Psy, czy koty? Czyli co kochacie plus mały fragmencik Opowieści

Jak dobrze czytać takie opowieści, tzn. o dobrych ludziach, dobrych dla zwierząt, szkoda tylko, że tych dobrych ludzi jest tak mało. Na wsi los psów jest godny pożałowania, na cóż przepisy, gdy nikt ich nie respektuje, nikt nie sprawdza jaką długośc ma łańcuch psa i czy jego miska jest pełna. Jak zmienić mentalność ludzi na wsi, by zrozumieli, że zwierzę czuje tak samo jak oni, tak samo się cieszy i tak samo odczuwa strach. Może by tak zamienić ich rolami i przywiązać do łańcucha? To byłaby metoda.

Sama nie wiem, które zwierzęta są najbliższe mojemu sercu. Kocham tak samo mocno psiaki, koty i konie.
Nie ma wierniejszych stworzeń niż psy. Miałam 12 lat jak w domu moich rodziców pojawił się piesek. Mały kundelek z charakterem. Wielki pieszczoch i złośnik. Był z nami 17 lat, pod koniec już bardzo chory, ślepy i głuchy. Z tą samą psią miłością w mądrych ślipkach.
Potem – gdy pierwszy raz "poszłam na swoje" był Szaman – śliczny husky. Opiekowałam się nim tylko przez 3 miesiące, potem musiałam znaleźć mu inny dom niestety..Płakałam za nim długo. Ale tak trzeba było wtedy.
Zanim mój synuś pojawił się na świecie dużo czasu (i kasiory) poświęcałam koniom.
Zaczytywałam się Monthym Robertsem, a nawet pojechałam na Torwar zobaczyć jak mistrz pracuje na żywo (niesamowite to było!).
Kto wie jak to jest galopować konno przez las i poczuć tę jedność z tym wspaniałym zwierzęciem, będzie kochał konie do śmierci.
Koty to prawdziwie magiczne stworzenia.
Uspokajają swoim mruczeniem i wcieraniem się.
Jednocześnie tajemnicze i fascynujące.
Miałam czarno – białą kotkę Felicję. Wzięłam ją od koleżanki, której okociła się kotka na podwórku. Nie miała co z nią zrobić.
Była z nami pół roku. Mam to nieszczęście mieszkać w bloku (póki co) i ona była dużo czasu sama. Szkoda mi jej było. Znalazłam więc dobrych ludzi z domem i ogrodem. Zamieszkała z nimi. Szybko się tam odnalazła i myślę że jest szczęśliwsza niż na tych 36 metrach betonu.
Tam wychodzi i wraca kiedy chce. Jest wolna.
Tęsknie za nią, ale myślę że to była dobra decyzja.
Wiem też, że gdy tylko moja rodzina znajdzie swoje miejsce, poza miastem, będą u nas zwierzęta. Psy i koty na pewno!

Zawsze byłam psiarzem. Nigdy jednak nie dane mi było mieć psa.

Teraz mamy – wszyscy, tak rodzinnie – kota. Wałęsało sie to to po podwórku tygodniami. W końcu wyglądało tak marnie, że grzech było nie pomóc. No i tak już zostało.

Ktos go chyba wyrzucił… i nie za dobrze traktował. Na początku bał się uniesionej ręki.

Ten kot to nawet nie jest jak pies. Ciężko stwierdzić co to jest. Nie gryzie i nie drapie – nigdy. Do tego stopnia, że gdy trzeba go było odpchlić to nie bronił się przed kąpielą tylko piszczał żałośnie.

Jest przemiły, łagodny i uwielbia głaskanie – pozwoliłby nam chyba na wszystko. Czasem mówię mu: "wiesz, że nie lubię kotów… fałszywe, wredne mendy – nie ma to jak pies! Ale Ciebie lubię, cholero".

Niemniej tak naprawdę – pies czy kot, czy ptak, czy gryzoń -lubię wszystko co żywe bardziej niż ludzi ;D (i krzywdy im zrobić nie dam).

