Od dawna nosiłam się z myślą przełamania tradycji: urocza bohaterka, którą można polubić od pierwszego czytania, lekka treść z głębszym „spodem”, dobre zakończenie. Nie mam wpływu na to co piszę i jak piszę – serio! – bo już dawno stworzyłabym coś innego i gdy prawie się poddałam… zaczęła snuć się opowieść zupełnie inna…
Oto jej początek.
Z dalszym ciągiem zapoznacie się w maju, najdalej w czerwcu br.
CZĘŚĆ I
MAŁA SAMOTNA
DZIEWCZYNKA
DZIEWCZYNKA
Nikt nie zwracał uwagi na kobietę, idącą szybkim krokiem
przez Most Poniatowskiego. Doszła do zameczku, małej zabytkowej budowli,
stojącej pośrodku mostu, i ukryła się przed oczami nielicznych kierowców –
późno w noc nawet najruchliwsze ulice Warszawy się wyludniały – między tylną
ścianą a balustradą, odgradzającą chodnik od przepaści.
przez Most Poniatowskiego. Doszła do zameczku, małej zabytkowej budowli,
stojącej pośrodku mostu, i ukryła się przed oczami nielicznych kierowców –
późno w noc nawet najruchliwsze ulice Warszawy się wyludniały – między tylną
ścianą a balustradą, odgradzającą chodnik od przepaści.
Spojrzała w dół na lśniące w świetle księżyca srebrno-czarne
wody Wisły. Przez chwilę coś szeptało w umyśle kobiety:
wody Wisły. Przez chwilę coś szeptało w umyśle kobiety:
– Skacz. Skacz! I uwolnij się raz na zawsze!
Ale nie była na to gotowa. J e s z c z e nie.
Zdjęła z ramienia torbę podróżną i wyciągnęła laptopa. Bez
wahania cisnęła go do Wisły, patrząc, jak z pluskiem znika w ciemnych wodach.
Telefon komórkowy był następny. Oczy kobiety zabłysły jakimś diabolicznym
uśmiechem, który zaraz zgasł.
wahania cisnęła go do Wisły, patrząc, jak z pluskiem znika w ciemnych wodach.
Telefon komórkowy był następny. Oczy kobiety zabłysły jakimś diabolicznym
uśmiechem, który zaraz zgasł.
– Co jeszcze? Co jeszcze?! – zaszeptała nerwowo. – Karty!
Karty kredytowe!
Karty kredytowe!
Podzieliły los latopa i komórki.
– Dowód. Ma czipa, czy nie? Chyba nie. Dopiero mieli
wprowadzić. – Dowód powędrował z powrotem do przegródki z portfelu. – Prawo
jazdy? Nie. Paszport? – Wyciągnęła dokument i przyjrzała mu się uważnie.
Pachniał nowością. Odciski palców, które pobrano jej przy składaniu wniosku, zalśniły
złowrogo. Paszport przeleciał nad barierką i zniknął w Wiśle.
wprowadzić. – Dowód powędrował z powrotem do przegródki z portfelu. – Prawo
jazdy? Nie. Paszport? – Wyciągnęła dokument i przyjrzała mu się uważnie.
Pachniał nowością. Odciski palców, które pobrano jej przy składaniu wniosku, zalśniły
złowrogo. Paszport przeleciał nad barierką i zniknął w Wiśle.
Poczuła jak wielki ciężar osuwa się z jej barków. Aż musiała
przysiąść na torbie, bo nogi się pod nią ugięły. Łapała przez chwilę powietrze,
by odetchnąć wreszcie głęboko, całą piersią.
przysiąść na torbie, bo nogi się pod nią ugięły. Łapała przez chwilę powietrze,
by odetchnąć wreszcie głęboko, całą piersią.
Zrobiła to! Odważyła się!
Już nieco spokojniej przejrzała zawartość torby: parę sztuk
wygodnej odzieży – bluza, dżinsy, żadnych żakietów i jedwabnych bluzek!,
bielizna, skarpety – grube, włochate, ciepłe i miłe, zamiast nieśmiertelnych
rajstop, które musiała nosić do szpilek zawsze i wszędzie, druga para adidasów,
szczoteczka do zębów z pastą, szczotka do włosów, słoiczek kremu – jeden, tylko
jeden!, jak ona to przeżyje!? – zaśmiała się cicho, z satysfakcją podszytą
strachem. Nie, nie przed brakiem kosmetyczki wypełnionej kremami, lotionami,
maseczkami, pilingami, tonikami, mleczkami etc, a przed konsekwencjami tego, co
zrobiła. Odpędziła myśli o tym, co będzie i powróciła do przeglądu zawartości
torby. Pakowała się w takim tempie, że mogła czegoś zapomnieć. W przegródce
ukochana książka „Przeminęło z wiatrem” i kilka krzyżówek jolek, by wystarczyło
na dłużej. Wreszcie… w sprytnie ukrytej kieszonce gruby plik banknotów. Pochodziły
z oczyszczonego aż do dna konta i sprzedaży samochodu. Facet z komisu dał jej śmiesznie
mało za całkiem niezłą toyotę, ale widział, że właścicielka samochodu jest zdesperowana.
Ona zaś nie targowała się. Na pierwszą propozycję kiwnęła głową, rzuciła na
stół dokumenty auta, dowód osobisty i mruknęła, myśląc już o następnym kroku:
wygodnej odzieży – bluza, dżinsy, żadnych żakietów i jedwabnych bluzek!,
bielizna, skarpety – grube, włochate, ciepłe i miłe, zamiast nieśmiertelnych
rajstop, które musiała nosić do szpilek zawsze i wszędzie, druga para adidasów,
szczoteczka do zębów z pastą, szczotka do włosów, słoiczek kremu – jeden, tylko
jeden!, jak ona to przeżyje!? – zaśmiała się cicho, z satysfakcją podszytą
strachem. Nie, nie przed brakiem kosmetyczki wypełnionej kremami, lotionami,
maseczkami, pilingami, tonikami, mleczkami etc, a przed konsekwencjami tego, co
zrobiła. Odpędziła myśli o tym, co będzie i powróciła do przeglądu zawartości
torby. Pakowała się w takim tempie, że mogła czegoś zapomnieć. W przegródce
ukochana książka „Przeminęło z wiatrem” i kilka krzyżówek jolek, by wystarczyło
na dłużej. Wreszcie… w sprytnie ukrytej kieszonce gruby plik banknotów. Pochodziły
z oczyszczonego aż do dna konta i sprzedaży samochodu. Facet z komisu dał jej śmiesznie
mało za całkiem niezłą toyotę, ale widział, że właścicielka samochodu jest zdesperowana.
Ona zaś nie targowała się. Na pierwszą propozycję kiwnęła głową, rzuciła na
stół dokumenty auta, dowód osobisty i mruknęła, myśląc już o następnym kroku:
– Niech pan pisze umowę. O ile ma pan te trzydzieści tysięcy
w gotówce.
w gotówce.
– Mam.
Patrzył na nią przez chwilę podejrzliwie.
