Nadchodzi czas „Amelii”! Więc pierwszy rozdział na zachętę… :)))

Nic, absolutnie nic ― żadne
znaki na niebie, czy na ziemi ― nie zapowiadało rewolucji, która lada moment miała
zburzyć spokój miasteczka.

Ta rewolucja miała na imię
Amelia ― być może Amelia, bo nie na pewno ― i właśnie otwierała oczy. Przez
chwilę leżała, wpatrując się w sufit, potem ostrożnie zerknęła na boki,
wreszcie usiadła, rozglądając się po pokoju.

Gdy tu przybyła, w domu
panowały egipskie ciemności. Prawdopodobnie nie był prądu, bo żadnym
pstryczkiem-elektryczkiem nie udało się Amelii włączyć światła. Teraz więc
poznawała najbliższe otoczenie, czyli niewielki pokój, do którego po omacku
dotarła i w którym zasnęła, nie mając siły nawet na szybką kąpiel. Zresztą
kąpiel po ciemku w obcym domu nie była tym, o czym marzy się po długiej
podróży.

Przez okna, zasłonięte pożółkłymi
ze starości kotarami, próbowały wedrzeć się do środka promienie słońca, co
Amelię, osóbkę z natury pogodną, od razu nastawiło pozytywnie. I do poranka, i
do pokoju, który dał jej przytulenie w ciemną noc, i do domu, który ponoć należał
do niej, a wreszcie do miasteczka, które od dziś miało być jej miasteczkiem.
Zabajka ― tak się nazywało. Nie mogło nazywać się piękniej.

Amelia, nie namyślając się
ani chwili dłużej, wyskoczyła z łóżka, przebiegła przez pokój i korytarz,
otworzyła na oścież przeszklone drzwi, stanęła na schodkach i… zamarła na
chwilę, chłonąc piękno otoczenia wszystkimi zmysłami, a potem nabrała do płuc
pachnącego majem powietrza i krzyknęła na cały głos:

― Goooood moooorning, Zabajko!

Życie w Zabajce zamarło na
parę chwil.

Wszyscy, którzy akurat byli
na rynku, zwrócili zaskoczone spojrzenia ku jednej z kamieniczek, na której
progu stała nieznajoma dziewczyna.

Kobietom od razu rzuciła się
w oczy jej niecodzienna uroda: lśniące, czarne włosy, duże oczy, okolone
długimi rzęsami i smagła cera. Mężczyźni nie mogli nie zauważyć zgrabnej,
szczupłej sylwetki, odzianej w… no tak, w nocną koszulę. Nie było nikogo, kto
nie uniósłby w tym momencie brwi ze zdumienia.

A Amelia pomachała im
wszystkim, krzyknęła: ― Chciałam się tylko przywitać! ― i… już jej nie było.
Zamknęła za sobą drzwi, oparła się o nie plecami, zaśmiała się do siebie, po
czym ― skoro z Zabajką zawarła już znajomość ― ruszyła na zwiedzanie domu.

Kamieniczka, w której przyszło
jej zamieszkać, była z obu stron przytulona do dwóch innych, może i podobnych,
ale na pewno nie tak uroczych, jak to od razu stwierdziła Amelia.

Na parterze, od którego
Amelia rozpoczęła swój rekonesans, mieściło się duże pomieszczenie, rozświetlone
promieniami słońca, wpadającymi przez ogromne frontowe okna. Kiedyś musiał być
to sklep, może kawiarenka, albo apteka, bo pod ścianą stał kredens z licznymi
półkami i przeszkloną gablotką, a przed nim długa i szeroka lada, pokryta
warstwą kurzu. Amelia, nie zważając na ten kurz, przejechała po blacie dłonią.
Zalśnił, odbijając słoneczne światło.

― Dobra, dawna robota ―
szepnęła.

Tak jak lubiła stare domy z
duszą, lubiła też stare sprzęty, które miały swoją historię. Ten taki właśnie
był. Wykonany, być może na zamówienie pierwszych właścicieli, ręką
rzemieślnika, który włożył w swą pracę nie tylko umiejętności, ale i serce. Sprowadzony
właśnie tutaj, do małego sklepiku w Zabajce, może jeszcze w czasach
dwudziestolecia międzywojennego, przez długie lata był nie tylko po prostu
meblem. On ozdabiał i uszlachetniał tę pełną słońca, przytulną, choć teraz może
i zaniedbaną przestrzeń. Czy jakakolwiek fabryczna sklejka z Ikei potrafiłaby
to samo? Na pewno nie – Amelia uśmiechnęła się, czując pod dłonią ciepłą i
gładką powierzchnię blatu. Już wiedziała, że pokocha ten dom…

Pogrążona w rozmyślaniach o
czasie, który bezpowrotnie przeminął, ostatnim spojrzeniem ogarnęła sklepik na
parterze i ruszyła na dalsze zwiedzanie, wychodząc na korytarz.

