„SPEŁNIENIA MARZEŃ!”
Zaczęło się
zupełnie niewinnie.
zupełnie niewinnie.
– O ile kopanie
dla siebie grobu, z bandziorem za plecami, który wbija ci lufę karabinu w krzyż,
można określić jako coś zupełnie niewinnego – mruknęła Blanka Wesołowska,
pokręciła głową i zaciskając z determinacji zęby, wbiła łopatę w twardą ziemię.
Stęknęła, próbując unieść wielką, ciężką grudę i… poddała się. – Sorry, Daniel,
najwyżej cię ukatrupią. Nie dasz rady wykopać tego grobu.
dla siebie grobu, z bandziorem za plecami, który wbija ci lufę karabinu w krzyż,
można określić jako coś zupełnie niewinnego – mruknęła Blanka Wesołowska,
pokręciła głową i zaciskając z determinacji zęby, wbiła łopatę w twardą ziemię.
Stęknęła, próbując unieść wielką, ciężką grudę i… poddała się. – Sorry, Daniel,
najwyżej cię ukatrupią. Nie dasz rady wykopać tego grobu.
Być może ów
Daniel miał coś przeciwko temu, nie chciał umierać tam, w ciemnym lesie, zastrzelony
przez zbirów z mafii, ale Blanka nic nie mogła na to poradzić. Nie pierwszy raz
akcja powieści wymykała się jej spod kontroli…
Daniel miał coś przeciwko temu, nie chciał umierać tam, w ciemnym lesie, zastrzelony
przez zbirów z mafii, ale Blanka nic nie mogła na to poradzić. Nie pierwszy raz
akcja powieści wymykała się jej spod kontroli…
– A miał to
być pogodny, wesoły romans, „taki w pani stylu”. Wydawca mnie zabije, jeśli ja
zabiję ulubionego bohatera moich czytelniczek – jęknęła kobieta półgłosem. Na
szczęście nikt nie słyszał, jak gada do siebie. Jej domek był oddalony od
drogi, sąsiadów, wsi i cywilizacji – jednym słowem: od wszystkiego – na tyle,
by mogła nie tylko gadać, ale i krzyczeć do siebie, czy na siebie. I tak nikt
nie usłyszy. Korzystała więc z komfortu życia na odludziu, tocząc dyskusje z
bohaterami swoich książek.
być pogodny, wesoły romans, „taki w pani stylu”. Wydawca mnie zabije, jeśli ja
zabiję ulubionego bohatera moich czytelniczek – jęknęła kobieta półgłosem. Na
szczęście nikt nie słyszał, jak gada do siebie. Jej domek był oddalony od
drogi, sąsiadów, wsi i cywilizacji – jednym słowem: od wszystkiego – na tyle,
by mogła nie tylko gadać, ale i krzyczeć do siebie, czy na siebie. I tak nikt
nie usłyszy. Korzystała więc z komfortu życia na odludziu, tocząc dyskusje z
bohaterami swoich książek.
Dziś rano
miała wprowadzić do powieści uroczego faceta, w którym zakocha się główna
bohaterka, ale… jak to zwykle, gdy trzeba wziąć się do pracy, bywa… śliwy
węgierki, które kupiła tydzień temu, nagle o sobie przypomniały, domagając się
przesadzenia z całkiem dużych i wygodnych donic do ziemi. Blanka więc, zamiast
usiąść za biurkiem, otworzyć laptop i pracowicie spisywać to, co jej wyobraźnia
podpowie, chwyciła za łopatę i ruszyła na odsiecz śliwom. Już za pierwszym
razem wbijając szpadel w ziemię, poczuła… to coś. Zupełnie jakby wielka siła
chwyciła ją za ramiona, wyrwała z jej własnego ciała i przeniosła zupełnie
gdzie indziej… Oto jeszcze przed chwilą rozmyślała o Danielu, który jeszcze
przed chwilą był postacią z jej powieści, jechał sobie niefrasobliwie dobrym
samochodem na spotkanie z siostrą i nagle… gdy Blanka wbiła łopatę po raz
pierwszy… stała się tym Danielem, który w ciemnym lesie kopie dla siebie grób.