– Może przełożymy transakcję na jutro? Muszę sprawdzić parę
rzeczy… – zaczął powoli.
rzeczy… – zaczął powoli.
Bez słowa zagarnęła dowód rejestracyjny i oba komplety
kluczyków. Nim cisnęła je do torby, już łapał ją za rękę, już zasiadał do
pisania umowy. Kradziony czy nie, taka okazja co dzień się nie przytrafia.
kluczyków. Nim cisnęła je do torby, już łapał ją za rękę, już zasiadał do
pisania umowy. Kradziony czy nie, taka okazja co dzień się nie przytrafia.
Bogatsza o trzy pliki setek – uboższa o cztery kółka, poszła
do banku, złożyć dyspozycję wypłaty.
do banku, złożyć dyspozycję wypłaty.
– Tak, poproszę wszystko. Mam na oku ładny samochodzik –
uśmiechnęła się do kasjerki, by parę minut później wyjść z debetem na koncie i
pięcioma plikami setek w sekretnej kieszonce. Razem z pieniędzmi za samochód
dawało to sporą kwotę, która przyda się już niedługo.
uśmiechnęła się do kasjerki, by parę minut później wyjść z debetem na koncie i
pięcioma plikami setek w sekretnej kieszonce. Razem z pieniędzmi za samochód
dawało to sporą kwotę, która przyda się już niedługo.
W knajpce na Nowym Świecie doczekała do późnej nocy, po czym
ruszyła w kierunku mostu, dokończyć dzieła. Dzieła zniszczenia, totalnej
anihilacji dotychczasowego życia.
ruszyła w kierunku mostu, dokończyć dzieła. Dzieła zniszczenia, totalnej
anihilacji dotychczasowego życia.
Teraz, gdy patrzyła na pieniądze, na całe jej życie,
zamknięte w tej jednej podróżnej torbie W tym momencie, gdy wrzucała pieniądze
z powrotem do torby, poczuła pierwsze łzy na policzkach. Otarła je zdziwiona. A
potem przygryzła skórę na wierzchu dłoni, by stłumić szloch. Plecami
wstrząsnęło łkanie. Zgięła się w pół i, nadal wgryziona we własną dłoń, pozwoliła
sobie na chwilę słabości. Płakała, szukając na oślep paczki chusteczek i nagle…
palce zacisnęły się kurczowo na niewielkim znajomym przedmiocie. Drugi telefon,
którego numer znała tylko jedna osoba na świecie. Jakim cudem, kiedy?!, podczas
chaotycznego pakowania, odnalazła tę komórkę i wsunęła do bocznej kieszeni
przepastnej torby? Tego nie pamiętała. Z ostatnich kilku godzin niewiele
zresztą zostało jej w pamięci. A jednak, niczym ostatnią deskę ratunku ściskała
teraz w dłoni ten telefon.
zamknięte w tej jednej podróżnej torbie W tym momencie, gdy wrzucała pieniądze
z powrotem do torby, poczuła pierwsze łzy na policzkach. Otarła je zdziwiona. A
potem przygryzła skórę na wierzchu dłoni, by stłumić szloch. Plecami
wstrząsnęło łkanie. Zgięła się w pół i, nadal wgryziona we własną dłoń, pozwoliła
sobie na chwilę słabości. Płakała, szukając na oślep paczki chusteczek i nagle…
palce zacisnęły się kurczowo na niewielkim znajomym przedmiocie. Drugi telefon,
którego numer znała tylko jedna osoba na świecie. Jakim cudem, kiedy?!, podczas
chaotycznego pakowania, odnalazła tę komórkę i wsunęła do bocznej kieszeni
przepastnej torby? Tego nie pamiętała. Z ostatnich kilku godzin niewiele
zresztą zostało jej w pamięci. A jednak, niczym ostatnią deskę ratunku ściskała
teraz w dłoni ten telefon.
I już wiedziała, dokąd podświadomie chciała uciec. Nadzieja.
Maleńka wieś – dziś może już wymarła – daleko w górach. Przymknęła powieki, by
wrócić do tamtych dni… Zjeżdżają z drogi brukowanej kocimi łbami. Chłopiec
siedzący obok kręci się coraz bardziej, nie może usiedzieć w miejscu.
Maleńka wieś – dziś może już wymarła – daleko w górach. Przymknęła powieki, by
wrócić do tamtych dni… Zjeżdżają z drogi brukowanej kocimi łbami. Chłopiec
siedzący obok kręci się coraz bardziej, nie może usiedzieć w miejscu.
– Zaraz zobaczysz, zaraz zobaczysz! – powtarza przejęty do
granic, ściskają rękę dziewczynki tak mocno, że aż boli, ale ona prawie tego
nie czuje, podekscytowana tak samo jak on.
granic, ściskają rękę dziewczynki tak mocno, że aż boli, ale ona prawie tego
nie czuje, podekscytowana tak samo jak on.
Droga wije się przez pradawną jodłową puszczę. Dziewczynka
nigdy w życiu nie widziała tak wspaniałych drzew. Odchyla głowę i patrzy w
górę, gdzie poprzez gałęzie przebijają się promienie słońca. Powietrze pachnie
cudnie: żywicznie i grzybowo. I… ciepło. Dziewczynka przymyka powieki i rozkoszuje
się tym zapachem, tym dniem, towarzystwem tych dwojga: swego przyjaciela i jego
cioci…
nigdy w życiu nie widziała tak wspaniałych drzew. Odchyla głowę i patrzy w
górę, gdzie poprzez gałęzie przebijają się promienie słońca. Powietrze pachnie
cudnie: żywicznie i grzybowo. I… ciepło. Dziewczynka przymyka powieki i rozkoszuje
się tym zapachem, tym dniem, towarzystwem tych dwojga: swego przyjaciela i jego
cioci…
Kobieta otwiera oczy. Wolno, niechętnie. Zostałaby tam, w
przeszłości, już na zawsze, ale jest tu i teraz. Do Nadziei musi dopiero
dotrzeć. Czy jednak trafi? To było tak dawno…
przeszłości, już na zawsze, ale jest tu i teraz. Do Nadziei musi dopiero
dotrzeć. Czy jednak trafi? To było tak dawno…
Wsuwa komórkę do kieszonki kurtki, tuż przy sercu, by czuć
jej zbawczy kształt i wstaje z klęczek. Teraz ma cel: odnaleźć drogę do domu. Jedynego,
w którym chciała się teraz znaleźć. Tam, gdzie może odzyska to, co – wydawało
się – utraciła na zawsze. Nie, nie miłość tamtego chłopca, który teraz był
mężczyzną, a radość życia i… szacunek. Szacunek do samej siebie.
jej zbawczy kształt i wstaje z klęczek. Teraz ma cel: odnaleźć drogę do domu. Jedynego,
w którym chciała się teraz znaleźć. Tam, gdzie może odzyska to, co – wydawało
się – utraciła na zawsze. Nie, nie miłość tamtego chłopca, który teraz był
mężczyzną, a radość życia i… szacunek. Szacunek do samej siebie.