Po drugiej jego stronie
znajdowało się maleńkie mieszkanko, ot pokoik z kuchnią i łazienką, w którym to
pokoiku Amelia spędziła noc. Spało jej się całkiem przyjemnie, jak na nowe
miejsce, do którego dotarła w niecodziennych okolicznościach. W nocy niewiele
widziała, niemal po omacku dotarła do łóżka, szczęśliwa, że ma gdzie głowę
przytulić, teraz więc – żeby już całkiem rozproszyć ciemności – podeszła do
okna i jednym szarpnięciem, jak na filmach, rozsunęła… rozsunęłaby zasłony,
gdyby karnisz nie runął z hukiem na podłogę. Dziewczyna uskoczyła naprawdę w
ostatnim momencie, bo znów musieliby jej głowę zszywać…

Spojrzała na zniszczone i
niemiłosiernie zakurzone zasłony, które zostały jej w ręku i… zaśmiała się
cicho, choć kto inny, ledwo uszedłszy z życiem, pewnie rzuciłby przekleństwem.
Ale nie Amelia. Dla niej samo to, że jednak nie oberwała żelastwem w głowę było
powodem do radości. Parę tygodni temu nie miała tyle szczęścia…

Odrzuciła zasłony na podłogę,
przyrzekając sobie, że jeszcze dziś kupi nowe, i otworzyła okno na całą szerokość,
wyglądając z ciekawością na zewnątrz.

Ogródek! Niewielki i
zaniedbany, ale jednak ogródek! Jej własny, otoczony z trzech stron wysokim
płotem, dzięki czemu do środka nie będą zaglądać sąsiedzi, stanie się za kilka
tygodni romantycznym zakątkiem, o jakim zawsze marzyła! Marzyła? Chyba tak… Nie
mogła sobie przypomnieć takiego marzenia, bo nie pamiętała kompletnie nic, ale
która dziewczyna nie chciałabym mieć choć kawałeczka własnego tajemniczego
ogrodu?

Amelia chciała.

Stanowczo!

Coraz bardziej oczarowana
kamieniczką wróciła na korytarz, skąd wiodły schody na piętro. Tam dziewczynę zachwycił
duży i jasny ― mimo okien niemytych chyba od stuleci ― salon. Ściany miał może
przybrudzone i malowane w wyblakłe szlaczki, ale kto by się tym przejmował,
skoro podłogę wyłożono dębowym parkietem a dwuskrzydłowe szklane drzwi, od
sufitu do podłogi, prowadziły na ciągnący się przez całą szerokość domu balkon z
ręcznie kutą, żeliwną balustradą. Amelia oczywiście wyszła na zewnątrz,
zupełnie nie przejmując się tym, że znów ukazuje się Zabajczanom w nocnej
koszuli. Tym razem, niczym Julia, na balkonie…

Uśmiechnęła się, obróciła na
pięcie i zniknęła w środku. Trzeba było przecież zwiedzić resztę domu.

Z salonu przechodziło się do
sypialni, która także posiadała niewielki balkon, i dużej jasnej kuchnia. Wszystkie
te pomieszczenia miały okna wychodzące na ogródek, tak samo zaniedbany – stąd
było to boleśnie widoczne – jak cały dom. Od czego są jednak dobre chęci? Tych
Amelia miała pod dostatkiem…

Zerknęła jeszcze do sporej
łazienki, w której królowała stara wanna na wygiętych nóżkach, stojąca pod
oknem również wychodzącym na zieleń, i wróciła na korytarz.

Piętro Amelię oczarowało. Bez
dwóch zdań.

Poddasze, tajemnicze i
zakurzone, gdzie zajrzała na chwilę ― również. Nie zdążyła jednak dokładnie
zwiedzić i jego, bo do drzwi na parterze zapukano głośno i stanowczo.

Amelia zbiegła po schodach,
złapała swoją kurtkę, którą w nocy zostawiła na pierwszym stopniu, narzuciła ją
na nocną koszulę i otworzyła drzwi na całą szerokość.

Na progu stały dwie starsze kobiety
i trzecią, nieco młodszą.

– Goście, goście, mili
goście! – zanuciła i szerokim gestem zapraszając je do środka.

