Wywiad, wywiad, wywiad, wywiad, spotkanie, spotkanie

Niestety za daleko, a nie planuje Pani podróży do centrum?

Pani Kasiu, a czy ma Pan w planie jakieś spotkanie w Warszawie? Kurde, jakieś odległe mi są te miejsca, w których można Panią spotkać.

Chciałabym dodać dwa słowa o Bezdomnej. Nie umiem pisać recenzji, ale ta książka zasługuje, by się o niej wypowiedzieć. Bo jest i o czym.
Przeczytałam Bezdomną. W sumie słowo "przeczytałam" w ogóle mi tu nie pasuje. Przeczytać można np. Rok w poziomce. Jak sama Kasia Michalak o niej napisała: jest to opowieść o spełnionych marzeniach.
Bezdomna wciska się w duszę, w serce.. w myśli. Nie spodziewałam się takiej książki. Mam wrażenie, że dziś autorzy starają się omijać ciężkie tematy, które mogą poruszyć czytelnika. Chwała za to Kasi Michalak – Ona nie boi się napisać książki, która walnie nas po głowie i da porządnego "kopa na rozpęd". Tu nie ma mowy o marzeniach, chyba że marzeniem Kingi można nazwać jej pragnienie snu, tego wiecznego snu.
Ta książka krzyczy. Krzyczy do nas – ludzie, zrozumcie! Posłuchajcie! Poznajcie moją historię a nie oceniajcie mnie po tym jak mnie inni piszą! Krzyczy na nas – ludzie, opamiętajcie się! Rozejrzyjcie się naokoło, przyjrzyjcie się swoim najbliższym, rodzinie, przyjaciołom. Uratujcie chociaż jedną osobę! Nie odsuwajcie się od tych, którzy was potrzebują, mimo że ubodzy, chorzy, zagubieni.
Książka spowodowała w mojej głowie totalny mętlik. Ostatnie kilkadziesiąt stron czytałam wracając autobusem do domu. Stałam i pochłaniałam stronę za stroną, a z każdą kolejną wściekłość we mnie rosła niesamowita. Na głupotę ludzką, na zawiść, na chęć zysku za wszelka cenę, na ogólnospołeczną znieczulicę! Ostatnie strony spowodowały we mnie wręcz ‘trzęsawkę’.. Czytałam i nie wierzyłam w takie zakończenie! Ja chciałam innego! Chciałam i miałam nadzieję, że chociaż w książce ludzie zrozumieją! No i stało się. Z tej złości i żalu się wręcz popłakałam. Wdzięczna byłam w tym momencie za wielkie ciemne okulary, które miałam na twarzy. W pewnej chwili jakaś starsza kobieta, która siedziała nieopodal pochyliła się w moją stronę i powiedziała: „Tej książki Michalak jeszcze nie czytałam… Ale jeżeli jest ona choć w części tak wzruszająca jak Nadzieja, wiem, że ja też będę płakać”.
Śmiem twierdzić, że Bezdomna jest o wiele bardziej wzruszająca, niż Nadzieja. Cieszę się, że tak wiele organizacji zwróciło uwagę na tę książkę. Mam nadzieję, że przyczyni się ona do wielu zmian. Na lepsze, oczywiście.

Pozdrawiam.