***
Sześcioletnia Lila nieustraszenie wędrowała leśną
ścieżką. Krótkie nóżki poniosły ją najpierw przez zarośnięty chwastami ogród,
potem dziurą w płocie przepełzła do sadu, przebiegła przez łąkę i wreszcie
doszła do lasu.
ścieżką. Krótkie nóżki poniosły ją najpierw przez zarośnięty chwastami ogród,
potem dziurą w płocie przepełzła do sadu, przebiegła przez łąkę i wreszcie
doszła do lasu.
Szła szybko, ocierając co chwila łzy.
– To m ó j dom, m ó j tatuś i m o j a mama – cały czas słyszała pełne
nienawiści słowa przybranej siostry. – Ty, smarkulo, nie masz tu nic do roboty.
Idź sobie!!
nienawiści słowa przybranej siostry. – Ty, smarkulo, nie masz tu nic do roboty.
Idź sobie!!
I tego dnia poszła.
Nie miała kogo prosić o pomoc.
Ojciec nauczył ją – ostrym słowem, a czasem biciem –
by nie sprawiała kłopotu, nie plątała się pod nogami, nie zwracała na siebie
uwagi. Najczęstszymi słowami, jakie słyszała były: „Idź się pobawić!”, „Nie
kręć mi się tu!”, „Daj mi spokój!”. Gdy był pijany, słowa zmieniały się w
przekleństwa, a pięści szły w ruch, Lila nauczyła się więc być niewidoczna.
Poznała wszystkie kąty starego domu, drogi ucieczki i kryjówki. Wiedziała jak
niepostrzeżenie umknąć do ogrodu i dalej, przez sad do lasu.
by nie sprawiała kłopotu, nie plątała się pod nogami, nie zwracała na siebie
uwagi. Najczęstszymi słowami, jakie słyszała były: „Idź się pobawić!”, „Nie
kręć mi się tu!”, „Daj mi spokój!”. Gdy był pijany, słowa zmieniały się w
przekleństwa, a pięści szły w ruch, Lila nauczyła się więc być niewidoczna.
Poznała wszystkie kąty starego domu, drogi ucieczki i kryjówki. Wiedziała jak
niepostrzeżenie umknąć do ogrodu i dalej, przez sad do lasu.
Mimo to każdego wieczoru z nadzieją czekała na powrót
ojca z roboty, a gdy był w dobrym humorze, pytała nieśmiało:
ojca z roboty, a gdy był w dobrym humorze, pytała nieśmiało:
– T-t-tatu-u-usiu, p-pobawisz się ze-e-e mną?
Ojciec albo wtedy wpadał w furię, łapał dziewczynkę za
ramionka i potrząsał, krzycząc:
ramionka i potrząsał, krzycząc:
– „Ze mną”! Powiedz „ze-mną”!
– Z-z-e-e-e – zaczynała posłusznie i już nic oprócz
tego eeee nie przechodziło jej przez gardło. On wtedy puszczał dziecko,
pocierał twarz i oczy, po czym szedł do kuchni, brał butelkę i zamykał się w
swoim pokoju.
tego eeee nie przechodziło jej przez gardło. On wtedy puszczał dziecko,
pocierał twarz i oczy, po czym szedł do kuchni, brał butelkę i zamykał się w
swoim pokoju.
Gorzej było, gdy zaczynał płakać.
Patrzył na córkę z zaciśniętym zębami, a po policzkach
spływały mu łzy.
spływały mu łzy.
Lila uciekała wtedy. Jak najdalej. Czując w sercu
wielki smutek. Choć nie tak straszny, jak tego dnia, gdy dowiedziała się, że to
ona zabiła swoją mamę. Że gdyby nie Lila, mama by żyła, a tata byłby
szczęśliwy…
wielki smutek. Choć nie tak straszny, jak tego dnia, gdy dowiedziała się, że to
ona zabiła swoją mamę. Że gdyby nie Lila, mama by żyła, a tata byłby
szczęśliwy…
Mimo to co dzień na ojca czekała. I pytała, gdy tylko
miał lepszy humor:
miał lepszy humor:
– T-tatu-u-usiu, p-p-pobawisz się…?
Kilka miesięcy temu, a więc strasznie dawno dla małej
dziewczynki, w starym domu zawitała kobieta z córeczką nieco od Lili starszą.
Jakaż była początkowo radość dziewczynki i jakie później rozczarowanie, gdy
okazało się, że przybrana siostra nie zostanie jej przyjaciółką, że Ela,
zamiast pokochać, znienawidzi dziecko od pierwszego spojrzenia i zrobi
wszystko, by małej się pozbyć.
dziewczynki, w starym domu zawitała kobieta z córeczką nieco od Lili starszą.
Jakaż była początkowo radość dziewczynki i jakie później rozczarowanie, gdy
okazało się, że przybrana siostra nie zostanie jej przyjaciółką, że Ela,
zamiast pokochać, znienawidzi dziecko od pierwszego spojrzenia i zrobi
wszystko, by małej się pozbyć.
Matka Elżbiety, nowa żona pana Stacha Borowego, była
kobietą dobrego serca, na początku dbała o obie dziewczynki – i prawdziwą
córkę, i tę przybraną, która patrzyła na kobietę wielkimi brązowymi oczami,
pełnymi nadziei, ale… zbyt dużo miała obowiązków na zaniedbanej gospodarce, by
zauważyć – skrzętnie przez swą córkę ukrywaną – niechęć do dziewczynki. Nie
chciała też widzieć, jak jej mąż traktuje rodzone dziecko. Parę razy
napomknęła, że sąsiedzi mogą zauważyć siniaki na rękach Lilki, ale osadził żonę
jednym warknięciem. Umilkła więc, przyrzekając sobie, że Elżuni bić nie
pozwoli.
kobietą dobrego serca, na początku dbała o obie dziewczynki – i prawdziwą
córkę, i tę przybraną, która patrzyła na kobietę wielkimi brązowymi oczami,
pełnymi nadziei, ale… zbyt dużo miała obowiązków na zaniedbanej gospodarce, by
zauważyć – skrzętnie przez swą córkę ukrywaną – niechęć do dziewczynki. Nie
chciała też widzieć, jak jej mąż traktuje rodzone dziecko. Parę razy
napomknęła, że sąsiedzi mogą zauważyć siniaki na rękach Lilki, ale osadził żonę
jednym warknięciem. Umilkła więc, przyrzekając sobie, że Elżuni bić nie
pozwoli.
Lila zaś nie skarżyła się. Ojciec nienawidził, gdy
przychodziła do niego ze swymi małymi kłopotami: rozdartą sukienką, stłuczonym
kolankiem, zagubionym pluszowym pieskiem – jedną z nielicznych zabawek, jakie
miała.
przychodziła do niego ze swymi małymi kłopotami: rozdartą sukienką, stłuczonym
kolankiem, zagubionym pluszowym pieskiem – jedną z nielicznych zabawek, jakie
miała.