Spojrzały na siebie,
zmieszane tą nieudawanea serdecznością i uśmiechem w oczach dziewczyny, ale nie
odpowiedziały tym samym.

― Dzień dobry ― odezwała się suchym
tonem pierwsza z nich. ― Jestem Olena Ryska, wójtowa.

― Amelia ― powiedziała
Amelia.

― Emilia Kurz ― przedstawiła
się druga z kobiet. ― Radna.

― A ja ― wskazała na siebie
trzecia, jakby Amelia żywiła podejrzenia, że mówi o kim innym ― Magda
Wiesławska, gospodyni domowa.

Dziewczyna powtórzyła swoje: ―
Amelia ― i… no właśnie, dokąd poprowadzić gości? Żaden z pokojów nie nadawał
się na najskromniejszy choćby poczęstunek. Dom potrzebował porządnego sprzątania,
a nie wizyt tutejszych kumoszek, które nie omieszkałyby potem skrytykować
gospodyni. Ta zresztą nie miała nawet herbaty, że o ciasteczkach do niej nie
wspomnieć. Trzy gracje, stojące na progu kamieniczki może i przymknęłyby oko na
nieporządek – bądź co bądź Amelia wprowadziła się dopiero wczoraj, i to w nocy
– ale jakoś nie wyobrażała sobie, by posadzić je przy pustym (zakurzonym do
tego) stole i konwersować parę kwadransów nad szklankami wody z kranu (bo czajnika,
żeby ją chociaż przegotować, nie zauważyła…).

Nieco skonsternowana
spojrzała na stojące pod drzwiami kobiety.

― Przepraszam, ale nie mam
czym pań ugościć.

― Ależ my tylko na chwilkę! ―
Olena, wójtowa, zamachała rękami. ― Nie turbuj się, kochana. Po prostu ten dom
stał pusty od paru ładnych lat. Prawdą jest, że gdy tu nastałam, już w nim nikt
nie mieszkał, aż nagle zjawiasz się ty, moja kochana, i w negliżu pozdrawiasz
nas niczym papież jakiś.

Jeśli liczyła, że tym
dziewczynę zawstydzi, to musiała się rozczarować. Amelia parsknęła śmiechem i
odparła:

― Tak. Czasem bywam zbyt
spontaniczna. Ale tak mi się ten dom i to miasteczko spodobało… Musiałam, po
prostu musiałam wyskoczyć z tym „Gooood moooorning…”!

Magda, gospodyni domowa,
uśmiechnęła się mimowolnie, ale uśmiech ten zgasł natychmiast pod surowym
spojrzeniem wójtowej. Ta ciągnęła dalej:

― Wiedz, kochana, że nie
jesteśmy tu zwyczajni obcych, szczególnie tak… ekstrawaganckich… ― obrzuciła
Amelię i jej nocną koszulę spojrzeniem pełnym dezaprobaty.

― Ekstrawaganckich? ―
zdumiała się dziewczyna, patrząc po sobie. ― Nie używacie tutaj nocnych koszul?

― Używamy, a jakże, jednak
nie biegamy w nich po ulicy!

― Ja też nie  ― uspokoiła ją Amelia. ― Ale na schodkach
własnego domu mogę się w niej czasem pojawić. Rzadko ― dodała natychmiast,
widząc zgorszoną minę wójtowej.

― Opalać się topless na
balkonie, moja kochana, nie będziesz? ― to nie było pytanie, raczej groźba, ale
Amelia zupełnie się tym nie przejęła.

― To nie w moim stylu ―
stwierdziła z udaną powagą. ― Za to cała reszta, owszem. Dom jest naprawdę
piękny, a miasteczko sprawia wrażenie bardzo sympatyczne.

― I takie jest ― zapewniła
Magda, nic sobie nie robiąc ze spojrzeń wójtowej.

― No cóż, witamy w Zabajce ― w
głosie Oleny nie było jednak entuzjazmu. ― A skoro już tu jesteś, moja kochana,
nie będziesz więcej siała zgorszenia, prawda?

Amelia odpowiedziała z
głębokim przekonaniem:

― Będę. Stanowczo będę.

Kobiety poszły sobie ― Olena
urażona do żywego ― więc Amelia mogła powrócić do zapoznawania się z domem…

Musi znaleźć czajnik,
najlepiej elektryczny, kubek i jakieś sztućce. Może gdzieś… w kącie kredensu…
poniewiera się choć jedna marna torebeczka herbaty?