Była jamniczkę długowłosą (piękna, ale cholernie wredna i głupia niestety, przegięła zdzierając całe (jak???) wyciszenie z drzwi wejściowych; rodzice stwierdzili, że lepiej jej będzie u znajomych, którzy mają ogród). Potem były rybki i parka zeberek. Później dostałam moje krówsko. Dla ścisłości – amstaffkę. Była maleńka i śliczna, nazwaliśmy ją Berta, ale od samego początku mówiłam na nią 'krówka'. Dorosła, krówskiem pozostała, nawet małe dzieci na osiedlu biegną za nią i wołają 'kjówka kjówka' 😀 Jest po prostu bezbłędna, w domu ma status najmłodszego dziecka. Jest totalnie rozpieszczona i zmanierowana, a do tego niesamowicie cwana i mądra. Co ważniejsze, w ogóle nie jest agresywna, a jak widzi koty to chciałaby się z nimi bawić. Nie bardzo chyba rozumie dlaczego one nie podzielają jej entuzjazmu. Generalnie to np. potrafi tupać przednią łapą jak jej się coś nie podoba, potrafi się obrazić – siada wtedy w kącie, tyłem do wszystkich i nie reaguje chociażby dawało jej się jej ulubione smakołyki, uwielbia jeździć samochodem, najlepiej na przednim siedzeniu, ma swój własny fotel w salonie i absolutnie nikt nie ma prawa na nim usiąść. Jeżeli kocyk na tym fotelu się podwinie to też będzie stała i tupała łapą, aż ktoś jej poprawi – na zmiętoszony nie wejdzie, krówko jedne. W zimę, gdy się z nią wychodzi na dwór patrzy z nadzieją w oczach jakby mówiła "serio? ja mam tam wyjść? na taaaaaki mróz? To może ja jeszcze troszkę potrzymam, co?" Jest bezbłędna i kochana, jest pupilkiem całego bloku i osiedla. Jedyny z nią problem że waży skromne 55 kg, a uwielbia się władować mi na kolana. Uwielbia też zabierać mi kołdrę i poduszkę, bo oczywiście nie ma mowy, żeby nie spała w łóżku. Potrafi też usiąść tyłkiem na kanapie (pokazałabym na zdjęciu, ale nie wiem czy się da tu wrzucić) – fajnie to czasami wygląda: na kanapie w salonie siedzę ja, siedzi moja mama i obok siedzi Berta. Dosłownie siedzi. A najbardziej ją uwielbiam, gdy wracam do domu a ona jest taka cała rozmerdana i dosłownie się do mnie uśmiecha. Dobrze, że ma uszy, bo czasami mam wrażenie, że uśmiech mógłby jej się złączyć gdzieś z tyłu głowy :o)
Mieliśmy jeszcze myszkę Zosię, ale niestety zginęła śmiercią tragiczną przy czynnym współudziale Krowy. Berta reagowała na myszkę i zawsze gdy mama mówiła "Berta, gdzie jest Zosia?" Berta siedziała przy klatce i obserwowała myszkę. Z czasem niestety Zośka zaczęła przejawiać jakieś dziwne skłonności samobójcze, skakała z dużych wysokości w klatce itp., aż w końcu uciekła, a Berta chcąc się z nią pobawić, niestety, trąciła ją troszkę za mocno nosem. Widziałam to na własne oczy – niesamowite było, że Berta doskonale wiedziała, że coś zrobiła Zosi, patrzyła z takim lękiem w oczach, "że jak to? co się stało?" A potem długo leżała przy klatce Zośki i nie pozwalała do niej podejść.
Kotów nie cierpię (może dlatego że miałam złe doświadczenie). Moja współlokatorka z czasów studenckich przyniosła kiedyś do domu kociaka. Czarne to było całe, taka kulka, z zielonymi oczami. Generalnie na początku było dobrze, ale później… Kot mając czysty żwirek srał, za przeproszeniem, obok kuwety, a jego pani nie robiła z tym nic. Kiedyś zrobił do bezczelnie patrząc mi w oczy. Wskakiwał na moje biurko/półki/parapet i szedł jak taran – zrzucał wszystko co było na jego drodze. Nie ważne czy to był kwiat, książki, coś szklanego, woda mineralna, misiek itp. Dzięki niemu stałam się uboższa o: dwa wazony, z czego jeden cholernie drogi, trzy kieliszki do wina z kompletu sześciu, nowiutka Chanel mademoiselle 100 ml kupiona za zaoszczędzone studenckie kieszonkowe (moja współlokatorka stwierdziła, że długo będzie ładnie pachnieć w domu), porcelanowa filiżanka ze spodkiem i kilka kwiatów w doniczkach. Mnie się bał, bo potrafiłam go trzepnąć w złości, ale u Kaśki miał nieograniczony kredyt na wszelkie wygłupy – zniszczył jej cały dywan i kanapę, chociaż obok stał taki słupek o który mógł sobie drapać pazurami. Może ona nie potrafiła go wychować, dlatego taki był? Nie wiem. Fakt jest taki, że koty obchodzę dużym łukiem.