We wsi wszyscy wiedzieli, że kochał pierwszą żonę i
nie mógł przeboleć jej śmierci, za którą obwiniał małą. Nie krył się z tym ani
przed sobą, ani przed dzieckiem, zaś sarkanie sąsiadek go nie obchodziło. Lila
nie chodziła głodna, brudna czy obdarta – i to wystarczyło. Większość
dzieciaków we wsi była gorzej traktowana, a siniaki po ciężkiej ręce ojca czy
matki nosiły nie tylko na ramionach…Nie przyszło mu do głowy, że może i mali
sąsiedzi biegali samopas całymi dniami, ale w domu ktoś ich jednak kochał. Jego
córka, odrzucona przez rówieśników przez jąkanie, nie miała nikogo takiego.
nie mógł przeboleć jej śmierci, za którą obwiniał małą. Nie krył się z tym ani
przed sobą, ani przed dzieckiem, zaś sarkanie sąsiadek go nie obchodziło. Lila
nie chodziła głodna, brudna czy obdarta – i to wystarczyło. Większość
dzieciaków we wsi była gorzej traktowana, a siniaki po ciężkiej ręce ojca czy
matki nosiły nie tylko na ramionach…Nie przyszło mu do głowy, że może i mali
sąsiedzi biegali samopas całymi dniami, ale w domu ktoś ich jednak kochał. Jego
córka, odrzucona przez rówieśników przez jąkanie, nie miała nikogo takiego.
Dzieciństwo Lili byłoby smutne, gdyby nie wspaniała,
nieograniczona wyobraźnia. To właśnie wyimaginowani przyjaciele ratowali
dziecko przed dotkliwą samotnością.
nieograniczona wyobraźnia. To właśnie wyimaginowani przyjaciele ratowali
dziecko przed dotkliwą samotnością.
Teraz też, idąc przez skąpany w słonecznych
promieniach las, dyskutowała zawzięcie z niedawno wymyśloną Logopedą. To imię
usłyszała kiedyś od macochy, która namawiała męża, by poszedł z dziewczynką do
specjalisty. Lila, pełna nadziei, potakiwała słowom pani Marii, ukryta za
drzwiami, ale wizyta u tajemniczej nieznajomej nie doszła do skutku. Ojciec coś
tam odmruknął, zbył kobietę gniewnym: – Może później, po sianokosach. – I
zapomniał o sprawie. A Lila jak się jąkała, tak jąkała. Za to zyskała
niewidoczną przyjaciółkę o egzotycznym imieniu.
promieniach las, dyskutowała zawzięcie z niedawno wymyśloną Logopedą. To imię
usłyszała kiedyś od macochy, która namawiała męża, by poszedł z dziewczynką do
specjalisty. Lila, pełna nadziei, potakiwała słowom pani Marii, ukryta za
drzwiami, ale wizyta u tajemniczej nieznajomej nie doszła do skutku. Ojciec coś
tam odmruknął, zbył kobietę gniewnym: – Może później, po sianokosach. – I
zapomniał o sprawie. A Lila jak się jąkała, tak jąkała. Za to zyskała
niewidoczną przyjaciółkę o egzotycznym imieniu.
– I w-widzisz, droga Logo-o-opedo – mówiła teraz, idąc
raźnym krokiem przez las – tak do mnie Elżunia krzyczała. To jej do-o-m, jej
ma-ama i nawet mój tatuś jest je-ej! A potem po-owiedziła, że jeśli sobie nie
pójdę, to ona uto-opi mojego Miśka w stu-udni. Co więc miałam zrobić? –
Przycisnęła do piersi pluszaka, wyliniałego, przybrudzonego pieska, który był z
Lilą od urodzenia, przytuliła do z całych sił. – Nie da-am utopić Mi-i-i-i… –
dziewczynka przełknęła głośno niesforną samogłoskę. – T-to koniec! – wykrzyknąwszy
te słowa stanęła nagle. W zaroślach rosnących wzdłuż drogi rozległ się bowiem
tajemniczy szelest.
raźnym krokiem przez las – tak do mnie Elżunia krzyczała. To jej do-o-m, jej
ma-ama i nawet mój tatuś jest je-ej! A potem po-owiedziła, że jeśli sobie nie
pójdę, to ona uto-opi mojego Miśka w stu-udni. Co więc miałam zrobić? –
Przycisnęła do piersi pluszaka, wyliniałego, przybrudzonego pieska, który był z
Lilą od urodzenia, przytuliła do z całych sił. – Nie da-am utopić Mi-i-i-i… –
dziewczynka przełknęła głośno niesforną samogłoskę. – T-to koniec! – wykrzyknąwszy
te słowa stanęła nagle. W zaroślach rosnących wzdłuż drogi rozległ się bowiem
tajemniczy szelest.
Lili nikt nie przestrzegał przed samotnymi wędrówkami
i złymi ludźmi. Zamiast więc rzucić się teraz do ucieczki, stała z wyciągniętą
szyją, próbując wypatrzeć coś w zielonym gąszczu.
i złymi ludźmi. Zamiast więc rzucić się teraz do ucieczki, stała z wyciągniętą
szyją, próbując wypatrzeć coś w zielonym gąszczu.
To coś ujawniło się nagle: na ścieżkę wyszedł… koń.
Wieeelki – dla sześcioletniego dziecka wszystko było przecież takie wieeelkie –
brązowy koń. Podszedł do znieruchomiałej z wrażenia dziewczynki, pochylił nad
nią łeb i dmuchnął w jasne włoski, aż małej grzywka na czole podskoczyła.
Wieeelki – dla sześcioletniego dziecka wszystko było przecież takie wieeelkie –
brązowy koń. Podszedł do znieruchomiałej z wrażenia dziewczynki, pochylił nad
nią łeb i dmuchnął w jasne włoski, aż małej grzywka na czole podskoczyła.
– Oooch – westchnęło dziecko. – J-jednorożec…
Koń odwrócił się i skierował tam, skąd się wynurzył,
po czym wyczekująco spojrzał na dziewczynkę.
po czym wyczekująco spojrzał na dziewczynkę.
– N-nie odchodź, koniku! – zakrzyczała Lila, szukając
po kieszeniach czegoś, co mogłoby zatrzymać nowego przyjaciela.
po kieszeniach czegoś, co mogłoby zatrzymać nowego przyjaciela.
Koń czekał na nią z cierpliwością w wielkich ciemnych
oczach. Podeszła do niego z krówką w wyciągniętej rączce. Powąchał, wziął
delikatnie cukierka, przełknął i nadal czekał, przestępując z nogi na nogę i
parskając cicho. Wreszcie zrobił parę kroków na przód. Lila za nim. I tak
ruszyli na wspólną wędrówkę, która skończyła się, nim dziecko zdążyło się
zmęczyć.
oczach. Podeszła do niego z krówką w wyciągniętej rączce. Powąchał, wziął
delikatnie cukierka, przełknął i nadal czekał, przestępując z nogi na nogę i
parskając cicho. Wreszcie zrobił parę kroków na przód. Lila za nim. I tak
ruszyli na wspólną wędrówkę, która skończyła się, nim dziecko zdążyło się
zmęczyć.