Za co?! Dlaczego?! Blanka nie miała pojęcia, ale szła za głosem wyobraźni,
zupełnie zatracając się w tym co ta wyobraźnia dla niej, Blanki, i dla
nieszczęsnego Daniela przygotowała.
miała wprowadzić do powieści uroczego faceta, w którym zakocha się główna
bohaterka, ale… jak to zwykle, gdy trzeba wziąć się do pracy, bywa… śliwy
węgierki, które kupiła tydzień temu, nagle o sobie przypomniały, domagając się
przesadzenia z całkiem dużych i wygodnych donic do ziemi. Blanka więc, zamiast
usiąść za biurkiem, otworzyć laptop i pracowicie spisywać to, co jej wyobraźnia
podpowie, chwyciła za łopatę i ruszyła na odsiecz śliwom. Już za pierwszym
razem wbijając szpadel w ziemię, poczuła… to coś. Zupełnie jakby wielka siła
chwyciła ją za ramiona, wyrwała z jej własnego ciała i przeniosła zupełnie
gdzie indziej… Oto jeszcze przed chwilą rozmyślała o Danielu, który jeszcze
przed chwilą był postacią z jej powieści, jechał sobie niefrasobliwie dobrym
samochodem na spotkanie z siostrą i nagle… gdy Blanka wbiła łopatę po raz
pierwszy… stała się tym Danielem, który w ciemnym lesie kopie dla siebie grób.
Za co?! Dlaczego?! Blanka nie miała pojęcia, ale szła za głosem wyobraźni,
zupełnie zatracając się w tym co ta wyobraźnia dla niej, Blanki, i dla
nieszczęsnego Daniela przygotowała.
Blanka
kopała grób bez chwili odpoczynku. Nie da tamtym – bandziorom czyli –
satysfakcji! Nie będzie ich błagała o litość. Ma dziś umrzeć, to umrze. Z
godnością i żalem, że odchodzi mając lat zaledwie trzydzieści dziewięć… czy
trzydzieści dwa?
kopała grób bez chwili odpoczynku. Nie da tamtym – bandziorom czyli –
satysfakcji! Nie będzie ich błagała o litość. Ma dziś umrzeć, to umrze. Z
godnością i żalem, że odchodzi mając lat zaledwie trzydzieści dziewięć… czy
trzydzieści dwa?
– Kurde,
kobieto, oprzytomnij! On, Daniel, ma trzydzieści dwa! Ty, Blanka, masz
trzydzieści dziewięć! Ty w schizofrenię w końcu popadniesz, jeśli będziesz aż
tak głęboko wchodziła, wpadała raczej, w te swoje powieści!
kobieto, oprzytomnij! On, Daniel, ma trzydzieści dwa! Ty, Blanka, masz
trzydzieści dziewięć! Ty w schizofrenię w końcu popadniesz, jeśli będziesz aż
tak głęboko wchodziła, wpadała raczej, w te swoje powieści!
Tak, tak,
Blanka-Rozsądna miała jak zwykle rację, ale… to było takie fajne. Takie genialne
w tym co robi, w jej nowym zawodzie! Mogła stać się kim zechce, przeżywać
przygody, w jakie jej dotychczasowe nudne życie bynajmniej nie obfitowało.
Mogła być śliczną, młodszą od dziesięć lat dziewczyną, jeszcze ufną i naiwną,
która wierzy w Wielką Miłość i przeżywać pierwsze radości i rozczarowania z
facetem tak fajnym jak Daniel van der Welt chociażby…
Blanka-Rozsądna miała jak zwykle rację, ale… to było takie fajne. Takie genialne
w tym co robi, w jej nowym zawodzie! Mogła stać się kim zechce, przeżywać
przygody, w jakie jej dotychczasowe nudne życie bynajmniej nie obfitowało.
Mogła być śliczną, młodszą od dziesięć lat dziewczyną, jeszcze ufną i naiwną,
która wierzy w Wielką Miłość i przeżywać pierwsze radości i rozczarowania z
facetem tak fajnym jak Daniel van der Welt chociażby…
– Którego
mafia chce właśnie za coś ukatrupić. Fajny facet, doprawdy świetny! – Blanka
zaśmiała się. – Dowiedzmy się przynajmniej za co…
mafia chce właśnie za coś ukatrupić. Fajny facet, doprawdy świetny! – Blanka
zaśmiała się. – Dowiedzmy się przynajmniej za co…
Ponownie
zacisnęła zęby, zmrużyła wściekle oczy – tak właśnie wyglądał Daniel, kopiący
dla siebie grób – i…
zacisnęła zęby, zmrużyła wściekle oczy – tak właśnie wyglądał Daniel, kopiący
dla siebie grób – i…
Sygnal
klaksonu przerwał mu, czy właściwie jej, Blance, nim wbiła szpadel w ziemię.
klaksonu przerwał mu, czy właściwie jej, Blance, nim wbiła szpadel w ziemię.