Kasiu…jak dziwne,że czasem ktoś napisze coś i idealnie wpasuje się w to co dzieje się u kogoś na drugim końcu Polski…no zafilozofowałam…chodzi mi o to,że ostatnio też myślę o kotkach. Jedna z nich- Zuźka, tydzień temu niestety odeszła do kociego nieba…była bardzo chora i nie dało jej się uratować…druga- Puchatka, czymś się struła . Wczoraj próbowaliśmy ją podkarmiać,bo kilka dni nie wracała do domu, wychudła strasznie- a to była zawsze taka puszysta kulka, teraz jak kupka nieszczęścia niestety…:(
Mi też bliższe są psy( sama nim jestem;)) ale każde zwierze jest dla mnie bardzo cenne- miałam psa, chomika, papugi…każde zwierze jest inteligentne na swój sposób. Papugi miałam, gdy byłam 7letnią dziewczynką, do tej pory pamiętam ,jak Kuba siadał na brzegu talerza jak jadłam zupę i mi podpijał!:D
Potem był chomik a na końcu pies…dziwne,że te zwierzęta potrafią mi się przyśnić w nocy,że wracają do mnie,że tak podświadomie za nimi tęsknie, że tyle pozytywnych wspomnień i emocji jest z nimi związanych…

A ja mam w domu i psa i kota. Kota przygarnęliśmy wraz z mężem w zimę, bo szkoda nam było tego cudaka w takie mrozy… Piesek to pinczerek miniaturowy, czyli duuuużo hałasu w domu:)Ale jak w takiej kruchej istotce mieści się tak ogromne serducho?… Śpi z nam w łóżko, no bo jak mogłoby być inaczej… Gdy tylko usiądę na chwilkę, już jest na kolanach i tak słodko wzdycha, że nie mam serca jej ściągnąć… Uwielbia spacery… Znajomi śmieją się z niej, pytając gdzie jej baterie można wyciągnąć, bo ma tak duże pokłady energii… To takie nasze małe ADHD:)… Uwielbia jak na spacerach rzucam jej szyki. Potrafimy tak spacerować półtorej godziny, i ja już wymiękam, a ona stoi na mojej drodze, patrzy na mnie swoim proszącym wzrokiem o jeszcze parę szyszek… No i mimo, że mi ręce mdleją, dalej rzucam… Moja sunia "Tosia" nie przepada za kotką "Balbiną". Zresztą z wzajemnością. Tłumaczę sobie to walką o terytorium. Nigdy w domu nie miałam kota i muszę się przyznać, że pomału wymiękam… Tyle kłaków mi fruwa po całym mieszkaniu:( Mimo, że codziennie sprzątam… No i drapak omija szerokim łukiem:( Uwielbia biegać za zakrętkami od długopisów. Oj, wtedy to się w domu dzieje!!!:) Co kilka godzin dostaje tzw. "głupawki" – czyli skacze na drzwi, biega po parapetach wśród wirujących w powietrzy strzępek sierści, i drapie co wpadnie jej pod pazury, łącznie z moimi nogami (ale jeżeli chodzi o nogi to robi to bardzo delikatnie, także nigdy nam nie wyrządziła żadnej krzywdy). Nieraz myślę sobie, że nie była to przemyślana przez nas decyzja o jej przygarnięciu. Ale na szczęście takie załamanie jest chwilowe… Bo nic nie może się równać z jej mruczeniem, ocieraniem o nasze nogi i lizaniem szorstkim języczkiem po naszych twarzach:) Pozdrawiam wszystkich miłośników zwierząt:))))