Koń stanął w pewnym momencie i pochylił głowę. Coś,
zwinięte na leśnym poszyciu, jęknęło cicho. Lila bez namysłu podbiegła do
skulonej istoty i aż wstrzymała oddech: chłopiec! Na mchu leżał, nieco od niej
starszy, czarnowłosy, utytłany w błocie chłopiec. Trzymał się za nogę, z której
spływała krew. Krew! Dziewczynka zrobiła wielkie oczy, ale nie rzekła ani
słowa, nie uciekła i nie zemdlała, za to szepnęła z zachwytem: – Wilkołak! – tak
cicho, by nie spłoszyć nieznajomego. Ale on nie był skory do ucieczki. Na
zranionej nodze nie mógł zrobić ani kroku.
zwinięte na leśnym poszyciu, jęknęło cicho. Lila bez namysłu podbiegła do
skulonej istoty i aż wstrzymała oddech: chłopiec! Na mchu leżał, nieco od niej
starszy, czarnowłosy, utytłany w błocie chłopiec. Trzymał się za nogę, z której
spływała krew. Krew! Dziewczynka zrobiła wielkie oczy, ale nie rzekła ani
słowa, nie uciekła i nie zemdlała, za to szepnęła z zachwytem: – Wilkołak! – tak
cicho, by nie spłoszyć nieznajomego. Ale on nie był skory do ucieczki. Na
zranionej nodze nie mógł zrobić ani kroku.
Podniósł na małą pełne bólu, czarne oczy.
– I cziewo
smatrisz sja? I czego się gapisz? – w jego głosie zabrzmiała wrogość.
smatrisz sja? I czego się gapisz? – w jego głosie zabrzmiała wrogość.
Dziewczynka, niezrażona odpychającym tonem, podeszła
bliżej i przykucnęła przy chłopcu, przyglądająć się mu wielkimi oczami. Nie, to
nie wilkołak, to elf! Ranny elf na dodatek!
bliżej i przykucnęła przy chłopcu, przyglądająć się mu wielkimi oczami. Nie, to
nie wilkołak, to elf! Ranny elf na dodatek!
– Masz krew na nodze – powiedziała, dotykając
paluszkiem nogawki spodni. – Przynieść ci wody?
paluszkiem nogawki spodni. – Przynieść ci wody?
– Na co mnie woda? – prychnął i przygryzł wargi, by
nie widziała, jak bardzo cierpi. Oczy miał jednak suche. Od chwili wypadku nie
uronił ani jednej łzy.
nie widziała, jak bardzo cierpi. Oczy miał jednak suche. Od chwili wypadku nie
uronił ani jednej łzy.
– Mogę obmyć ranę i owinąć liśćmi – zaoferowała się
dziewczynka.
dziewczynka.
W pierwszej chwili chciał ją skląć w obu znanych sobie
językach: po rosyjsku i po polsku, ale zrozumiał, że to głupie dziecko jest
jego jedyną szansą. Jeszcze długo nie zaczną go szukać, a gdy w końcu zaczną,
może być za późno. Tutaj nikt z drogi go nie zauważy.
językach: po rosyjsku i po polsku, ale zrozumiał, że to głupie dziecko jest
jego jedyną szansą. Jeszcze długo nie zaczną go szukać, a gdy w końcu zaczną,
może być za późno. Tutaj nikt z drogi go nie zauważy.
– Ty słuchaj, malieńkaja
– z całych sił starał się mówić spokojnie, by nie zrazić dziecka – masz tutaj
chusteczkę – podał dziewczynce brudny skrawek materiału – przywiąż ją do drzewa
przy drodze…
– z całych sił starał się mówić spokojnie, by nie zrazić dziecka – masz tutaj
chusteczkę – podał dziewczynce brudny skrawek materiału – przywiąż ją do drzewa
przy drodze…
– Tutaj nie ma drogi – zauważyło dziecko, rozglądając
się.
się.
– Przy drodze, którą ty priszła – wyjaśnił cierpliwie, choć chciało mu się płakać. – Żebyś
nie zabyła…
nie zabyła…
– Nie co? – mała potrząsnęła głową.
– Nie zapomniała – niemal jęknął – gdzie mnie znaleźć!
Wyjdź na drogę, przywiąż do krzaka chusteczkę, a potem wróć do wsi i wezwij
pomoc. Przyprowadź tu moją ciotkę, Anastaziję.
Wyjdź na drogę, przywiąż do krzaka chusteczkę, a potem wróć do wsi i wezwij
pomoc. Przyprowadź tu moją ciotkę, Anastaziję.
Lila słuchała uważnie. Bardzo podobała się jej misja,
z którą miała ruszyć do wsi, tajemnicze słowa, które wypowiadał chłopiec i ich
melodyjny dźwięk.
z którą miała ruszyć do wsi, tajemnicze słowa, które wypowiadał chłopiec i ich
melodyjny dźwięk.
– Nie znam ciotki Anastazji, ale znam sołtysa. Może
być? – zapytała rzeczowo, wstając i otrzepując sukienkę.
być? – zapytała rzeczowo, wstając i otrzepując sukienkę.
– Możet być.
– Chłopiec opadł na mech, zamykając oczy.
– Chłopiec opadł na mech, zamykając oczy.
– Nie umrzesz do mego powrotu? – upewniła się Lila,
sięgając do kieszeni. – To dla ciebie – podała mu wymiętoszoną krówkę. – Lek na
całe zło, jak mówi ciocia Marysia. – Ponieważ nie otworzył oczu i nie wyciągnął
ręki, położyła słodycz obok niego.
sięgając do kieszeni. – To dla ciebie – podała mu wymiętoszoną krówkę. – Lek na
całe zło, jak mówi ciocia Marysia. – Ponieważ nie otworzył oczu i nie wyciągnął
ręki, położyła słodycz obok niego.
– Idź, malieńkaja.
Tylko się pospiesz.
Tylko się pospiesz.
No jasne! – Lila, zaaferowana, pobiegła przez las,
potykając się co chwila. Musi uratować tego elfa! Objerzała się jeszcze, czy
aby na pewno nie zniknął, ale nie – leżał tak, jak go zostawiła, a koń stał
pochylony nad nieruchomą sylwetką.
potykając się co chwila. Musi uratować tego elfa! Objerzała się jeszcze, czy
aby na pewno nie zniknął, ale nie – leżał tak, jak go zostawiła, a koń stał
pochylony nad nieruchomą sylwetką.
Dziewczynka wypadła na drogę. Stąd nie było widać ani
chłopca, ani zwierzęcia. Już miała ruszać w stronę wsi, gdy przypomniała sobie
o chusteczce. Niezgrabnie przywiązała ją do gałęzi krzaka i…
chłopca, ani zwierzęcia. Już miała ruszać w stronę wsi, gdy przypomniała sobie
o chusteczce. Niezgrabnie przywiązała ją do gałęzi krzaka i…
– P-panie sołtysie, p-panie sołtysie! – krzyczała,
stojąc w ciemnej sieni. Po chwili usłyszała człapanie i opryskliwy głos:
stojąc w ciemnej sieni. Po chwili usłyszała człapanie i opryskliwy głos:
– Czego tam?