– Czy
możesz mnie wpuścić z łaski swojej?! – usłyszała wołanie po drugiej stronie
bramy i…
możesz mnie wpuścić z łaski swojej?! – usłyszała wołanie po drugiej stronie
bramy i…
– O kurczę,
Nisia, zapomniałam o tobie!
Nisia, zapomniałam o tobie!
– Nie
pierwszy raz!
pierwszy raz!
– Już
otwieram! Momencik… muszę znaleźć pilota do bramy.
otwieram! Momencik… muszę znaleźć pilota do bramy.
Rzuciła się
do domu, sprawdzając po drodze, czy nie ma pilota w którejś z kieszeni. Nie
miała. Za to miała telefon z dziesięcioma nieodebranymi połączeniami. A każde
podpisane „Weronika”. Oczywiście odebrałaby, gdyby włączyła dźwięk…
do domu, sprawdzając po drodze, czy nie ma pilota w którejś z kieszeni. Nie
miała. Za to miała telefon z dziesięcioma nieodebranymi połączeniami. A każde
podpisane „Weronika”. Oczywiście odebrałaby, gdyby włączyła dźwięk…
– Weronika
mnie zabije, gdy tylko ją wpuszczę. Pilocie, gdzie, kurde, jesteś?! I będzie
miała rację. Umawiam się z przyjaciółkami i nie dość, że nie odbieram telefonu,
to… na miłość boską, gdzie ja posiałam to badziewie?! – jęknęła z rozpaczą, bo
pilot, który powinien wisieć przy drzwiach cóż… nie wisiał. – Wiem! Mam go! –
Wypadła z domu i pognała do samochodu.
mnie zabije, gdy tylko ją wpuszczę. Pilocie, gdzie, kurde, jesteś?! I będzie
miała rację. Umawiam się z przyjaciółkami i nie dość, że nie odbieram telefonu,
to… na miłość boską, gdzie ja posiałam to badziewie?! – jęknęła z rozpaczą, bo
pilot, który powinien wisieć przy drzwiach cóż… nie wisiał. – Wiem! Mam go! –
Wypadła z domu i pognała do samochodu.
– Wpuść
mnie… wpuść mnie… wpuść mnie… – powtarzała śpiewnie niewidoczna za płotem
Weronika, ćwicząc wokalizę.
mnie… wpuść mnie… wpuść mnie… – powtarzała śpiewnie niewidoczna za płotem
Weronika, ćwicząc wokalizę.
– Już, już!
Mam go! – Blanka chwyciła upragniony przedmiot, nacisnęła czerwony guziczek i…
Mam go! – Blanka chwyciła upragniony przedmiot, nacisnęła czerwony guziczek i…
– Wpuść
mnie… wpuść mnie… wpuść mnie…
mnie… wpuść mnie… wpuść mnie…
Blanka
jęknęła.
jęknęła.
– Nie ma
prądu… – i rzuciła się z powrotem do domu po kombinerki. Gdy nie było prądu,
brama, otwierająca się automatycznie, nie działała i trzeba było otwierać ją
„na rympał”. Tu przydawały się kombinerki.
Pięć minut później Weronika wjeżdżała swoim
żółtym jak kogel-mogel cabrioletem na podjazd i wysiadała z samochodu,
patrząc na przyjaciółkę z mieszaniną uczuć wypisaną na twarzy.
prądu… – i rzuciła się z powrotem do domu po kombinerki. Gdy nie było prądu,
brama, otwierająca się automatycznie, nie działała i trzeba było otwierać ją
„na rympał”. Tu przydawały się kombinerki.
Pięć minut później Weronika wjeżdżała swoim
żółtym jak kogel-mogel cabrioletem na podjazd i wysiadała z samochodu,
patrząc na przyjaciółkę z mieszaniną uczuć wypisaną na twarzy.
– Zamykasz
się! Znowu się zamykasz! – krzyknęła naraz.
się! Znowu się zamykasz! – krzyknęła naraz.
– No
pewnie, że się zamykam – odparła Blanka z udawaną nonszalancją. – Mieszkam w
lesie, jak widzisz, i trudno, żeby brama była zapraszająco otwarta…
pewnie, że się zamykam – odparła Blanka z udawaną nonszalancją. – Mieszkam w
lesie, jak widzisz, i trudno, żeby brama była zapraszająco otwarta…
– Nie o to
mi chodzi! Zamykasz się przed ludźmi! Uciekasz! Wycofujesz!
mi chodzi! Zamykasz się przed ludźmi! Uciekasz! Wycofujesz!
–
Przesaaada.