no ja jestem kociara w całej okazałości;-) odkąd pamiętam wszyscy na mnie mówili i mówią "Kocia Mama". Zawsze w domu był jakiś kot. Niestety ruchliwa droga przy której mieszkam sprawiała, że co jakiś czas przeżywałam tragedie utraty kocich przyjaciół. Jak byłam mała to robiłam im groby, przynosiłam kwiaty, teraz po ich stracie pozostaje wielka pustka i smutek i morze wylanych łez, więc doskonale rozumiem co czujesz. Ktoś mi kiedyś powiedział, że to moja nieodpowiedzialność przyczynia się do ich śmierci. Ale ja nie nie wyobrażam sobie, mieszkając na wsi trzymać koty w zamknięciu, bo moje koty to wielcy indywidualiści którzy chodzą swoimi drogami. Jak to z kotami bywa. Dlatego jestem wdzięczna za każdego który staną na mojej drodze i każdy ma na stałe miejsce w moim sercu.
Jednak tak jak u Ciebie Whisky, szczególnie zapamiętaną dla mnie będzie moja ukochana Marcysia. Kocica która pół mojego życia ze mną była. Mogłabym o niej pisać dużo. Odeszła kochana ze starości kilka lat temu, ale myślę że i ona z nami i my z nią przede wszystkim mieliśmy wspaniałe kocio-ludzkie życie;-)
Obecnie mam trzy koty, każdy o innym charakterze, każdy kochany, moja Rudzia właśnie wygrzewa mi kolana i zerka co też ja tu pisze;-)
gdzieś kiedyś przeczytałam, że koty to tajni agenci Pana Boga na ziemi, i ja w to wierze;-) Wierze też w to, że koty doskonale znają się na ludziach, więc to jak ktoś odnosi się do nich i odwrotnie jest dla mnie ważnym wyznacznikiem w zawieraniu nowych znajomości.
A jak powyższe opowiadanie jest próbką tego co będzie w "Opowieściach o zwierzętach" to już się nie mogę jej doczekać;-)
pozdrawiam nocną porą wraz z moją kocią ferajną;-D