– P-panie so-o-ołtysie, szybko! Ch-chło-opiec jest
ranny, m-może już nie-e-e żyje! Trzeba zaba-a-andażować mu n-n-nogę! – Im
bardziej starała się mówić jasno i przekonująco, tym jąkanie stawało się
uciążliwsze.
ranny, m-może już nie-e-e żyje! Trzeba zaba-a-andażować mu n-n-nogę! – Im
bardziej starała się mówić jasno i przekonująco, tym jąkanie stawało się
uciążliwsze.
– Co ty gadasz, mała? – odburknął mężczyzna,
podciągając opadające z wielkiego brzucha spodnie. – Jaki chłopiec?
podciągając opadające z wielkiego brzucha spodnie. – Jaki chłopiec?
– Zna-a-alazłam w le-e-e-e-e… – Lila zacięła się na
amen. Umilkła więc nieszczęśliwa.
amen. Umilkła więc nieszczęśliwa.
Sołtys machnął ręką i wrócił do kuchni, gdzie popijał
w samotności popołudniowe piwo, ale mała, o dziwo!, nie dała się zbyć.
Przytrzymała zamykające się drzwi i wsunęła głowę do środka.
w samotności popołudniowe piwo, ale mała, o dziwo!, nie dała się zbyć.
Przytrzymała zamykające się drzwi i wsunęła głowę do środka.
– Trze-e-eba mu pomóc, bo u-u-umrze!
– Kto, do diabła?!
– S-s-s-yn Anastazji!
Sołtys nagle zapałał zainteresowaniem. Od dawna smolił
cholewki do pięknej sąsiadki, która mieszkała z półdzikim ruskim chłopakiem na
skraju wsi. Miał teraz sposobność ją odwiedzić. Chwycił beret, naciągnął na
łysiejącą czaszkę i ruszył do wyjścia, nie oglądając się na drepczącą za nim
dziewczynkę.
cholewki do pięknej sąsiadki, która mieszkała z półdzikim ruskim chłopakiem na
skraju wsi. Miał teraz sposobność ją odwiedzić. Chwycił beret, naciągnął na
łysiejącą czaszkę i ruszył do wyjścia, nie oglądając się na drepczącą za nim
dziewczynkę.
– Anastazja! – krzyczał parę chwil potem, stojąc na
ganku.
ganku.
Odpowiedziała mu cisza. Rozejrzał się po schludnym,
zamiecionym podwórku. Z obory dobiegł go kobiecy głos i w drzwiach pojawiła się
smukła, czarnowłowa kobieta, niosąc wiadro parującego mleka z południowego
udoju.
zamiecionym podwórku. Z obory dobiegł go kobiecy głos i w drzwiach pojawiła się
smukła, czarnowłowa kobieta, niosąc wiadro parującego mleka z południowego
udoju.
– O, goście – rzekła na widok sołtysa bez entuzjazmu.
– Co tam, Tadeusz?
– Co tam, Tadeusz?
– Zaprosisz na czaj? Sprawę mam…
– A jaką ty do mnie sprawę możesz mieć? – prychnęła,
stawiając wiadro na schodkach ganku. Mężczyzan ani się schylił, by pomóc
dźwignąć ciężar. Stał w drzwiach, międląc źdźbło trawy. Przysłuchująca się temu
Lila wyczuła, że między tym dwojgiem nie ma sympatii, wprost przeciwnie.
Postanowiła więc działać, nim zaczną się krzyki, jak czasem u niej w domu.
stawiając wiadro na schodkach ganku. Mężczyzan ani się schylił, by pomóc
dźwignąć ciężar. Stał w drzwiach, międląc źdźbło trawy. Przysłuchująca się temu
Lila wyczuła, że między tym dwojgiem nie ma sympatii, wprost przeciwnie.
Postanowiła więc działać, nim zaczną się krzyki, jak czasem u niej w domu.
– Proszę pa-a-ani, pani syne-e-e-k…
Kobieta zwróciła na nią czarne oczy, jej twarz
złagodniała. Patrzyła na małe, zaniedbane dziecko, usiłujące coś wykrztusić i
serce się jej ściskało z litości. Była jedną z nielicznych sąsiadek, które Lila
cokolwiek obchodziła.
złagodniała. Patrzyła na małe, zaniedbane dziecko, usiłujące coś wykrztusić i
serce się jej ściskało z litości. Była jedną z nielicznych sąsiadek, które Lila
cokolwiek obchodziła.
– Twój chłopak pono ranien – odezwał się sołtys,
przerywając dziewczynce zniecierpliwiony.
przerywając dziewczynce zniecierpliwiony.
– Aleksiej? Ranny? – Kobieta uniosła ciemne brwi.
Obejrzała się na łąkę, na której powinien paść się koń i pokręciła głową.
Pewnie znów gdzieś urwisa poniosło.
Obejrzała się na łąkę, na której powinien paść się koń i pokręciła głową.
Pewnie znów gdzieś urwisa poniosło.
– M-m-ma krew na no-o-odze – odezwała się dziewczynka.
– Wy-y-ygląda na to, że umie-e-era.
– Wy-y-ygląda na to, że umie-e-era.
Anastazja Limanowa zaniepokoiła się, bo przecież
każdy, kto miał choć odrobinę miłości w sercu by się zaniepokoił. A ona kochała
przybranego syna.
każdy, kto miał choć odrobinę miłości w sercu by się zaniepokoił. A ona kochała
przybranego syna.
– Gdzie on jest? – zapytała łagodnie, kucając
naprzeciw dziewczynki.
naprzeciw dziewczynki.
– W lesie – odrzekła mała. – Pokażę drogę.
Kobieta kiwnęła głową, wyciągnęła do dziewczynki rękę,
a gdy ta ujęła ją, zdumiona, rzekła z uśmiechem:
a gdy ta ujęła ją, zdumiona, rzekła z uśmiechem:
– Pójdziemy razem.
– Pójdę z wami – mruknął sołtys, próbując ukryć
wściekłość, że znów nic z umizgów nie wyszło, a ta upośledzona smarkula
Borowego zwróciła na siebie całą uwagę pięknej Anastazji.
wściekłość, że znów nic z umizgów nie wyszło, a ta upośledzona smarkula
Borowego zwróciła na siebie całą uwagę pięknej Anastazji.
W powrotnej drodze jego wściekłość przybrała na sile,
musiał bowiem dźwigać mdlejącego co chwila chłopaka, a Anastazja jak nie była
nim, sołtysem, zainteresowana, tak nie była. I to nie jemu dziękowała, gdy
chłopak znalazł się bezpiecznie w swoim łóżku, a pogotowie było w drodze, a tej
małej właśnie…
musiał bowiem dźwigać mdlejącego co chwila chłopaka, a Anastazja jak nie była
nim, sołtysem, zainteresowana, tak nie była. I to nie jemu dziękowała, gdy
chłopak znalazł się bezpiecznie w swoim łóżku, a pogotowie było w drodze, a tej
małej właśnie…
Lila przysiadła cicho jak mysz w kącie pokoju,
przenosząc niespokojne spojrzenie z dorosłych na chłopca. Leżał biedak niemal
tak biały na buzi, jak poduszki wokół, z zamkniętymi oczami, oddychając szybko
i płytko. Gdy gospodyni wyszła odprowadzić sołtysa na ganek, Lila podeszła na
palcach do łóżka, oparła łokcie o materac i przyglądała się chwilę ocalonemu.