Tak, to było w tej chwili
największe marzenie Amelii – skromne, prawda? – łyk gorącego, aromatycznego earl
grey’a ― może i cukier jakiś się znajdzie? ― ale nie była jeszcze gotowa wyjść
na zewnątrz i zrobić zakupy w najbliższym sklepie. Jeszcze nie. Najpierw musi
oswoić swój nowy dom.

Zrobiła krok w kierunku
schodów na piętro, tam gdzie znajdowała się porządna kuchnia z pięknym, starym
kredensem, który na pewno skrywał jakieś tajemnice, gdy… ponownie rozległo się
pukanie do drzwi.

Amelia przewróciła oczami,
ale bez złości ― ona nie potrafiła się złościć z tak błahego powodu, jak niezapowiedziane
odwiedziny tubylców, ciekawych nowej mieszkanki ― i zawróciła, by otworzyć.

Tym razem na progu stała dwie
kobiety, a właściwie kobieta, z pięć lat od Amelii starsza i dziewczyna w jej
wieku. Obie uśmiechały się znacznie przyjaźniej i serdeczniej, niż ich
poprzedniczki, a o ich dobrych intencjach świadczył… pięknie opakowany prezent,
który starsza właśnie wręczała zaskoczonej Amelii.

― Cześć, to dla ciebie.
Przyszłyśmy się przywitać i upewnić, że po wizycie trzech gracji nie myślisz o
ucieczce z Zabajki.

― Trzech smoczyc, chciałaś
rzec – sprostowała z uśmiechem młodsza z kobiet. ― Ja jestem Tosia,
przedszkolanka. ― To mówiąc objęła Amelię, jakby znały się dłużej niż trzy
minuty i cmoknęła w policzek. ― A to cierń w oku wójtowej, niepokorna, nieco
szalona Ksenia ― dodała, wskazując na swoją towarzyszkę, która uniosła kącik
ust w szelmowskim uśmiechu. ― Witaj w Zabajce.

Jej przyjaciółka o niezwykłym
imieniu przywitała się z Amelią równie serdecznie.

― Ty jesteś Amelia, to już
wiemy. Całe miasteczko już wie. Olena zaraz za progiem oznajmiła, że „z tą
Amelią będą same kłopoty, ja to wiem, moja kochana”. Ale ty nie wyglądasz na
zbyt kłopotliwą laskę. To, że witasz świat słynnym „Goood moooorning, Vietnam”…

― …w nocnej koszuli… ― wpadła
jej w słowo Tosia i parsknęła śmiechem.

― W nocnej koszuli… ― Ksenia
zaśmiała się również.

― Bywam spontaniczna ―
wyznała Amelia, zawstydzona. ― Czasem zbyt spontaniczna. Poczułam takie
szczęście, że mam się gdzie podziać… Musiałam, po prostu musiałam to wykrzyczeć
prosto z serca.

Obie pokiwały ze zrozumieniem
głowami. One też przybyły do Zabajki z innych rejonów Polski po długich
poszukiwaniach miejsca, które będzie t y m miejscem. I to miasteczko, nim
nastały rządy Oleny Ryskiej, rzeczywiście takie było.

― Nie tylko masz się gdzie
podziać, laska, ale podziewasz się w najładniejszej chyba kamieniczce ze
wszystkich na rynku. Zawsze chciałam ją kupić, ale stary drań Cichocki odmawiał.
Nie wiem, jak ci się udało go przekonać…

― Stary drań Cichocki? ― powtórzyła
za nią Amelia, nagle poważniejąc, a potem włożyła rękę do kieszeni kurtki i
wyciągnęła otwartą, białą kopertę. Podała ją Kseni.

Kobieta zmarszczyła brwi, w
pierwszej chwili nie rozumiejąc, spojrzała pytająco na Amelię, a gdy ta skinęła
głową, z ciekawością zajrzała do środka, wyjęła złożoną na czworo kartkę, na
której ktoś napisał parę zdań równym, męskim charakterem, i przeczytała:

Najdroższa „Amelio”,

Oto klucze do Twojego nowego
domu. Adres: Rynek 3, Zabajka k. Chojnic.

Mam nadzieję, że będziesz w
nim szczęśliwa.

Jeśli Ci się spodoba, po roku
zostaniesz jego właścicielką.

                                                                 

                                                                              
Twój T.

PS. W załączeniu nieco grosza
na dobry początek.

Ksenia skończyła czytać na
głos ten krótki, acz treściwy list i uniosła wzrok na dziewczynę. Ta stała bez
ruchu, wpatrując się w kartkę spojrzeniem tak intensywnym, jakby chciała
wyczytać z niej coś więcej.