Przesaaada.
– Nie
odbierasz telefonów – ciągnęła Weronika oskarżycielskim głosem. Złość już jej
przeszła, choć naprawdę jechała tu z duszą na ramieniu, bojąc się, że ktoś
wyrządził Blance krzywdę. Albo ona sama sobie ją wyrządziła… A ta, jak gdyby
nigdy nic… No właśnie. Co ona, na miłość boską, wyrabia?! Nika przechyliła głowę,
patrząc na dzieło Blanki, która zaczęła się tłumaczyć:
odbierasz telefonów – ciągnęła Weronika oskarżycielskim głosem. Złość już jej
przeszła, choć naprawdę jechała tu z duszą na ramieniu, bojąc się, że ktoś
wyrządził Blance krzywdę. Albo ona sama sobie ją wyrządziła… A ta, jak gdyby
nigdy nic… No właśnie. Co ona, na miłość boską, wyrabia?! Nika przechyliła głowę,
patrząc na dzieło Blanki, która zaczęła się tłumaczyć:
– Miałam wyłączony…
Ale
Weronika przerwała jej, patrząc na przyjaciółkę pociemniałymi ze zgrozy oczami:
Weronika przerwała jej, patrząc na przyjaciółkę pociemniałymi ze zgrozy oczami:
– Co ty
właściwie robiłaś?
właściwie robiłaś?
– Kopałam.
– Grób?
Blanka
uniosła brwi.
uniosła brwi.
– Jaki
znowu grób!? Dołek. Dla śliwki. – Machnęła ręką w kierunku drzewka.
znowu grób!? Dołek. Dla śliwki. – Machnęła ręką w kierunku drzewka.
–
Zamierzałaś… posadzić ją poziomo?
Zamierzałaś… posadzić ją poziomo?
– Dlaczego
poziomo? – zdumiała się Blanka i nagle, przyjrzawszy się swojemu dziełu, zaczęła się śmiać. „Dołek dla śliwki” rzeczywiście wyglądał jak grób… – Chyba
trochę mnie poniosło – rzekła przepraszającym tonem, bo Nika nie zawtórowała
jej śmiechem. Przeciwnie, wyglądała na jeszcze bardziej zmartwioną.
poziomo? – zdumiała się Blanka i nagle, przyjrzawszy się swojemu dziełu, zaczęła się śmiać. „Dołek dla śliwki” rzeczywiście wyglądał jak grób… – Chyba
trochę mnie poniosło – rzekła przepraszającym tonem, bo Nika nie zawtórowała
jej śmiechem. Przeciwnie, wyglądała na jeszcze bardziej zmartwioną.
– Stawiasz
dwumetrowe płoty, zza których świata zewnętrznego nie widać. Nie odbierasz
telefonów nawet od przyjaciół. Nie robisz zakupów, nie pytaj skąd wiem, tutaj
wszyscy wiedzą, że pani pisarka nie była w sklepiku od tygodnia! A na koniec
to. Grób dla śliwki.
dwumetrowe płoty, zza których świata zewnętrznego nie widać. Nie odbierasz
telefonów nawet od przyjaciół. Nie robisz zakupów, nie pytaj skąd wiem, tutaj
wszyscy wiedzą, że pani pisarka nie była w sklepiku od tygodnia! A na koniec
to. Grób dla śliwki.
– Dołek. Proporcje
mi się popitoliły. – Blanka objęła zmartwioną przyjaciółkę i cmoknęła w
policzek. – Naprawdę nie musisz się o mnie martwić. Zapadłam się w nową powieść
i straciłam poczucie czasu. A zakupów nie robię, bo… mam jeszcze trochę
zapasów.
mi się popitoliły. – Blanka objęła zmartwioną przyjaciółkę i cmoknęła w
policzek. – Naprawdę nie musisz się o mnie martwić. Zapadłam się w nową powieść
i straciłam poczucie czasu. A zakupów nie robię, bo… mam jeszcze trochę
zapasów.
– Ile
ostatnio kupiłaś? Tych swoich żelek, nałogowcu?
ostatnio kupiłaś? Tych swoich żelek, nałogowcu?
Blanka nie
ukrywała, że podczas pisania powieści może się obejść bez śniadań, obiadów i
kolacji. Nawet bez internetu! Ale żelki nadziewane sokiem muszą być pod ręką.