Ja jestem kociaro-psiaro-króliczanką 🙂 Jako dziecko dostałam od rodziców królika. No ale jak takie puchate cudo trzymać w klatce? Więc Kubuś biegał luzem po pokoju, jak się kładłam na dywanie i udawałam denatkę to szturchał mnie nosem, potem zaczynał lizać swoim małym języczkiem po całej twarzy, jakby mówił "no weź nie udawaj…" 🙂 Biegał po ogródku na smyczy, a jak był starszy to i bez smyczy, bo sam przybiegał do mnie… Pewnego dnia podczas wychodnego na dwór złamał łapę… ile ja się wypłakałam bo jeden głupi weterynarz powiedział że trzeba amputować… Ale pojechaliśmy jeszcze do innego i tam młody chirurg jak zobaczył zapłakaną 18-latkę to przez 2 godziny składał łapkę. 😀 Po wybudzeniu z narkozy (jak wiadomo nie zawsze króliki przeżywają) Kuba stał się ulubieńcem przychodni i lekarzy. Niestety we wrześniu, po 13 wspólnych latach musiałam go uśpić ze względu na pogarszające się jego zdrowie. Ale to zawsze będzie mój kochany Kubuś. Oj, nawet teraz mi się łezka w oku kręci…
W międzyczasie przygarnęłam kotkę (też taką buraskę jak Whisky, tylko ciutkę ciemniejsza). I pierwszy raz widziałam Kot Królik razem w kojcu, albo codzienne powitania noskami jak kotka wchodziła do pokoju. Taka swoista przyjaźń kocio-królicza. No a teraz to Kotka jest panią na pokojach bo została sama. Obraża się jak jej nie wpuszczam do pokoju, łąduje mi się w nocy bezczelnie na poduszkę i łapami spycha z mojej połowy. Warto dodać że w ciągu dnia pieszczochą wcale nie jest.
Psiara? Psiara od kiedy los na mojej drodze znowu postawił A. To on ma psa, z którym się polubiliśmy od pierwszego spotkania. Więc teraz po pół roku uważam go już prawie za swojego 😉
No i jest jeszcze mysz wyrwana okowom uniwersyteckiej śmierci. 😉 Właśnie kupiłam jej kołowrotek ale ona chyba uważa że się go używa od strony zewnętrznej… zabawnie to wygląda 😀 Chce się wspiąć, a ląduje pod kółkiem 😀 😀
O zwierzakach można by pisać/ rozmawiać całymi godzinami…
A Whisky śliczna, historia piękna, acz smutna… jeju żeby tak moja kocica byłą taka smukła jak Whisky… Jak mi się powaliła w nocy na klatce piersiowej to myślałam że się duszę! Otwieram oczy a na wprost dwa ślepia wbite we mnie "no co się gapisz.. tu wygodniej… źle Ci? No w sumie jak się już obudziłaś to Ci mogę jeszcze pomruczeć, chcesz?" 😉
Chyba tyle 🙂
Pozdrawiam

Uwielbiam opowieści o zwierzętach 🙂 Whisky była cudowna, a ta opowieść o gawronach, kocie i synku niesamowita 😀 Ja niestety mam smutne wspomnienia o zwierzętach, choć kocham je bardzo… Zawsze jak dostawałam jakieś zwierzątko, to zostawało mi ono odebrane, co było dość ciężkim przeżyciem dla dziecka, a i nie łatwym wspomnieniem teraz… Ale jeszcze wszystko przede mną 🙂 choć nie wiem kim jestem czy kocianką czy psianką (bo do piesów dopiero sie przekonuje) 😉 ale kocham każde zwierzaki a najbardziej żaby 😀 kurki i indyczki 😀

Od zawsze wydawało mi się, że wolę psy, na koty zwyczajnie nie zwracałam uwagi. Dopiero we wrześniu gdy zmieniłam salę ( pracuję jako nauczycielka w przedszkolu) na parterze, której okna wychodzą na przedszkolny ogród zamieszkany przez koty zainteresowałam się tymi zwierzętami. Zwróciłam na nie uwagę dzięki dzieciom, które gdy tylko zobaczą jakiegoś mruczka siedzą z nosami przyklejonymi do szyby. Zafascynowała mnie niezwykła gracja tych zwierząt, zaczęłam się nimi interesować ( wystawa kotów rasowych, fachowa literatura), a dwa tygodnie temu zadzwoniła do mnie koleżanka, że jedna pani chce oddać kotki i może przygarnęłabym biedaka. Przed siedmioma miesiącami kotka przyniosła je na działkę i zostawiła, ta pani je karmiła i opiekowała się nimi przez całą zimę, ale inni działkowicze nie lubią kotów i dlatego tej pani zależało, aby jak najszybciej znaleźć im nowy dom i tak Migotka trafiła pod mój dach. Jest wspaniałą, bardzo miziastą koteczką. A ja zadaję sobie jedno pytanie: dlaczego wcześnie nie zdecydowałam się na kota? ;D