Otworzył oczy tak nagle i wbił w błękitne oczy dziewczynki spojrzenie tak
ostre, aż drgnęła przestraszona.
przenosząc niespokojne spojrzenie z dorosłych na chłopca. Leżał biedak niemal
tak biały na buzi, jak poduszki wokół, z zamkniętymi oczami, oddychając szybko
i płytko. Gdy gospodyni wyszła odprowadzić sołtysa na ganek, Lila podeszła na
palcach do łóżka, oparła łokcie o materac i przyglądała się chwilę ocalonemu.
Otworzył oczy tak nagle i wbił w błękitne oczy dziewczynki spojrzenie tak
ostre, aż drgnęła przestraszona.
– Nie płakałem – wyrzucił z siebie, jakby to akurat
było najważniejsze.
było najważniejsze.
Dziewczynka energicznie pokręciła głową.
– Nie płakałeś – dodała stanowczo, jakby sam gest nie
wystarczał.
wystarczał.
– Uratowałaś mnie – znów to przeszywające spojrzenie,
choć tym razem w czarnych oczach chłopca błysnęła odrobina ciepła. Lila
przytaknęła radośnie. – Nie mów nikomu o tym
koniu! – zażądał. – Nie kradłem go, chciałem tylko pojeździć!
choć tym razem w czarnych oczach chłopca błysnęła odrobina ciepła. Lila
przytaknęła radośnie. – Nie mów nikomu o tym
koniu! – zażądał. – Nie kradłem go, chciałem tylko pojeździć!
– Nie powiem! – zapewniła gorąco.
Przyglądał się jej przez chwilę i wreszcie bladą,
ściągniętą bólem twarz chłopca rozjaśnił uśmiech.
ściągniętą bólem twarz chłopca rozjaśnił uśmiech.
– Spasiba,
malieńkaja… Ja będę twój drug, przyjaciel,
do końca życia. Przysięgam.
malieńkaja… Ja będę twój drug, przyjaciel,
do końca życia. Przysięgam.
I dotrzymałeś
przyrzeczenia, Aleks. Tamtego dnia, najszczęśliwszego, jaki pamiętam z dzieciństwa,
skończyła się moja samotność. Na krótko, zaledwie na parę miesięcy, ale potem
już nic nie było takie samo jak sprzed twojego pojawienia się…
przyrzeczenia, Aleks. Tamtego dnia, najszczęśliwszego, jaki pamiętam z dzieciństwa,
skończyła się moja samotność. Na krótko, zaledwie na parę miesięcy, ale potem
już nic nie było takie samo jak sprzed twojego pojawienia się…
53 komentarze
To będzie hit 🙂
Ja to czuję wręcz 🙂
Kasiu tego Ci życzę 🙂
W Dniu Pisarza tego mi życzysz 🙂
Nowa seria, nowa okładka, nowa treść… mam nadzieję, że będzie! "Nadzieję" no tak… 😀
Oczywiście, że tak 🙂
Zresztą w każdym dniu :):):):)
To jest… piękne. Wzruszyłam się, czytając. Kasiu, już nie mogę się doczekać dalszego ciągu. I powtórzę za Sabinką – to będzie hit 🙂
Myszka
Zgadzam się z Sabinką – to było po prostu wspaniałe. Czytałam z zapartym tchem i nie mogłam uwierzyć, że to już (jak na razie) koniec. Mam w głowie mnóstwo pytań i chciałabym już poznać na nie odpowiedzi. Trzymam kciuki za jak najszybsze ukazanie się książki :). A bohaterkę i tak polubiłam już od pierwszego zdania :).
Pozdrawiam!
Zgadzam się z Sabinką – to było wspaniałe. Czytałam, czytałam i nie mogłam uwierzyć, że to (jak na razie) już koniec. Mam w głowie masę pytań i zero odpowiedzi, stworzyłam nawet własny scenariusz pt. "co będzie dalej?". I polubiłam główną bohaterkę od pierwszego zdania :). Trzymam kciuki za jak najszybsze wydanie książki – na pewno ją kupię :).
Oj, zapowiada się super. Jest na co czekać tej wiosny;)
Coś czuję , że "Nadzieja" będzie w topce empiku 🙂 ciekawie się zapowiada
Cudna 🙂 Podoba mi się bardzo. Gdzie zniknął i post z okładkami?
Ukryłam do czasu zatwierdzenia pomysłów.
Niesamowicie się zapowiada!!!Kasiu ju z nie mogę doczekać się książki!!!Ciekawa historia i ten klimat który można znaleźć tylko w Twoich książkach
Cudne Kasiu.Po prostu cudne!Masz jednak w tej rudej główce pomysły,oj masz!
O kurczę, na prawdę się Wam podoba?! A nie byłam Nadziei pewna…
:*:* Wewcyny
Oj robi wrażenie, robi…tylko fragment a ile domysłów w mojej głowie…I teraz będzie trzeba czekać, obgryzać paznokcie, nie spać po nocach i zastanawiać się co będzie dalej?…:D Byle do premiery!:D Byle jak najszybciej!:D
Podłączam się pod życzenia:)- W Dniu Pisarza- nie gasnącej weny twórczej i inspiracji oraz milionów sprzedanych książek!!!:*:*:*
To było… piękne!! Normalnie już nie mogę się doczekać premiery… Nie wiem jak ja wytrzymam tyle…
Chcę więcej!
Ja chce jeszcze !!! 😀 Zapowiada się naprawdę wspaniała powieść, tylko jak ja wytrzymam tyle czasu 🙂 Pani Kasiu chylę czoła przed talentem pisarskim, zwłaszcza w Dniu Pisarza 🙂
Jejku, jejku, a co będzie dalej, już się nie mogę doczekać 🙂
Śliczne…
Podoba mi się!!! Już się nie mogę doczekać, co dalej 🙂
A czy ja nie tak dawno przeczytałam zdanie: chciałam wszystko wyrzucić do kosza!?
No i co teraz Kasiu…
Kiepsko bym zrobiła, gdybym wyrzuciła. 🙂
Nieskromnie powiem, widzisz jak dobrze, że mnie masz 😛
Dobrze, że Ciebie mam. :*
PS. W razie czego, jeśli jednak dziewczynom się nie spodoba, to wiesz, na kogo zwalę winę? 😉
Wiem, wiem 🙂
Moja wina, moja…
Póki co piękna i pełna nadzieja w Nadziei :):)
Bardzo ładne… 🙁
wow!!Ale mnie wciągnęło..Czytam czytam,a tu już koniec fragmentu:( Czekam (na pewno nie tylko ja)na ciąg dalszy z pytaniami w głowie "Czym nas Kejt zaskoczy i co to będzie"?! Pozdrawiam i życzę weny!!
Jejuu, popłakałam się… Śliczne, pani Kasiu, tylko co dalej, co dalej?! 🙂
Kinga K.
