go oszołomi, zadziwi, zaszokuje. Teraz nic, tylko obudować to własną historią i spisać. Ja podążam raczej odwrotną drogą – wymyślam coś, a potem szukam wiadomości na ten temat, by zagłębić się w daną sytuację, ale kiedyś na pewno ten sposób pobudzania wyobraźni mi się przyda.

9. Czysta kartka papieru (obecnie: pusty plik i migający kursor) – ponoć działa na wielu pisarzy deprymująco, przypominając szyderczo „Nie wiesz, co napisać!”. Ja, gdy otwieram nowy dokument i nie muszę pisać na dany temat, wpadam w radosny, twórczy zapał. Uwielbiam zapisywać pomysły książkowe, ot tak, bez konieczności napisania tych książek. Mam takich zaczętych pomysłów… zaczekajcie, zerknę na moją listę „Książki do napisania”… siedemnaście. O, mam jeszcze drugą listę „Następne książki”, tu też jest kilka tytułów i pierwszych rozdziałów. Dwa ostatnie to „Stand by me” (inspirowane piosenką o tym tytule) oraz coś… hmm… TWTS. Taki ma skrót. Kurczę, co to niby jest?! I od czego ten skrót?! 😉

10. Ostatnim źródłem inspiracji, a może pierwszym i najważniejszym, jestem ja sama. Moje przeżycia, wspomnienia, emocje, radości i smutki. Moje lęki, z którymi próbuję uporać się, „przerabiając je” w powieściach. Tak właśnie powstało „Nie oddam dzieci!”, z mojego lęku przed pewnym „zakrętem śmierci”… Po raz kolejny wróciłam też w „Amelii” do pewnego miejsca i pewnej sytuacji, której nie potrafię „przepracować”. Te z Was, które znają wszystkie moje książki, domyślą się, co to za miejsce. Może „Amelia” mi trochę pomogła, tak jak (trochę) pomogły mi „Dzieciaczki” z tym zakrętem… A może jeszcze nie raz w następnych książkach będę tam wracała? Któż to wie. Piszę to, co mi w duszy gra. I cieszę się, że to się Wam, moim Czytelniczkom, podoba.

Teraz już wiecie, skąd czerpię pomysły do moich książek? 🙂

Aha! Zapomniałabym o 11! Muzyka. Ona też działa na moją wyobraźnię niesamowicie inspirująco. Każda niemal opowieść jest pisana z muzyką „w tle”, każda książka kojarzy mi się z innym utworem. Ciekawe, czy zgadniecie, z jaką piosenką związana jest „Poczekajka”… 😉

… na liście bestsellerów empiku w lit. obyczajowej.
Cieszę się. 🙂

Bardzo jestem ciekawa, jak sobie wyobrażacie dalszy ciąg historii, zarysowanej w „Kawiarence pod Różą”. Czy domyślacie się, kim może być tajemniczy T.? Kim jest Melania? W jaki sposób Amelia została Amelią?
Ja już znam rozwiązanie tej zagadki. Mam nadzieję, że będziecie ukontentowane. Fajnie mi się pisało tę opowieść… 🙂