Fragment MARZYCIELKI

Przez Administrator
4 komentarze

Fragment książki

To był jeden z tych długich, niekończących się wieczorów, gdy człowiek snuje się po domu nie bardzo wiedząc, co ze sobą zrobić. „Nosi cię”, mówiła babcia Stenia i tego dnia Ewę rzeczywiście nosiło. Nie to, żeby się nudziła – akurat we własnym towarzystwie nigdy się nie nudziła – miała książki do czytania, miała książki do pisania, dom do wysprzątania, okna do umycia, chociaż i tak wszystko lśniło czystością. Od biedy mogła włączyć telewizor albo po raz drugi zacząć maraton z „Lost”, ale… dziwne… nie mogła się na niczym skupić. Zupełnie jakby coś z przeszłości – a może z przyszłości? – domagało się jej uwagi. Wyszła na ganek, zapatrzyła się w nocne niebo, wsłuchała w ciszę, która nie do końca była taka cicha.

– Nie wiem, o co ci chodzi – mruknęła do siebie. I pożałowała, że nie ma przy niej żadnej żywej istoty, do której mogłaby gadać. Psiaka, kota, choćby żółwia, na miłość boską! Musi przygarnąć jakieś zwierzę, bo rozmowa samej ze sobą zaczynała jej wchodzić w krew.

Wróciła do domu. Zamknęła drzwi, przekręciła klucz w zamku. I co teraz? Usiadła na kanapie, podwinęła kolana i sięgnęła po kolorowe czasopismo, ale ciepłe światło i cisza nie wpłynęły na nią kojąco. Nadal czuła w duszy napięcie, jakby na coś czekała.

Pukanie do drzwi sprawiło, że aż podskoczyła. Mimo, że było ciche, niemal niesłyszalne, dla niej rozbrzmiało jak strzał z pistoletu. W pierwszym odruchu rzuciła się, żeby otworzyć, ale w następnym… Brama była zamknięta. Furtka też. Płot wysoki. Żaden z sąsiadów nie śmiałby nachodzić jej po nocy. Więc? Kto i jakim cudem stał na progu jej domu i pukał do drzwi? Nieco głośniej niż przed chwilą, tak na marginesie. Zawróciła do kuchni, odsunęła szufladę szafki i ujęła rękojeść noża, długiego i cienkiego, w sam raz do filetowania nieproszonych gości. Na palcach ruszyła z powrotem do drzwi. Pukanie rozległo się ponownie. Mocne, natarczywe. Ten ktoś wiedział, że ona jest w domu. Prawdopodobnie wiedział też, że jest sama. Powinna udawać, że dom stoi pusty, czy…?

– Kto tam? – zapytała ostro.

– To ja. Wpuść mnie – rozległ się głos tak bardzo znajomy, że ugięły się pod nią kolana. To niemożliwe! – zakrzyczała w duszy. – Niemożliwe, żeby to był on!

– Otwórz, proszę cię…

Oparła się plecami o ścianę, bo byłaby upadła. I w następnej chwili rzuciła się do otwierania drzwi. Jedna zasuwa, druga, jeszcze klucz i mężczyzna wpadł jej w ramiona. Tak po prostu. Uchyliła drzwi, on musiał być na nich wsparty, bo runął na nią, gdy tylko ustąpiły. Chwyciła go odruchowo, zatoczyła się pod jego ciężarem na ścianę.

– Co ty tu…? Jesteś pijany?! Jak śmiesz…!?

Nie jestem pijany – wyszeptał, czepiając się jej ramienia. – Pomóż mi – zdążył dodać, zanim stracił przytomność.
 
 
„Marzycielka” w przedsprzedaży❣️❣️❣️
❤️Empik https://bit.ly/2Lm6Xvt
❤️Gandalf https://bit.ly/2LTbTY5
❤️Ravelo z kartką z autografem https://bit.ly/2JzPRrR

Może Ci się spodobać...

4 komentarze

Unknown 19 lipca 2019 - 09:21

No i co teraz,kto,dlaczego,mam czekać do sierpnia na wyjaśnienie zagadki. Trudno,poczekam.Chociaż to tylko fragmencik to tak frapujący,że muszę …. Zresztą ,jak to mówi moja żona ,jestem od Pani książek Uzależniony. Fakt,czytam inne ale one są waśnie "inne". Pani książki się pochłania a tamte czyta bo nie ma pani:-)

Odpowiedz
Katarzyna Michalak - pisarka 30 lipca 2019 - 02:43

Ej, kochany Czytelniku, już tylko dwa tygodnie!! 🙂
I wszystko się wyjaśni…

Odpowiedz
Retro mama 26 lipca 2019 - 13:07

Zapowiada się ciekawie.

Odpowiedz
Danuta Żytomirska 4 sierpnia 2019 - 12:59

Napewno będzie wspaniała i wzruszająca, bo do tej opowieści trzeba zaopatrzyć się w chusteczki.?

Odpowiedz

Zostaw komentarz