Zawsze. I herbata ze świeżym imbirem. Gdy kończyły się żelki albo imbir,
wychodziła z nory na polowanie. Czyli jechała do sklepu. Między
powieściami była normalną, zwyczajną do bólu mieszkanką małej podwarszawskiej
wsi. Podczas pisania zmieniała się w żelkowego wampira.
ukrywała, że podczas pisania powieści może się obejść bez śniadań, obiadów i
kolacji. Nawet bez internetu! Ale żelki nadziewane sokiem muszą być pod ręką.
Zawsze. I herbata ze świeżym imbirem. Gdy kończyły się żelki albo imbir,
wychodziła z nory na polowanie. Czyli jechała do sklepu. Między
powieściami była normalną, zwyczajną do bólu mieszkanką małej podwarszawskiej
wsi. Podczas pisania zmieniała się w żelkowego wampira.
– Masz coś
w domu oprócz nich? – pytała Weronika, bynajmniej nie oczekując odpowiedzi. Jak
znała życie, czy raczej swoją przyjaciółkę-pisarkę, w domu były tylko żelki i
imbir. Bez słowa zawróciła do samochodu, otworzyła bagażnik i wyjęła dwie siaty
zakupów.
w domu oprócz nich? – pytała Weronika, bynajmniej nie oczekując odpowiedzi. Jak
znała życie, czy raczej swoją przyjaciółkę-pisarkę, w domu były tylko żelki i
imbir. Bez słowa zawróciła do samochodu, otworzyła bagażnik i wyjęła dwie siaty
zakupów.
– Wpuścisz
mnie do środka, czy będziemy tak tkwiły nad tym grobem? – zapytała konkretnym
tonem.
mnie do środka, czy będziemy tak tkwiły nad tym grobem? – zapytała konkretnym
tonem.
–
Przepraszam – mruknęła Blanka, wzruszona do łez tym, że jeszcze ktoś się o nią martwi i ktoś o nią dba. – Chodź, zrobię ci herbaty z…
Przepraszam – mruknęła Blanka, wzruszona do łez tym, że jeszcze ktoś się o nią martwi i ktoś o nią dba. – Chodź, zrobię ci herbaty z…
– Żadnego
imbiru! Nie cierpię imbiru!
imbiru! Nie cierpię imbiru!
– Wiem,
wiem…
wiem…
c.d.n.
Nietrudno się domyślić, że w tej powieści ponownie pojawią się wątki autobiograficzne… 🙂
15 komentarzy
Pani Kasiu, chcę więcej i więcej:))))) Jakże ja się doczekam tej książki? cierpliwość to nie najmocniejsza moja cecha;)
uwielbiam wyłapywać te wątki autobiograficzne :)))))
Niesamowicie wciągające!!! Nie mogę się doczekać. Świetne!!!!!
Pani Kasiu pani to wie jak czytelników zaciekawić ;)Szczęśliwego Nowego Roku bo wyjeżdżam i mogę nie mieć jak napisać 😉
Ps. Książka zapowiada się super 🙂
No dobra. Przeczytałam raz… Przeczytałam drugi raz. Po trzecim nadal mam tylko jedno malusie pytanko – kiedy ta książka na półkach się ukaże, coby można ją nabyć drogą kupna? ;o)
Pozdrawiam!
Ma Pani świetny talent pisarski, czekam na ciąg dalszy. Oczywiście obserwuję Pani blog i odwiedzę go nie raz. 😉
Czuć, po prostu to czuć, że Pani wplecie wiele osobistych upodobań, czy marzeń w tę powieść! 🙂 Zaczyna sie genialnie, nic nie wskazuje na to, by miala sie mniej zachycajaco rozwinąć 🙂 Życzę weny i wytrwałości! 🙂
Na pewno przeczytam książkę! Dlaczego ten fragment taki krótki? 😀
Jak dla mnie rewelacja. Jeśli taki wciągający początek to reszta pewnie będzie jeszcze lepsza.
O… tak, z pewnością czekam na dalszy ciąg… 🙂
Czytam, czytam, czytam i będę czytać od początku wszystkie książki i nie dam złego słowa powiedzieć na "ten rodzaj twórczości". Cierpliwości i spokoju w Nowym Roku" a recenzentka niech się wypcha. Pozdrawiam.
Mam wszystkie Pani książki i kupię wszystkie kolejne, ponieważ naprawdę są genialne. Ma Pani bardzo wielki talent i bardzo emocjonalne i piękne książki Pani pisze.
Pozdrawiam.
Super się zapowiada, już nie mogę się doczekać 🙂
Niesamowite!!! Jak Pani to robi ze po przeczytaniu kilku zdan jestem juz zgubiona. Czekam z niecierpliwoscia.
Marzenia się spełniają…
A moim jest kolejna pani książka