― Kim jest T.? ― zapytała naraz
nieswoim głosem i przeniosła wzrok z listu na obie kobiety. Blask, który
jeszcze przed chwilą rozświetlał jej źrenice, zgasł. W czarnych oczach,
dotychczas pełnych radości życia, dojrzały nagle niepewność i zagubienie.

― Nie wiesz tego? ― zdziwiła
się Ksenia.

Dziewczyna pokręciła głową.

― Nie wiesz, od kogo dostałaś
dom?! Taki dom?! ― wykrzyknęła Tosia, nie posiadając się ze zdumienia.

― Może to dziwne, hmm… nawet
nie może, a na pewno, ale ja w ogóle niewiele wiem ― odparła cicho Amelia.

Odwróciła się do nich tyłem,
pochyliła głowę i odgarnęła włosy. U ich nasady biegła ledwo zagojona, paskudna
rana, zszyta wieloma szwami.

Ksenia z Tosią wciągnęły
powietrze.

Dziewczyna znów na nie
patrzyła.

― Ocknęłam się całkiem
niedawno, po dwóch tygodniach śpiączki, w bydgoskim szpitalu. Znaleziono mnie półżywą
na poboczu drogi i tam właśnie zawieziono. Nie miałam przy sobie torebki, nie
miałam dokumentów, tylko tę kopertę w kieszeni kurtki. I rozwaloną czymś ciężkim
głowę. Nie pamiętam zupełnie nic. Nie wiem, jak mam na imię i nazwisko.
Mogłabym wnioskować z tego listu, że Amelia, ale nawet ono jest w cudzysłowie…

Słuchały jej z rosnącą zgrozą
i współczuciem. Zostać napadniętą! Stracić pamięć! Zupełnie!

― Miałam nadzieję, że gdy tu
przyjadę, poznam owego T. i on powie mi przynajmniej, jak się nazywam, ale… dom
był pusty. Czy właściciel, ten Cichocki, o którym wspomniałaś, ma imię
zaczynające się na T.? ― zapytała Ksenię niemal błagalnie, ale ona odparła,
kręcąc głową:

― Na Z. jak Zbyszek.

Amelia, która być może Amelią
nie była, posmutniała.

Tosia pogładziła ją
serdecznie po ramieniu.

― Odnajdziesz swojego T. Na
pewno. Pamięć wróci sama. Zobaczysz, wszystko będzie dobrze, a na razie
przyjmij ten skromny poczęstunek. ― Wyjęła z rąk Kseni prezent, który ta, ku
swemu zdumieniu, cały czas trzymała w rękach, i wręczyła go Amelii. –
Pomyślałyśmy, że w starym domu, opuszczonym od lat, nie znajdziesz niczego na
osłodę, więc proszę.

Amelia z wdzięcznością
przyjęła spakowane naprędce, ale i tak ładnie przyozdobione wstążką pudełko,
zajrzała do środka i… oczy zwilgotniały jej ze wzruszenia: wszystko, o czym
marzyła od samego rana, znajdowało się tutaj, w tej skromnej paczuszce: paczka
earl grey’a, kawałek pięknie pachnącego ciasta, słoiczek miodu, mała, śliczna
filiżanka, talerzyk i łyżeczka.

― To na powitanie ― odezwała
się Ksenia, wyraźnie poruszona łzami w oczach dziewczyny.

― Nawet nie wiecie, jak
bardzo marzyłam o kawałku ciasta do herbaty właśnie dziś, pierwszego dnia w
nowym domu. Kosztowanego na balkonie z widokiem na ogródek. W przemiłym
towarzystwie nowych sąsiadek…

Tosia uśmiechnęła się ze
zrozumieniem, ale odrzekła:

― Ja muszę biec do przedszkola,
do moich urwisów, Ksenia wyrwała się z apteki na te parę minut, lecz ty zjedz
śniadanie i wypij herbatę także za nas, okej?

Amelia kiwnęła głową i ― już
wiedząc, że zostaną przyjaciółkami na śmierć i życie ― wszystkie trzy pożegnały
się serdecznie.

Została sama, ze słońcem w
oczach i nadzieją w sercu.

Teraz posili się porządnie,
potem zajmie się domem, a gdy wypucuje go na błysk, przyjdzie pora na
poszukiwanie T., kimkolwiek by nie był i… własnej zagubionej tożsamości. Może
zresztą pamięć wróci sama? Już całkiem niedługo?

Amelia była przecież
drimerką, a o przypomnieniu sobie kim jest, marzyła w tej chwili najbardziej na
świecie…