Dalej to Lila …, a Aleksiej …, a potem ona … i się z nim …, ale on … i na koniec on … w jej ramionach. 🙂
Jeszcze!!! Świetne!!! Szkoda tylko, że tak długo trzeba czekać! A ten obrazek to rozumiem zaczątek okładki? Przemawia do wyobraźni! Już zaczynam zbierać pieniądze na te wszystkie przyszłe i wyobrażam sobie TOP10: 1.Kejt M 2. Kejt M 3. Kejt M ……10.Kejt M 🙂
:))) Dziękuję, Kochana, za wiarę we mnie! :*
No to jest czysty sadyzm! Ja nie doczekam do maja, ja chcę już 😀 Bardzo mi się podoba, bardzo!! 🙂
Podoba mi się. Ale to w sumie żadna niespodzianka. Ja łykam wszystko co piszesz Kasiu – jak indyk ciepłe kluski.
Czekam na całość z niecierpliwością.
ja czytałam w międzyczasie słuchając tv bo mąż tak głośno tv ogląda, że nie da się nie słuchać go również, nasłuchując czy Emilka się nie obudziła bo dzisiaj noc z przygodami – wymioty i kiepski sen a więc i średni apetyt więc nie wiem Kejt co sądzić o Tej treści. Póżniej na spokojnie siądę i przeczytam raz jeszcze. Ale widzę, że wena Cię nie opuszcza a to najważniejsze. Służy Ci ten pokoik, służy… A co z Patysiem zrobiłaś gdy do swojego wynajętego pokoju jedziesz pisać?
Bardzom rada, że się Wam podoba!
Jutro do pałacu i pisać, Kasiu, pisać, żeby Wewcyny w maju "Nadzieję" dostały!
O zesz :):):) dwa dni w sieć nie zaglądałam a tu proszę…
och Kejt, szczęka mi opadła i się zawiesiłam czytając ten kawałeczek, przedsmak całości.
a tu cierpliwie trzeba czekać teraz na wydanie.
Oj najpierw kusisz takimi dobrociami a potem uczysz cierpliwości 🙂
luv ya 🙂
Pauli
….ja , że tak się wyrażę pytajaco – gdzie reszta??!!Ja już chcieć dalej czytać, rajt nał!! 😀
Kejt – do robty! – pisać i wydawać!!! 😉
Agulek
Doczekac sie nie moge 🙂
Piękne! Nie mogę się doczekać premiery!!
Czytałam tak że aż wypieków dostałam. Piękne Kasiu. Aż szkoda że tylko taki krótki ten fragmencik. Czekam z niecierpliwością.
Pisze się. Smutna przeraźliwie ta książka. Chyba jednak zakończę dobrze, bo mi się pozałamujecie…
Nieeeeeeeeee
Każdej z nas małe katharsis się przyda. Płacz oczyszcza, no i siusia się mniej 🙂
Miłego pisania!
O rany! Zapowiada się świetnie! Przeczytałam i żałuję, że fragment się tak szybko skończył.
Super, super!!! Już zbieram kasę na "Nadzieję" i serie Poczekajkową.
No i jak ja mam teraz do maja albo o zgrozo czerwca wytrzymać?
Zapowiada się wspaniale..
Ale Pani Kasiu droga mam jeden mały zarzut do Pani książek.
Otóż są zbyt cienkie 🙂
Taka jedna choć na 800 stron by się przydała 🙂
Pozwoliłam sobie zgłosić Panią na konkursie na targach książki dotyczącego zagadnienia: jakiego autora chcielibyśmy zobaczyć na targach. Czy jest choć cień szansy, że w tym roku zaszczyci nas Pani swoją obecnością??:)Pozdrawiam serdecznie
Ej ej, no tak to nie można…! Nowy fragmencik, czytam z zapartym tchem, a tu nagle koniec? :o( nawet nie zauważyłam, kiedy się skończyło – tak się dobrze czyta! Zapowiada się rewelacyjnie! Powodzenia życzę! :o)
Ja nie wiem Kasieńko jak Ty to robisz… ale jak myślałam, że się nie da już lepiej, to Ty z każdą książką robisz to naprawdę jeszcze lepiej…i lepiej… i coraz bardziej ciekawie! To musi być hicior 😀
Oj Pani Kasiu!! To dopiero bedzie ksiazka! Inna od poprzednich, a po tym fragmencie juz widac, ze wciagajaca! Swoja droga, pytam z ciekawosci, skad Pani bierze pomysly na te wszystkie ksiazki?! Ja tez bym tak chciala! I jeszcze jedno…czy razem z powiescia wyjdzie tez wersja na czytnik??
Sle slodziutkie pozdrowienia z "nadzieja", ze juz wkrotce dane mi bedzie poznac dalsze losy tej malej i duzej Lilki.
Hmn.. a Ja coś opóźniona jestem widzę, takie cudeńko dopiero wyłuskałam tutaj, wspaniałe i teraz czekam z niecierpliwością na ;
a) Sklepik z niespodzianką Adela,
b) Sklepik z niespodzianką Lidka,
c) Wiśniowy dworek.
d) Nadzieja .. !!!
Postanowiłam przestać być anonimowa i podzielić się moim uwielbieniem dla Twoich książek Kasiu.Pierwszą jaka wpadła mi w ręce było Lato w Jagódce i nie muszę chyba mówić że przeczytałam ją jednym tchem czując żal że już się skończyła.Zdobycie następnych było co najmniej niełatwe bo na stałe mieszkam w Irlandii,ale udało się.Przyjemność czytania Twoich książek musiałam sobie umiejętnie dozować żeby starczyło na dłużej bo z chęcią ,,połknęłabym,,ją w kilka godzin .Od czasu przeczytania pierwszej Twojej książki jestem twoją wielbicielką i ciągle czekam na kolejne książki tj.na Wiśniowy Dworek i na Adele a teraz i na Nadzieje. Fragment Nadziei rewelacyjny ,tylko czemu trzeba do czerwca czekać?Z niecierpliwością przebieram nóżkami czekając na ciąg dalszy:)Pozdrawiam cieplutko
Nadzieja. Maleńka wieś – dziś może już wymarła – daleko w górach.
Czyżbyś Kasiuniu,znów palcem po mapie Polski szukała nazwy do miejsca akcji swej książki.Uwielbiam te miejscowości.W domku ze zdjęcia mogłabym zamieszkać…
Wpis poczyniam teraz,gdyż w czasie jego pisania frunęłam do Szwecji.
Spasiba, malieńkaja… za to czego nam dostarczasz,za Ciebie.
Ewa M.
Pani Kasiu pisze pani z wielkim wyczuciem i miłością o człowieku i jego zmaganiu się z codziennymi problemami. Jestem oczarowana Pani książkami i cieszę się,że kiedy dopada mnie smutek na świat Pani książki ten smutek rozświetlają.Mam nadzieję,że nie zabraknie Pani pomysłów na dalsze książki.Jestem przekonana ma pani wielki talent i dar dany od Boga ,który wspaniale pani rozwija. Cieszę się,że Pani książki mogłam przeczytać.