Seria z życia wzięta (dawniej Seria z Czarnym Kotem) to następujące opowieści:
Mała, biedna, samotna dziewczynka, która nie zaznała ani matczynej, ani tym bardziej ojcowskiej miłości. Taka jest właśnie sześcioletnia Liliana, która idąc pewnego dnia przez las przypadkowo ratuje życie Aleksiejowi. Wychowywany przez ciotkę chłopiec stanie się dla Lilki najlepszym przyjacielem, takim, którego nigdy nie miała.
Gdzieś tam jest stary dom, ukryty w miejscu, gdzie diabeł mówi dobranoc. Stanie się on schronieniem dla tej dwójki zagubionych istot. To tytułowa „Nadzieja”.
Wbrew pozorom nie jest to jednak kolejna historia o poszukiwaniu własnego miejsca na Ziemi, z których jest znana Katarzyna Michalak. To opowieść, która odsłania kolejne oblicze jej pisarskiego talentu. Ukazuje ona, co dzieje się wówczas, gdy dziecko wychowuje się w domu, w którym brakuje miłości.
Powieść ta przesycona jest bólem i dramatem skrzywdzonego przez dorosłych ludzi dziecka. Na próżno szukać w niej radości płynącej ze szczęśliwego życia, a mimo to „Nadzieja” to naprawdę piękna książka. Książka o tym, że to miłość, szczera, prawdziwa i bezinteresowna potrafi wyleczyć wszystkie rany i zapomnieć doznane krzywdy.
Jest wigilijny wieczór, czas, w którym ludzie gromadzą się przy suto zastawionych stołach i przy świetle choinkowych lampek dzielą się opłatkiem z bliskimi sobie osobami.
Czas miłości. Czas wybaczania. Ostatnie chwile mojego życia. Tak przynajmniej zdaje się myśleć Kinga, główna bohaterka „Bezdomnej”, która w wigilijny wieczór, w śmietniku, do którego wyrzuca się odpadki, postanowiła popełnić samobójstwo. Życie kobiety ratuje mały bury kot. Te dwie odrzucone przez świat istoty znajduje w śmietniku Aśka, żądna sensacji dziennikarka.
Aśka w swoim ociekającym luksusem, lecz pełnym emocjonalnego chłodu mieszkaniu usłyszy historię życia Kingi Król. Opowieść o tym, jak w ciągu zaledwie kilku chwil można stracić wszystko to, co sprawia, że człowiek czuje się bezpiecznie. Wszystko to, co pozwala na określenie siebie samego po prostu człowiekiem. Dom. Rodzinę. Poczucie własnej godności. Szacunek dla samej siebie.
Kiedy straci się już to, co nadaje sen życiu, wtedy zostaje już tylko bezdomność oraz jedzenie wygrzebywane ze śmietnika. Oczy ludzi wyrażają pogardę, taką samą, jaką Kinga czuje do siebie samej.
„Bezdomna” to historia o bezdomności rozpatrywanej nie tylko od strony dóbr materialnych, lecz również takiej, którą główna bohaterka nosi w sobie. Jest to opis dramatu, do którego doprowadza psychoza poporodowa i wszechobecna obojętność otoczenia, także tego najbliższego.
Powieść ta przepełniona jest bólem i cierpieniem, ale nawet ona daje nadzieję na ocalenie tych kobiet, które odważą się o pomoc poprosić wtedy, gdy będą jej najbardziej potrzebowały…